Heimskringla - 03.10.1889, Blaðsíða 2

„Heimslrinila,”
An
Icelandic Newspaper.
P'TBI.ISHBD
e-veiy l'nursday, by
The Heimskrinoba Printing Co.
AT
85 Lombard St......Winnipeg, Man.
Subscription (postage prepaid)
° ie year...........................$2,00
rnonths......................... 1,25
months............................ 75
Payable in advance.
Sample copies mailed frek to any
í-ldress, on application.
Kemur út (að forfallalausu) á hverj-
oin flmmtudegi.
Skrifstofa og.prentsmiðja:
85 Lombard St........Winnipeg, Man.
BlaðilS kostar : einn árgangur $2,00;
hálfur árgangur $1.25; og um 3 mánutii
75 cents. Borgist fyrirfram.
Upplýsingar um verð á auglýsingum
í „Heimskringlu” fá menn á skrifstofu
blaðsins, en hún er opin á hverjum virk
um degi (nema laugardögum) frá kl. 9
f. m. til hádegis og frá kl. 1,30 til 6 e. m.
Á laugardögum frá kl. 9 til 12 hádegi.
Undireins og einhver kaupandi blaðs-
ins skiptir um bústað er hann beðinn aö
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
stofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
verandi utanáskript.
Utan á öll brjef til blaðsins skyldi
skrifa: The Ileimskringla Printing Co.,
35 Lombard Street, Winnipeg, Man . eða
MT'I\ O. Box 305.
„ÞJÓÐVILJINN”
í 24. nr. 3. árg. segir, að ttHkr.”
hafi skjátlast ekki all-lítið par seni
hún segi að Þingvallafundurinn í
fyrra hafi kostað 16,800 kr. t’Hkr.”
sagði nú aldrei að f>að væri. Hún
sagði að eins, ef hver fundarmaður
hefði fengið 600 kr. fyrir ómakið,
f>á hefði upphæðin orðið svona mik-
il. Og pað er líka alveg rjett, að
ttHkr.” skjátlaðist í pví, að pað var
ekki einn, heldur voru pað tveir
Þingvallafundar fulltrúar ísfirðinga,
sem voru um 600 krðnurnar, er
frjettaritari t(ísafoldar” getur um.
Eptir pví var tekið skömmu síðar,
og eptir pví hefðihin ágizkaða upp-
hæð átt að vera samtals 8,400 kr.
En nú fræðir t(Þj<3ðviljinn” oss á
pví, að sá fundur muni ekki hafa
kostað pjóðina meira en ttrúm 2000
kr. i lofordnrn, en töluvert minna 5
útborguðum aurum”. t>að vitaskuld
er ekki hár skattur á alrnenningi og
annað hvort hlaut fundurinn að
kosta svona mikið eða ekki neitt.
En svo viröist eigi að síður, að
pað, sem afrekað var á fundi peim,
hafi samt sem áður verið fullborgað
með 2000 kr. Það var sem sagt
eins víst eins og pað, að enn varir
dagur og nótt, að fulltrúar almenn-
ings mundu eindregið heimta pær
breytingar á stjórnarskránni, sem
alpingi befur um mörg ár verið
að bisa við að gera að lögum. Sú
rjettarkrafa er orðin of rótgróin hjá
almenningi, til pess að skoðana-
breyting einstöku pingmanna áein-
stöku aíriðuni málsins uinskupi
skoðun iýös.ns á einu augnabliki.
^^Þjóðvilji.mim” skjátlaðist í
pví, að paö sje par með rneining
ttHkr.” a~ pvílík fundahöld sjeu ó-
pörf. Það er langt frá að svo sje.
t>að hefnr pvert á móti verið látið
í ljósi I t(Hkr.”, að almerin funda-
höld á fslandi sje allt of fá, og að
pau pyrftu að fjölga, svo að al-
pýða kynntist sínuni stjórninálum á
annan hátt en gegnum blöðin nær
pví eingöngu. Enfundir eru tvenns-
konar, gagnlegir og gagnslitlir, ef
ekki gagrislaiisir, og í röð síðartal-
ins fiokks álítum vjer að síðasti
Dingvallafundurinn megi teljast, af
pví par kom fram svo lítið nýtt,
svo lítið annað en ítrekun pess, er
margopt var búið að ítreka áður.
