Heimskringla - 12.05.1887, Side 3

nm og Klettafjöllm fram með vestur-
'tröndunum, eins og flóðgarðar fyrir
iiinum miklu böfum, er skilja hiim nýja
heim frá hinum gamla heimi. En hess-
ir stórvöxnu fjallgar-Kar eru ekki fyrir-
ferðameiri í hinu geysi mikla megin-
• andi heldur en fellingar á fati etfa öldur
á sjó. 3000 mílur frá hafi til liafs, 3,000
frá austri til vesturs, 3000 frá suðri til
uorðurs, frá Atlanzhafi til Kyrrahafs,
frá Mexicoflóa til íshafs; allt þvi nœr
óþrjótandi sljetta.
MtVMuti meginlands þessa liggur
Uæst yfir sjávarmál; þvert yfir það frá
í.awrence-flóanum vestur með stórvötn-
unum allt til Kyrrahafs liggur brún há-
lendisins, sem a'Sgreinír vötn þau, er
HuSur falla S Mexicofióann eða austur í
Lawrence-flóann, frá þeim; sem falla
uorðaustur i Hudsou-flóann eða norSnr í
íshafið. En hvergi eru hæðar eða fjöll
svo teljandi sje, aSeins öldótt sljettlendi
hæst nálægt landamærum Bandaríkjanna
og Canada, nálægt 1000 fet yfir fjávar-
mál við upptök Mississippi og Raufiár.
en hærra begar vestar dregur. Fyrir
norðan brún þessa hallar landinu norð-
austur að Hudsonflóa og norður að ís-
hafi, en fyrir sunnan hana hallar pví
suður að Mexico-flóa. í norðurhlutan-
eru tvö aðal-dallendi, Saskatchewau dal-
urinn og Rauðárdalurinn, allt eintómt
-ljettiendi, 500,000 ferhyrningsmilur afi
stærð. Fyrir sunnau eru einnig tvö afar
mikil dallendi, jLawrence-dalurinn, er
liggurfrá stórvötnum Ameríku austur til
Atlanzhafs og Mississippi-dalurinn. Þessi
mikli dalur er yfir 1200 mílur á lengd
fránorðritil suðurs og yfir 1000 niilur
á breidd frá austri til vesturs, allt ein
sljetta, meir enn milj. ferhyrningsmilur
að stærð, líður suður að Mexicoflóa. Um
þetta mikla flæmi fellur Mississippi með
auka-ám siuum. Austurströnd Ameríku
frá Lawrenceflóa til Mexicoflóa, er hæð-
ótt, en ár flestar ómerkar. Vesturströnd
in er fjöllótt og ár allstórar. Jarðveg-
ur er víöast góðúr, og 1 hinum ofan-
greindu dalverpum ágætur. Þær afar-
miklu sljettur eru viðast grasi vaxnar.
en skógarbelti fram með ám og vötnum.
Þessar grassljettur eða prerínr (samsvara
xtepper á Rússlandi eða Ltanos 5 Suður-
Ameríku) eru einkenni Ameriku. Hvergi
sjer augað annnð eins ótakmarkað og
mikilfenglegt landslag; eitt endalaust
haf á vetrum, þakið livítum snjó, og á
-umrum grænu grasi þylgjandi í sumar-
blænum. Skógland er einkum þar, sem
landið er hæðótt eða fjöllótt; fram með
austur- og vestursturströndum Ameríku,
þar hafa verið og eru enn geysimiklir
skógar Á vesturströndinni eru sedrus-
og furu trje risavaxin, opt 300 fet á hæð
og 30—45 fet að ummáli.
