Heimskringla - 17.02.1892, Blaðsíða 3

l>oiniiiioiiL oí* Canada.
áliylisjardir okeypis fyrir miljomr manaa
200,000,000 ekra
if hveiti- og beitilaudi i Manitoba og Yestur Territóriunum í Canada ókeypis fyrir
ianduema. Ujúpur og l'rábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg« af vatni og skógi
og meginhlutiun nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
ÍHIXII FRJOVSAMA BELTl,
t Kauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og uinhveriisliggj-
uidi sljettlendi, eru feikna miklir íiákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
-hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama 1: i n 11.
Uull, silfur, járn, lcopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanáinalandi;
•'ldivi'Sur pvi tryggður um allan aldur.
J Á RA BKAUT FRÁ HAH TIL HAP8.
■lanada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi« Giand Trunk og Inter-Colonia) braut-
trnar mynda ósiitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvmma beltisins eptir pví endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um Iúl
"tafnfrægu Klettafíöll Vesturheims.
lleilnæmt loptslag.
Koptslagið í Manitoba og' NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturiun kaidur, en bjartur
>g staðviðrasamur. Aldrei poka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnarí landinu.
8A M RAX BS8T.IÓKXIX í €AAAI>A
gefur hverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1 < > O ekrur af 1 a n d i
tiveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
A pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
tjáífstæður í efnalegu lilliti.
{ 8 L E 1 Z K A K A Á I, F. A I> U R
Manitoba og canadiska Norðvesturiandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stöðum.
óeirra stærst er NÝJA ÍSLAND liggjandi 45—8Qmílur norður frá Winnipeg, á
^estur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 mílna fjarlægð
»r ALPTAVATNS-NÝLENUAN. báðum pessum nýlendum er mikið af ó-
nuindu landi, og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AllGYLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞÍNG-
vALLA-NÝLENDAN 260 mílur í norðvestur frá Wpg., QU'APPELLE-NY-
LENDAN um 30 mílur suður fráÞingvalla-nýlendu, og AI.BEHTA- VFLENDAN
'trn 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. I síðast-
íöldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar 5 pessu efni getur hver sem vill fengið með pví að skrifa
>m pað:
Tliomas Bennett,
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT
Hóu 15. I 15;ild winson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOV'T TMMIGliATTON OPFICES.
Wiiiiiiy>e«2;* « - - Canada.
BEATTT’S TOUB OF THE WOBI<D. ^
p kx-Mayor Danicl F. Beatty, of Beatty’s
^elebrated Organs And Pianos, Washington,
i Jersey» has returned home from an ex-
‘^nded tour of the world. Read his adver-
‘sement in this paper and send for catalogue.
Dear 8lr:—Wf
returned home
Aprll 9, 1890,
from a tour
áround th®
world, vlsiting
Europ®, Aala,
(Holy l.and), In-
dia, Ceylon, Af-
rlca (Egypt), Oce-
anlca, (Islandof
the Seas,) and
AVeatern Amari-
ca. Yat ln all
our greatj ourney
of 85,974 milea,
wedonot remera-
ber of hearing a
piano or an organ
cwe. ter ln tone
t b a □ Beatty’a
For w® believo
■X-MAYOR DiMULF. BKATTY. w• have th«
r,0B * PhoSS ta «
Dr, „ Kngiand, 1U». madeatany
aw?*. .Now to P^oy* to y°u tha* tbla statement ta
nar« . 7 trn*» w* WOQld Uke for any reador of thi'
^ P®r to erder on® of our matchlaaa orjcani or planoa
w® 'wl,I offar you a graat barcatn. Particulars Free.
j *ctl°n OUARANTKID or money promptly re-
ftt ftny tlme wlth,n three (8) yoara, with Intereat
tnn . rcent- on aither Plano or Organ, fully warranted
trurtnears" 1870 w® home apennilesa plowboy:
,w« hare nearly one hundred thousand of
worldf 8_ -0^8^aI1■ and Planos ln ns® a11 over the
sold
» 80 many. Could wo! No, certainly not.
