Fjallkonan - 08.11.1906, Síða 3

FJALLKONAN.
227
honum og stjórn Völundar, að hann
hætti að starfa fyrir félagið, og jafn-
framt veitti félagið honum notkura
fjárhæð umfram kaup sitt að s’.iln-
aði.
Sett er það sömuleiðis í samband
við hinn væntanlega félagsskap, að
á mánudaginn neituðu 5 menn, sem
verið hafa við vélarnar í verksmiðju
Völundar, að gera nokkura vinnu-
samninga og urðu úrslitin þau, að
þeir starfsmenn fóru allir frá félag-
inu. Völundur fekk þegar menn í
skarðið, og alt gengur þar eins og
áður.
Úr víðri veröld.
Haskólinn í Aberdeen.
Háskólinn í Aberdeen á Skotlandi varð
400 ára í haust. Eins og nærri má geta,
var mikið um dýrðir. Meðal annars var
vígt nýtt háskólahús í viðurvist Játvarðs
konungs og Alexöndru drotningar. Hús-
ið er forkunnar fagurt, og 15 ár hafa
þurft til þess að koma því upp.
Mestu afmælisveizluna hélt kanzlari há-
skólans, Strathcona lávarður, og lagði til
allan kostnaðinn.
Um mitt sumarið tjáði hann rektor há-
skólans, að sig langaði til að bjóða til
miðdegisverðar öllum þeim, sem tækju þátt í
hátíðahaldinu. Rektor sagði honum, að
þeir mundu verða um 2400, og að ekki
væri til í Aberdeen nokkurt hús, sem
tæki svo marga boðsgesti.
„Gott og vel“, svaraði lávarðurinn „Þá
komum við okkur upp húsinu.“
Og lávarðurinn gerði það. Hann lét
reisa skála, til þess eins að halda þar
veizluna, þetta eina kvöld. Og þar var
veizlan haldin. í skálanum var salur einn
100 álnir á hvern veg.
Kostnaðurinn við veizluna nam alls 160
þús. kr. Miðdegisverðurinn sjálfur kost-
aði 86 þús. kr„ en húsið 54 þús. Þær
20 þús., sem þá verða eftir, gengu til ým-
issa útgjalda.
Þjónarnir í veizlunni voru 600. Þeir
voru aðfengnir frá Lundúnum. Járnbraut-
arlestin, sem kom með þjónana, flutti jafn-
framt 50 smálestir af horðbúnaði, þar á
meðal 24 þús. postulínsdiska, 64 þús. knífa,
gafla og skeiðar, 4 þús. silfurdiska, 12 þús.
glös og 900 skrautgripi úr silfri. Borðin
voru skreytt skrauthlómum, sem námu tug-
um þúsunda. I súpuna voru hafðar 90
skjaldbökur, sem fengnar höfðu verið frá
Yestur-Indíum. Og á borð voru bornar
meðal annars 2500 lynghænur og 1000
akurhænur.
Landsíminn.
Dagfari lætur illa af landsímasam-
bandinu fyrir menn á Eskifirði fyrsta
hálfa mánuðinn.
„Fjarri ftr því“, segir blaðið 13. okt.,
„að hann (síminn) hafi orðið að fullum
notum, því ad hann hefir alt af öðruhvoru
legið í lamasessi. Hafa menn oft ætlað
að símtala héðan til Reykjavíkur, en það
heflr oftast verið ómögulegt. Eitt dæmi
af mörgum má nefna : Maður nokkur kom
hér inn á talsímastöðina og vildi ná tal-
sambandi við Reykjavík. A Seyðisfirði
var svarað: að hálftíma liðnum verður það
hægt. Maðurinn beið. Eftir rúman hálf-
an tíma er símtalað frá Seyðisfirði: Sam-
band getur ekki fengist. Þannig gekk 2
daga, að maðurinn fekk ekki talsamband
við Reykjavík. Yar oftast svarað frá
Seyðisfirði, að samband fengist ekki“.
Barn skaðast.
Fjögra ára gamall garnall dreng-
ur, sonur Guðmundar Péturssonar
núningalæknis, kom á mánudaginn
inn í rennismiðju Gísla Finnssonar,
Vesturgötu 38, og varð þar fyrir
hrapallegu slysi. Vinstri höndin á
barninu lenti í rennivélinni og 4
fingurnir kubbuðust af upp við hnúa.
