Heimskringla - 16.09.1891, Blaðsíða 2

IIKIJINK ItlXií IíA, WIJÍXIPEtt, fflAN, 16. SEPTEHRER 18»1.
I«mnr út á hverj- An Icelandic Kews-
tm niiðvikudegi. paper.
Published e v e r y
Úr«EFENDCB: Wednesday by
The Heimskringla Printing & Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
Lombar l 8t.----Winnipeg. Canada.
Blaðið kostar:
Heill árgangur.............. $2,00
Hálf ir árgangur............. 1,00
Cm 3 mánutSi................. 0,65
Skvifstofa og prentsmiðja:
151 Lombard St.........Winnipeg, Man.
®“Undireins og einhver kaupandi blaðs-
Ins s> iptir um bústað er hann beðinn aS
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
stofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
torandi utanáskript.
Aðsendum nafnlausum greinum verð-
wr ekki gelinn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með sampykki peirra. En undirskript-
ina verða höfundar greinanna sjáliir að
til taka, ef peir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
att endursenda ritger'Sir, sem ekki fá rúm
í blaðinu, nje heldur að geyma pær um
lengri eða skemmri tíma.
Upplýsingarum verð á augiýsingum
5 „Heimskriaglu” fá menn á afgreiðslu-
stofu laðsins.
BUSINF.SS MANAÖER:
Þontcinn Þérarinsson.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 9 til hádeg-
Is og frá kl. i—6 e. m.
Utaraskript til blaðsins er:
Vhe H Hniskrinyla PrintinyáPiiblishingCo.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
V. Í.R. NR. 38. TÖLUBL. 249.
Winnipbg, 16. september 1891.
'V'IIZ) FEJETTINA
UM LAT
Gests Páhsonar.
I.
Mjer fjell sem skriða i fagrann dal
hans banafregn, sem bezt nam yrkja
—Eg bý til 1 jóð, og f>að skal styrkja,
að ryðja minna vona-val.
Og þessi rödd hún raust mín er,
er J>akkar skyldu f>jóð mín greiðir
í fjungum hug við skálds síns leiði,
hún hrópar J>ökk fiá mjer, frá mjer!
II.
Ó, ísland, nú sefur þitt sorgmæðu-
barn!
sem siigur bar lengra’ um raun
f>ína’ og hjarn
en öldurnar íshaf f>itt lauga.
En hann ínun J>ó lýsa enn lengra
og fjær
frá listanna himni, sem Pólstjarnan
skær,
sem geislandi, grátf>rungið auga.
Svo tak f>ú hann framtíð, f>ú úrbæt-
ir alls!
fyrst umbrots-leið jarðlifsins við-
• reisna’ og falls!
er lokin og leiðin er búin.
__Við líkkistu’ inns elskaða, aumkv-
aða manns,
insandaða skáldsins, við gröfina hans
i hnje fellur hárvissa trúin.
Þjer kærleikans hrópendur, hyggið
nú að,
sem höggvið inn lifandi’ á viðkvæm-
an stað.
___Hann fölnar pó falli’ ekki tárin.
Þið komið svo viknandi’ er Hggur
hann lik
með liljar og blómkerfin fegurðarrík,
I umbúð um útblæddu sárin.
Og pú, sein inn framandi fyrirleyzt
pvi
að fötin hans lífemis voru’ ekki i
pinni manndyggða móðins-búð snið-
in,
pú nútímans kotungur, hvert er
pitt starf?
og hvern ætli’ að leyfir pú minn-
ingar-arf
pá öldin á enda er liðin?
Þú hræddi, sem finnur ei hjartans-
yl pann,
___sem heims-ljósið verður er gleð- I
ur hvern mann—
sem skin gegnum skuggana svarta:
frá krossinum skelfa pig skerandi
kvein
í pess skálds, sem ber tímanna kvelj-
andi mein
j á samvizku’, í huga, í hjarta.
