Heimskringla - 28.03.1889, Page 3

Ing. Hafnbætur og akuryrkjan verður
jiats, sem fyrst af öllu ríður á að ganga
til frainkvœmda í og það sem fyrst. Og
því næst skiptlng atvinnuveganna og
stofnun peirra. Landbúnaðurinn parf að
vera að svo miklu leyti, sem hægt er,
sjerstakur, flskivei*arnar sjerstakar, verzl-
unin sjerstök, fleiri iðnaðargreinur purfa
að geta sem fyrst átt sjer stað, hver út af
fyrir sig, ogborgir purfa a« myndast, jeg
meina snotrir bæir, likt og Gimií litur ur
fyrir a? vertSa.
Mjer dylst ekki, að pótt járnbraut
mundi lítið bæta úr innsveitis samgöngu-
leysinu, sem er það tilfinnanlegasta á
sumrum, einkum lengra frá vatninu, pá
sje hún pó nauðsynleg, ef mögulegt er,
helzt ef hún yrði lögð eptir endilangri
nýlendunnl, án þess að bændur pyrftu
nokkru til hennar að kosta fyrirfram, pví
hún mundi hvetja menn til enn Jmeiri at-
orku á landbúnaðinum, og hún mundi
gera mönnum peninga úr skóginum, sem
víðast hvar er of mikili til heimabruks.
Þó mundi ódýrara að flytja eldiviðinn
sem annað vatnsleiðina, ef til væru goðar
og nægiíaga margar hafnir við nýíend-
una. Þó álít jeg órátSlegt að geyma
þeirri væntanlegu járnbraut nokkuðjþað,
sem annars parf að gera, |sje það annars
mögulegt, þv’í það getur orðið langt að
bíða þess að hún komi. Fyrst ogj fremst
skaðlegt að draga á langinn nokkra nauð-
synlega framkvæmd, þó til ákvetiins
tíma sje, ef hún er annars möguleg, og i
annan stað eru allar nauðsynlegar fram-
kvæmdir í Nýja íslandi mögulegar, án
járnbrautar, svo lengi að ósagreptriuum
er haldið áfram, ef liafnirnar vantar ekki.
Einungis ati aimenuingur gæti trúað að
svo væri.
Verði nokkuð úr því a« nýtt járn-
brautarfjelag myndist, til að leggja járn-
braut norðvestur um Manitobafylki frá
Selkirk West, þá gefzt Ný íslendingum
tækifæri til að reyna að koma á samning-
um við þa'S, um að byggja þá braut ann-
að hvort gegnum nýlenduna eða þá að fá
grein úr henni t. d. norður að Gimli. Og
það mundi, ef til vill, auðsókt, ef þess
væri leitað í tíma, og nægilegt fje væri
til þess framboðið, einkum ef samtímis
yrði hætt við atf grafa Rauðárósana, svo
að fjelögin yrðu með í ati bera kostuað-
inn.
Jeg hef hjer að fratnan verið næsta
fjölorður um einstök atriði í saingöngu-
málum og búnaðarháttum Ný-íslendiriga,
reyndar þó frá hinni óásjálegri hlið, en
hún þarf líka að verða sjen jafnhlitSa
hinni til samanburðar.
Þótt nú atvinnuinálurn, samgöngu-
málum og búnaðarháttum sje í mörgu á-
bótavant í Nýja íslandi, eins og jeg hef
nú minnst á, þá er engin ástæða til að
láta það vaxa sjer í augum, nje veikla
þrek og áræði sitt, til þess sem gera þarf.
Rómaborg var ekki byggð á einurn degi,
og Nýja ísland var ekki algert á einu ári
því er ekki útsjeð um framttð þess enn.
Afstaða Nýja íslands er einkar heppi-
Jeg fyrir framtíðina, einkum að því leyti
•setn þaS er nærri aðalmörkuðum fylkis-
ins—Selkirk og Winnipeg, og hefur par
af lei'Sandi betri verzlun en allar íslenzk-
ar uýlendur í Manitoba og NorSvestur-
landinu, vegna þess, að á sumrum er op-
in vatnslei* milli Wiunipegog ailrastaða
mefi frain endilangri nýlendunni. Og
auk þess hefur Nýja ísland eflaust alla
þá landskosti sem aðrar nýlendur i fylk-
inu, auk vatnsins, sem allt af er fullt af
fiski á öllum tímum ars. Það er vitan-
legt, að vegna skógarins, er landið örð-
ugra tll akuryrkjunnar, en gróðrarmold-
in er lika endingarbetri en á sljettunum,
þar sem allt af nætiir af vindum vetur og
sumar. Jeg met því skóginn sem mik-
inn kost Nýja íslands.
