Heimskringla - 16.05.1889, Síða 3

v’ar har talsvert fje komið saman til
stofnunar barna og uuglinga skóla; munu
harðærin sítian valda að hann er ekki
enn kominn á fót. Lausakennarar fóru
Lar um sveit að vetrinum og kendu börn-
um innan fermingar, skript, reikning o.d.
Það, sem jeg hefi nú sagt um Vopn-
firðinga, vil jeg ábyrgjast a* satt er, til
pess tíma að jeg fór af íslandi, skil jeg
ekki að þnr hafi mikil andleg ajtturför
6Íðan átt sjer stað. Skortur á lestrar og
framfarar löngun stendur þar því varla í
veti fyrir „Sam.”, sem tiest öll íslenzk rit
önnur nýtilegs efnis eru keypt og lesin.
Mjer er nær að halda, að þóJJHalldór
próf. hefði lifað enn, að hann hefði ekki
mikið unnið atS útbreiðslu „Sam.” í sókn
sinni. Var hann þó almennt álitinn með
frjálslyndustu, lærðustu og beztu kenni-
mönnum íslands.—Orsökin til þess að
„Sameiningin” er í svo litlu gengi í
Vopnafirði held jeg því sje skyldari henni
sjaifri en andlegum{uppblæstri þar. '48|P
. Jl ^ Björn Halldórsson, 3
frá Hauksstöðum í Vopnafirði.
HÆG SUNNAN-GOLA.
Á fimmtudaginn 25. apríl höfðu ís-
lendingarí Lincoln County skemmtisam-
komu í fjelagshúsinu, og voru flestir
leiðandi menn liyggtíarlagsins þar sam-
ankomnir, þó fámennt væri. Hvers
vegna þessi dagur var valinn til skemt-
ina vita þeir bezt, sem samkvæmið
stofnuðu. En það vita þó allir, að
fimmtudagurinn 25. apríl er enginn merk-
isdagur lijer 5 landi. Jeg veit hreint
ekki í hvers minningu eða 1 hverju
skyni—ameríkanskt skoðað—, að sá dag-
ur ætti að vera haldinn hátiðlegur. En
svo er þati vitaskuld, ef að mönnum
dettur til hugar að koma saman og
skemta sjer, þá tekzt til þess einhver
dagur, og svo í þessu tilfelli.—Og það
vildi svo til, að þetta góða samkvæmi bar
upp á þenna hversdagslega dag.
Þetta er nú annars að láta nokkuð
ólíkindalega. Jeg veit eins vel og sam-
komufólkið sjálft í hverju skyni það
hjeit þennan dag hátíðlegan. Það var
ekki fyrir neina tilviljun, atf þetta sam-
kvæmi bar upp á þennan dag. Þess-
um degi mátti einmitt ekki sleppa. Ann-
ars var allt ónýtt. Þetta var sumardagur-
inn fyrsti—ekki í Ameríku, heldur á /s-
landi!. En jeg skil ekkert í þessu. Jeg
hjelt að frelsið og allsnægtirnar hjerna
gerðu vesturförum undir eins svo bjart
fyrir augum, að Þegar þeir litu til baka
til fósturlandsins, þá sýndist þeim allt
svo viðurstyggilegt, í svoddan myrkri,
eymd og voiæði; sýndist allt á trjefótum
og komið i einhvern óskapa óaldarbray,
og meira að segja, virtist varla nokkur
nýtur maður eptir í landinu, ekki nokk-
ur embættismaður að minnsta kosti, er
tit cain í. Já, jeg hafði ímyudað mjer,
að ísleudingar hjer vestan hafs yrðu
undir eins, er hingað kæmi, svo frjdls-
lyndir, heiðoirðir og citrir menn, að þeir
gætu ekki framar rennt klýjum huga til
ættjarðar sinuar. En nú gaf öðruvísi
að líta við. Þessi samkoma ber vott um
hið gagnstæða, og er það stórt gleðiefni.