Það eru almennir fundir, en ekki
pessir fulltrúafundir, sém purfa að
fjölga. En almennir fuudir eru í
raun og veru ekki nema peir fund-
ir par sem mæta alpýðumenn sjálf-
ir, kvaddirtil pess af eigin hvöt að
taka pátt í málefninu, og af löngun
til að heyra fræga forvígismenn
v:.............................. .
UillilUi J UIOU uuimuuiui UUAUik JAc&Iaí
sinni skoðun. Og pað ætti ekki
að kosta meira en Þingvallafundur
kostar að senda 2-—3 öflugustu
pingskörungana út um allt land,
til pess, með aðstoð pingmannanna
eða peirra af peim, sem eru ein-
dregnir fylgismenn málsins, að
stofna til almennra sýslufunda. Sam-
pykktir peirra funda yrðu að mirista
kosti eins beitt vopn í höndum for-
vígismannanna, eins og eru satn-
pykktir Þingvallafundar, par sem
peir pá hefðu í höndunnm fundar-
gerðirnar sampykktar af alpýðu
sjálfri, hina rjettdregnustu penna-
mynd af hinni einu sönnu alpýðu
rödd. Þeir fundir mundu einnig
mikið fjölsóttari heldur en almennt
eru fundirnir til að kjósa menn á
Þingvallafund, af peirri ástæðu, að
fjöldann mundi fýsa að heyra ræður
pingskörunganna, er mest og bezt
berjast fyrir málefni alpýðu á pingi,
en sem fjöldinn I mörgum sýslun-
um aldrei heyrireða sjer nema gegn
um frjettablöðin og annara sögu-
sögn. Að einhver peirra manna
væri viðstaddur, væri út af fyrir sig
nóg til að koma mörgum manni á
fund og láta til sín .heyra með at-
kvæðagreiðslu, ef ekki öðruvísi, er
kyrr mundi sitja heima, pó almenn-
ur fundur væri kallaður til að kjósa
menn á Þingvallafund. Þessirfund-
ir hefðu pví pað fram yfir Þing-
vallafundi, að margfalt fleiri Ijetu til
sín heyra, og að pingfulltrúarnir
hefðu fyrir bakhjalla atkvæði lýðs-
ins sjálfs, og rödd lýðsins sjálfs ó-
blandaða skoðun nokkurra milli—
göngumanna.
Fulltrúafundir, eins og Þing-
vallaíundir, eru eigi að síður parfleg-
ir og nauðsynlegir. En á peim ætti
alls ekki að ræða um pað hvað eigi
aðgera,'heldur ætti á peim að undir-
búa málin í hendur pingmanna til
meðferðar á pingi. Með öðrum orð-
um, sýslufundirnir, undir forustu
atkvæðamestu pirigmannanna, eiga
að segja hvað á að gera, hvað
alþýða vill, en fulltrúafundir aptur
eiga að segja hvernig meðferðin
skuli vera, hvernig auðveldast verði
að fá alpýðuviljann framkvœmdann.
En meðan Þingvallafundurinn berg-
málar einungis óskir alpýðu, en legg-
ur engin alvarleg ráð til pess að fá
pær óskir uppfyltar, nær hann ekki
tilgangi sínum nema að hálfu leyti.
F ItJ ETTA-K A F L A E
ÚIÍ NÝLENDUNUM.
ÚR BRJEFI FRÁ DAKOTA.
36. nr. ttLögbergs” flytur les-
endum sínum pær upplýsingar að
menn sjeu púsundum saman reiðu-
búnir að hjálpa hra. La Porte til em-
bættis.
Þetta eru vissulega markverðar
frjettir fyrir alla pá, sem nokkuð
eru kunnugir hinu pólitiska ástandi
hjer syðra, sjerstaklega pegar tekið
er tillit til pess, að í öllu Pembina
Co. fer tala atkvæðisbærra manna
ekki yfir prjú púsund. pað er pví
mjög fróðlegt að vita hvaðan pessar
púsundir eru, sem eru reiðubúnar
ftð veita La Porte við kosninir-
O
arnar, pvf frekar sem flestir hjer
syðra vita, að hana ekki einusinni
hefur traust! síns eigin flokks, (rep.)
pví síður annara, og að hann að
mestu treystir á fylgi samlanda sinna
(franskra) og kynblendinga, sem eru
manmnargir í norðurhluta Pembiná
Co., og einmitt fylgja honum af
peirri einu ástæðu að hann er lands-
maður peirra.
