Heimskringla - 25.03.1891, Síða 3

I3>ob»iíiiíoii oí* Oímiiida.
AWisjardir okeypis fft miljenir manna
ekra
af hveiti- oc beitiiandi i Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. I'iúpur op frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg'S af ' atni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunm 80 bush., ef
vel er umbiuð.
r
í HOÍIJ FBJ OVSAMA ItEI-Tl,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og utnhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna mikiir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn viðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama laivd.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af Uolanámalandi;
eldivifiur pví trvggður um alian aldur.
.1 ÁMliRAUT FRÁ II A F 8 T I k II AFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi'ft Grand Trtmk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda ósiitna járnbraut frá öllum hafnstöðuin við Átlanzhaf í C’anada til
Kyrraháfs. Sú braút liggur um miðhlut frjóvsama beUuins eptir pvi endilöngu og
um hina hrikalegu. tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hií.
nafnfrægu KleUafjöll Vesturheims.
Heilntemt I o p t s I a g .
Loptslagið í Mnnitoba og NorRvesturlandinu er viðurkennt hið hetlnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturiun kaidur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei pokaogsúld, og aidrei fellibyljireinsogsunnaríiandinu.
SAHltAXItSSTJORMX í CAX.4DA
gefurhverjum ksrlmaimi yfir 18 ára gömlum og hverjutn kvennmanni sem hefur
fyrirfamillu að sjá
1 6 O e k í* nr aí' 1 : t n tl i
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
Á pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi siunar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
ÍSLEKZKA R X V L E X 1> I R
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ÍSLAND liggjandi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestnr strönd Wintiipep-vatns. Vestúr frá Nýja Islandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAV ATNS-N ÝLtSN DAN. bá'Sum þessum nýiendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. ARGTLE-NÝLENDAN er 110 mílur suðvestur' frá Wpg., ÞÍNG-
VAI, 'l.A- NÝLKNDAN 280 inílur í nor-Svestur frá Wpsr., QU’APPÉLLE-NÝ-
LENDAN um 30 milur sirSur fráÞingvalla-nýlendu, og AL/iRUTA-NÝLENDAN
um 70 inílur norður frá Calgary, en uin 900 mílur vestur frá Winnipeg. I síðast-
töidu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um pað:
Thofflas Bennett,
DOM. OOVT. IMMIGRA TION AGENT
Eda
13. Ilíaltl winson, (Islenzkur umboðsma&ur.)
DGM. GOV'T IMMTQRATION 0FF1CE8.
Winnipeg, - - - Canada.
LANDToKlLOGOí.
Allar sectionir með jafnri tölu, nemii
8 og 26 getur hver familíu-faðir, eða
hver sem komin er yfir 18 ár tekið upp
sem heimilisrjettarland og forkaupsrjett-
arland.
IXXRITUX.
Fyrir landinu mega menn skrifa sig á
þeirri landstofu. er nxst liggur landinu,
sem tekið er. Svo getur og sá er nema
vill laud, gefið öðrum umboð til pessað
innrita sig, en til pess ver«ur hann fyrst
ati fá leyfi anuaðtveggja innanríkisstjór
ans í Ottawneða Dominion Land-umdoðs-
mannsins i Winnipeg. $10 þarf að borga
fyrir eignarrjett á landi, en 6}e pað tekið
áður, parf aö bcrga flOmeira.
SKYLDIRXAR.
Samkvæmt núgildandi heimilisrjett-
ar lögum geta menn uppfyllt skylduruar
með prennu móti.
1. Með 3 ára ábúð og yrking landsins;
má pá landnemi aldrei vera lengur frá
landinu, en 6 mánuði á hverju ári.
2. Með því að búa stöðugt í 2 ár inn-
an 2 mílna frá landinu er numið var.
og að búið sje á landinu í sæmilegu húsi
um 3 máuu'Si stööugt, eptir a* 2 árin eru
liðin og á-Sur en beðið er Uffi eignarrjett
Svo verður og landnemi að plægja: á
fyrsta ári 10 ekrur, og áöðru 15 og á
þriSja 15 ekrur, ennfremur að á öðru ari
sje sáð 110 ekrur og á þriðja ári í 25 ekrur.