Stephán G. Siephánsson.
FEGINS-HROLLUR
Fólki mun víst engin nýjung að
heyra pann sannleika, að hr. Einar
Hjörleifsson sje sagður skömmóttur
eða hann sje að skammast núna.
Ekki mun fólki heldur bregða stórt
í brún, pó sagt sje, að Einar sje aó
skamma landa sina. t>ví síður verð-
ur fólkið uppnæmt, pó pað kvisist,
að Einarjaeri ósóma á Hkr. og henn-
ar fylgismenn. Engann sjerlegan
viðburð telur fólkið pað, pó Einar
skammist út í hött, í tilfinninga-
flaumi^sínu, upp úreinhverju aðal-
máli, ’sem hann hefur nú ætlað að
! vanda sig ósköp á, en—það hljóta
' að^veraíhá'f-sorglegar frjettir fyrir
fólkið, að Einar ^kuli ekki geta
minnst svo síris kærasta vinar, að
hann eigi í miðju kafi stökkvi upp
á Heimskringlu og standi par eins
og hundur á roði.
Vjer ætlum nú svo sem ekki að
fara að skammast við Einar, pví pað
væri óðs manns æði, en vjer ætlum
að fara dálítiðj yfir viðskiptá-sögu
hans og G. Pálssonar hjer vestra og
sanna sögu vora meira með óbifandi
rökum, en látins manns orðum, sem
ímyndunaraflið býr til, og sem hr.
E. Hjörleifsson hefur haft fyrir
keyri á Joss i minningarsögu vinar
sins, G. P., og |sem lesa má í Lögb.
2. p. m.
VjerJ bætum pví við: Óljúfara
verk gátuin vjer ekki tekist á hend-
ur i byrjun'Jritstjórnar vorrar, held-
ur en "pað, að’’purfa endilega að
stagast á^nafni Gests Pálssonar 1
sambandij við óhroða-dellu Einars
Hjörleifssonar, eða að purfa að fara
að eltast við nokkurs konar illdeilur
hvaðan svo sem pær koma, pví vjer
höfðum fastráðið að halda blaði voru
alveg fyrir utan pvilíkt spaug. En
vjer erum enn pá einu sinni knúðir
til pess, að svara ónotum og ill-
kvittni Lögbergs-ritstjórans. P’rið-
urinn milli |blaðanna er enn pá einu
sinni rofinn.
Það er annars undarleg ástríða,
undarleg ónáttúra, sem vesalings j
Einar hefurjvið að berjast. Menn
muna pað víst, að hann hefur all-
an sinn guðs langa aldur hjer í
landi, róið í pessa sömu óeirðar-átt,
áttina til pess að ófrægja og lægja
alla pá menn, sem hann af einhverj-
um ástæðum jekki gat bundið við
buxnahaldið sitt, líkingalega talað.
Og Heimskringla eða hennar eig-
endur hafa sannarlega fundið sinjer
pefinn af pessu pjarki Einars. Menn
muna vel, hverjajæfi föðurlandsvin-
urinn, Mr. Fr. B. Anderson, átti,
pegar Einar ljek við hann. Menn
muna, að hr. E. Jóhannson, sem
pó nýtur hylli hávaða landa sinna,
var af Einari eða Lögbergi ekki
talinn á fjarska marga fiska og varð
pví sifeldlega og algert á móti
skapi sínu, að standa í hreðum við
Lögb. Menn eru ekki búnir að
gleyma, hvernig Gesti Pálssyni
lánaðist að viðhalda [blaðafriðnum
og enn pá—enn pá er’ný ritstjórn
Hkr. tekin peim tökum af Einars
hendi, sem kastar eyðingar-blæ yfir
allan pann sora, sem Einar hefur áð
ur látið fjúka.
