Heimskringla - 31.05.1888, Síða 2

„Heimskrinila,”
An
Icelandic Ncwspaper.
PUBT.ISHKD
every Thursday, at
TrE UKIMHKItlNOT.A NOKSE PuBI.ISHINO
IIOI'HE
AT
35 Lorabard St.......Winnipeg, Man.
Frimann B. Andkrson * Co.
PkINTERS & I’UBI.ISHKKH.
Subscription (postage prepaid)
One year........................$2,00
6 months........................ 1,25
3 months.......................... 75
Payable in advance.
Sample eopies mailed ekkk to any
address, on application.
Kemur út (aS forfallalausu)á hverj-
om flmmtudegi.
Skrifstofa og prentsmifija:
35 Lombard St.........Winnipeg, Man.
Blafiifi kostar : einn árgangur $2,00;
hiifur árgangur $1.25; og um 3 mánufii
75 cents. Borgist fyrirfram.
verður fir högfri J>ví,
sem h&tt er reitt”. Svo fór um
hótan'r Greenways um sakam&l ffegn
J>eim Norquay og La Riviare á
|>inginu um daginn. t>að fór ann—
ars illa, að svo fór, að stjórnin hjelt
ekki lengra út í inálið, fir J>ví hfin
á arinað borð gekk eius langt og
bfin gerði. Eptir J>ví að dæma, er
sýnt var fram á í fjármálaræðunni,
er engin efi á, að hirðuleysi og
trassaskapur hefur allt of mjög átt
sjer stað hjá fyrrverandi stjórn. En
að nokkur einn meðlimur stjórnar-
innar hafi persónulega gert svo ó-
rjett að ástæða væri til að höfða
glæpamál gegn honuni eins og
Greenway hótaði, pað er annað
mál. Þaö gat ekki orðið sannað
nema með rannsókn, en híin fjek/.t
ekki. Margar af ákærunum voru
líka svo óbeinar að |>ær líktust
fremur getgátum og áætlunum en
sakargift. Það sýndist pess vegna
ekki að öllu leyti ój>esslegt að til-
gangur stjórnarinnar hafi eins vel
verið sá, að gera sjer brynjur og
vöpn fyrir komandi kosningaviður-
eign eins og að vilja einlæglega
leiða sannleikann í Ijós, að sanna
skálkapörin, sem hún bar fyrirrenn
urum sínum á brýn, bæði beinlínis
og óbeinlínis, og fá J>eim hegnt að
maklegleikum. Eu um J>vílíka ein-
lægni er líklega ekki að tala hjá
J>eim, sem gefa sig frain til að
gegna opinberum störfum. Er pað
sjirottiðaf innri meðvitund um eigin
breyskleyka?
Raunar var J>að nú máske ekki
stjórninni einni að kenna, að ekkert
varð úr öllu pessu nema vindur.
Hún að vísu byrjaði sjálf með J>ví
að bera á móti að J>að hefði nokk-
urn tíma verið fyrirætlan sín að
höfða mál gegn Norquay og sýnd-
ist jafnvelaðhún pættist hafa geng
ið lengra en ætlað var. En J>ó nú
}>að væri, p6 nú stjórnin tæki apt-
ur J>að sem hún hafði sagt, J>á var
}>að ekki gild ástæða til að hætta
að svo búnu. Ef J>eir Norquay og
La Riviere hefðu verið áfram um
að málið væri rannsakað, hefðu J>eir
getað sótt svo hart fram að J>að
hefði orðið illmögulegt fyrir stjórn-
ina að skorast undan að skipa rann-
sóknarnefnd, nema til }>ess að gera
sig seka í beinuui ódrengskap. Eins
og nfi stendur gekk hún svo nærri
J>ví, að ekki rnátti nær vera. Það
að minnsta kosti er ekki drenglynd
islegt að bera grimmustu sakir á
einn, hóta að setja hann I járn fyrir
glæpaverk, neita svo að J>að hafi
nokkurn tíina verið tneiningin, en
neita pó jafnframt að taka nokkuð
af ákæruuum aptur. En pað er f>á
heldur ekki hreinlegt af hálfu hins
ákærða að gera sig ánægðan með
að málið falli pannig niður. Það
sannar óbeinlínis að eitthvað var
hæft í J>ví, er kærendurnir báru
fram.
