Heimskringla - 25.09.1890, Page 2

IIi;niMK|{|\<.LA. WIKSlPEtt, MA\„ «5. MKPTFJIBIIR 1S9D.
i(i
iifflsm

J
An Icelandic News-
paper.
Published every
Thursday by
The II e i m s k iu nc; i. a Pr i nt i n g & Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
151 Lombard St. - - - Winnipeg, Canada.
kemur út á hverj-
um fimmtudegi.
Útoefendur:
Ritstjórar: Eggert Johannnon og Cestur Pdlsson.
Eggert Johannson: Managino Director.
Blaðið kostar:
Heill árgangur ... $2,00
Hálfurárgangur ... 1,00
Um 3 mánutSi ... 0,05
Upplýsingar um verð á auglýsingum í
„Heimskringlu” fá menn á skrifstofu
blaðsins, en hún er opin á hverjum virk-
um degi (nema laugardögum) frá kl. 9 f.
m. til hádegis og frá kl. 1,30 til 6 e. m.
Á laugardögum frá kl. 9 f.m. til 12 á hádegi.
Aðsendum nafnlausum greinum verð-
ur ekki gefinn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með samþykki þeirra. En undirskript-
ina verða höfundar greinanna sjálfir að
til taka, ef þeir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
ati endursenda ritgertíir, sem ekki fá rúm
í blaðinu, nje heldur að geyma þær um
lengri eða skemmri tima.
Undireins ogeinhverkaupandi blaðs
ins skiptir um bústað er hann beðinn að
senda hina breyltu utanáskript á skrif-
stofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
verandi utanáskript.
Utanáskript til blaðsins er:
Tke lleirnskrinyla Printing&PuUishingCo.
P. O. Box 305
Winnipeg. Canada.
IV. ÁR. NR. 89.
TÖLUBL. 195.
Winnifeg, 25. september 1890.
VEGUR
-UM-
NÝJA-fSLANE.
hefur haft eigenda-shiptí. ^ýtt
hlutafjelag hefur myndast með tólf
púsund dollars ($12,000) höfuðstdl og
var löggilt af Manitoba-stjrtrninni 29,
ágústp. á. Þetta fjelag hefur keypt
blaðið (tHeimskringlu” með öllum
áhöldum þess.
Fjelagið heitir: Tiie Heimskiíingla
Pf.inting & Plblisiiing Compant.
í stjórn fjelagsins nú sitja (First
Directors):
K(j(jert Jóhannsson,
(Presideut and Managing Director),
Kyjólfur Kyjólfsson,
( Vice- President),
Jón, V. Dalmann,
Porsteinn Pjetursson,
Þorsteinn Þórarinsson.
Ritstjórn og stefna blaðsins verð-
ur hin sama og á undan eigenda-
skiptunum.
Til skýringar skulu hjer tekin
fram nokkur atriði í stefnu blaðsins:
að halda fram persónulegum rjetti
og persónulegu frelsi einstaklingsins,
að halda fram rjetti pjóðflokks
Nýja-ísland er fjölmennasta ís-
lenzka nýlendan í rlkinu og sjálf-
sagt íslenzkasta nýlendan af öllum
íslenzkum nýlendum hjer í álfu.
Öllum er kunnugt, hve fjarska-
lega mikinn baga og framfara-tálm-
an vegleysið um nýja-ísland hefur
gert nýlendu-búum. Samgöngu-
leysið hefur legið eins og martröð
á peim öilum, lamað verzlunarfjör
og dregið kraptinn úr tilraununum
í framfara-stefnuna. Fyrir skömmu
hafa ýmsir menn par farið að byrja á
að stunda akuryrkju og lagt allmik-
ið í kostnað, en svo hafa menn átt
svo örðugt með að koma frá sjer
uppskeru-ávöxtunum, að pað er
engin von og engin líkindi til, að
akuryrkja verði almenn og mikil í
nýlendunni fyrr en samgöngumar
eru komnar í pað horf, að nýlendu-
búar geti staðið öðrum fylkisbúum
nokkurnveginn jafnfætis, að pví er
pær snertir.