3. MeS þvi að búa hvar sem vill fyrstu
2 árin, en að plægja á landinu fyrsta ár-
ið 5 og annað árið 10 ekrur og þá að sá
í þær fyrstu 5 ekrurnar, ennfremur að
byggja pá sæmilegt íbúðarhús. Eptir að
2 ár eru pannig liðiu verður landnemi að
byrja búskap á landinu ella fyrirgerir
hann rjetti sínum. Og frá peim tíma
verður hann að búa á landiuu í paS minstn
6 mánuði á hverju ári um priggja ára tíma.
IIM EHíXARRRJEF.
geta menn beðið hvern land-agent sem
er, og hvern pann umboðsmann, sem send-
ur’er til að skoða umbætur á heimilisrjett-
arlandi.
En sex mánvAim áður eo. landnem i
biður um eignarrjett, verður tiann að knnn-
geraþað Dominion Land-umboðsmannin-
um.
EEIIIBEIXIXGA UHK«I>
eru í Winnipeg, að Moosomin og Qu’Ap-
pelle vagnstöðvum. Á öllum pessum
stöðum fá innflytjendur áreiðanlegr leið-
‘beining í hverju sem er og alla aðstoS
og hjálp ókeypis.
SF.IXXI HEIIIMSRJETT
getur hver sá fengiS, er hefur fengiS eign-
arrjett fyrir landi sínu, eða skýrteini frá
umboðsmanuinum um að hann hafl átt að
fá hann fyrir júnímdnaðar byrjun 1887.
Um upplýsingar áhrærandi land stjórn-
arinnar, liggjandí milli austurÍHndnmæra
Manitoba fylkis að austaa og Klettafjalla
að vestan, skyldu menn snúa sjer til
A. M. BURttESS.
Deputy Minister of the Interior.
BBATTT’S TOUlt OF THE WOBLD. >
Ex-Mayor Daniel F. Beatty, of Beatty’*
Celebrated Organs and Pianos, Washington,
New Jersey, has returned home from an ex*
tended tour of the world. Read his adver-
tisement in this paper and send for catalogue.
BEATTY
D««r Slrs—Wf
returned home
Aprll 0, 1890,
from * touT
ironnd t h e
world, TÍlltlncr
Kurope, A«l«,
(Holy l.and), In-
dla, Ceylon, Af-
rlc* (K*ypt), Oce-
anlca, (Isl&ndof
the Noaa,) and
Weatern Amerl-
ca. Yet In all
our greatj ourney
of 86,974 mllee,
we do not remem-
ber of hearlng a
piano or an orgnn
aweeter in tone
t h a n Beatty's.
For we belleve
we have t he
From a Photograph taken ln London,
Knoi.nH iiio ' ínstmmonte
KX-MAYOX DAXIKL F. BKATTY.
Knglaud, 1889.
nidt at a n y
price. Now to proTe to yon that thla statement le
absolntely true, we would llke for any reader of thle
paper to order one of our metchleee organs or planos,
wlll offer yoa a great bargain. Partlculars Free.
Natlafactlon OUARANTKFD or money promptly re-
rnnded at any tlme withln three (8) yeara, with lntere»t
at opcrcent. on elthor I’lano or Organ, fully warranted
ten years. 1870 we loft horae apenniless plowboy:
to-day we have nearly one hundred thous&nd or
Beatty s organs and planos in use all over the
world. If they were not good, we could not have
sold so raany. Oould we! No, certainly not.
Each and every instrument is fully warranted for
ten years, to be manufactured frora the best
m&terial m&rket affords, or re&dy money c&n hiM
um voru seudar íbúum hins danska ríkis.
I pessuin samningum var ísland innifal-
ið og er enn. Eptir þessum samningum
hefur |:ví konungsríkið skuhlbundið sig,
að standa ofannefnd skil á peim póstá-
vísunum, sein samninga-ríkjunum eru
sendar frá íslandi eða fiá feim eru send-
ar til íslands.