Það auðvitað eru margir, sem
segja f>að rjett að svona mál falli
niður undir eins og búið sje að
ljósta upp svikum eða grunuðum
svikum. Og pað eru til blöð, og
J>au ekki svo fá, sem eru þvi alveg
samdóma af peirri ástæðu, að al-
menning varði ekkert um meira en
augljóst sje orðið, og að fylkið bíði
skaða við fregnir, sem berist út úr
pví um svona mál. En pað er ekki
sýnt að J>að sje rjett ályktun petta.
Stóryrði og hótanir samskonar efn-
is og petta, er matur til að útbreiða
í blöðunuin. Allt pað, sem að ein-
hverju leyti gengur út yfir pað
venjulega, er fyrir pau hið sanna
lífsins brauð, og er pví tekið upp
af einu blaðinu ej>tir öðru í pað ó-
endanlega. Og einlægt má halda
pví uj>j>i meðnýrri getgátu til stuðn
ings hinni, svo umræðan verði ó-
prjótandi. Ef málið væri rannsik-
að svo að hið sanna kæini fyrir al-
meiii'ingssjónir, J>á hlyti sannleikur
innað fyrir byggja dylgjnrnar og get.
gáturnar. Það yrði pá í eitt skijiti
sagt frá úrslitum raunsókiiarinnar
og svo væri J>að mál frá.
Hvað pví viðvíkur að alinenn-
ing varði ekki um nema óbeinar á-
kærur, sem ekki ósjaldan eru á-
vöxtur af of mikilli geðshræring í
prætu á J>ingi, pá er pað alveg
rangt. Ef almenning, kjósendurna
varðar ekki um hið rjetta, hvern
varðar J>á um J>að? Til hvers er
að hreyfa nokkuð við fortjaldinu,
ef pví er hleypt niður aptur áður
en áhorfendurnir hafa getað horft
yfir leiksviðið og sjeð pað sem par
fer fram? Hverjir, ef ekki eigend-
ur fjárins, sein illa er nieðhöndlað,
eiga heimting á að sannaðar sjeu á-
kærurnar eða hinn ákærði að öðruin
kosti ojunberlega viðurkenndur sýkn
saka? Við pessum og pvílíkum
spurningum hefur almenningur eitt
svar og eitt einungis. Hvað pað er,
er öllum ljóst.
HEIMSKULEGUR TRÚAROFSI.
Eins og Ameríkumenn yfir
höfuð eru prnktinkir i hverju einu
og eins og peir eru sæmilega vel
uj>j>lýstir, að minnsta kosti liafa tæki
færi til að vera [>að, J>á er yfir-
gengilegt hve margir |>eirra eru
fullir af alls konar kreddum og kn-
pólskum hugsunarhætti f trúarefn-
um.
Kapólskir tnenn í landinu hafa
einlægt trúað og trúa enn, að vatn
í ýmsum latigum eða lindum, er
peir tileinka einhverjum dýrðlingi
slnum, lækni öll peirra mein, flykkj-
ast líka f tugumpúsunda á hverju
sumritil pessara lækningastaða. Þó
nú kapólskir geri petta, pá er pað
ekkert undravert, en pað er undra-
vert, J>egar jirotestantar einnig
ginnast til að gera hið satna. Það
er vitanlega til pað vatn, sem svo
er blandað ýmsum lyfjaefnurn, að
J>að styrkir heilsuna í mörgum til-
fellum, en fæstar Jiessar heilsulind-
ir kapólskra eru af alinenningi við-
urkenndar að hafa pau efni 1 sjer
fólgin.
En paðeru ekki pessar „helgu”
lindir, sem hjer er um að ræða,
heldur trúarofsi einstöku uianna, er
árlega fer f vöxt og útbreiðist,
einkuin í Ný-Englandsríkjum Banda
rikja. Þar eru heilir hójiar af fólki,
sem segja, að maðurinn J>urfi engra
jarðneskra meðala við, pó hann sje
veikur, trúin ein geri hann heilan!
Og frændur og vinir hins sjúka
eiga að auuast um pessa lækning,
peir eiga að koma saman og biðja,
pví hinn sjúkihefur náttúrlega ekki
nógan mátt til að biðja með eins
miklum krapti og parf. Þetta
segja pessir menn að hafi dugað
f mörgum tilfellum, menn, semgeng
ið hafa haltir og volaðir frá barn-
dómi, hafa allt í einu fengið heils-
una, heyrnalausir menn hafa fengið
heyrnina og kripplingar hafa allt f
einu orðið teinrjettir og alfærir
menn. Svona segist. pessu fólki
frá, og tekst pví smámsaman að
koma veikbyggðuin manneskjum til
að trúa pessu, svo flokkur [>eirra
vex ár frá ári.
