Fjallkonan - 13.01.1905, Blaðsíða 4

FJALLKONAN.
8
ótrauður til framlaga, livers sem við þurfti.
Meðan kraftar entust reri hann á vetrar-
vertíðum suður í Qarði, stýrði skipi, er
hann átti þar, aflaði vel og þótti engu
síður góður formaður en góðurbóndi. Var
það orðtak hans, er eitthvað reyndi á:
„Ekki dugir að gefa sig“. — Guðm. sál. var
elztur hinna merkilegu Hjálmholts-
b r æ ð r a og lifði lengst þeirra.
í des. dó Gamalíel Gamalíels-
son, bóndi á Votmúla, af heilablóðíalli,
á sjötugsaldri, góður bóndi og vel iátinD.
í des. dó Magnús Þórðarson á
Egilsstöðum í Elóa, úr lungnabólgu, rúml.
þritugur. Var fyrir búi hjá móður sinni,
efnismaður og drengur góður.
í des. dó Aldís Pálsdóttir,
kona Lýðs hreppstjóra Guðmundssonar á
Hlíð i Gnúpverjahreppi, á áttræðisaldri,
hafði fyrir nál. tveim árum fengið heila-
blóðfall og verið veik siðan. Munu afleið-
ingar þess, ásamt ellilasleika, hafa dregið
hana til dauða. Þau voru hætt búskap.
Hún var kvenskörungur, búkona góð,
greind vei, tillagagóð, hreinlynd og hisp-
urslaus; kvað á fyrri árum talsvert að
henni, og kom hún ávalt fram til hins
betra.
Reiðhjól,
Vilji menn slá sér saman og panta
6 reiðhjól,
get eg útvegað þau
með svo vægu verði,
að ekki er unt að fá þau jafn-ódýr
hér á landi eftir gæðum.
Þeir, sem hugsa sér að fá reið-
hjólin i april, þyrftu helzt að hafa
komið pöntunum til mín
fyrir miðjan marz.
jyíagnús Jenjamínsson,
Veltusundi 3.
„£eikjélag Reykjavikur“
leikur sunnudaginn 15. þ. m. kl. 8 e.
m. í Iðnaðarmannahúsinu.
„JOHN STORiyi".
gjorn JCristjánsson,
Reykjavík,
hefír ávalt á boðstólum
fjölbreyttar
vefnaðarvörur.
Hefir vefnaðarvörusölunni farið
svo fram síðustu árin, að óhjá-
kvæmilegt var orðið að
stækka búðina um helming.
Stækkuninni er
nú bráðnm lokið
og kemur það sér vel, því
með næstu skipum,
„KONG INGE“ og „LAURA“,
koma
nýjar birgðir af vefn-
aðarvöru.
KomiS og skoðið nýju
vörurnar i nýju búðinni,
áður en þér .kaupið jannarstaðar.
Vanur og duglegur
matsveinii
óskast á þilskipið „Golden Hope“.
Gott kaup í boði.
Menn snúi sór til skipstjórans (Suður-
götu 8).
6jna og elðavélar selur Kristján Þorgrímsson.
Fjallkonan
er áreiðanlega eins gott
Auglýsing’ablað
eins 'og hin beztu hér á landi.
Kaupendum fjölgar óðum.
Hér og þar um hæínn verða
sett upp spjöld og allar auglj's-
ingar Fjallkonunnar fcstar j>ar á.
Skrifstofa ogafgreiðsla
fjailkonnnnar
verður héðan af í
Halnarstræti 22
(gamla Sivertsens-húsi).
f’angað eru nærsveitamenn beðnir
að vitja blaðsins.
Þangað eru og augiýsendur beðnir
að koma auglýsingum.
Jörðin Hvítanes í Borgarfjarðars.
er laus til ábúðar í næstu fardögum,
og til kaups, ef nægilegt kaupboð
fæst: Jörðin heflr stórt slétt tún,
grasgefið, sem liggur mjög vel til út-
græðslu. Útheyskapur óþrjótandi.
Útbeit ágæt fyrir hross og sauðfén-
að — talin viss L00 hrossa ganga á
vetri. Landrými mikið. Til hlunn-
inda má telja: ágætt mótak mjög
nærri, talsverðan reka, æðarvarp, sem
stendur til bóta, sel- og silungsveiði.
Land til kartöfluræktunar, er mjög
hentugt og mikið. Flutningur allur
hægur bæði til lands og sjávar, og
gott að koma afurðum búsins til
markaðs, því jörðin liggur nærri Rvík.
Lysthafendur snúi sér til verzlun-
arm. Páls Stcíanssonar (frá Þverá)
í Reykjavík.
