Heimskringla - 19.08.1891, Síða 2

HKIMNKRlXfciLA. WIANIPKK, 1AS. 1». AU«1 ST l»»i.
kemur út á hverj-
nm miðvikudegi.
(!UUlUluuimbi« 3
An lceiandic N ews-
paper.
Published every
Útgefenduk: Wednesday by
The Heimskringla Printing&Publ.Co’y-
Skrifstofa og prentsmiðja:
Lombari St. - - - Winnipeg. Canada.
Blaðið kostar:
Heill árgangur........... í2’00
Hálf ir argangnr............. _
XJm 3 .................... °>65
tíki-ifstofa og prentsmiSja:
151 Lombard St.....Winnipeg, Man.
arUndireins og einhver kaupandi blaðs-
tns sVíptir uin bústað er hann beðinn aS
senda AiTííi breyttu utanáskript á skrif-
stofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
mrandi utanáskript.
Upplýsingar um verð á sugiýslngani
S „Heitpsknflglvi” fá menn á afgreiðslu.
ftofit bj^físigs,
RITSTJORI (Editob):
Ge$tur PdUson.
Hann er að hitta á skrifstofu blaðs-
lns hvern virkan dag kl. 10—12 f. h.
BUSINESS MANAGER:
Þorstemn Þórarinsson.
Hann er að liitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl.9 tilhádeg-
ls og frá kl. 1—6 e. m.
Utaraskript til blaðsins er:
TTu E timskringla Printing&PublishingCo.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
V. ÍR. NR. 34.
TÖLUBL. 242.
Winnipeö, 19. augnst 1891.
VERKMANNA-FJEL.
ocr
JÓN JÚLlUS.
Mr. Sölvi Sölvason hefur í 33. nr.
{>. á. Hkr. ritað grein til pess að
sverta á allan hátt forseta fjelags
vors, og par með fjelagið i heild
sinni, sem hefur trúað honum fyrir
sinni stöðu og sýnt lionum f>að
traust, að láta hann standa í broddi
fjelagsins. Pessi grein er þannig
orðuð og pannig til komin, að ' erk-
mannafjelaginu í heild s4nni á fundi
hefur pótt ástæða til að kjósa sjer-
staka menn til að svara pessari
grein, prátt fyrir f>að f>ó ritstjóri
Hkr, einn af fjelögum verkmanna-
fjelagsins, hafi fundið ástæðu til,
en eitt vitum vjer allir, að til for-,
seta 1 verkmnnafjelaginu er enginn
eins vel fallinn, af f>ví að hann hef-
ur skynsemi til að ráða öðrum frem-
ur fram úrmálum verkmannafjelags-
ins
Nú snúum vjer o«s að Mr. Sölva
sjálfum og starfi har.s í fjelagsins-
parfir. Vjer skulum fyrst lý*a f>ví
yfir, að greinin í Lögb., sem málið
er risið út af, var að öllu leyti sönn,
og pað sem vjer, fjelagar 1 verk-
mannafjelaginu urðum hissa á, var
ekki greinin í Lögb. heldur grein
Sölva i Hkr., og henni ætlum vjer
nú að svara í fáum orðum, að fví
leyti sem ritstjóri Hkr., fjelagi i
verkmannafjelaginu, hefur ekki f>eg-
kr gert ísituttuin athugásemdurn sín-
tfm við greinar-ómynd Mr. Sölva.
t>að ér hvorki oss nje öðrum
í verkmannafjel. kunnugt, hvernig
vjer eða aðrir eigum að skiljagrein
Mr. Sölvasons sem pessi orð standaí:
uMjer dettur ekki I hug að
hallmæla Verkmannafjelaginu eða
draga úr *'framkvæmdum f>ess i
nokkru”. Vegna f>ess að f>að er
einmitt í f>essu verkfalli, að Mr. .1.
Júlíus hefur sýnt og sannprófað, að
hann er verður pess, að hafa á
hendi æðstu embætti fjelagsins og
Mr. Sölvi hefur sýnt og sannað, að
hann er pess ekki verður að hafa
á hendi dyravarðar-embætti eitt ein-
astr skipti hvað f>á heldur annað.
Það er langur kafli hjá Mr.
