Heimskringla - 30.06.1887, Qupperneq 3

umboðsmanna stjórnarinnar, sem eru
við vagnsti')ðvamar í öllum stórbæum
til þess að leiöbeina innflytjendum.
beir eru optast áreiíanlegir, bvað peirra
eigin ríki eða fylki snertir og leið-
baina innflytjendum eptir megni bæði
með land og atvinnu. Enginn skyldi
slá slöku við eða sfeppa atvinnu pegar
hún fæst, heldur taka því fyrsta sem
gefst, og reyna að halda pví par til
honum bý-Sst annað betra, og ekki hugsa
svo mjög um að kaupið sje hátt eins
og að vinnan sje almennileg og staöur-
inn góður.
fslendingar, sem koma nð heiman í
tumar, gera hyggilegast, ef þeir hafa
nokkra peninga, pó ekki sje nema 400
til 600 kr.. að flytja út í nýlendurnar,
og pað pó peir hafj minni upphætS, ef
peir eiga par einhverja atS, sem geta
hjáípað peim; peim er óhættara að fara
út á land, heldur enn að pvæla sjálfum
sjer og eyða tíma og peningum sínum í
borgunum. Þeir aptur á móti, sem ekki
liafa svo sem neina peninga og enga
kunningja eða vandamenn til að taka a
móti þeirn, skyldu fara þangað, sem
mest er um vinnu. Bændur peir, sem
til Bandaríkja fara skyldu fara til norS-
vesturríkjanna, Wisconsin, Jlllinois, suð-
ur-Winnesota. suður-Dakota, Kaliforniu
eða Oregon, ef par er nóg opinber vinna.
annars skyldu peir setjast að í austur-
ríkjunum, New York, New Jersy, Penn-
sylvaniu, Ohio eða öðrum. Vinnulaun
ú járnbrautum eru $1,50-1,75 á dag, en
hjá bændum $25—50 um uppskerumán-
uWna.
Þeip, »em til Canada koma, skyldu
spyrja sig fyrir, ef nóga vinnu væri ati
lá í Manitoba, Norðvesturhjeruðunum
°g British Columbiu, og ef svo, er peim
bert að fara pangað, [sem peir hugsa
sjer afi lifa framvegis. En ef ekki er
nóga vinnu að fá, éða peir hugsa ekki
til búskapar um fáein ár, þá verður peim
betra að setjast að í austurfylkjunum,
Nova Scotia, New Brunswick, vestur-
Quebec eða Ontario, helzt pó suður-
Ontario. í Ontario er eflaust næga vinnu
aí fá yflr sumari'S, og k;uip hjá bænd-
um $25-50 yfir mánuðinn og fæði um
uppskerutímann. Iðnaðarmenn, sem til
Bandaríkja fara, skyldu lielzt leita til
New York, Philadelphia, Buffalo, Cle-
veiand, Chicago, St. Louis, Minneapoles
e)5a San Fransisco. Þeir, sem til Canada
koma, skyldu reyna fyrir sjer í Mont-
real, Toronto, Halifax, St. JohneðaHa-
milton og veatur-Ontario. Sjómenn
skyldu setjast að við strendurnar eða
stórvötnin, og i Bandarikjum flytja til
Oregon eða Washington, en i Canada til
British Columbiu og helzt til eyjanna
með fram ströndunum. Vinnumenn
skyldu annatítveggja fara til vesturlands-
ins, ef par er brautavinna, eða setjast að
hjá bændr m í austurfylkjunum. og pað
verður peira aðara betra.
Nú sem stendur er töluverð brauta-
vinna í norðvestur Bandaríkjum, Minne-
sota, Dakota og Montana. En í Mani-
toba og Norðvesturlandinu er enn pá lít-
ið um vinnu. og ekki atS vita, hversu
mikil atvinna verður í sumar, pó öll lík-
indi sjeu til að Rauðárdalsbrautin verði
'ögð. Ef ekki er næg atvinna, hafa inn-
llytjendur lítið til Manitoba eða Winni-
peg að gera, par nógu margir eru fyrir,
og er þeim pá betra að setjast að í austur-
fyikjunum, helzt Ontario eða fara lengra
vestur, segjum til British Columbiu.
