Heimskringla - 13.11.1890, Side 3

HEIMSKRINULA, WINNIPEK, MAS., 13. MOTF.MRER 1890,
TILKYpiNG.
Aldrei fyr höfum vjer verið í jiifníóKum krintum«tœöum til eð gefft eins góð
kaup og nú. Innkaupamenu vorir hafa verið sex vikur að kaupa' inn, <>g liafa
heimsótt allar stærstu stórkaupabúðir í Ameríku, bæði í Chicago, New 1 ork o
Boston, og hafa komizt að miklu betri kjörum en nokkru sinni á«ur.
Vjer bjóðum því allar okkar vörur svo mikið ltúgra en nllir aðrir selja, atS fólk
lilýtur að verða algerlega steinhissa og nndrast yfir ['\í.
KPTlRFYLG.IANDI SYNIK 0(4 SANNAH l'AD SKM Á I'NDAN ER
GENGIÐ.

Vjer seljura svört karlmannajöt á >»3.K.». Ijómandi falk-g hnlmannafðt úr hdtf-
ull fyrir «5.00 og «5,05. Dreugjnföt á «1,87 og #3.00. skyrtur og nærföt
fyrir lægra vert en nokkru sinni áður, karlm. yfirhtitnir frá #3.00 og upp, Mhulm
Myflrhajnir og Fur Ilobes. Einnig miklar birgðir af floshúfum. sem eru dkafi. Mýrar. ;
Vjer höfmn líka keypt inn 104 pakka af rúmteppum (Blnnkets) og rúmábreið
um með mjög uWursettu verði. AUt petta hlytur að seljast.
Vjer höfum vanalega til p.-ssa verið á umlan öilum öðrum í því að selja skótau
ódvrt en aldrei fyrr höfum vjer þo haft pað eins ódyrt og gott eins og einmitt nu.
Það v’æri því stærsia heimska seni nokkur gæti gert, að kanpa skotau sitt annarstafiar
en hjá okkvr.-Dry fíood* og matvara er seld hja okkur meö tllsvarandi lagu
verði og allt annað.
DICKEV 1YROS.
Hamilton, Glasstoii k Grand Forks
NORTH -D AKOT A.
lVomiiiioii oí' Caimcla.
Akylisiardir okeypis íyrlr miljonir manna
300,000.000 ekra
af hveiti- o» beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum í Oanada ókeypis fyrir
landnema ° Diúnur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg* af vatm og skogi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni SObush., ef
vel er umbúið.
ÍHIM FR.IÓVSA1A BELTl,
i Httuðár-dttlnum, Saskatchewan dalnum, Peaee River-dalnum, og umhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna mikiir flákar af áirætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðátturoesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r t
Malm-nama lan<l.
tíuil, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolaiiáinalandi; |
eldivi'Sur því tryggður um allan aldur.
JARARRAIT fr v hafi til hafs.
Canada Kyrrahttfs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Colonial braut
irnar mynda óslitna járnbraut frá ölium hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrraháfs Sú braut liggur nm miðlilut frjócmwui beliisins eptir því endilöngu op
um hina hrikalegu, tignarlegn fjallaklasa, noröur og vestur af Lfra-vatni og um hÍL
nafnfrægu Klettafíöll Vesturheims.
II e I 1 n æ ni t loptslag.
Loptsla'dð í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnremast
Ameriku Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staSviðrasamur. Aldrei pokaogsúld, og aldrei fellibyljir eins og sunnarí landinu.
SAIIHAN BSSTJ<>ItNIN I CAXAIIA
gefur hverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
ÍÖO e k r n r n í’ lanði
alveg ókeyjús. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
k pann hátt gefst hverjum mainii kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnaJegu lilliti.
ÍSLEKZKAK A I L E X 11 II It
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 0 stöðum.
Þeirra stærst erNÝJA tsLANJ) liggjamii 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winuipee-vatns. Vestur frá Nýja Islandi. í 30—35 mílna fjarlægð
er ALP'L'AVATNS-KÝLEN'JAN. bivfium pessum nýlendum er mikið at ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur ligírja nær liöfuðstað fylkisins en nokkur
hinna AfífíTLK-NÝLKNDAN er 110 inílur snðvestur frá Wpg., ÞINO-
VALLA-NÝLKNDAN 200 mílur í uor*vestur frá Wpg., QITAPPKLLK-NÝ-
LKNDAN um 20 mílur su Hnr fiá Þingvalla-nýleiidu, og A JÁiK JtTA-NÝLKNDAN
uiu 70 mílur norður frá Caigary, en um 900 mílur vestur frá Wimúpeg. t síðast-
röldii 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið mcð þvi að skrifa
um þuð:
Tliomas Bennett,
1)0M. (ÍOV'T. TMMIGRATION AGKNT
Eda II. I.. Ualdwim>><)n. (Inlenzhtr tnnboð«nutdur.)