Sölva sem eingöngu gengur út á
pað, að Mr. Júlíus hafi alltaf verið
hafður i æðstu embættum í fjelag-
[Vjer minnum lesendar „Heirns-
kringlu” á, að undir uRaddir frá almenn.
ingi” er pað ekki ritstjórn blaðsins, sem
talar. Hver maíur getur fengið færi á
að láta par í ljósi skoðanir sínar, fótt
pær sjeu alveg gagnstæðar skoðunum
ritstjórnarinnar, en menn verða að rita
sæmilega og forSast persónulegar skamm-
ir; auk pess verða menn atf rita um
eitthvert pað efni, »em aimenning að
einbveTjuleytlvarðarj.
VESTURHEIMS-ISLENDINCAR.
ítMen are but children of a larger growth' ■
DRYDEN.
Sýnist nú hr. Sölva pegar
hann með alheilum augum litur á
málefnið í lieild f>ess, að pað vera
vottur um. að Mr. Július hafi ekki
tiaust fjelagsins í fyllsta mæli."'
Finnst honuin pað ekki vera vottur
um að hann njóti peirrar virðing-
ar og pess trausts sem nanðsynlegt
er hverjum *formanni i hvaða fje-
lagi sem er*? ímyndar hann sjer
ekki, að hann, Mr. Sölvi Sölvason,
hefði náð einhverju embætti i fjel.,
ef hann hefði haft nokkurt traust
eða nokkra virðingu samfjelaga
pað hefur hann auðsjáan-
Pó Yesturheims-íslendingar læri
jnikið og klifrist bátt upp metorða-
Stigártii, þá geta þeír flldrei, aliir,
lifað í einingu og friði sín á meðal
eða verið sem þjóðflokkur í þessu
landi til lengdar; það er að segja,
ef hinir svo kölluðu leiðandi-menn
þeirra koma ekki betur fram, áður
langt utn líður, en þeir hafa hingað
til gert. En allt af er samkomulag
íslendinga að verða lakara og lak-
ara eptir því sem sem þeir
eru að verða fjölmennari; snvátt 'Vg'
smátt koma fleiri og fleiri stórmertni
frá gamla landinu, sem of fljótt fara
að skipta sjer af þeim málefnum
landa sinna hjer, sem þeim sjálfum
kemur ekkert við. Það rísa við og
við upp menn meðal þeirra, sem
öllu vilja ráða, sem vilja steypa allt
í einhvers konar sjerstöku inóti, er
peirra eigin sjervizka hefur mynd-
að, og þá rísa aðrir upp á móti
þessum með sin sjervizku—mót. Svo
byrja jafnan róstur og persónuleg-
ar deilur, hver munnur þvaðrar
móti öðrum og allt er i uppnámi.
Allir vilja verða mestir, sjerhver
þykist vita bezt; menn skiptast í ó-
tal smáflokka og svo verða þessir
smáflokkar sundurþykkir og skipt-
ast á ný, þar dl allt er komið í
hringyðu og enginn veit svo loks-
ins um hvað verið er að deila.
Sje nokkrir menn hverfulir i skoð-
unum sínum, þá er meiri hluti Vest-
ur-íslendinga það, sjerstak'ega hinir
meuntuðu, sem eigaað vera. í dag
geta tveir verið alda-vinir, sem sá-
ust í fyrsta skipti i gær, en á inorg-
un eru þeir, ef til vill, svo stækir
óvildarmenn, að þeir geta ekki heils-
að hvor öðrum, og orsökin er, eftil
vill, sú, að annar trúir ekki öllu,
sem biblían kennir, en hinn trúir
hverju orði.
“ ^ , v sinna.^
|>,B„ I .8 ger. ..hug-md,. ^ H>nn hefur hlr.
við nefnda grein.
Það fyrsta, sem vjer ætlum og í-
myndum oss, að vjer eigum að gera
í þessu máli, það er, að lýsa yfir
fullu trausti fyrir hön-i fjelagsins til
Jóns Júlíusar, þann tíma sem hann
hefur verið forseti fjelagsins.
.Jeg meðundirskrifaður Magnús
Dorvarðarsor, geii hjer með heyr-
um kunnugt, að jeg var með Mr.
Júlíusi, þegar hann var að semja
við Kelley Bros., ásamt Stefáni
Þórðarsyni, og að Mr. Júlíus kom
par sem bezt fram fyrir fjelagsins
hönd og ef iians hefði ekki notið
við, þá er mjög ólíklegt að úrslitin
hefðu orðið þau sem þau urðu.