Þó margt fleira mætti nú segja um
Nýja ísland, þá læt j-.-g nú staðar numið
að sinni, í þeirri von, ats þótt mjer, sök-
um annríkis, hafl ekki sem allra bezt tek-
izt í meðferð efnisins, þá samt muni lín-
ur þessar ná tiigangi sínum í þvi, að
vekjaathygli Ný-íslendinga á því, atS ef
þeir neyta krapta sinna til óhlutdrægrar
samvinnu fyrir heill sjálfra þeirra og ný-
lendunnar, þá verði gott að vera í Nýja
lelandi.
AÐ8KILNAÐUR ÍSLANDS OG
DANMERKUR.
Herra ritstjóri!
Þar eð blað yðar hefur ávalt veitt
athygli málum íslendinga heima á Fróni,
og jafnan fyllt þann flokkinn, sem efla
vill stjórnlega farsæid í landinu, leyfl jeg
mjer að senda yður nokkrar línur, við-
víkjandi stjórnarbaráttunni. Það er líka
skoðun mín, að vjer íslendingar hjer
megin hafsættum að fylgja því málimeð
ráðum og dáð, ati svo miklu leyti sem
kringumstæður vorar leyfa.
Það munu flesttr ætla, að stjórnar-
skráin 1874 hefði mátt verða til mikilla
bóta, ef þingið hefði fengiðað njóta þess
rjettar, sem því að nafninu til með henni
var veittur. En þar sem stjórnin hefur
einmitt notað hana til að hindra vöxt og
viðgang frelsis og framfara meðal þjóð-
arinnar, þá var ekkert e'Klilegra en ati
stjórnarbarátta yrði hafin á ný. En hver
er svo árangur hennar? Einhver hlýtur
hann að vera, þar sem hún hefur verið
aðalmál þjóðarinnar nú í 4 ár, bæ'Si í
ræðum og ritum. Reyndar segja súmir,
að baráttan hafl sýnt sig a« vera árangurs-
laus, en slíkt er talað alveg út í bláinn,
jafnvel þó stjórnin hafl ekki aðhyllzt
neinar stjórnarskrárbreytingar. Árangur-
inn er innifalin í tvennu. í fyrsta lagi:
Hver einstakur, og þar meö þjóðin í
heild sinni, hefur fengið nokkurn veg-
inn ljósa þekking á málinu, og þarmeð
áhuga til að halda því áfram. í öðru lagi:
Stjórnin hefur auglýst, að hún ætli ekki
að aðhyllast neinar brey tingar á stjórnar-
skránní. Þessi atriði eru óneitanlega
mjög þýðingarmikil. Um hið fyrtalda
munu allir samdóma. Hitt hefur og mjög
mikla þýðingu, þar eð með því er full-
vissa fengin, að ekki er til neins atS fara
miðlunarveg. I'jóðin verðnr að taka ann-
að til bragðs, ætli hún sjer ekki alveg
að leggja árar í bát.
Alþingismaður Jón Ólafsson ritar í
„Fjallkonuna” 4. janúar þ. á., livort næsta
þing ætti ekki að leita samþykkis kon-
ungs, stjórnar og ríkisþings, til vinsam-
legra siita á sambandi íslands og Dan-
merkur, svo framarlega sem almenningur
áliti sambandið báðuin þjóðunum til
tjóns. Jeg man nú ekki eptir, afl þessari
uppástungu hafl fyr verið hreyft í blöð-
unum, og er það því meiri furða, sem sú
skoSun mun almennt ríkjandi meðal al-
þýðu, aðísland þurfl að losna úr sam-
bandinu, eigi því að verða framfaraauðið,
Það eru þvi ekki líkindi til annars,
en að íslen/.k alþýða yrðl aðskllnaðinum
fegin, enda vœri það engin furða. Það
er hún, sem inest hefur liðið við salU'
bandið, og það er því hún, sem uppá-
stungan um ".ðskilnað verður að koma
frá. Mjer dylzt ekki, að margir munu
álíta, að slík tilraun verði árangurslaus,
þar eð stjórnin segi það koma í bága við
grundvallarlög ríkisins, jafnvel þó þati
nái engri átt. Nei,söguleg reynsla hinn-
ar íslenzku þjóðar og kröfur tímans
heimta tafarlaust aðskilna'S.
