Norðurljósið - 01.03.1919, Side 1

>3
-H MÁNAMRLEGT HEIMILISBLAÐ H-
Vl. árg. j
Marts 1919.
Ofurstinn í Glatz.
Á háu bjargi í Sílesíu á Pýskalandi stendur kast-
alinn Glatz. Borgin, sem heitirsamanafnihefirvaxiðupp
kringum kastalann. Fyrádögumvarkastalinn hafðurfyrir
fangelsi. Múrveggirnir vorurambygðirogfyrirgluggun-
um voru járngrindur, svo að enginn fangi kæmist
undan. Fangaklefarnir voru eins og grafir.
Snemma á síðustu öld hafði ofursta úr prússneska
hernum verið varpað í dýflissu í kastala þessum.
Hann var dæmdur í æfilanga fangelsisvist fyrir land-
ráð. Aleinn og iðjulaus, þoldi hann mjög illa þessa
þungu hegningu.
Eina nótt í nóvembermánuði gerði mikinn storm.
Vindurinn þaut um kastalann og regnið heltist úr
foftinu svo að áin Neisse, sem rennur fram hjá bjarg-
inu, varð óvenjulega mikil. Öll náltúran virtist vera
í uppnámi.
Ofurstinn lá í dýflissunni, og gat ómögulega sof-
ið. Stormurinn úti fyrir samsvaraði storminum sem
®ddi í hans eigin brjósti. Margar endurminningar
frá fyrri dögum komu í hug honum og hann virtist
sjá alt sitt fyrra líf í nýju ljósi. Samviskan var vökn-
uð, og hún sannfærði hann um, hve stóriega hann
hafði brotið, og að orsökin að öllum óförum hans
var upphaflega sú, að hann hafði gleymí Guði.
Fyrsta sirin á æfi sinni varð hjarta hans bljúgt og
sundurkramið, og honum vöknaði um augun. Hann
tók fram biblíuna og opnaði hana. Þessi orð í Da-
víðs-sálmunum urðu fyrir honum: Ákalla mig á
degi neyðarinnar, jeg mun frelsa þig og þú skalt
vegsama mig.« (Sálm. 50. 15.) Hann las meira,
°g margt virtist eiga við ástand hans og veitti hon-
V’n hugsvölun, en þetta náðarfyrirheit hafði mest
^hrif á hann.
Hann fjell á knje og fór að biðja, sem hann hafði
aldrei gert síðan hann var barn.
Bænin steig upp frá dýflissunni, og það var »gleði
a himni yfir syndara, sem gerði iðrun.«
* *
Sömu nóttina lá Friðrik Vilhjálmur hinn 3., í kon-
Ungshöll sinni í Berlín mjög þjáður. Hann bylti
eirðarlaus í rúmi sfnu, en fjekk enga hvfld fyrir
Pfautur.um. Útslitinn og yfirkominn af þreytu, bað
hann af heilum hug til Guðs, að sjer veittist þó ekki
væri nema einnar stundar rólegur svefn. Innan skamms
fjell hann í væran svefn og svaf til morguns.
Pegar konungur vaknaði, sagði hann við drotn-
ingu sína: »Lovísa mín, Guð hefir bænheyrt mig af
náð sinni, og mig langar til að sýna honum þakk-
læti mitt. Hver er sá maður, sem mest hefir brotið
á móti mjer? Jeg ætla að fyrirgefa honum.«
Drotning ansaði: ^Það er ofurstinn, sem er fangi
í kastalanum í Glatz.« Hún vissi sem sje hve stórt
brot hans var, og hve mikla gremju það hafði vakið
hjá konunginum. Hann hugsaði sig um dálitla stund
og sagði: sþað er rjett. Honum skal verða slept.
Jeg ætla að náða hann.«
Undireins var hraðboði sendur af stað frá Berlín
til Glatz, til þess að tilkynna ofurstanum, að kon-
ungurinn hefði náðað hann og að hann væri rrjáls.
Alli fengu að vita, að konungurinn hafði náðað
ofurstann og að hraðboði var sendur til kastalans.
Allir fengu að vita, að fanginn var nú orðinn frjáls.
En hin eiginlega orsök að ytri viðburðum þessa lífs
er oft hulin manna sjónum. Enginn sá hvernig Andi
Guðs auðmýkti hjarta hins drambsama uppreistar-
manns og leiddi hann til að hrópa til Drottins um
andlegt og líkamlegt frelsi. Enginn sá heldur hvern-
ig hinn sami almáttugi Andi kom því til leiðar, í
konungshöllinni langt í burtu, að bæn ofurstans var
svarað.
En það er áreiðanlega satt, að bœnir trúaðra
manna koma miklu meiru til leiðar, en heimsins
börn hafa hugmynd um.
Það er margur maðurinn í miklu verra fangelsi
en kastalinn við Glatz er. Jeg á við þann, sem er
þrælbundinn syndum sfnum og allskonar óvana. Ef
slíkur maður færi eins að og fanginn í Glatz, nefni-
lega, íhugaði sitt fyrra líf, auðmýkti sig fyrir Guði,
kannaðist við syndir sínar og leitaði hugsvölunar og
leiðbeiningar f Guðs heilaga orði, þá mundi hann
komast að raun um, að hin sama almáttuga hönd,
sem frelsaði ofurstann, er útrjett einnig til hjálpar honum.