Öfgarnar í áðurnefndri grein
furðar enga, sem vita hvað pær eru
sannar, en að ttLögberg” skuli taka
slíkt til prentunar furðar marga, par
sem um hæfileika La Porte er jafn-
mikið spursmál og þúsundirnar
áður umtöluðu.
Demokratar í Pembina Co. hafa
tilnefnt fyrir rjettarskrifara (Clerk of
Court) Henry D. Borden, sem und-
anfarinn tveggja ára tíma hefur
pjónað pví embætti. Herra Borden
var veitt petta embætti undir hjer-
aðsstjórn McConnels dómara og
hefur hann síðan haldið pví, og hef-
ur hvervetna fengið lof alpýðu fyrir
trúa og dygga pjónustu. Hjá dóm-
urunum McConnel cg Templcton
fær hann sama vitnisburð, enda er
hann líka óefað hinn áreiðanlegasti
og skylduræknasti rjettarskrifari
(Clerk of Court), er vjer höfum
nokkurntíma haft, um langan tíma.
Herra Borden er nú orðinn vel
pekktur meðal íslendinga hjer syðra,
og hefur hið fyllsta traust allra, er
nokkur skipti hafa við hann haft í
embættislegu tilliti, enda er hann
líka sá lang færasti maður í öllu
Pembina Co. til að standa í pessari
stöðu. Hann er orðinn vel æfður í
að gegna öllum störfum, sem em-
bættinu eru samfara. Þar að auki
hefur hann tekið lögfræðispróf við á-
gætan lögskóla og fengið bezta
vitnisburð. í pessari grein eins og
lika öllu öðru, stendur herra Borden
langtum framar en mótstöðumaður
hans, hra. La Porte, sem alveg enga
pekkingu hefur á lögum, eða neinu
í pá átt, sem pó virðist að vera mjög
nauðsynlegt, fyrir pann, sem ætlar
sjer að standa sómasamlega í stöðu
s:nni.
SVAR
til
ritstjóra ttLögbergs”.
(Sjá ttLögb.”, nr. 14., 19. og 32. þ. á.).
Út af grein minni: ttNokkur orð um
efnahag og framfarir”, sem prentuö er í
13. ;nr. ttLögb.” þ. á., hefur ritstjóri
ttLögb.”, Einar Hjörleifsson, ritað heil-
langt mál. Honum líkar ekki greinin
sem bezt, sem auðskili'S er, þarsem hún
var ekki rituð af honum sjálfum, eða
fyigifiskum hans. Því eins og flestum
mun kunnugt, á sjaldan að vera mikið
vit í því, sem aörir landar rita, ef það á
einn eða anuan hátt ekki getur samrýmst
þeirra eigin skoðunum. Og svo vírðist
sjálfsálit ritstjórans mikið og hroki
hans magnaður, að honum flnnst vana-
lega, að allt, sem hann segir um hvert
málefni sem er, sje hið eina sanna og
rjetta, og að hver maður hijóti aö sjá að
svo sje, ttþegar litið er á málið af ein-
hverri sanngirni, einhverju viti”, ttef
hann hugsar út í þetta, og er annars með
öllu viti”. En „ati bak viö þá grein”,
sem ritst. er aö bögglast vrC að svara,
á að standa „næstum því óskiijan-
leg fáfræði”. Svo mörg eru þessiogþví
um lík ritstjórans orð, að jeg ueuni ekki
að tína þau öll tll.
Þó að mjer sje í raun og veru að
mestu leyti sama um hvað ritst. segir um
mig og þessa áminnztu grein mína, þá álít
jeg þó skyldu mína gagnvart íslending-
um í heild sinni, að fara nokkrum orð-
um um greinar hans gegn mjer, því ann-
ars gæti vel verið, að eiuhverjir tækju
eitthvert maik á einhverju, sem í þeim
stendur.
Jeg vil geta þess hjer strax, til þess
aö fyrirbyggja allan frekari misskilning
og rangar skoðanir, að jeg ritaði grein
míua samkvæmt þeirri fögru og falslausu
stefnu, sem mjög mikið hefur rutt sjer
til rúms í lieiminum nú á siðari tímum,
og sem ritst. hefur stundum látizt vera
mjög mikið meðinæltur; nefnil. þeirri
stefnu, að lýsa hlutunum biátt áfram,
eins og þeir koma manni fyrir sjónir.