LopUlag er mismunandi náttúrlega
eptir áfstððu, fjarlægð frá sjó, hæð yfir
-jávarmál o. s. frv. Það er ómögulegt
að gefa hjer fullkomna lýsingu. Meö-
alhiti Ameriku cr heldur minni en Ev-
rópu á samsvar udi breiddarstigi, sem
kemur einkum til af lögun landsins og
hafstraumum. Á vesturströnd Atneriku
er einnig talsvert heitara en á austur-
-itröndinni. Elunig er regnfallið þar
meira. ÞatS má segja að Norður-Ame-
ríka hafi tvennskonar loptslag eylande-
1optslag og meginlandsUrpUlag. Hið fyrr-
uefnda, sem likist þvi, er á sjer stað á
íslandi, nefnilega tlltölulega litill mun-
ur á meðalhita sumars og vetrar, vot-
viðrasamt og umhleypingasamt. Þaunig
er veðurlag á austur- og vesturströnd
Ameríku, nema hvat! það er mismun-
andi á hita eptir breiddarstigi staðarins.
Þegar frá ströndunum dregur breytist
loptslagið og verðuc í miðhluta lands-
ins, það sem kallast meginlands loptslag,
nefnil. afar-heitt á sumrum og fjarska
kalt á vetrum og litið regnfall, heiðrikt
veður og stillingar. Það er einfaldast
að taka fjTÍr belti 5 stig cSa 800 mílur
á breidd, þvert yfir landið.
Frá25 til 30stig, sem innifelur Mexico,
part af Texas og Florida, er nær þvi
brunsbeltis-loptslag, nema á fjöllunum
í Mexiop. Meðahiti á sumrum 80 stig á
Fahernh^it. Landið er að mestus ljett, og
framleiðir hitaboltis ávexti.
Frá breiddarstigi 30-35 er subtropúld
hálf-brunabeltis loptslag; þetta innifelur
víkin Suður-Carolinu, Georgiu Alabama
Mississippi, Louisiana, meginiiluta Tex-
New Mexico og Arizona; þar er meðal
-umarhiti 75 F., meðal vetrarhlti 55.
Meiri hluti þessara rikja er sljetta; vaxa
þar allskonar suðrænir ávextir.
í beltinu frá 35-40 n. b. liggja ríkin
Virginia, Iudiana, Tennessee, Missourl,
Arkansas, Kansas, Indian Territory, Co-
lorado, suðurUtah, Nevadaog California.
A austurströndinni er meðalhitinn á
sumrum 75 F., á vetrnm 45-50 F. Upp
í landinu t. d. í Kansas er sumarhiti 76
F., vetrarhiti 30 F. Á vesturströndinnl
í Californiu er sumarhili 65-70 F., vetrar
hiti 50-55 F. Regn 25-50 þumlungar.
Belti þetta má kallast heitt tempra-S, og
hefur meðal sumarhita, um 70-75 F. og
vetrarhita 40-50 F. Regn 25-40. Land-
ið er sljettur og fjöll að austan og vest-
an, mjög frjórsamt, og afrakstur þess
innifelur ýmiskonar tempraða-beltis
ávexti, einnig bómull, tóbak og mais auk
annara korntegunda.
Frá breiddarstigi 40-45 liggur hið
eiginlega tempraða belti Ameríku. Þetta
inuifelur part af Canada, nefnil. suður-
hluta Nova Scotiau og Ontariofylkis. í
þessu belti liggja einnig ríkin Maine,
Massacliusets, Vermont, New Hampshire.
Rhode Island, Connecticut, New York,
Pennsylvania, Ohio, norður-Indiana, suð
ur Michigau, Illinois, meginhluta Wis-
consin, Iowa suður-Minnesota, suður-
Dakota, Ncbraska, Wyoming, suður-
Idaho, norður-Utali, norður Nevada,
norður-California og Oregon. Á austur-
ströndinnl t. d. Rhode Island er meðal
sumarhitinn 65-70 F., í Nova Scotia 62
til 68, vetrarhiti 30-40 F., í Ontario suin-
arhiti 67 F., vetrarh. 30 F. Regn 29
þuml. í miðhluta landsins t. d. noröur-
Nebraska sumarhiti 70-75 F., vetrarhiti
25 F. Regn 31 þuml. Á vesturstríind-
inni t. d. Oregon sumarhiti 62-68 F.,
vetrarhiti 40-46 F. Regn 30-65 þuml.
