Heimskringla - 02.06.1887, Blaðsíða 3

én agenta, nema velpekktir sjeu. Ilelztu
verkstaðir i Bandaríkjmnum eru New
York, Philadelphia, St. Louis, Chicago
og San Fransisco, og í Canada Montreal,
Quebec, Halifax, Toronto og Hamilton.
(Farmhald).
ÍSLANDS-FRJETTIR.
Reykjavík 38. mant 1887.
Aflabrögð. A Miðnesl komnir
3 hundr. hlutir, og allgóður afli i GarSs-
sjó & færi. í hinum veiðistöðunum við
sunnanveröan Faxaflóa heldur tregur afli
i net síðast. Nú fyrir helgina varð sild-
arvart i Keflavik og aflaðist vel 6 hana,
allt að 60 í hlut. Á Eyrarbakka eru eptir
siíustu frjettum komnir 700 hlutir, og í
Þorlákshöfn 300. Fiskiskútur úr Rvík
og í grenndinnl, er allar lögðu út 14. p.
m., eru sumar komnar og eru a"S koma í
dag, hafa aflað 2—4000.
8. april.
T i ð arfar. Að norSan (úr Húna-
vatnssýslu) og a* vestan (úr Stranda- og
Dalasýslum) hefur frjezt lllt vetrarfar
síðan um nýár. HaglítitS eða haglaust
víðast í Dalasýslu og litlu .betra norður
um. Almennar kvartanir um fóðurskort.
' Bjargarskortur einnig i sumum sveitum,
einkum í Strandasýslu.
* Aflabrög-S. Hjer við sunnanverS
an % Faxaflóa virðist nokkur aflavon, ef
hajgt væri að sæta henni fyrir ótið. 2 p.
m. aflaðist allvel hjer suður um, einkum
í GarSssjó. Hæstir hlutir eru komnir ó
MiSnesi, 500. í Keflavik og Njarðvíkum
eru hæstir hlutir sagðir 200. Góður afli
austanfjalls, og austur með landi, sem
til hefur spurzt.—Síldar- og porskafli góö
ur á Austfjörðum.
Yesturfarir er haldiS að verða
muni með melra móti í sumar og mundu
pó verSa drjúgari, ef bændur ætti hægt
með að koma eigum sínum í peninga.
18. apríl.
Bjargarskortur. Um bjargar-
skort er kvartaS i brjefum úr Dalasýslu,
ísafjarðarsýslu, Strandasýslu, einstöku
sveitum i Húnavatnssýslu og Skaptafells
sýslu. Segir svo i brjefl frá merkum
mannl í Laxárdal í Húnavatnssýslu, dags,
um lok f. m.: „Hrottaútlit, flestir hey
lausir að kalla; gefa kúm 5—4 vikur,
enn ekkert kindum, enda eru þær farn
ar að falla. Bjargarleysi svo mikið, að
fólk er farið atSleggjast í bjúg. ÁStrönd
um er fólk farið atS falla úr harðrjetti,
og sama verður hjer á Skaga.—Flestall
ir vilja fara til Ameríku, en enginu
kemst”.
í brjefl úr Dalasýslu, dags. um lok
f. m., segir svo:
„Neyfl af heyskortl er i allrl Dala
sýslu; fjöldi mamia alveg orðinn hey-
laus fyrir fje og hross; margir hafa skor
i$ bæðikýr og gemlinga, og eru pó i hey
skorti sem áfSur. Það getur varla hjá
því farið, að hjer veröi mikill fjárfellir í
vor, enda pó vorið yrði gott”.
T i ð a r f a r er nú mjög blitt á suður
landi og auð jörð; veturinn má eigi heita
harður, en skakvlðrasamur.—Af vestur
landi er a* frjetta harðarl vetur og snjóva-
samari, og hagleysur allvi'Sa, einkum i
Dalasýslu og Strandasýslu og sama tiö
hefur verið i Ilúnavatnssýslu. Góður
vetur yflr höfuð i Skagaflrði, Eyjafjarð
ar, Þingeyjar og Múla sýslum, nema svo
sem mánaðarskorpa sumstaðar fyrir
miðjan veturinn.