Vatialegast kveðursú blallan við.
að Hkr. sje svo vitlaus, hún sje svo
ólærð, hún hafi ekkert t(prógramrn”,
hún hati klerka og kirkjur—sem E.
matarins vegna, verður að unna—,
hún sje móti Lögb. o. s. frv. Eig-
endur blaðsius fá náfnbæturnar;
((skríll”, ((vatnsóðir hundar”, ((nú)l”,
((nihilistar”, ((vantrúarmenn” o. s.
frv. Og loksins—loksins er svo
Hkr.-mönnum gefið að sök, af hr.
E. Hjörleifssyni, að peir sjeu valdir
að d a u ð a Gests Pálssonarl
Því hærra stigið, pví hættara
fal'ið.
Tökum svo til meðferðar aðal-
efnið, sem vjer lofuðum að skýra
frá.
Þegar. Gestur Pálsson kom hjer
að vagnstöðinni í fyrra sumar, var
pað hans mesta prá, að fá sem allra
fyrst að sjá framan í pann eina góð-
kunningja, sem hann áleit sig
eiga í pes«um bæ, hr. E. Hjörleifs-
son. En í stað pess að sjá Einar,
varð hann pess var, að um fólks-
flutningsvagnana pustu nokkrir
limskulegir snáðar—vjer getum
«kýrt orðrjett frá pessu, pví Gesti
var ljettmælt um pað, sem fyrst
bar fyrir augun—. Þessir drengir
heilsuðu engum manni, pví peir
höfðu hraðan við og ljetu falla í
skaut emigrantanna blöð með stóru
letri, sem peir báru í fangi sínu.
Á blöðum pessurri var fyrirsögnin:
ítkaupið ekki köttinn f sekknum".
Blöðum pessum var bruðlað út
í einu andartogi og af svo undur
örlátum höndum. £>au fuku eins og
anganu renndi til allra íslending-
anna, sem að varð komist, áður en
stígið var út úr vögnunum. Gest-
ur Pálsson varð handhafi að einum
sneplinum, sem síðan hefur gengið
undir alræmda nafninu:
((Lögbergs kisi”.
Hann kemur í næstablaði.
RaflMraalmenningi
[Vjer minnum lesend ír „Heims-
kringlu” á, að undir l(Raddir frá almenn-
ingi” er það ekki ritstjórn blaðsins, sem
talar. Hver matSur getur fengið færi á
að láta far í ljósi gkoðanir sínar, pótt
t>ær sjeu alveg gagnstæðar skoöunum
ritstjórnarinnar, en menn verða að rita
sæmilega og forðast persónulegar skamm-
ir; auk pess verða menn að rita um
eitthvert það efni, sem almenning að
einhverjn leyti varðar.
„KIRKJU-ROTTAN"
Finar Hjörleifsson hefur orðið eins
sárreiður, eins og sumir verða stund
um sannleikanum, við pað sem jeg
minntist hans með nokkrum vorkun-
ar og afsökunar-orðum í svari mínu
um daginn.—En eins og meistari
Jón segir: ((heiptin er eitt andskot-
ans reiðarslag”, og hún hefur sleg-
ið Einar svo hatramlega, að hanu
hefur alveg misst sjónar, ekki á
sannleikanum að eins,—hann hefur
nú aldrei verið vel stöðugur í hon-
um—en jafnfram algerlega á sóma
sjálfs sín. Hann hefði átt að sofa
upp á pað eina viku fyrst og láta
sjer renna reiðina. t>að hefði klætt
hann svo miklu betur, og gert pað
pó heldur mögulegt að eiga orða-
stað við hann.
