Heimskringla - 23.06.1887, Side 3

á prívat concert í Windsor-kastalan-
um, pótti drottningu illa spilaf),
settist f>vl við pianoið sjálf og ac-
kompaneraði Jenny við alla |>A
söngva er eptir voru.
Raddir almennims.
[Hitstjórnin ábyrgint ekki meiningar
þær, er fram koma í „röddum almenn-
ings”.]
Á almennum byggðarfundi, er hald-
inn var á Lundi við íslendingafljót 26.
f. m. varmeðal annars rætt um, að nauð-
synlegt mundi vera að samin væri rit-
gjörS í blaðið „Heimskringla” innflytj-
öndum frá íslandi, er hingað vilja fara,
til leiðbeiningar um ónumið Iand og aðr-
ar kringumstæður i pessari bygg'fi. Við
undirritaðir voruni kosnir til a'S semja
nefnda ritgjörð, og viljuin vjer því, að
xvo miklu leyti sem oss er unnt, leysa
verk þetta af hendi með því, sem lijer
kemur á eptir.
Fljótsbyggð er 12 enskar mílur á
1 engd til norðurs og suðurs, en að eins
3-5 á breidd. Tekið land er að mestu
samanhangandi, ,þó er byggðin talin í 3
deildum, sem eru kenndar við Breiöu-
vík og Islendingafljóts efri og neðri
byggð. Breiðuvíkurbyggðin liggur með
fram vatninu, en óvifSa nema einsett. í
henni eru um 20bdendur. Þar er hent-
ugastur veiðiskapur íbyggðinni, en hey-
skaparliti'S og á nokkrum löndum alls
ekkert heyland annað en hreinsað skóg-
land. í neðri parti byggðarinnar við
fijótiti eru nálagt 50 búendur. Land er
allt tekið við fljótið 6-7 mílur upp frá
fljótsmynninu, en baklönd óviða. Þar
er heyskapur allvlða talin sæmilegur og
sums staðar ágætur. Efri byggKin við
fljótið er hjer um 5 mílur frá vatninu i
Brei'Suvikinni, ]en um 3 mílur frá neðri
og eldri byggðinni við fljótið, þar er
velði minnst og örðugust, en heylönd
og sáðlönd fremur góð. Þar eru um 10
"ýbyggjar.
Ónumin heimilisrjettariönd innan
takmarka byggðarinnar og svæðis þess,
er byggt er, munu, eptir því sem næst
verður komist, vera um 59, sem liggja
i öllum deildum byggðarinnar. Ilvað
gæði þessara óteknu landa snertir, þá
viljum vjer sem fæst um þau segja ann-
að en það, að þau munu til jafnaðar
vera áþekk og hin teknu lönd voru, þá
er þau byggðust, að undanskildum þelm
erviðleikum, er af því leiðir, að þau
eru fjær vatninu og fljótinu. Þ6 eru
nokkur af þeim milli efri og neðri deild
anna vi15 fljótið. Auk þessara töldu ó-
numdu landa, eru og enn mörg lönd
ónumin fyrir ofan það, sem ef/.t er
byggt vi« fljótið; þau lönd eru álitin
bezt. Svo eru enn þá önnur lönd norður
metS vatninu, norf ur og vestur af fljóts-
mynninu, framhald af byggðinni norður.
þau lönd hafa þann kost, að þar er viða
®ikill og góður lieyskapur, þegar vatnit!
®-r lítið, en aptur er sá galli á, þegar
bats stendur hátt, þá eru þessar miklu
góðu engjar yflrflotnar af vatni. Þar
”r og hægt afl ná til veiði—Enn fremur
eru og líkur til, þó i>at! sje enn þá óvíst
að fleiri lönd en þau upptöldu opnist
sem heimilisrjettarlönd fyrir íslendinga,
þar er stjórnin hefur verið beðin um
þetta leyti að lönd, sem hún hefur sett
til síöu eða ekki leyft að taka, verði nú
í nokkur ár eptirleisia leyfð íslending-
um með sama rjetti og annað friland.