Yfir höfuð nutum við
verkmannafjelagsins hans aðstoðar
svo þessa daga, að enginn gat bet-
ur staðið í stöðu sinni en hann.
Vjer vitum það fyrir víst, að eng-
inn maður lagði s'g í líma fydr
okkur þá dagana sem hann, og það
reiknum 'Vjer honum til heiðurs,
ekki einungis sem fjelaga vorum,
heldur einnig sem forseta vorum.
Vjer erum neyddir til að lysa
því yfir, að Mr. Júlíus hefur ekki
fengið þann peningahagnað, sem
vert var að hann hefði, í saman-
burði við þann peningahagnað, sem
hann hefur útvegað okkur hjá verk-
gefendum.
Vel vituin vjer það, að Mr. Júlíus
hefur verið mjög affluttur við öll
sín störf, sem forseti fjelagsins, af
ýmsnm mönnum sein vilja öðrum
fjelögnm betur en verkmannafjelag-
inu, en forseta verkmannafjelagsins
teljum vjer fremstan, svo lengi sem
vjer erum í verkamannafjelaginu
Mönnum þótti ekki lítið varið i
það aib fá F. B. Anderson og E.
Hjörleifsson hingað vestur. En
hvað hlauzt r.f því, að þeir voru hjer
báðir í sama sinn? Þeir stóðu fyrir
sínu fclaðinu hvor og lentu í ritdeil-
ur, og fylgdu ýmsir báðum. Svo
kom óánægja í fólk út af því, að
þessir tveir meni. voru ekki sáttir,
og nokkrir hótuðu að hætta að
kaupa blöðin, ef deilur ættu sjer
stað í þeim.
Þá var nú ekki lítið um að vera,
þegar Jón Ólafsson og Gestur Páls-
son tóku við ritstjórn blaðauna
(Hkr. og Lögb.)—þá þótti allt feng-
ið. Margir tugir manna, sem ekki
höfðu áður keypt blöðin, keyptu
þau nú. En hvernig fór? Gestur
Pálsson kom einhverju kærleiks-
bandi á milli blaðannft, en svo liðu
mánuðir og kærleiksbandið liðaöist
í sundur og varð að engu í sein-
ustu kosningahríðinni. Vjer skul-
um engan dóm leggja á hvorum það
var að kenna. Veramá að það hafi
fremur verið LÖgb. sök en Heims-
kringlu. Menrt bjuggust við fróð-
legum ritgerðum af þessum ritsnill-
ingum> ’tem svo margur íslendingur
hefur verið stoltur af að eiga fyrir
landsmenn. En harla fáar fræðandi
ritgerðir hafa sjezt eptir þá á þessu
ári. Þeir eru svo margir, sem ekki
fella sig við þau blöð, er innihalda
mikið af ómerkilegu drauina-rugli,
draugasögum, ánumaðka-lýsingum,
grautarpotta-pislum og fimmhundr-
uð fóta háum staur-skáldskap.
En hafi nokkurn tíma litið út fyr-
ir óeirðir meðal Vestur-lslendinga,
þá er það nú. Menn skiptast í ótal
smáflokka, sem virðast reiðubúnir í
andlegt strið, með pennann fyrir
vopn. Menntaðir menn verða fjúk-
andi reiðir á ræðupöllunum, svartir af
bræði steita þeir hnefana til mót-
stöðumanna sinna og stundumligg-
ur við áflogum. Þeir kalla hvorir
aðra vantrúarmenn; ónota-orð eru
daglegt brauð og sundrung og
þykkja er efst á dagskránni, en 6-
þokka-kvæði eru límd og negld á
kirkjur og fundarsali af skrílnum—
hálfmenntuðum skríl.