DOM. tíOV'T JMMIOKATION OKKICKl.
AViiiiiipoje, - - - OshwkIsi.
stórmiklar birgSir af allskonar
II A U S T O U TETRABVABNIHCll,
---svo sem:-
Nýjasta efndi i yiirfrakkn, og ytribúning karla, ullt af nýjasta móðnum í Paris,
Londou og New York.
Stórmiki* af tilbúnnm karlmannafötum, af ótal tegundum og á öllu verðstigi
Skoxkur, (Miskur ojí canadiskur nicrfutnailur.
yfirfrakkar o g húfur úr lodskinnum
NIoi*lti (yfir búðardyrunum) Cl*I LT SKÆKI,
Hargrave Bloct, 324 lain Street,
K«^nt N. P. & JI. vajfnsíodvnnuni.
0. A. OAREAD.
SEYDISFIRÐI, 28. SKPT. 1890.
Hjeðan er fátt að frjetta markvert
TiKarfarið hefur verið ágætlega hagfelt
idjt þettasumar, þvi þó nokkuð hafl þótt
votviðrasamt við sjdvarsHSuna, hafa ávalt
komið svo gó*ir þerridagar á milli, að
ekki hefur sakað, og til sveita mun ó-
hætt. að telja þetta allgott þurka sumar.
Engar stórhríðar eða aftakaveður hefur
gert og varla orðið frostvart fyr en nú
nýlegri, en þó hefur tiðin eigi að síður
þótt lieldur í kaldara lagi, einkum fram-
an af stimrinu.
Ileyskapur mun almennt hafa orðið
a* lokum í betra meðallagi, þrátt fyrir
veikindin í sumar og hinn rýra grnsvöxt
er hvorttveggja hefur eert. mönnumtölu-
vert erfitt fyrir meS bjargræði; á Úthjer-
aði og í Fjörðum spruttu tún í bezta lagi;
aptur á móti var úteugi mjög ljelegt, sjer-
staklega tnýriendi—fjalllendi gafzt. ali-
staðar bezt—og harðvelli spratt víðast
hvar undir það í meðallagi eptir túna-
slátt. Af uppsveitunum og Efra-Jökul-
dal liefur frjezt, að heyafti hafl almennt
verið mjög rýr, grasvöxtur hefur brugð-
izt þar bæði átúnum og útengi sem mest
má verða.
Aflabrögð liafa ví*a geugið tregt
Einna mest úthald af Austfjörðum mun
vera lijeðan af SeySislirði, en megnið af
fiskinum hafa menn orðið að sækja í
sumar út á yztu hafmið—og allopt miklu
lengra til hafs. Það gtgnir farðu, að
engir skipskaðar skuli hafa komið fyrir,
því ekki munu allir liafa verið allmiklir
sjómenn, er sótt liafa hjer sjó. Ilinn af
armikli grúi af enskum, norskum og
frönskum flskiskipum, ásamt cnskum
fiski eimsk’pum, sem nú fjölga óðum,
er aðalorsökin til þess, að atti er svona
langsóttur, að minnsta kosti er það al-
mennt álit, að niðurburðurinn frá þeim
hamli íiskigöngunni upp að landinu
Hinir beztu sjómenn hjeðan, sem a*
engu hafa þurft að gera í landi, munu
eigi að síður hafa undir og um 60 skip
pund af bátunum, en allur fjöldinn kvart-
ar ytir rýrum hlutum. Töluvert rusl af
Sunnlendingum og Reykvíkingnm kom
austur hinga* í vor og hafa róið á vegutn
útvegsbænda og um 350 Færeyingar hafa
einuig haft hjer úthald að mestu leyti
upp á sama hátt. Meiri hluti þeirra Fær- I
eyinga sem róið hafa hjer af Awstfjörð- j
um í sumar munu hafa hluti með rýrasta j
móti, enda munu fæstir syrgja, þóttein- |
um tug færra kremi af þeim á næsta ,
sumri.—Tölnvert af færeyisku kvenn-
fólki kom liingað uppí vor Og hefur þafí
verið upp á mánaKar-peninga.