Jeg sje nú, að þeir landar hjer vestra, er
ekki geta litið rjettu auga iand nje lýð
heima, eru tiltölulega fáir og fráskekkt-
ir. Varla mun nokkur ætla að íslend-
ingar í Lincoln Co. sjeu nokkurt af-
brigði, en þeir hefðu þó vissulega ekki
farið að halda sumardaginu fyrsta á ís-
iandi liátíðlegan, hefði peim ekki verið
hlýtt í huga til fósturlandsins.
Mjer finnst að sumir þeirra manna,
sem mikið liafa að seyja, og sem finnst
þeir endilega þurH að segja ýmislegt sem
annars mundi verðaósagt, sjeu að reyna
að „koma inn í menn" þeirri skoðun, að
Islendingar hjermegin hafs sjeu úrvalið
úr þjóðinni, og ekki nema úrhrakið ept-
jrílandinu, illgjarnir bjánar, sem ekki
beri skynbragð á nokkurn hlut. En
þessa skotSun gætu víst fáir felt sig við
sem betur fer.
Sjeu íslendingar vestan hafs tiltölu-
lega vitrari og betri menn en þeir, sem
eptir sitja, þá hafa þeir orðið svo síðan
þeir fluttu vestur. Áður bar víst ekki
stórt rneira á þeim en öðrum. Síðan að
hiigað koui hafa þeir okki tekið stór-
vöxnum framförum nema í efnalegu til-
iiti—en það er nú líka nóg. Þatt þola
ekki allir meðlætið. Undir eins og suin-
um fer að gauga vel, er þeim mjög gjarnt
á a5 bregða öðrum, sem miður vegnar,
im ómennsku, viljaleysi og vitleysu.
Og svo er fyrir sumum löndum hjer
vestra; þeir „sítera” meira í vit og heil-
brigða skynsemi, heldur en kringumstœður
En slíkt nær ekki góðri átt. „Það er
hægra um að tala en í að komast”. Að
ætlast til þess, að menn á íslaudi standi
jafnfætis Ameriku-mönnum í framfara-
legu tilliti, væri þats sama og ætlast til,
að hjólið rynni jafn-liðugt í krappa-
þýfi og á rennisljettu.
Sumir landar lijer vestra þurfa að
gæta meiri sannsýni, gagnvart þjótS sinni,
heldur en þeir hafa gert hingað til. Það
er ekki þeim að þakka, að Ameríka er
eins og hún er, eða að þeim gengur bet-
ur hjer en heima; nje heldur geta þeir
sem eptir sitja gert að því, hvernig ls-
land er. Vesturfarar liafa ekkert til að
stæra sig af. Það er lítil frægð að
smeygja sjer út úr bágindunum, hvað
sem um aftra veríur, þegar maður veit
af einhverjum betri stað á hnettinum og
hefur tækifæri til að komazt þangað og
sleppa! Jeg veit ekki hvaða dáð eða
drengskap þarf til þess—eía nokkuð það,
se m hægt væri að vera hreykinn af. ís-
lendingar yfirgefa ættjörðu sina, til þess
að bæta hag sinn, einungis til að eiga
betri daga, hvernig svo sem öðrum líð-
ur. En ef þa8 er ekki frekar til að
blygðast fyrir, heldur en að stæra sig af,
þá er skynsemi mín eitthvað lasin, ekki
almennilega heilbrygð. Svona er nú samt
frjálsrætSið. Hver sem sjálfur ákvarðar
sig til að eiga gott og álítur að forsjóuin
hafi skotið sjer í heiminn á skakkann
stað, þá er það ekki urntals mál, hann
verður að reyna að leita upp rjetta stað-
inn!
F.
BLÓMIÐ.
(Snúið hef ur úr dönsku S.B. Benedictsson).
Fann eg í lundi fjólu smá
með fölar kinnar, dapurt auga.
Hrygð á hennar svip eg sá
og sorgartárin vanga lauga.
„Til einskis er eg blómí lundi björtum,
jeg blómstra ei til gleöi neinum hjörtum ’.
Sagði blómið af sorg.