Landslag er líkt og íiður, fjöll tneð
austurströndunum, en allt þar á millt
sljettur. Þetta svæði hefur bezt
ioptslag og í því eru talin inöirt af liinum
lielztu ríkjum Bandaríkja ásamt boztu
fylkjum Canada. Landið er víðast frjóv-
samt, gott til skóga, töluverðar náuiiir,
ágœtt kornyrkju- og kvikfjárland, veiði
ekki að elns með fram sjávarströndunum
heldur einnig í ’stórvötnunum, Ontario,
Huron, Michigau og Superior.—Járn-
brautir liggja elns og net yfir landið og
samtengja borgir og bæi, sem risið hafa
upp á þessari öld. Öllum framförum
fleygir fram, landið byggist óðum, at-
vinnuvegirnir fjölga, auðlegð vex, skólar
og aðrar menntastofnanir fylgja ineð
iðnaðinum og velmegun þjóðarinnar.
Milli breiddarstigs 45-50 liggur hið
kald-tempraða belti Ameríku. í þessu
er suðurhluti Canada, Nýfundnaland og
fylkin Prince Edward Island, New
Brunswick, Quebec, mið-Ontario,suður-
Manitoba og suðurrönd Norðvesturlands
ins og Britisli Columbiu, einnig ríkin
norður Minnesota, norður-Dakota, Mon-
tana, norður-Idaho og Washington. Á
austurströndinni svo sem i Quebec er
sumarhiti 60-64 F., vetrarhiti 20-30 F.
Regn nálægt 35 þuml. í miKliluta lands-
ins, nefnil. Manitoba er me’Salliiti 66 F.,
vetrarliiti ,0. Regn 17 þuml. í norð-l
vesturlandinu likt, en lieitara og minna
regnfall þegar vestar dregur. Á vestnr-
ströndunni í Washington er sumarhiti
62 F., vetrarh, 37-40 F. ltegn frá 15-100
þuml. í British Columbiu er sumarhiti
58-60 F., vetrarh. 35-40 F. Regn 20-120
þuml. Austurfylkin eru hæðótt, jarð-
vegur sumstaðar grýttur, miklir skógar,
gnægð veiði, allmiklar námur, yfir hðf-
uK all-gott land, ýmiskonar ávextir og
allar korntegundir þrífast vel, bezti liluti
landsins numinn, iðnaður vel á veg
kominn, skólar góðir og menntun og fje
lagslíf á all-háu stigi.
(Framhald siðar).
F r e g n i i*
Úr hinum íslenzku nýlendum.
ARGYLE, MAN, 26. apríl 1887.
Flestir eru búnir að sá iiveiti,
f>ó ekki sje eða hafi verið Alitleg
gróðrar tiðin; frost á hverri nóttu,
(buml. fiykkur is á vatni í nótt sem
leið) og norðvestan kulda stormar á
daginn. Lítið snjófól fjell á jlirðu
11. J>. m., annars engar firkomur
svo teljandi sje, svo jðrðin er nO
J>egar orðin mjög sknelnuð afjiurki.
Fjelagslífið er svo gott, sem
vjer getum búist við pvi í Jiessari
íslendingabyggð; Jiað er svona blátt
áfram, meinhaegt og fjörlítið, en
siðferðiskrapturinn sígur J>ó heldur
áfrain, í framfaraáttina.—Tvö bind-
indisfjelög eru nýlega stofnuð, sitt
I hvorum söfnuði. Innan takinarka
Fríkirkjusafnaðar (f>að er í tp 5 og
6, •Range 13) gátu alls gengið í
bindindi samkvæmt lögunum 116.
