Fjallkonan - 08.11.1901, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
uDgur sjómaður, hár og horaður og útitek-
inn réð sig á dálitla ílatbytnu, sem átti að
fara með ströndum ffam til New-Orleans.
Þegar þangað kom, fekk einhver hann til að
fara til spákonu sem orð var á að oft væri
sannspá.
„Þér eruð fátækur og ekki mikill fyrir
manni nú“, sagði kouan, þegar hún hafði skoð-
að spilin sín,„en sá tími kemur, að þér verð-
ið mesti maðurinn í Ameríku; en eg sé blóð
renna — nei eg vii ekki segja yður meira“.
„Komdu nú Abri, þú hefir víst fengið nóg
að heyra“, sagði kunningi hans og dró hann
burtu með sér. Hann hló dátt að því
að Abraham Lincoln ætti að verða eitthvað
meira en háseti á opnum bát.
Þegar Abraham Lincoln var orðin forseti
Bandaríkjanna 30 árum síðar, kom honum
spádómurinn í hug, en hann gat samt ekki
getið nærri, hvernig endirinn mundi verða.
Fimm árum dðar rættist spádómurinn, þegar
hinn brjálaði leikari Booth skaut Lincoln með
kúlu í höfuðið.
Fyrir sjötíu árum kom maour inn i sæt-
indabúð í Ameríku og keypti eitthvað. Hann
sagði við búðardrenginn: „Þu brosir líklega
þegar þú heyrir það sem eg ætla að spá þér.
En taktu nú eftir. Áður en þú deyr, muntu
eiga svo mikið gull, að það kemst ekki fyrir
í þessari búð, og enginn maður er svo ríkur
nú á dögum, og auður þinn verður svo mik-
ill, að þú veizt ekki hvað þú átt að gera við
hanu“.
Drengurinn hafði 1 dollar í kaup um vik-
una, og átti einkis úrkosti. Hann hét spá-
manninum að gefa honum eitthvað fyrir, ef
spáin rættist.
Og það varð. Bussell Sage er nú einn af
mestu auðmönnum í Ameríku og hann gaf
spamanninum 1000 dollara á ári.
Spáð hefir því verið fyrir mörgum árum,
að Eússa-drotning mundi eiga sjö dætur áður
hún ættii rikiserfingja. Ekki er ólíklegt að
það geti ræzt.
Einhver lærður msður, Dr. Ferrin, spáði
því fyrir Faure Frekklands forseta þrem miss-
erum áður en hann dó, að hann mundi deyja
innan tveggja ára.
Margrét Ítalíudrotning, ekkja Umbertos
konungs, heimsækir oft spáfólk, og er sagt
að hún hafi oft fengið bendingar um óorðna
hluti. Það vita menn, að hún vissi gerla
fyrir afdrif manns sins, og reyndi hún með
öllu móti að varast þau, þó það tækist ekki.
Tilraun til stórglæps. Jón Guðjónsson
bóndi á Reykjum í Mjóafirði hefir átt hús á
öðrum stað þar í sveitinni, þar sem heitir á
Melum'. Það hús leigði hann 2 mönnum, og
bjuggu í því 12 manns, þar af 7 börn.
í næstliðnum mánuði komst það upp, að reynt
hafði verið að kveikjg, í húsi þessu um nótt,
en til allrar hamingju hafði það mistekist.
Sýslumaður Sunnmýlinga, Axel Tulinius, hefir
þegar getað haldið rannsókn í máiinu, og eru
atvikin þau sem hér segir:
Jón bóndi Gaðjónsson á Reykjum hafði
komið sér saman um það við mann úr Norð-
firði, að þeir skyldu brenr.a húsið á Melum,
auðvitað í því skyni, að svíkja fé úr
vátryggingarsjóðnum. — Þeir tóku sig tii um
nótt, er ait fóik var sofnað í húsinu, og boruðu
víða göt á húsið með sveifarbor og tróðu þar
i kveikjum vættum í steinolíu. Svo höfðu þeir
reist upp stiga og kveikt í upp við þakið. —
Fólkið vaknaði um nóttina við það, að því
heyrðist eins og músagangur uppi undir þaki,
og gaf það engan gaum að því. En þegar
það vaknaði um morguninn, komst það ekki út
úr húsinu, því slagbrandur hafði verið settur
fyrir dyrnar að utanverðu. Annar bóndinn fór
þá út um glugga og sá þegar stigann, sem
reistur hafði verið upp við þakið; höfðu söku-
dólgarnir flýtt sér svo í burt, eftir að þeir
kveiktu í, að þeir gættu þess ekki að taka
ofan stigann.