Þá eru nú eptir þær póstávísanir, er
sendar eru milli Danmerkur og íslands
einungis—jeg meina fær, sem ekki eiga
aö fara lengra en til Danmerksr frá Is-
landi og ekki koma lengra að en frá Dan-
mörku til íslands. Þessara ávísana og
hinna fyrri er ekki hinn minnsti munur
ger, nje nefndur einu sinni á nafní lög-
unum. Auglýsing fjármálaráðgjafa Dana
frá 26. sept. 1875 er hinn gildandi aðal-
lagastafur um petta efni, og lnín gerir
engan mun ávísana frá íslandi til Dan-
merkur og annara landa. Kíkið eitt ann-
ast livorartveggju og enginn annar; eins
ogsegir sigsjálft eptir grundvallarlögum
ísiands og póstlögum liins danska ríkis.
Þá er enn þess að geta, að hvorki al-
þingi nje laudssjóöur heflr hið ailra
minnsta að gera við þetta mái, svo sem
póstmál, og geta ekki, nema stöðulögin
sje brotin. Þetta tók landshöfðingi sjálf-
ir fram á þingi 1877, þegar þingmenn
gengu ríkast eptir a'5 greitt v<eri betur
fyrir ávísunum á rikissjóð en þá átti sjer
stað!
Mönnum er velkomið fyrir mjer að
berja höfði við steiu grundvallarlaga ís-
lands og póstsamninga Danmerkur við
önnur lönd eins og þeir vilja—óumflýjan-
leg örlög þeirra er rot,
Nú er bað þá ekki ísland, heldur
riki'5, sem annast póstávísanir þær, sein
gefnar eru út á sjóð þess, ríkissjó'S, í póst-
húsinu i Reykjavík. Það er náttúrlega
ríkissjóöur, sem þar tekur andvirði þess-
ara ávísana, fví hann gefur ávísendum
ávísanirnar á sjálfan sig og borgar þær
út fyrir þái rikismynt eöa ríkisgjaldeyri
í Khöfn.
Þangað til í júlí 1886 tók ríkissjóður
viösömu tegund gjaldeyris fyrir þessar
ávísanír sinar á sjálfan sig eins og hann
borgaði út á þær, þ. e. ríkismynt. Þetta
var i alla staði rjett, því hjer var
rjettri reikningslegri grundvallarreglu
fylgt. Ríkissjóður tjekk hjá ávísanda t.
d. 2000kr. í peningum fyrir ávísun upp á
2000kr.; hann borgaði sömu upphæð út
fyrir ávísunina i Kliöfn, enn hann tapatii
engu, því sama upphæð peninga frá ávís-
anda var geymd fyrir haun (ríkissjóð)
hjálandssjóði íslands.
Nú er þessu breytt með brjefl lands-
höfðingja frá 28. mai 1886, sem skipar
póstumboðsmanni ríkissjóðs í Reykjavík
að taka seðla tslands í borgun fyrir á-
vísanir á ríkissjóð. Þetta sjá nú allir, að
er sama sem aö skipa ríkissjóöi að taka
þessa seðla upp i ávísaniruar. En rikis-
sjóður heyrir náttúrlega ekki til þeirra
„almennu sjóöa hjer á laadi” sem -S 'öbira-
ir eru gjaldgengir í, því allir vita, að seðl-
arnir eru e k k i gjaldgengir í ríkissjóð,
og allir vita aö sá sjóöur er ekki „al-
mannasjóður hjer á landi”, hvaö sem brjel'
landshöfðingja segir í gagnstæöa átt og
allir vita, að yfir þeim sjóði hefir iands
höföingi engin ráð. G segir reyndar að
þetta| brjef leggi þann skilning í batika
lögin, sem hver maður meö heilbrigðri
skynsemi verði að leggjai þau, og styð-
ur þetta á hinni margmölvuðu vítisvjel,
að „póstsjóður” sje Uhluti af iandssjóöi”.
Hvaða póstsjóður? Póstsjóður íslands,
mikiö rjett; en hann gefur enga póstá-
vísun út, sem auðvitaö er, er hnnnereigi
bundinn einum staf póstsamninga við
ÖDnurlönd og ber enga ábyrgð nokkurr-
ar póstávísunar. G. meinar því, að það
sje póstsjóður hins danska ríkis, ef hann
meinar nokkuð annað en hyggjulaust
flapur—sem er Uhluti af landssjóði” og
lendir þannig í því að gera ríkissjóð að
hluta af landssjóði!!