•cn and every instrument is fully warranted for
years. to be manufactured from the best
■“•terial market affords, or ready money can huy.
ÖRGANS^™
■ ■ ■ 1 W Reautiful Wedding, Bi:
day or Holiday Prese
tr _ Catalogue Free. Addi
on. Damel F. Beatty, Washington, New Jers
Pjallkoiian, útbreiddasta blaðið á
slandi, kostar pettn árl Ameríku að eins
7 dollar, ef andvirði'K er greitt fyrir ágúst
inánaðar lok, ella f 1,25, eins og áður hefir
_7erið auglýst. Nýtt blað, Landnem-
ínn, fylgir nú Fjallkonunni ókeypis til
*Ura kaupenda; paö blaö flytur frjettir frá
tslendingum i Canadaog fjallar eingöngu
a® málefni peirra; kemur fyrst um sinn
it annanhvern mánuð, en verður stækk-
HÖ, ef pað fær góðar viðtökur.
Aðal-útsölumaöur í Winnipeg,
Uhr. ólafsson. 575 Main Str.
PRIVATE BOARD.
525Í. Central Avenne.
Eyjólfur E. Olson.
X ÍO TJ 8
DOMINION-LINAN
selur uPrepaid”- farbrjef frá Is-
landitW Winnipey:
Fyrir fullorðinn, yfir 12 ára $40,50
— barn 5 til 12 ára .... $20,25
— barn 1 til 5 ára .$14,25
Sömuieiðis farbrjef frá Winnipey til
Islands:.................$78,50
að frádregnu fæði milli Skotlands
og íslands, sera farpegjar borga
sjálfir 2 kr. á dag.
Menn snúi sjer til
B. L. BALDWINSON,
IMMIGRATION-HALL WP.
M. 0. SMITH.
COR. ROSS & ELLEN STR.
hefur nýlega flutt sig paðan sem hann
vur áður í iniklu stærri og betri búit.—
Hann hefur nú til sölu s]Kr tegundir af
skófatnaði, ásamt miklu af leirtaui,
er hann hefur keypt mjög lágu verði og
þar af leiðandi selur paö ákaflega ódýrt:
t d. bollapörá$l, dúsinið; Glassetts 20
cents og upp; lampar 35 cents—65; te-
pottar 25—35 cents; vatnskönnur 50 cts.;
dúsin af diskum 75 cents til $1,30, vetr-
arvetlinga 50‘cts. $1,50 $2—4,25; te setts
$2,50—3,50; vímrlös $1 dúsínið; yflrské
1,50—2,00; skóiatöskur 50—75 cents;
ferkakistur $1—2. Bezta verd i
borginni.
M. O. SMITH.
S. K. Cor, Konm & Ellcn St.,
E. H. PRATT.
Hin elzta, stærsta og áreiðanlegasja
verzlun í Cavalier er H. E. Pratt’s.
Þótt verzlanir fjölgi, er hann samt
ætíð fyrstur.
Tilbúin föt, klæða- og kjóla-efni,
skófatnaður, matvara og yflr höfuð fiest
er hver einn parfnast, er æflnitjatil hjá
E. H. PRATT,
CAVALIER, - - N. DAKOTA.
HÚBBÚNAfiARSALI
Jlarket St. - - - - Winnipeg;-
Gegnt CITY ÍIALL.
Agætar vörur, prýðileg sjerstök herbergi,
hlýlegt viðmót. Enska, frakkneska og
skandinavisku málin töluð. Eigendur
JOPLiNG & ROMANSON (norðma'Sur)
Selur langtum ódýrara en nokkur ann
ar í öllu NorSvesturlandinu. Hann hef
ur óendanlega mikið af ruggustólum af
öllum tepundum, einnig fjarska fallega
munifyrir stásstofur.
