Fjallkonan - 01.11.1904, Qupperneq 4

172
FJAI, LKONAN.
OOOOOOOOOOOOOOOQOOOOOOOOOOOOOOOOOoooooo
0 Kaupið 'Fnnlnivl-Sllln! c
8
8
8
() fatnaði.
P
Biðjið um sýnisliorn af Silkidúkum vorum í vor- og sumar. 0
SlIlQi o
8
Hreinustu fyrirtðk eru; Rósað-Silki-Foulard, hrásilki, Méssalin
esj Loiaisines, Schweizer-ísaumssilki o. sv. frv. í alfatnaði og treyjur á 90
aur. og þar yfir hver meter.
Vér seljum beinlínis einsfökum mðnnum og sendum silkivörur
þær, er menn velja sér, tollfritt og burðargjaldsfrítt heim á heimili
manna.
Vörur vorar eru til sýnis hverjum sem vill hjá frú Ingibjörgu Johnsbn,
Lækjargötu 4 í Reykjavík.
Schweizer & Co., Luzern Y 3 (Schweiz)
§Silkiyariiiiigs-Útflytjcndur. Kgl. liirðsalar. Ö
ooooooooooooooooooooooooooooooooooocoo
Otto Monsteds
ðanska smjörliki
er bezt.
Konungslát.
Georg Saxlandskonungur lózt þ.
15. þ. ra., rúmlega sjötugur eftir
tveggja ára ríkisstjórn. Sonur hans,
Friðrik, er tekið hefir konungdóm
eftir hann, var kvæntur Lovísu prin-
sessu frá Toscana, þeirri, er strauk
fyrir tveim árum með frönskum
barnakennara, og olli með því um-
tali miklu um allan heim.
Jarðarför
rektorsfrúar Sigríðar Jónsdóttir fór
fram þ. 29. f. m. Þetta fagra kvæði
eftir Guðm. Guðmundsson var sung-
ið í heimahúsum:
Eg veit þú lifir, lifir
þótt liggir þú í gröf —
og svifi sorgarblær
yfir svalköld dauðans höf, —
því elskan var það afl, sem hátt
þig yfír fjöldann bar.
Svo hljómi þúsund þakkarljóð
um þig til eilífðar.
Þú stóðst sem bjarg í brotsjó,
en barst ei mikið á,
að gera öllum gott
var þín gleði’ og hjartans þrá.
Þú móðurlausra móðir varst,
og mæddra þerðir brár. —
Eg get ekki’ annað gefið þér
en gleym-mér ei — og tár.
Sem engíll undurfagur,
sem árdagsbjarmi skær,
þín minning líður Ijúf
yfir land, er roða slær
á leiðið þitt, og lyftir sál
til Ijóss og dags á flug,
því drengskapur og dygð og sæmd
lá dýpst í þínum hug.
Þú sefur sætum blundi
við sjafnans góða hlið;
þið liðuð tvö sem ijós
gegnum lim í myrkum við.
Þú varst hans æsku ástarrós
og aftanstjarnan hans;
þið siglduð tvö í blíðum byr
um bifstraum kærleikans.
Svo vertu blessuð, blíða
og bjarta, göfga sál!
Nú hljóðnar harpan mín
og mór harmur stillir mál.
í nafni allra’, er unna þér,
af alhug kveð eg nú, —
og Ijóðsveig þennan legg eg á
þitt leiði’ í von og trú.
Hundar ferðamanna.
Sveitamenn! Gætið hundanna yðar, að
þeir ekki villist frá yður á ferðum yðar til
bæjarins.
Virðið eigi að vettugi trygð hundsins.
Gleymið ekki, hve ánægður hann er, ef
hann að eins hefirhúsbónda sinn vísan, jafn-
vel þótt hann eigi harðan og ónærgætinn
húsbónda, sem hvorki hugsar honum fyrir
fæði né húsnæði á ferðalögum. Sveittur,
lúinn og svangur, eftir ótrauða hjálp í
liúshóndans þarfir við fjárrekstur til bæj-
arins, fær hann oft að launum nístandi
næturkulda, útilokaður, einmana staddur
á götum bæjarins, án minstu næringar. —
Á meðan sefur húsbóndi hans sæll og
mettur í húsum inni.
Það er sorg og skömm að sjá þessar
vesling villuráfandi skepnur þvælast fyrir
fótum sér, kengbognar af sársauka sult-
arins, yfirkommnar af harmi húsbóndamiss-
ins. Og þó tekur út yfir alt að sjá óart-
arstráka hafa þessa vesalinga að leikfangi
og beita við þá þrælmensku-pörum sínum.
Sveitamenn, endurgjaldið gott með góðu.
Munið eftir hundunum ykkar.
Og allir Rej-kjavíkurhúar gerðu vel að
víkja þessum munaðarleysingjum einhverju
góðu, þegar þeir verða á vegi þeirra.
Dýravinur.
Mog marga aðra fugla,
vel skotna, kaupir
Einar Grunnarsson
Suðurgötu 6.
Ritstjóri: Einar Hjörleii'sson.
Prentari Þorv. Þorvarðsson.
Bitstj. Fjallkonunnar er fram að
nýárinu að hitta á heimili hans,
Mjóstrœti 2. Eftir nýárið fœr blað-
ið skrifstofu og afgreiðslustofu í
miðjum bœnum.
Afgreiðsla blaðsins verður fram að
nýárinu á sama stað og áður, í
Miðstræti.
.Fjallkonan'.