Hennar sára harmakvein
heyrði Venus, ástar-gyðja.
Ungan þá hún sendi svein
sorgmætt blómið til að styðja.
Sveinn tók blómið þar í lundi þýðum
og þúsund kossa gaf af vörum blíðum.
Svo var sorgum ljett.
Eins er meyja mörg og fríð,
sem mærra dala rósin bjarta.
Sama er þeirra sorgarstríð
og sama liggur þeim á hjarta.
Veit þeim áheyrn, Venus ástar-gyðja!
vífln sorgarmæddu láttu styðja.
Sendu hverri svein.
ÞRUMAN,
Hver er hin mikla ógnin eflda,
óðfleyg sjer ryður djúpa braut,
og jarðar fær hverja skepnu skelfda,
því skjóls von er ekki’ í neinni laut?
Það ert þú, mikli þrumulogi,
þykkum skýdrunga svifinn frá.
Þinn rafurmagns strengja bitur bogi
bálskeyttur mörgu snýr í dá.
Hvað sem á fold með fjöri bærist
á feigflar döpru horfir stund;
undrandi hjarta ótta særist,
yfir þegar þú flýgur gruud.
Allt, sem þú heiptar hrammi snertir
og hörtium dauðans fjötrar klóm,
og eldsleifa dökkum svipi svertir,
særist og lýtur skapadóm.
Ekkert stendur vi8 afli þínu,
þú öllu rótar og hverfir bygg8;
þú breytir fegurð á blóma-línu
—björkin er sama voða skyggð.
Bálfleygur þinn í bjargið smýgur,
bóndans rífur að velli hörg.
Fyrir þjer eikin fagra hnígur,
þó fullþroskuð sje og greinamörg.
Regin trjánum, sem rjetta greinar
regnbólgnu skýja-hauðri mót,
grimmefldir þínir funa-fleinar
fletta sundur, að neðstu rót.
Runnurinn bjarti blómum protnar,
brotinn, reittur og skrúða fjær.
Lífsandi þar ei lengur drottnar,
sem logaheipt þinni niður slær.
Bergmáigar veina brúnir fjalla,
er bálörva á þeim dynja slög,
hrynjaudi bergsins hljómar gjalla,
helsöngva kveða gljúfradrög;
mannvirkin sterku stökkva’ í mola,
standast ei þinnar heiptar móð.
Hvað er sem mundi megn þitt þola,
þú máttarstóra þrumuglóð ?
Von er hin minnstu blómin blikni,
brunaöflum þeim liorfa mót,
og liljan unga og veika vikni,
vaxin af hinni smærstu rót.
Me8 bálör þinni berztu styrkri
og blóðgann æ þjer markar veg;
allt með helblæju málar myrkri;
maunlegri sjón ert voðaleg.
St. G.
ELD UAUNIN.
Eptir
CHARLES READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
En þá flugu peningarnir—£400— í
huga hennar, er hún i einfeldni sinni
hafði kastað frá sjer í þeirri von, að
draga saman auðlegð handa Lucy. Hún
beygði sig niður að dóttur sinni og
kyssti hana svo hægt, að hún vaknaði
ekki. ,Nei. nei, mín föðurlausa dóttir’,
sagði hún. , Mín vegna kæri jeg mig
ekki um peningana, en hann skal ekki
ræna þig. Þú skalt fá peningana aptur
hvað sem gert verður við mig’.
Hún settist nú niður og hugsaði um
þa8, hvernig bezt yrði framkvæmt pað,
sem henni á augnablikinu hafði komlð
í liug—og þeir eru færri, sem hitt hefðu
á jafngott rá8 og hún. Hún byrjaði
með því að gera allt það sem mögulegt
var að gera í h»rberginu sem hún var í.
Hún færðidálítið borðyfir a« gasljósinu,
tók upp skærin sín og lagði þau á það,
tók svo upp nál og tvinna, præddi nál-
ina og nældi henni svo í kjólermina sína.
