Heimskringla - 06.06.1889, Blaðsíða 3

þannig tolli virðist fyrirhyggjulitið, það
er, að breyta framsókn í apturhald.
Með tollinum höfum vjer aukið við
tðlu þjóðarinnar, með tollinum höfum
vjer aukið hið andlega og líkamlega afl
vort, með tollinum, höfum vjer vitShald-
ið lífi mörg hundruti þúsunda manna.
Sökum tollaius höfum vjer komist á veld-
isstól heimsins. Vefnaður vor og klæða-
gerð er betri en annara; Þjóð vor klæð-
ist ódýrari, betri og sjálegri fötum, en
aðrar. Um leið og Þjer lastið, þá sýnið
sannleitcann!
,Ieg hef nú í seinni tið gefið gaum að
klæðagerð, svo jeg er reiðubúinn að sýna
yður fatnað ódýrann og gótSann. Hjer
5 New-York getum vjer fengið vinnuföt
fyrir $5, mjög góð fyrir $10, gerð úr
ameríkönsku efni, sem endast vei og
halda lit; jeg get einnig sýnt yður ábreið-
ur, fyrir $2,10 parið, sera í engu gefur
eptir $2,50 ábreiðum á Englandi, og $5,00
ábreiður, engu síðri $5,00 ábreiðunum í
blómskrúðar heimkynni fríhöndlunarinn-
ar —Englaudi—.
Sökum þessH sanngjarna verðs, sem
nú viðgengst, missir Þetta augnafjöregg
yðar (fátækramanuaklæðnaðurinu) alveg
sitt gyldi. í hverjum búðarglngga, sjá-
um vjer núflaggað met! verðlágum, ágæt-
um, fötum hjerí New-York,sem eru eins
vönduð, og samsvarandi að verði, sem í
London. Eigi alis fyrir löngu kom jeg
inn í veiksmiðju. Þar var nýbiiið að
gera 25,000 pr. af karlmanna vetrar brók-
um, gerðar úr dúk er vóg fjórtán únzur
hver stika; hvert par skyldl seljast á $1,50
alullarföt voru par á $5,50; mjög góður
vetrarfatnatSur á $6,50, vetrarkápur, hálf-
ull á $2, hver; verð á góðum vinnu-
fatna'Si, var sem fylgir: Vönduð sunnu-
dagaföt J $10, vinnuföt $7, kápa $5,00,
alls $24,00. Daglaunainaður, sem hefur
$2,00 á dag þarf Þv* ekki nema tveggja
viknatíma til að vinna fyrir ársfatnaðin-
um; og betur enn Þat! getur hann ekki
gert á Englandi. Jeg hef litið yfir svo
þúsundum skiptir fatabúnka og verðlag
þeirra þar, en ekki fundið neitt brúklegt,
fyrir minna en $10,00 eða $12,00. óvand-
aðar baðmullarbrækur, kosta þar $2,50;
Maskínugerð stígvjel og skór, eru þar
mun dýrari en hjer í landi. Þetta hef
jeg sagt til að sýna trúleika frumvarps.
ins. Aðeins fáar setningar, teknar eptir
Charles Heber Clark, eru fullnægjandi,
til að sýna, gyldi fríhöndlunar.
Nú verandi ver8 á stálstöngum, hjer
í landi er, $33,00 tonnið (2000 pund) inn-
flntningstollur $17, flutningsgjald $2,50,
til samans $19,50; þetta tekið frá $38,
skiiur eptir $13,50, sem eptir því ætti að
v«ra verð á enskum stöngum, væri orð
fprsetans rjett. En enska verRifl rjetta,
aanaa, er $20, en ekki $13,50. Ennfrem-
úr, stangagerð hafiu hjer í Iandi, með
$28 verndunartolli á liverju tonni; árið
1885, voru stálstangir seldar hjer á $27
einum doll. fyrir neðan upphafleg-
an tojl. Verð á kiiptum járnsaum í
Philadelphia er $2 kúturinn (100 pund)
tollur á járnsaum $1,25. Eptir orðum
forsetans ættu því 1Ó0 pd. í Europu, að
vera 75 cents; hið sanna er, a8 það er ekki
mögulegt, að kaupa 100 pd. af járnsaum,
hvar sem maíur leitar á þessum hnetti,
fyrir minna en $1,50; kliptursaumur hef-
tlr verið seldur hjer í landi fyrir $1,85
kúturinn; samkvæmt því og orðum for-
setans ætti Evropíska verðið að vera á
þeim 35 Cts.