jeg kom hingað vestur og var al-
veg peningalaus, var jeg straxfyrsta
mánuðinn svikinn um skilvísa borg-
un á launum mínum; jeg gat að
eins fengið 10 doll. út borgaða
fyrir apríl, í stað 17 doll. 50 cts.,
sem mjer bar. Blaðið gat þá ekki
keypt sjer frímerki; svo var allt á
rassinum. Business manager faldi
sig og kom ekki á afgreiðslustof-
una í fleiri daga, þegar allir stóðu
á honum með borgun. Þegar jeg
minnti á samningir.n, var mjer svar-
að, að það væri ekki til neins að
tala um hana; hann vœví svo ut bu■
inn, að hann væ,ri ógildur að lög-
um hjer { landi,
Svo skipti blaðið eigendum;
jeg spurði þá að á fundi, hvort við
ritstjórarnir værum seldir með eins
og annað innstæðukúgildi, eða hvort
ekki yrði gerður samningur viðokk-
ur af hendi nýja fjelagsins. En
það var aldrei gert. Við unnum
frá þeim tíma samningslaust.
af ljettskilinni öfund og sjónlausri
haguaðar-ímyndun, reynt til að
spilla fyrir J. Júlíusi, sem vitanlega
er fjærverandi?
En vita skal hann það, sjón-
lausi garpurinn,að J. Júlíusá langt-
um fleiri aðstandendur og hlynn-
endur, en liann í Verkmannafje-
laginu, og vjer sem hjer ritum nöfn
vor undir, viljum styðja að því, og
styrkja, að Mr. Júlíus verði fram-
vegis forseti fjelagsins og geri þau
verk sein hann á að vinna.
Annars skulum vjer lýsa því
yfir, að vjer álítum verk vort árang-
urslaust, ef vjer ekki gætum sett
Mr. Sölva Sölvason á það sæti í
verkmenn fjelacrinu sem hann einn á.
Hann * hefur reynt með undir-
ferli, atnugaleysi og einu auga, að
gera fjelaginu svo illt sem hann
gat.
Vjer höfum ekkert á móti Mr.
Sölva Sölvasyni fyrir þessi orð, sem
hann hefur sagt, en vjer verðum
að lýsa því yfir í eitt skipti fyrir
öll að verri fjelagsmann heldur en
Sölva Sölvason höfum vjer ekki
fengið uin langan aldur, og vjer
verðum að skora á Mr. Sölvason, að
reynast dyggari voru fjelagi en
hann enn þá hefur gert. Jeg
Magnús Þorvarðarson hef orðið við
bón Gests Pálssonar um, að skrifa
þessa grein með honum af því að
við gátum ekki náð í Stefán Þórð-
arson, skrifara fjelagsins, en skrif-
ari fjelagsins hefur seinna komið
og samþykkt allt sem við höfðum
gert.
Magnús Þorvarðarson, Stefán Þórð-
arson, Gestur Pálsson.
Mesta óeiningin rneðal Vestur-ís-
lendinga hefur orsakast af hinuin
breytilegu trúarskoðunum þeirra;
því sjerhver álítur sína skoðun
rjetta, og nokkrir hafa gengið ber-
serksgang í trúarlegu tillit.i; en ekki
hafa sumir verið lengi að snúa sjer,
því ósjálfstæðið meðal íslendinga er
óttalegt. Sjaldan hafa íslendingar
hjer barizt fyrir nokkru málefni án
ákafa og hita og jafnvel ofsa. Þeim
hættir svo opt við að hlaupa frá mál-
efninu og fara I persónulegar deil-
ur, og eiga svo bágt með að segja
sannleikann nenia reiðir, eins og Mr.
Hjörleifsson segir íeinu kvæði sínu:
En höfðum ei þrek til að tala satt,
nema fullir og fjúkandi reiðir .
Það má heita að það hafi verið
stöðugur andlegur ófriður meðal ís-
lendinga I Ameríku siðan þeir fyrst
komu hingað, og ent/inn hefur reynt
til að sætta þá. Menn hafa að
sönnu sagt, þegar mest hefur á
gengið: „Vjer viljum fá friðinn”.
En þegar rjenað hefur um stund—
sem sjaldan hefur verið, þá hafa
nokkrir kvartað yfir því, að miklu
mannvinirnir væru aðgerðalausir
0<r þegjandi. En það eru einmitt
miklu mennirnir—ritfæru mennirnir
■, sem viljandi eða óviljandi hafa
stutt að sundrung þeirri, sem verið
hefur meðal íslendinga I þessu landi,
þó almenningur hafi ekki viljað
kannast við það, þegar hann(almenn-
ingur) hefur róið öllum árum að því,
að fá hina ritfærustu menn hmgað
frá Islandi. En reynzlan hefur sýnt
það í 17 ár, að þeir hafa ekki gert
almenningi það gagn, sem ætlast var
til, og eptir því sem þeir hafa
fjölgað, hefur sundrnngin orðið æ
meiri og meiri og óróinn magnaðri.
