Norðurljósið - 01.05.1935, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
1 Q
Vrðargreinin, sem Elísa notaði, minnir okkur á
kross Drottins Jesú Krists. Við kross hans get-
um við öll fundið öxina, sem týnd var, — trúna
á orð Guðs og hæfileikann til að vegsama Guð og
þjóna honum. »Ef vjer játum syndir vorar, þá
er hann trúr og rjettlátur, svo að hann fyrir-
gefur oss syndirnar og hreinsar oss af öllu rang-
læti.« (I. Jóh. 1. 9.)
Vinur, þó að öxin þín virðist alveg töpuð, þó
að þú getir ekki sjeð hana lengur og hafir enga
von um, að hún komi nokkurn tíma til yfirborðs-
ins aftur, skalt þú ekki gefast upp. Kom þú til
Drottins Jesú Krists, hans, sem dó fyrir þig á
krossinum, og segðu honum frá öllum vandræð-
um þínum í einlægri bæn. Þó að þú sjáir hann
ekki, skalt þú tala við hann eins og við góðan,
hluttekningarfullan vin, sem skilur þig algerlega
og sem langar til að hjálpa þjer og gera þig að
sönnu Guðs barni.
Rjettu út hönd þína til hans og tak við öxinni
þinni aftur!
HVAR DATT HÚN ?
A. G.
Niðri íVatnsstræti.
(Framhald).
XIX.
Það hefir áður verið vikið að því, að bióðir
minn sannfærðist um, að jeg var sannarlega end-
urfæddur, þegar jeg kannaðist við, að jeg hefði
altaf logið um helti mína, er jeg sagðist hafa
fengið í herþjónustu, og þegar hann sá, að jcg
hætti fyrir fult og alt að skrökva þessu.
Nú langar mig til að segja betur frá honum,
og hvernig hann kom til Drottins Jesú og fann
eilíft líf og frið í honum.
Hann var hálfu öðru ári eldri en jeg, og við
vorum miklir mátar. Við vorum altaf saman,
sváfum saman, borðuðum saman, unnum saman
og gátum ekki hvor án annars verið. Fyrsta sinn,
er hann var eina nótt í burtu frá heimilinu, fanst
mjer, að morguninn ætlaði aldrei að koma, svo
mikið leiddist mjer, að bróðir minn var ekki hjá
mjer.
Þegar við urðum fullorðnir, komst jeg því mið-
ur í vondan fjelagsskap og lærði að drekka viski.
Jeg gleymi aldrei þeirri nótt, er jeg reið út með
bróður mínum og tók upp viskí-flösku úr vasa
mínum og gaf honum að drekka. Aldrei hafði
hann smakkað það fyr, og mikið var hann hissa
á því, að sjá, að jeg bar viskí-flösku á mjer. En
mjer tókst að fá hann til að þiggja það.
Þegar þrælastríðið skall yfir, bauðst bróðir
minn til að fara með Norður-hernum. Æ, hve
vel jeg man eftir því, að við lágum á gólfinu í
stofu okkar og þrýstum hvor öðrum að okkur og
gátum ekki slept hvor öðrum. Hjarta mitt fyltist
óumræðilegum harmi yfir því, að skilja við hann.
Jeg gat ekki farið sjálfur vegna heltinnar.
Við og við fi-jetti jeg af honum, en þá komu
frjettir frá einum fjelaga hans um það, að bróðir
minn væri særður og lægi fyrir dauðanum í
sjúkrahúsi í Nashville. Jeg ákvað undir eins að
fara og finna hann. Jeg þurfti að yfirstíga alls
konar erfiðleika, því að menn máttu ekki koma
og fara eins og þeir vildu, meðan alt landið log-
aði í ófriði. En mjer tókst loksins að komast til
Nashville. Þegar jeg spurði í sjúkrahúsinu eftir
bróður mínum, var mjer sagt, að hann væri ný-
lega dáinn og að jeg myndi geta sjeð líkið í lík-
húsinu. Jeg sá marga dána hermenn, en hvergi
gat jeg fundið lík rníns ástkæra bróður. Þá kom
það í Ijós, að hann væri ekki dáinn, en hefði ver-
ið sendur til annars bæjar. Jeg fór þangað og
fann hann loksins mjög veikan, en þó á batavegi.
Hann hjelt áfram í herþjónustunni og gerðist
síðar meir ofursti. Áður en stríðið endaði dóu
foreldrar okkar.
Stríðinu lauk. Bróðir minn kom heim og byrj-
aði lífið aftur, en hann var ekki sami maður, því
að drykkjuskapur og synd hafði haft mikil og
slæm áhrif á hann.
Þegar Drottinn Jesús frelsaði mig svo dásam-
lega, var mín fyrsta hugsun um bróður minn, en
hann var orðinn mjög vantrúaður, og jeg vissi,
að það mundi ekki hafa mikil áhrif á hann, þó
að jeg talaði við hann, svo að jeg bað því meira
fyrir honum. Jeg sagði Drotni, að það hefði verið
jeg, sem hefði veitt honum viskí í fyrsta sinn, og
mig langaði til þess, að leiða hann til Drottins.
En það virtist eins og hann fjelli dýpra og dýpra.
Jeg fjekk hann til þess að sækja samkomu okk-
ar það kvöld, sem jeg hóf starfið, en hann var
undir áhrifum víns í meira lagi, jafnvel á sam-
komunni.
Eitt kvöld kom hann til að finna mig. Hann
hafði verið á »túr« og var í afskaplegu ástandi.
Jeg fjekk hann til þess aö bíða kvöldverðar hjá
okkur. Svstir okkar var í heimsókn hjá mjer um
þær mundir, og hún og kona mín hjálpuðu mjer
að fá hann til þess að vera hjá okkur og fara of-
an í samkomusalinn, þegar samkomutíminn var
kominn.
Veðrið var ákaflega heitt og aðeins 86 voru
viðstaddir, en við fundum nálægð Drottins mjög
greinilega. Þegar búið var að lesa og tala, bað jeg
þá, sem vildu frelsast láta, að gefa það til kynna,
með því að rjetta upp höndina. Mjer til óumræði-
legrar gleöi rjetti bróðir minn upp höndina og
sagði um leið: »Biðjið fyrir mjer!«
Þá kom hann fram að bænabekknum, ásamt
nokkrum umrenningum, sem voru viöstaddir. Jeg
get ekki lýst því, hve hjarta mitt var fult af
gleði og þakklæti til Drottins. Hjer var minn ást-
kæri bróðir, sem jeg hafði svo oft beðið fyrir,
korninn fram til að biðja og leita Drottins! Jeg
þorði ekki að biðja upphátt sjálfur, jeg treysti
mjer ekki til þess. En aðstoðarmaður minn bað