uA VopnafirM var allan fyrripart
sumarsins sá uppburður af fiski, að sliks
ern eigi dæmi í manna minnum. Vinnu-
laun komust upp í 4 -6 kr.,og kvennfólk
og nnglingar fengu vinnu fyrir full—
komin laun; svo mikill skortur var á
vinnukrapti; lieilir sUipsfarmar voru
sendir npp úr salti til verkunar, bæ*i á
Djúpavog og Þingeyjarsýslu-hafuirnar, :
spm örum & Wulffs verzlun reiðir”. I
Þessi kafli er tekin orðrjettur eptir inanni j
sem búsettur er í Vopnafjarðar-kaupstað. j
Aptur segja Færeyingar, seni þaðan j
hafa róið, að afli þessi hati að eins haklizt i
í rúma viku, að þá hafi verið tví- og þri-
hlaðið á sólarhring rjett íkringum hólin-
ana, en að ö*ru leyti hati afli verið þarí
lakara lagi.
Á Suðnrf jöröunum liefur afli verið
tiltölulega bæði iietri og jafnari. Nú
sem stendur er allstaðar aflaljett. enda
farið að minnka um gæftir.
Um 130 Snnnlendingar sömdu í sum-
ar víð Otto Wathne um flutning á þeim
su*ur til Reykjavíkur. Nú eru þeir bún-
ir að bíða eptir skipi hans um eða ytir
viku frá hinum ákveðna brottfarardegi,
og erí almæli að þeir muui ætla að höfða
mál á móti lionum fyrir samningsrofln,
þvi iiann hafði uudirgengizt að verða bú-
in að koma þeim til Rvíkur fyrir 30. þ. m. j
Vcikiudi hafa gengi K með lang-mesta |
mó1i. ItiflúeHza veikin hefur legið i !
mörguiu melri liluta sumnrsins, þ. e. tek •]
ið menn fyrir a|>tur og aptur. af þvi menn
hafa ekki getaS farið svo vel með sig j
sem skyldi. Kigtiósti hefitr stungið sjer j
ni*ur lijer ng þarogeuda lióla* á barna ;
veiki, ognokkur börn dáið.
Slvsfarir: í ágúst livolfdi báti vis ]
Neshjáleigu-kluppic í ljoðmundartirði; :
kotn af SeySistirði, en dottið á náttmyrk- |
ur, er kom í lendingu; ábátnum voru 3
SunnJeiidingnr, 2 af þeiin náðiist»lifamli
af kjöl, en 1 drukknaði -imglingsmnðiir,
Sveimi að uafni. Líkið rak fyrir sköinmu
síðan í Miðlending, sem er höfn í i.oö
muiidu flrði, á það vantaði lneði liöfuð j
os handleggi, er þnð rak upp. Var þtið |
jai ðsungið 27. þ m.
Kirkjiimálet'ni vor er fátt um að ritn.
Biskup vor kom hj<*r, eins og lög stóðu
til, á vitjunarferð sinni um Austfjörðu
og vann það þrekvirki, nð koma á sætt-
um milli sjera Björns Þorlákssonar og
safiiaðar lians. I>að var saunarlega þiegt
verk og biskupi sainlioðið, ttð kippa þvi
i liðinn, enda mun óliætt að fullyrðn, að
hann muni talsvert liafa náð hylli Aust
tir*inga, bæði við þetta tækifæri og ýms
önnur, er miðað hafa nó einingu og
samlyndi.
Prestum rorum viðvíkjandi vil jeg
leyfa injer nð setja Jijer fram skoðnr,
sem er töluvert ríkjandi tneðal alineiin
ings, ef tilvill töluvert alinennari en þeir
hafa liugboð um. Þaðersamræmið milli
kenningarinnar og framkouiu þeirra í
daglega lífiuu. Þeir kennaoss, a* „hverj-
um degi nægl sín þjáning” og þeir saka
oss ',iiu,að vjer berum allt of strangará-
byggjur fyrir morguudeginum. En hvað
gera þeir sjállir? Þeir kenna oss, að
„enginn kunui tveimur lierruni af!