Menn muna eptir ósköpunum og ó-
róanum I Nýja íslandi fyrst eptir
að það byggðist. Hverjir voru þar
fremstir I flokkum? Voru það ekki
menutuðu mennirnir? En hverjir
voru það, sem leituðust við aðkoma
á sáttum?
Það er þrennt, sem sjerstaklega
hefði átt að geta haldið íslendingum
í Ameríku saman um langan tíma
sem þjóðflokki út af fyrir sig, og
það er íslenzku blöðin, kirkju-fje-
lagið og árleg þjóðhátíð. C)g þetta
virtist allt vera að komast I gotthorf
i fyrra sumar. En nú er annað
hljóð i strokknum en þá var. Kirkju-
fjelagið er nú búi« að missa fjölda
af meðlimum sínum—mjer liggur
við að segja fyrir klaufaskap—;
blöðin eru að missa álit sitt i aug-
um margra kaupendanna, og farið
að brydda á óánægju út af islenzku
þjóðhátíðinni sem haldin var í vor.
Haldi þetta áfram lengur, það er
að segja: geti vorir beztu og mennt-
uðustu menn ekki unnið í einingu
að því að halda íslendingum saman
(í anda) og eytt þeirri sundrung,
sem nú er komin á hjá þeim, þá
verður innan skamms aigerlega úti
um íslendinga sem þjóðflokk í Ame
ríku.
Menn verða að hætta að koma
fram sem börn, er sundurþykk hafa
orðið sín á milli og kunna ekki að
stjórna geði sínu.
J. Magnús Bjarnason.
Nú munu allir verða að játa,
að jeg hafði rjett til að fara burt
með mánaðar fyrirvara, _ úr þvi að
enginn samningur var við mig ger,
og hinn upphaliegi samningur hafði
verið svikinn undir eins fyrsta mán-
uðinn. Það var því einkar-mann-
úðlegt af mjer, að gefa 3 mdnaða
fyrirvara til drgangamóta blaðsins.
Mjer var nauðugur einn kostur að
segja upp, því að jeg gat ekki lifað
við laun þau, sem jeg hafði, með
jafn-fjölmennt lieimili og jeg hef.
Þar að auki hafði ver.ð svo um sam-
ið í fyrstu, að ritstjórar Lögbergs
væru alveg sjálfráðir um, hvað þeir
skrifuðu sjálfir í blaðið og hvað
þeir tækju af öðrum. Á fundi hlut-
hafenda 1. nóv. var lagt bann fyrir,
að í ritstjórnar nafni væri ritað um
nokkuð það i biaðið, er snerti kirkju-
mál (prestarnir áttu að verða þar
einir um hituna); en samt var sagt,
að við E. Hj. og jeg mættum rita
um það sem annað hvor undir sinu
nafni. Rjett á eptir var tekin út úr
blaðinu grein frá mjer (brjefið til
sjera Jóns), ritað undir mínu nafni
og með fullu samþykki Einars Hjör-
leifssonar. Þannig var allt ein svik
og óáreiðanleiki eins um þetta sem
annað. Jafnframt var mjer gefið í
skyn, að það yrði virt til fulls fjand-
skapar, ef jeg birti brjefið í Heirns-
kringlu. Af þessu verða skiljanleg
og sanngjörn kjör þau, er jeg setti,
ef jeg ætti að halda áfram við rit-
stjórn blaðsins. Þeir Merðirnir hafa
nú prentað upp kosti þá er jeg
setti, í Hkr. 8. f. m., og þykir þeim
þeir vera (tósvífni” og ((kúgunartil-
boð”. Hver er ósvifnin? Jú, hún
er sú, að jeg vildi haf trygging fyr-
ir að halclin voeru orð við mig af
hálfu fjelagsins. Það er satt. Ef
fjel. ætlaði sjer að halda orð, þá
var kúgunin engin. En ef það
ætlaði sjer að hafa Kjaprteins-efndir
á hverju loforði, þ. e. standa ekki
við neitt, ja, þá var kúgunin í því
innifalin, að það skyldi ekki geta
það bótalaust.
