Heimskringla - 09.02.1888, Blaðsíða 3

J. H. Asldon
HARÐVÖRUVERZL- tí
UNARMAÐUR.
Cor. Hlani,-111(1
Banatyne Sts.
Winnijieg,
Þessi verelan er nafnknnn fyrir liina lá.au prís á hverri einui vörutegund.
Matreiðslustór til sölu, er lirenna má jafnt kolum sem við.
Hituuarofnar með lágu verði, stópípur, olnbogapípur og alls konar pjáturvarn-
ingur, tímbt'rmanna smiiSatól, eMicibar snj/ir, axir o. fl. Netagarn, netaumgjarVir
og tilbúin flsk inet.
J. H.Ashdown, Winnipeg.
Nyars-gjafir
Um 30 daga einungis
Hverjum peim, er kaupir fyrir fimm dollars í einu og borgar í peningmn,
verður gefin ljómandi falleg nýjársgjöf í verzlun.
CAMPBELL BRCEÐR A - - - 5SO Jlain St.jWinnipeg.
Vjer seljum járnvarning, pjáturvarning, lampa o. s. frv. með óvenjulega
lágu verði og stórog ofna me.ð innkaupsverði. Vjer erum stórkaupa-agentar fyrir
hinar ágætu Gopps-stór, sem flestir þekkja og viðurkenna sem liinar sterkustu og
beztu til liituuar, sein á boðstólum eru í Manitoba.
Gleymdu ekki að koma og fá nýársgjöf lijá
OAMPBELL BROS.
530 Main St............. Winnbeg, Jlan.
H.S.WESBROOK.
VERZr.AR MEÐ, í STÓRKAUPUM,
AKURYRKJUVJELAK, OG ALLSKONAR ALMENN VERKFÆRI ÍJÆNDA.
Vagnar af öllum tegundum, sleðar af öllum tegundum, o. s. frv.
Plógar, lierfi, heybandsvjelar, hveitibindingatvinni, girtiingavír, o. fl. o. fl,
Upptalniugs skráryfirverzlunarmunina send arókeypis. Æski eptir agentum út
um fylkið.
Skrifa til: H. S. Wesbrook.
Winnipeg, Manitoba.
G. H. Campbell
Aílsherjar gufuskipa agent.
Selur farbrjef með öllum fylgjandi gufuskipalínum: Allan, Dominion, Beave
White Star (livítu-stjörnu), Guion, Cunard, Anchor. Inman, Nortli German Lloyi
Hamborg ameríkanska flutningsfjei., Florio Rubatino (ítölsk lína) o. fl. o. fl.
Selur einnig farbrjef með öllum járnbrautum í Ameríku, frá hafi til hafs.
Farbrjef sendtil annara lnndn, seld ineð sjerstökum samuingum.
Peningaávísauir gefnar út og seldar sanngjarnlega til allra staða í Norðurálfi
471 MAIX STREET......WIWIPKU JIAN.
G. H. Campbell.
A. Harris, Son & €oni|iany.
BÚA TII, 0G VERZLA MEÐ ALL8KONAR
-A k n i* y rkj u-vj e 1 a i*
og N1 GGJA-ÁHÚLD hverju nafni sem nefuast og sem ekki verða talir
AGENTAR og vöruhús í ölium helztu porpum í fylkiuu.
AÐAL-STÖÐ FYRIR MANITOBA OG NORÐVESTURLAN
TÐ Elí í WINNIPEG, MAN.
Sendiö brjef og fáiS yður upplýsingar, verðskrár og bæklinga,
SKILNAÐAKRÆÐA.
(Framhald).
Um fram allt, Kristur kennir oss
ftf! viiða og heiðra mauneðlið. Vj»r
megum aldrei tala óvirðulega eða mefS
fyrirlitningu um menn því par með
óvirðum vjer gufSs imynd. Jesús er guSs-
ljós, hann er Shekennh.
Það er eins og Jesus segði:
Ef þjer gerið gis að liinum lítil-
mótlegasta þá gerið þjer gis að mjer og
ef þjer gerið gis að mjer þá geri þjer
gis að lionum er mig sendi.