Chloroform er háð 50 centa tolli,
hvert pund, en er selt þjer á landi fyrir
86 cts. Hjerlend vara stjórnast eptir hjer
innlendum verð-mælikvarða, en ekki út-
lendum. Cleveland hefur engar rðkstudd-
ar sannanir, og getur ekki fundið neinar
en jeg hef rök, sem eru hverjum heil-
skyggnum inanni sýnileg, og óhrekjandi.
Að hann fari villur vegar, er enginn efi,
að hið innlenda verílag stjórnist ein-
ungis eptir hinu útlenda mun enginn
neita, en vilji hann og þjer að þjótSin
trúi því a8 svo sje, verðið þjer a8 gefa
henni gyldandi útskýringar. Þjer þurfi8
að sýna, hvernig glasvara, keypt í Pitts-
borg fyrlr Cunard eiinskip; hvernig ame-
ríkanskir brúarsmiðir komust a8 þeim
samningi, a8 setja þúsundir tonna járns
í Australíu brýr; hvernig Pennsilvania
brautarteinar komust til Mexico, og
New-Jersy brautar-eimvjelar, til Ev-
ropu, og Ameríku námavjelar til brerkra
náma í Afríku og með hvaða undrnm
að ainerikönsk baðmull er seld í Man-
hcester og amerikanskt eggjárn í Sheffield.
Vjer höfuin rej'nzluua fyrir oss í því, að
ekki er gerlegt, fyrir oss, að treysta hinu
útlenda gangverSi varnings. Minki fram-
leiðsla vor gefa nábúarnir því gætur; svo
var það árið 1879. þá óx venju fremur
þörf vor fyrir járn, svo nam 550,000
tonna. Við það hækkaði járn í verði á
Englandi um 67 af hundr. Mörg önnur
dæmi þessu lik mætti til færa, að þá er
vjer höfum þarfnast eins eða annars frá
útlöndum, höfum vjer ekki fengið það,
nema með afarkostum. Fj'rir tollinn
hefur framleiðsla járns og eyrs vaxið á
fáum árum frá 1,000,000 til 10 mill. árl
Herra George Healy frá Cleveland sagði
mjer, ei alls fyrir lðngu. að efnistilkostn-
a8ur járnbrauta, skipa, og þ. li. væri á
ári hverju $150,000,000.
Verði tollurinn afnuminn, munu dag-
laun þegar í stað lækka, í námum
og verksmiðjum. Mín meining er, að
betra sje fyrir þjóðina a8 borga meira
fyrir járn, eyr, og stál, heldur en launin
lækki og framleiðslan minnki. Um þetta
tollmál má inargt segja, margt, sein
Cleveland hefur ekki til hugar komið.
Sjónarsvið hans er þröngt, rjett sem hann
horfi í gegnum sjónpípu, er afmarkar
sjónrúmið; allt sem haun sjer er svart.
Hann ákveður ekki hvort vjer skulum
klæðast fötum gerðum úr ameríkanskri
ull, eða Ástralíu ull; meini hann þat!
síðara, hversu mikið apturhald, væri
það ekki þjóðinni? Það er ekki einung-
is verð klæðanna og fæðunnar, það eru
hin innri bönd þjóðarinnar, sem vjer verð-
um fremur öflru að styrkja. Stjórn þess-
arar þjóðar er valin með alþjóðar vilja.
Sú er því f j'rsta og hel'/.ta skylda nennar
að vinna eptir vilja og hagsmunum hvers
eins eiustaks og pjóðarinnar í heild sinni.
Þeir (stjórnendurnir) verða að rannsaka
og prófa, þeir verða a3 kanna dýpi og
straumhraða elfu timans, annars fjarar
þá uppi.
Það sem þjóðin getur unnið ódýrar
en keypt, á hún að vinna.
ÞjótSin afhendir einstaklingnum frum-
efnin tll brúkunar.
VerS hvers hlutar mælist með vinnu-
tíma þeim, er til hans gengur.