Þessari reglu fylgdi jeg eindregið við
srmuing greinar minnar, cn ritnði hana
hvorki af illgirni nje hatri til landa
minna lijor, elns og reyndar hver sann-
gjarn og heilvita maður getur ímynda'5
sjer.
Svo jeg haidi mjer betur við aðal-
mótbárur ritst., þá staglast hann mikið á
gæðum Argyle-nýlendunnar og efnahag
landa þar; og eptir að liafa hálfgert sleg-
ið því sem föstu, eptir því er sjeö verð-
ur, að hún sje langbezta nýlenda íslend-
inga, og sem hann virðist eingöngu
byggjaá skýrslu Jóns nokkurs Ólafssonar
og nokkrum orðum, semhjerlendur mað-
ur á að hafa sagt um þá nýlendu, þá rek-
ur ritst. sig á „merkismenn, sem heima
eiga í nýlendunni í Dakota, og sem voru
nýkomnir úr ferð um Argylenýlenduna.
Þeir hjeldu því afdráttarlaust fram, aö
Dakota-nýlendan stæði alls ekki á baki
Argyle-nýlendunni”, og ritst. fann auð-
vitað „enga ástæðu til að rengja þá”
—„merkismennina”, þó það virðist naum-
ast samrýmast þeirri þekkingu, sem ritst.
þóttist vera búinn að fá á Argyle-nýlend-
unni. Nú þegar ritst. sjer grein mína,
þá þykist hann víst sjá, að eitthvað muni
bogið í öllu þessu. En eptir að hafa yflr-
vegað allt þctta ttsamkvæmt” sínum
vanalegu „sanngirnis og jafnrjettis regl-
um, sem hann hefur ávallt viljað kapp-
kosta, aö stjórna blaöi sínu eptir”, þá
sjer hann, að allt sem ranghermt sje í
þessu máli, hljóti að vera hjá mjer, því
að „vitnisburður” minn ttsje andstæður
vitnisburði þeirra manna, sem vafalaust
sjeu betur færir um að dæma um það
mál”, heldur en jeg, og segir því aiS
minn ttdúmur sje nokkuð í lausu lopti”.
—Þetta eru nú hjer um bil allar rök-
semdaleiöslurnar og ástæðurnar, sem rit-
stjórinn færir fyrir því, að jeg hafi rangt
fyrir mjer í þessu máli.
Ritstjórinn talar mikiö um það, aö
bezta hveiti heimsins vaxi í sumum ný—
lendum íslendinga. Þó honum tækist
nú að sanna að svo væri, þá mundi hon-
um naumast takast að sanna, að það væri
beinlínis framförum íslendinga aö þakka.
Jeg álít, að gæði og gildi þess hveitis, er
vaxið hefur á ökrum íslendinga að þess-
um tíma, sje hjer um bil eingöngu að
þakka mildu og hlýju loptslagi, jafn-
framt því, að jarSvegurinn er víða svo
feitur og frjófefnaríkur fyrstu árin eptir
að farið er aö sá í hann, að auðvelt er að
fábæði góðaogmikla uppskeru, ánþess
að borið sje á, etia nein sjerstök ræktun-
araðferð viðhöfð. En eins og hver
matfur ætti að sjá og skilja, getur ekki
þessi frjósemi jarSvegsins haldizt til
frambúðar, ef ekkert er gert til a'S við-
halda henni, ef einlægt er sáð sömu korn-
tegund og ekkert borið á. En nú eru
það orSin svo mörg ár síSan íslendingar
byrjuðu á hveitirækt í þessu landi, að
frjósemi hveitinkra þeirra hlýtur að vera
farin að minnka, og það til stórra muna,
þar sem þeir hafa hjer um bil—eins og
jeg gat um í grein minni, og óhrakið er
enn—að eins sáð sömu korntegundinni
og ekkert borið á, það teljandi sje. Og
sterkasta sönnuniu fyrir því aS gæði akr-
anna sjeu mjög mikið farin aS ganga til
þurSar, er sú, að landar eru hver um
annan þveran farnir að „hvíla” akra sína;
auðvitað af þeirri ástæðu, að akrarnir
eru hættir að spretta, sýnir ljóslega, aS
rjett ræktunaraðferð hefur ekki verið
viðhöfð. Og um þá aðferð, sem ekki
errjett, verður naumast annað sagt, en
að hún ttstandi á mjög lágu stigi yfirhöf-
uð að tala”.