Af f>eim eru innritaðir 101, en jafn
vel f>ó 15 menn sjeu enn utan við
fjelagið, Þá get- jeg, sein gengist
hef fyrir stofnun fjelagsins og átt
tal við hvern einasta mann innan
takmarka pess, gengiö út frá pvi
sein visu, að J>essir 15 ekki siður
en hinir inurituðu bindindismenn,
játi bindindi hið mest áríðandi vel-
ferðarmál vort, bæði í andlegu og
iíkamlegu tilliti, og hafi fullkomna
löngun til J>ess að hlynna að fyrirtæk-
inu, sem bezt, í orði og’ eptirdæmi.
Jeg tel pað sannarlega gleðilegt,
hve almennt pessi kristilega pllrf
hefur komist inn í meðvitund manna
í pessum söfnuði, af pví pað má
telja sem stígið spor til framfara í
sönnum siðgæðum, og pó einstakir
eldri menn liafi enn pá ekki ljeð
nafn sitt undir lög fjelags vors, pá
teíjum vjer J>á ei að siður sam-
verkamenn vora á pessu framfara-
spori, treystandi J>ví, að peir raeð
hið góða dæmi fjelags-tilgangs vors
fyrir augum, fái löngun til pess að
gerast, með tímanum, reglulegir
fjelagslimir.
Á sumardaginn fyrsta hafði fjel.
skemtisamkoinu að heimili mínu.
Var hún hafin með kristilegri
ræðu og textinn úr brjefi Páls post.
til Kól. 3. 17.
Til skemtana hafði samkvæmið:
tölur, söngoghljóðfæraslátt (áorgel,
fíólín, lúður) hlaup, stökk og fleira,
seinast danZ.
Allt fór petta vel og síðsamlega
fram, en einna tilkomu mest pótti
skemtunin pegarokkar alkunna kæra
vísa: Eldgamla ísafold o. s. frv. var
sungin og leikin með á lúður og tvö
fíólín; pað leit út eins og löngun til-
heyrandanna í J>á skemtun væri ó-
seðjandi.
Hvernig bindindisfjelagið stend-
ur í Frelsis söfnuði er mjer ekki full
kunnugt, en seinna mun verða ský-rt
frá pví nákvæinlega. Mjer finnst
pað væri mjög æskilegt afi öll J>au
smá bindindisfjelög, sem eru að
myndast og myndast kunna hjer á
eptir ineðal íslendinga lijer í Ame-
rlku saineini sig í eitt aðal fjelag.
Þvi aðpau staudi undir einni aðal
yfirstjórn með sjerstökum grund-
vallarlögum, er sú eina nauðsynlega
trygging fyrir pví, að hin ýmsH
smáfjelög gliðni ekki I sundur pegar
minnst varir.
Tvær skemtisamkomur hafa ver-
ið haldnar í vesturparti byggðarinn-
ar, Frelsis söfnuði, hin fyrri 2. febr.,
hin slðari 30. marz. Var sú sam-
koma haldin til arðs fyrir söfnuðinn
og komu inn rúmir $70,00 á hluta-
veltu.
Iljer liefur verið töluvert kvilla-
samt í vetur og vor, einkum af taki
og lungnabólgu. Hafa tvær konur
dáið úr peirri veiki.
Jarðprúður Jónsdóttir, 66 ára
gömul, komin hingað til Ameríku
1879 með dóttur sinni og tengdasyni
Þorsteini Jónssyni frá ísólfsstöðum á
Tjörnnesi í Þingeyjarsýslu, lá að eins
einn vikutíinaum næstl. nýárogdó4.
janúar.
Guðrún Kristjánsdóttir ættuð
úr Skagafirði, 35 ára gömul, kona
Guðmundar Norðmanns (af Sljettu í
Þingeyjarsýslu) sálaðist eptir 7 daga
sjúkdómslegu pann 18. p. in. frá
manni sínum íneð 4 kornung hjóna-
bandsbörn og 1 stjúpbarn á 12 ári.