C. H. WIJLSON.
HE1.118KKIXGLA. WMHilPEK HAl, 17. FBBRFAR 1892.
dagaskóla, og guðs orða lestri, sem
við opt áttum erfitt ineð, pví hjer
hafa verið fáir sönghæfir menn, en
hann gat orðið okkur til styrktar í
£>ví efni, en slíkt var ekki að fá, pó
við gengum eptir honum með pað.
Nokkru eptir pennan áminnsta
fund, pverneitaði Jón sem skrifari,
og S. Hermannsson sem forseti, að
leyfa nokkrum að rita sig á safnað-
arskrána, og komu fram vansæmandi
og hlægilega í peiin málun, sem of
langt yrði hjer frá að segja. S.
Hermannson hefur opinberlega á
mannfundum borið fram, að hann að-
hyllist Ingersols kenningar fremur
öllu öðru, og báðir pessir hafa heit-
ið pví, að láta ekki börn sín ganga
á sunnudagsskóla, enda hafa peir
ekki gert pað langa langa lengi,
pó yfirkennarinn sje nú einmitt af
peirra flokki.
Af pessu framanskrifaða, vona jeg
pað verði betur ljóst, að pessir menn
hafa ekki af kristilegri vandlæt-
ingu, eður af innilegum hug fyrir
kristilegri framför safnaðarins, verið
að reyna að slá ryki i augun á mönu-
um, og telja fólki trú utn, að ein-
stakir menn, sern peir álitu sjer
andstæða, væru að reyna'að tvístra
söfnuðinum. En eptir pví sein fram
hefur komið, stendur pað ljóst fyrir
hverjum manni, að pað eru einmitt
pessir fyrrverandi fulltrúar sem eru
að reyna að sundra söfnuðinum með
tilstyrk sjera Friðriks.
Það var einmitt hjá pessum inönn-
um, sem sjera Fr. fjekk sína upp-
fræðslu viðvíkjandi safnaðartnálum
í Selkirk, t>ví til annara fór hann
ekki til að leita sjer upplýsingar, sizt
til andstæðinga fulltrúanna; báðar
hliðar málsins datt honum ekki í hug
aðyfirvega. Sögusögn pessara manna
var grundvöllurinn sem hann byggði
á hinn einstrengingslega, rangláta
og heimskulega útskurð sinn, yfir
Selkirk söfn.uði. Enda skín pað út
úr honum af hvaða bergi hann er
brotinn, og engin furða pó vanskap-
aður yrði, pegar svona er háttað
faðerninu. Margt hefur ólíklegra
skeð, og engarin mundi furða á pví,
pó pessi útskurður, sem pessir pre-
menningar hafa tvinnað saman,
yrði áður langt um líður, hengingar
ól kirkjufjelagsins. enda mun ekki
mikils við purfa, ef satt er sem sagt
er, aðpað sje ónotlegafariðað prengj-
ast um andrúmsloptið í peirri sam-
kundu.
SjeraFriðrik segir pað sje ómögu-
legt að komast hjá pví, og ómögu-
legt að sanna, að peir (fullt.) liafi
ekki verið löglegir handhafar peirra
valda, sein peim var trúað fyrir.
Sannleikurinn er pessi: Að peir
(fullt.) voru búnir að halda embætt-
um fullt ár, og nokkur tími liðinn
frarnyfir, án pess peir hefðn boðað
til kosninga-fundar, prátt fyriráskor-
un frá safnaðarlimum. Safnaðalög-
in segja: peir haldi etnbættum aðeins
ár. Sr. Fr. sagði okkur hjer, að pað
hefði enga pýðingu hvað lögin bók-
staflega segðu, pað væri bara andinr.,
sem maður ætti að fara eptir. En
tilhvers eru pá lögin, ef maður á
að álíta heilar setningar marklausar;
pað er hsett við að lögin fari pá að
verða verri en enginn, ef peim er
beitt, sem h'ífskildi ofstapamannsins,
en sem hirtingarvendi lítilsmagnans.