Eg benti á ósamkvæmnina hjá
honum i pvi, sem hann játar að
hann hafi sagt, og pví sem hann
póttist ekki muna, og bað hann að
skýra pessa mótsögn. í stað pess
að svara, veltir hann úr sjer fjóruin
dálkum af lygum og æruleysis-
sköminum um prívat-lif mitt—
skömmum, sem eru svo vaxnar, að
pó að eitthvað hefði verið satt í
einhverju einasta atriði (sem ekki
er pó að heilsa), pá hefðu pær ekki
komið umtalsefninu eina ögn við,
og pví ekki sannað annað en pað
prennt, að ((sannleikanum verður
hver sárreiðastur” og að ((heiptin er
eitt andskotans reiðarslag”, sem
umhverfir mönnunum og sýnir pað
versta sem til er í peim, sýnir pá
miklu verri en peir hversdagslega
gerast; og i priðja lagi pað, sem
annars má nú optar sjá, að Einar er
stundum ráðalaus með efni til að
fylla dálkana í Lögbergi.
Einar segir, að jeg hafi i(ráðist á
sig”; jeg hefi allt af heyrt pað kall-
aðað ((ráðast á”, ef maður veitti öðr-
um atlögu uað fyrra bragði". En
pað hef jegekki gert Einari. Hann
((rjeðist á” mig að fyrra bragði í
Lögb. með vlsvitandi lygurn, pegar
hann var að bendla mig við tilraun-
ir til að spilla fyrir Íslendinga-hátíð-
inni, enda pótt jeg pvert á móti
gerði mitt til, að halda peim sem
óánægðir voru frá, að spilla fyrir
henni. Eg rjeð frá fundarhaldi um
pað efni; og er fundur var boðaður
um pað gegn mínum vilja og án
minnar vitundar, ætlaði jeg ekki að
koma par; fyrir hending kom jeg
par pó, gat pess að vísu, úr pví um-
tal var um pað orðið, hvaða óánægju
mundi valda hjá sumum með fyrir-
komulagið, en skoraði jafnfi'amt
sterklega á pá sem óánægðir væru,
að gera ekkert til að spilla fyrir há-
tíðahaldinu, pví að við íslendingai
((ættum ekki að vera að pvo skít-
ugu plöggin okkar framan í augum
hjerlendra manna” (orð mín á fund-
inum). Einar vissi vel að hann laug
hverju orði, sem hann sagði um mig
pegar hann var að smá-sletta til
mín í sumar, bæði fyrir petta og
annað.
Einar finnur mótsögn í pví, að
jeg hafi sagt ura hann í vetur, að
jeg hefði aldrei kynnst við betri
dreng en hann. Jeg trúi vel, að
jeg hafi sagt eitthvað á pá leið;
jeg hafði enga ástæðu til að segja
annað, pví að hann hafði engan ó-
drengskap sýnt mjer, fyrr en eptir
að við hættum að búa á sama heim-
ili. Og meira að segja, pó að jeg
hafi nú sjeð, að pað sje til í honum
bæði ódrengskapur, roðhænsnisskap-
ur og ýmis ófagur sori, pá hefur
mjer aldrei dottið í hug, að gera
hann að djöfli fyrir pað; eg held
pvert á rnóti, eptir öllu sem jeg
pekki af horium, að drengskapurinn
eða drengskapar-taugarnar sje hon-
um miklu eðlilegri að upplagi, pó
að vesalmennskan og prekleysið sje
nú að níða pað úr honum í svipinn.
Uppnefnum Einars (og hans fje-
laga) á mönnum ætla jeg engu að
svara; en engan af pví fólki pekki
jeg sem húsbændur mína í einu nje
neinu; en jeg pekki heldur ekkert
misjafnt til neins peirra, svo að
ekki væri ólíku sæmilegra að eiga
pá fyrir húsbændur, en suma af
húsbændum Einars.
Einar pekkir nú ekkert til mín
nema tuddaskap og hundsnáttúru.
Það er markvert að hann skuli ekki
hafa uppgötvað petta fyr en eptir
að við fluttum sundur og hættum að
búa saman 1. apríl í vor, pvi að
pangað til ljezt hann vera (og var
vafalaust) einlægur vinur minn, og
sá hræsnari hefði hann aldrei getað
verið, að pykjast vera vinur, og pað
heitur vinur, pess manns, sem hann
hlaut að fyrirlíta svo djúpt sem mig
eptir öllum peim tuddaskap og
hundsnáttúru, sem hann nú ber mjer
á brýn.