Rjett um það leyti var haldinn
stjórnarnefndar-fundur og mjer lof-
að ákveðnum samningi eða svari inn-
an 3 daga. En það fór sem fyrri:
svik á svik ofan. Svona leið að
nýjári, og sá jeg glöggt á öllu, að
Sigtr. Jónasson vildi losna við mig,
enda var ósamkomulag okkar um
kirkjumálastefnuna þá orðið svo, að
örðugt eða hartnær ómögulegt var
að vinnasaman. En jeg sá, að drátt-
urinn var ger til þess að nota nafm
mitt sem lengst sem agn fyrir kaup-
endurna; voru þeir fjelagar auðsjá-
anlega hræddir við, að ýmsir kynnu
að segja upp blaðinu við árganga—
mótin, ef það yrði þá kunnugt að
jeg færi frá. Jeg hafði skýlaust
sagt þeim fjelögum þann 3. jan., að
kostir mínir stæðu að eins til mófg-
uns, jeg væri nógu lengi búinn að
láta draga mig á tálar. Mjer var
lofað skýlausu svári 4- jan., en svo
leið sá 4., sá 5. og svo kom sá 6.,
að ekkert svar kom, og þá setti jeg
greinina, sem þeir prenta upp i
svari sínu i Hk.—ekki að raunar-
lausu. Og svo var jeg það góð-
menni að taka hana út fyrir bæna-
stað.
LYCA-MERDIRNIR
Framh.
Þar sein þeir Lyga-Merðirnir
eru að tala um, að jeg I október-
byrjun hafi ((farið að setja fjelag-
inu stólinn fyrir dyrnar með því að
heimta hærra kaup” o. s. frv., þá er
öllsú saga ámóta og annað hjá þeim
að rjettherminu til.
Að jeg sagði fjelaginu upp
með 3. mán. fyrirvara frá 1. okt. er
satt, og sje jeg ekki að það væri
að setja þvi stólinn dyrnar. Jeg
var ráðinn til árs í ‘.fyrstu, er jeg
fór frá íslandi, af þeim 6 mönnum,
er þá gáfu Lögberg út, upp á 50
doll. kaup um mánuðinn*. Þegar
*) Af pvi að jeg hef heyrt pað haft
fyrir satt, að útg. Lögb. hafl borgað
mjer laun frá því jeg fór af stað frá ís-
landi, og sömuleiðis ferðaKostnati hing-
að, pá skal jeg geta pess, að það er til-
hæfulaust. Jeg kostaði sjálfur ferð mína
að öliu og mjer voru nt! eins reiknuð
laun frá því er jeg fór a« starfa iijer í
Winnipeg.
Jeg verð nú að geta þess, að
jeg hafði sagt upp fyrir 1. okt.; að
fjel. þá bað mig, að ráðast ekki
annarstaðar í 14 daga, þá skyldi
jeg fá svar. Jeg hjet því og efndi
það. Að þeim tíma liðnum bað fjel.
mig að nyju að gera kost á mjer
fram t:l 1. nóv. Jeg sagði þeim,
að ef mjer byðist nokkur önnur at-
vinna fyrr, skvldi jeg láta þá vita
af því. Jeg hafði í upphafi beðið
þá um að láta mig vita svar sitt svo
timanlega í október, að jeg vissi
það áður en jeg skrifaði heim til
íslands með síðusu póstskipsferð, af
þvi að jeg vissi þá af atvinnu þar,
sem v«r laus, og mögulegt væri að
jeg gæti fengið, en kvað reyndar
ekki miklar llkur til pess. Þetta er
nú allur flugufóturinn fyrir upp-
spuna-lyginni um ernbœtti (!!), sem
jeg ætti hjer um bil víst! Ef jeg
falaðist eptir atvinuu þessari, þá
hefði jeg ekki á eptir getað haft at-
vinnu-veitandann fyrir narra, ef jeg
hefði fengið hana. En fyrir tilinæli
fjelagsstjórnarinnar beið jeg enn
til 1. nóvbr. Þá var á almennum
hluthafa-fundi samþykkt að semja
við mig um ritstjórnina eptirleiðis,
og fjelagsstjórnin þóttist sífellt ætla
að gera það, en dróg mig viku eptir
viku, fund af fundi, lofaði sífellt
samningi eptir 3—4 daga, en sveikst
alltaf um. Loks snemma i desbr.
bað forseti mig að gefa skrifleg kjör
þau, er jeg hafði margsagt að jeg
setti. Jeg gerði pað 9. desbr.