Siinn
0R6ANS!
Church, Ohapel, and P&r.
SsíJEbPIuös
Boautiful Weddinnr, Blrth-
I d&y or Holiday Presenta.
u n . —-----1 C&taloRrue Free. Addres*
rlon. Uamel Beatty, Washington, New Jersey.
Ftl» k 0.
Bækur á ensku og Sslenzku; íslenzk-
ar sálmabækur. Rit-áböld ódýrust í
borginni. Fatasnið á öllum stærðum.
Fergnsmi &C«. 40H Main Ht.,
Winiiipeff, - - • Man.

m
HÚ8BÚNAUARSALI
Market Ht. - - - - Winnipeg-
Seiurlangtum ódýrara en nokkur ann-
ar í öllu Norövesturlandinu. Iíann hef-
ur óendanlega mikið af ruggvistólmn af
öllum terunduni, einnig fjarska fallega
muni fyrir stásstofur.
C. II. WILSOX.
Það getnr engum vafa veriö undir-
orpið, að brjef landshöfðingja, auk þess
að leggjaháskaleganmisskilning íbanka-
lögin—svo háskalegan, að engin veit,
hvenær ísland bítur úr þeirri nál—er
skjal, sem hann, eptir erindisbrjeti sínu
alls ekki gat geflð út. Það lá innan em-
bættissviðs fjármálaráðgjafa Dana og
einskis manns annars, að kynna mönnum
hvort liaun gerði sig ánægöan með seðl-
ana sem borgun fyrir ávísanir á þann sjóö
sem hann annast undir ábyrgð viö rikis-
þing Dana einsvegarog við þau ríki, er
póstsamninga eiga við Danmörku hins
vegar. Eg vil náttúrlega ekki gera lands-
höfðingja neinn órjett í þessu heldur en
nokkru öðru niáli, og skal gjarnan láta
þnð heita svo, eða gera að svo sje, að
hann hafi geflð hrjeflö út samkvæmt fyr-
irmælum ráðgjafa íslands, eptir að hann
(ráðgjafinn) hafði borið sig saman við
fjármálaráögjafann um málið; og maður
skyldi ætla að svo lilyti að vera, úr því,
að brjefið mætti engum mótmælum frá
fjármálaráðgjafa og því heflr verið fram
fylgt í stjórnarathöfn landsins síðan það
kom út.
Brjefið þverbrýtur bankalögin. Það
gerir seðiana, sem þau ákveða, að skuli
óinnleysanlegir vera, innleysanlega—þeg-
ar ríkissjóður handfestir þá.
Frainh.
Út af svokallaðri „leiðrjettingn” þeirri
undir mínu uaftii, er stendur i seinasta
blaöi Hkr. neyðist jegtil, sannleíkans og
æru minnar vegna,aö se,ja epiirlylgjandi
sögu:
Sunnudaginu 25. jan. síðastl. kora jeg
frá kirkju að vanda að kvöldi dags til
heimilis míns, 573 Main Str. Var þar þá
fyrir Tómas Jóhannesson, fremur lítið
drukkinn, og kom hann þá undir eins inn
í herbergið, þar sem jeg var og bað
mig að fylgja sjer ofan stigann, þar
sem ekkert ljós var; hann sókti fast
á, að jeg fylgdi sjer, en jeg þver-
neitaði og loksins flúði jeg undan honum
og yfir í annað herbergi. Rjett strax á
eptir kom hann þangaö og fór þá enn
frenar að leiia þess, að jeg fylgdi sjer, og
þegar jeg ekki vildi veröa við þeirri bön
hans, heldur stóö upp og leitaði undan,
þá elti haun mig fram og aptur um lier-
t ergið og þegar hann sá jeg ætlaði út,
hljóp hann fyrii hurðina. Eptir nokkrar
tilraunir gat jeg þó loksins komið honum
frá hurðinni og komist út, en þegar jeg
var að komast út, þá greip hann annari
hendi utan um mig, en hinni í kinnina á
mjer svo óþyrmiiega, að jeg ber fingraför
hans á vinstri kinninni enn í dag; þó
sleppti liann því takinu tijótt aptur, en
greip báðum höndum yfir um mig og dró
miö að sjer, en jeg hafði ekki aíl viö
honurn; svo snerist hann við í dyrunum
með mig ogslengdi injerí vegginn fyrir
utan dyrnar, svo jeg hljóðaöi upp af sárs-
auka og kvöl, auk þess sem mig svimaöi
við, en samt hjelt hann áfram meö mig
inn í herbergið, þar sleppti hann mjer
loksins fyrir skipun ívars Jónassonar og
skipti sjer ekki af mjer meira.