Upplag blaðsins er nú við ritstjóra-
skiftin aukið að stórum mun.
Jfýir kanpenður
að næsta, tnttugasta og öðruin
árgangi blaðsins fá
ókeypis
| það er hér segir:
1. Fjallkonuna frá þessum tíma
og fram að nýári, 12 tölublöð,
2. „Ráðgátuna, sanna sögu frá
skuggaheimkynnum í New York“,
168 bls. Þeir, sern leikur hugur á
að ná í þessa einkar skemtilegu sögu,
ættu að gerast áskrifendur sem állra
fyrst, því að lítið er til af henni.
3. liúnaðarhálk, 96 bls., bún-
aðarhugvekjur og búnaðarfréttir, sem
Landsbúnaðarfélagið hefir beint lagt
til blaðsins, einkar nytsamt kver
fyrir alla, sem bera landbúnað ís-
lands fyrir brjósti.
4. „Hefndin44, róman eftir franska
skáldið Victor Cherbuliez — það-sem
út er komið af henni í blaðinu, 68
bls. Til merkis um það, hve mikið
þykir í þessa sögu varið, má geta
þess, að „Det Nordiske Forlag" hefir
gefið hana út í „Frem“, og einn af
helztu núlifandi rithöfundum Dana,
Herman Bang, ritaði formála fyrir
þýðingunni og lýkur þar á hana hinu
mesta lofsorði. Enda er sagan eink-
ar falleg og skemtileg.
AJt þetta fá nýir kaupendur að
næsta árg. Fjallkonunnar gefins. Því
verður naumast neitað með róttu,
að þetta sóu góð boð, og vér vonum
að margir færi sér þau í nyt.
78
hátt, þegar hann var að tala við sjálfan sig, og augu hans blik-
uðu þá og ofurlítill roði kom í kinnar honum. Sennilega var
hann að glíma við einhverja fráleita hugsun, sem hann gat ekki
losnað við og heilbrigð skynsemi hans hafnaði.
VII.
Fyrstu dagana í aprílmánuði settist hr. Teteról loks að í
hvíta húsinu. Hann þurfti ekki að kvíða neinum óþægiudum við
að flytja sig inn í nýreist hús, því að hann hafði lofað því að
þorna vel. Hann ætlaði að vígja þennan nýja bústað sinn með
viðhöfn mikilli, vefcslu, og bauð þangað öllum heldri mönnum í
sveitinni. Míraud ábóti fór samt nauðugur; honum féll illa að
að lenda í nokkurri rekistefnu; en hann lót til leiðast, þegar hr.
Teteról sagði honum, að hann mundi finna þúsundfrankaseðil undir
pentudúknum. : Ábótinn treysti umburðarlyndi hr. Saligneux. Mat-
ur og drykkur var ágætur og gestirnir vottuðu húsbóndanum á-
nægju sína með því að borða vel og drekka ósleitulega; en þeir
töluðu gætilega og ekki reyndist auðvelt að koma þeim út úr
gömlum stellingum. „Sé opnuð flaskan, sér fyndnin leikur“, segir
eitt skáldið — en nú lék fyndnin sór ekki, þó að hver flaskan
væri opnuð eftir aðra. Það var eins og einhver þungi væri yflr
Öllu, eins og eyru væru alstaðar inni í veggjunum og menn væiu
hræddir um að tala af sér. Við eftirmatinn voru menn sæmilega
fjörugir, en hvorki var háreysti né andagift á ferðum. Að nokk-
uru leyti stafaði það af þessum tveimur málum, sem hr. Teteról
jiaíði tarið í; menn trúðu ekki lengur á almætti hans; nú þótti
70
ekki jafn-mikils um hann vert eins og áður, en aftur á móti
fanst þeim meira til um baróninn. Hr. Teteról varð þess þegar
var, hvernig ástatt var, en hann gætti þess vandlega að láta ekk-
ert á því bera; hann var aftur orðinn öruggur, og fann, að hann
var yfir þá haflnn.
„Og þöngulhausarnir!“ sagði hann við sjálfan sig. „En við
skulum bíða ofurlítið við . . . þá skuluð þið frétta eitthvað, sem
þið eigið ekki von á!“
Einn af gestunum var hr. Crépin. Hann hafði verið búsett-
ur eitt ár í Bourg, hafði þar umboðsverzlun, sem gekk vel. Hr.
Teteról var kunnugra um það en nokkurum öðrum, hvernig hr.
Crépin var innrættur, og til hverra hluta hann var nytsamlegur.
Menn verða að borga þeim mönnum, sem þeir kaupa, en virðing
er þeim aldrei í tó látin og þeir eru ekki teknir til greina. Tet-
eról bar ekki heldur virðing fyrir þessum seyrða pilti, en hann
hafði haldið kunningsskap við hann. Hann taldi hann vera slung-
inn ref, sem gæti gert honum nýjan greiða, þógar hann þyrfti á
honum að halda, ef hann borgaði honum út í hönd, og svo mátti
virðast, sem hann ætlaði að biðja hann um einhvern greiða, því
að hann lét hann ekki fara, þegar staðið var upp frá borðum, og
lofaði honum, að hann skyldi fá að fara heim daginn eftir með
fyrstu járnbrautarlest.
Fyrverandi bústjóri hr. Saligneux hafði ávalt áskilið sór
rótt til að vera bermáll við þá menn, sem mútuðu honum. IJann
var kompánlegur við þá og sagði þeim sannleikann afdráttarlaust.
Á þann hátt hugðist hann að gæta sjálfstæði sinnar og sæmdar,