Niðurl. næst.
Jón Ólafsson.
Hinn mikli ritsnillinorur Sölvi
O
Sölvason, sem nafnkunnur er orðinn
fyrir ritgerðir sínar um íslenzka
Verkmannafjelagið I Wpg, hefur í
36. nr. Hkr. ritað afar-langa grein,
sem á að vera svar til mín og Stef-
áns Þórðnrsonnr.
Jafnvel pó að jeg vildi flestann-
að gera en að yrðast við aðra eins
persónu og Sölva Sölvason, pá finn
jeg mig knúðan til að svara einu
atriði í grein hans með fáum orð-
um, pvi pað er pannig lagað, að
eigi er hægt að pegja við pví.
Hann byrjar grein sina með pví,
að drótta pví að okkur St., að við
hljótum að hafa tekið heimildar-
laust nafn G. heitins Pálssonar und-
ir grein vora. Jafn illgirnislegri
og ómannlegri ásökun hefði jeg tæp-
lega getað búist við af hr. Sölva,
pví mjer vitanlega getur hann ekki
með sönnu borið okkurá brýn nokk-
uð pvílíkt. Gestur heitinn Pálsson
er hinn rjet+i höfundur greinarinn-
ar, og ef að hr. Sölvi getuí ekki
trúað pví, pá get jeg hvenær sem
vill fengið vottorð tveggja vel-
pekktra manna, sem var vel kunn-
ugt um, pegar Gestur heitinn samdi
greinina.*
Uminæli Sölva pessu viðvikjandi
* í síðasta bl. Hkr. sje jeg a« hr. St.
Þúrðarson pyklst eigi Hafa sjefl hina um
rreddu nrein og lýs'r því jafnframtyfir,
að G. Pálsson eigi ekkert í henni. Jeg
get eigi gert að pví, pó að nafn Stefáns
sje undir greiniuni; (>að er eigi par sett
af mjer. Að öðru leyti verð jeg að svara
St. því sama og Sölva Sölvasyni, að greir-
in ersamin af G. P. og mitt nafn er þar
undir með minu samþykki.
verðjegpví að lýsa helber ósannindi.
Flest annað í grein Sölva er ekki
pess vert að pví sje svarað, pví grein-
in er öll i heild ein hringiandi vit-
leysa, full af mótsögnum og lýgi.
Það lítur svo út, sem að pað hafi
komið við hjartað í hr. Sölva, að
Verkmannfjelagið borgaði mjer
pá $3, sem hann segir að jeg hafi
((nurlað saman”. Tæpast getur
honum pótt pað of mikil póknun
fyrir 2 daga vinnu, en jeg get vel
skilið, að honum hefði pótt pessir
dollarar betur komnir í vasa gamla
j skrifarans og fulltrúans, sem hann
j talarum í grein sinni, og sein aldrei
j var launaður alla sína löngu og
j merkilegu embættistíð, er var að
kunnugra manna sögn fullir 3 mán-
uðir. Það eru mikil líkindi til, að
fulltrúiun hefði págetaðverið skuld-
laus við fjelagið.
Hr. Sölvi er mjög reiður yfir pví,
að við höfum svo lítið álit á sjer,
að hann sje ekki pess verður að fá
að vera dyravörður í Verkmanna-
fjel. Já, jeg leyfi mjer að endur-
taka, að lir. Sölvi eigi ekki svo mik-
ið traust skilið, að hann væri brúk-
andi fyrir dyravörð, pvi hann hefur
allan pann tíma, sem jeg hef
verið ífjelaginu, verið pví eins tnik-
ið til Ógagns, eins og hans mikla ó-
vit hefur orkað. Og pað er enginn
efi á pví, að ef Verkmannafjelagið
losast ekki bráðum við hr. Sölva, pá
verður hann pví pyngri húskross
en pað er fært um að bera.