Guðrún sál. var góð kona og
uinhyggjusöm inóðir. Jarðarförin
fór fram i gær. Tvær ræður voru
fluttar að heimili ekkjumannsins I
áheyrn 85 manns. 66 manns fylgdi
líkinu til grafar.
Barn á fyrsta ári dó 11. p- m.
Áttu pað hjónin Brinjólfur Guðlögs-
son og Halldóra Sigvaldadóttir.
J. Ólafsson.
Úr brjefi úr Peinbina, Co. Dakota,
dags. 28. f. m.: uUmsiðustuhelgi og
frameptir vikunnigengu miklirkuld-
ar, skörp næturfrost, svo suma daga
var ill-vinnandi fyrir frosti í jörðu.
Nokrir bændur eru búnir að sá
hveiti sínu, aðrirnýbyrjaðir, en allir
verða að lfkinduin loknir við hveiti-
sáning eptir viku tíma.-Margir eru
farnir að kviða fyrir purkinuin. og
ekki að vonlausu, pví enn er tíðin
mjög pur, en jörðin linjóskpur frá
fyrra sumri.”
SAMTÍNINGUR.
Úr vasabók Clements Wynkoops.
„Mín er hefndin. Jeg mun endur-
gjalda”, segir drottinn, í sinni Ueilögu
bók.
[ Á þesst orð, benti C. W. sínum uá-
kalda víssfingri um morguninn, þegar
komiK var að honum örendum í hæginda-
stól í lierbergi hans í gestahúsi einu í
New York].
Chicago, 26. desember 1879.
„ÞaK var í Chicago 26. desember
1879, að jeg og Jkitter Stevenson, ásamt
fieirum, tók mjer hvíld eptir jólagleði-
stjáið í húsi Gibbons. Jeg hló eins og
jeg var vanur, og gerði gys að þeim
fáfengilegheitum, að menn skyldu vera
að halda hátíð í minningu þess, sem
aldrei hefði verið neitt, en vesalings
Potter mótmælti mjer, og var liryggur
yflr tali mínu. Jeg kvaðst skyldi veðja
við hann mánaðarkaupi minu um það
að hann gæti ekki sannað, að þessi guð,
som hann tryði á, væri til.
„Heimfærðu mjer þá, að enginn guð
sje til”, sagði hann”.
„Þessi guð yðar er almáttugur, er
ekki svo?” spurði jeg.
<(Jú, sannarlega er liann þirö”.
((Sje hann það, þá láttu liann slá
mig hjer með dauðanum, ef hann er
þess megnugur”.
Potter fölnaði af gremju yflr ósvífni
ininni, en jeg liló sem fyrr að hjegóma
lians. En liann sagfii, að guð vœri rjett-
sýun, og dæmdi livað “ina á sínum
tíma; efia hvort jeg hugsaði, að jeg
mundi geta skipað honum að sýna mjer
teikn og merki tilveru lians, rjett þegar
mjer ditti það í hug”?
1. janúar 1880.
Alla þessa viku hef jeg ekki haft
þor tii ak skrifa neitt. Jeg skammast
mín og það fyrir sjálfum mjer, að segja
það, og get engum orðum að því komið.
Er jeg að verða limafallssjúkur? EKa
er jegað deyja taug fyrir taug? Getur
þaK skeð, að til sje guð, og að hann hafi
heyrt egning mína? Jeg fyrirverð sjálf-
ann mig, nfl hugsa svo, en samt er kom-
innyflr mig einhver óttaleg plága. Morg-!
uninn eptir kveldið góða, vaknaðl jegvi*
einhver ónotalegheit í hægra handleggn-
um, eins og öll blóSlireifing í mjer væri
stÖnznð, en spritti á stað sllt í einu.