Því er jafnvel fleygt, að sumir
í nýlendunni sjeu orðnir svo preytt-
ir á pessum samgöngu-erfiðleikum
og öllum peim vandkvæðum, sem
par af stafa, að peir sjeu farnir að
hugsa um að flytja burt úr nýlend-
unni, enda hafa votviðrin í sumar
gert pessi vandkvæði framúrskar
andi áprejfanleg.
Snmir kunna nú að segja, að
petta sje mál, sem nýlendubúa eina
varði; peir verði sjálfir að annast
veg hjá sjer, bera allan kostnaðinn
af honum og gera hann svo úr
garði, að samgöngurnar verði nægi-
lega góðar.
En peir, sem pannig tala, gæta
ekki vel að öllum kringumstæðum.
Sannleikurinn er, að nýlendan er
löguð, að p
$20,000 eða 500 miluna. Yita-
skuld væri bezt að fá vagn-veg ept-
ir endilangri ny'lendunni og svo frá
enda nýlendunnar alla leið upp að
Selkirk, en um slíkt mun ekki að
hugsa að sinni vegna kostnaðarins.
t>að er heldur ekki annað hægt að
sjá, en að góður vegur um endi-
langa nýlenduna kæmi nýlendubú-
um að góðum notum, pví sjálfir eru
peir farnir að hugsa um að fá sjer
gufubát til pess að koma við á
ýmsum stöðum í nýlendunni og
ganga paðan upp að Selkirk. Slík-
ur gufubátur gæti pá fyrst komið
að verulegum notum, er polanleg-
ur vegur væri lagður um nýlend-
una.
En hvernig á nú að fá pessar
$ 20,000, sem parf til vegagerðar-
innar?
Vjer höfum hugsað oss að fjeð
fengist pannig, að nýlendu-bœndur
legðu til nálægt 7 dagsverkum hver
°g yrði pað að líkindum um $ 2000,
pegar dagsverkið er talið á $1.50-
2.00; parnæst legði fylkið til $7000
og að endingu lánaði eða útvegaði
fylkisstjórnin Nýja-íslandi lán, að
upphæð $10.000, og ábyrgðist vexti
af pví láni, Það lán ætti að endur-
borgast t. d. á 30 árum. Vextir og
höfuðstóll ættu að greiðast með
jafnri upphæð öll árin og mundu
álögurnar, sem við pað legðust á
nýlendubúa, ekki nema meiru en
svojsem $1.50—2.00 á ári hverju á
hvern bónda í nýlendunni, svona
upp og niður.
áður hefur verið. Þegar vegurinn
væri kominn, færi akuryrkjan vax-
andi, pvl pá væri hægra að koma
uppskeru-ávöxtunum til hafnanna
og par að auki ættu menn hægra
með að nota ýmsar akuryrkju-vjel-
ar í fjelagi. Og með aukinni pen-
ingaveltu og aukinni akuryrkju ætti
atvinna í nýlendunni að vaxa svo, að
nýlendubúar pyrftu ekki að fara
burtu til að leita sjer atvinnu. Eitt
hið^allra-mesta böl, sem legið hefur
á Nýja-íslandi er pað, að pað skuli
ekki ^hafa getað notað sinn vinnu-
krapt heima.
Að mílnatalinu til er Nýja-ís-
land sú nýlendan, sem næst er
Winnipeg, en í raun og veru hefur
Nýja-ísland vegna samgönguleysis
ins verið sú nýlendan, sem hefur
verið fjærst Winnipeg. Það væri
ekki lítill vinningur fyrir Nýja-ís-
land að komast í pað samband við
Winnipeg, sem væri í rjettu hlut-
falli við mílna-fjarlægðina. Og pað
væri heldur ekki lftill vinningur
fyrir Winnipeg, íslendinga í Winni-
peg, að fá Nýja-ísland með sam-
göngum nálægt sjer, svo verzlun
og viðskipti par gætu orðið greið.