M. Þovvarðarson.
GESTUR PALSSON.
Eg hljóður varð nær harma-fregnin
striða,
mjer hingað barst-að látinn værir pú.
Eg minntist okkar mærra æsku-tíða,
jeg minnist pin, sem oss ert horfinn nú.
Ó! sæll pú varst, að svífa lífsfrá harm.
Ó! sæll pú býr i herrans náðar-arm.
Eg okkar minnist æsku mærra tíða.
pá undum við í sakleysisins draum
og ljekum dátt, en lífs i pungum
kvíða,
svo ljett við bárumst frain með tim-
ans straum
Og sín varhvorum lifs ákvörðuð leið,
sem loks fær enda í gröf með sælum
deyð.
Þú hefir stigið hinnsta æfi-sporið,
pín hrelda sál í eilífð finnur ró,
pitt gekkstu skeið, irieð djörfung,
dug og porið,
pjer dularfullt í brjósti hjarta sló
og leyndardóm píns lífs ei nokkur
skyldi,
pann leyndardóm, sem mannást
pinni fylgdi.
Þigkveð jegnú afheilu vinar hjarta,
í heiðri minning pín, mjer lifi hjá,
sem ávallt præddir brautu kær-
leiks bjarta,
í betra heira pig fæ eg aptur sjá,
pars eilif gleði angurs perrar tárin
og öll vor læknar djúpu hjarta-sárin.
J. S. C.
VILLTUR A VORDEGI.
Meö ljúfustu vinum hann ljek sjer
aC laufskrú'Si vorsins,
hann þekkti þá alls ekkert annafl
en unað og sælu.
Hann elskaöi fjólurnar fögru
og fíflana rauöu,
en fannst þó afl fegurra mundi
finnast en þetta.
Ráölegt því mundi að reyna,
aö rannsaka fleiia
og leita enn fegurri lita,
sem líklega flnndust.
Hannleggur svo burtu frá bænum
í barnslegri gleði,
aö leita að fegurri fjólum,
en fundust þar heima.
Hann leitar um grænskrýddar grundir
og grösuga hjalla
og finnur nú af ogtil fjólur
enn fallegri en heima.
((Mig langar að finna þá fjólu,
sem fegurst er allra,
þá liti, setn enginn fyr hefir
á æfinni fwudið”.
((Ó! liversu yndælt það væri
aptur að koma
með fjólur og fallegri liti,
en finnast þar heirna!”
Hann leitað hefu* nú lengi
og litina fundiö
já, ljómandi fallegar fjólur
ið fegursta í heimi.
En þeim voru samvaxnir þyzlar,
svo þjettir og sárir,
er stungu’ hann svo djúpt aö til dauða
dregur um síðir,
Særður og villtur um vengi
vegar hann leitar,
er vísi’ honum brautheim aðbæuum.
svo bjargi’ hunn þó iífi.
Me* fegursta litglingur lífsins
lúinn og særður,
ferðasthann enn þá um foldu
og finnur ei bæiun.
Hann lagði’ óvart lif sitt í hættu
fyrir litfegurð blóma,
en finnst að hann finni þó bæinn
og frelsist og lifi.
St. J.
DRYKKJUMADURINM.
Brot úr sögu eptir
J. Magnús Bjarnason.
Niðurl.