Þjóðin getur ekki afhent auð sinn
eða vinnu. Framleiðsla kostar ekki meir
enn yðjuleysi.
Þessvegna er hið verulega verð hvers
hlutar það, sem tilbúningi hans nemur.
Vegna kringumstæðanna borgar það
oss, að vinna allt sjálflr, enda þótt hverj-
um einstökum verði þaö ekki ódýrara,
þá samt þjóðinni.
1 frumvarpi forsetans er engin sjer-
stök grein framtekin, svo maður er engu
nær, að liverju hann snúi. Er það járn
ogstál? Ef svoer, hefur hann þá tekið
það til yfirvegunar, að um $50,000,000
at járni og stáli, vas síðast liði'ÍS ár flutt
til vor frá útlöndum. Aðfluttur ullar-
varningur $40, 000,000; silki $30,000,000;
baðmull $30,000,000; hampur og lín $31,
600,000. (Framh.)
eldraunin.
Eptir
CBARLES RKAD.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
liann er þó í Liverpool?’
,Nei’.
,H»nn kemur þá með næsta skipi?’
,Nel\
,Ja, hefur nokkur heyrt annað eins!’
,Vif> skulum blðja liana yelkomna,
en ekki spyrja hana’, var Pinders tillaga.
Hún segir pkkur feröasöguna, þegar
henuar tími er komin. Og fyrir mitt
leyti er jeg fullkomlega ánægður að sjá
hana heim komna, hrausta og glaða’.
,Jeg er glöð af því að hafa nú faritS, og
af því jeg er nú komin heiin til tveggja
kærra vina minna. Jeg sá ykkur bæði í
draumi. Þiðsátuð frvmmi fyrir þessari
mynd þarna, og voruð að segja: ,Við
sjáum hana líklega aldrei aptur’.
,Ó, gu8 almáttugur! Við einmitt
gerðum þetta’, hrópaði Debóra.
,Jeg vissi þa8 hlaut að vera. Jeg sá
ykkur svo skýrt’.
Ilebóra vesalingurinn rjeði ekki við
forvitnina. Hún logaði upp um allsstað-
ar. Hún framsetti spurningar óbeinlínis,
ef ekki beinlíuis, en Sara varðist ölluni
þeim laglega. En svo kom partisk og
hálf-óþægileg spurning til sögunnar. De-
bóra fór í kringum liana, en spurBl ekki
beinlinis. ,8íðan þið fóruð’, sagði hún,
hefur Pinder verið hjer í húsinu og soflð
í herberginu henuar Lucy, því jeg var
hrædd að vera einsömul’.
Sara skildi undir eins hvað systir
hennar átti við og segir þvi: ,í öllum
bænum breyttu engu fyrir mína komu. I
Lucy sefur hjá mjer í mínu herbergi.
Er ekki svo gæzkan?’
,JÚ, mamma! Jeg vil vera hjá þjer
alltaf, bæði dag og nótt’.
Þetta þótti Debóru vænt um, og Pin-
der lika. Hann bjóst við að fá nú kurt-
eisa bendingu um a8 flytja i annað hús.
Samt var Debóra ekki ánægð. Hún mátti
til a8 gera eina tilraun enn, að veiða
upp úr systur sinni.
,Þetta er sannailega ákjósanlegt’,
sag8i hún, ,en jeg er hrædd um að það
geti aldrei staflið lengi, að það sje of
gott til að endast. Bann á eptir a8 koma
enn, þegar minnst varir, og umhverfa
öllul’
Þessu svaraði Sara ekki með svo
miklu sem einsatkvæfisorði, og á svip
hennar var helzt að sjá, að hún ljet sem
þessar bollaleggiugar skiptu hana engu.
Verður maður því að viðurkenna, að það
var von, þó Debóra hálf-ærðist af for-
vitninni. ,.Jæja!’ sagði hún þá næst.
,Viltu svara mjer upp á eina spurningu
einungis, þessa: Náði hann peningun-
utn?’
Sara tók peningane upp úr vasa sín-
um og hjelt þeim upp til sýnis, og sagði
með hægð. ,Þeir eru hjer allir, að frá-
dregnum heimferðarkostnaðinum’.
,Það þykir mjer vænt um’, sagði
Pinder. ,En fyrir guðs skuld, spurðu
hana ekki meira!’