Þumalfingurinn marðist líka stórkost-
lega, en von um að honum verði
bjargað. Barninu líður nú bærilega
eftir atvikum.
Heimili barnsins er á Vesturgötu,
ekki langt frá húsinu þar sem slys-
ið vildi til. En ekki var heldur svo
mikið við drenginn haft, eftir er þessi
ósköp höfðu að höndum borið, að
hann væri borinn heim til sín,
eftir því sem faðir hans heiir tjáð
Fjallk. Telpukrakki var látin leiða
barnið, og er mikil furða, að það
skyldi geta staðið á fótunum og
gengið með annan eins áverka.
Eigandi verksmiðjunnar, hr. G. F.
var ekki viðstaddur.
Utbúnaður á þessari smiðju, sem
full er af vélum, þyrfti að athugast
alvarlega. Farartálmi er þar enginn
fyrir börn, sem þangað leita inn af
forvitni, hurðir stundum opnar, þeg-
ar vélarnar eru að snúast, t. d. þeg-
þetta slys vi’di til, gangur þráðbeint
inn af götunni og eftirlit sjálfsagt
lítið eða stopult með þeim, er inn
kunna að koma. Þetta er sýnileg
ur voði, og ætti hvergi að líðast í
bænum.
Mikilnienska.
Ekki er það annað en mibilmensku-
læti af skringilegra tægi, sem kem-
ur fram í Dagfara frá 30. f. mán.,
þar sem alþingismenn eru víttir harð-
lega fyrir það að vilja semja við
Dani um sambandið milli landanna.
„Ef vér semjum um mál vor við
nokkurn, þá eigum vér að semja við
konung einan og engan aunan“, seg-
ir blaðið.
Er ókleift að koma því inn hjá
öllum blaðamönnum þessa lands, að
þeir séu skyldugir til að tala við
þjóðina um vandasömustu mál vor
eins og fullorðnir menn, en ekki eins
og börn?
Lengra kemst barnaskapurinn
naumast.
Flestir fullorðnir íslendingar vita
það víst, að konungur mundi með
öllu afsegja að semja við oss, án
samráðs við stjórn sína í Danmör! u.
Og vér hyggjum ekki, að Dagfari
geti bent á nein ráð til þess að
neyða hann til samninga. Hann lít-
ur svo á, sem hanu hafi ekki vald
til þess. Og á sama hátt lítur á mál-
ið hvert mannsbarn í því landi, þar
sem hann á heima. Hitt er annað
mál, að fylstu líkur eru til þess, að
konungur geti haft mikil áhrif
á málið. Fyrir því er það oss stór-
lega mikilsvert, ef hann lítur vinar-
augum á kröfur vorar, sem vér von-
um að hann geri.
Hins er vert að geta, sem Dag-
fari tekur rétt fram í þessari grein.
Blaðinu farast svo orð:
„Kröfum vorum fáum vér bezt
framgengt með því, að verða fyrst
sammála um kröfurnar, og halda
þeim svo fast fram, einarðlega og
án þess að draga nokkuð úr þeim.“
Kröfunum verður ekki að eins
bezt framgengt með því. Það er eini
vegurinn til þess að þeim verði fram-
gengt. Og það er nákvæmlegaþetta,
sem Fjallkonan hefir nú stöðugt ver-
ið að brýna fyrir mönnum að vér
verðum að verða sammála um kröf-
urnar.
En það ríður ekki á nokkurn hátt
bág við það, som nú er í vændum,
að vér reynum með samningum að
fá Dani til að fallast á kröfur vor-
ar með góðu.
Maður druknar.
Bát, tveggja manna fari, með
tveim mönnum á, hvolfdi við Hegra-
nestá í Skagafirði á þriðjudaginn.
Öðrum manninum var bjargað. Sá,
er druknaði, hét Kristinn Sigurgeirs-
son, 25 ára efnismaður frá Sauðár-
króki. (Talsímaskeyti frá Sauðár-
króki).
Igocti hálslín
og alt því tilheyrandi hjá
H,Andersen4Sön.
Gi„ _ J „ _ J er ódýrasta og frjálslyndasta
diLallLluHi lifsábyrgðarfélagið. Það tek-
ur allskonar tryggingar, alm. lifsábyrgð-
ellistyrk, fjárábyrgð, barnatryggingar o. fl.
Umboðsm. Ftftur Zóplitf iiía'tfton.
ritstjóri Bergstaöastrœti 3.