Aflabrögð. Hjer sy-Rra er flsk
afli heldur tregari i siðustu róðrum.
Aflalaust á vesturlandi. enda stöðugar
ógæftir. Talsvertiur afli SEyjafirði(porsk-
ur og sild).—Góðursildarafli eyBtra, eink-
um á Seyðisflrði, höfðu sumir par í febr.
lok fengið um 100 strokka (norskar
tunnur) af síld.
28. april.
Embættispróf tók Valtýr Guð-
mundsson 31. f. m. í norrænni málfræði
við háskólann með eink. admissus.
Pöntunarfjelagið í Fljótsdals-
hjeraði keyptl í sumar er leiK vörur fyrir
37000 kr. og er talið að liagnaðurinn
hafi orði'5 10000 kr. Fjelagiö sendi til
Englands 2500 sauði; meðalverS peirra
15 kr. 40 au. í sumar komandi gerir
fjelagið ráð um að panta vörur fyrir
allt að 60000 kr.
Fjnllkonan.
6. maí.
Konungk jörnir pingmenn.
Af peim, sem verið hafa konungkjörnir
pingmenn, eru að eins peir Árni Thor-
steinsson, Lárus E Sveinbjörnsson og
Arnljótur Ólafsson endurkosnir, hinum
hefur stjórnin hafnað Jóni Pjeturs-
syni, Magnúsi Stephensen, sjálfsagt sak-
stöðu hans sem landshöfðingja, og
Hallgrími Sveinssynl, náttúrlega af því
að hann var með stjórnarskiárbreyting-
unni. í stað peirra hafa veriK kosnir
amtm. Júlíus Ilavsteen, amtm. E. Th.
Jónassen og skólastj. Jón Hjaltalín.
E mbœ tt a v eit ingar. Skaga-
fjarSaraýsla veitt sýslum. Jóhannesi Ólafs
syni, er hafði fengið veiting fyrir Mýra-
og Borgarfjarðarsýslu, en afsalaK sjer
henni aptur.—Mýra- og Borgarfjarðar-
sýsla veitt settum sýslum. SigurtSi Þórð-
arsyni.
Lausn frá prestsskap veitti
landsh. 16. f. m. sjera Snorra Noröfjörð
(vigðum 1849) presti til Ilítarnespings.
BrauKlð á að samelna Staðarhrauns- og
Mlklaholtsprestaköllum, ef Staðarhrauns
prestur vill nú takaað sjer pjónustuna.
Ti ðarf ar ’hefur pessa viku verið
hjer bærilegt. Þegar norSangarðurinn
var hjer um daginn, var norðanl. og
vestan ákafleg veöur með fannkomu og
miklu frosti; höfðu pá sumir, erheylaus-
ir voru, skoriö niKur nokkuð af skepn
um sinum. Ástandið par pví voðalegt
sumstaöar.
II a f i s fyrir Norðurlandi, en eigi
vita menn um, hvort hann er miklll.
ÞjóQótfur.
Á slðasta fundi l(Nórðurbyggð-
ar-Framfarafjelags” var ákveðið, að
sunnudagaskóli skyldi haldinn f>ar
i byggðinni. f>etta sumar.
F r e g n i r
Úr hinum íslenzku nýlendum.
MINNEOTA MINN. 17. maí 188T.
í dag er frelsish&tlð Norð-
manna og þar af leiðandi er hjer f
hinum norsku byggðarlögum og bœj
um mikið um dýrðir. Veður er
stillt og fagurt, og hj&lpar pað ti.
að gera gleðifundinn sem æskileg-
astann; fallbyssurnár drynja við og
við, lúðrar peyttir og bumbur barð-
ar og ýmsir leikir framdir, svo sem
knattleikir, kapphlaup, danz o. 11.
Samkoman hjer (í Minneota) er vel
sótt og fer snoturlega fram.