Fagurt er útsynið af sjónarhæð
pess stærsta, og 3em á að vera pess
bezta fjelagsskapar sem íslendingar
eiga í Vesturheimi. í öðru lagi,
setjum svo, að ful Itrúarnir hefðu
löglega setið í embætti, og ekki orð-
ið brotlegir gagnvart söfnuðinum.
Hvaða vald höfðu peir samt til að
gjöra ákvarðanir í stórvægilegu mál-
efni, sem peir álítu að væri, pvert
ofan í og gegnstríðandi vilja stærsta
hluta safnaðarins? Þar sem peir
vissu að svo var, og búið var marg-
sinnis að sýna peim fram á, eins og
kom fram pegar sjera M. messaði, og
síðar á kjörfundi, að peim fylgði
minnstur hluti safnaðarins; og par
sem ekkprt finnst, hvorki í kirkju-
fjelagslögunum, nje safnaðarlögun-
um, sem peir geti rjettlætt gjörðir
sínar með, heldur einmitt hið gagn-
stæða, o: að afl skuli ráða úrslit-
um, eins og eðlilegt er, og allstaðar
á sjer stað hjá siðuðum pjóðfjelög-
um, nema ísl. lút. kirkjufjelaginu í
Vesturheimi. Fulltrúarnir eru að-
eins vinnumenn meirihluta safnaðar-
ins, en ekki húsbóndi hans (samanb.
safnaðarlögin). Söfnuðurinn skipar
fyrir í málum safnaðarins, fulltrúarn-
ir framkvæma pá fyrirskipunjá pessu
gjörir nú sjera Fr. hausavíxl. Ef
petta er ekki að “proskast niðurá
við,” frjálslega og fjelagslega hugs-
að, pá veit jeg ekki hvað pað er.
Framkoma sjera Friðriks í safnaðar-
POLSKT BLOD
málum hjer, er sterkur puuklur pví
til sönnunar, að kirkjufjelagið sje
að blómgast í pá áttina.
Utdrátturinn úr úrskurðinum, sem
birtist í Lögbergi, er ekki nærri
pví rjettur. Þar segir, að peir sem i
hafi breytt á móti banni fulltrúanna, j
hafi fyrirgjört rjetti sínuin, sem i
safnaðurlimir, nema peir kannist við
petta sem yfirsjón sína. Þetta stend-
ur ekki í úrskurðinum, og jeg hef
fulla ástæðu til að halda, að engir
sem hlut áttu að máli, hafi kannast
við pað sem yfirsjón, pó peir hlýddu
á sjera M. prjedika.
Áðal ágreinings-efnið var, hvort
leyfa skyldi sjera Magnúsi að predika
í safnaðarhúsinu eða ekki. Meiri
hlutinn \ ildi leyfa, og leyfði honum
pað, bæði vegna hylli, sem hann hef-
ur sem prjedikari, og í öðrulagi fyr-
ir pað , hvað framúrskarandi skeyt-
ingar lausir prestar kirkjufjelagsins
hafa verið í pví að liðsinna okkur í
prestleysinu, með pví að predika
endruraog eins hjá okkur, eður gjörr.