þjóna—guði og Matnmoni”. En hvernig
liafa þeir það? Oss geturekki betur fund- [
izt, en þeir, rjett eins og vjer, breyti dá-
Jítið öfngt vi* það sem gu*fræ*in ákve*- j
ur. Og vjer segjumst þó sem verslegir
menn hafa miklu. meiri rjett en þeir,
til að bregða hjer út af, þegar oss þykir I
þörfin útheimta það.
En nú skulum vjer á hina hliðina
skoða skattheimtu þeirra. Enginn hlutur j
getur verið ósamboðnari og óhagkvæm-
ari stöðu þeirra en þessi ólukku toll-
heimta. Og það er þessi tollheimta, sem
vjer vildum ieggja til að Jjett væri af
þeim. Hvílík breyting er það ekki fyrir
þjóna drottins, að vita sig ef til vill eiga
sitt krónu e*a tveggja króua virðið í vasa
svo og svo margra af þeim, sein sitja und-
ir kenning hans í kirkjunni, þ. e.: eiga
þetta hjá þeim, liafa fulla þörffyrir það J
og auðvitað fuilan lagaJegan rjett til a*
krefjast þess, og þar af ieiðandi (enda
þótt það sje beint á móti kenningunni)
urgast í að taka einn af ö'Srum fyrir af
þessum skuldaþrjótiim sínum til a* herja
út af þeiin gjaldið » sjálfan drottinsdag-
inn. Þettaersvo nlmennt vona jeg, aö
engum dettur til hugar að vefengja, og
hitt, að prestar ganga svo næmt eptir
kröfum sínum, sumir hverjir, sem þeim
er unnt, að komast, án þess a* drýgja laga-
brot. BóndJ, sem er valinkunnur og
sannorður maður, hefur sagt mjer eptir-
fylgjnndi dæmisögu af sjer og prestinum
sínum: „Jeg hafði lengi búið á einni
kirkjujörðinni, en eptir lianaátti að svara
sauða-afgjald.i, sem, eins og renja er til,
skyldi goldi* að haustinu. Nú vildi svo
slysalega til, a'Sjeg átti eigi nógu marga
sauði veturg. og vanta'Si migeinnátöl-
una. Jeg fann því klerk ogtjáði honum
vandræði mín og bað liann að mega borga
sauðinn í peningutn eða láta fyrir hann
væna á veturgamla. En þar var ekki
nærri kotnandi. „Þjer geti* allstaSar
í góðærinu sem núna er fengið sauðinn
lána«an” sagði klerkur. „Jeg er sauð-
fár og get ómögulega geflð eptir sauð-
itm”. Það kom fyrir ekki, þó jeg sýndi
honum fram á, að óhiigurinn væri reynd-
ar enginn, þar eó ærin væri t'ullt svo
væn eins og sauðirnir, en að jeg á
hinn bóginn ætti mjög ónægt meS að fá
sauðinn lánaðan, en hann tók að eins
undir með prestunum forSum: uIIvað
kemur þii'S við oss, sjá þú sjálfur fyrir
því”.—Smásálarskapur, eins og þessi,
þykir oss eigi hæfa; þetta vekur smátt
og smátt kala, þó hægt fari, sem a* lok-
um getur dregið til fulls ósamlyndis. Sú
er því skoöun manna, aS hagkvæmara
væri að sýslumenn ættu að innheimta
bæði gjöld til prests og kirkju ásamt öðr-
um gjðldum (oss þykir það í hlutarins
eðli miklu nær verksviði lögrpglunnar
en klerkadómsins), en að þeir eins og aðr-
ir embættismenn landsins væri launaSir
af laudssjóði með sínum föstu ákvörðuðu
launum. Með þessu fyrirkomulagi væri
það áunnið, að þessi óviðurkvæmilega
tollheimta prestastjettarinnar þyrfti ald-
rei að verða deiluefni milli prests og
safnaðar, en sem nægileg dæmi saumi,
allt of opt hafa þóátt sjer stað. Þetta
hefur opt veriS fært í tal við ýmsa
at' prestum vorum og hafa þeir látið í
ljósi, að sjer væri alls ekkert þjent ineð
þessari innheimtu, og að þeiin vœri mik-
ið kterara að eiga við landssjóð, ef að
þingið kæmi sjer satuan um það. En vjer
álítum að þetta sje í raun rjettri nlls eigi
svo mikið áhugamál sem þeir láta; allir
vita að prestar eru svo fjölmennir á
þingi, að þeim muudi hafa verið leikur
einn a* koma þessu í gegn, hefði þeim
verið það sanuarlegt áhugamál.