Jón Guðjónsson hefir horfið, og er getið til
að hann hafi fyrirfarið sér, en sumir halda að
hann hafi komist í sildveiðaskip, sem lá þar á
firðinum og fór daginn eftir.
Hinn maðurinn hefir játað öllu. Höfðu þeir
félagar verið mjög druknir og höfðu ætlað að
koma og bjarga fóikinu, þegar eidurinn væri
kviknaður.
En í húsinu kviknaði ekki meira en svo að
að eins var sviðnaður biettur uppi undir þak-
inu. Hellirigning hafði gert um nóttina, og
hefir það borgið húsinu.
Innbrotsþjófnaður og brenna. 1 f. m. var
brotist inn í skemmu á Þorgrímsstöðum í
Breiðdal, brotin þar upp kista og stolið úr
henni 500 kr. Lagði þjófurinn síðan eld í
skemmuna og brann hún til kaldra kola. í
henni hafði verið mikið af matvælum og ýmsu
fleira er alt brann. Þjófnaðurinn komst upp
af því, að leiíar fundust af kistunni, og mátti
sjá á þeim, að hún hafði verið brotin upp.
Þjófurinn náðist og 400 kr. af peningunum,
en fyrir 100 kr. hafði hann keypt sér hest. Hann
heitir Sturla "Vilhjálmsson frá Dölum í Fá-
skrúðsfirði.
Búnaðarframfarir. Alt Öifusið, nema svo
sem þrir bæir, hefir nú félag um smjörgerð,
eða rjómabú, og eru það myndarlegustu sam-
tökin, sem gerð hafa verið í þá átt meðal
bænda hér á landi. — I þessum samtökum
eru og örfáir bændur austan Ölfusár, sem láta
flytja mjólkina yfir ána, og er helztur þeirra
bóndinn í Kaldaðarnesi (Sigurður Ólafsson
sýslumaður), sem á næsta vori mun hafa yfir
30 kýr á búi.
Kaþólska spítalann hér í bænum á að
byggja á næsta ári, og verður víst byrjað á
verkinu í vetur. Spítalinn verður svo full-
kominn sem bezt gerist nú á dögum, falleg
og stór bygging um 60 álnir á lengd. —
Læknaskólinn hér fær auðvitað ekki neinn
aðgang að þessum spítala, og verður því
þörfin á landspitala jafnmikil og áður.
Fólkstal í Reykjavík er nú eftir síðustu
talningu 1. þ. m. um
7000.
Margir vóru fjarstaddir, en aftur eru all-
margir aðkomandi í bænum. Tala þeirra,
sém eiga hér fast heimili, mun vera nálægt
þessu.
Dáinn 15. okt. Stefán Thorarensen, fyrrv.
sýslumaður Eyfirðinga, á Akureyri, 76 ára.
24. sept. lézt á Akureyri frú Ólöf Hallgríms-
dóttir af Sauðárkrók, kona Stefáns verzlunar-
stjóra Jónssonar. Hún dó úr sullaveiki.
Druknnn. 3. okt. fanst druknaður maður í flæð-
armáii í Reykjavik, Guðmundur Gislason að
nafni, 32 ára aldri og ógiftur; haldið að hann
hafi dottið út af bryggju, en hann hafði ver-
ið á fótum fram eftir nóttunni á undan.