Vjervitum vel,að komið hefurtil
orða I nýlendunni fyrir skemmstu að
taka^lán til vegagerðar og að sú uppá-
stunga hefur verið felld par, en oss
finnst málið sjálft svo mikilsvert og
svo pýðingarmikið fyrir íslendinga
vestan hafs, að oss pykir nauðsyn-
legt j að taka pað til íhugunar,
enda mun auðsætt, að ómögulegter
Eru nú líkur til að stjórnin að fá í,essu máli komið 1 krinS án
geri pað fyrir Nýja-ísland, sem
hjer er farið fram á?
svo
fyrir hvert eitt einasta sveitarfjelag
að kosta slíka vegagerð af eigin
ramleik. Nýlendan er hin breið-
asta og um 40 mílur á lengd frá
norðri til suðurs, eða frá íslendinga-
fljóti til landamæra nýlendunnar að
sunnan, og vegagerð eptir endi-
langii nýlendunni er hin erfiðasta
og kostnaðarsamasta, pví veginn
parf að leggja gegnum skóg um
forarblautan jarðveg; par parf auk
Vjer getum ekki betur sjeð en
að pað sje siðferðisleg skylda stjórn-
arinnar, að hjálpa sveitarfjelögum
til að hrynda stórkostlegustu tálm-
unum úr vegi fyrir framförum peirra,
pegar tálmanirnar eru pess eðlis, {
að ekki er hægt að ætlast til pess |
væri ofætlun M sveitarfjelögunum að pau ráði |
við pær af eigin ramleik og kostn- j
aðurinn er ekki svo mikill að hann j
geti verulega vaxið í augum. Þessn
skyldu sína hefur líka fylkisstjórn-
in hjer kannast við, pví hún hefur
nú hin síðustu árin hlaupið undir
bagga með ýmsum sveitarfjelögum
og tekið að sjer skuldir peirra, peg-
ar pær ætluðu að bera pau ofurliða,
en pessar skuldir stöfuðu af ýms-
um framfarafvrirtækjum, einna helzt
bess að fá eitthvert lán. Oo- ve<r-
1 r\ o
leysið stendur Nýja-íslandi svo fyr-
ir framförum, að eitthvað verður að
reyna til að hrynda peim Þrándi
úr g-ötu.
o
skurða frain með veginum, að grafa
mikla og vel gerða skurði hjer og jgetum vjer ekki betur sjeð, en að
par f. á veginum ofan í Winnipeg- jstjórnin mundi leggja Nýja íslandi
vatn til pess að purka landið kring ;f*að sem ^jer er Far>ð fram á,
um veginn o. s. frv. Þegar nú gætt
er að stærð vegagerðarinnar og erfið-
leikum við hana og svo á hinn bóg-
inn litið til fjölda nýlendubúa, sem
vors hjer í landi gagnvart stjórn og | 0
skki er meiri en vanalega gerist í
hjerlendum mönnum,
porplendu (township) í fullbyggð-
j um hjeruðum, pá er engin furða, hvert pað borgi sig fyrir Nýja-ís
að hlynna á allan veg að menntun | ^ nýiendubúar telji sjer pað of-
íslenzkrar alpýðu hjer í landi, j vaxjg ag bera einir kostnað við
ægagerðina. Það er heldur ekki
að efla samheldni og samvinnu v.'
Quebec er mikið laglegur bær,
en ekki sjerlega stór, líklega eitt-
hvað yfir 100,000 íbúar, pegar und-
irborgirnar eru taldar með. Sakir
naums tíina gat jeg ekki nema lít-
ið eitt litast par um; par er háskóli,
fögur bygging og stórkostleg og
stendur hæst og bezt af öllum hús-
um í bænum. Það parf ekki að
samgöngufyrirtækjum. Þess vegna taka það framj að hí-iskóiínn er ka.
pólskur, pví í Quebec-fylkinu er
kapólsk trú aðaltrúin og frakkneska
aðalmálið.
