Norðurljósið - 01.06.1963, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
43
haf. Vissulega var lítill munur á því, í hvora áttina íré-
spæninum væri fleygt. En æðilangur vegur var á milli
staðanna, þar sem ferð hans endaöi, eftir því, í hvaða átt
honum var fleygt. Þegar þú lest þetta, getur veriS þér finn-
ist lítill munur á því, hvort þú velur Krist sem frelsara þinn
eSa ekki. Mismunurinn liggur í ákvöröunarstaö sálar
þinnar. Vel þú Jesúm, og sál þín mun um eilífö vera á
himni, eilíflega fjarri þeim staS, sem hún verður á, ef þú
vanrækir Krist. Kristinn maður er sá, sem valiÖ hefir rétt:
valið Drottin.
2. Sem breyting. Trúarbrögðin ein breyta venjum manna
og hegöun heldur lítið. Fagnaðarerindi Krists, sem er hjálp-
ræði veitt af náð, umskapar manninn. I Antíokkíu (Post.
11.) voru lærisveinarnir fyrst kallaðir KRISTNIR, af því
að líferni þeirra sýndi, að þeim hafði verið breytt. Þeir
höfðu valiS Drottin, þeir voru í Kristi, þeir voru orðnir
ný sköpun. HiS gamla var orðið að engu, allt var orðið
nýtt. (II. Kor. 5. 17.) Sannkristinn er sá maður, er sannar,
að hann hafi valið Krist, með algerri lífernisbreytingu með
því að leitast við aS láta Drottin vorn Jesúm Krist alveg
stjórna líferni sínu.
3. Sem krafa. Kristnin á engan sinn jafningja. Pétur rit-
aði ofsóttum kristnum mönnum til uppörvunar: „Ef ein-
hver líður sem kristinn maður, þá fyrirverði hann sig
ekki.“ (I. Pét. 4. 16.) Jesús leið til að veita oss frelsun frá
syndinni. Getum vér vænzt þess að komast hjá þeirri þján-
ingu, sem þarf til þess að fara með fagnaðarerindið út um
allan heim? Líklegt er, að um 800 milljónir manna hafi
aldrei heyrt það. Fólk, sem valið hefir Drottin og reynt líf-
ernisbreytingu er undirbúið til að mæta kröfu kærleika
Krists vegna týndra manna. Þess vegna er sá kristinn
maður, sem er afturhorfinn syndari og finnur sig eiga guð-
legt erindi við alla, sem þurfa að frelsast.
(Þýtt úr „Contact“, málgagni kristinna kaupsýslumanna,
127 South Wacker Drive, Chicago 6, Illinois.)
--------x--------
BARNAÞÁTTUR:
Sögur Gísla smala.
Afkomendur Jokobs í Egiptalandi.
Við heyrðum í síðustu sögu, að Jakob fór til
Egiptalands. Með honum fóru allir synir hans, konur
þeirra, börn og heimilisfólk. Hann var þar, þangað
tii hann dó. Þá var lík hans flutt til Kanaanlands og
jarðað þar.
Niðjar hans bjuggu áfram í landi Egipta, í héraði,
sem kallað var Gósen. Það var frjósamasta og bezta
bérað landsins. Þarna leið þeim fjarska vel og þeim
Ijölgaði mjög ört.
Guð hafði gefið Jakob nafnið ísrael. Þessu nafni
voru síðan niðjar hans nefndir eða kallaðir ísraels-
ntenn. Þessu nafni nefnast þeir nú á dögum, þeir af
þeim, sem heima eiga í landinu, sem Jakob bjó í,
áður en hann fór til Egiptalands.
En er tímar liðu, urðu ísraelsmenn svo fjölmennir
í Egiptalandi, að þeir urðu fleiri en Egiptar. Þá kom
til valda nýr konungur. Hann hafði aldrei heyrt tal-
að um Jósef og vissi ekki, að það var honum að
þakka, næst Guði, að Egiptar lifðu af hallærisárin.
Hann varð hræddur við ísrael og ákvað að reyna að
gera eitthvað til þess, að þeim fjölgaði ekki svona
mikið. Hann gaf út þá skipun, að Israelsmenn yrðu
að fara að vinna fyrir hann. Hann lét þá fara að
byggja borgir fyrir sig og setti yfir þá verkstjóra,
sem börðu þá miskunnarlaust, ef þeim fannst, að
ísraelsmenn héldu ekki nógu vel áfram við vinnuna.
En Faraó, konungurinn nýji, vissi ekki, að erfiðis-
vinna gerir menn hrausta, ef þeir hafa nóg að borða.
Það fór því svo, að í stað þess að þetta fækkaði
Ísraelsmönnum, þá fjölgaði þeim enn þá meir. Þegar
svo var komið, þá datt Faraó eitthvað mjög ljótt í
hug. Hann kallaði til sín ljósmæður, sem voru hjá
konum ísraelsmanna, þegar þær áttu börnin sín.
Ljósmæðrunum gaf hann þá skipun, að þær skyldu
gá að því, þegar barn fæddist, hvort það væri dreng-
ur eða stúlka. Ef það var drengur, áttu þær að láta
hann deyja. En ljósmæðurnar óttuðust Guð. Þess
vegna hlýddu þær ekki konunginum. En þegar hann
sá, að þær gerðu það ekki, þá skipaði hann fólki
sínu, Egiptum, að kasta öllum sveinhörnum, sem
fæddust hjá ísraelsmönnum, í ána Níl. Stúlkubörnin
máttu lifa. Þetta voru hræðilegar fréttir fyrir ísrael.
Nú var þeim hætt að líða vel í Egiptalandi.
Þegar við heyrum þetta, getur okkur komið í hug,
að það endi ekki alltaf vel, sem gaman var að fyrst.
Sumir fara að taka það, sem aðrir eiga, og þeim
finnst það gaman. En þeir enda stundum sem þjófar,
lokaðir inni í fangelsi. Sumir fara að reykja og
finnst það fjarska mannalegt, en seinna meir gerir
tóbakið þá veika, og þeir þurfa að fara í sjúkrahús,
jafnvel til að deyja af völdum þess. Sumir fara að
drekka vín og finnst það gott. En þeir geta endað
sem drykkjumenn, sem eyði öllu kaupinu sínu í vín,
svo að konu þeirra og börn vanti bæði föt og mat.
Þess vegna er bezt að byrja aldrei á því, sem getur
farið svo illa með okkur og aðra. „Tak ekki þátt í
annarra syndum, varðveit sjálfan þig hreinan,“ segir
Drottinn í orði sínu. Lærið þessi orð, og biðjið Guð
stöðugt að hjálpa ykkur til að gera ekki neitt það,
sem getur gert ykkur eða öðrum skaða.
(Framhald.)