Svo fór hún og opnaði vængjahurðina,
hljóðlega, staðnæmdist svo fyrir framan
hana, til að hlusta og fá sönnun fyrir að
liann og Elizabet væru sofandi, og gekk
svo inn í herbergi þeirra. Þá kveikti hún
á gasinu, en ljet ljósið vera dauft, og leit-
aði svo að fötum hans. Hún fann þau,
og neðst á stólbrúðunni, undir hinum
fötunum, var vestið með pen'ngunum.
Það tók hún og hafði burt með sjer inn í
sitt herbergi.
Settist hún þáviðborðið, tók vestið
og spretti upp saumnum og tók pening-
ana, erekkihafði veiið hrært við, og
saumaði svo vestið upp aptur mjög ró-
lega, og þræddi í öll fyrri nálsporin, svo
að enginn munur sást á saumnum. Að
þessu búnu tók hún vestið og færði yfir
í hitt herbergið og ljet það undir fötin á
stólinn, og skildi við þau með sömu um-
merkjum og Elízabet kvöldinu áður.
Þegar þetta var um garð gengið, og
hún hugsandi á þá leið, að það gerði lít-
ið, hvort sá matSur yrði var við hana,
sem hún gat látið setja í fangelsi fyrir
fjöikvæni, hvenær sem húnvildi, fór hún
og dró lítið til hli8ar blæjuna um rúm-
stæðið, krosslagði svo hendurnar og
horfði á pari« með þeim hugrenningum,
em erfitt yrtfi að lýsa svo rjett væri.
Þar lá hann á bakinu og hraut hátt, eins
og hann æfinlega gerði eptir fyllirí. En
hin önnur konan, sem liann hafði svo
herfilega svikið, lá á hliðinni, sofandi
sætt og vært og með saklausann svipinn
eíns og barn. Hin einbeitta konan, sem
horfði á þetta, stóð þarna lireifingarlaus,
eins og myndastytta, og hugsaði sjer að
læknast algerlega etSa deyja að ötírum
kosti. Og til að gera það útheimtist
meira en meðal þrek. Hún titraði eins og
festupp á þrátfundan kvnlabálinu.er læsli
sig um og smaug í gegnum hvern vððva,
hverja taug og hvert bein líkamans, um
leið og það sveið og brenndi sálu hennar
og hjarta,—en liún nísti tönnunum og
stóð kyr. Hún vildi fá þessa sjón grafna,
brennda, svo djúpt á minnisspjald sitt,
að hún yrSi óafmáanleg, að hún aldrei
gæti gleymthenni, nje með gleymskunni
gæti hún leiðst til að fyrirgefa.
Undir eins í dögun opnaði vinnu-
maðurinn strætisdyr hússins og berS þá
Sara ekki boðanna. Hún dreif Lucy
upp þegar og leyfði henni ekki að lfita
heyra til sin. Þær bjuggu sig báðar til
burtfarar þegjandi, og gengu svo út.
Gekk Sara á milli dóttur sinnar og rúms
Elízabetar, er þær fóru þar fram lijá, til
þess barnið yrði einskis vísari. Þannig
yfirgáfu þær liúsið, án þess að mæla orð.
* * *
Það var framorðiTi morguns, þegar
James Mansell vaknaði, og var hann þá
einn i rúrninu. Hann mundi fljótt i hvaða
kringumstæðum hann var og varð ærift
óttasleginn. Hugsanir lians voru allt
annað en fagrar. Hvernig vínið hafði
ónýtt öll hansbrögð! Hann sem sje liafði
ákveði'S að halda laglega á spilunum og
hafa báðar konurnar góðar. Honum hafði
ekki komið í hug að gera vartviSsig
hjá Klízabet í New York fyrr en hann
hefði búsett Söru í Boston og verið þar
hjá henni mánuð í miunsta lagi. Hvað
skyldi nú taka til bragðs. Það var ekki
um annað að gera, en rífa sig upp, fá
sjer ofurlítið að jeta og fara svo á fund
Söru, og segja henni einhverja lygasögu
einu sinni! Og fljúga svo með hana af
stað til Boston, og skrifa svo Elíze.bet
enn aðra lygl, til þess að afsaka svo
snöggva burtför frá henni. Hanu lieut-
ist nú á fætur og út úr herbergiuu og inn
þangað er Elízabet, brosandi og ánægð,
var að setja á borðið ágætan morgunverð
fyrir hann. pví hún hafði heyrt hann vera
að klæða sig.
tÞað er rjett’ sagði hann. tGefðu
mjer ögn að borða, og svo fer jeg strax
nlður að bryggjum, að vitja um flutn-
inginn’.