Þegar peir koma til Englands, geta þeir
sent hraðfrjett yflr til Winnipeg eða
annara staða Og fengið að vita pegar,
hvernig ástatt er. Ef mörg hundruð
koma í einu, ættu menn að dreifa sjer og
fara í smá hópum, pangað sem líklegast
er um atvinnu.
Mjög væri æskilegt, að tii væru
atvinnu og landnáms fjeiög í nýlendum
íslendinga hjer vestra til pess að ieitS-
be‘n* °g efla eigin framför nýbyggjara.
Frtmann.
Radöir almennincs.
[RMjómin dhyrgút ekki meiningar
pær, er fram koma i Uröddum almenn-
ings”.]
u Þeir vildu ekJei leysa af sjer
klafana, Þeir œtlubn «ð hafa />d
xjer til rjettlœtingar á dómsdegi ”.
(Jónas Hallgrínmon).
Þegar einusinni er búið að
tjóðra mennina, f>á er mjðg tregt
um vilja hjá þeim og framkvæmd
til að brjóta af sjer fjðtrana. Um
f>að er fjelagsskapur íslendinga 1
Winnipeg lifandi vottur.
Hjer vestra vilja landar vera
frjálsir, og þykjast jafnvel veraf>að.
Já, þeir eru hróðugir yfir f>ví, að
geta hlaupið sinn í hverja áttina
og þykjast f>ví öllum óháðir. Þeir
bálreiðast, hvað lítið sem á f>á er
andað, en f>egar einhver harðstjór-
inn eða einræðismaðurinn nær í
gamla ófrelsisklafann, er f>eir hafa
borið á sjer heiman að, láta f>eir
fjðtra sig á nýjan leik, og sýnast
vera mjög rólegir með f>að.
í 16. blaði '„Heimskringlu” er
grein eptir mig, sem skýrir hvern-
ig farið var að f>ví, að hafa Ullausa-
víxl” á Framfarafjelaginu og íslend-
ingafjelaginu; jeg f>arf ekki að
skýra pað framar, sanngjarn les-
ari skilur greinina, f>ó að herra
Einari Hjörleifssyni f>óknaðist að
snúa út úr henni—hann hefur víst
ekki gert f>að vegna sín—, hann er,
hvort sem er, samf>ykkur mjer í að-
al at'riðunum, nema f>ví eina, er
gengur of nærri honum.
Dað væri annars gaman fyrir
lesara, sem á annað borð tekur nokk-
urt mark á grein herra E. í 17. blaði
uHkr.”, að bera hana saman við
ritstjórnargreinarnar um fjelagsskap
hjer vestra, er stóðu í blaðinu, á
meðan herra E. var í ritstjórninni,
og sjá hvernig andanum ber saman.
Hvað kom annars til f>ess, að
herra E. sneri ekki út úr einni merk-
issetningu, sem var í minni grein, ef
hann áleit fjelagið nýja jafnfrjáls-
legt og hið gamla eða frjálslegra.
Setningin er petta: Nú er vald
embœttismannanna stórum aufcib
við f>rtð, sem var í Framfaraýje-
laginu.
Hvað leiðir af f>essu? Hvi var
ekki við f>ví gert í tima? Dað
leiðir af f>ví einræði eða ofríki, harð-
stjórn eða kúgun. Fimm menh
geta búið til lögin handa fjelaginu,
og tveir þeirra geta staðfest pau,
þvert á móti vilja og sampykktum
allra fjelagsmanna, hvað margir sem
eru. Einn maður (forseti) getur
borið fram málefni og látið leiða
pað til lykta, án f>ess að leyfa ein-
um einasta fjelagsmanni að ieggja
eitt orð til þess eða gera minnstu
athugasemd, en sjálfur getur hann
mælt með slnum skoðunum. Hvað
er petta? Er pað ekki einrœbi?
Á pennan hátt getur forseti gert við
eignir fjelagsins hvað sem hann vill
og framið í nafni pess, hvað sem
hann vill. Dað er allt undir maun-
dyggð hans komið, hvort hann ger-
ir fjelaginu gott eða illt; gerir pvl
til sæmdar eða skammar. Efist nokkur
um vald forseta getur hann spurt
pá, er voru á fjelagsfundí 20. júní,
pegar kosin var fulltrúi til að leið-
beina löndum, sem að heiman koma
í sumar. Forseti gaf pá engum
orðið. Hann hefur ináske haldið
að pað mundi verða flett ofan af
Usvörtu hliðinni” á manninum, sem
hann og fylgifiskar hang höfðu frá
upphafi fyrirhugað, eins og jeg ljet
1 ljósi að mig grunaði, pegar pví
var fyrst hreift að kjósa manninn.