Ef þetta fæst, nær þa« jafnt yflr alla ný-
lenduna.—ÁstætSan fyrir þessari bón til
stjórnarinnar var sú, að ’von er á all-
tnörgum löndum vorum að heiman i
sumar, ásamt því sem allir sjá, hvað ó-
kunnugum og efnalitlum er óhagkvæmt
setjast að sjerstaklega, og komast
pkki nitSur innan um áður komið og
kunnugt fólk.
Hvað efnahag manna snertir í þessu
'iminnsta byggflarlagi, þá er ekki annað
hægt að segja en búskapurinn sje engan
'pginn stórvaxinn enn þá, en að bændur
hafi alnrennt sem kallað er til hnífs og
skeiðar, og sjeu flPatir skuldlausir.
\ jer viljum geta þess, að eptir mats-
-kránni í vor, voru búendur hjer í Fljóts-
bygg^ fólksfjöldi ;i4y • ræktað land
265 ekrur, 12 naut, 67 Uxari 175 kýr)
nantgripir innan 3 vetra 2i5t 8auðfje 404;
verð lausafjár $14,144 og fasteignaverð
$31,826.
Kosti má telja í þessari byggð: nægan
trjáviStil húsa, girðingaogeldsneytis, all-
viða góða jörð til akuryrkju, þá skógin-
um er rutt burtu; hæg og hrein veðrátta
sumar og vetur og allgóð veiði. En ó-
kosti fyrir nýbyggjana má aptur telja,
erfiðleika við að rýma skógunum burtu
til að geta fengið gott akuryrkjuiand, og
langt til markaðar.
Það er engan veginn meining vor metS
linum þessum, að ætla að hafa minnstu
áhrif á landa vora, sem að heiman
koma, hvert þeir skuii fara eða að
þeir einmitt skuli koma í þessa byggð,
heldur að eins að sýna, að hverju leyti
þeim sje unnt að komast hjer niður,
ef þeir vilja koma hingað. í hiuum
ýmsu byggðarlögum íslendinga hjer í
landi, munu vera vinir, ættmenn og
kunningjar innflytjanda og er því eðli-
legt afl þeir Iiverfi til þeirra.
Hvað það snertir, að setjast að í
hinum byggðum nýlendu þessarar, þá
þykir oss iíklegt að þaíi sje líkt og
hjer.
Einstakir menn hafa haft þá skoðun,
að eignalausir fjölskyldumenn kæmust
hvergi i nýlendum íslendinga eins vel
áfram og hjer í þessari nýlendu, og um
leið haft þá skoðun a3 óhugsandi sje
þar á móti lyrir efnaða menn aí fara
hingatS ! þessa nýlendu.
Oss virðist eðlilegt og liggja ljóst
fyrir augum manna, að hvar á jörðinni
sem örsnauðir fjölskyldumenn eiga að
geta haft sig áfram í efnalegu tilliti,
þá sje nær að haida að efnamanninura
líði bærilega í sama byggðarlagi.
Þó það sje eðlilegt að vjer hjer i
Nýja íslandi eins og landar vorir heima
í sveitunum og hjer í nýlendum íslend-
inga, kysum afi efnaðir menn settust
hjer að ásamt fátækum mönnum í
byggð vorri, þá vitum vjer, að menn
hafa hjer margir góbann vilja á því,
atí hlynna að nýkomnu fólki, og að
nokkrir fátœkir menn, sem hingað hafa
leitað, komast nú áfram án hjálpar
annara, og án þess að vera öðrum
hábir vegna skulda.
Á fyrnefndum fundi var getið til,
að 10—20 fjölskyldur mundu geta feng-
ið hagfeld húsnæði i þessari byggð yfir
veturinn og að það fólk mundi geta
fengHS keyptar flestar nauðsynjar sinar,
svo sem kýr, sauðfje, jarðepli og" fl., ef
uppskeran bregzt ekki.