,Vertu vorkunsamur Joseph!’ sagði
Sara og brosti. ,Hún er kvennmaður, og
má þess vegna til að spyrja, og svo er
hún elskurík systir mín. En þú veizt
að jeg finti mig ekki skylduga til að
svara öllum spurningum hennar’,
,.)a, þolihúnekki að láta spyrja sig,
þá vil jeg hún fari að sofa, því jeg er rjett
að sálast úr forvitni. Er ekki eins fyrir
þjer Pinder? Segðu eins og er!’
' ,Nærri lætur það’, svaraði Pinder.
,En jeg kæri mig ekki um a8 vita allt i
einu, svona samstundls. Og heidur vil
jeg hafa hana heimkomna og vita ekk-
ert, heldur en áð vita allt, sem gerzt hef-
ur, eu hafa hana ekki hjá okkur’.
Debóra ljet nú sem liún væri ánægð
að hætta við svo búið, en það var hrein
og bein hræsni. En hún ljet það i veðri
vaka, af því liún rjett í því mundi e)itir
at! Lucy var einnig í New York; hún
skyldl veiða söguna upp úr henni.
,Eltt verðurðu þó að segja mjer’,
sagði Debóra, er hún skildl vT8 Söru í
svefnherbergi hennar, einungis eitt orð,
svojeg geti sofið. Þat! er þetta: Ertu
glöð?’
,Já, jeg eránægð, systir min’, svar-
aði Sara einungis.
Debóra þreytti vit! að veiða upp úr
Lucy, en það gekk ekki. Lucy límdi
saman varirnar, hrlsti höfuðið og svar-
atíi engu. Móðir hennar haftSi á heim-
leitSinni knúð hana til að lofa sjer því,
að segja ekki eitt orð um það er gerzt
hafði í New York. Og stelpa efndi lof-
ortSið, Debóru til mesta ergelsis. Hún
þoldi ekki þessa þögn, en Pinder kærði
sig ekki. Hann fann að þar var nóg, og
meira en nóg, til að vega á móti þeim
skorti á þekkingu sögunnar. Sara sem
sje tók aptur viö forstöðu verzlunarinn-
ar, og hann var nú í annað skipti henn-
ar önnur hönd og umgekkzt liana dag-
lega. Ábrýðissemi hans var sokkin í
óminnishaf. Maður hennar var hvergi
nálægur og ekki sjáanlegt að hún hugs-
aði nokkurn tíma um hann. Hún ljet
núaldrei sömu tilfinningar í Ijósi og hún
hafði gert áður. Pinder var þetta óskilj-
anlegt, en fjekkst svo ekkert um þak.
Einmitt þessara ástæöna vegna rak hann
nú verzlanina af enn meira kappi. Káð-
lagði hann henni að sitja um tækifæri til
að leigja stærri Imð við betra st.ræti og
yarð það nokkru sítSar. í þeim staðfjór-
faldaðist verzlunin á stuttum tíma, svo
nú var hún koinin á beinan veg til að
safna aútSæfum. Heilsa Lucj' bilaði nú
allt í einu, og þá, eins og endranær, varð
Pinder úrræðabeztur. Hann leigði liús
með stórum garði umhverfis, laust utan
við borgina, og flutti þær systur og Lucy
þangað, og útvegaði þeim vinnukonu.
Þar bjó þá kvennfólkið, þó Sara gengdi
búðarstörfum á daginn. Sjálfur hjelt
Pinder til í gamla húsinu við Grænu-
götu.
Þannlg leit! tíminn, og jafnt og stöð-
ugt 6x Pinder í augum Söru. í sann-
leika reyndi þessi alvörugefna, blátt á-
fram búkona, aldrei til að dj’Ija sína vax-
andi ást á honum. Breytingin í þá átt-
ina var sýnileg strax um kvöldið, er hún
kom heim frá New York, og hver mán-
uðurinn á fætur ötSrum framleiddi nú
enn greinilegar hennar vaxandi ást á
manninum, sem svo mjög haftSi unnað
henni og liðið fyrir hana 1 samfleytt 10
ár. Debóra sá þetta, Lucy sá það, en
Pinder sjálfur sá það seiuastur allra, og
þá fyrir hálfgerða bendingu Debóru.