Læknirinn var þegar iátinn skoða líkið, og
réttarrannsókn gerð, en engar upplýsingar
fengust um atvikin að dauða hans.
Bátur fórst á Mjóafirði 5. okt. með þrem
ungum mönnum, sem allir drukknuðu. Þeir
hétu Jón Konráðsson (kaupmanns Hjálmars-
sonar), Jón Jónsson og Sveinn Runólfsson. —
Jón Konráðsson var nýkvæntur Gunnþórunni
Gunnlangsdóttir (prests Halldórssonar frá
Hofi). Hann var að eins tvítugur.
116 113
eg auðvitað skipaður fjárráðamaður og þá getum við komið því
til leiðar“.
„Getur þetta verið satt! Yill hanu svifta hana fjárráðum?“
„Já, til þess að geta neytt hana til að eiga hann Rusensköld".
„En honum tekst það aldrei“. „Hver veit? Hann mun ekki
spyrja um ráðin; eg þekki það að fornu fari, að hann virðir eið-
inn lítils þegar því er að skifta. En við skulum samt ekki ör-
vænta. Getur verið að förukarl geti mátt betur en dómari og
■‘málflutningsmenn11.
Willner gaf lítinn gaum af síðustu orðunum, og gekk hratt
um gólf.
„Það væri bezt að þér létuð frúna vita þetta; eg gæti búist
við að henni yrði stefnt í dag og væri betra að það kæmi ekki að
henni óvani“.
„Eg skal gera það“.
„Og eg ætla að fara að finna prófessorinn11, sagði Alding
og fór.
Það fór sem förukarlinn hafði sagt. Prófessorinn kom seint
um daginn við þriðja mann og höfðu þeir með sér stefnu frá dóm-
aranum, þar sem frúnni var stefnt að mæta á dómþingi og svara
kröfum um að hún yrði svift fjárráðum.
Hafi faðir hennar gert sér von ura, að hún yrði bljúg og auð-
mjúk, þá hefir honuðn skjátlað stóilega. Willner hafði búið hana
undir raálið og tók hún stefnunni með mestu stillingu, svo að föð-
ur hennar furðaði á. Síðan fór hann á stað.
Hlið var á leið prófessorsins, sem venjulega var opið, en nú
fara að deila við Ólaf. Þú hefir áður sett það í veð fyrir því að
þú mættir fara með Norðurakurinn eins og þér sýndist“.
„Eg er alveg hættur að hugsa um það“.
„En eg er ekki hættur við það. Þú kannast víst við orð
þín, Ólafur?“
„Eg vil ekki standa við þau nú“.
„Jú, það verðurðu að gera. Þíð getið verið vitni að því, að
Ólafur hefir boðist til að rækta Norðurakuiinn með nýrri aðferð
og gengist undir að eg mætti draga af kaupinu hans, ef sá akur
sprytti ver en hinir akrarnir. Yar ekki svo?“
„Eg get ekki neitað því“, sagði Óhfur og lét sem sér brygði
illa við, en varð þó glaðari við þetta en frá megi segja.
„Nú heyrið þið það. Heyrðu Pétur Níelsson, við skulum engan
kaupmála skrifa í kveld, en taktu penna og skrifaðu samning
milli okkar Ólafs um akurinn. Það liggurekkert á hjúskapnum“.
Þessi samningur var síðan gerður og skrifaður í tveim eintök-
um, en hjúskapar-samningaum var slegið á frest og vildi þó
Nikulás gamli fá honum aflokið.
Þegar gestirnir höfðu snætt kveldmatinn fóru þeir á stað.
Lögréttumaðurinn var í bezta skapi, bæði af því að hann
þóttist hafa unnið sigur á Ólafi og af því hann var orðinn ör af
víninu, og þegar hann gekk gegnum borðstofuna hvíslaði hann að
konu sinni: „í kveld hefi eg ekki verið mér ónýtur. Eg vona
að drengurinn tapi laununum, og það er rétt handa honum úr
því hann lætur svo mikið yfir sér. Finst þér það ekki, kona?“
t