Þegar vesturfararnir voru búuir
að víxla peningum slnum, kaupa
sjer nesti til ferðariimar vestur, taka
frá rúmfata-farangur sinn til pess
að hafa með sjer í járnbrautarvögn-
uriura og purka af sjer svitann, pví
hitinn vat ákaflega mikill, einkuin
fyrir pá, sem gengu með prívafða
treflana um hálsinn,—pá var lagt af
enda stendur sjerstaklegar á fvrir
Nýja-íslandi heldur en öllum öðr-
um sveitarfjelögum í fylkinu, af
pví að pað er meira út úr en öll
önnur.
En pá er nú eptir að skoða,
til neins að vera að leggja fje í
vegagerð nema pví að eins að fyrir-
sjáanlegt sje að fyrir pað fje megi
fá veg, sem geti staðið til verulegr-
ar frambúðar. Annað verður ekk-
ert nema margfaldur kostnaður og
kák. Stjórninhjerlagðifyrir tveim-
ur árum fram $1500 til vegagerðar
i Nýja-íslandi, en upphæðin var
svo lítil, að fyrir pað fje var ein-
ungis hægt að brúa nokkra læki;
brýrnar koma vitaskuld að haldi á
veturna, pegar sízt parf á peim að
halda, en á sumrum er gagnið að
peim sára lítið vegna forarinnar og
bleytunnar á milli peirra, sem ekki
er hægt að komast um.
Eptir pvf, rsem' peir segja, sem
kunnugastir eru mun tæplega liægt
að leggja vagn-veg eptir endilangri
nýlendunni, sem sje svo úr garði
meðal íslendinga hjer til pjóðmenn-
ingar og framfara,
að halda fram rjetti verkmanna
allra gagnvart ásælni og yfirgangi
auðmanna og peirra fylgifiska,
að taka málstað allra lítilmagna,
sem er einhver órjettur ger,
að skýra fyrir mönnum hjerlenda
pólitík og benda á hluttöku í henni,
að fylgja nákvæmlega með málum
manna í nýlendunum til að skyra
pau og reyna til að kippa peim í
rjett horf,
að halda fram rækt við hið forna
ættland vort,
að veita hverjum manni færi á að
bera hönd fyrir höfuð sjer í blaðinu,
ef hann í greinum sínum forðast ill-
kvitni og áreitni, og
að sneiða hjá persónulegum ill-|gagni og geti orðið til verulegr
yrðum og skömmum. 1 frambúðar, fyrir öllu minna en um I langti
land að leggja út í svona stórkost-
legt fyrirtæki og taka á sig afborg-
unarskyldu um langann ókominn
tíma. Fyrst eru nú pessi 7 dags-
verk á hvern búanda. En vjer von-
um að pær álögur verði ekki sjer-
lega pungbærar, pegar pess er gætt,
að pað er siður fjölda manna par í
nýlendunni, að leita sjer atvinnu
utan nýlendunnar og ganga pá opt
og tíðum 7 dagar til ferðarinnar fram
og aptur. Vinnan við pessa vega-
gerð mundi og ætti mestöll að lenda
hjá nýlendubúum og pessi 7 dags
verk mundu ekki koma pungt niður,
pegar atvinnan væri góð og löng.
Af pessum 17.000 ættu að minnsta
kosti 10—12000 að lenda sem verka-
laun hjá nýlendubúum. Þannig
kæmi töluvert fje inn í nýlenduna,
svo að mönnum ætti að verða hægra
fyrir að borga afborganirnar af
stjórnarláninu fyrstu árin. Uið
VESTUR UM HAF.
F II R l> A S A <; A
—eptir—
G E S T P Á L S S O N.
VH.
(seinasta grein.)
stað og var pá um jafnt beggja,
nóns og miðaptans.