Á þessu stigl stendur nú akuryrkjan
á meðal vor. Þetta er, það jeg frekast,
veit, öll ræktunin og i'ramfarirnar hjá
oss í akuryrkjunni, sem ritst. dáist svo
mikið að, ogsem haungefur mjer þung-
ar átölur fyrir, að jog skyldi dirfast að
kalia á lágu stigi.
Ritstjórinn minnistmeð fáum orðum
á áburMnn. Honum finnst lítilástæða til
a5 landar noti áburðinn betur en þeir
hinga‘5 til hafl gert fyrir pá skuld, að
hann sje svo sára lítill, að tthann mundi lít
i5 hrökkvaáakrana þeirra sumra hverra”.
Hjer virðist mjer að ritst. hafi sjálfum.
„herfilega missýnzt”,... ttef að iitið er á
málið af einhverri sanngirni, einhverju
viti”. Því þó svo væri, að bændur hefðu
ekki nógan áburð á alla akrasínaá hverju
ári, þá „virðist það liggja í augurn uppi”
að þeir gætu skipt ökrunum þannig, að
bera á sinn blettinn hvert ár, og með
því móti halditS ökrunum stöðugt í rækt-
un, án þess að tthvíla”, þó einkanlega, ef
þeir jafnframt viðhefðu sáðvíxl, þar sem
hægt er að koma því vi5. En nú er það
tilfellið, aðmargir bændur hafa nú sem
stendur, allarei'Su nógan áburð á akra
sína. Því fyrst og fremst hafa þeir ekki
allir svo fjarskalega stóra akra og annað
það, að sumir þeirra hafa æði-marga
gripi, og í þrriSja lagi, er núorðið til svo
margra ára saman safnaður áburður hjá
sumum, að naumast verður komizt út
eða inn í fjósin fyrir mylcjuhaugunum,
og jafnvel dæmi til, að fjósin hafl verið
færð úr stað af þeirri áatæðu. Virðist
ritst. nú ekki ástæða til þess, ats jeg tal-
aði um að áburðurinn yrði betur notaður
hjer eptir en hÍBgatS til hefur almennt
gert verið? Sýnist honum nú ekki, að
ttþað liggi i augum uppi”, at! haugana
hef'Si átt að færa frá fjósunum—og bera
þá á akrana, þó þeir kannske hefSu „litið
hrokkið á akrana þeirra sumra hverra”—,
en ekki fjósin frá haugunum?
Niðurstaða sú, sem ritst. kemst að í
þessu áburðaratriði, er lijer um bil hin
sama og hann segði við þá bændur á ís-
landi, sem heftSu stærri tún en svo, að
þeir hefðu nægan áburð á þau árlega:
ttÞað liggur í augum uppi, at5 þat! er alveg
þýðingarlaust fyrir ykkur, bændur góðir,
að bera nokkurntima nokkuð á túnin
ykkar, fyrst þjer haflð ekki nógan á-
burS á þau öll á hverju ári”. Og svo
lægi beinast við eptir þessu, að hann ráð-
legtSi þeim að tlhvíia” þau líka. Jegheld
helzt að ritst. hefði átt aS láta þetta á-
burðarmál vera innbundið í þeim „atrið-
um í greiu” minni, sem hann gefur full-
komlega í skyn, að hann sje ekki fær
um aS svara, og eptirlætur því ttmeiri
búmönuum” en hanu er sjálfur.
Ritstjórinn lætur drýgindalega ýtir
því, að á íslandi tthafl menn því til að
dreifa, sem ættliðirnir hafl safnað saman
um 1000 ár mann fram af manni”. En
hvernig stendur þá á því, að „Lögberg”
heldur því einnig afdráttarlaust fram, a5
fólk hafi dáið úr liungri og harðrjetti á
Islandi, og það nú á síðustu árum þessa
langa ttsöfnunar”-tímabils. Hjer flnnst
mjer að blatSinu beri ekki sem allra bezt
saman við sjálft sig, og það ttfer óneit-
anlega að líta svo út fyrir manna sjón-
um”, að annaðhvort hljóti þessi „ættliða
söfnun um 1000 ár mann fram af manni”
ekki að vera þess verð, að í hana væri
vitnandf í þessu tilliti, eða hún hefði
hlotið að geta forðað afkomendum þess-
ara (tættliða” frá að deyja úr hor og
hungri, því ritst. talar um þessa ættliða-
söfnun undantekningarlaust. Nema ef
að ritst. skyldi meina með þessu l(ætt-
li,Ka-söfnunar”-tali sinu líkama-röfnun,
þá fer ttLögb.” frekar að bera saman vi«
sjálft sig, því líkama-söfnunin lilýtur að
vera orðin mjög mikil á íslandi nú um
1000 ár”, og þessi söfnun kemur heldur
ekkert í bága við hungurdauðann, heldur
þvert á móti.