Hugrenningar hennar voru alveg opin-
berar fyrir hverjum, er hafði augu til að
sjá, þó undarlegt væri. Það voru vand-
rætSi að sameiua þessa breytni heunar vit!
eðlisfar hennar, því hún vitanlega var
gipt koua, og hin varúðarfyllsta af kon-
um. Hvers vegna ljet hún þá Joseph
Pinder sjá, að hann, og hann einn, var
maðiirinu sem húu iinni?
En sem við var að búast komst fo-
seph einn dag ats þeim mikilvæga sann-
leika, að honum voru sett takmörk.
Hrifinn af alsælu ástarinnar ætlaði liann
einu sinni að kyssa hana, en hún dró sig
frá honum. ,.Ieg verð’ sagði hún, að
biðja þig að gera svo vel og muna, að
jeg er eiginkona James Mansells!’ Og
um næstu 2- 3daga á eptir var hún vara-
samari og óþýðari í viðmóti. Þar hafði
herra Pinder fengið lexíu til að læra.
Fullkomin og inndæl blíSa var sýnilega
á boðstólum, en að eins í ort!i kveðnu,
aðeins til að horfa á. Nautn ástarinnar
og blíðunnar var afbeðin me'ii þökkum.
í fyrstu fjell Pinder þetta illa, sætti sig
þó von bráðar við að halda sjer innan
þessara takmarka, þegar honum flaug í
hug, hvað hann haftsi liðið fyrir hana
á langtum gleðisnauðari umliðnum æfi-
stundum. Staða hans var nú í sannleika
himinborin, í samanburði við hana fyrr-
um, og það sem mest var í varit! var það,
að nú var enginn til að kveikja í honum
ábrýði. Svo var og S húsinu svo ágætt
hjálparlið, til a'S gera honum lífið skemti-
legt; þær Ilebóra og Lucy unnu honum
bátSar, ljeku við hann á allar lundir og
sýndu honum fullkomnustu lotningu.
Hversu lengi að ánægjan með þessa
hreinu, en liæglátu ást og blíðu—og sem
er hin varanlegasta ánægja, er náttúran
framleitsir, ef menn at! eins vlldu sjá
það og viðurkenna—hefði viðhaldizt, er
ekki hægt að segja. En að 10 mánuðum
liðnum, frá heimkomu Söru, kom það
fyrir, er svipti burtu friðm in úr hjarta
Pinders.
Sara rak nú orðið stórmikla verzlun
við Bandaríkiu, og einu sinni kom frá
New York nýr umboðsmaður, sem var
gagnkunnugur Salómon Grace. ,Man-
sell!’ sagði hann, er hann sá það nafn yfir
búðardyrunum. ,Jeg gæti sagt skrítna
sögu í sambandi við það nafn’.
,Það er algengt nafu. Þekkirðu má-
ske James Mansell, og er sagan um
hann?’ spurði Pinder.
,Nei, það er kvennmaður, sem jeg
á við’, svaraði agentinn. ,Mrs. Mansell,
kona vinar míns, Salómons Grace, sem nú
er, fann hana eitt kvöld, sitjandi a dyra-
þrepi sínu og hjá henni var ofurlítil
stúlka, en konan kvaðst liafa tapað af
manni sínum. Mrs. Grace—Mrs. Ilaynes
lijet hún þá—bauð henni inn og geðjað-
ist svo vel að henni, at! hún gaf henni
kvöldverð og Ijeði henni rúm til að sofa
í um nóttina. Allt í einu keniur Mr.
Haynes heim, án þess von væri á honum.
Þau kysstust nokkrum sinnum, þykir
mjer líkast, og spjölluðu um mál sín.
Svo skilst mjer Mr. Haynes (það
komst upp að það var ekki hans rjetta
nafn) hafi um nóttina tapað £400, er
saumuð voru í brjóstvasann á vesti lians.
Út af því urðu deilur. Hann sagði þetta,
hún sagði hitt. Og svo—látuin okkur
sjá -, hvað var þá næst? Ójá, nú man
jeg það! Hvað heldur þú? Morguninn
eptir stóöu þau Haynes og kona hans og
horfðu á, er gufuskip fór af stað til
Englands. Og hver skyldi þá hlaupa upp
á þilfar allt í einu önnur en Mrs. Man-
sell, og veifa peningunum framan i þau
bæði!’
jÁgætt!’ sagði Pinder hlægjandi.