Daginn eptir var önnur kinnin stokk-
bólgin og blá og hrufluð; ekki hafði jeg
tiltakanlega kvöl i höfðinu, en ónota-
verk, eyðilegheit og stööugan svima, svo
jeg gat naumast gengiö. Þðtta ágerðist
svo, að jeg eptir nokkra daga varð hálf-
rugluð, alveg sinnulaus og vildi helzt
fara einförum, þó jeg væri svo biluð á
sinninu, að jeg stundum gat ekki fundið
heimili mitt lijálparlaust. Ekki gat jeg
minnstu vitund reynt á mig eða unnið I
fullar 6 vikur áeptir; núna síðasta tæpa
hálfa mánuðinn hef jeg reynt til aö vera
viö vinnn; töluvert er jeg frískari nú en
áður, en þó er jeg hvergi nærri jafngóð;
jeg fæ hitaköst I höfuöið, leiðandi fyrir
hjartað og get a’.drei verið ein vegna
geðsmunanna. Áði r en áfallið varð,
fann jeg aldrei til neinnar höfuðveiki og
því síður að jeg fyndi til neinnar bilun-
ar á geðsmununum.
Á leiðrjettingúnni í síðasta blaði ,Hkr.’
stendur svo: Eptir aö jeg var flutt ve*t-
ur á Ross Str., veik og sinnisbiluö, komst
jeg að því tveim sinnum, að Toinas þessi
ásamt fleirum höfðu verið að leita mín á
heimili minu. SkömTnu síðar varö mjer
í sinnnleysinu gengið heim til Sigríðar
konu Páls Bergssonar; jeg gekk þar inn í
stofu og var Sigríður þar ekki við og, aö
þvíerjegman, Páll maður hennar ekki
heldur; apturvoru þar fyrir Tómas Jó-
hannesson, Jón Eldon og Baldur Eldon;
þeir fóru imdir eins að segja mjer að
skrifa nafn mitt undir blað, sem þeir
voru meö; þeirfengn mjer blaðið, en jeg
var svo slæm í höfðinu, að jeg gat ekki
iesið það sem á því var; þá tók Jón El_
don því og las það upp fyrir mjer, en
svo var jeg rugluö og sinnisbiluð, að jeg
hvorki gat tekið eptir nje skilið, hvaö
hann fór með; svo sögðu þeir mjer aö
skrifaundir straxog þaðgeröi jegi sinnu-
leysinu sem á mjer var, en ekki hafði jeg
hugmynd um, undir hvað jeg skrifaöi.
Hvort það er þetta skjal eða ekki, sem
prentað er eins og „leiðrjetting” undir
mínu nafni í síðasta blaði ,Hkr.’, eða hvort
skipt hefur verið um skjöl og annað sett
í Jlkr.’en það sem jeghafði skrifaö und-
ir—um það skal jeg ekkert segja. Hitt
veit jeg, að i,.eð fvllu ráði hefði mjer al-
drei dottið í hug að skrifa undir slíka
leiörjettingu, sem er alveg gagnstæð sann-
leikanum
Þessa skýrslu mína er jeg reiðubúin
til að staðfesta með eiðií guðsnafni, hve
nær sem vera skal.
Jeg bið tvo vitundarvotta að skrifa
undir þessaskýrslu meö mjei, þvi til stað-
festingar, að jeg meö fullu ráði og fullri
rænu hafi gefið þessa skýrslu.