Það er vitaskuld, afl það er erfitt
fyrir nýkomna menn að setjast hjer a«
á skóglandi, en vjer vonum að nýlenda
þessi eigi langa og góða framtíð, ef
engin óvænt slys eða bágindi koma fyrir.
Vjer vitum aö agent stjórnarinnar
í Winnipeg munl leiðbeina eini þeim
innflytjöndum er hingað vilja komast
sem öbrum, að minnsta kosti til Selkirk.
En þá þeir eru komnir þangað, er hra.
Björn Skaptason, sjerstaklega, og yflr
höfuö allir landar vorir þar beðnir að
veita þeim alla þá aðstoð og upplýsing-
ar er þeir meðþurfa og hægt er að
veita þeim. Og vjer vitum að póstur
vor er kunnur að þvi, atS hann muni
flytja fólkið og leiðbeina þvi eptir því
sem hann getur.
Vjer rá«um ókunnugum innflytjönd-
um sem öðrum, að lána engum pen-
inga þá, er þeir kynnu að élga óeydda,
á metSan þeir gjá ekki hvað þeim líður
með þá, til að setjast að í nýlendum
lands þessa.
Við íslendingafljót í júní 1887.
Stefdn Benidiktsso-n.
Thorgrímur Jónsson.
Gip»J Blair.
(Þýdd saga.)
(Farmhald).
,Og vjer tuttugu saman ættum að
liafa ráð hans í höndum vorum’.
,Nei, jeg verð engan veginn verk-
færi ykkar til glæpagjörða. Bróðir minn
verður heldur að deyja án hans fundar’.
Þá kom nýtt og óvænt atvik fyrir; hin
sama ókennda rödd ljet til sin heyra.
,Gipsy Blair verður hjá Manton Le-
onliard áður en sól sígur i ægi i kvöld’.
6. KAPÍTULl.
Ræningjarnir horfðu orðlausir og
undrandi hver á annan; ótti og skelflng
lýsti sjer á svip þeirra. ,Hvaðan komu
þessi orð? hver talaði?’ var spurt.
Gleðibros ljek um varir Lueyu. Hún
var búin að reks erindi sitt röggsam-
lega og framflytja það fyrir hinum rjetta
Og það var sá sami, er sagði: Óttastu
ekki, jeg skal gæta þín. Og þessi orð
voru töluð af þeim manni, er meinti það
sem hann sagði, og sem aldrei missti
sjónar á stefnu sinni, og hvers nafn var
næg sönnun fyrir loforðum hans..
Clark varð sem liamslaus af reiði;
hann miða'Si byssunni og mælti: ,Hver
talaði’? Ekkert svar. ,Jeg spyr, liver
talaði? Einhver ykkar hiýtur að vita
það?’ Steinþögn sem á1Sur. Clark hvessti
augun á svartskeggjaða manninn, og
sagtii: ,það varzt þú Kingston, sem tal-
aðir’.
Kingston glotti við og svaraði: ,Sann-
aðu það’.
Hjer brá þeirn skugga fyrir, sem
vargsaugu Clarks gátu ekki gegnum sjeð,
og hvað i skugganum bjó gat hann enga
hugmynd gert sjer um. Fyrst hjelt hann
að þessi orð væru töluð af Gipiy sjálf-
um, en sú hugmynd hvarf óðar fyrir
annari.
,Jeg veit að það varst þú Kingston.
Þú reynir að pina mig og særa á allar
lundir með þinu böIvalSa búktali. Hættu
sliku, mundu livað jeg segi i>jer; haf-
irðu slíkt optar um hönd, skal þessi, og
rjetti um leilS byssuna, ógnandi, að enni
hans, stytta þjer stundir’.
Það leit svo út sem Kingston tæki
ekki eptir því, er Clark sagði.—Hann
liafði nóg annalS að hugsa um. Menn
mættu vel hugsa að mótstöðumalSur hans
hefði sjeð í gegnum dularskýluna, en
það var alls ekki. Hinn djarfl og rólegi
framgangsmáti hans dró ógegnsæan
skugga fyrir augu þeirra, er hann vildi
dyljast—.