En peim tek/t ekki æfinlega
að gera kraptaverk á hinum sjúku.
Það er fyllilega sannað. Núna fyr-
ir skömmu vildi svo til að pað fót-
brotnaði sjómaður I Boston, en í
stað pess að hann væri fluttur til
læknis, er gerði við fót hans, tóku
pessir trúarlæknar hann að sjer,
fluttu hann heirn í hús sitt, settu
beinin saman, hjeldu svo um fót-
inn, puldu bænir og sungu sálina.
Ejitir að hafa hahlið Jiaunig áfram
um stund, sögðu peir manniiiuin
að fóturinn væri heill og beiddu
liann að standa upji og ganga.
Mannskepnan trúði (>essu ekki meir
en svo, en fór pó og gerði eins og
Ulækuarnir” sögðu honum. Haiin
stóð upp>, en datt niður í söuiu and-
ránni og braut hinn fótinn líka!
uSvo fór um sjóferð |>á”! í öðrum
stað í Ný-Englandsríkjunuiii, ekki
alllangt frá Boston, stóð móðir og
fjölskyldan hjá dóttur sinni og
ljetu hana deyja af barusburði, pví
ekki mátti vitja læknis til að hjálpa
henni, bænir og stíngvar fjölskyld-
unnar áttu að vera einhlýtt til að
hjáljia henni; varð líka einhlýtt til
að hjáljia henni út úr pessum heimi.
Sakadólgarnir—amiað verða pess-
irinenn ekki kaliaðir—-í hvorttveggja
[>essu tilfelli voru af peim, er J>ektu
pá, álitnir greindir og gætnir í öllu
er áhrærir hversdagslítíð, en svoaa
voru peir gáfaðir í pessu atriði.
Það sýnist ekki vanj>örf á laga-
boði, er fyrirbjóði pessuiu brjáluðu
skejinuui að gera [>essar lækninga-
tilraunir á tíðrum en sjálfum sjer.
Ef hegning væri viðltígð, eða hverj-
um einum pessara vittírringa væri
gefin vistarvera á vitlausra sjiitala
undir eins og hann fer að útbreiða
pessa kenningu, pá mundu lækuis-
tilraunir pessar fækka furðulega
fljótt. Lagaboð lemur opt vit inn
1 sumra liöfuð inikið betur en
margra ára lærdómur.
OPTÐ BRJEF
—frá—
Miss Marik A. Brown,
til htnnar mörgu vina ag aamvinnurnitnna
mrVal t»UruHnga!
Sjaldan hefur göfugra eða háleit-
ara verk legið fyrir nokkurri þjóð en
nú liggur fyrir hinum tkandinttvitkj.»
ættbSlki! I>að er i einu orði, að sanna
að kröfur Norðmanna og íslendinga í
tilliti til fundar Ameríku, sje rjettar,
og afi afla sjer og niðjum sínum þesa
afls og þeirrar frmgðar, er þeir hafa
ranglega verið sviptir um undanfarnar
fleiri alilir. Sannleikurinn í þessu efni
er fagurlega framsetturí bænarskrá þeirri,
er íslendingar í Winnipeg, Manitoba,
sendu á þjóðþing Bandaríkja, en sem
forseti Bandaríkja hefur enn ekki sent
(samkvæmt stjórnar-/brmúí«m) til efri
deildarinnar, þrátt fyrir afi bænarskráin
var dagsett, 20. marz þ. á. Þrátt fyrir að
þessi bænarskrá hefur verið á hringferð
meðal blaðanna, er ekkert að að endur-
taka hjer nokkra kafla úr henni.
l(Og þarsemNorðmenn þessara tíma
höfðu lagt undir sig mikinn hluta vestur-
Evrópu, tekið sjer bólfestu í Normandí,
liússlandi, Svisslandi, Ítalíu og Bret-
landi, og hvervetna þar, sein þeir drottn-
uðu, lögfiu grundvöll hervalds og póli-
tisks frelsis og stofnsettu á íslandi hið
fyrsta þjóðveldi Norðurálfunnar.