Ritstjórinn segir enn fremur: ttÞar
(c:á ísl.) byrja menn búskap ungir og
ómagalausir”... en tthjer byrjar allur
þorri manna, enn sem komi'S er, búskap-
inn, sem gamlir og þreyttir, allslausir ó-
magamenn”. Að þetta sje blátt áfram og
undantekningarlaust rjett hermt, dettur
víst engum heilvita manni í hug ats í-
mynda sjer, sem nokkuð þekkir til. En
það er ekki i fyrsta sinn, sem ritstjóri
ttLögb.” slær um sig með líkum rök-
semdaleitSslum og þessari. Það mun öll-
um skynberandi íslendingum kunnugt,
að það er hreint ekki sjaldan, sem menn
heima á íslandi byrja búskapsem þreytt-
ir, mjög efnalitlir, ómagameun. En hjer
giptist fóik yfir höfuð að tala langtum
yngra en heima, og þar af leiðandi byrjar
það búskap eða sjálfsmennsku miklu
fyrr. Það sjest furSanlega glöggt á
þessu atriði, hversu sáralítið a5 ritstjórinn
ttbotnar” i lífernisháttum lnnda sinnn,
bæði hjer og heima, þvi ekki vil jeg
geta þess til, að honum hafi gengiS ann-
að verra en fáfræði til þess að rita svona.
Ritst. hefur einlægt við og viti í
svari sínu gegn grein minni, verið að
burðast með „vitnisburði” og „skýrslur”,
þangað til hjer er komið sögunni, þá
verður hann sjer þess allt í einu meívit-
andi, að hann er sú andans hetja, að
hann þarf ekki lengur að styðja sig við
slíkt. Hann hrópar því upp yflr sig og
segir: tlYjer þurfum engra vitnisburða,
engra skýrslna við”. Svo rausar hann
heilmikið, og sem honum er hreint ekki
láandi, þó hann reyndi að nota dálitla
stund sinn nýfundna vísdóm og miklu
hætilegleika.
Á meðal annars, sem ritst. segir, ept-
ir að hann fann fróðleik sinn, er það,
að hann teiur matreiðsluvjela eign ís-
lendinga í Ameríku með sjerstökum fram-
förum, en eptir því sem hjer hagar tll, á
jeg mjög erfltt með að fallast á þaiS, því
þa* virðist nokkuð undarlegt að telja
þaft með sjerlegum framförum, þó menn
reyni að afla sjer þeirra liluta, sem undir
þeim kringumstæðum, sem hjer eru, er
jafn illt að komast af án og fæKunnar
sjálfrar. Viðvíkjandi því, a* ritst. virð-
ist gera sjer í hugarlund að matreiðslu-
vjelar sjeu sjaldsjeðir hlutir á íslandi,
skal jeg geta þess, að þar sem jeg þekkti
til heima voru matreiðsluvjelar mjög
farnar að tíðkast og í sumum sveitum, t.
d. í Húnavatnssýslu, mátti heita að þær
ttværu komnar á hvert heimili”.
Viðvíkjandi því atriði ritst., að hest-
ar heima sjeu látnir ttbera á bakinu og
síðunum” það, sem dregið sje hjer með
uxum o. s, frv., þá má geta þess, að kom-
ið befur fyrir a5 landar hafl borið hjer
ttá bakinu og síðunum” það, sem þó að
öllum líkindum hefði verið hengt á
klakka heima á íslandi. Og að það geti
á nokkurn hátt verið að þakka löndum
hjer, þó langtum au'Sveldara sje að koma
hjer á akvegum en heima, sökum þess
hvað landið er víía miklu sljettara og
þurrara, flnnst mjer vera hreinn og