Lucya heyröi að Natiian talaöi hljótt
við einn, og sp«rði hann: ,Hver er þessi
Kingston?’
,Hestaþjófur frá Indíana’.
,Hefur hann lengi verið með ykkur’.
,Hann hefur verið með af og til; og
lyndir honum og Clark illa saman’.
,Hann mun verða að lúta, ef hann
reisir sig svona á móti foringjanum, en
hversu lengi er hann búinn að vera með
flokknum?’
,Hjer um bil viku’.
,Er Clark viss um at! hann sje einn
af vorum flokki?’
,Já, eða hvað annað’?
,Þa1S skal jeg segja þjer. Gipsy
Blair er maður, sem getur dulizt öllum
Honum er jafnljett að skipta um nafn
sem búning; hann er slægur og brögð-
óttur sem refur, en liraustur og djarfur
sem ljón; hann er verri en fjandinn viðr-
eignar, svo ef Clark og hann ættu vopna
viðskipti saman, mundi Clark fljótt lúta
fyrir honum. En hjer er ekki um neitt
slikt að gera, Nathan; við þekkjum
Kingston’.
,Jeg skal hafa gát á piltinum’, mælti
Nathan, ,og ef jeg kemst að svikum hjá
honum, sendi jeg umsvifalaust kúlu gegn
um höfuð hans’.
Það var komiS undir óttuskeið, og
tveir menn voru sendir af flokknum til
a1S halda vörð.—Clark ljet reisa tjald og
búa þar um rúm handa Lucyu til að hvíl-
ast í. ,Þú ert þá staðráðinn i alS taka mig
til fanga’, mælti liún. ,Já’, kvað hann,
,enef þú verður róleg, skal þjer ekkert
mein gert’.
Kingston heyrði allt sem Clark sagði
vi1S Lucyu. Hann óttaðist að hún mundi
ekki vilja fara í tjaldiö. Hann þurfti að
tala við hana, en hvernig gat hann það?
Að tala með flngrunum var eina ráðilS,
og þaö gerði hann.
Lucya, sem allt af hafði augun á
honum, gaf fljótlega til kynna að hún
skildl hann. Sagði hann því fyrst: ,Sýndu
engan mótþróa; taktu eptir þvi, sem jeg
segi’. Hnegöi liún sig til samþykkis.
Fa rðu í tjaldið’, hjelt hann áfram, ,ótt-
astu ekki, treystu mjer. Clark fer burt
í nótt; vertu róleg. Jeg legg á stað til
Leonards, þegar Clark er farinn. llann
ætlar sjer að vitja heim á Beach búgarlS í
nótt. Jeg las það út úr svip hans, þeg-
ar þú gafzt mjer til kynna erindi þitt.
En Clark fer þangað ekki án þess lög-
regluþjónninn Ronald Blair verlii honum
samferða’.
Lucya skildi allt, er hann sagði, og
var nú orðin sannfærð um, að Gipsy
Blair ætti ekki sinn líka.
7. KAPÍTULl.
Þá er Lucya sá að Clark var kominn
aptur til baka frá varðmönnunum, gekk
liún inn í tjaldið og lagði sig til hvíldar
á liinar útþöndu ábreiður.-—Clark kallaði
einn af þjónnm sínum afsíðis, og saglSi
við hann: ,Jeg fel stúlkuna í þina um-
sjá, og líf þitt er í veði fyrir henni. Þú
manst það’. Maðurinn hnegði sig til
samþykkis og settist niður aptur. Síðan
snöri Clark sjer að Kingston og mælti:
,Jeg sje þinar leyndu hugsanir, og
veit líka hver þú ert. Varaðu þig’.
Kingston þagði, en hugsaði: þú held
ur að þú þekkir mig, en því fer fjarri.
