Fjallkonan - 24.09.1900, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
alþingi 1885 um að fá sérstakan ráðgjafa, sem
mæti á alþingi. Á orðum hans i nefndarálit-
inu, sem prentuð vóru með skíru letri í síð-
asta blaði, sést að haun hefir álitið það mjög
miklu máli skifta að fá ráðgjafann á þing.
„Þjóðólfur“ getur þess, að Jón Pótursson
hafi ekki verið með endurskoðunarfrumvarpi
Benedikts Sveinssonar, að eins af því að útlit
var fyrir að það næði ekki samþykki, en ekki
vegna þess, að hann væri því mótfallinn.
En eru nokkuru meiri vonir nú um að
frumvarp þetta verði samþykt en 1885?
Langt frá. Vonimar eru nú alls engar.
Horfurnar eru því sízt betri en þá.
„Fjallk.“ gat þess líka, að margir þing-
menn hefðu haldið þvi fram, að ekki þyrfti
stjórnarskrárbreyting til þess að fá ráðgjafann
á þing, svo athugasemd „Þjóðólfs“ um álit
Jóns Péturssonar á þvi máli er alveg sam-
kvæm því sem „Fjallk.“ hafði bent á, en
„Þjóðólfur“ gleymir að geta þess, að sumir
þingmenn álitu þá þegar (1885), að til þess
þyrfti stjórnarskrárbreytingu, eins ográðgjaf-
inn álítur nú.
Höfðu þeir þá skoðun frá stjórninni? Var
Valtýr þá farinn að villa þeim sjónir, „Þjóð-
ólfur“?
Makt myrkranna.
Eftir
Bram Stoker.
(Framh.)
(Frh). Eg hefi nú sagt frá öllu, sem hér
hefir borið fyrir mig, þó það sé í sem fæstum
orðum, en það er nógu greinilegt til þess, að
ég hlýt að vera sannfærður um, að það er
enginn draumur, að minsta kosti ekki venju-
legur draumur. Til þess að ganga úr skugga
um það, hefi ég litast um á loftinu á albjört"
um degi. Ég fór inn í turnherbergið og var
það alveg eins og um kvöldið. Allur húsbún-
aðurinn var óhreyfður og alt var í sömu skorð-
um og áður.
En það skiftir mestu, að ég fann að kodd-
arnir á bekknum í gluggunum vóru í ólagi,
eins og mig minnir að ég legði þá, til þess að
betur færi um mig, og ég kannaðist vel við að
silkið, sem bekkirnir vóru fóðraðir með, var al-
veg eins og mig minti að það væri. Ég fann
vindilösku i gluggahvolfinu; ég Iagði hana þar
meðan ég var að reykja, og ég sá spor í ryk-
inu á gólfinu, sem auðsjáanlega hafði ekki ver-
ið sópað afarlengi, og eins og slóð eftir léttan
kjól. Ég er því ekki í neinum efa um, að ég
man alt rétt. Ég veit að ég hefi verið þar
uppi þetta kveld, þó greifinn neiti því. Ég get
nú reyndar ekki skilið í því, hvers vegna hann
gerir það. Hitfc væri skiljanlegra, að ég
hefði brotið móti boði hans með því að vera
þar uppi. Ég gæti þá fremur skilið í því, að
alt sem mér þykir hafa borið fyrir mig sé
draumur —-----------
Þegar við fundumst í gærkveldi, var greifinn
kominn í iessalinn, aldrei þessu vanur. Hann var
hinn ljúfasti í viðmóti — hafði tekið úr skápunum
fjölda af enskum lögbókum, og lögbókum frá
Austurríki, til að sýna mér og gera mér kveldið
sem skemtilegast. Það er stór furða, hve mik-
ið honum hefir farið fram í ensku á svo stutt-
um tíma; hann hlýtur að hafa næmt eyra, því
hann lærir ótrúlega fljótt framburðinn, og það
er varla unt að heyra annað en að hann sé Englend-
ingur, nema á einstaka orði, þar sem hljóðið er
örðugast fyrir hann. Ég hældi honum fyrir
það, og virtist mér hann hafa mikla ánægju af
því.
„Mér þykir vænt um að heyra það, kæri
Harker“, sagði hann með miklum ákafa —
„haldið þér að ég geti, eftir nokkurar vikur
skulum við segja — eða mánuð — talað yðar
fallega máli eins og Englendingur. Haldið þér
ekki að Lundúnabúar heyri það ekki undir eins
að ég er útlendingur? Ég á yður mikið upp
að inna, vinur minn----------þér megið reiða yð-
ur á að ég latfna yður það“.