Winnipeg, 20. marz 1891.
. Sigríður Magnúsdóttir.
Viö, sem hjer ritum nöfn okkar und-
ir, vottum hjer með, að Sigríöur Magnús
dóttir hefur, að þvl er bezt sjeð varö, með
fullu ráði og með fullri skynsemi látið
skrifa niður skýrslu þá, sem að ofan
dag eptir dag, þangaö til hann loksins
nær í hana til þess að kúga hana til að
skrifa undir falskt vottorð, sínu illa máli
til bóta. Það er eins ogmanni finnist, að
eiutómur níðingsskapar skuggi hylji all-
an snefil af drenglyndi í svona verkum.
Þessi bær á stóran hóp af góðum íslenzk-
um konum; hjer er verk fyrir þær að
vinna, að reyna til aö lilynna að aum-
ingja stúlkunni. Hún þarf engra gjafa
við, aö minnsta kosti svo lengi som henni
ekki versnarsvo aptur, aö hún verði að
sleppa vinnu sinni. En hún þarf að halda
á hlýju viðmóti og góöum fjelagsskap,
því hún má aldrei ein vera. Það er margt
þungbært í veröldinni, en fæst ávið það,
að finnast ekki geta borið • sína eigin til-
veru; þetta veröur hún aö reyna í hvert
skipti, sem hún er ein. Hún býr í Ross Str.,
í fjelagshúsunum svokölluðum. íslenzk-
ar konur, munið eptir henni. í. þetta
skipti hefur hún varið sóma sinn og
sóma kvennfólksins og hlotið það böl fyr-
ir, sem hún ef til vill líður ekki bætur á
alla sma æfl.
llitstj.
Katrin KristjansSottir.
ddin 20. dgúst 1890.
(Eptirmæli)
Nú loks er ent hin lar.ga J>raut,
er lúði krapta pína;
pín sál er leyst og leidd á braut
í lífs og friðar eilíft skaut,
p>ar sjúknaður og sorg ei framarpína.
Þíns liðs jeg ekki lengi naut,
pú leidd varst æðri veginn;
með hjarta sært af saknaðs-þraut
pví svíf jeg nú um æfibraut
sem borðlár knbr af bylgjum pung-
um sleginn.
Sú viðkvæm elska, trú og tryggð,
er tál ei nokkurt skreytti,
og var í pínu brjósti byggð
á bjargi pví, sem heitir dyggð,
æ huggun mjer og hjartans rósemd
veitti.
Þótt gengin sjert á grafar beð,
að guðs píns föður vilja,
jeg fæ pig enn í anda sjeð,
í anda pjer jeg lifi með,
já, við pig aldrei, aldrei mun jeg
skilja.
J. A. Johnson.
SVAR TIL W. H. PAULSON.
Sir.—uPrófetanum” lieilsið, heima egsje;
viö hann aö yrðast skal eg vera í tje.
Jeg orðastað við Bileam á bara,
en Eileams-ösnu-Xnaf jeg ekki’ að svara.
J. ó.
er skráð.
•Jón .Jónsson.
Kr. Kristjánsson.
*
Þessi einstæðingur, sem hjer að ofan
hefi’.r sagt sína stuttu en alvarlegu rauna-
sögu, hefur beiðst þess, að þessi skýrsla
sje í heild sinni tekin upp í jHkr.’ Vjer
gerum það og gerum þarekki nema sjálf
sagða skyldu vora, Júr því að Iikr. varð
óviljanditil þess að flytja fals-uleiðrjett
inguna” í seinasta blaöi. Þaö var illverk
aðveita stúlkuuni slíkan áverka, en hitt
var uíðingsbragð, aö neyða hana til að
undirskrifa ósanna „leiðrjettingu”, aum-
ingjann í fásinninu,sem ekkert vissi hvað
hún skrifaði undir. Það er eitthvað meira
en i meðallag'i sorglegt víö þetta atvik
allt: Stúlka ver sóma sinn fyrir drukkn-
um dóna; haun veitir henni áverka, svo
hún er sinni sinu fjær og óverkfær í 6
vikur og inikið efamál, hvort hún nokk-
urn tíma verður söm aptur. Og svolætur
hann úti 15—segi og skrifa eiua fimmtán
—dcllara. En það lætur hann sjer ekki
uægja, aö sleppa með þetta einskisvirði,
heldur situr hann um aumingja stúlkuna
ÁttHiigiiriiin
—gÖ&—
Idora leslie.