,Hvað! Eru þá peningarnir og allt
saman þar?’ spurði Elízabet.
,Ekki mikið. Þeir skilja ekki við
mig á degi eða nóttu’.
Er þnð satt! Þú ættir þá að sýna
mjer þá’.
.Másfce þú trúir ekki að jeg liafi þá á
mjer’.
,En sú hugmynd! Jú, jeg víst trúi
því, og er ánægð að taka orS þín trúan-
leg’. Hún hellti nú á bollann hans og
sagði ekki meira um peningana. En
hann sjálfur fór bráðum a8 klifa á því
málefni aptur.
,Segðu mjer nú eins og er. Langar
þig ekki til að sjá peningana, til að vera
alveg viss?’ spurði hann.
,Hvað heldurðu Mattliew?’ svaraði
hún. Jlvaða kona mundi ekki vilja það,
eptir að hafa heyrt svo mikið um þessa
peninga!’
,Nú, jæa! Þá er að gera það’. Og
nú hleypti hann sjer úr treyjunni.
(Hvað! Eru þeir í treyjunni? Hún
hefði jeg þó hugsatS að væri ekki sem
tryggastur peningaskápur’.
(Gettu aptur!’ Sagði hann, Og nú
fór hann úr vestinu og sýndi henni vas-
ann innan á boðungnum.
Hún renndi augunum yfir borðið á
vestið og ljet í ljósi, a5 þetta væri betri
fjárhirzla. (En hver mundl trúa að karl-
maður væri svo hugsunarsamur’. Og svo
datt henni fleira í hug, er rýrði ánægjuna.
Hún spurði: (Hver saumatSi þá í fyrir
þig? Jeg get sjeð sporin yfir borSið, og
jeg sje aS kcennmaður hefur saumað!’
,Ja, svo er þá bezt að kveunmaSur
spretti saumnum’, var hiS eina svar, sem
hann gaf henni, en snaraði vestinu yfir
til hennar, og hjelt svo áfram að borða
með allra beztu lyst. En hún hugsaði
meira um peningana en matinn í þetta
skiptið. Hún dróg skæri upp úr vasa
sínum og spretti saumnum og þreifaði
svo í vasann með annari hendinni.
(En hjereru engir peningar’, sagði
hún.
(Vitleysa!’ sagði hann metS fullan
munninn.
Hún leitaði betur, og seglr síðan:
(En jeg segi að vasinn sje tómur’.
(Ekki neina lýgi! Fáðu mjer vestið’.
Hún gerði það og letiaði hann nú
nákvæmlega, en hún horfði á hann eins
og hún trySi því naumast er hann hafði
sagt henni. Hann, sem sagt leitaði út 'í
hvert horn og aptur og aptur, og sneri
síðan vasanum alveg um, en þar var
ekkert!
(Hver ósköp eru þetta’, hrópaði hann
nú' ,Er jeg orðin vitlaus, eða er mig
að dreyma. Það er ómögulegt! Klipptu
það niður í smápjötlur! rífðu það ögn
fynr ögn! Jeghefverið rændur og jeg
fereptir lögreglunni. Jegskal láta skoða
föggur og klæði hverrar einustu kvenn-
persónu S þessu húsi! Og hann stökk á
fætur óSur, og snaraði vestinu til Eliza-
betar.
Elizabet stóð á fætur líka og sagði
meSmikilli alvöru: (Þú gerir ekki neitt
þvílikt. Það eru engir þjófar í húsinu.
En seztu nú niður aptur og hugsaðu
þig um’.