Vjer erum allir eitt, Guö, Kristur
og mafSurinn. Það sem þjer gerið
einum af þessum mínum miunstu bræðr-
um það geri'S þjer mjer. í fyrsta
kapítula biblíunnar les jeg þessi und-
ur fögru orð. Guð sagði: Vjer viljum
gjöra manninn eptir mynd og líking
vorri, og Guð skapivSi manniun optir
sinni mynd. Þetta er hin mikla frelsis-
tkrd mannJct/anns, frelsisskiá mannsins
tignar og heilagleika hvevetna í heimi,
því guð hefur skapað allar þjóðir með
flama blóði og leiðir þær til sömu
in fl aðaá himnum. Maðurinn er helgur
vegna þess liann er skyldur Guði og
honum sameinaður, á þann hátt sem
engin önnur sköpuð vera er. I houum
býr ódau'Sleg sál, fyrir honum liggur
eilíf tilvera.
Þegar stjörnurnar daprast og lirynja
og himnarnir eru vafðir saman eins og
klœði og engillinn setur annan fót á hafið
og hinn á jörðina og hrópar um allan
heim: ,Tími vai; tíuni er ekki framar’.
þá er maðurinn rjett að byrja tilveru
síua, í liinum óendanlega allieimi, og tak-
markalausa hafl rúmsins, þar er yður
og mjer búin vistarvera og eilíft líf.
Það er enu ekki leitt í ljós hvað
vjer munuin verða, en eius og hin full
vaxna eik er tignarlegri en frækornið,
Sem húu spratt frá, eins og örnin svíf-
andi yfir ljóshvítum fjallatindum er
meiri en eggið, sem framleiddi hana,
eins verðum vjer upprisnir dýrðlegri
en vjer erum hjer í líkainanum. Þessi
hæfllegleiki til að þroskast og full-
komnast óendanlega er guðigefinn
frumburfiarrjettur sjerhvers manns.
Það er ekki í ljós l^itt hvað vjer mun-
um verða. En í hinum æfSra heimi
komum vjer til vors rjetta eðlis
til hins guðdómlega manudóms. Nú
berum vjer á oss jarðneskan svip, þá
munum vjer bera hinineska ásýnd.
Yutor Hugo játar trú sín á eilífri
UtilsvirSa sjálfa oss, því hann minnir
oss ætrS á vorn guðdómlega uppruna
og vora liáleitu köllun.
Mjer virðist stundum aS ofmikið
sje gert úr kenningunni um spilling
maunkynsins. Vjer hugsum svo mikið
um synd, ófullkomlegleik og' spilling
mannsins að vjer gleymum tign liaus
jágæti og guðdómi. Oss hefur verið
kennt að kalla sjálfa oss „volaða syi.d-
ara, skríðandi matSka” o. s.frv. svovjer
höfum gleymt að vjer erum börn liins
mikla konungs erfiugjar Guðs og sam-
erfingjar Krists. Vjer höfum blindað
oss fyrir sannleika þeim, er biblían kennir:
í Þinni endurlausn er mannsins dýrS
margfölduð, heiður og tign hefur þú
gefið honum. Mjer þykir vænt um að
heyra frelsisherinn syngja. „Jeg er
konungsins sonur”, sonur Guðs. Látum
oss hættu allri hræsuis auðmýkt. í
stað þess að einblína á Eden þann
sem liðinn er látum oss horfa á hinn
ókomua Eden. Hauns tólf hli'S
uru úr flkíiiandi perlum og opin fyrir
hverjum sem inn vill ganga. í stað
þess að telja oss í ætt við Adani sem
fjell, skuluin vjer tiugsa um skyldleika
vorn við hinn seinui Adam, sem vtpp-
reis og vann sigur yfir synd og dauða.
Fyrir hans upprisu rísum vjer til ljóss
Og yfirnáttúrlegrar dýrðar. Látum oss
læra af Kristi að hugsa af kærleika
um mann, og tala um hann með vel-
vild. Látum oss ekki leita eptir sor-
anum og skarninu, heldur eptir silfrinu
l hinum misstu peningum kriugum oss.
Vj.r ættum að muua að þessir týndu
peningar tilheyra enn fjárhirzlu hins
túikla konungs, og að á þeirra biettaða
yfirborði er mynd Guðs og yfirskript
enn að finna. Þó sálin sje dimm, kol
dimm brennur hið guftlega ljós saint
einhverstatiar.
J>afi sem Longfellow segir um hina
syndugu konu er jafnsatt um livern
maun. Jeg hef pá trú að kvennmað-
uriun jagnvel í la>gstu spillingu sinni
flnui eitthvað heilagt eitthvað ófiekkað
flem trygging og tryggða pant síns
®8ra eðlis, oins og gimsteinninn
í myrkriuu geymir ofurlítinn óslökkv-
«ldi geisla af hinu liímneska ljósi.