Og þar sem nútíðar afkomendur
þessara gömlu hetja, Svíar, Norðmenn
Danir og íslendingar, að tölu hjer uin
9,000,000, sem við halda frelsi sínu 1
pólitiskum málum, og fjöldi (hjer um
2000000) hrifnir af hinum fögru sljettum
Vínlands hins góða og hinu frjálslega
stjórnarfyrirkomulagi Ameríkumanna,
hafa stofnað nýiendur hjer og gerst borg
arar landsins.
Vjer undirritaðir leggjum því virðu-
legast málefni þetta fyrir yöur til ihug-
unar, að á 100 ára hátífi þjóöveldisins, að
Ameríkumenn á þann hátt, er sæmir inik
illi þjóð, opinberlega vlfiurkenni Leif
Eiríkssou sem fyrsta fundar og landnáms
mann Ameríku”.
Undir þetta eru rltafiir: Frímann B.
Anderson, forseti hins íslenzka bjóð-
menningarfjelags, Halldór V. Oddsaon,
varaforseti þess, og 588 fjelagslímir.
Min eigin bænarskrá til þingsins var und-
irrituð af stjórnendum og mefilimum
gögufjelaganna í Maine, Vermont, New
Hampshire, Virginia, Wisconsin og af
stjórnendum og mefilimum Southern-sögu
fjelagsins; enn fremur roru undirritaölr:
meðlimir höfufifræðisfjelagsins í New
York, margir helztu listamenn, svo sem:
Daniel Huntington, Moran, Church
Browu o. fl., professors og kennarar vlð
Washingtou-háskóiann, og Luther o%
Augustina Colleges, og rnargir af em-
bættisiiiönnum og meðliinum norskra og
svenskra fjelaga. En þrátt fyrir þetta
h.tfa þessar 2 bænaskrár, undirritaðar af
meira en 1000 greindum og sannleiks-
elskandi möunuin, ekki getað þokað
þjóðþihginu hársbreidd frá liæð kæru-
leysisins og thulrrufm liugsunarleysi, er
því hefur þóknast að við hafa í þessu
efni. Jeg har fram mitt mái fyrir kjör-
inui deild nefudarinnar. sein ræður yfli
ináluiu áhrærandl bæði 100 ára hátíðina
og Ameríkufuudar-hátíðina, og af þess
ari deihl voru einir fj&rir menn svo lítil-
þægir að vera viðstaddir og hlýða á mál
mitt. Jeg liafði þó gert initt ýtrasta til afi
vekja athygli ráðherrann líawleys, Sher-
mans, Ingalls og fl. á þessum ináluui
og fá þá til að hlýða á mig. Jafnvel
þó jeg kæmi fram með meðmælisbrjef
til Oovernar Loug frá Kev. Minot J.
Savage í Boston——Þar sem hann, eptir
að hnfa beðið Long að koina ináli mínu
á framfæri á þinginu, segir: ((Ef Miss
Brown liefur rjett fyrir sjer (og mjer
virðist þafi muni vera), þá þykir þjer
einhverntima vœnt um að jeg sendi
þjer þetta brjef”-gerði Gove. nor Long
ekki annað en lesa upp ástæður mínar
fyrir þinginu. í stafi þess að lijálpa
mjer til að fá frmnvarp um fjúrtillögur
lagt fyrir þingið, sagði iiann mjer með
berum orðuin við hvert tækifæri, að þafi
væri öldungis óliugsaudi að fá nokkra
fjárveizlu; gerði þannig öliuin tilraun-
um mínum kaldabað og ráðlagði mjer
að liætta. Þessi breyttni hans var því
vítaverðari þar sem þeir þingmenu
Knute Nelson og John Lind báðir
höfðu fullvissað haun um ötula fylgd.
Auk þess hafði og ritstjóri lilaðsins
u8candinavia” (í Worcester, Mass.) sagt
í blaði sínu: „Látum nú nokkur hundr-
uð þúsund af vorum flokki stauda afi
baki fyTTum-Otrvernor Long, þegar liann
leggur frumvarpið um fjárveizlu fyrir
þingið, og látuin oss segja já og ainen
svo hátt og snjallt að heyrist um gjör-
v<" 11 Baudaríkin”. Þessa grein þýddi
jeg og sendi Oov. Long í brjefi- er jeg
ritaði honum, en því brjefi minu svara'ii
hann ahcg ekki. Og ráðherranefndin,
er hlýddi á mál mitt hefur alveg ekk-
ert KPrt, »vo hella ináleínlö er lottrooru.