Það var reyndar optar, sem hann>
langaði til að hætta að drekka. .Sjerstak-
lega var það þó einn morgun—síðasta
morguninn, sem hann lifði—, að hann
heitstrengdi þa« með sjálfum sjer, a«
bragða aldrei framar áfengt vín. Hann
mundi eptir þvi, að hann hafði komið
kvöldið fyrir í húsið, þar sem stúlkan, er
hann eiskaði, bjó; hann hafði talað við
hana—þvi hann talaði aldrei við hana
nema þegar hann var kenndur—. og hún
hafði verið ofboð almennileg við hann
og beðið hann að gera það fyrir sig, að
hætta nú a« drekka; og það sagðist hann
skyldi gera fyrir h a n a, ef hún vildi
þá verða konan sín, þegar liann væri bú—
inn að vera bindindismaður i tvo mán-
u*i. Og svohafði hann látið hana heyra
kvæði, sem hann haf*i sjálfur ort—það
var ástarkvæði,. og honum hafði sýnzfc
stórt tárfalla niður aðra fallegu kinn-
ina hennar og niður á klútinn, sem hún*
hjelt á. Já, hún hafði lofað a* vertSa
statt og stö-Rugt konan hans, ef hann
hætti að drekka. Svo hafði hún tekits
undur þægilega í hendina á lionum um
leið og hún hatS hann að fara heim tíl að'
sofa—sofa út siðasta drykkjusvefninn.
Þetta fannst honum hann muna svo-
glöggb fó hann annarshefði verið nokk-
uð fullur, þegar hann kvaddi hana.
Og nú var hann búinn aiS sofa sig út,
og hann heitstrengdi og marg-heit-
strengdi að drekka aldrei, aldrei o])tar,.
hvað svo sem á hjátatsi á ókomnu ddgun-
um. Eptir tvo mánuði skyldi hann bara
verða kvæntur bindindismaður,. og fólk-
ið mretti segja um það, allt sem það vildi
segja um þa«. Svo gekk hann út á
strætið í þeim ásetningi, að leita sjer at-
vinnu,. eins og hver annnr ærlegur maður..
Hann fann það á sjer, a« nú þurfti hann
að vinna; hann hafði aldrei fundið eins
mikið til þess, sem einmitt nú, hve leið-
inlegt það er, að vera fátækur og illa til!
fara; honum hafði aldrei sýnzt fötín sín
vera eins götóttog rifin og óhrein sem
nú voru þau. Honum ógnsði að sjá hve
skórnir, sem hann hafði á fótunum, voru
moldusir og skorpnir ogsDÚnir, og hve
hatturinn hans var fornfálegur og gljá-
andi af óhreinindum. En hann hugsaði
sjer að verfSa betur búinn eptir tvo mán-
uði.
Svo leitaði hann a« atvinnu, og at-
vinnu fekk hann stiax við' eina bygg-
inguibænum; ogdollar og háilfur
var kaupið um dkginn.
Eptir hádegi ætiaði hannnú atSbyrjB
—byrja að vinna og verða að nýjum og
betrimanni. Og rjett átSur en hann ætl
aði af stntstil verksins, fór hann ats finna
konuefnið sitt, til þess að láta hana vita,
að liann væri ebki lengur drykkjumaður,
heldur heRSarlegur erfiðismaður; a*
hann væri nú fastrá«inn í því að efna þaö,
sem hann hefði lofað henni.
En hvaðgerðihún þá?:
Hún stóð bara alveg hissa í húsdyr-
unum og starði á hann dálitla stund, og
sagði svo um leið og hún ijet aptur hurð-
ina: ((Betur að satt væri; en það er 6-
mögulegt að þú getir liætt a« drekka
auminginn, því þú hefur ekki getað það
hingað til”.
Á þessu átti hann þó ekki von.
Hann fór heim tll sín, utan við sig
og gruinur í anda út af því, að enginn
skyldi geta trúatS því, að hann gæti orðið
almennilegur maðúr, þó hann hef«i verið
drykkfeldur. Ilonum fannst það enn
einu sinni, a« inenn vilja að liann væri
allt af sami óreglumafSurinn. Svo sat
hsnn íkofamun sínum þnngað til klukk-
anvarorðin2, ogof seint var að fara til
vinnunnar þann daginn, og stötSugt var
hann að hugsa um það, hve undarlegt,