(Jeg get það ekki. Jeg er allur úr
lagi’.
(En þú mátt til! Segfiu mjer nöfn
allra drykkjustofanna, sem þú varst i,
áfiur en þú komst lieim. Var nokkuð af
kvennfólki i þeim?’ spurði hún aptur
eptir að hann liaffii nafngreint margar
knæpur.
(Margar, í sumum þeirra’.
(Fórstu úr treyunni í nokkuri þeirra?’
(Víst ekki! Jeg sem fann pening-
ana í vasanum, þegar jeg afklæddi mlg’.
(Ójá, það ímyndaðyrðu þjer, eflaust.
Segðu mjer þá hver saumaði þá í vasann
fyris þig’.
(Það gerir ekkert til’!
(Hver saumaði þá í?’
(Skraddarinn!’
(Nei, Matliew, það Yr ósatt! Það
var kvennmaður sem gerði þati, og það
var kvennmaður, sem saumaði saman vas-
ann aptur eptir að peningarnir voru tekn-
ir. Það er ekki karlmanns verk á þessu,
og svo eru karlmenn ekki svo slungnir.
Það er meira á bak við þetta allt en þú
hefur sagt mjei.’ Og svo sökti hún sjer
niður í umhugsun um þetta.
Mansell tók nú ráð sin saman og sá
að ekki var annað vænna en fara niður
að bryggju og bíða þar til þess Sara
kæmi atf vitja um farangurinn, og segja
henni að á sig hafi verið ráðist og hann
rændur peningunum. Fara svo burt
með henni og vinna fyrir hana svo sera
mánaiSar tíma, þangað til nógir peningar
vœru fengnir til að senda hana aptur til
Englands.
Sagði hann nú Elízabeth að hann
ætlaði út og setja lögregluna til að leita
eptir peningunum í drykkjustofunum,
og skauzt svo út i flýti. EHz.abet hafði
ekkert á móti þessu, tók ógjörla eptir
hvað hann sagði. Hún sat og braut
hugann um þetta peningahvarf. Eptir
litla stund kom gestur—óvæntur gestur—
gestur sem hún átti hægar með að opin-
bera hugsanir sínar, heldur en eginmanni
sínum.
Undireinsog Sara komst út úr húsinu
spurði hún til vegar að tollhúsinu og varð
hún hissa hve skammt hún haf-Si verið
frá þvi um nóttina. Fremur öllu öðru
langaði hana til að komast heim aptur,
til Englands.
Hin umliðna langa nótt var völd að
þeirri hugliverfingu. Þær kvalir sem
drepa herfangið gera út af vitt sig um
leið, og þjáningarnar sem Sara leið
deyddu ást hennar algerlega jafnframt og
þær sundurstungu sálu hennar. Hugur
hennar, sem aldrei var í tveimur áttum í
senn, var þar af leiðandi allur í Liver-
pool. Og svohafði hún líka sitt sjerstaka
lunderni. Sumir, hvert heldur karlar eða
konur, eru svo undirgefnir ábrýðissemi,
aðpeinier ómögulegt að eptirláta öðrum
óverðugann ektamaka. Hjá öðrum tak-
markar drambið og sjálfsálitið ábrýðina,
hversu stórkostlegt sem afl hennar, eða
vald yfir persónunni annars er. Þetta
kemur fram hjá skapmiklum konum, sem
annaðhvort vilja vera hinar einu eða
koma hvergi við. Og það er athugandi,
að þess meir sem þær unna manninum,
þess meiri er löngun þeirra að vera ein-
ar um hann eða að öðrum kosti skilja
vi« hann fyrir fullt og allt. Ekkert afl
getur breytt þessari stefnu þeirra. Þessar
elskandi, einbeittu konur, tilheyra engrl
ákveíinni stjett í mannfjelaginu, heldur
eru þær hvervetnaað fínna. Bækur, blöð,
menntun eða fáfræði, hvorki mynda þær
eða afmá. Það”er náttúrulögmálið, þó
ekki það almenna, sem þær hlýða.