ÞatSer sjálfsagt að reyna fyrst með
sp.mkomulagi, en til þess útheimtist ein-
dregin ósk og fylgi alþýðunnar. Það
þarf a« ræða málið í hjeruðum, sRSan á
Þingvallafundi, þar sem saman kæmu
kjörnir menn úr öllum hjeru'Sum lands-
ins. Senda því næst áskorun til þingsins,
með svo miklum undirskriftum, sem
hæst er er ati fá um allt land, þess efnis,
að það í nafni allrar alþýðu á íslandi
húti samkomulags við konnnginn um að-
skilnað, og mundi heppilegast að senda
menn á konungsfund til að frainfyigja
málinu.
Jeg skal taka það hjer fram, að það
er Dana konungur, sem íslandingar eiga
við um þetta mál, því honum gengu þeir
á hönd, en alls ekki danska þjóðin eða
ríkisþingið. Jeg vona menn neitl ekki
þessum mÍKÍlsverða sannleika, sem Jón
heitinn Sigurðsson lagði svo mikifl í söl-
urnar fyrir að fá viðurkenndann.
Þá verður nú næst að athuga, hvern-
ig málinn yrði komi« í hreifingu. Hygg
jeg bezt mundi fara, að þingmenn tækju
það fyrst upp sín á inilli, og gerðu þa«
síðan að umtalsefni, hver i sínu kjör-
dæmi. Einuig uiundi það verða mjög
farsælt fyrir málið, að fjelag myndaðist,
sem, ásamt fleiru, kostaKi menn til að
ferðast um landi« í þeim tilgangi, að
safna undirskriftum, samríma sko'Sanir
manna, og sjerstaklega að fræða alþýðu
um stjórnarfyrirkomulag annara landa,
einkum Ameríku. Gæti liún þábetur tek-
ið þátt í þeirri stjórnarbreyting, sem óhjá-
kvæmileg yrði, ef málið gengi fyrir sjer,
það er: ef aöskilnaður fengist.
Jeg hef svoí þetta sinn ekki tíma til
að fara lengra út í þetta mál. Einnngis
vil jeg biðja hina íslenzku þjóð að hug-
leiða, hvort ekki sje mál að kasta af sjer
hlekkjunum.
íslendingar! Hugleiðið, að öU yðar
ógtrja, allur hinn mikli andlegi og líkam-
legi Uuppblá»tur” er afieiðingin af sam-
bandinu éið Dani. 18 5.
Þegar dað fard betu/r en vet, fer opt ver
en illa.
Þessi orö komu mjer í hug, þegar
jeg í 8. nr. uLögbergs” sá ritgerð frjetta-
ritarans úr Argyle. Sú ritgerð setur
glöggt brennimark á Lúterstrúarmenn í
þessari byggö, en brennimarkið er: ydr-
skyn guðhraðslunnar.
Greinin byrjar með sjálbyrgingslegu
orðaskrumi, fer nokkrum orðum um
Lárus Jóhannsson, sem þar nefnist
„mylnusteinn”. Litlu sí'fiar i greininni
stendur þessi setning: „Fríkirkjusöfn-
uðurinn haföi vanalega lestrarsamkomu
þann dag, og var lienni lokiö stnttu áður
en Lárus kom. Djáknar safnaöarins ósk-
uðu þess, að fólk sýndi Lárusi ekki þá
virðingu að hlýða á hann”. Þetta var
viturlega gert af djáknunum i Frikirkju-
söfnuðinum, að vara menn alvarlega við
Lárusi, enda fjellust líka allir á þetta dá-
samlega ráð djáknanns. „Var þá sam-
þykkt að bíða eptir Lárusi og færi svo
liver heim til sín, þegar lianu væri kom-
inn’4. Og þessum samþykktum var dyggi-
iega framfylgt.
„VíSa er pottur brotinn”. Skildi
frjettaritarinn ekki hafa tilfinning fyrir
að nóg var aðgert af hinu andlega
ráði i Fríkirkjusöfnuöinum, þó ekki
færi hanu að draga þessa mynd í birtuna,
með því, að koma henni í „Lögb.”, til
þess að ókomin kynslóð ætti sögu af ís-
enzkurn Fariseum í Manitoba?
Á annan hátt virðist mjer sð menn
ættu að auglýsa sig Lúterstrúarmenn, þ.
e.: með hógværð og lítillæti, að hugsa
og tala eins og kristnum mönnum sæmir.
