Fjallkonan - 15.03.1901, Qupperneq 3

FJALLKONAN.
stjóranum. Úr því svona er koinið, finst mér
það verða að koma íraœ, enda engiun kunnng-
ur í vafa um, hvað hér er á seyði.
IFyrir nokkru hugkvæmdist Thorsteinsson að
koma hér á fót lífsábyrgð fyrir sjómenn, iíkri
þeirri, sem í Færeyjum er. Hann aflaði sér
nokkurrar upplýsingar því viðvíkjandi, og ætlaði
sér að bera málið upp í félagi einu, sem hann
er í ásamt bankastjóranum meðai margra ann-
ara.
Og áður en hanu hreyfði málinu frekar,
færði hann það í tal við bankastjórann og leit-
aði hans aðstoðar. Bankastjóranum leizt prýð-
isvel 4 malið. Honum þótti sómi að því að
flytja slíkt mál, — varð fyrri til en Th. að
bera það npp, og gerði það í félagi, sem Th.
er ekki í. Ekki stóð þetta samt málinu að
neinu leyti fyrir þrifum. Þeir G. Z. og Th.
voru fúsir á að leggja á sig þær peningakvað-
ir, sem að samningum urðu með útgerðarmönn-
um, fjárframlög, sem fyrir G. Z. mundu nema
um 1500 kr., en fyrir Th. um 1000 kr.
En svo kom það upp upp úr kafinu, að surn-
ir útgerðarmanna vildn hafa nokkuð fyrir snúð
sinn. Jafnhliða iifsábyrgðarstofnuninni, sem
þeir voru ekki ófúsir á að leggja fram fé til,
vildu þeir fá samtök nm niðurfærslu á kaupi
háseta; og sú niðurfærsla nam margfalt meira
en því, sem þeir ætluðu að leggja í íífsábyrgð-
arsjóðinn. Að öðrum kosti viidu þeir ekkert
við lífsábyrgðina eiga.
Þessari niðurfærslu á kaupgjaldinu neituðu
þeir Gt. Z. og Th. fyrir sitt leyti að svo komnu;
vildu að minsta kosti fá tíœa til íhugunar.Og svo
féllu bæði máiin um ko!l að þessu sinni, tii mjög
mikillar gremju fyrir bankastjórann.
Eg skal engan dóm kveða upp um ágrein-
ingsefnið sjálft, ekkert um það segja, hvort það
hefði verið rétt og sanngjarnt af þeim G. Z.
og Th. að ganga að kaupgjaldsaamnmgunum.
En hitt er áreiðanlega rétt og sanngjarnt, að
alþýða manna fái að sjá tiidrögin og tilefnið
til harðyrðauna, úr því að hún hefir fengið að
sjá harðyrðin sjálf.
Útgerðarmaður.
Maki myrkranna.
Eftir
Bram Stoker.
(Framh.)
12. kap. Lœknirinn og Barrington.
Þegar Tómasi ieið verst, kom holieczki lækn-
irinn eins og hann væri kailaður. Yilma bað
hann innilega velkominn, og hún var ekki leagi
á sér að segja honum ait um ferð sína til
Dracalitz-hallarinnar og um dagbók Tómasar.
Hann lét sér mikið um finn&st, og fékk að láni
dagbók Tómasar, sem Yiima haíði hreinritað.
Hartn hét að koma daginn eftir og vakti við
dagbókina um nóttina. Þagar hann kom aftur,
sagði hann Vilmu, að dagbókin væri gulls ígildi
og að hún brygði ljósi yfir margt, sem áðar
hefði verið í myrkrunum hulið.
Hann sagði að Tómasi mundi hafa brugðið
svo við, þegar hann mætti manninum á götunni
í Lundúnum, af því að þá hefði vistin hjá greif-
anum eitthvað vakist upp fyrir honum. En sú
óljósa endurminning mundi hafa komið honum
svo ókunnugíega fyrir, þar sem hann hafði nú
gleymt því öllu, og vissi ekki um dagbókina,
að hann hefði haldið, að hann væri að missa
vitið. — Vilraa sótti þá mann sinn til viðtaís.
Þeir töiuða lengi s^tman iæknirinn og hann.
Læknirinn koinst að þeirri niðurstöðu, að Tómas
hafði aftur fengið minuið, en mundi þó ekki at-
vikið í Piccdilly, jarðarfarardag Hawkins.
Læknirinn gaf Tómasi ýms keilræði, og bað
hann að halda kyrru fyrir fyrst um sinn og
forðast alt sem gæti æst skapsmuni hans. Hana
hafði dagbókina með sér og ætlaði að sýna
hana nokkurum kunningjum sínum.
