Fjallkonan - 11.04.1900, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
„Ekkert að kalla“, sagði eg hreinskilnislega
— —
„En dylgjað því meira“, sagði hann. „0,
þessir þræiar, þessir landfiæmingar, þeir óttast
Draculitz, sem von er! Hefnd og óbænir hans
skulu bita þá löngu eftir það að hann hefir
fangið sér nýtt föðurland! En komdu nú vin-
ur, sagði hann, og hægði á sér og breytti rómn-
um — við skulum aftur einu sinui líta á mynd-
ina við dagsljós“.
Hann tók ksrtistjakann, lýsti að mynd-
inni að síðustu, og sýndi mér síðan að lokum
fleiri myndir og sagði mér eitthvað um hveija
þeirra.
Hér var mjög furðulegt safn af ættar-
myndum öld fram af öld. Margar af myndun-
um vóru viðvaningslega gerðar, sumar illa gerð-
ar. en sumar meistaraverk. En það furðaði
migmest, að þar var að sjáóslitið framhald og
fullkomnun tveggja eða þriggja mannlíka, sem
komu stöðugt fram kynslóð eítir kynslóð. Svo
var að sjá, sem ættin hefði náð mestum blóma
í greifanum og hinni undurfríðu hefðarfrú, sem
myndin fagra var af og hann sagði mér frá.
Sama sripmót og greifinn hafði var að sjá á
myndum frá ólíkum timum, og þrjár eða fjórar
af myndum frá fyrri tímum voru svo líkar greif-
anum, að eg varð frá mór numinn af undrun.
„Það er rétt sem þér segið“, sagði greifinn,
ég er sannur Draculitz.
Þetta mannlíki, sem hvarvetna kom fram í
myndunum, var þannig gert, að höfuðið var stóit
og hárið svart, stuttur háls, brjóstið óvenjulega
breitt, ennið lágt, húðin gulbrún og með hrukk-
um, jafnvel á ungum mönnum, og allur svipur-
inn mjög ólíkur siðuðum mönnum, og eg hefi
ekki einu sinni séð myndir af villimönnum,
sem mér hafa fallið ver í geð.
Eg sló greifanum gullhamra með þ&ð, að
ættinni væri alt af að fara fram í fríðleika,
og líkaði honum það auðsjáanlega vel, eu fór
þó jafnframt út í aðra sálma.
„Já, vinur minn“, sagði hann, „það er ein
sönnunin enn fyrir því, sem eg er alt af að
segja, að hinn sterkasti á að sigra, hann á að
vinna heiminn---------þeir sem eru minni mátt-
ar eru að eins skapaðir í þarfir hinna, sem
meira megna, og sá sem kann að neyta krafta
sinna nær völduaum; hann hefir alt í sínu valdi,
fegurðina, hyggindin og þekkinguna, á sama
hátt sem hinn litli teinungur, sem vex í kirkju-
garðinum, verður smámaaman að háu tré, sem
hefir í sér safa úr afli, fegurð og öðru atgervi
þúsund kynslóða“.
Mér getur ekki betur skilist, en það séDar-
wins lögmálið, sem flögrar óljóslega fyrir hug-
sjónum hans, en hann hefir breytt því eftir
sínu höfði.
Meðan við vorum að tala um þetta, slökti
hann Ijósin i myndasalnum með langri slökkvi-
pípu, og gengum við svo þaðan í daufu tungl-
skini. Eg var alveg búinn að jafna mig og
var í rólegu skapi, þegar við fórum úr stigan-
um ofan í ganginn, en þá heyrði eg glögt að
gengið var skamt frá okkur. Eg sneri mér
við og virtist mér þá skóhljóðið færast fjær, en
sá ekki betur en þar brygði fýrir lágum, sam-
anreknum karli, sem hvarf snögglega inn um
einar dyrnar við ganginn.
G-reifinn fór á undan með ljósið. „Hvað er
að yður, vinur? þér haldið ekki áframu, sagði
hann.
„Dað var ekki annað en mér heyrðist vera
gengið á eftir okkur“ sagði eg, „og mér sýnd-
ist einhver fara inn um dyrnar þarna við gang-
inn“.
Mér kom nú í hug, að eg hafði aldrei heyrt
neinn umgang i þessum gangi, sem svefnher-
bergi mitt sneri þó að.
„Maður á gangi hérna“, sagði hann. „Þér
eruð að gera að gamni yðar. Hér kemur
enginn; það hefir ekki verið annað en bergmál
af skóhljóðinu okkar og yðar eiginn skuggi“.