Jeg hef kennt það, og skal kenna það,
þvi jeg er sannfærður um að hiu lægsta.
svartasta og saurugasta sál hefur samt j
eitthvað af guðdóminum að geyma.
Hin útikúfaSa kona sem kom til
Jesú og með iörunartárum síuuin þvoði
fætur lians, var ekki öll óhrein. í hjarta
hennar leyndist enn lifandi blóm hreinu-
ar dyggðar. Hið hreina og himneska í
brjósti hennar þráði hið helga og guð-
lega í kenning Krists, og þegar hann
ieit haua saurgaða og svívirta af glrnd
sá hann silfrið í hinum missta pening, |
og fullur af guðdómlegum kœr-
leika frelsaSi hana og klæddi hana á ný í
engilskrúða rjettlætisins og leiddi hana
aptur lireitia og lielga til guðs liennar
föðurs. Ó, vinir mínir triíið þjer þest-
um mikla sannleika. Er þatS víst að
þjer trúið sannleika þeim, sein þjer
svo opt syngrS:
Saurgati af syndnm,
Samt felur hjarta'S.
Elskunnar. rós sem að ást lífga má,
Margbreyttum myndum
Manndyggðir skarta;
Brostnu lífsstreugirnir bifast enn þá.
Silcox.
A kristinndómsins hæstu hæð skínandi,
Með helga ritning, gyrtur sannleiksbrandi,
Hann stendur hátt, og heilnæm fræði
kennir,
Og hjörtu lýðsinsbróðurönnum spennir.
Hann þekkirlífið í þess mörgu myndum,
Og mönnum snýr til Ijóss frá dökkum
syndum.
í orðum lians má heimspekinginn kenna,
Hetju með sverð og skáldið með sinn
. penna.
Kr. St.
< >n to K ieliiiYoml.
Eptir A. F. Grant.
(Eggert Jó/uinnsson Pýddi).
(Framhald).
Porson kipptist við rjett eins og eit-
urormur hefði risifi upp og stemmt stigu
fyrir hoiiiim. Hann leit á Tracy, en
augu hans hörfuðu undan liinum hvössu
sjónum spæjarans.
.Þúmunt vera aSniiða á mig?’ spurði
hanu svo. ,Hver liefur verið stunginn
í hálsinn?’
,Síst af öllu ættir þií att spyrja mig
þeirrar spurningar’ svara'Si spæjarinn.
,Og mjer dettur ekki í hug a'S svara
henni. Samvizkan, ef þú annars liefur
nokkra, ætti að svara henni fullkomlega’.
.lleyrðil kunningi !’ sagði Porson,
og lagði hendina á öxl spæjarans. Eí
þú ertað ákæra mig fyrir morð, þá ferðu
langt frá því rjetta. Jeg stakk hnífnum
í brjóstið á honum Barker, og það
einvígi var samkvæmt reglunum. Jeg
heLaldivi. jjtungiSÆnif. í háls ú mauni,
uldrei!’
Augnatillit spæjarans var haus eina
svar. Iiann haffii alderi lieyrt getið um
víg þessa Barkers, og þekkti þann mnnn
ekki liið minnsta, en liann þóttist vita
a'S Porson ætti við eittlivert einvígi fram
á eynni Cuba. En hversvegna varð hon-
um þá svona hverft við, þegar hann lýsti I
hvernig Foxlinll gamli var myrtur? Ef
liann hetði aldrei stungið mann í hálsinn
hvers vegua hrökk hanu þá vitf eins og
hann hefði verið stunginn? Þrátt fyrir
þetta svar majórsins trúði spæjarinn því
fastlega, aö lianu einmitt væri morðingi
gamla mannsins.
„Ef þú ert ófús tii ah gera orö þín
skiljanleg í kvöld, þá skal jeg bíða eptir
skýringunum lyrst’ sagði majórinn, sem
uudraðlst þögn spæjarans. ,Við erurn nú
á leiðinni til tjalda Lees. Hveröig lízt
þjer á það—norðanspæjari mitt i her-
flokki Sunnanmanua og f búningi þeirra?’
,Jeg tel mig aldrei kominn yfir ána
fyrr en jeg er kominn upp á bakkann’,
svaraði Tracy brosandi og svo rólegur,
aö majórnum fjelst lnigur.
Ekkert meira var sagt á göngunni.