Þa* er sannfæring mín, aö Lárus
geti kennt mörgum Lúterstrúarmanni
sanna auðmýkt. Jeg álít og, að menn
hjer sjeu ekki æðri þeim gu'Kfræðingum
lieima á íslandi, ersátu og hlýddu á ræð-
ur Lárusar, Og sem sögðu, aK þeir hefKu
ekkert út á hann að setja; Lárus færi
með gott guðs orð. Er það ekki hörmu-
legt, að svo einföld, þó fullkomin trú,
eins og Lúterstrúin er (í samanburði við
aðra trúarflokka) skuli blekkt með einu
og öðru þvílíku, sem andstæðiugar Lár-
usar viðhafa til að kasta skugga á hann.
Jeg ætla ekki að fara fleiri orðum
um þetta mál; það er komið sem komið
er. En þess væri óskandi, að menn gættu
sín farinvegis og ljetu ekki optar sjást
ritgerK, sem brennimerkti íslenzka Lút-
erstrúar játendur eins djúpt og þessi
gerir.
Lúterstrúarmaður í Argyle-sveit.
*
* *
Vjer geturn ekki sjeK að í þessu liggi
„yflrskyn”. Þeir, sem viðstaddir voru,
höf-Ku samdægurs lilýtt á guðs orð, mikið
betra guðs orð en Lárus hafði á boðstól-
um. Og úr því þeir höfðu enga löngun
til að kasta Lúterstrúnni og gerast pres-
byteriamir—sem engiiiu íslendingur ætti
nð vera svo einfaldur að gera—, þá var
hreinlegast að ganga til verks eins og
þeir gerðu, til þess postuliun sæi að þar
var þýðingarlaust aK bera niður.
llitst.
SAGAN ER SÖNN.
Þeir bárust á fleyum of brúsandi sjó,
AK blómskreyttum löndum, hvar auð var
að fá;
Þeir komu frá storð, þar sem kjarkur-
inn dó,
Og kúgunar-okið á þjó'Sinni lá.
En kóngurinn veit það, að sagan er sönn.
Hjá ftskauðgu vatni þeirbyggðu sjer ból,
Og buguðu allt það, sem snörist þeim
o' an.
Þeir óbrigKult liöfðu ískóguiiuui skjól,
Þá skörp voru frost, eða liitinn var megn.
En markverðast er það, að sagan er sönn.
Þeir reistu sjer kirkjur að kristinna sið,
Og kærleikans-neisti þeim lifnaði hjá;
Og bræðralags-eining var mark þeirra’
og mið;
ViK mannskap og drenglyndi studdust
þeir þá.
En ei er að tvíla, að sagan er sönn.
Nú liðu fram stundir—En lánið er valt—;
Þeir loks gerðust þreyttir á stöðugri ró;
Og þá hófust deilur og þesskonar allt,
Og þá stigu margir á annara skó.
Jeg vitna til „Framfarn”, aK sagan er sönn.
Þetr dreifðust um landið frá hafl til hafs,
Sem hjörð, er sjer tvistrar um beitilönd
stór;
Og drjúgur var hver, sem gat dregið til
stafs.
Þeir dönsuðu, ljeku, og þömbuðu bjór.
í uLeifi” flnnst gjörla, að sagan er sönn.
Og þá komust bókmenntafjelög á fót,
Sem fjellu af sjálfu sjer jafnskjótt um
koll;
Þá myndaðist skrils-mál og skringilegt
blót,
Og skyldmenni reyndust þá miKlungi holl.
Jeg vitna til uHeimskringlu”, aK sagan er
sönn.
Og tundrandi gaus þá upp trúvillu-bál,
Er tryllti svo margan af dyggðanna-braut.
Og þá risu deilur um menntunar-mál,
Og meiKandi hnútum hver strákurinn
skaut.
Jeg vitnatil „Lögbergs”, að sagan ersönn..
Og þá skeðu tryggðrof og bindindisbrot,
Og blaðstjóra-rígur og safnaða-þras,
Og þá heyrðist pískrað um peninga-þrot,
Og pílagríms-hrakning og giptinga-flas.
En heimurinn veit það, að sagan er sönn.
J. Magnús Bjarnason.
ELDRAUNIN.