Var pað ekki yfirskin frelsisins, að
fara með petta inn á fund? Auð-
vitað.
Dað lítur út fyrir að gamli ó-
frelsisandinn hafi hvíslað að peim,
sem sömdu og sampykktu grund-
vallarlög íslendingafjelags 1 Man.
1887: Kastið allri 'tfSar áhyggju
upp á, forsetann, prf Jionum er
annt um yður! Þjer sJculvð Jcjósa
stórboJcJca í stjórn ybar, pvl peir
Ijetta, at ybur ábyrgbinni. Forset-
inn leysir yður, en Jclafana verbib
Pjer að hafa, prf honum Jcann að
liggja & að JAnda yður aptur.
Hvað skal annars verða langt
par til að fslendingar í Winnipeg
vakna til sannrar meðvitundar um
rjett einstaklingsins? Enn pá er
langt frá að peir skilji hvað til frið-
ar heyrir. Af íslandi vilja peir
fara til að losast við kúgun Dana-
stjórnar og kirkjulegt ófrelsi. En
pegar hjer er komið, finna peir
hvergi frið nje ró fyrr en peir hafa
von um að geta stofnað dálítið ís-
lenzkt keisaraveldi og íslenzkan páfa-
dóm. ^Fárábs íslendingar"!! Nú
eru peir vel á veg komnir með
hvorttveggja. Hvar mun staðar
nema, hið hraparlega hugsunarleysi.?
Hver portV að segja til syndanna?
Dað porir enginn, pví hann á von á
ofrlki og ef til vill, að verða rek-
inn. Hvert? Úr mannfjelaginu,
pví sameinað einveldi forsetans í
ísl.fjelaginu ogkirkjuvaldið er voða-
legt, ef pví verður beitt. Forsetinn
kann lagið á öllu. Hann leggur
við hlustirnar, og hyldýpið er botn-
laust. Hann opnar hauskúpumar
og finnur ueintómar kvarnir”. Hann
leysir pjóna sína, peir hlaupa sinn
í hverja áttina, og berja hælunum
upp í pjóknappana.
Sigurbjörn Steýánsson.
Gipsy Blair.
(Þýdd saga.)
(Farmhald).
9. KAPÍTULI.
,Hvers vegna hjálpaðirpú henni ekki
til að sleppa?’
Lögreglupjónninn hló og mælti: ,Það
gat jeg ekki gert, pví með pví hefði jeg
sýnt spilin áður en leikurinn byrjaði.
Vittu pað, að jeg hef aldrei brugtsið orð
mín. Jeg endurtek pað, að pú pekkir
ekki Ronald Blair, gamli maður, fyrst
pú vantreystir honum’.
Jæa, en betur pú treystir ekki nam-
ingju pinni um of’.
,Jeg vona að jeg muni leiða pað all
vel til lykta. En uú má jeg ekki tefja;
en hvert er launungarmál pitt; segtSu pað
fljótt.
,Hví hefurðu svo hraðan rið’?
(Hvað. Manstu ekki eptir að Lu-
cya er 1 höndum Clarks, og hann er nú á
heimleið’.
Jú, séo er pað. Jeg hef margt að
segja, en pekki engan, sem ,jeg vil
heldur segja vandræði hennar en pjer’.
jllverrar?’
,Lucyu Leonard’.
Gæti jeg veriö hinni hugdjörfu Lu-
cyu hjálplegur, mundi jeg feginn gera
pað’.
,Það getur pú. Lucya er erfingi
mikilla auSæfa, en vantar alla skriflega
samninga til ati ná rjetti sínum’.
Máske öll þess konar skýrteini sjeu
glötuð’.
,Nei, paS er ekki, pví hlutaðeigend-
«r pora ekki eða mega ekki glata þeim.
Þau eru pannig útbúin, að ef pau tapast,
pá missir sá rjett sinn, er arfinn hefur i
höndum’.
Jeg skal gjöra allt, sem jeg get, til
að rjetta hluta hennar’.
Komurðu pessu máli á rjetta leið,
skal pjer pað ríkulega goldið’.