,Haltu áfrain með söguua'.
,Svo komzt þat! upp, að lmn hafði
ekki tekið annað en sína eign, því þessi
Haynes var enginn annar en Mansell,
matSur konunnár, sem nú var að fara
burtu aptur. Hann hafði tekið i sig að
reyna fjölkvæni, pilturinn!’
,Og fanturinn!’ sagSi Pinder. ,Nú
sje jeg og skil alltsaman’.
sEn það varð ekki gróðabragð’, hjelt
agentinn áfram. ,Konurnar báðar sneru
við honum baki. Og vinir Mrs. Grace
vildu endilega láta hneppa þrælinu í
fangelsi, en þá kom Salóinon Grace til
sögunnar og ba'f! honum vægðar, en
bauðst til að giptast konuhni. llann
haföi unnað henni frá upplisfi. Að þessu
gekk hún með glöðu geöi og giptist hon-
um. En sagan virflist liræra þig. Þekk-
urðu máske fólkið?’
,Já! Þessi Mrs. Mansell á búðina,
sem við erum í’!
,Er það mögulegt! Undravert er
hvernig margt snýst! Kn þú náttúrlega
ertu sögunni gagnk unnugur’.
,Nei! Hún nefnir mann sinn aldrei á
nafn!’
(Ekki nema eðlilegt! Þat! lilýtur at!
vera sorglegt umtalsefni fyrir hana
þetta!’
(Hvar er fanturinn nú? Hvað varð
af honum? Er það mögulegt að há'nn
komi yfir hingað?’
,Hva'5 heldurðu að jeg viti um það?’
Það er hægtSarleikur að ímynda sjer,
hvaða áhrif þessi fregn hafði á Pinder.
Ilann rauk þegar af stat! út að íbúðarhúsi
Söru, glóandi af ást á heuni og fullur
meðaumkunar, en að þvi skapi reiður
við mann heunar. Á leiðinni kólnaði
blóð hans ofurlítið, og hani^ spurtSi sig
sjálfan, hvort hann ætti af! opinbera fyrir
Sðru allt sem hann vissi, svona undir
eins. Hann gertSi rát! fyrir að hún hefði
einhverja gilda ástæðu til að þegja yfir
þessu, og að hún inundi ekki þakka sjer
fyrir opinberunina. Tók hann því þaö
ráðið, at! segja Debóru allt af ljetta, og
leggja henni svo ráð, hvernig hún meö
lagi skyldi koma sögunni til eyrna systur
sinnar, svo að henni yrði sem minnsttil-
finnanlegt.
Debóra byrjaði og laglega, en Sara
sá strax hvar komið var, og sagði henni
svo alla söguna sjálf, án nokkurs rósa-
máls. Og morguninn eptir talaði hún
einslega við Pinder. (Svo þú hefur’,
sagði hún, því hún þóttist vita hvatSan
Debóra hefði söguna, (heyrt eitthvað um
ástæðurnar til algerðs skilnaðar mín og
Mansels?’
(Já, Sara! Sannleikurinn er, að jeg
hef heyrt það’.
(Jæja! Ilebóra segir þjer þat! greini-
lega. Það er mál, sem jeg vil sizt tala
uml’
(Heldur vildi jeg þó hafa heyrt sög-
una frá þínum vörum. Efastu máske um
það, hvors hlið jeg muni taka?’
(Nei, Joseph! Ekki eitt augnablik.
Ef þú vilt endilega vita það, var það ein-
göngu þín vegna, að jeg hef þagað yfir
henni’.
(Mín vegna?, En veiztu þá ekki, að
einmitt þetta eykur ást mína á þjer. Jeg
má ekki hugsa um þat!, að þú, fremur
öllum ðtfrum, skyldir lenda í þessum
klóm, til þess að vera fjeflett og svikin’.