—Og það var satt—. Clark steig svo á
bak hesti sínum og reið á burt.
Eptir fáar mínútur reis Kingston á
fætur, og læddist út í myrkrið.
*
Tveimur kl.stundum seinna lítum
vjer aptur inn í hin fátæklegu hýbýli
Mantons Leonhards. Ilann liggur í hvilu
sinni fölur og máttvana. Við sæng hans
situr öldrulS kona, sem hefur hinn eir-
rauða Indiána lit, hárið er orðilS grátt af
elli, og fellur ófljettatS niður um heríSar
hennar, en undir hinum loðnu augabrún-
um tindra tvö eldsnör augu.
Kona þessi er Indiána-kynblending-
ur. Hún var búin að vera um 40 ár hjá
gamla Manton Leonard.—Fyrir tveimur
árum sítSau, þegar hjer var komið, hafði
hún horfið burt svo einginn vissi hvað af
henni vartS, og því álitin fyrir löngu dautS.
En nú kom hún eins skyndilega eins og
hún fór.—Hún kom lijer um tíu minútum
eptir að Lucya fór.
Koma hennar var svo óvænt, að karl-
inn hjelt það væri vofa, er hann sá hana
fyrst. Spurningum hans um það, hvar
hún hefði verið, svaraði hún a1S eins með
þessu: ,Jeg vissi alS þú þarfnaðist nær-
veru minnar nú, og því kom jeg’. SílSan
tók hún upp hjá sjer nokkrar jurtir, setti
þær í ketil og nautS þær, og gaf veika
manninum alS drekka.
Timinn leið sem fyrr var sagt hægt
og rólega, gamla konan sat við sængina
og veitti sjúklingnum alla þá hjálp, sem
hún gat. Allt i einu hrökk hún vitS—
rjett sem hún heftSi fengið vísbending
frá ósýnilegum anda—, og mælti: ,Nú
kemur slanga skríðandi að húsi vinar
míns’. .
Þa1S var merkilegt að fáum mínútum
seinna var knúð á dyrnar. Hinn sjúki
spurði: ,Hver er þar’?
,Það er slanga’ svaraði kerling látt.
,Láttu hana ekki komast inn’.
,JÚ, hún verður að koma inn’.
,Hvers vegna’?
,Svo við getum kramið úr henni eitr-
ið’. En Manton þekkti kerlingu að klók
skap og hyggni; hún var brögðótt og ráð-
ug sem hún átti kyn til. Hann trúði
henni—Hann var velgjörðamaður henn-
ar, en hún var af þeim flokki Indiána,
sem heldur lætur líf sitt en ólaunaðar
velgjörðir.
,Ljúktu upp dyrunum’, mælti hann,
og hlýddi hún samstundis, en maður í
dularbúningi gekk þegar inn, og spurlSi:
,Er þetta heimili Mantons Leonards?
,Já’, var svarað.
,Faðir minn var vinur Leonards’,
mælti komumaður, ,og það vildi jeg
gjarnan vera’.
,Hver ertu’?
,Ronald Blair’.
„Hann lýgur” sagði kerling.
,Sagðir þú nokkuð kerling’, spurði
komumaður, og hvessti á hana augun.
,Nei’, svaraði hún.
Leonhard mælti: ,.Jeg þekki Ronald
Blair, þó aldrei hafi jeg sjeð hann’.
,Af hverju’?
,Jeg heyri sagt að hann sje likur
föður sinum, og sje svo, skal jeg þekkja
hann’.
Aðkomumaður gekk að rúminu og
mælti: ,Jeg fjekk boð frá þjer í kvöld’.
,Með hverjum’?
,Með bróöurdóttur þinni’.
,Hún hefur þá fundið þig Ronald’?
,Au1Svitað. Annars heflSi jeg ekki
verið hjer’.
,Sagði hún hvað jeg vildi þjer’?
,Hún saglSi að þú hefðir áriðandi
launnngar mál að opinbera’.