Sara frjetti að þá um daginn færl
gufuskip af stað til Englands og keypti
hún þegar far með því, fyrir sig og Lucy.
Að þvi búnu tók hún flutning þeirra og
flutti burtu í luktum vagni, ef ske kynni
að Mansell kæmi ogjbiði svo eptir henni.
Hún óttaðíst liaun ekki eina ögn, en hún
hafði óbeit á honum og vildi ekki sjá
hann. Hún bað ökumanninn að flytja
þær og flutninginn í snatri á eitthvert
gott hótel, bara að það væri svo sem
mílu frá tollhúsinu.
James Mansell kom að tollhúsinu
skömmu síðar, en fann þá að fuglinn var
floginn, að kona hans var komin me8
alltsaman á eitthvert hótel. ökumaður-
inn var ekki kominn aptur, en James
fjekk mann einn, fyrir pening er hann
laumaði í lófa hans, til að spyrja hann
um hótelið þegar hann kæmi. Og svo
fór James heim aptur til Elízabetar, því
hann hafði náttúrlega drukkið út allt sitt
skotsilfur daginn áður.
* * *"
Gesturinn sem heimsótti Elíziibet í
millitiðinni var Salómon Grac>. (Hann
var undur feimulegur þegar hann gekk
inn og byrjaði þegar að flytja bæn um
leyfi, en hún batt enda á bœnagerðina í
flýtir.
(Þú komst mátulega’, sagði hún.
(Það hefur verið stolið frá mjer fjögur
liundruS pundum sterling’. Og svo sagði
hún honum allt sem gerzt hafði, en
Salómon kvaS það sitt áli’t að pening-
arnir hel'ðu aldrei verið til.
Mögulegt er það, en þó held jeg að
Matliew hafl sagt mjer satt, og þar í eru
vandræðiu fólgin. Það er sem sje ein
persóna sem jeg hef gruuaða, en jeg
kom mjer ekki að að segja honum það.
Ilann hefði þá ástæðu til að ávíta mig
fyrir að hýsa ókunnugt fólk, og þaS er
lik* satt, að það var heimskulegt af mjer.
Jeg hýsti enska konu og barn hennar i
nótt er leið. Hún sagðist hafa komið á
Gufuskipi í gærdag, og tapað manni
sínum. En jeg gæti nú trúað að hiin
hefSi aldrei átt mann. Uudir öllum
kringumstæðum svaf hún í þessu her-
bergi, og taktu nú eptir, Salómon!, á
meðan Mathew var að segja mjei frá pen-
ingunum, hrökklaSist hún þarna upp að
dyrunum. og jeg hje!t þá strax að hún
væri að hlusta’.
(Alveg rjett! Hún hefur gert það”!
hugsaði Salómon. En til þess að vera
viss spurði hann ef Mathew hefði getið
um hvar peningarnir voru, á meSan
konan stóð á hleri.
(Það hefur hann hlotið að gera’,
svaraði Elízabet. Svo hugsaði hún stund-
arkoin, og segir svo. (Nei! það gerði
hann þó ekki, það er alveg frá! Hún
gat ekki heyrt meira en jeg heyrði, og
jeg sannarlega heyrði hann ekki segja
það fyrr en í morgun. Nei, hún gat
ekki vitað hvar peningarnir voru, nema
hún hefði sjálf saumaS þá í vestið, og
það er nú á móti öllu náttúrlegu. Þetta
hvarf er leyndardómur. Jeg hef engan
botn í þvi’.
Salómon grufiaSi nú stundarkorn, og
sagði síðan, að lagleg kona hefði beðið
æði-lengi eptir manninum sínum niður
við tollhúsið í gærdag, og að meS henni
hefði veriS barn.
Stúlku-krakki?’ spurSi EHzabet.
(Já, það var stúlka’.
(Hvernig var liún klædd?’
(Jeg tók ekki eptir því’.
(Hvernig leit hún út?’
(Heldur dökk að yfirlitl—ljómandi
falleg með svört augu—verulega fallegt
barn'.
(Framhald).