Við hjeldum samau Oll, sem verið
höfðum á 2. plássi í skipinu, og tók-
um okkur vagn, sem við ætluðum
að hafa alveg útaf fyrir okkur, en
okkur átti nú ekki að verði kápan
úr pví klæðinu, pví pegar við vor-
um að búa par uin okkur í öllum
makindum—hún gamla vinkonamín
var í einu hljóði kosin höfðingi fyr-
ir liðinu og var með hreinum og
beinum ugeneral”-málróm að gefa
ýmsar fyrirskipanir um fyrirkoinu-
lagið og aðbúnað okkar allan í vagn-
inum—pá gall við heróp og inn
komu flestir Skotarnir af. vesturfara-
plássinu og settust að parna hjá
okkur í vagninum líka; hershöfðing-
inn okkar gaf peim íllt auga, en
ekki pótti henni ráðlegt að benda
liði sínu til atlögu á aðkoinumenn,
pví peir ljetu all-ófriðlega og hefðu
sjálfsagt ekki verið ófúsir til að
fara í eina röndótta, ef minnsta á-
tylla hefði fengist til pess; peir voru
Pen j í raun og veru gramir við alla far-
ingaveltuna ykist líka verzlun og! pegjana á 2. plássi, af pví peim
crerður að hann komi að veruleoai öll viðskipti í nýlendunni auk f>ess hafði fundist, aðpeirlítaíí sig smá-
varnifiu'ur
irn ineira
aiis konar seldíst I um auguin á skipinu og viij t lielzr j
veyavinnu-árið en!skil,ta 8Jer sem n,i""st aF Þei"1-
Hjer var ekkert 1., 2. eða 3. far-
Þegjaróm, allir vagnarnir voru jafn-
ir og allir ferðamennirnir höfðu
jafnati rjett til peirra. Þessir ensku
vesturfarar höfðu líka sýnilega ver-
ið pyrstir eptir alla uspirituosa”-föst-
una á skipinu-—á skipum Allan-lín-
unnar fást engir áfengir drykkir—
og höfðubrugðið sjer á veitingahúsí
Quebec ogfeifgið sjer par ustríðs”-öl.
Við settustum allir í hvirfingu
farpegjarnir af 2. plássi, konur og
karlar, ogreyndum til að halda okk-
ar hóp út af fyrir sig. Það var
kominn slíkur alvörusvipur á hers-
höfðingjann okkar og kvennfólkið
yfir höfuð var einhvernveginn ekki
rótt í skapi, svo pað varð eiginlega
ekki mikið um ánægju og skemtun
hjá okkur. Þar við bættist að flestir
af Skotunum úr okkar hóp áttu að
skilja um nóttina eða morguninn
eptir og fara sinn í hverja áttina
suður á bóginn. Þess vegna var
Óvenjulegur alvörusvipur yfir hópn-
um. Við höfðum verið saman í 10
daga, kunnað hverjum deginum bet-
ur hvert við annað, og svo áttum
við að skilja og—sjást að líkindum
aldrei framar á lífsleiðinni. Og svo
heyrðust sköllin og hávaðinn í hin-
um Skotunum rjett við hliðina á
okkur; peir höfðu fengið sjer nægi-
lega margar whisky-flöskur í nesti
og voru nú að hressa sig eptir sæ-
volkið og búa sig undir nýtt líf í
nýjum heimi. Hávaðann og ósköp-
in gerðu peir sjálfsagt í peim, virð-
ingarverða tilgangi að gera okkur
gramt í geði fyrir öll ufínheitin” og
ustoltið”.
Svo kom helli-rigning, suðræn
rigning, afskapleg og vatnsmikil,
eins og stórfljót streymdi beint ofan
yfir mann. Þar með fylgdu prum-
ur og eldingar og að horfa út úr
vögnunum var bæði ægileg og fög-
ur sjón. Það var koinið kolsvarta-
myrkur, en allt í einu lýstu leiptrin
svo hjeraðið í kring, að albjart varð,
en allt slokknaði 4 einu augabragði
aptur og ekkert sást í náttmyrkr-
inu nema Jóhanneoar-ormarnir (St.