Næsta morgun var handleggurinn alveg
eins og dauður, og enginn blóðrás fram
ar til i honum og hefur aldrei síðau ver-
ið. Bieði handleggurinn og höndin hafa
kóinað meir og meir, og eru gráhvít á
lit, sem á helstæfðum manni. Hið eina
iifsmark er þati, að neglurnar eru eins
rau'Sleitar og áður. Það er undrunar-
vert, að höndin eins og dauð, hefur þó
sitt fuila afl eptir sem áður, þó öll tilfinn
ing sjefarin. Jeg get haldið pennanum
eins fast og stöðugt og áður, og skrifað
jafnvel sem fyrr. Hvar skal þetta nema
staiSar? Það er spurzniáli-5. [Hjer viK
er eitthvað yfirnáttúrlegt, mjer hulið, og
því þorl jeg ekki að leita læknis. Jeg
hef núi* handlegginn, þar til skinnið
liefur nuggast af, enþrátt fyrir það, sjest
ekkert lífsmark. ’ Frá öxl og fram á
fingurgóma er dautt, dautt, dautt!
5. janúar.
Hamingjan hjálpi injer! Beinast
þegar jeg skrifaði haföi jeg onga hug-
mynd urn i>á liörmung og skelfing, er
jeg or nú búinn að [reyna. Þetta eru
annaðtveggja verkanir guðs eða djöf-
ulsins. Það er. jeg viss um. Síðan
höndin kólnaðí hef jeg aldrei tekið í
hönd nokkurs af ótta fyrir því. að þetta
ónáttúrlega náttúru afbrygði yrði upp-
víst. í dag kom föðurbróðir minn til
mín á skrifstofuna; við höfum ekki sjest
í langan tíma. Honum er sjerlega vel
vií mig, og í hugsunarleysi greip jeg í
hendi hans, en áður jeg sanzaíi mig,
hrökk hann tilbaka frá mjer og hljóð-
aKi upp yfir sig. Hann varnmstundál
veg orðlaus, en er hann gat talað, sagKi
hann mjer frá hinu övænta, er hann sá.
Hannsagði: að um leið og liann fann Is-
kuldann af hendi minni, hefði andlit mitt
orðið sem dauðs manns, og augUn elns
og brostin; að hann hefði getað svarift,
aK framini fyrir sjer stæði dauður mað-
ur. O, kæri vinur! Þú getur ekki
ímyndað þjer, hvað mjer varð ilit við.
Öjá, nú veit jeg það. Þessa hina sömu
dauðasjón munu allir sjá, er jeg snerti.
Jeger afmyndaður. Sá tími mun koma,
að menn flýja mig sem skaðvætt. Og
nú veit jeg að guð er til! óttalegur gu5,
hrætSilegur guð. Guö almáttugur, allt
heyrandi, allt sjáandi. Hef jeg ekki
sönnun fyrir því? Er ekki þessi guð
endurgjaidandi.
5. október.
Jeg er ferfibúinn austur. • Það er
farið að kvikna umtal um mig hjer.
En ef nokkur skildi komast að þessum
heimuleikum mínum og gera þá opin-
bera; jeg held jeg dræpi hann.
New York 11. nóvember.
((í gærdag mætti jeg frjettaritara
blaSsins Tritmne, að nafni Holt, í Berry-
ville, við þurftum að sofa saman í gesta-
húsinu sökum þreyngsia. Um nóttina
fjell hendi mín ofan á hann, svo hann
vaknaði, og vifi það sá liann hina þar
með fylgjandi dautiasjón, en jeg taldi
honum trú um, að liann liefði dreymt.
Guð veit hvað jeg hefSi gert, ef hann
liefði ekki trúað.
26. desember.
Nú er eittár liði'5 síðan þessi kvala-
fulli -lifandi dauði yfirfjell mig. Mjer
finnst það vera sem heil öld, og bráðum
mun þó koma annað verra. Ó, guð !
Er þetta rjetti dómurinn? Innihald
jólaræðunnar, er jeg hrafiritaði 1 gær,
var um það, að allir, er bæðu, fengju
fyrirgefningu, En jeg get ekki beðift
Það er partur af kvaladóminum.—Mun
jeg þá aldrei fá hvíld?
1. janúar 1881.