Aðfaranótt hins 14. f>. m. gerði
hjer allgóða regnskúri, er endurlífg-
uðu hinar helzt til um of visnuðu
jurtir.—Korn og gras vöxtur lítur
hjer umhverfis mjög dauflega út
sökum langvarandi fmrka og vinda.
Dar, sem jörð er sendin, má heita
að korn sje alveg eyðilagt, bæði
fokið burt og brunnið af sólarhita.
írskur bóndi, hjer skammt frá
bænum, sáði hveiti i vor f 150 ekr-
ur og af f>eim eru einungis 30
grónar, en hinar eyðilagðar.
Tvlsýnt er enn með að nýja
j&rnbrautin verði byggð 1 sumar;
bændur eru enn ekki búnir að segja
j& nje nei við f>essari f30,000 tilgjöf,
en miklar líkur eru til, að peir
vilji heldur greiða fjeð en verða &n
brautarinnar.
Herra G. A. Dalmann er ný-
byrjaður á verzlun hjer i Minneota;
hefur hann allar tegundir af endur-
nærandi, óáfengum, drykkjum, svo
sem: kaffi, epladrykkji o. fl., einnig
brjóstsyrkur (Candy) og tóbak m. m.
(lBorgarafjelag” íslendinga i
Minneota r&ðgerir að hafa samkomu
hjer í bænum & pjóðh&tiðardegi
Bandarikjanna.
Agóðinn af fyrirlestri sjera F.
Bergmanns, er jeg gat um siðast,
varð $37.70, er tafarlaust var sent
til N. S. Þorlákssonar, ásamt nokkr
um parti af næsta árs launum hans.
Sagt er að N. S. Þ. muni koma
hingað vestur, ásamt konuefni sinu,
í næstkomandi júlímánuði.
1 dag er 95 stiga hiti í forsælu,
skýjalaust lopt og sunnanvindur.
Hingað til hefur hverjum, sein
vildi, verið heimilt að hafa grasnytj-
ar af jámbrautarlandi hjer, en nú
eru (>au hlynnindi aftekin. Hjer
eptir verður engum liðið f>að án
endurgjalds.
ÁRNE8 P. O., Gimli Co., 24. mai 1887.
Það er sviplegur og sorglegur
atburður, erhjervildi til fyrir stuttu.
Hannes Hannesson, sem verið hefur
til heimilis að Oddnýjarstöðum hjer
Árnesbyggð um undanfarin 2 ár,
og sem búin var að nema land skamt
hjeðan, fór til vinnu & landi sínu að
morgni hins 19. f>. m. eins og hann
var vanur, og var ekki annað að sjá
en hann væri heill heilsu. Um miðj-
an dag kom hann ekki lieim, en
f>að hafði opt borið við áður, og
vakti f>ví enga eptirtekt. Um kveld-
ið f>egar dimma tók og hann kom
ekki, fóru menn að verða hræddir
um hann. Fóru þá 2 af heima
mönnum að leita hans, en fundu
hann ekki. Morguninn eptir var
safnað mönnum og fóru þá 9 menn
að leita, er eptir æðilangan tima
fundu hann örendar.n undir vlði
runna, lá hann þar upp i loft eins og
hann hefði lagt sig til svefns. Hon-
um hafði blætt nasir, og sýndist leit-
armönnum hann skaðaður & höfð-
inu, en er líkið var þvegið eptir að
heim kom sást, að það var ekki að
öðru leyti, en að smá skinnsprett
ur voru aptan á höfðinu í þremur
stöðum og lítil rispa á annari kinn
inni; er likast að bann hafi dottið og
fengið þessar rispur af hrislukvist-
um. Þess sáust glögg merki að
hann hafði unnið í sáðgarði sinum
fyrra part dagsins, og er það ætlan
manna, að hann hafi fengið aðsvif,
og reynt til að komast heim, en ekki
komist nema 30—40 faðma frá garð
inum og lagst þar fyrir. l>ar eð
hann var heilsutæpur á seinni árum
geta menn til, að mein hafi sprung
ið i honum.—Hann var 'jarðsettur
21. þ. m.