Það var engin ástæða til að efa, a1S
hann segði satt, en þó var karl hálf-efa-
blandinn um sannleikann.—Kerling sat
á gólflnu og horfði stöðugt á komumann
með allt öðru en vinaraugum.
,Jeg má ekki tefja’, mælti komumað-
ur.
,Lofaðu mjer ais sjá andlitssvip þinn.
Það er mjer sönn ánægja að virða fyrir
mjer son vinar míns’.
Aðkomumaður hafði barlSastóran hatt
á höfði og bundinn dúk um ennið, sem
skyggði yflr augun. Hann laut að
sjúklingnum og talalSi í lágum rómi.
,Jeg K>ri ekki a1S láta sjá hjer svip minn
nú um stundir, því jeg lief hjer um slóð-
ir ýmislegt að leiða í ljós, og til þess þarf
jeg að dyljast. Nú er jeg á njósn eptir
ræningjum, er halda sig hjer skammt
burt, og gæti þvi orðið hættulegt að
þekkjast’.
,TrúSu honum ekki’, hrópalSi kerling,
,hann er lygari’.
,Dirflst þú a1S segja slíkt aptur, hrokk-
inskinnan þin’, mælti komuinaður, þá
skal jeg sýna þjer, hver þlnn hluti
verður’.
,Þetta er nóg’ mælti hún, ,svo mundi
ekki Ronald Blair tala; það er ekki hans
iðja að kvelja örvasa konur’.
Komumaður beit á jaxlinn og bölv-
aði í liljóði.
,Lucya er líka fyrir skömmu farin,
mælti kerling, ,og getur ekki verið kom-
in alla leið til Ronald Blairs’.
,Far1Su til fjandans’. öskraði komu-
maður, og sveif á kerlinguna.
8. KAPÍTULI.
Kerlingin spratt upp sem stálfjöður
leyst úr spennu, eða sem ljón æst af
grimd, og rjeð á komumann, greip í
kamp hans, og reif í einni svipan af hon
um allan höfuðbúnaðinn. Stóð nú præll-
inn þar afhjúpaður, og þekktist þegar,
að þar var Burt Clark.
Manton reis til hálfs upp sem í ó-
rálSi. Hann bjózt vi1S að á eptir kæmi
annað verra. Hann skildi ekki, hveruig
itóð á komu Clarks og það undir þeirri
blæju, að segjast vera Gipsy Blair. Lu-
cya hlýtur aC vera fallin í hendur hans,
hugsaði hann, því melS engu öðru móti
getur hann hafa komist að erinii henn-
ar. Þessi hugsun gjörSi hann nær því
frávita.
Ræningjaforinginn sló kerlinguna
svo hún fjell meðvitundarlaus á gólflð,
og var a1S seilast eptir beltishníf sínum
til að fullkomna fall hennar, þegar dyr-
unumvar hrundið upp, og ungur maður
í veiðimanna búningi kom inn, sem um-
svifalaust snörist að hinum blóíSþyrsta
fanti, sem hrökk nú undan við fyrsta
högg.
,Hver ertu, niðingur’? spurði hinn
nýkomni, og horfði tindrandi augum á
Clark.
,Og hver ert þú’? spurði Clark aptur.
,Kurteisis vegna ættir þú að svara
minni spurningu fyrst’.
,En það kemur þjer ekki við, hver
jeg er’, svaraði Clark í eggjandi rómi.
,Má vera að svo sje. En ef þú ekki
skemmir nafnilS, þá skemmir nafnið þig
ekki. Segðu mjer, ætlaðir þú alS drepa
þessa vesalings konu’?
Clark dró upp skammbyssu sína, en
varð hóti of seinn. Mótstöðumaður hans
sá það, og mælti, ofur rólega: ,Reyndu
ekki að skjóta ókunni malSur, þvi þjer
er hætta búin. Jeg hef haft þig í skot-
máli meir en í mínútu’.