Heima 4—5.
Samkomuhúsið Betel
Sunnudaga: Kl. 6Vj e. h. Fyrirlestur.
Miðvikudaga: Kl. 8'/4 e. h. Bíblíusamtal.
Laugardaga: Kl, 11 ,f. h. Bænasamkoma
og bíblíulestur.
256
um, að hann lét undan að lokum. Pontal dró hann með sér inn í
garðinn og hringdi. Gamall þjónn kom út og lauk upp.“
„Dömurnar oru væntanlega heima?“ sagði Pontal. „Sé svo,
þurfið þér ekki að segja til okkar; þér vitið að eg er hér heima-
gangur, og það er búist við obkur.“
Og aftur tók hann fast í handlegginn á Líónel; hann var stað-
ráðinn í því að láta hann ekki ganga úr greipum gér. Því næst
dró hann Líónel upp eftir steinriði; þrepin voru slitin og skekt.
Einu augnabliki síðar ýtti hann honum inn í setustofu; þar inni
var kringlótt borð, og á borðinu var lampi. Við þetta fcorð sátu
tvær konur, hvor á móti annari; önnur var sokkin niður í útsaum;
nin var að lesa í bók. Það voru sömu konurnar, sem Líónel hafði
nokkurum dögum áður hitt í banzkabúð.
„Ó hvað þetta var fallegt af yður, hr. Pontal,“ sagði greifa-
ekkjan, stóð upp í skyndi og gekk á móti honum.
„Frú mín góð,“ svaraði hann, „það er yður að kenna, ef eg
hefst það að í kvöld, sem ekki er í raun og veru skjalarita sam-
boðið. Vitið þér ekbi, að þessum vesalings skjalariturum er bann-
að að fást við nokkuð, sem ekki kemur embætti þeirra við, og eiga
afsetning á hættu, ef út af er brugðið? En það vill svo vel til,
að eg er gamall maðnr, og ætla bráðum að hætta starfinu hvort
sem er. En við látum alt fara sem verkast vill — eða réttara
sagt, sem þér viljið.u
Hann hneigði sig virðulega, gekk að dyrunum og hvarf út um
þær í einni svipan.
Líónel varð alveg utan við sig og ráðþrota; þetta kom honum
253
ekki að, de Preval nokkurum, greifa. Faðir hennar hefir einhvern
tíma kynst honum í Pétursborg. Þessi spjátrungur var sendiherra-
ritari þar. Hann fær brottfararleyfi, og kemur þá til Parisar og
rifjar þá upp kunningsskapinn við baróninn. Baróninn segir hon-
um frá arfinum. En greifinn er gætinn maður, og hann snýr sér
fyrst til mín, til þess að fá að vita, hvort honum hafi verið sagt
satt um fjárhæðina. Alt stendur heima. Þá lætur hann gera sig
kunnugan þessum auðuga erfingja og biður hennar. Hann er aðals-
maður, á töluverð efni, hefir lag á að láta á sér bera, er liðugt
um málbeinið og tapar sér aldrei, á hverju sem gengur — og hvað
viltu hafa það meira? Hann er glæsilegt eiginmannsefni. En nú
vill svo slysalega til, að frk. de Saligneux má ekki heyra á hann
minst; til bráðabirgða krafðist hún ársfjórðungs til þess að syrgja
frænda sinn, sem henni þótti mjög vænt um. Þessi ársfjórðungur
er liðinn, og greifinn er tekinn til aftur. Hann heldur, að ungfrúin
meti mín orð nokkurs, og hefir beðið mig að leggja gott orð inn
fyrir sig. Auðvitað hefi eg neitað því, en baróninn heldur sínu
máli fram af mikilii mælsku. Það er hrein og bein ofsókn, sem
aumingja stúlkan verður fyrir. Alt af er verið að telja um fyrir
henni og kvelja hana, og verst allra er föðursystir hennar, greifa-
frú de Juines. Þekkirðu frú de Juines?"
„Nei, og mig langar heldur ekkert til að kynnast henni.“
„Það er alveg rétt af þér; í hennar augum er lífið hirtingar-
tími, og hún veifar hirtingarvendinum yfir baki annara manna.
Einhver gremja hefir komið í hana við bróðurdóttur hennar og hún
gerir henni lífið svo leiðinlegt sem henni er unt. Hún hefir unnið