Ég sagði að hann mundi þó bezt læra málið
þegar hann væri kominn til Lundúna, eða rétt-
ara sagt framburðinn, því hann er fullfær í
málinu sjálfu. Þar gæti hann heyrt fleiri tala
og kynst ýmsum málýzkum.
„Nei, það verður að vera sem ég segi. Ég
vil ekki eiga það á hættu, að vekja eftirtekt
eða láta hlæja að mér þegar ég kem til Lundúna.
—j— Hvað sýnist yður? Eg hefi svo margt í huga,
og er fús að borga góða aðstoð.
En það er svo margt, sem ekki verður borg-
að með peningum, og svo er með þann greiða
og þá ánægju sem þér hafið veitt mér. Ég
vona að þér unið hag yðar framvegis hjá mér;
þér ættuð að geta hvílt yður hér eftir erfið
störf. í bóksafni mínu er nóg af lögfræðibók-
um, og þar er ýmislegt af fágætum ritum, sem
yður mundi ekki auðvelt að finna í stærri
söfnum. Hér er því fjársjóður fyrir gáfaðan
lögfræðing, og ég veit fyrir víst, að þessi höll
hefir nóg að bjóða yður; þér þekkið minst af
því. Ég er sannfærður um, að yður þarf ekki
að leiðast“. t
Ég vissi ekki, hvað ég átti að hugsa um
þessi orð. Mér fanst eins og einhver háðblær
væri á þeim. Mér kom hvað eftir annað til
hugar, að segja honum upp alla sögu og biðja
hann að tala hreinskilnislega við mig, en ég
gerði þaðsamtekki, ogþaðhefirlíklega verið bezt
ráðið. — Ég færði það að eins í tal við hann,
að húsbónda mínum mundi ef til vill mislíka
það, ef ég dveldi hér Iengi eða vikum saman.
„Ég hefi sagt yður, að þér verðið gestur
minn fyrst um sinn. Þér hafið látið húsbónda
yðar vita um það, og fáeinar vikur gera hvorki
til né frá. Við tölum svo ekki meira um það“.
Hann leit til mín með því augnráði, þegar
hann sagði þetta, að ég sá þann kost vænstan,
að nefna ekki burtför mína á nafn. Ég sá,
að ég yrði að vera í varðhaldi hjá honum,
hvort sem mér þætti það ljúft eða leitt. Ég
fæ samt ekki skilið, hvers vegna hann heldur
mér hér kyrrum, því það er ekkl annað en
fyrirsláttur, að hann þykiat þurfa að læra af
mér málið. Hann hlýtur að hafa annan til-
gang, sem ég á þó bágt með að gizka á.
Ég hefi nú samt afráðið að verða hér ekki
þó hann vilji halda mér. Fararleyfi héðan fæ
ég hvorki með góðu né illu; það er því ekki
um annað að gera, en að reyna að flýja héðan
á laun.
Ég fór í þessa ferð sem hverja aðra ferð til
erindareksturs, sem ég bjóst við að geta lokið
á fáum dögum — enn nú er ég alt í einu orð
inn ófrjáls maður og á valdi austarlenzks harð-
stjóra, og ekki óhræddur um líf mitt fyrir
honum.
Nei, héðan verð ég að komast. Ég finn það
glögt, að vistin hér verður mér óþolandi. Ég
finn, að ég hefi þegar mist nokkuð af þeirri
geðstillingu, sem ég á að mér. Eg hefi ætíð
verið talinn mesti stillingarmaður, og sett mér
það mark að láta aðra aldrei hafa áhrif á mig.
— Það er í fyrsta sinni, sem það hefir komið
fyrir mig, að ég hefi alvarlega orðið að lúta
vilja annara.
Ég verð að taka mér eitthvert starf fyrir
hendur til þess að hafa af mér leiðindin.
Ég er nú farinn að semja ritgerð í „Lögfræ-
is tímarit“ um réttarfar Ungara að fornu og
nýju. Það er rétt, sem greifinn hefir sagt, að
bóksafn hans er ótæmandi fjársjóður fyrir lög-
fræðing. Ég gæti haft mikil not af því - - ef
aðrar ástæður væru fyrir hendi. Það er annars
ætíð betra, að vita en vita ekki, og þegar eins
stendur á og fyrir mér er iðjuleysið mjög skað-
legt. Ég vinn í mesta ákafa og sökkvi mér
niður i bækurnar. (Framh.)