(Og fá fulla lækningu! Hvert sem
þú trúir því eðk ekki, þá er jeg þakklát
einmitt honum, fyrir að hafa þannig op-
inberað sig, áður en hann leiddi mig
lengra, áður en jeg eyddi fleiri árum til
að elska hann, þvílíkan mann. Nei, Jo-
seph! Jeg hef alltaf verið einhuga. Og
í þetta skipti snerist hjarta mitt algerlega
til þín, áður en þú sást andlit mitt, og
þess vegna ge.ymdl jeg þessa sorgarsögu
hulda í mínum eigin barini, en það gat
ekki haldist. Þú veizt ástæður minar nú,
veizt að jeg er hvorki mey, eiginkona
eða ekkja. Þetta er það sem jeg hef ótt-
ast og óttast enn. Jeg er nú svo hrædd
um að þetta heimili vertSi ekki eins á-
nægjulegt og það hefur verið.
Hún stundi þungan, er hún sagðl
þetta, en hann brosti að þessum hugar-
burði hennar. En hún var greind kona
og reyud og þekkti karlmannshjartað. •
12. KAPITULI.
Fyrst ura sinn breyttist Pinder ekkl
að öðru en því, at! liann sýndi Söru enn
meiri viðkvæmni en áður, en eptir því
sein frá leið fór hann smámsaman aö
sýna ást sína greinilega, og að síðustu
reyndi hann ekki til að draga minnstu
dulur á hana.
Sara áleit skyldu sína, vegna stððu
sinnar, að aptra honum, og það gerM hún
líka mjög laglega. Fór að honum eptir
því sem á honum lá. Stundum beHtl
hún kulda, stundum blíðu, stundum
biátt. áfram alvöru, en þó æflnlega þægi-
lega; en með öllum þessum ráðum gat
hún samt naumast haldið geði Pinders í
skefjum. Ilann gat ekki annað en látið
í ljósi gremju m«ð köflum. Hún sá þaö
gjðrla og syTgði það, en vildi ekki láta
hann merkja, að hún sæi það. Og svo
lyktuðu þessar gremjuhviður hans jafn-
aðarlega, með því, að hann bað hana
fyrirgefningar, og að hún sagðist ekki á-
sakaliann; það væri eflileg afleiðing af
kringumstæðunum, úi því hann nú vissi
hverjar þær væru.
Þar sem ekkert getur sta'5ið i stað,
þá rak þar að um sííir, að fram kom þa«
sem Safa hafði spáð. Maðurinn, eptir
svo margra ára sjálfsafneitun, eptir að
hafa gert fyrir fiana annað eins og hanu
hafíi gert, fann um síðir til pess, að
honum var endurgoldit! með vinarblifu
einungis. Það var svo indælt, að í stað þess
aó gera hann áuægðann, teygði það hann
enn lengra áfram. Hans þörf var ekki
fullnægt nema hann ætti hana fyrir konu,
og hann spurði sjálfan sig hvað því væri
til fyrirstöðu. Þa* var nú orðið hverkl
rangt nje ómögulegt. Hann bað hana og
og bað hana vel að fá laglegan hjóna-
skilnað og giptast sjer. Þessi uppástunga
þótti henni gersamlega óþolandi. (lAð
þú skulir ekki skammast þín!” sagði hún
styttingslega. Og hún sneri að honum
baki undireins, og vildi naumast tala við
hann á eptir svo klukkustundum skipti.
Ilann tók þessum ávítum með mestu
auðmýkt fyrst. En svosagði hannkunn-
ingjum sínuin frá, og þeir lijeldu fram
hans hlið á niálinu, eins og auðvitað var
og hóf hann því sóknina á ný. Hann ba1S
hana me« öllu móti, reyndi að sannfæra
hana, og gerði allt möguiegt nema minna
hana á sina egin verðleika, og hennar
egin hjarta get"5i við þeirri vansögninni.
En allt til einskis, og það sem hörmu-
legast var, var það, að hún fjekkst ekki
til að hafa á móti einu einasta orði hans.
Hennar gamaldagdegu trúarskoðanir og
gamaldagslega viðkvæmni bönnuð uhenni
að þræta um annaðeins málefni og þetta.
Pinder hefði sjálfsagt orðið eins mikið
ágengt, þó hann hefði framsett ástæður
fyrir fjölkvæni. Hennar úrskurður í
þessu var fyrirfram ákvarðat!ur og hún
þess vegna neitaði að taka nokkrar ástæö-
ur til greina. En þetta reyndi haiia eigi
að srSur. og við næstu sókn hans gat hún
ekki bundist tára. (Framhald).