Verzlunarfrjettir eru fáar og daufar,
l’l) mátti lieita hið eina af innlendum
vörum, er hjelt sjer í verði; hvít ull á 80
aura. Öll fiskivara t'jell í verði og var þó
æriölág áður, en ýmsar ntlendar naiið j
synjavörur stigu í verði, svo sem kafli,
exporto. fl. Núnýverið hefur'H. Gnnn- j
laugsson getið út sauðabrjef fyrir Gránu j
fjelagsverzlun, 20 aura bezta kjöt, 18 og
16 a. verra kjiit. beztu gærur 2,75, eti al'
veturg. 2 kr. (ærgærur eptir samkoinu
lagii), mör 25 a. Á Eskitirði er bezta
kjöt 25 a. pundiö o. s. frv.
Áður en jeg skil algert við, hlýt jeg
eins og máltækið liljóðar, (lað taia eitt
or* um tíðiiia”.
Af þvi mjer viir* litið út um glugg-
anii minn, þá tlaug mjer i hug, livað
náttúrai) væri hverflynd ogjörð'n tijót til
a* takahamskiptum,„allt eiusog veðrið í
loptinu”, segja menn, þegiir menn tala
iim einhvern vindliaiiaiiii. Það á vel við
þetta hvorttveggja. í dag vnru hin gull-
vægu otð Jónasar Hallgrimssonar: Land-
ikvar fagurt og frítt og fannlivítir jökl
iiima tindar" vernlej sannindi. Föl lá
idstaðurytir fjöiiuniim liið el'ra, en bygð- '
in öll hið neðra bló'PrnuS og veðrið ó
venjii lilítt; hið eina er á brast var, a*
mari var i lopti.
I kvöld mætti með jafitmiklti sann j
rnæli kveða þi---:i visu .lónasar: uEilifui j
snj Sr í augn mín, út og suður og vestur j
skín..”.
Hanii h<*fur hvolft j lir skæðadrifu
úr maraiiiim: i dag var allt svo autt og
þítt, en úti nú er -valt og hvítt, en eigi að
síður er þó lúítt. þvíeuiier loptið hlýtt.
Ó. ./. /1.
ÁSTARKVÆÐl.
Að þiggja koss af kátu sprundi
kætirört'a þund.
veitir gleöi í vöku og blundi
vegleg silkihrund.
Sjafnar-elfur saman streyina
sífellt heirns uui hvS;
svo er liflð svanna <>g beima
sett af drottins náð.
Leggur hönd að hálsi björtum
hringalind á svein.
Tendrast æ í ungum hjörtum
ástin blíð og hrein.
Hýrnar ytir horskum beimi,
hann er faðinar vif.
Enginn veit, í öllum heimi
unaðs-betralíf.
Eldheit, göfug ástin bjarta
etiir fjör og dug,
vermir kalt og kví'Sið hjarta
kætir líf og hug;
vekuryndi og von í barmi,
veitir gleðistund,
þerrar tár af þrungnum harmi,
þreytta styrkir lund.
Reyudu, sveinn, að svatma barmi
sitja lífs um dag;
vefjast þýðum ástar-armi
auðs við glæstan hag.
Meyjar-augað milda og hreina
mínatöfrar sál.
Ástin leiðir unga sveina
inn í funheitt bál.
Jóit Kjærnerteð.
ittiiiignrimi
—eða—-
COllA LESLIE.
. (Snúíð úr ensku).
.Kynlegt er það’ hugsaSi Mortimer,
er hann sat og virti þær stúlkurnar fyri?
sjer, ,að ef jeg talaði eitt einasta orð,
hyrfi frænka mín frá þessari elskuverðu
saklausu stúlku og hryllti við lienni’.
.1 þessu gáfu hljóðfærin S danssaln-
um til kynna, aS dansinn væri að byrja,
og' kom þá Gilbert tilað sækjaCoru.
,Þar kemur Mr. Margrave’,ságSi Að-
alheiður. .Vinkona mín iijerna hefur
fengið slæmar frjettir að heiman’.
Gilbert spurði hvernig þær frjettir
væru og sagði ASalheiður honum það,
en að faðir Coru væri úr allri hættu.
Á meðan þau ASalheiður og Gilbert
voru að tala um þetta, hvíslaði Mortimer
því að Coru, að sig iangaði til að tala
við hana einslega.