„En ég gat ekki betur séð----------“
„Ég get fullyrt, vinur, að enginn lifandi
skepna stígur fæti sínum hér inn á þessum
tima, nema ef það væii Natra gamla, en hún
fer æfinlega aðra leið. — Þér sögðuð sjálfur,
að þér tryðuð ekki að svipir væru til —“
„Jú, en hér gæti maður leiðst til að trúa því“,
sagði ég.
„Og þetta er ekki annað en missýningar“ sagði
greifinn.
Yið komum nú að borðstofudyrunum. Alt
var tilbúið, eins og venja var til; ljósin kveikt
og maturinn á borðinu. Greifinn bauð mér að
borða, en kvaðst sjálfr ekki hafa lyst á kveldmat,
enda borðar hann víst ekki veajulega á kveldin.
Ég hefi nú annars ekki séð hann smakka mat
síðan ég kom, en sem húsbóndi hlýtur hann að
geta fengið mat sinn og drykk hvenær sem
hann vill, og það er eftir öðrum háttum hans,
að hann kunni bezt við að borða einsamall.
„Ég set mig hérna hjá yður með leyfi yðar“,
sagði hann, og tók sér stól við ofninn; „ég þarf
að temja mér enskuna“.
Já, því er hann lika svo málreifur við mig.
Honum hefir farið mikið fram í ensku þessa
daga; hanu hefir óvenjulega næma málgáfu,
því ég hefi tekið eftir því, að hann lagfærir
framburðinn undir eins og hann heyrir, að ég
ber eitthvert orð fram öðru vísi en hann.
Þegar ég hafði lokið snæðingi, settist ég á
stól gegnt honum og sagði hann þá:
„Það sem þér sögðuð áðan úti i ganginum,
minnir mig á annað. Fólkið hérna í sveitinni
í kring, sem er huglaust og hjátrúarfult, það
heldur að þessi höll, sem ég bý í, sé full af
vofum og illum öadum, af því að hún er svo
sögurík, — af þvi hér er svo margs að minnast
frá fyrri tímum, sem almenningur fær ekki að
vita. Ég get varla fengið vinnumann, þó ég
bjóði hátt kaup, svo hræddir eru þessir vesa-
lingar. Ég veit, að í hinum stóru Lundúnum
trúa menn ekki á slík hindurvitni. — Það er
samt hollast fyrir yður, að vera jafnan inni úr
því fer að skyggja. Kveldloftið er óholt fyrir
yður, og það getur komið fyrir, að yður sýnist
eða heyrist eitthvað, sem þér skiljið ekki í. Ég
óska að eins, að þér gætuð þrifist hjá mér og
orðið hjá mér nokkrar vikur — eins og ég hefi
sagt yður. Mér mundi falla það illa, ef þér
færuð frá rnér fyrri en mér þætti tími til kom-
inn. Ég vona að þér verðið enn hjá mér einn
mánuð, frá þessum degi að telja“.
Það var langt frá mér að vilja dvelja þar
svo lengi, en ég hafði ekki kjark til að segja
nei. Ég fór eitthvað að tala um Hopkins hús-
bónda minn. -------
„Ég læt hann vita um það. Hefi reyndar
þegar beðið hann að lofa yður að vera hjá mér
þennan tima“, sagði hann alvarlega. „Jæja þér
verðið þá kyrr. í bókasafni mínu er margt að
finna — þar eru líka listaverk — ég vona að
þér unið yður. En — engar vofur“, sagði
hann og hló dátt. „Eins og ég hefi sagt
yður, segir hjátrúarfult fólk að hér í höllinni
sé á reiki hvítklædd kona — engin önnur en
sú sem er hérna uppi“ — hann benti upp á loftið,
„og hún á að sjást, þegar einhver hætta vofir yfir.
En ég bið yður að gæta þess, ef þér einhverntíma
sjáið einhverju hvítu bregða fyrir, að það er
engin vofa, heldur vesalings unga stúlkan, sem
ég hefi sagt yður frá. Hún er sannlega nógu
fríð til þess að geta verið hættuleg, en ekki
fyrir yður. Hún er eins og ég sagði yður brjál-
uð, og heldur að hún sé sú hefðarkona sem hún
er svo náttúrlega lík. Því leitar hún um alla
höllina til að finna mannsefnið sitt — það er
sorglegt, en það er lika broslegt í aðra rönd-
ina“.
Hann talaði í þeim tón, að ég gat naumast
hlýtt á hann, en til þess að segja eitthvað spurði
ég hann að, hvort þessi geðveika frændkona
hans ætti að fara með honum til Lundúna.
