Norðurljósið - 01.05.1912, Blaðsíða 2

34
Norðurljósið

Líka var þar kaþólskur prestur, sem varaði þá oft við
því að dómur myndi vissulega koma yfir þá, ef þeir
bættu ekki ráð sitt; en þeir skeyttu því ekki. Það er
sagt, að á föstudaginn langa, það ár sem bærinn eyði-
lagðist, tóku nokkrir bæjarbúar svín og leiddi það út á
torgið og krossfestu það, til þess að sýna hatur sitt og
fyrirlitningu á Drottni Jesú Kristi. Svo djúpt getur hið
mannlega hjarta fallið, þegar það er einu sinni farið af
vegi Ouðs. En endirinn kom hastarlega. A minna en
þrjátiu sekúndum voru hinir 40,000 borgarmenn kallaðir
í burtu frá syndum sínum og löstum, til að bíða með
örvæntingu þeirrar stundar, er þeir urðu að standa honum
reikningsskap, sem þeir hötuðu og smánuðu hjer á
jörðu.
# *
*
Pompeii var forðum skemtistaður, þar sem rómversk-
ir ríkismenn dvöldu sjer til hressingar, og er sagt, að
hinar ógurlegustu og ónáttúrlegustu syndir væru þar
framdar. Árið 63 eftir Kristi kom mikili jarðskjálfti, sem
eyðilagði mikinn part af bænum, en menn bygðu hann
upp aftur og bráðlega hafði hann 30,000 íbúa. En þ.
24. ágúst árið 79 gaus eldfjallið Vesúvíus ösku og
eldhrauni yfir hinn dauðadæmda bæ. Bærinn var ekki
aðeins gereyðilagður, heldur varð hann alveg hulinn
hrauni, svo að menn vissu ekki í nærri því seytján
hundruð ár hvar bæjarstæðið mundi vera. Aðeins örfáir
komust undan hinum voðalega straumi elds og ösku.
* *
*
Árið 1748 var bóndi nokkur ítalskur að grafa brunn,
nokkrar mílur frá Naples; þá kom hann ofan á skraut-
legt herbergi, langt niðri í jörðinni, með líkneskjum
og fleiri forngripum. Þá fóru kunnugir menn aðrann-
saka staðinn, og fundu hina fornu Pompeii aftur. Heil
hús og jafnvel heilar götur hafa nú komið fyrir sjónir
manna aftur, og menn hafa fundið þar margt, sem er til
ómetanlegs gagns fyrir fornfræðinga.
Á meðal annars fanst standandi beinagrind við inn-
gang eins hússins. Á hauskúpunni var hjálmur og í
hendinni spjót, sem sýndi að þetta voru ieifar af róm-
verskum hermanni. Þegar hið ógurlega eldregn dundi
yfir bæinn, og alt var í uppnámi, á meðan allir hlupu
eitthvað burtu til að reyna að bjarga sjer, hefir hann
staðið kyr og gætt skyldu sinnar. Það er sagt, að það
hafi verið hlýðni og trúmenska hinna rómversku her-
inanna, sem hafi unnið Rómverjum hið volduga ríki
sem þeir stjórnuðu, og hjer höfum vjer vitnisburð um
það. Honum var sagt að bíða og vaka þar, og — hann
hlýddi, jafnvel þótt himnarnir steyptu eldi yfir hann!
Margir rómverskir hermenn höfðu tekið kristna trú,
og það má vera að hann hafi verið einn þeirra, og
hafi þess vegna ekki verið hræddur við dauðann.
Ekkert vissi hann um það, að heimurinn mundi dást
að trúmensku hans og sjálfsfórn jafnvel eftir átján
hundruð ár, nje heldur að hann yrði fyrirmynd sem
mundi hvetja marga til að vera trúir í stöðu sinni
hvað sem að höndum ber. í 1669 ár vissu menn ekk-
ert um hreystiverk hans, en nú er það opinbert.
Mjer er ekki kunnugt um, hvort það finnst nokkuð
þessu líkt í rústum annara hinna eyðilögðu borga sem
nefndar hafa verið, en eitt veit eg, — að dagurinn
kemur, þegar Drottinn »mun leiða það í ljós, sem
í myrkrinu er hulið, og opinbera ráð hjartnanna. Og
þá mun sjer hverjum (ráðsmanni Drottins) hlotnast
lofstír af Guði« (I. Kor. 4. 5.).
Það var enn margt annað sem fanst í Pompeii..
Margar beinagrindur voru svo vel geymdar, að hægt
var að sjá, hvað mennirnir voru að aðhafast, er dauð-
inn kom snögglega yfir þá. En jeg ætla aðeins að
drepa á eitt, sem vakti atkygli mína er jeg las um það.
Á húsvegg einum fundust nokkur ósiðleg orð, rituð á
latínu, sem líklega hafa verið skrifuð rjett áður en eld-
gosið byrjaði. Auðvitað hefir þeim, sem ritaði þau,.
ekki komið í hug, að menn mundu eftir mörg hundruð
ár lesa hina fyrirlitlegu tilraun hans til að spilla sið-
ferði annara. En þó hann risi upp frá dauðum í dagr
gæti hann ekki tekið þau aftur.
Eins er því farið um hvert einasta orð, sem vjer
segjum eða ritum. Alt verður opinbert. Kristur segir
sjálfur: »Sjerhvert ónytjuorð, það er mennirnir mæla,.
fyrir það skulu þeir á dómsdegi reikning lúka<. (Matt.
12. 36.)
Það getur vel verið, að vjer höfum gleymt flestum.
þeim syndum, sem vjer höfum drýgt, en »það, sem
maður sáir, það mun hann og uppskera* (Galat. 5. 7.)•
hvort sem því er sáð í holdinu eða andanum.
Þegar Guð tekur í burtu hraun aldanna, sem hylur
syndir tnanna, þá ntun hann >>dæma heimsbygðina með
rjettvísi af manni er hann hefir þar til kjörið, og gaf
öllum fullvissu um það, með því að reisa hann frá
dauðum« (Post. gern. 17. 31.)
Það er svo óendanlega miklu betra en að reyna að
gleyma syndum sínum, að kannast við þær frammi fyr-
ir Guði, og láta hann hylja þær, svo að þeirra verði
ekki minst að eilífu. »Sælir eru þeir, sem afbrotin eru
fyrirgefin og syndir þeirra huldar. Sæll er sá maður
sem Drottinn tilreiknar ekki synd«. (Róm. 4. 7,- 8.)
»Blóðið Jesú Krists, Guðs sonar, hreinsar oss af allri
synd« (I. Jóh. 1. 7.)
* *
*
„Drottinn gekk fram hjá, og mikill og sterkur
stormur, er tœtti fjöllin og molaði klettana, fór fyrir
Drotni, en Drottinn var ekki i storminum. Og eftir
storminn kom landskjálfti, en Drottinn var ekki i