Slcagafjarðarsyslu 6. sept. „Menn muna ekki
jafn-stillt og hlýfct sumar-, allgóðir þurkar; gras-
vöxtur í betra lagi, en nú með mánaðarmótum
hafa komið óþurkar. Fiskafli hefir oftast verið
góður hér á firðinum. Haldin var hér héraðs-
fundur 31. ágúst á undan kjörfundi (1. sept).
Sagt er að talsverður undirróður hafi átt sér
stað. Prestarnir söfnuðu saman kjósendum fyrir
prófast, en þó ekki nema einn þeirra svo að
kvæði. Handa Stefáni skólakonnara Stefánssyni
á Möðruvöllum söfnuðu mestum atkvæðum verzl-
unarmenn frá öránufélagsverzluninni á Sauðár-
krók og einn maður úr kjörstjórninni. Talað
er um að verzlunarbækur hafi haft nokkur
áhrif á suma kjósendur. Prestar og kaupmena
vilja ekki hafa bændur á þingi, nema þeir séu
útlærðir stúdentar eða kandídatar".
Stór bæjarbrunl. 23. ágúst brann til kaldra
kola bærinn að Felli í Sléttuhlíð með öllu því
er í var. — Alt fólk var á engjum nema ein
gömul kona. Húsbóndinn, Sveinn hreppstjóri
Árnason, eigandi og ábúandi jarðarinnar, var
á pólitískum fundi á Hofsós. Timburhús ný-
bygt var áfast við bæinn. og var það að eins
vátrygt fyrir 2000 kr. Það brann gersamlega
og auk þess brann fjós og hlaða með taisverðu
af töðu. Nokkuð skemdist og kirkjan af eld-
inum. Allir innanhúsmunir brunnu sem vóru
miklir og dýrir, því þetta er eitthvert efnað-
asta og myndalegasta heimilið í Skagafjarðar-
sýslu. Meðal annars brunnu þar inni 3—400
kr. f peningum, allur fatnaður af heimlisfólkinu
og 7 rúm upp búin. Alt innanhúss var óvá-
trygt, og er skaðinn metinn yfir 3000 kr., þótt
timburhúsið væri vátrygt fyrir 2000 kr.
Alþmgiskosningar.
Af kosningunum í Skagafirði hefir nú frést
greinilega: Ólafur Briem fékk 130 atkv., en
Stefán kennari Stefáusson á Möðruvöllum 90
atkv. Hinir sem í kjöri voru fengu og nokkur
atkv: Jón hreppstj. Jónsson á Hafsteinsstöðum
um 50 atkv., Zofauías próf. Halldórsson 36 atkv.,
Rögnvaldur bóndi Bjarnason í Réttarholti 28
atkv.
Kjósar- og Gidlbringusýsla. Þar vóru kosn-
ir 22. þ. m. Þórður læknir Tbóroddsen með
135 atkv. og Bjðrn kaupm. Kristjánsson í
Reykjavík með 120 atkv.; þar næst fekk Jón
skólastjóri Þórarinsson 117 atkv.
Árnessýsla. Þar vóru kosnir sama dag
Hanncs ritstjóri Þorstcinsson með 154 atkv.
og Sigurður Sigurðssson búfræðingur líka
með 154 atkv. Þar næst fékk Pétur kennari
á Eyrarbakka 123 atkv. og séra Magnús Helga-
son á Torfastöðum 113 atkv.
Norður- Múlasýsla. Þar eru kosnir: Jóhann-
es Jóliannesson sýslumaður og Einar próf.
Jónsson í Kirkjubæ.
Suður-Múlasýsla. Þar eru kosnir: Axel
Tulinius sýslumaðr og Gruttorníur Yigfússon
(endurkosinn).
Otíð. Nú hafa lengi gengið miklar rigning-
ar og hefir verið mikil óþurkatíð sunnanlands
síðan um höfuðdag. Hafa því hey stórskemst
og eru víða úti. Norðanlands hefir viðrað held-
ur betur.
Skipskaðar. Síðari hlut vikunnar sem leið
var útsynningsrok með rigningu og urðu þá
þessir skipskaðar: Þilskipið „Solide“, eign Magn-
úsar kaupmanns Blöndals, rakst á annað skip
(„To Venner“) á Reykjavíkurhöfn og brotáaði
svo að það sökk þegar. Annað þilskip, „Egill“,
eigandi Jóhannes Jósefsson, sem lá inni við
öeldinganes, brotnaði.
Þruknun. f þessu sama óveðri fórst stór
flutningabátur, sem barón Boilleau á Hvítár-
%