Hansorme), sem glitruðu beggja
vegna við járnbrautina. Jeg fór að
reyna til að sofa sköimnu eptirmið-
nættið, en pað varií ofboð lítið úr
svefninum. Jeg hafði engin rúm-
föt með mjer og varð að leggjast
niður á vagnsetarimlana bera með
yfirfrakka ofan (t mjer og jakkann í
minn undir höfðinu. Þeir, sem rúm-
föt höfðu meg sjer, gátu búið um
sig í vögnunum og sofið alveg eins
og í rúmunum heima hjá sjer. í
hvert skipti sem jeg ætlaði að festa
svefninn, rauk jeg upp við sköllin
og óhljóðin í Skotunum af vestur-
fara-plássinu. Það var eins og peir
hefðu gert samsæri til að varna pví,
að enginn farpegi af 2. plássi fengi
að sofna um nóttina. Ef pað hefur
verið tilgangurinn, pá tókst hann
ofboð vel.
Utn nóttina bilagi gufuvagninn
fyrir lestinni okkar og urðum við að
halda kyrru fyrir í tvo tíma, meðan
sent var eptir gi fuvagni til St. Mar-
tin Junctim, næstu járnbrautar-
stöðvarinnar; pegar svo gufuvagn-
inn kom paðan, hjeldum við aptur
á stað, en fórum ekki lengra fyrst
ura sinn en til St. Martin Junctim.
Þar skildu nærri pví allir Skotarnir
af 2. plássi við mig, og pótti mjer
leitt, að geta ekki notið samfylgdar
peirra lengra vestur eptir, en til
allrar hamingju var sú bót í böli,
að landar peirra af vesturfara-pláss-
inu fóru allir burtu líka.
í St. Martin Junctim biðuin við
allan daginn eptir gufulestinni frá
Montreal, pví við áttum að tengjast
við hana vestur fyrst gufuvagninn
okkar bilaði. St. Martin Junctim
er svo sem enginn bær, heldur bara
járnbrautarstöð; eitt hótel er pó par
og par borðaði jeg um daginn.
Veggirnir í stofuntim par voru al-
klæddir páfa- og dýrðlinga-mynd-
um, svo jeg bligðaðist mín liálft í
livoru, að vera koininn í svona hei-
lagt hús.
frá Quebec til Winnipeg. Hann
kom sjer svo hjá vesturförum, að
1 allir voru ánægðir með liann og
1 öllum varð vel til l,a„s. Hann var
alla liðlangan daginn á ferðinni
- milli vagnanna til að vita hvernig
resturföruin liði og hvert pft van-
- hagaði um nokkuð. Hann var allt-
í af kátur í lund og alúðlegur í við-
. möti og svo umhyggjusamur um
1 liðan vesturfara, að peir urðu stund-
r Uin hissa sjálfir. Jeg verð að segja
. pað, að pað er fullkominn vandi og
r fullkom>ð erfiði að gera svo öllum
. íslenzkum vesturförum líki, en hr.
, Baldwmson leysti svo af hendi sitt
i Starf’ að JeS heyrði alla ljúka sama
i iofsorðinu á frammistöðu hans.
> Af ferð okkar vestur eptir er of-
b°ð h'tið að segja; við runnum á-
’ fram ePtir járnbrautinni bæði nótt
1 °8 dag. í einni járnbrautarstöð-
1 lnni mjer madressu o«
kodda, svo jeg fór að geta sofið á
leiðinni.