önnur prestverk. t>ó að ekki sje
nú meira en 14 tíma ferð frá Wpg.
og hingað, pá hefur peim, blessuð
um prestunum, aldrei dottið í hug
að koma til okkar, til að miðla okk-
ur ofurlítið af pví guðs orði, sem
peim er trúað fyrir að útbreiða og
predika, nema pví aðeins, að peir
hafi átt ferð til Nýja íslands, eður
verið pautaðir fyrir nægilega hátt
gjald til að gjöra aukaverk, sem
hvorutveggja hefur mjög sjaldan
komið fyrir. Það væri annars fróð-
legt að fá að vita, hvaða verndar
og rjettinda pessi söfnuður hefur
orðið aðnjótandi af kirkjufjelagsins
hálfu, sem sjera Friðrik er að brýna
fyrir mönnum í úrskurði sínuui, eð-
ur rjettara sagt sleggjudómi, sem
hann feldi yfir Selkirk-söfnuði ný-
lega. Sjera Friðrik segir: Menn
virtust gjöra petta ánægðir og með
góðu skapi, o: að taka á móti úr-
skurðinum. Meiri hluti safnaðarins
tóku á móti úrskurðinum, eins og
sjer hver sá sem verður fyrir borg-
aralegum og frelsislegum rangindum,
blandaðrL peirri meðvitund, að betra
væri að líða órjettinn, enn gjöra
hann. Hjervoru safnaðarfulltrúarn-
ir að reyna að ganga á milli bols
og höfuðs á söfnuðinum. Böðullinn
stóð með einveldis sverð kirkjufjel-
agsins yfir höfði safnaðarins, og á-
varpaði hann á pessa leið: “Ef pið
lofið pví, að láta ekki sjera Magnús
predika í safnaðarhúsinu til næsta
kirkjupings, pá skal jeg hlífa yður,
en ef pið lohð pví ekki, mun jeg
láta sverðið falla, og ganga á milli
bols og höfuðs á söfnuðinum. Meiri
hluti safnaðarins sá, að úr pví allir
ættu að rekast úr söfnuði, nema
pessi fáu páfa-folöld, sem reyndin
hafði sýnt, að ekki vildu leggja mik-
ið á sig til að hlynna að kristilegri
framför safnaðarins, pá mundi söfn-
uðurinn íijótlega velta út af, sem
horrolla á vordegi, og hræið svo
verðaað bráðfjegjörr.um fjelagspúk-
um, sein allareiðu, að sagt er, voru
farmr að sleikja út um af ánægu yfir
pví, að geta krækt í eignir safnað-
arins fyrir lltið. Meiri hluti á sann-
arlega heiður skilið fyrir pað, að
leggja til síðu sínar eiginn tilfinn-
ingar, til pess hann gæti haldið á-
fram að vinna að pví takmarki, sem
upphaflega var til ætlast, aðsiðferð-
is- og kristilegri framför mannfje-
lagsins.
Það hefur margur orðið frekur til
fjörsins. í>a.ð hefur margur orðið að
breyta á móti sannfæringu sinni sjer
til lifgjafar. Sá sein fann pað út,
að jörðin snerist um möndul sinn,
og gengi í kring uin sólina, pvert
á móti orðutn ritningarinnar, var
færður fyrir kirkjuvaldið og hótað
lífiáti, nema hann aptur kallaði orð
sín, sem hann neyddist til að gjöra
sjer til líflausnar,eu sagði.pó um leið
oghann gekk frá ákærendum sínum,
“og samt snýst hún (nl. jörðin) um
möndul sinn.” Fjölda mörg dæmi
má finna pessu lík, sem kirkjuvaldið
hefur beitt gegn einstökum mönnum
og fjelögum; og svona var einmitt
ástatt fyrir Selkirk-söfnuði. Það
var lífflausn safnaðarins, tilhliðrun sú
sem söfnuðarinn undirgekkst, að láta
ekki sjera Magnús prjedika í safn-
aðarhúsinu, fyrst um sinn, pó pað
stríddi á móti sannfæringu meirihlut-
ans að purfa að gjöra pað. t>að var
drengilegt af fjöldanum, að standa
sem ein maður og verjast pví, að
peir væru rændir algjörlega frelsi
og fje, sem hvorutveggja var auð-
sýnilega tilgangur hinna fáu upp-
reistarmanua, nl., að láta reka hina
mörgu úr söfnuðinum, sem unnið
höfðu vel og drengilega, að framför
safnaðarins. Það litar einhvern
veginn lúalega út, að sá maður, sem
á að vera andlegur leiðtogi safnað-
anna, og greiða úr málum peirra,
með lipurð og ðhlutdrægui og kristi-
legum kærleik, skuli vanvirðu svo
stöðu sína, að gjöra sig að opinberum
hrákadalli óhlutvandra maruia, sem
hjer hafa átt hlut að máli, og sjúga
í sig, sem pur svampur, allt sem
peir spýttu í hann. Það er meira að
segja ef til vill eins dæmi.