(Snúið úr ensku).
(Andskotinn hafl þau’, hugsaði Á-
gústus, er hann stófj einn eptir og horföi
á eptir þeim. (Jeg liafði vonaö að
binda enda á þennan stoita ástvin Coru
í kvöld, en eptir allt saman hef jeg bara
hjálpað honum—ef þörf hefði verið.
Þaö er svo sem auðvitað, að rakni hann
við, eykst ást hans margfalt á hinni
unaðslegu þjónustukonu, er situr yflr
lionum og hjálpar honnm, þegar líf hans
er í hættu. En það gerir ekkert. Við
Silas Craig höfum grimmilegt hald á
Gerald Leslie, og blíöa dóttur hans skal
vera hans eini hlífiskjöldur! Og hún
treystir sjer aldrei til aðhorfaá föður
sinn allslausan. En neiti hún að taka
sanngjörnum ráðum og þvérskallast allt
í gegn, þá skal ekki standa á hamri
uppboðshaldarans til að jafna allt. Geti
jeg ekki unnið hana til að vera fylgi-
konu mína, get jeg undir öllum kring-
umstæðum keypt hana eins ogþrœl!".
12. KAP.
Sár Gilberts var hættulegt og greri
seint. Það liöu margir sólarhringar yflr
hanu í sumarhúsi Leslie’s, áður en lœkn-
arnir gátu geflð von um líf. En hann
hafði hvorttveggja: góða hjúkrun og
góðalækna. Þnð voru beztu læknarnir
í New Orleans, sem sóttir voru til haus,
og Cora og Toby sátu við rúmstokk
liaus og hjúkruðu honum «g spöruðu
ekkert þaö, sem ])eningar gátu veitt og
sem var á einhvern hátt sjúklinginum til
hægöar. Það voru þau og þau einungis,
sem hlýddu á óráðs-raus hans, sem lin-
uðu þjáningar hans og sem hresstu hug
hans og geröu honum lífið glatt, þegar
um síðir að liitasóttin rjenaöi svo, aö
hann fjekk ræuuna og honum fór aö
batna.
Gerald Leslie var ekki heima. Þeg-
ar báturinn, sem bar þau Coru, Gilbert,
Toby og Bowen, lenti fram undan sum-
ar-húsinu, frjetti Cora að faðir hennar
var kominn af staðtil New York. Hann
hafði skilið eptir fáort brjef heima, þar
sem hann baö Coru að undrast ekki um
sig; hann yröi að bregða sjer til New
York í flýtir.
Cora haföi því ekki sjeð föður sinn
nú lengi — ekki síöan hún ákærði hann
harðast þar í garðinum.
Tveggjíi mánaða fresturinn, er Ger-
ald hafði fengið, til þess að gjalda sína
100 þús. dollars skuld, varóðum að líða.
í þeim erindagerðum hafði Gerald far-
ið til New York. Um allt það stríð
föður síns vissi Cora ekki eina ögn. Hún
ímyndaði sjer einungis að hann hefði
farið svona snögglega burtu af því, að
hann gæti ekki þolað ásakanir hennar
og hún sá eptir að hafa talað við hann
eins og hún gerði, því fremur sem hann
braut ekki af áseitu ráði og því síður af
illvilja. Það voru kringumstæðurnar,
sem ollu hrösun haus og—tilviljun.
Eptir að Gilbert fór að batna var
batinn bráður, en liann var um kyrrt í
húsi Geralds eptir að hann var ferða-
fær. Því Gerald hafði skrifað honum
frá New York, þakkað honum fyrir þá
vörn, er hannveitti dóttur sinni og beð-
ið hann aö dvelja í húsi sínu þangað til
hann kæmi aptur frá New York.