(Einslega’, tók Cora upp eptir honum
og varð enn felmtsfyllri. En svo sneri
hún sjer að Gilbert og bað hann að af-
saka sig, en taka Aðalheiði i sinn stsð
til að dansa viS næsta dans, því sig
langaði til að tala um þetta betur. við
Mortimer.
(Cora heimtar þetta, Mr. Margrave,
svo þú mátt til með aS láta undan’ sagði
Aðalheiður hlægjaudi’.
(En mundu þaS’, sagði hún svo við
Coru, (að við geruin þetta fyrir þig með
því skilyrði einungis, að þú verðir glöð
og brosandi, þegar \ ið komum aptur.
En eptir þetta vona jeg aS þú Mortimer
frændi minn, liættir að hrósa Svertingj-
um fyrir dyggðir.
(!IvaS viltu aðjeggeri?’ sagði Mor-
timer spyrjandi. (Það er hætt \ið að
hundarnir bíti, þegar þeir eru barðir
þrælslega’.
(Þá er að binda þá’, sagði Aðalheiður
°K þreif í handlegg Gilberts og gekk inn
í danssalinn.
Þegar Cora var ein eptir lijá Morti-
mer, reyndi hún ekki lengur aS hylja j
geSshræringar sinar, en stóð upp og j
sagSi me&ákafa: l(Á jeg að trúa því, er
fólst í orðnm yðar, Mr. Perey, að upp-
lilaup þneianna hafi stafað af illri með- j
ferð?’
(Pað er athugavert, Miss I.eslie’ svar j
aði Mortimer með hægð, (aS eigandi J
þræla er opt í vandræönm. Hann verð
ur að gera annaStveggj.i, beita hörku
eðii líðji fyrir leti þeiya. Satt að seirja
er faðir ySar ekki álitiiin vægur hús-
bóndi, en hið saina má segja um allan
þorra. þrælaeigeuda í Suður ríkjnmim.
En það var þóekki haun, heldur verk-
-tjóri hans, sem var valdur að þessu upp
hlaupi. Faðir yðar ætlaði að ganga á
milli, en 5 þeirri tilraun fjekk liann þetta
sár. Kn leyfið mjer einu sinni en að
fullvissayðuruni, aðlinnner nú úr allri
liættu’.
(Sendi lianii þá ekkert skeyti með
yður, ekki kveðju, ekki brjef?’ spurði
hún.
(Nei, þ;<ð gerði hann ekki’.
,Kkki svo mikið sem kveðja ?'
(Faðir ySar vissi ekki að jeg mnndi
sjá ySur, og [>að er þetta áhtærandi, sem
jeg vildi tnega spvrjayðnr nokkurra spnrn
inga. Það er alls ekki fyrlr forvitni aS
jeg s)>yr, lieldur af því að þjer kveikið
hjámjer einlægan áhugafyrir málefninu’.
Cora bað lmiin að spyrja hvers lmnn
vildi. Færði tiaiiii þá stól sinn nær
henni og spurði í iáguin rómi, en alvar
lega:
(VÍljíð þjer segja llijer, Miss Leslie,
hveinig þjer fáið hrjefln frá föður yðar
venjulega ?’
(Frá viSskiptamaimi liaHs í Soutlmmp-
tou’.
(Sv<> þjerfáið þau ekki beina leið með
pósti'.
,Nei\
(Voruð þjer mjög ung þegarþjer fór-
uð úr Is>uisiana?’
(Jeg var aSeins5ára\
(8vo ung! Þjer munið líklega ekkl
eptir neinu er við hefur boriS um það
leyti’?
(Ójá, eu það er allt svo óljóst fyrir
mjer, að það er likara draumi. Þó er
þar eitt, atvik, er engin tímalengd getur
skafið úr minni mínu. Jeg man eptir
ungri og fallegri konu, sem vafði mig
upp að sjer og grjet beisklega. Jeg
heyri og sje hana enn, þegar jeg hugsa
til hennar’,
(Hefur faðir yðar nokkurn tíma tal-
að um nióður yðar við yður?’
(Var þetta hún?’ spurði Cora í stað
þess að svara.
(Jeg veit það ekki, M iss Leslie, því
um það leyti var jeg hjer á Englandi’,
því hjer fjekk jeg menntun roína eins og
þjer’.