^lntajéUgið „Völunður“
heflr ávalt nægar birgðir af ágætu
sænsku timbri, til húsabygginga og
húsgagna. Gjörir áætlanir og upp-
drætti af húsum, og annast um
#
byggingu þeirra að öllu leyti, ef
óskað er.
Reykjavík, 31. des. 1904.
Magnús Blöndahl, Sigv. Bjarnason,
Hjörtur Hjartarson.
Bezt kaup
Skófatnaði
í
Aðalstræti 10.
Yið
litnbur »s Koiaverzlunina
„Reykjavík"
eru alt af nægar birgðir af timbri
og góðum ofnkolum
Björn Grnðmundsson.
Á föstudögum
á Fjallkonan eftirleiðis
að koma út.
Ritstjóri: Einae Hjökleipsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
• 104
Það var ekkí svo auðvelt að koma með það, sem hann bar fýrir
brjósti.
„Hr. barón", mælti hann í hálfum hljóðum, „þér eigið
dóttur! “
Og svo bætti hann við nokkuð vandræðalega og roðnaði:
„Og eg á son“.
Baróninn kiptist aliur við, þegar hann heyrði þetta, og lá
við, að hann stykki upp af stólnum. Þau undrunarefni eru til,
sem jafnvel þeim mönnum hnikkir við, sem vanir eru við að
hafa vald yflr sér. Til allrar hamingju tók hr. Teteról ekki eítir
þessu; hann var sjálfur í alt of mikilli geðshræring til þess og
horfði niður á gólflð.
„Dóttir yðar er gullfalleg“, mælti hann enn fremur, svo
mjúkmæitur sem hann gat; „sonur minn er ekki heldur fráleitur,
og hann heflr framtíðina fyrir sér. Lesið þér bara það, sem hór
er sagt; það er ritað af manni, sem heflr vit á þeim hlutum".
Og hann rótti baróninum bréf skjalaritarans. Hr. Saligneux datt
fyrst í hug að fleygja því í andlitið á hr. Teteról, því næst að taka
þessu með rólegri glaðværð. En hann gerði hvorugt. Hann
hugsaði tíl þeirra tvð hundruð þúsund franka, sem hann skuldaði,
og um gömlu höllina, sem hann gat nú haldið í fyri’r kraftaverk,
sem orðið hafði. Blóðið í honum vall og sauð, en hann sat á
sér. En hann kom ekki upp nokkuru oiði. Hann tók fallegu
rósina úr hneslunni og viiti hana fyrir sér þegjandi. Honum
fanst eins og .þessi rós skildi hann, og að henni þætti eins og
honum uppástunga Teteróls alveg óheyrileg, næstum því ósvifni:
105
Hr. Teteról varð órótt út af þessari löngu þögn; loksins
mælti hann nokkuð gremjulega:
„Já, hr. barón, hleypidómarnir eru alveg arðlausir, og það
ber við, að þeir verða afar-kostnaðarsamir. Hefl eg móðgað yður?“
„Móðgað mig? Nei, alls ekki; en eg verð að kannast við
það, að mig furðar mjög á því, sem þór haflð sagt. Eg ætla að
biðja yður, hr. Teteról, að efast ekki um það, að mér flnst mjög
mikið til um góðvild yðar og hagsmunina, sem eru samfara því
hjónabandi, sem þér stingið upp á . . . en . . . “
Teteról var nú búinn að ná sér aftur og greip fram í fyrir
honum: „Ó, verið þér nú ekki að koma með neinar mótbárur.
Þér hafið enn ekki fengið tíma til að athuga alia hagsmunina við
þetta. Fyrst er nú þessi skuldar óvera — hana jöfnum við í
vinsemd. Ekki skal standa á því. Nei. Hugsið þér heldur um
dóttur yðar. Hvað veiður um aumingja barnið? hún er heiman-
fylgjulaus og á einskis von. Ef einhver markíi fæst til að ganga
að eiga hana fyrir það, hvað lagleg hún er, þá er óhætt að veðja
tíu á móti einum um það, að annaðhvort verður það gamall, út-
lifaður náungi eða fátækur ræfill, sem verður ófær til þess að
veita henni þá hamingju, sem hún á skilið. Og svo getið þér
enga hugmynd gert yður um, hvað mikið eg vil leggja í sölurn-
ar, hvaða vitleysu eg er fús á að leggja út í fyrir son mínn,
Hann er hold af mínu holdi og bein af mínum beinum, og eg
hefl átrúnað á honum; eg kalla hann prinsinn minn af Wales,
og eg hefl fyrir löngu staðráðið, að á brúðkaupsdegi sínum skuli
hann fá hjá mér eina miijón i skærum skildingum .... heyrið