Þegar skammt var eptir til tjalda Lees,
námu fangaverðirnir stafiar, en majórinn
gekk í tjaldið til að tilkynnu foringjan-
um erindið. Eptir litln stund kom hann
aptur, og var ekki all-ljettbrýnn. FKnga-
verðirnir horfðu á liann spyrjandi, en
hann svaraði þeim með þvi, atS skipa
þeim að smía við og ganga burt, í ærið
ómjúkum róm. Hvivö átti þetta að þýða?
Hvernig var þessu varið? Spæjarinn
brann af forvitni, en sagði þó ekkert.
,Við skulum þá reyna Hill’, sagöi
Porson, og skipaði mönnunum að stanza
skammt frá bunka miklum af föllnum
trjám, þar sem stóð hermanna flokkur og
offlsera og meðal þeirra Hill hershöfð-
ingi. Porson gekk þangað og heilsaði
háum og þreklegum manni, sem tók
kveðju hans þægilega og spurði um er-
indið.
,Jeg hef hjer fanga og hann ekkl svo
lítilsvirBl, held jeg’ svaraði majórinn og
veifaði hendinni í áttina til Dupons, sem
stóð í fárra skrefa fjarlægð.
,Einmitt þalS! Norðanmaður?’ sagtfi
Hill, spyrjandi, er hann leit í áttina til
spæjarans og fangavarðanna.
,Jeg hef þann heifiur, herrar mínir,
að leiða lijer fram fyrir yður Tracj- Du-
pont, norðanspæjarann, sem að líkindutn
er yður ekki ókunnugur af orSspori’
sagði þá majórinn mikilmannlega.
,Mikið rjett, majór’ svaraði Hill’
,Hans verk eru mjer alls ekki ókunn.
En hvar er liann, þessi fnngi þinn.
Majorinn svaraði spuiningunum með
því að kalla inenniua fram, er þegar
leiddu Tracv fyrir herforingjann.
,0, já! og gráklæddur sje jeg’ sagði
Hill, er hann mældi Tiacy meö augnn-
frá livirfli tll ilja.
,Gráklæddur er jeg víst, lierra Hill’,
svaraði Tracy um leið og hann hneigði
sig fyrir hinum suðræna herforingja.
(En jeg er lijer í mínum eigin érindagerð-
um, og ekki sem spæjari Norðanmnnna,
nje heldur vita ytírmenn mínir af ferð-
uin mínum hjer. Jeg er því hjer, að
verk það hefur verið framið í víðþekktu
familíuhúsi hjer í Virginia, sem lirópar
um hefnd’.
Hill varc nú forvitnari og gekk fram
i'yrir Porson, sem livessti augun á Tracy,
og staðnæindist rjett frainmi fyrir spæj-
arauum.
(Gleymdii, lierra, alS þú ert fangi,
en segðu mjer söguna. Ef einhver eða
einhverjir undir minni stjórn hafa gert á
hluta nokkurar familíu í Virgiuia verður
það að bætast’,
,Jeg ákæri engau’ svaraði Tracy. í
fyrri nótt var frainið morð í liúsi, sem
þá var innan yöar takmarka. Og ef mig
grunar rjett, var jrðar herflokkur á verði
umhverfis staðinn, þar sem þiriS var fram-
ið’.
,Morö. Það er stórt orð, gættu þess’
sagði HilJ.
.,Jeg get ekki hrúkað anuað mildarn
orð. EtSa hvaíi virtSist j'ður, ef þjer hugs-
ið j"Sur manu, sitjandi í þægindastól í
bókasal sínum, en í salnum eða einhvers
staðar nærri lejmdist morðinginn, er alit
i einu tæki sprett, lilypi aptan að lionum
og stingi hnífi í háis hans, og þannig
dræpi hann. Svona mun það liafa geng-
ið til, herra Hill, þegar Parker Foxhall
var myrtur i nótt er leið. Jeg sje að
þjer kannist við nafnið’.
.Kptir nákunningsskap um 25 ára
tíma ætti jeg víst að kannast við Parker
Foxhall’ svaraði Hill, sem auðsjáanloga
vnr eins og þrumu lostinn. ,Minn gnmli
vinur myrtur í nótt er leitS, segiröu, og
það inuan minna eigiu útvarSa-takmarka.
Jeg get ekki trúað því!’
Jeg get fullvissað yður um, að það
er satt’, sagtii Tracy.
,Hvað er um dætur hans?’ spurSi Hill
eptir nokkra þögn.