Hannes sál. var 50 ára cram-
o
all; flutti til Nýja íslands fyrir 2
árum frá Vatnsleysu á Vatnsleysu-
strönd 1 Gullbringusýslu á íslandi;
var ókvæntur alla æfi.
Hann var stilltur og umgengn-
isgóður, velviljaður og góðmenni.
Kr. Lifmann.
Glpsy 131 a i i*.
(Þýdd saga.)
1. KAPITULI.
„Það væri mlkils virði, ef jeg gætl
nú fundið og talaö viK Gypsy Blair, hinn
nafntogaða lögreglupjón”. Þeisi orð
voru töluð af gömlum og gráhartium
manni, er lá veikur í hinum fátæklega
kofa sínum, langt út I hinum villtu, vest
lægu óbyggðum Ameríku.
Viö sæng hins sjúka manns sat ung
og Ifríð stúlka. Klæðnaður hennar var
fátæklegur, en hinn bjarti og skarplegi
svlpur hennar lýsti hreinnl og mikllli
sál.
„Hver er pessl Gipsy Blalr, bróðir
mlnn?" spurði stúlkan.
„Hann er ungur maður, sem jeg
aldrei hef sjeð. Jeg þekki að eins nafn
hans og góðu hæfileika. Hann er hetja,
hugdjarfur, áræðinn, en pó veglyndur.
Faðir hans var æskuvinur minn, og
hann er sagður honum mjög likur”.
„Er ekki hægt að senda brjef til
pessa unga manns?”
Hann tók hendi hennar í sína veik-
legu, mögru hendi og mælti. „Lucya
Leonhard, kæra barn, nú get jeg ekki
lengur dullð fyrir pjer hin sorglegu
sannindi. Æfl mín er að kveldi komin.
og jeg býzt við á hverju augnabliki, aK
dauðans nákalda hönd slíti samveru
okkar”.
Við pessi orð gamla mannsins breidd
ust sorgarský yflr hinn æskubjarta svlp
hennar, en hún ljet sjást sem minns
merki peirra, og mæltl í hressum rómi.
„ó! bróðir minn. Þess vona jegað verKi
enn langt að bíða”.
„Kæra barn. Það værl rangt af
mjer, að dylja pig sannleikans; tima-
glas mltt er þegar útrunnið. En gæti
jeg bara fengið að tala fáein orð við
Gipsy Blair, eða rjettara sagt Ronald
Blair—Það er hans rjetta nafn—, þá væri
jeg viss um að jeg fengi par vin, er jeg
gæti treyst til að fullgera pað verk, sem
.ieg hef byrjað vegna pín”.
„Mín vegna, bróðir?”
„Já, barn mitt. Jeg hef meK mikl-
um erflðismunum uppalið pig og veitt
pjer pá menntun, er pú hefur fengið,
og sem pjer mun að góKu koma, pegar
pú tekur við pvi, er pjer tilheyrir”.
„Hva* er pati?”
„Þó við höfum verið hjer út á eyði-
mörku án margs, er við purftum okkur
til viðurværis, ertu pó samt eigandi mik-
illa auðæfa. Þú ert ríkur erflngi, Lucya
en tilraun hefur verið gerK til að ræna
pig rjetti pínum. Kæmist jeg aptur til
heilsu, var pað œtlun min, að fá Gipsy
Blair i lið meK mjer í pvi máli, en par eð
jeg er nú aK fram kominn. vildi jeg
fela honum pað allt á hendur. Hann
er sá eini, er gengið getur í höggstað
við skálkana, er sitja yfir hlut pínum”.
Því er hann kallaKur Gipsy, ef
nafn hans er Ronald Blair?”
,Faðir hans var kynblendingur og
par af er nafnið Gipsy komiK’.
,Geturðu ekki skrifað honum brjef?’
(Nei, jeg pyrfti að tala viK hann per-
sónulega sjálfan’.
,Hvar býr hann? Er i>afl langt
hjeðan?”
(Meir en 100 milur hjeðan, Lucya;
en nú hef jeg nýlega frjett að hann
væri kominn nær og væri í Cedar Grove,
en pangað eru 16 mílur’.