„Nei, nei, látið yður ekki detta það í hug,
hún sem er svo töfrandi fríð gæti hæglega lent
í klónum á einhverjum flagara, eins og þeir
eru sem ég hefi lesið um í bókum yðar. Það
væri hættulegt að fara með hana til Lundúna.
Það er hentast fyrir hana að lifa þessu afskekta
lífi heima. Finst yður ekki það?“
Ég sagði eitthvað í þá átt, að honum hlyti að
vera kunnugt um, hvað bezt hagaði í þessu
efni.
„Auðvitað“, sagði hann; „en nú er klukkan
nærri tólf. Ég má ekki halda lengur vöku
fyrir yður; ég þarf líka að skrifa fáein bréf.
Góða nótt, vinur, sofið þér nú vel og lengi“.
(Framh.)
Frá útlöndum.
Danska ráðaneytið er að fara frá eins og
kunnugt er, en ekki hafði tekist 4. þ. m. að
mynda nýtt ráðaneyti, sem átti að verða
landsþingsráðaneyti (tómir hægri menn). Hefði
fólksþingið átt að skipa ráðaneytið, væri það
löngu gert.
Búastríðið. Smábardagar hafa orðið milli
Búa og Englendinga fyrir og um síðustu mán-
aðamót, og hefir Búum veitt betur. 31.
marz varð bardagi í grend við Bloemfontein.
Búar höfðu falist í djúpum dal, og sátu þar
fyrir enskri herdeild, sem var undir forustu
Bioadwoods ofursta og stöktu henni á flótta.
Mistu Englar 350 manns og 7 kanónur, en
Búar biðu að kalla ekkert tjón.
í annað skifti börðust 2000 Búar við 3000
Englendinga skamt frá Bloemfontein oggekk
Búum betur, þar til Englendingar gátu fengið
13,000 liðstyrk; þá urðu Búar að láta undan.
Sagt er enn að Búar hafi unnið talsverðan
sigur á Englendingum í nánd við Mafeking.
Nokkrir enskir herforingjar riðu út í hóp,
sór til skemtunar; þeir ugðu ekki að sér, og
hóldu að engir Búar væru nærri, en er minst
varði róðu Búar á þá og skutu þá niður.
Búar höfðu ráðgert að reyna að sækja að
Bloemfontein 3. apríl.
Botha heitir sá, sem er orðinn yfirhershöfð-
ingi Búa í stað Jouberts. Hann er yngstur
af hershöfðingjum Búa, að eins 36 ára, en tal-
inn mjög herkænn og svo hugaður, að hann
kann ekki að hræðast.
Cronje hershöfðingi sendur með 500 manna
af liði hans til St. Helenu. Almenn óánægja
út af þvi í Kapnýlendunni, einkum af því
liðið var sjúkt — þolir illa loftið niður við
sjóinn — og hafði stjórnarforseti nýlendunn-
ar bent ensku stjórninni á það, en þeir Cham-
berlain- Salisbury gáfu því engan gaum.
Rússar auka mjög flota sinn og skal nú
verja til þess 50 milj. rúblna. Þeir seilast
nú mjög til landa í Asíu, og hafa seinast
samið við Tyrki um járnbraut yfir litlu-Asíu.
Harður vetur á Norðurlöndum með miklu
frosti, og snjóar suður um mið-Evrópu.
Inflúenza í Kaupmannahöfn með allskæð-
um eftirköstum,
Yikið frá prestskap. Halldór prófastur
Bjarnarson í Presthólum hefir verið leystur
frá embætti af ráðgjafanum, en heldur þó eft-
irlaunum sínum. — Mun þó geta fengið em-
bætti eftir sem áður.
Prestskosning hefir farið fram á Mosfelli
í Grímsnesi. Kosinn sóra Gísli Jónsson í
Langholti í Meðallandi með 39 atkv.
Skipstrand. Þýzkt botnvörpuskip „Frie-
derich, 55 smál., skipstj. Putz, ffá Geestemiinde,
strandaði 29. marz á Steinsmýrarfjörum í Með-
allandi. Skipshöfnin, 13 manns, bjargaðist
og komst heim að næsta bæ, Arnardranga, og
fór héðan til útlanda 9. þ. m. með eimskip-
inu „Askur“.
Sama dag og á sama stab strandaði 1898 eim-
skipið „Præsident Hervig“, sem samiskipstjóri
stýrði og sami útgerðarmaður átti.
Skipið er að likindum mölbrotið.