Norðurljósið - 01.05.1935, Blaðsíða 4

20
NORÐURLJÓSIÐ
fyrir þeim. Drottinn beygði sig að bróður mínum
og tók á móti honum!
Eins og jeg sagði var hann illa leikinn af á-
hrifum áfengis, og hann sneri sjer hálf undrandi
til mín og sagði: »Jæja, Hopp minn, nú líður
mjer aldrei illa framar.«
»Nei, elsku bróðir minn,« sagði jeg, »nú líður
þjer aldrei illa framar, því að Jesús hefir burt-
tekið allar syndir þínar.« Og það reyndist satt!
Hvert kvöld kom hann í trúboðssalinn og vitnaði
um það, sem Drottinn hefði gert fyrir hann. Fje-
lagar hans reyndu að fá hann til þess að drekka
aftur, en þeim tókst það ekki. Bráðum losnaði
hann einnig við tóbaksástríðuna.
• Bróðir minn fór bráðum að starfa fyrir Drott-
in. Hann tók að sjer að stjórna björgunarstarfi
þar í borginni, og frá þeim fyrsta degi vann hann
sálir fyrir Krist. Síðan hefir hann starfað í mörg-
um borgum í Bandaríkjunum og stofnað mörg
trúboð til að reisa við fallna drykkjumenn. Þús-
undir af drykkjumönnum hafa fundið Krist fyr-
ir starf hans og hafa orðið góðir, kristnir borg-
arar. Tveir synir hans hafa einnig helgað sig
þjónustu Drottins.
(Framhald).
Sumarferð 1934
(Eftir ritstjórann).
(Framhald).
Jeg hafði frjett að skamt frá Bristol, nálægt sveita-
kaupstað, sem heitir Stanton Drew, væru nokkrir ein-
kennilegir merkisteinar, sem höfðu staðið frá ómunatíð
og væru líklega verk »drúídanna«. Drúídar voru goðar
fom-Breta og íbúa Gallíu (nú Frakkland). Júlíus Cæsar
lýsir drúídunum í Gallíu og segir, að þeir hafi verið hin
helsta og voldugasta stjett hjá þjóðinni. Þeir þóttust
segja fyrir ókomna hluti og fóru með særingar og kukl.
Enn þá sjást á nokkrum stöðum á Bretlandi stórir stein-
ar, sem menn halda, að þessir goðar hafi reist í ein-
hverju sambandi við trúariðkanir sínar. Þeir eru sum-
staðar mjög háir, — standa svo sem 20 fet upp úr jörð-
inni, — og stundum hvíla flatir steinar ofan á hinum.
Það er fomfræðingum ráðgáta, hvemig menn hafa getað
flutt þessa þungu steina að, því að ekki hefir fundist
neitt, sem bendir á það, hvernig það var gert. Menn eru
líka á reiki með það, í hvaða tilgangi steinarnir voru
reistir, en er það þó álit flestra, að þeir hafi verið not-
aðir sem nokkurs konar hof undir bemm himni.
Mig langaði mjög mikið til þess að sjá þessa steina,
svo að jeg fór á bifhjóli mínu einn dag til að finna stað-
inn. Þorpið var mjög afskekt, og jeg átti erfitt með að
finna það. Þegar þangað var komið, sá jeg auglýsingu,
sem tilkynti, að þessar fomminjar væru bak við gistihús
nokkurt. Jeg fór að skoða þá, en mjer fanst ekki mjög
mikið til þeirra koma. Jeg talaði við nokkra íbúa þorps-
ins um steinana, en þá var mjer sagt, að þeir, sem jeg
hafði sjeð, væru ekki sjerlega merkilegir, jeg skyldi fara
annað og þá fengi jeg að sjá steina, sem vert væri að
heimsækja. Jeg leitaði þangað, sem mjer var sagt, og
þurfti að fara inn á sjereign einhvers bónda, og tók hann
gjald fyrir það. En það var þess vert. Nú kom jeg í afar-
stórt tún og sá marga geysistóra steina, auðsjáanlega
frá fomöld, sem stóðu í mjög víðum hring. Aðallega stóðu
þeir í smáhópum, tveir og þrír saman, en í miðjunnl
var einn steinn stærri en hinir. Á sumum lágu enn þá
aðrir steinar, og það leit út fyrir, að flatir steinar hefðu
einu sinni legið á öllum hinum upprjettu, en þeir voru
nú fallnir niður og lágu skamt frá hinum.