(Ja, hver gat það verið, ef ekki hún?’
spurði Cora, og augu hennar fylitust allt
í einu af tárum. ,Nei, >Ir. Percy. Jeg
hef aldrei haft þá hugsvölun að lieyra
fólk tala um móður mína. Og í hvert
skipti sem jeg hef minnst á það atriði
við pabba, hefur h.ann svarað injer svo
kuldalega, aS injer hefur orSið illt fyrir
hjartanu. Ilið eina, sem jeg hef fengið
aS vita er þaS, að hún hafl dáið í New
Orleana á unga aldri. Eti jeg hef ekki
þorað að tala urn þetta, þegar pabba hef-
ur falliS þaS svo illa’.
(En hann hefur æflnlega sýnt yður
föðurlega elsku og umönnun. Er ekki
svo?’
(Jú, það er þó víst. Enginn faðir
getur verið barni sínn betri en hann hef-
ur veriS mjer. Allt sem jeg hef óskað,
öll mín barnalegu brek, hefur liann látið’
eptir mjer með ánægju—nema eitt, eina
ósk einungis.
(Og hún er?’
(AS taka mig heim til sín í New Or-
leans. í fyrra, þegar bann var hjerna,
baS jeg hann þess innilega, en það var
ekki viS það komandi. (Það er af því jeg
elska þig’ sagSi hann við mig, (að jeg
neita þjer urn þessa bæn’. Máske það sje
loptslagið S Louisiana, sem hann óttast,
og máske það hafi verið lop/slagið, sem
lagði móðir mína í gröfina meðan hún
var ung’.
(Þetta vissi jeg’, hugsaði Mortimer.
(Hún veit ekkert um uppruna sinn’.
(HiS eiua, er hann lofaði mjer’ hjelt
Cora át'ram, (var það, að hann sagði,
skiinaður okkar í fyrra skyldi verða
okkar srðasti, að hann skyldi selja éignir
sínar við fyrsta tækifæri og tlytja hing-
að og setjast hjer að’.
(Hefur hann ítrekað það loforð siðan?’
(Já, en meS undanþágu, sem hefur
hleypt hrolli í mig. Jeg er lirædd nm, að
hann sje í einhverjum kröggum og að»
hann geti uiáske ekki losast fyrr en
löngu eptir þann títna, er hann lofati
a? verða kominn hingað til mín’.
Þvi er miður, Miss Leslie, að grun-
ur yðjr er ekki ástæðulaus’, svaraði
Mortimer alvarlega. (FaSir yðar hefur
oröis fyrir tjóni. Þegar tjelagi hans,
Mr. Treverton, dó í i'yrra,—fjell í ðin-
víginu um þaö leyti sem faöir yðar kóm
lieim frá Englandi, kom í Ijós fjártap, er
hann hafSi ekki hngmynd um. Ilann
var því neyddur til að taku stórfje til
láus. Svo bætti-t upphlaup þrælaona
ofan á uin uppskerutimaiin og rak smiðs-
liöggið á vandræSin’.
(Svo faSir minn er þá orðinn fjelaus,
Mr. Percy? Eu hugsiS þjer ekki að vænt-
anleg fátækt Urelli mig. Jeg hugsa ekki
um riiig, heldur föður niinii. Að liutsa
mn allt það andstreyiui sem liann hefur
liðið, alla þá fyrirhöfn við að safna fje
og sem hann sýnilega ekki nietur neins
nema mín vegna. Hann befur aidrei
leyft injer að heyraeitt óþreyjuorð lirjóta
af vörutu sínutn, og aldrei n.útað mjer
itm minar hóflausu, barnalegu bænir.
O, aS hann vissi hversu fegin jeg viidi
yfirgefa alla þessa hjegómlegu dýrö, en
verða aðnjótandi þeirrar ánægju að liaila
liöfði mínu upp að brjósti Iimus. Ó, að
hann vissi hve kært mjer væri hið fá-
tækiegasta heimili, ef jeg mœtti vera nieð
honum eptir mína löngu einveru í upp-
vextiuuin. Hver veit livað mikið lengur
að þessi skilnaður okkar varir’.
(Nei, Miss Le-lie’ sagði Mortimer
þýðlega. (Ástæður fi'iður yðra eru hvergi
nærri hræðilegar. En það rítheimtir
laugan tínra og taisvert þrek, til þess að
hann geti losað sig úr vandræðunum’.
,Langur tímil Svo árum skiptii raá-
ske?’ spurði Cora.
(Jeg er hræddur um það’.
Framh.