Vitaskuld er allt þetta mál ó-
viðkomandi alveg umtalsefninu:
skilum mínum við Lögberg. En
það er nú þeirra lag Marðanna, að
draga alls konar óviðkomandi sög-
ur inn, og því vildi jeg leiðrjetta
sögu þeirra um þetta atriði. Það
er enn meira rangt í henni, en jeg
hef nennt að eltast við að sinni. En
jeg held þetta sje nóg.
Sumt af Marða-ruglinu er svo
mikið rugl, að jeg skil það ekki,
og get þar af leiðandi eigi svarað
því. Jeg hafði í okt., nóv. og des.
((tekið Út” ¥150,00 I peningum frá
Lögbergi og skrifað svo í sjóðbók-
ina, svo að þetta yrði talið mjer til
skuldar, er fært yrði inn í reikning
minn í aðalbók. Nú segja þeir
Merðirnir, að það sje ((vitaskuld
lygi”, að jeg hafi ((tekið” þetta ((út”.
Þetta er allt meira enn jeg skil.—
Það kemur þessu máli ekkert við,
þó að jeg hefði tekið meira út en
kaupi mínu þá áföllrtu nam. Jeg
liafði tilfært þá úttekt og ekki
leynt henni, og jeg hefi borgað liana..
Jeg hefi aldrei kannazt við að
liafa fengið neina ávísun upp á hr.
S. Eymundsson upp á $50.00. En
þáverandi business-manager Lögb.
W. H. Paulson sagði mjer að hann
hefði skrifað hr. S. E., að hann (S-
E.) mætti borga út fyrir mig á ís-
landi allt að $50.00 Og að hann
muni hafa gert það sá jeg síðar á
því, að lir. S. E. borgaði fyrir mig
út $45.00. Nú líta þeir Merðirnir
(þar á meðal W. H. P.) svo á, að
þetta hafi verið ((ávísun” upp á $50.
Jeg skal nú ekki þrátta um það
við þá. Ef svo var, þá átti hr. W.
H. P. að skulda mig fyrir þeirri
upphæð. Þetta var, eins og þeir
segja, í inaí, og þá hafði jeg enga
umsýslun um reikningana, heldur
W. H. P. Jeg tók ekki við fyr en
17. júní. Það getur því ekki verið
vanrækt” mln, að W. H. P. hef-
ur ekki bókfært þessa ((ávisun”*
neinrtaðar. En úr pví að þessi
upphæð var ekki bókfaerð, þegar
heimildin til útborgun var gefin,,
þá var og auðvitað ekki talsmál um
að bókfæra hana fyr en skírteini
kom fyrir, að hún væri útborguð.
En hvorugt kom nokkru sinni i
mínar liendur. Svo framarleo>a sem
o
rjett bókfærsla er fólgin í skrá-
setning hvers viðskiptaviðburðar,
heimfærðs til þess dags sem hann
fer fram á, þá er það og ómótmæl-
anlega r ö n g bókfærsla að heim-
færa viðburðinn til annars dags, en
þess er hann fór fram á; og sje
þetta gert vísvitandi, þá er það
fölsun. Sá viðskiptaviðburður, að
hr. S. E. borgar út $45 af Lög-
bergs-fje í.mínar þarfir hlaut annað-
livort að skrásetjast þegar heimildin.
var efefin út, eða þegar vitneskjan
kom um að útborgunin hefði átt
sjer stað (o: heiinildin verið notuð)-
Hvoiugt þetta átti sjer stað frá 17.
júni 1890 til 6. jan. 1891, þá tíð er
jeg hafði með reikninga Lögbergs-
að gera. Hið fyrra átti sjer stað
áður en jeg tók við; hið síðara ept-
ir að jeg fór frá, E r g o er óinót-
mælanlega rangt að bókfæra það á
þessu tímabili. Og úr því að W.
H. P. hafði ekki bókfært það áður
en jeg fór frá, og jeg engin skeyti
fjekk um það meðan jeg var við,
þá er það röng bókfærsla að færa
I mjer þetta til skuldar fyrir lok jan.r