Eptir
CHARLES READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Áður en siðasta orðið var sloppið af
vörum Pinders, hafði Mansell með sjálf-
um sjer svarið þess dýran eið, að sá pilt-
ur skyldi íiæmdur burtu. Og með því
augnamiði að særa vinnuhjú konunnar
sem mest svaraKi hann/
4Já, en jeg álít óvíst að húsbóndinn
sje sjálfur skyldur til að segja hjúunum
hvað hann ætlar aK gera við sína pen-
inga!’
tSegurðu þína peninga’ spurði Ðe-
bóra, sem nú fór að hitna innanbrjósts.
tJá, jeg sagKi það’, svaraði Mansell.
.Peningar feonu minnar eru min eign, og
jeg hjelt að jeg liefKi gert ykkur þaS
fullljóst einusinni áKur! Jaja, sleppuin
þvi. Eu það sem jeg œtla aK gera við
peninga hennar er, aK setja þá á vöxtu í
Ameríku, svo að hún fái fyrir þá 10 af
hundraði í vöxtu um árið, sem að mínu
áliti er ráðlegra en iáta þá liggja ávaxtar-
lausa á banka hjer á Englandi.
4Einmitt!’ sagði Debóra. ,Svo þetta
er þá sagan, sem þú hefur að segja
henni! En jeg ætla þá að segja henni
sannleikann, og hann er þetta: Þú ætlar
að ná haldi á peningum hennar og hlaupa
af stað til Ameríku á augnablikiuu. Var-
ney hefur verið hjer og komið upp um
þig. Þú komst eptir peningunum, en
ekki konunni!’
Þessum orðuin lireytti hún að hon-
um svo frekjulega, að jafnvel liann, til-
finuingardaufur eins og hann var, brá lit-
um. Kinnar lians roðnuðu, eins og hún
hefði slegiK liann, en áður hann gæti
svarað, greip Sara, sem staðið hafði ráð- -
laus í dyrunum, fram í og sagði mæöu
lega: 4Komin í deilur undir eins!’
Og Mansell, sem aö vissu lejtivar
skarpari en þau öll, náði sjer aptur á
augnablikinu og segir ósköp rólegur:
(Ekki að þvi er mig suertir, góða
mln, um það má jeg fullvissa þig. En
þevsi kona segir að jeg hafi komið ti! að
vitja peninganna en ekki kouuniiar. I)á-
indis laglegt að segja mantii svo hátt, að
allir sem um strætið fara megi iieyra!’
Mjerdettur ekki í liug aK rífast við hana,
en jeg stiug því að þjer, að það er ekki
skemmtilegt fyrir mig að búa í sama
liúsi og fólk sem hatar mig, og setur sig
út til að eitra konu mína gagnvart mjer.
HvaK flnust þjer um það?’
7. KAPÍTULl.
Þau Pinder og Debóra fuudu til þess
með trega, að þau höfKu þarna mætt jafn
oka sínum. Pinder hafði svo mikið vald
á sjer, að hann sagði ekki eitt orð, en
það vald liafKi ekki Debóra yfir sjer.
IIúu titraði af geðsliræringu og beitti á
liann sínum vopnum til þess síðasta. (Jeg
skal fara úr þessu húsi fyrir fullt og
allt, fyrir eitt orK sj-stur minnar. En jeg
fer ekki þverfótar fj-rir tilstilli aðskota-
dýrs, sem hjer er í dag, en burtu á morg-
un, eptir að liafa dregið mjólkina úr
kúnni, og sogiK blóðið úr kálfinum!’
Þetta sagði hún með fullri áherzlu og
benti um leið með vinstrí liendinni á
Söru, en hægri á Lucj-, gefandi Mansell
þanuig greiniiega hugmynd um, liver
væri kýrin og hver kálfurinn. Þessi
meiningardrjúgu orK hennar og liiuar ó-
fínu handabeudingar, er fylgdu, höfðu
þau áhrif, aK jafnvel Pinder gat naumast
orða bundÍ8t. Og þau flettu tiinui upp-
gerðu kurteisisMæja gersamlega al Man-
sell, svo aK hann ÓK nú að henni í sínum
gamla ham,.en Sfwa kom þóíveg fyrir að
hann segði nokkuð;
(Nei, þú skalt ekkisvara henni James,
ekki einu orKL’ sagðL hún og var svo
tignarleg og stillt, að sljákkaði í öllum.
(Farðu og taktu, haná dóttur þína á knje
þjer, en jeg skal segja hjúum okkar,
hvaK mjer býr í brjósti’.