Manton, er hingað til hafði horft
þegjandi á viðskipti þeirra, tók nú til
máls: ,Ungi maður, jeg þekki J>ig, þú
ert ímynd föður þíns, er var vinur minn.
Hafirðu ekki fengið boð frá mjer, þá
hefur forsjónin sent þig hingað til Man-
ton Leonhards á rjettri stundu. Vertu
velkominn Ronald Blair.
Ciark fölnaði, er hann heyrlíi nafn-
ið. Nú stóö hinn svarni óvinur hans
frammi fyrir honum. En hann vantaði
hug til a1S uppfylla eiðinn, þó nú væri
tækifæri.
,Hver er þessi maður’? spurði Blair
og benti á Clark, er stól! við vegginn
sem hann væri negldur við hann.—Clark
hafði einhvern tima verið gestur Leon-
ards, áður hann varð uppvis að skálka-
pörum, og af þeim ástæðum áleit hann
það ódrengsskaparbragð af sjer, að segja
til hans i húsum sinum.
,Ronald Blair’, mælti Leonhard, ,láttu
hann fara i friði. Hann var eitt sinn
gestur minn’.
,Jæa, jeg þrengi honum ekki til að
segja nafn sitt, en jeg vil heldur ekki
sleppa honum svo fljótt’.
Þá tók kerling til máls: ,Nei, nei,
láttu ekki þrællnn sleppa. Hann saglSist
vera Ronald Blair, þegar hann kom
hingað’.
,Svo, það var skritin saga. Mjer
sýnist jeg hafl þá að minnsta kosti full
ann rjett til að vita, hvers vegna hann
tekur sjer annars manns nafn’.
Kerling hjelt áfram og mælti: ,Lu-
cya var send me1S boC til Ronald Blairs,
en er ekki komin aptur. Þrællinn þarna
kom og sagðist vera Ronald Blair, og
a1S Luca hefði sent hann hingað’.
Lögregluþjónninn hvesti augun á
Clark, sem var niðurlútur sem barin
hundur. ,Þú komst of snemma’, mælti
Ronald Blair. ,Hvar er Lucya Leonard’?
Clark beið ekki eptir a1S gvara spurz-
málunum, heldur hljóp að glugganum
og snaraðist út. Lögregluþjónninn sendi
nokkur skot á eptir honum, án þess þó
að ætla að hæfa, því hans tími var enn
ekki komin; enn voru eptirnokkrir saman
flóknir þræðir, er sundur J>urfti að greiöa .
Ronald var nú sem fyrr í sínum 6-
þekkjanlegu dularklæðum. Clark kom
ekki til hugar að hann væri Kingston.
—Ronald snöri nú athygli sínu til Man-
tons, ogsegir: ,Þú hefur iaunungarmái
að segja mjer’.
,Já, en hver hefur sagt þjer það’?
Það skiptir engu, þaí kemur ekki
málinu við’.
,Hafur þú sjeð Lucyu bróðurdóttur
mína’?
,Já\
,Hvar’?
.Hún var tekin til fanga af Clark’.
,Er það satt? Segðu mjer hvernig
allt er lagalS’. Lögregluþjónninn sagði
honum í fáum orðum það, er vjer höfum
áSur sjelS hjer að framan.
,Aumingja Lucya’, andvarpaði gamli
maðurinn grátandi. Hún er töpuð, eilíf
lega töpað’!
,Ef þú þekktir betur Ronald Blair,
myndurðu ekki kvíða kjörum Lucyu’.
,Yiltu lofa mjer þvi að bjarga henni,
Ronald Blair’?
,Jeg mundi hjálpa hverjum kvenn
manni sem væri, ef þörf gerðist, en ekki
sízt hinni fögru Lucyu. Hafurðu veris
vinur föður míns, þá óttastu ekki. Lu
cyu Leonard skal ekkert illt verða gert.
Jeg vinn í myrkrinu, en leiði þó verk
mitt i ljós um sí^ir.
(Framliald síðar.) *