Jeg hef setið nýársheimboö, en það
er máske það galdasta spor, sem jeg hef
stígið. í einu húsi inætti jeg þeirri fríð-
ustu stúlku, sem jeg hef sjeð, er nefnd
var Margrjet >Vrilloughby, og undi jeg
mjer mjög vel lijá henni. Hún bauð
mjer að heimsækja sig aptur. Á jeg að
fara; kvilli minn segir jeg skuli ekki,
en hjarta mitt segir jeg hljóti aö fara.
15, marz.
Margrjet veríSur mjer allt af kærari;
jeg hef byrjað á að semja sögu, þar sem
við erum sögu-lietjurnar, og þegar jeg
er búiun, les jeg heimi söguna.
22. apríl.
Nú er sagan búiu, á morgun les jeg
hcnni hana.
26. april.
Sökum anna á skrifstofunni gat jeg
ekki fundið Margrjetu fyrr en eptir mið-
dag. Þegar jeg var búinn að lesa sög-
una til enda, leit jeg til hennar og sá, að
augu liennar voru full af tárum.
((Mig furðar ekki Þó liún elskaði hann”
sagði hún, ((þar e'5 liann leiö svo margt
og elskafSi hana svo heitt”. ((En mund-
urðu elska mig svo heitt, ef jeg heffti
liðið svomikið og elska'5 þig jafnlieitt”,
spurði jeg.
Er þaS undravert þó jeg sje glaðurí
Hef jeg ekki þríst henni upp afl brjósti
mjer? Hef jeg ekki kysst liennar mjúku
og fögru varir? Ilefur hún ekki sagt að
liún elska'Si mig, og að ekkert skyldi
skilja okkur. Jeg legg mínadauðu hönd
við 11110 mjer og gleymi henni, en tek þá
vinstri í hennar stað.
10 maí.
Miðnætur-myrkri'8 hefur fallið yfir
um hádegi dagsins, og gleðibikarinn
sleginn frá vörum mínum, rjett í þvijeg
var að smakka sætleik gleðinuar. Relði
guðs er meiri en jeg liafði hugsað, og
hegning hans þyngri en jeg þoli. Ó! þú
kvalafulla líf, dauði, hvaða mynd, sem
væri, gæti ekki verið kvalameiri en þess
ar jarðnesku helvítis-kvalir. Jeg er viss
um, að þessi hönd inín mundi liana aldrei
snerta, og þó,—Ó, guð ! Þáð varst þú,
er gerðir það.—Mín ískalda liendi greip
utan um hennar drifhvíta handlegg. Hún
hneig frá mjer og starði ámig um stund
og datt svo niður með liljó'Si, sem jeg
hef aldrei þvílíkt heyrt áSur, og bið að
jeg aldrei framar heyri slíkt. Það er
hljóð, sem meS bergmáli útmálaði hina
hræðilegu sjón, er bar’ fyrir augu henn-
ar, þaS sundursleit hinar innstu taugar
hjarta mins, og þa« sýndi mjer mismun-
inn milli guös og mín; það tilkynnti
rnjer hinn sterka, alvisa, algóða og alls-
rá'Sandi drottinn.——Þegar hún raknaði
vrS aptur, var liún reifS, reið af því, að
jeg snerti liana. Jeg sem elskaði liana
svo heitt, a8 jeg mundi glaöur hafa lagt
líf mitt fyrir liana. Jeg, sem lieldur
hefði gengið gegu um eld og vatn, en
a8 henni hefði nokkuð grandað.—Meira
get jeg ekki skrifað. Þetta er mjer
allt af í fersku minni og fyrir hug
skotssjónum. Samvizkan lætur mig
aldrei í friöi, svefninn hefur flúiö mig,
dauöinn einn getur læknaö sár mitt. Og
nú kemur hann. Jeg hef drukkiö eitr
iö, og inuan stundar verS jeg köminn
þangað, sem bíður min—hvað”?---------
X.