Ronald glotti við og mælti: ,Sigur
minn í pessu efa jeg ekki og ekki held-
ur patS, að mjer muni vel borgað. En
segðu mjer, pví hefurðu leitt petta svo
lengi hjá pjer?’
Því til skamms tíma mundu allar til-
raunir árangurslausar, en nýlega hef jeg
fengits pær upplýsingar, er duga munu í
plnum höndum, Ronald Blair’.
Jæa, við getum ekki talað meir um
pað að sinni, Jeg pori ekki að bíða
lengur. Þeir sakna mín úr flokknum;
Clark kemst bráðlega að því’.
Sjúklingurinn snöri sjer til kerlingar
°g spurði: ,IIva1S langt heldur pú jeg
eigi eptir ólifað’?
tMargra mánaðasól mun-ennskína
y'i r höfði þínu, Manton Leonard’, svar-
aði kerling.
,.Teg liugsatsi pó aö nú væri æfikvöld
mitt komið’.
,Nei, nei, pú munt aptur rísa úr rekkju’.
,Ertu viss um pað?’
,Já, sú gamla misreiknar sig ekki
enn pá’.
Gott! Þá skal jeg ekki tefja pig
lengur, llonald. FarSu til flokksins og
verndaðu JLucyu’.
At> svo mæltu fór Ronald Blair. Það
var ætlun lians að verSa fljótari til baka
en Clark. Þegar hann kom út úr dyrun
um, brá hann pípu að munni sjer og
bljes. 111301510, er pípan gaf, líktist gæsa-
kvaki. Á sama augnabliki kom fram
lítill dvergur, er teymdi hest eptir sjer.
Settust peir báðir á bak hestinum, er
pegar paut á stað sem ör af boga. Allt í
einu kippti Ronald í taumana og stillti
hestinn; heyrlSu peir reiðdunur á eptir
sjer. ,Hægt, hregt, Mitt; Clark hefur
eittlivað taflð. Það var heppni okkar;
hamingjan er okkur vinveitt enn’.
Dvergurinn mrelti í hálfura hijóðum:
,Jeg skal sjá um hestinn, en farðu gang
andi pað sem eptir er’.
,Það var einmitt pað, sem jeg ætlaði’.
,Hvert á jeg að fara með Leo?’
,Til gamla skýlisins, en komdu svo
í hópinn, og haltu pig undir piljum; vertu
var um pig’.
,Jeg skal sjá um mig’, svaraði dverg-
urinn og hvarf svo í skóginn.
Mitt var mexikanskur dvergur, en pó
hann væri lítill vexti var hann samt sterk
ur og snar og hinn hugdjarfasti, hygg-
inn og fljótráður. Hann var þrjátíu ára
að aldri, en vóg ekki meir en prjátíu
pund.—Blair haflSi eitt sinn hjálpað hon-
um, og þar fyrir var hann honum svo
fylgjusamur og tryggur, a1S hann hefði
lagt líf sitt í sölurnar, ef pví hefði verið
að skipta. Hann hjálpaði líka Gipsy
Blair mörgum sinnum úr peim kröggum,
sem fáum öðrum mundi iiafa tekist, og
mun lesarinn sjá pað og heyra á pví, sem
hjer fer á eptir.
Blair hvarf líka í skóginn, og fór sem
leið lá til næturstöðvanna.
Að litlum tima liðnum kom Clark
að verðinum, og spurði: ,Hefur nokk-
ur farið hjer um veginn í nótt?’ ,Nei’,
var svarað.
,Þú hefur sofið, asninn pinn. Þa*
hefur einhver farið hjer um’.
,Nei, alls enginn hefnr fariö penn-
an veg’.
,Jeg er þó sannfærður um a1S jeg
heyrði riðið á undan mjer upp fjallið’.
,Sá hefur ekki komið hjer’.
Clark kallaði á hinn vörlSinn og
spurði hann: ,Hefur nokkur af mönn-
um vorum farið burt i nótt?’
,Nei’.
,Ertu viss um pað?’
,Já’.
,Það er ágætt. Taktu hestinn minn’
hinn gerði það, en foringinn fór heim.