I « _
Það er lítið um byggð fram með
járnbrautinni pegar kemur vestur í
Ontar'o-fylki; par er ekkert nema
, jarnbrautarstöðvarnar; annars sjer
maður bara meira eða minna skógi
vaxna eyðifláka, svo langt sem aug-
að eyglr. I>ar jnnj j sk(5„unum
kvað búa dálítið af Indíánum, en
pe.r láta ekki mikið á sjer bera,
pegar járnbrautarlestin er á ferð-
mni. Þegar kemur vestur undir
eudann á fylkinu, verða reyndar
fyrir manni tveir bæir, P0rt Arthur
og Fort William, við norðanvert
Superior-vatnið, sem sjálfsagt eiga
góða framtíð fyrir höndum. Dar
var vorið að byggja allrnikið af hús-
um og jeg sá mikið af nj'jum húsum,
sem auðsjáanlega höfðu verið byggð
í vor. Þeir eru ekki lengi að "axa
bæirnir í Ameríku, svo vel gæti
verið, að pessir bæir verði orðnir
stórir eptir fáein ár.
Þegar við fórum að nálgast Winni-
peg, fóru menn að verða harla
ópreyjufullir; menn gengu úr ein-
um vagninum I annan og spurðu
alla, sein fyrir urðu, hvað margar
mílur væru eptir og hvað tíminn
yrði langur, pangað til komið væri
til Winufpeg. Og á hv'erri járn-
brautarstöð voru menii að reikna
saman umhvað margar mílur vegur-
inn hefði stytzt síðan á seinustu
járnbrautarstöð. Allir sem höfðu
jarnbrautar—brjef voru að reikna út
vegalengdina, draga frá og leggja.
san.an og reyna til-að finna út, hvað
langt væri eptir.
Svo rann loksins dagurinn upp,.
sem átti að syna okkur Winnpeg;
pá gekk mikið á. Stúlkurnar risu
á fætur fyrir allar aldir, fóru að
pvo sjer og greiða, hafa fataskipti
og klæða börnin í sunnudaga-bún-
mg. Þær allra-ufínustu” settu upp
svarta hanska, settust niður, horfðu
í sífellu út um gluggann og biðu
svo eins og brúðir eptir Winnipeg.
Karlmennirnir fóru að taka saman
rúmfötin, troða peim ofan í poka
og binda fyrir til pess að allt skyldi
vera til. Og svo styttu peir sjer
seinustu stundina með pvf að reyna
til að borða upp pað sem eptir var
af nestinu, til pess að koma saddir
og í góðu skapi til höfuðstaðarins í
Manitoba.
Og svo rann járnbrautarlestin loks-
ins hægt og varlega inn á Winni-*
peg-stöðina. Þar var fullt fyrir af
íslendingum til að taka á inót ætt-
ingjum 0g vinum. Þar voru líka
kærastar á strjáli, sem áttu konu-
efni í ferðinni og peyttust eins og
flugur, karlflugur, innan um vagnana
til að leita að 1(eign” sinni.
Og nokkrir hinir helztu ”Heims-
kringlu”-menn komu og tóku alúð-
lega móti mjer og—ferðinni var
lokið.
TIL SKEMMTIÁR
—00—
FRODLEIKS.
Seint um kvðldið kom gufulest-
in frá Montreal og við lögðum á
stað vestur eptir. Eptir pað varð
engin ófyrirsjeð töf á leiðinni, en
pessi bið okkar gerði pað að verk-
um, að við komum einum degi síðar
til Winnipeg en ráð var fyrir
gert.
,Teg vprð að minnast dálítið á er-
indreka Cnnadastjörnarinnar, hr. B. i
L. Baldwinson, sem fylgdi okkurj
Bloimar eiinrmminiar.
(Kristjaníu Dagbladet 6. agúst 1890.)
í gær og í dag hafa Þjóðverjar
og Frakkar, hvorir á sinn hátt, látið
hugann hvarfla til endurminninga
peirra, sem bundnar eru við dagana
5. og 6. flgúst 1870. Þær endur-
! miiiningar eru ritaðar blóðletri 1
| sögu beggjii pjöðanna og pví er ver