Ástæfian fyrir þessu gífurlega ranglæti
er, að löngunin til að draga hin spænsku
lýðveldi í Ameríku í nánara samband
við Bandarikin, og þar atteiðandi fjár-
munalegt hagræði, vegur svo mlkið
meira á metaskálum þessarar þjóðar,
heldur eu sögulegur sannleiki, efia löng-
un til að láta íslendinga og Norðmenn
ná rjetti sínum. Hinar spænsku þjóðir
í Ameríku lialda náttúrlega fast við
kenninguna um Kólumbus, og þess
vegna einnig Bandaríkjamenn, af því
þafi er svo mikifi meiri gróðavegur!
Umhugsun um rjettlæti og ranglæti
hreifir þá ekki hið minnsta. Að Spáu-
verjar í Ameríku standa Uegst en Norð-
urlanda þjófiir hiesl í siðfágun og mennt
un, það er einnig einskisvirfii í augum
þessara praktisku Bandaríkjanianna.
Undir þessum kringumstæðum leyfi
jeg mjer mjer að opinbera yður fyrir-
ætlanir mínar. Hafandi sannleikaun eins
og við höfum, og vinnandi einhuga
að einu og sama verki, getur ekkert
mannlegt afl hindrað okkur frá afi vinna
um síðir eigur.
Áform mitt er að verja þessum 3
árum, til 1892, þegar Ameríkufundar-
hétíðin veröur haldin, til enn frekari
rannsóknar skjala eptir sönnunum fyrir
afi Leifur Eiríksson hafl fundið Ame-
ríku, og áhrrerandi nýlendu stofnanlr
ísUndinga, Norfananna og KngUndinga,
þar eö Spdnverjar hvorki fundu «ða
hyggtru landið, Rithöfundur einn f tíma-
ritinu (lForum, er út kom * sfðastl.
aprilmán. segir: ((Ef það hefði ekki
verið fyrir fuglahóp á flugi heimleiðis,
er Martiu Alonzo Pinzon eygði kvöld
eitt i október 1492 af piljunum á skip-
inu Pinta”, hefði Kólumbus «kkl
beygt út af stefnu sinnl f Tft,t|ir, stefnu
er hann hjelt alla lftlö frá Canary-
eyjunura, og hefðl þá lft»t við megin
laudið, f stað þess að lenda vlð eyjarnar.
Og afleiðingarnar af þessu fyrir hinn
menntaða heim, eru of mikiifenglegar
til þess aö metast til verðs. Hefði
það ekki verið fyrir þetta er
eins víst að Norður Ameríka hefði
reriö spænsk en ekki ensk, rómversk
kaþólsk en ekki mótmælenda trúar, óöull
•invalds en ekki heimkynni frelsislns”.
En það vildi svo vel til að Kolumlms
steig aldrei fteti tí pettu meginland svo að
það varð hlutskipti Siiðui-Aineríku að
verfia þiið sein Norðlir-Ameríka hetDi
orfiið, ef hann liefði nnð fótfestu hjer.
Herrn Jolin 11. Shipley, enskur
mafiur (er jeg ælla að giptast uiidireius
og jeg kem til Lundúna) sem ætlar að
hjálpa uijer tii við þessar ramisóknir
og opinbera sannieikann fyrir heimin-
um undireins og við iiöfum sal'nað
sönnnmim, sem eru að fá J hókasöfn
unuin í Kaupmannahöfn, Kristjaníu,
Stokkhóln i Vin, Kómaborg, og í einu
orði: seui fást í oUtirn stærstu liöku og
skjalasöfinim í Norðurálfu, liauu hefur
nýiega sagt þannig í lirjeti til min:
((Það er eitt sem hefur vakið eptirtekt
mína og pað er, að sagt er að Norð-,
meun hafi kainnið alia austurströud
Norfiur-Aineríku subttr ad Kltrrido-’kuga.