Þegar hann kom til fjelaga sinna, tók
liann nákvæmlega eptir hverjum einum,
allir sváfu rótt; í einum stað lágu tveir
saman, Clark horfði um stund á annan
þeirra og læddist hægt að honum og
kraup nilSur við hlið hans, dró hníf
sinn úr skeiðum, og með hinum viliur
sfySStleSíls!;a morðsvip hóf hann vopnið
-að hinum sofandi manni—Það var King-
ston.
10. KAPÍTULJ.
,Bölvun mín hvílir yflr pjer, King
ston’, tautaði Clark. ,Þú ert mjer til
ásteytingar; alls konar óhöpp hafa orðið
á vegi mínum síðan þúkomst. Jeg hjelt
þú heflSir skotist burt, en finn þig nú
hjer. Jeg trúi pjer ekki’. Foringinn/
heyrði eitthvert prusk á bak við sig,
liann leit við, og sá að Lucya stóð par
rjett hjá honum.
jSakfelltur’ hrópaði hann, en í pvi
spratt Kingston á fætur, og greip hníf-
inn úr hendi hans og braut hann sundur,
Og mælti: ,Ætlar1Su a1S myrða mig?’
,Það er hægar sagt en gjört. Hann
er hraustur, slægur og djarfur; hann er
sá maður, sem hefur gert og gjörir pá
hluti, er engum ölSrum mennskum mannl
er unnt alS gera’.
,Jeg vil ekki ganga til einvígis við
hann’.
,En eitthvað verkur að gera’.
,Já, en hvað og hvernig?’
,Þa1S, a1S sjá ráð fyrir Kingston’.
,Hann er svikari, og fjelagi Gipsy’.
,Það er min meining’.
,Það er einnig mín skoðun, en við
verlSum að fara klóklega a1S, því hann
er í afhaldi hjá fjelögum vorum’.
,Já, en jeg hef hugsalS palS allt út í
æsar, og að láta allt framfara leynilega.
Farðu og sæktu Bricklee, Idalio Jack
og Mattie, hálfblóðs Indíánann, komdu
með þá hingað; jeg verð hjer’.
,Hvers vegna viltu þá helzt?’
,Af pví peir eru allir úr fjarlægð
og bera ehga velvild til Kingstons’.
,IIva1!a mismun gerir pa1S?.
,Farðu undireins og komdu með pá’.
—Natlian Gritman fór þegar.
Á peim tíma, er hjer ræðir um,
voru hin vestlægu fylki Ameríku óbygð-
ar eyðimerkur, og pví hentugur staður
fyrir alls konar ræningjaflokka, sem
engan inun gerðu á ,mínu og þínu’. Hvert
ræningjafjelag liafði sín vissu einkunn-
arorð og merki. Fjelög þessi skiptust
opt á mönnum, einkum þeim, er ,lög-
reglupjónar leituðu eptir í pann og pann
svipin.—Þessir prír menn, er Clark til-
nefndi, álitust al! heyra pessum fjelög-
um til, en voru pó ekki búnir að vera
hjá Clark nema fáa daga, og af þeirri
ástæðu a1S ,peir voru ókunnir, útvaldi
hann pá til að svala blólSporsta sinum.
—Clark kom ekki til hugar að nokkur
lægi í leyni, er heyrði á tal peirra. En
dvergurinn, litli Mitt, lá par svo að
segja við fætur þeirra, ‘og heyrði hvert
orð, er peir töluðu.
Kingston lagðist nilSur i sama stað,
pegar Clark var skilinn við hann, en
hann svaf ekki. Þegar hann haflSi legið
pannig litla stund, ýann hann a1S mjúk-
lega var komið með hönd við kinn hans.
,Talaðu’, mælti liann látt, án pess að
hræra sig. Það var Mitt, sem nú sagði
lionum í fáum orðum rálSagjörðir þeirra
fjelaga, og fór svo aptur eins hljóðlega
og hann kom. Þegar hann var aptur
komin í fylgsni sitt kom Gritman með pá
tilnefndu.
,Vjer höfum svikara á meðal vor’,
mælti Clark til hinna nýkomnu.
,Og hver er pað?’
.Kingston’.
,Hann verður a1S deyja’ sagði Mattie.
Þessir flmm ræningjar settust nú all-
ir í hvirflng, og fast-ákváðu æfllok King-
stons.
11. KAPÍTULI.
,A1S drepa pig, já’, svaraði Clark
purrlega.
,Af hvaðaástælSum?’