Tók þá Mans ell Lncy og fór með
hana, upp á lopt. Þegar hann var kom-
inn nógu langt burtu, rjetti Sara fram
báðar hendurnar og baK þau tvö, Pinder
og Debóru að koma tii sín. Og þau tóku
sitt hvora hendi og komu til hennar. Á-
vitaði hún nú bæði tvö, en hún var svo
blíð og orð hennar svo hlý, að þau
græddu sárin í stað þess að búa til ný.
(Þið hafið sannarlega ást á mjer
bæði’ sagði hún. ((Svo kennið þá i brjóst
um mig líka, en flæmið mig ekki út í
horn. Neyðið mig ekki tii að kjósa
anDaKtveggja, manninn minn eða ykkur
Þið vitið líka hvern jeg hljH að kjósa.
ÞiK vitið líka, aK ef jeg vildi sóa þessum
peningum mínum öllum í glys og óþarfa
fj-rir sjálfa mig, segðuð þið ekkieitt orð.
Hvers vegna þá ekki að lofa mjer að
gleðja mitt eigið hjarta, með því, að
gefa þeim peningana sem jeg elska. Það
er mjer langtum meira virði en £400, ef
þið vilduð bara sjá það’.
Hún yfirbugaði þau bæði með þess-
um orKum sínum. Debóra leit til Pinders
og sagði í vandræKunum, aK systir sin
auðvitað skildi þau ekki. Eptir litla
stund herti hún upp hugann og sagði:
(Það sem við eignm við er það, að ef
þú sleppir hendl af penlngunum, taparðu
manninum, en svo iengi sem þú heldur
þeim, svo lengi heidurðu h*num lijá
þjer. Og viK bæKl höfum sjeð, hve
mjög þú sj-rgirhann, þóliann geri hvort-
tveggja: fjefletta þig, og hlaupa burtu
þegjandi og skilja þig eptir yflrgefna’.
(Jú, jeg skíI j-kkur’, svaraði Sara
blíðlega. (Þið viljið mjer vel, en eruð
full af efasemi, vantrausti og grunsemi,
Jegásaka ykkur ekki fj-rir þetta; þið er
uð svona gerð. En jeg er öll þar sem
jeg er. Jeg get ekki elskað ogvantreyst,
eða vantreyst og elskað, í senn*.
GeKprýðin og hin þýKu orK Söru
voru nú búin að j-firbuga gamla ástvin
hennar, svo liann fór að biðja Debóru að
vægjahenni. (Stríddu henní ekkí meira',
sagði liann. (Hún er allt of góð fyrir
þennan lieim. Hún er engill!’
Debóra tirosti, horfði á sj-stur sína
um stund og segir svo: (Húh er furðu
góður kvennmaður, það sýnir andiit
hennar, en hún er kvennmaður, um það
máttu vera viss, engu síður en móKir
hennar var á sínum tíma. Sara! Jeg
ætla ekki að fara í flæmingi lengur, en
spyrja blátt áfram: Langar þig til að
önnvr kona fái þessi £400?’
finnur kona't spurði Sara með nip-ta
fáti, engillinn, sem Pinder áleit að væri.
JIvaK ertu að fara með. Ilvaða önnnr
kona?’
(Hann Dick Varney sá hann meS
k'ennmanni, laglegum kvennmanni!’
svaraði Deiióra.
(Og hvað sannar það?’
,Það einstakt sannar lítið. En mað-
ur, sem á hans aldri yfirgefur einn kvenn
mann í 3 ár. er alveg viss með að fá sjer
annan!’
Æ, segðu ekki þettn!’ hrópaði Sara,
hálf-efablandin.
En Debóra, sem nú var rjett komin
á ferðina, var ekki á því að hætta að svo
stöddu og lijelt því áfiam. (Það er ótrú-
legt og gegnstríðandi náttúrlegu eðli, ef
annar kvennmaðurer ekki einliversstað-
ar á bak við. En sje þar annar kvenn-
maður, þá er líka ailt auðskilið, þriggja
ára burtuveran og þögnin. Hann í Neiv
\ ork, leikandi við hvern sinn ftngur—
kvenimaður, þú sj-rgjandi á Engiandi—,
enginn annar maður (Pinder er einungis
vinur). Ilin konan er í p°ningaþröng
(og það er hin konan æfinlega) og þá
kemur Dick Varney og segir honum frá
allsnægtum þínum. Hann er hingað kom-
inn að mánuði liðnum, og á fyrsta degi
þurmjólkar liann kúna! Ameríkönsk
gróðabrögð! Ameríkönsk hvmbug!
(Framhald).