Fám dögum síðar kom Barrington heim til
Vilmu. Hann var nýkominn heim til Lúndúna
og fór til Exeter, þar sem þau Vilma áttu heima,
til að fræðast um fasteignarkaup Draculitz
greifa í Lundúnum. Húa gat þess Iíka við
hann, að Tómae hefði fengið minnið aftur og
að dagbók hans væri fundin.
Barrington kom sér saman um það við frú
Vilrau, að hacn skyldi ekki tala viðTómaafyrr
en hann befði ráðfært sig við Van Helsing, og
kom þeim saman um að koma eftir tvo dags.
Þeir komu í ákveðinn tíma og töluðu longi
við Tómas.
Þegar þvi var lokið, hitti Barrington aftur
Vilrau að máli og kvaðst furða sig yfir niður-
stöðum læknisins. Hann virti hann mikils, en
áieit hann trúarvingu! og hjátrúarmann. Sjálf-
ur kvaðst hann ekki styðjast við snnað en
sannreyndir, og áleit að alt sem sagt væri um
Dreculitz greifa og félaga hans væri eðlilegt,
þó mörgum þætti það furðu gegna.
Að svo mæitu fór hann á stað.
Læknirinn, Van HeDing, fór nú að skýra
Vilmu frá rannsóknum sínum og niðurstöðum.
Hann tók svo til orða:
„Uppfundningar þessarar nítjándu aldar eru
undraverðar. Þær hafa skapað nýjan heim og
og kent oss að þekkja náttúrukrafta, eem for-
feður vorir ýmist höfðu enga vitneskju um, eða
töldu yfirnáttúriega. Vísind&nienn nú á dög-
um geta varla þvertekið fyrir neitt, sem sé ó-
hugsandi í náttúrunni. Náttúran hefir óendan-
lega breytileg lög, og skynjan mannsins getur
ekki notið sín vegna þess, að skilningarvitin
ern ekki nógu fullkomin færi.
Til munu vera kraftar og lög, sem niðjum
vorum auðnast að finna, þó vjer þekkjum þau
ekki; þeir munu læra að þekkja þá krafta,
temja þá og ráða yfir þeim. Hver veit nema
til sé heimur af ósýnilegum verum, sem hrífa
oss til góðs eða ille, eftir því sem verkast viií.
Eg hefi komist að þeirri niðurstöðu, og með
mér margír aðrir hugsarar á vorum dögum, að
slíkar verur séu til, og að þær hlýði iögntn,
sera vér ekki þekkjum,og séu búnar altöðrum
hæfileikum og kröftum en vér.
Þjóðtrúin kannast við margt, sem vísindin
vita ekkert um, eða vísindamennirnir neita.
Eitt sf því er það, sð til séu verur, sem sveimi
hér á jöiðinni þó þær deyi. Látum nú svo
vera, að ein slík vera væri maðar, sem hefði
lifað illa hér í lífi og verið glæpamaður og
manndrápari. Hann deyr sem aðrir menn. Eu
sálin getur ekki slitið sig lausa við þann
líkama, sem bindur hana við jörðina. Hún
lafir því við hann, og samkvæmt lögum, sem
vér þekkjum ekki, getur hún aftur tekið sér
bústað í 'nonum og fært nýtt líf 1 hann, og not-
að hann enn til þess að freraja þær fýsnir, sem
henni eru tamastar. En til þess að geta haldlð
þessu Iífi við, þarf þetta illþýði að iifa á lif-
andi manaa blóði, og lætur því aldrei afmanu-
drápum.
Svo segir þjóðtrúin, en þar við má enn bæta,
að þessir manndraugar eiga eftir þjóðtrúnni að
geta haft áhrif á aðra menn, ekki einungis
vonda menn, heldur líka þá, sem veikir eru
fyrir“.
Þau áttu tal um fráfall Lúsíu, og um það
eagði læknirinn:
„Eg hefi fulla ástæðu tii að halda“, sagði
hann, „að þessi sakíausa stúlka hafi orðið fyr-
ir samkynja áhrifum og eg á hér við, eða eins
konar dáleiðslu. Þessir óvinir mannkynsins
geta á þann hátt gert góða menn að verkfær-
um sínum, ef þeir ná valdi yfir þeim.---------
Hún sern borin var til grafar í hvítum sak-
leysis kíæðum hefir nú þau áhrif á unnusta
sinn &ð hún reynir að draga hann í gröfina
með sér.
Eg er sannfærður um að þessi makt myrkr-
anna breiðist út í kringum okkur. Vér sjánm
mörg dæmi í blöðunum, sem benda á það. Vin-
ur okkar Barrirsgton er á annari skoðunen eg,
og þykist geta skýrt alt það, sem hann hefir
komist að, á annan hátt“.