,Jegget fariK þangað rííandi og sótt
hann’.
(Barniö gott. ÞaK er pegar komið
kvöld, og eins og pú veizt er vegurinn
ótryggur. Nei, nel, Lucya, jeg poriekki
að láta pig fara’.
,paK er hættulaust að jeg fari; vegna
arfsins fer jeg ekki, en par eK pú vilt
svo gjarnan sjá og tala við pennan
mann, pá fer jeg’.
,Jeg pori ekkl að pú farir, barniK
mitt’.
Lucya Leonhard var hraust og hug-
djörf. Eptir að hún kom af skólan-
um, sem föðurbróðir hennnr sendi hana
til 12 ára gamla, var hún búin aK vera
hjer hjá honum i hinu villta vesturlandi
Ameriku hálft annað ár. Hún var eins
og karlmaður æfð i að temja hesta; hinn
harði náttúruskóli stefndi i allt aðra átt
en hinn rólegi visindaskóli. Hinn harði
skóli vandi hana við harðrjetti í öllum
greinum, en við patS jókzt hugur og lík
amsprek hennar.
,Nú legg jeg á staK’ mælti hún, ,en
pú skalt ekki vera hræddur um mig.
Jeg mun koma heil á hófi’.
Manton Leonhard sat um stund hugs-
andi, en sagKi siðan: ,Vesalings Lucya.
paK er mikil hætta að pú farir, en jeg
sje engan annan veg. GuK veri meK
pjer’.
,Vertu óhrœddur, allt mun vel ganga’.
,En ef pú skyldir mæta Clark, barn
iK mitt?’
Það var eins og eldur brinni úi
augum hennar, pegar hún heyrS nafnið
nefnt.
,Við Burt Clark er jeg ekki hrædd;
hann mun ekki varða mjer veg’.
Burt Clark var par um slóKir al
ræmdur illvirki og stigamaður. Hann
hafKi eitt sinn leitað ráðahags viK Lucya,
en hún veitti honum afsvar meK fyrir
lytningu.—Lögreglumenn höfKu um lang
an tíma verið í leitum eptir honum, en
ekki fundið hann. Stigamannafjelag
Burt Clarks gerði opt árásir og eyði
lagðl líf og eignir manna, og pess vegna
óttuðust fátækir nýbyggjar hann meira
en skollann sjálfann.
Lucya póttist viss um að æfikveld
bróður hennar mundi ekki svo nærri
sem hann bjózt við, en hún vildi pó i
pessu sem öllu öðru gera alt, er i henn-
ar valdi stóð, sem honum gæti veris aS
2. KAPITULI.
Til Cedar Grove voru 16 milur veg-
ar eptir pjóðveginum, en til var annar
styttri vegur, aö eins 12 milur; sá veg-
ur lá yfir fjall og var sjaldfarinn sökum
torfæra, er á honum voru. Gamli Le-
onhard tók henni vara fyrir að fara okki
pann veg, en Lucya sló á sín ráð og fór
fjallveginn; torfærurnar komu hennl til
að breyta af út ráðum bróður síns, því
hún eiskaði háskann.
Hinn ferðhraðl hestur hennar, er
svo vel samsvaraðl henni sjáifri, bæði
að fegurð og dirfsku, hjelt ótrauður
áfram veginn i hinni pögulu næturkyrð.
—Hver sem hefði sjeð til ferða hennar
mundi hafa hugsað, að þar færi goðum-
borin gySja, en ekkl jarSnesk mey.
Án alls farartálma komst hún yflr
fjallið og ofan i dal hlnum-megin; dal-
ur sá hafði áCur veriK byggður, en var
nú eyðilagður sökum jrfirgangs stiga-
manna, og aðsetursstaKur peirra.
Allt i einu stanzaði hestur hennar
og vildi með engu móti lengra ganga,
hún litaðist um og sá svartklæddann
mann standa skammt frá sjer; sá kallaði
og spuröi, hver par færi.