Hann beið þess vegna rólegur eptir
komu Geralds og eptir því, að geta þá
gert nauðsynlegar ráðstafanir til þess,
að taka Coru fyrir eiginkonu. Hann
vissi vel að í Louisiana gat liann ekki
gengið að eiga hana, en hann vissi líka,
að heima hjá honum á Englandi, girða
engin lög veg þeirra er elskast.
Það var kl. 11 að kvöldi að Gerald
kom heim frá New York, og daginn ept-
ir, á hádegi, átti hann að greiða Silas
Craig hundrað þúsund dollars, auk vaxta,
samkvæmt skriflegri skuldbinding.
Cora var komin í rúmið þegar haon
k >m lieim, en Gilbert var að ganga um
gólf í garðinum fram undan húsinu.
Hann var þess vegna hinn fyrsti maður,
að bjóða húsbóndann velkominn heim
og hann sá líka fljótlega, að það gekk
eitthvaö talsvert að honum, hann var svo
þreytulegur.
(Þú ert þreyttur eptir þessa löngu
ferö, Mr. Leslie’, sagði hann, (og mig
langar til að leika húsbóndann í kvöld
og biöja þig að korna strax inn. Toby
útvegar þjer einhverja hressingu’.
(Nei, Mr. Margrave, jeg vil ekkert’,
svaraöi Gerald, (og jeg get ekki sofnað
fyrir geöshræringum mínum. Við skul-
um vera hjer kyrrir, lijer getum við
talað saman í næði. Toby er trúverðug-
ur þjónn, en liann veit allt of mikið nú
þegar um ógæfu mína. Hvar er Cora?
(Gengin til svefns’. svaraöi Gilbert.
(Það er gott. Veslingurinn, vesalings
Cora!’ sagði Gerald og stundi þungan.
Svo gengu þeir um gólf þegjandl
um stund, og varð Gilbert fyrri til að
rjúfa þögnina.
(Jeg )>ið afsökunar, Mr. Leslie’ sagði
hann, (en mjer linnst að þú haflr mikla
einhverja mikla ástæðu til að veta ó-
glaðut. Minnstu þess hve aftnt mjer er
um þig og þína og hikaöu ekki viö að
segja mjer frá raunum þínum og skora
á mig til liðveizlu. Mitt lið er þitt lið
æfína út’.
(Já, eðallyndi vimir! Þú hefur þeg-
ar sanuað það’, svarði Gerald. • (Jeg er
alls laus maður, Gilbert Margrave. Ferð
min til New York varð ónýtisferð. Jeg
fór þangað I þeim erindagerðum að fá fje
til að mæta áföllnum skuldum hjer og
hjáipa mjer úr vandræðunum, en þar
eru nú öll viðskipti bönnuð og allt í upp-
náni af ótta fyrir ^yfirvofandi stríöi a
milli Norður- eg Suðurríkjanna, svo jeg
gat engu um þokað. Jeg hef nú að
eins eina von. Riehardson-fjeiagiö á
Broadway lofaði mjer nauðsynlegri pen-
ingaupphæð, ef nokkur kostur væri, og
koma þá peningarnir með næsta skipi
aö norðan. En nú er þessi mín eina von
einnig lömuð, þvi sama morguninn og
jeg för fráNew York var þvi fleygt fyr-
ir, að einmitt þetta fjelag væri um það
gjaldþrota og líklegt til að kollvarpast á
hverri stundu. Ef svo fer, þá er jeg
líka farinn. Jeg verð hjer til síðustu
stundar, en jeg verð að vera hjer einu
eptir, til að herjast við þessa ógæfu. En
segðu mjer Mr. Margrave! Hefurðu enn-
þá löngun til aö eignast dóttur mína?’.
(Geturðu efað það Mr. Leslie?’,
„Þekkirðu æfisögu hennar til hlýt-
ar?’ spurði Gerald. Manstu að hún er
afkvæmi konu sem var þræll* að hún er
((áttungur?”
(Jeg man það eitt, að jeg elskahana
og að jeg vildi ekki að hún væri önnur
en hún er’, svaraði Gilbert.
Framh.