Hann kvaddi hjónin og íór. Vilma festi eng-
$
an trúnað á því sem hann sagði, hversu mik-
ils sem hún virti hann.
13. kap. Fblkið í Carfax.
Það sem stendur í þessum kapítula er tek-
ið eftir skrifuðum blöðum, sem fundust eftir
Seward yfirlækni geðveikispítalans í Parfleet,
sem áðnr er nefudur í þessari sögn.
Spítali sá, sem Seward veitti forstöðu, stóð
beint á móti Carfax, sem Draculitz greifi hafði
keypt.
Barrington gerði sér nú erindi til spítalalækn-
isins til þess að fræðast um, hvað til bæri í
Carfax.
Læknirinn sagði honura, að síðasta kastið
hefði þar verið miklar aðgerðir og að þangað
hefði verið fluttur dýrindis húsbúnaður. Hann
hefði síðan séð skrautvagna aka þangað oftar
en einu sinni og miklu viðhafnar meiri eu tíð-
kast í þeim hluta borgarinnar.
Þegar Barrington spurði iiann, hvort hann
hefði veitt eftirtekt nokkrum vagiri, sem borið
hefði af öðrum, gat liann um afarskrautlegan vagn
sem gráir hestar heíðu gengið fyrir, og hefðu
setið í honum þjóaar í gráum einkennisbúningi
og ljómandi fríð ung dama, reyndar nokkuð
svipmeiri en alment gerist. Af lýsingunni
þóttist Barricgton þekkja, að það væri frú
sendiherraritarans frakkneska.
„En það eru ekki skrautvaguarnir, sem ég
veitti mesta eftirtekt, hsidur undarlegir og
grunsamlegir náungar, sem eru þar einkura á
ferð á kvaldin“.
Barrington þakkaði iækninum fyrir, að hann
hafði frætt hann urn þetta, og bað haun að
hafa augastað á Cirfax, og því sem þar færi
fram, og fór síöan.
Seinna um daginn, þegar læknirinn sat að
miðdegisverði, fékk hann nafnseðil og stóð á
honum: Greifyaja Ida Varkony. Með seðii-
inn kora þjónn í einkennisbúningi, og með þau
orð frá frú greifynjuani, að hún bæði doktor-
inn að finna sig, því að hún hefði fengið sjúk-
leikskast, sem hún ætti vanda tii. Hún bað
hanu &ð afsaka það, að hún gerði honum orð
svo síðla dsgs, en vonaði, að hann mundi koma,
því hún ætti heima rétt á móti honum, í Car-
fax.
Lækninum var mikil forvitni á, að fá að
akygnsst um í þessu gamla húsi, Bern verið
hafði óbygt langa tíma, og fór hana því með
þjóninum, eins og hann stóð. — Þeg&r hann
kom í dyrnar, tók aunar þjóan á móti ho nim,
og þegar hann korn inn í húsið, tók fröusk
stofujungírú á móti honum og fylgdi ho rum
inn í störau sal með gömlum máluðum vagg-
tjöldum.
Þegar lækniriun kom þar iun, reis upp kona
úr Iegubekk og kom á móti honum.
Það iá við sjáift, að læknirinn, sem þó var
orðlagður stillingar maðnr og frábitinn allri
léttúð, yrði svo frá sér numina að hanu misti
alt ráð og ræau. Svo óumræðilega og undar-
íega fríða konu hafði hann aldrei séð. Hoaum
virtist hún svo ólík öðrum fríðleiks konum,
sem hún væri komin úr öðrum heitni. Hún
var há og gröan, bæði vei limuð og sælleg.
Hásið var mikið og svart, og augun vóru óveaju-
lega stór og djúp, og augn&hárin svört og
löng.
En þó húa væri svona íríð, kom þó einkver,
geigur að lækninura, þegar hann hafði séð hana,
eins og hann hefði séð eitthvert náttúru undur
sem verið gæti að hætta stafaði af.
Daman heilsaði doktornum og settist síðan
niðnr í hvílubekkinn. Hún talaði frönsku með
einhverjum útlendum hreim.
Læknirinn spurði hana um keilsuf&r hennar
ogsvaraði hún því öilti mjög kæruíeysislega. Hann
komst fljött að því, að hún var vön að falia í
öngvit og að bún þjáðist af svefaleysi hjartslætti
og taugateygjum. Hún kvaðst vera nýstaðin upp
úr einu kastinu og eiga vanda fyrir að geta
ekki sofið á eftir. Hún vildi því láta hann
dáleiða sig. Dr. Seward kunni allvel að dáleiða,