,Af pvi ert hinn illi andi’.
,Það er fúlmennska að sækjast eptir
lífi fjelaga sinna, vegna haturs, en engra
orsaka’.
,Hver ertu?’
,Spurðu fjelaga vora að þvi’.
,Þa1S ætla jeg líka að gjöra’ mælti
Clark um leilS og hann staulaðist á fæt-
ur, stirSur og rfiður yflr óförum sínum.
—Hann stanzaði hjá þeim er fjarztur lá,
en pað var Gritman. Hann svaf og
hraut hátt. Clark vakti hann, með pvi
að spyrna óþyrmilega við honum meS
fretinum. ,Gritman! ’ m»lti hann, jeg
þarf að tala við pig’.
,Það er svo, en parftu að fóttroSa
mig sem værir pú villinaut’.—Gengu peir
svo afsíSis.
,Jeg hef hitt Gipsy Blair i nótt’
mælti Clark.
,Svo, þú hefur pá fengið augun opin’.
,Hvernig. Hvað áttu við?’
,Jeg vissi fyrir löngti, aS hann var
hjer á meðal vor’.
,Hjer í hópnum?’
,Já, rjett pað’.
,Það er ekki, en hjer er annar
fjandi hjá oss, sem er af Gipsy lilii’.
,Og hver er pað?’
,Kingston\
,Ertu viss um að Kingston og Gipsy
Blair sjeu ekki einn og sami maður?’
,Jeg er sannfærður um að pað er ekki’.
,Af hverju?’
,Sem jeg hef sagt; jegsá hann í nótt’.
,Og hvar?’
,Við Fjórðalæk’. Sagði nú Clark
honum af fundi peirra, pa1S sem honum
leist.
,Það er merkilegt, sagði Gritman,
hugsandi.
,Hvað er merkilegt?’
,Að þessi Blair skuli ætíð vera til
tálmunar fyrirætlunum vorum. Hann
verður að deyja, pó jeg verði hengdur
að pví búnu’.
Þegar Clark var búínn að segja þeim
ráC og .reglur pessu viðvíkjandi, mælti
hann enn fremur: ,Vjer förum bjeðan,
en pið gætið mannsins, pegar vjer erum
farnir. Takið eptir pví, sem jeg segji,
og komið svo á eptir’.
,Vjer munum ekki bregðast’.
,Munið, að pað er ykkar bani, ef
piis svíkið’.
,Það vitum vjer’.
,Bf pjer fullnægið skipan minni,
skuluð þjer fá að iaunum fallega hest-
inn, sem oss fjenaðist í nótt; þjer getið
átt hann í fjelagi elta selt hann og skipt
svo verðinu bróðurlega milli ykkar’.
,Vjer munum trúlega uppfylla boð
pitt; ,en um hvaða tíma ferðu á sta1S
hjelSan?’
Undireins. Það er skammt til dags,
og álSur dagar verðum vjer að vera komn
ir á stað. Wolf Glen er næsti áfangastað-
ur, og par skulum vjer aptur finnast’.
,Ætlarðu ekki stelpunni sömu afdrif-.
sem honum?.
.Snerti nokkur ykkar eitt hár á höfði
hennar, sá skal fara sömu leið sem King-
ston’.
,Hún á allt svo að fylgja hópnum.
,Já’.
,Þú vilt að við burtnemum Klng-
stön sem snarast?’
,Nei, pjer verðið með einhverjum
ráðum að lokka hann burt, svo þegar
vjer erum komnir hæfllega langt hjelSan,
snúist pjer að honum’.
,Sem pú segir’.
,Munið eptir, að öll klókindi verður
við að hafa, pvi jeg vil ekki að fleiri
viti hvað gerist’.
,Það skal verða reynt’.
(Eittorðtil: Þjer hyljið hræ hans,
svo hann finnist ekki’. Þar við endalSi
samtalið, og peir, sem voru ætlaðir til
a1S vega að Kingston, fóru til baka.
Mitts skreilS samstundis úr fylgsni
sínu; eptir svipnum að dæma á kringl-
ótta andlitinu var að sjá, sem hann væri
glalSur og ánægður; hann danzaði og
hoppaði áfram sem hani til vigs. Hann
virtist að búa yflr stórræðum, sem liann
virtist telja sjer vissan sigur.
(Framhald síðar.)