Hin hugdjarfa stúlka svaraKi bl&tt
áfram: ,Gerðu svo vel og viktu af veg-
inum. Þú hefur hrætt hestinn minn.
Lofaðu mjer áfram, pví jeg má ekki
tefja’. - •
Kvennmaður! Já svo sannarlega sem
jeg lifl er pað’, og um leið brá hann
pípu að munni sjer og bljes í.
í sama vetfangi voru komnir pangaK
4 menn aðrlr, einn peirra reyndi að ná i
taumana á hestinum, en hesturinn fris-
aði og hljóp aptur á bak, og var nær pví
fallinn í kietta-sprungu.
,Hættu pessu’, hrópaði Lucya; gerði
hann pað, og gat hún pá stillt hestinn.
En nú heyrði hún málróm pess manns,
er hún hefði helzt óskað að væri sem
lengst burt.
Svo sannarlega sem jeg lifi, er petta
Lucya Leonhard. Og pá mun pað vera
hestur gamla Mantons. sem hún hefur.
Það fellur mjer vel í geð; á peim hesti
hef jeg haft augastað nú í tvö undanfar-
in ár’.
Vesalings Lucya var nú komin í
hendur stigamanna. Af bófum pessum
pekkti hún engan nema Burt Clark, og
hann pekkti hún ekki að öðru en ódreng
skap og klækjum og vissi, aK hjá hon-
um var hvorki hjálpar nje vægðar að
vænta. Þó hún hefði mætt honum, und-
ir flestum öðrum en núverandi kringum-
stæKum, mundi pað ekki hafa skelft
huga hennar, en á pessum stað og svoda
óvænt gat hún ekki annað en óttast fund
hans.
Þó hræðslan gripi hana í svipinn, pá
missti hún ekki sjónar á pvi, er gera
purfti, sem var: að villa peim sjónir með
einhverju móti, til að geta sloppið úr
höndum peirra. Hún vildl heldur falla
fyrir vopnum pelrra en komast lifandi
á vald pess manns, er hafði svariK henni
hefnd, pví hefnd hans mundi verða henni
pyngri en dauði.—Hún veik hestinum
aptur á veginn, en hópur stigamanna
atóð pjett fyrir.
,Vertu ekki svo flumósa, fagramey,
nógur er tíminn’, mælti, sá er fyrst mætti
henni. Komdu. Farðu af baki; máske
við getum höndlað hestinn pinn; hann
er allt of f jörugur fyrir pig; pað er hættu
spll að ríöa svo fjörugum hesti eptir
svona vondum vegi sem hjer er. Jeg
hef hest, sem hæfir pjer betur’.
Lofaðu mjer að sjá hann’, svaraði
Lucya.
Maðurinn gerði nýja tilraun til að
ná i taumana. Sá pá Lucya aK pað var
að eins slægðarbragð en engin alvara, er
hann sagði. Ilún sá að hjer var engum
tíma aK spilla; keyrKi pvi hest sinn spor-
um, er pegar paut á stað sem kólfi værl
skotið.—Þeir sendu hvert skotiK eptir
vilja, og þar með að endurgjalda-ef I!lnna? á eptir hennl’ án alls ^angurs.
hún gœti—pað, er hann hafSi fyrir hana
gert og liðið.
Eptir að hún hafði pegið ýms ráö
og*bendingar hjá bróKur sínum viðvíkj-
andi ferðlnni, settist hún á bak hesti,
er bróðir hennar átti, er par var talinn
allra hesta beztur, og paut hann pegar á
stað sem elding færi.—Að iíkindum lief-
ur Lucya enga liugmynd haft um hiK
merkilega æfintýri, er nú byrjaði fyrir
henni, eða um atvik þessog endalok.
,Áfram, áfram, kæri vinur minn’,
mælti hún, og klappaði á makka hests-
ins. ,E;>tir fáar mínútur erum við úr
allri hættu; liestar peirra geta ekki náð
pjer’. Hún ímyndaKi sjer að hún væri
sloppin úr allri hættu, en hún sá innan
stundar að pað var ekki.
(Framh. síðar.)