Ef þú litur á Kóluinbusar-eyju (hvert
heldur það er Katt-eyjan eða Watlings-
eyjan, þ. e. skerið ((San Salvador”) þá
sjerfiu Hjott að Kóluinlms liei'ur stefnt
beint á KJorida skagann, og hefði lik*
annaðtveggja lent þar efia rjett sunnan
við hann, ef Bahaina eyjaruar hefðu
ekki mætt uuga imns fyr”. Og i öðru
brjefi segir hann: ((VTerksvið okkar
verður að inuibyrgja England, Norður-
lönd, Þyzkaland (til afi gegnuin gauga
bókasafnið stóra, sem nú er kallað
Bibliotheque NationaU) og Spán ekki
síður eu Itóinaborg”. Eptir að hafa
nákvæmlega yfirfarið Zeno uppdrættina,
segir liann enn fremur: ((Jeg vonast
eptir þýðingarmiklum uppgötvunum, ef
við setjum sem svo afi Zeno (eða öllu
lieldur hiuir tveir Zeni) sje hlekkurinn
er saintengir þá Leif og Kólumbus.
Þessir tveir menn fengu óefað miklar
og mikilsverðar upplýsiugar frá Norð
inönnum, sem—höffiinglyndir og gest-
risnir eins og þeir voru og eru—lögfiu
sig í líma til að skýra fyrir þeim stefn-
un frá einu landi til annars. Og það
er óhugsandi að Kólmnbus, með sinni
óþreytandi iðjuseini og árvekni. hafi
iilaupið yfir Zeni-ferðasögurnar.”
Á Spáni hef jeg og herra Shipley
löngun til að ranusaka landabrjef og upp
drfetti UwbartUnB Onbot, fM'in Philip II.
á Spáni fjekk hald á, þegar hann var á
Euglandi. Það er fullkomin ástæfia til
að ætla afi Sebastian Caimt hafi einnig
farið til íslands og fengið upplýsingar
uin vestræna nieginiandið, þar liann átti
heiraa í Bristol, en Englendingar á
þeirri minnisstæðu 15. öld ráku allmikla
verzlun við íslsndinga. Það eitt er víst,
að Cabot fann Aorði/r-Aineríku einu ári
fyrr en Kolumbus fann i8i/ð«r-Ameríku,
nefnilega árið 1497.
Hinir kaþólsku, sjáandi fyrir að
Kólumbus-dýrðlingurinn muni kollvarp-
ast, hafa nú þegar tekið þafi ráð til þess
að lialda áfram að eigna sjer fund Ame-
ríku, að útbreiða að Leifur Eiriksson
hafi verið rómversk kaþólskur(i!) og hafl
fyrstur manna boðað kaþólska trú á
Grænlandi og Vínlandi. Þetta er hin síð
asta uppáfinding hinna hugvitssömu
Rómverja! Kaþólskur rithöfundur hef-
ur í aprílménaðarhefti tímarit.tsins „Th*
American Gatholic Quarterly Revieto” rit-
að grein undir fyrirsögninni: „Aineríka
fundin og kristnuð af Norðmönnum”. í
grein þessari kemur höfundurinn, Rich-
ard H. Clark L. L. D., með vifiurkenn
lngu, sem bæði er mikilsverð og yflr-
gengilegt að hún kemur úr þeirri átt.
Hann segir: ((Eptir andlát hans (Karls-
efnis) og gipting 8norra, hóf Guðríður
pílagrímsgöngu til Rómaborgar og eyddi
sínum síðustu ætiárum i einu af hinum
inörgu kiaustrum í „eilífu borginni”.
Rómaborg var þá, eins og ætíð síðan,
vakandi í að fregua um landfundi, í |>ví
skyni að fá nýtt verksvið til afi boða
heifinu fólki kristna trú. Á Grænlandi
hafði líka Rómaborg fyrir verkamenu
17 biskupa, hvern fram af öðrum, og
einn þeirra, Eiríkur biskup Upsi, garðist
postuli Vínlands á 12. öld, sannleiki,
er virðist benda á, að Norðmenn hafl
átt framhaldandi nýlendur á Rhode-
eyju. Það er ekki nema líklegt a5
sögur- Guðríðar um ferðir Þorfinus,
um fæðing Snorra og uin hina heiðnu
og viltu íbúa landsins, hafi vakið
eptirtekt i Rómaborg, og a« þar liafi
verið nógu lærfiir og forvitnir fræði-
menn i landaskipun til að rita sögu
hennar. Og því er almennt trúafi, afi
munnmæla sögur um þessar ferfiir
Norfimanna til fjarlægs lands fyrir