Jeg var þar einn í sveitakyrðinni og sat lengi á ein-
um steini og reyndi að koma því fyrir mig, hvemig um-
horfs hefði verið, er menn söfnuðust saman á þessum
stað, — ef til vill forfeður mínir, — til þess að færa
blóðugar fórnir og líklega tilbiðja sólina. í huganum fór
jeg yfir allar aldirnar, sem höfðu liðið hjá þessum steih-
um, hugsaði um fólkið, sem á öllum tímum hafði komið
eins og jeg til að athuga þessa steina og reyna að leysa
gátu þeirra. Jeg' hugsaði um hina fyrstu kristnu, sem
höfðu flutt þann boðskap, er sigraði heiðnina, sem stein-
amir báru þögulan vott um. En mitt í þessum hugleið-
ingum heyrði jeg drunu í loftinu, og- sjá, þar kom flug-
vjel beint yfir staðinn. Hún heimtaði mig aftur í nútíð-
ina eins og hún vildi segja: »Áfram, áfram, alt er að
breytast. Kynslóðir hverfa og nýjar koma í staðinn. Líttu
ekki á þessa gömlu steina, en líttu upp til mín, jeg er
tákn hins nýja tíma!«
En flugvjelin hvarf fljótt bak við trjen, og jeg' sat
enn á steini, þar sem ef til vill mannfórnir höfðu verið
færðar fyrir mörgum öldum. Og jeg lyfti upp huganum
til Guðs í þakkargerð fyrir það, að boðskapur Krists-
hafði komið til okkar og kent mjer að þekkja- hann. Þá
sneri jeg heimleiðis.
Margar ferðir og margar samkomur fyltu næstu dag-
ana, en ekkert kom fyrir, sem í frásögur sje færandi
hjer. Síða.sta sunnudaginn í júlí fór jeg til þorpsins, þar
sem amma mín hafði verið uppalin og enn var eftir eitt-
hvað af ættfólki mínu. Þeir eru Meþódistar, og þó að
jeg sje ekki í þeim flokki, höfðu þeir beðið mig að koma
og prjedika í kirkju þeirra. Síðar fjekk jeg brjef frá
konu, sem hafði verið viðstödd. Hún hafði nýlega sloppið
úr Rússlandi og var af tilviljun stödd þar í þorpinu, Hún
hafði orðið fyrir miklum áhrifum á samkomunni, enda
þurfti hún huggunar við, eftir alla erfiðleikana, sem hún
hafði orðið að þola.
í síðustu ferðasögu minni, í 16. árg. blaðsins, sagði
jeg frá heimsókn minni í Annadal, þar sem trúaðramót
er haldið snemma í ágústmánuði á hverju ári. Jeg var
beðinn að koma og taka þátt einnig þetta ár. Samkomum-
ar standa yfir frá laugardagskvöldi til mánudagskvölds.
Jeg lagði af stað á laugardaginn og þurfti að vera kom-
inn á samkomustaðinn kl. 7M> e. h., því að jeg átti aó
halda inngangsræðuna á fundinum, sem byrjaði á þeim
tíma.
Ferðin gekk vel þangað til keðjan á hjóli mínu slitnaði
alt í einu. Bilunin var þannig, eð enginn vegur væri
að gera við hana, nema á verkstöð. Þarna var jeg strand-
aður langt frá mannabygðum, óralangan veg frá nokkurrí
aðgerðastöð. Nú hjelt jeg, að öll von væri úti, að jeg
kæmist til Annadals fyrir samlcomutímann, því að jeg
átti eftir að fara margar mílur. Það var ekki um annað'
að gera, en ýta þunga bifhjólinu alla leið til Marlborough,