,Þær eru ekki heima, að minnsta
kosti voru þær ekki heima, þegnr jeg
fann hinn myrtá inann’.
,Svo þú faunst hanu ?’
,Já, jeg fann. Eu hvort jeg fnnn
hann fyrstur manna. það veit jeg ekki’.
,Segðu mjer söguna greinilega’.
Tracy gerði svo, og hlustaði Hill og
menn haus á söguna með athygli. Þetta
líkaði Porson illa, er sá nú að Hill leit
ekki við honum, heldur gaf sigallan viB
spæjaranum.
,HvafSa ástæðu hafði morðinginn’,
spurði Hill, þegar sögunni var lokið, án
þess þó að hann ætlaðist beinlínis til að
henni yrði svarað. ,Og þú Dupont hef-
ur verið að rannsaka þetta leyndarmál,
meðan jeg sat. aðgerðalaus, og hef ekki
svo mikið sem heyrt þetta. En hvaða á-
lyktanir hefurðu þá gert?’
,Eiginlega engar’ svaraði Tracy. ,En
jeg trúi meir en að háífu 1 eyti, að Lára
sje óbeiuliuis orsök í dauða föðursíus’.
,Hvað! Hin yndislega dóttir haus,
sem jeg vár í gamni að bregða um að
liún til hálfs væri ine'ö Norðanmöninim, j
þegar jeg kom þar seinast. Hvað mein-
arðu með þessu?* Rödd foringjans lýsti
þykkju.
,Jeg meina þetta: Það hefur ein-
hver ást á stúlkunni og fengið nei hjá
fötSur hennar, rjett áður en hann var
myrtur’. Um leið og spæjariun sagði
þetta renndi hann augunum til Porsous,
en svo fljótt, að enginn tók eptir þvf.
,En hvert Lára elskar þann mann veit
jeg ekki, en eptir andanum í síðasta
brjefi fö-ISur hennar, vildi jeg lieldur
ætla að það væri ekki’.
,Þú sást þetta brjef ?’
,Já’.
,Ifver er ina'öurinn?’
Tók nokkur eptir útliti Porsons og
óþolinmæðinni, er lýsti sjer hjá honum,
að bíða eptir svari spæjarans.
,Þaö er nú eitt af því sem hulið er’
Hill þagði um stund, en segir síð
an við sjálfan sig: ,Það þarf ats rann-
saka þetta mál til hlýtar og opinbera það
sem huliö er.—Og minn gamli vinur
myrturl Og það í sínu eigin húsi, þar
sem hann hafði svo opt fagnað mjer og
veitt mjer svo hófðinglega’.
Sneri hann uú máli sínu til Porsons
í fyrsta skipti og spurði, hvort hann
hef'öi flutt fangann fyrir Lee, og kvað
majórinn svo verið hafa, en að hann
hefði vísað málinu til hans (Hilia).
.Fylgdu nokkur boð?’ spurði Hill.
,Já, herra’ svaraði Porson, og beið
ekki ;við. ,Hann sagði að þú skyldir
fara metS hann eins og spæjara en ekki
sem prívnt njósnara; að sú afsökun dygði
ekki lengur. Þú sjer líka að hann ber
okkar einkennisbúning'.
,Elnmitt það' sagöi Hill með hægfS.
fEn jeg þarf að tala viö Lee áður en jeg
geri nokkuð í máli þessa manns. Hanu
veit ekkert um dauða Foxhalls, og þeir
voru einnig vinir’.
Majórinn beit é vöri»a af gremju.
Trúði þá HHl ekki að Lee hefði talað
þessi orð?’
,Farðu með Dupont til kapteins Zu-
bians’, sagði Hill kuld&lega til Porsons.
,IIann verfSur geyindur þar, þangað til
við Lee gerum út um mál hans’.
Sneri bann sjer þé til spæjarans og
spurði hann, hvort hann væri innritaður
herinaður í her Norðauiiianna og kvuð
Dupont svo vera, í hvaða herdeild o. g.
frv’, er Tracj' svaraði hiklaust: ,Undir
■stjórn Marshalis sveitarstjóra, er ekki
svo?’ Og hnegði Tracy sig til sanninda-
nierkis.
,Til kapteins Zubían’ sagði Hill til
Porsons ógsueri sjer svo frá þeim og til
fjelaga sinna.
(Framliald siðar).
r maunsins með þessum orðum
frummj nd erlþiengils”. Náöar-
mir Krists levfir oss ekki