Herran forði oss frá slíku frelsis-
ráni framvegis, og vekji atnygli allra
frjálslyndra manna til að vera varir
um sig.
Selkirk 1. feb.T 1892.
I. O. U.
(Þýzk-pólsk saga þýdd).
,En frændi, jíg er að segja ySur, að
pettasjebrot af líkueski Herkúlesar og
að pvísje pað frá uppliafl svona útlít-
andi’.
,Og fyrir petta ónýta skran haflS
pjer borgaS mikið fje? R-iðist mjer
eigi, frændkona góð. En hjerna haflð
pjer verið illa sviknar. En pannig fer
ætíð, er konur fara sjálfar að verzla.
Hví fenguð pjer yður. ekki brot af líkn-
eski með keilum limum? Þetta skran
getið pjer aldrei sett upp í almennilegu
herbergi’.
Xenia sló hönduriHin af örvinglun og
deginum eptir sendi bún fursta Heller
Huningen ritgerð Winkelmanns um
líkneskis-brot petta.
Frá peim degi veitti honuni hálf-
örðugt að ganga inn í pessa fjárans
vinnustofu, er liann nú skoðaði sem hinn
argasta fjandmann sinn.
í hvert sinn er annað eins slys og
petta vildi tii, er og sýndi hvar hinn
ungi foringi var reikastur fyrir, var
Xenia jafnan vön að lítaí gaupnir sjer og
stara aadvarpandi fram undan sjer. Pað
var þessi maður, er átti að verða leið-
togi hennar gegnum lífið, stoð hennar
og eptirlætisgofi—herra hennar og liús-
bóndi—. Sú hugsun «ar óskiljanleg.
Donat var ágætis drengur, er henni
þótti vænt um eins og barn, sem strokn-
ir eru á lokkarnir frá enninu. Hún vissi
að liann unni henni,a'S eigi var hægt að
finna að ætterni lians og að allt hugar-
far hans var hreint.
Það var pví eigi nema eðlilegt, að
hann kynni að biðja hennar og að
nöfn beggja skyldu samtengjast og að
hin siðasta af Dynar-ættinni skyldi bera
furstakórónu, pá er hið afargamla ættar-
nafn loks liði undii lok.
Þá hefði dramb og tign hennar loks
náð takmarki sínu, þá gæti greifafrú
Dynar farið niður í grafreit feðra sinna
og með reistu höfði gengið frá gröf til
grafar og sagt tll liinna þögulu sofenda
par niðri:
Jlvílið ífriði. Ættarskjöldur ykk-
ar liggur óflekkaður við höfuð ykkar,
nafn ykkar hefur slokknað líkt og
stjarna, erhverfur í geislahafi sólarinn-
ar. Og sú elding, er klauf ættbálk
ykkar, kom frá iniklum hæðum, eigi til
að fleygja honum til jarðar, heldur til
pess að láta hann skína aptur í fornri
dýrð og ljóma’.
Þannig skyldi hin síðasta af ættinni
tala, en yrði pó jafnframt að prýsta
hendinni að hjarta sínu og í þögn and-
varpa:
,En spyrjið eigi, hvað mikið jeg hef
lagt í sölurnar til pess að halda uppi
heiðri forfeðra minna’.
Hvernig áttí hún að geta elskað
mann, er hún hvorki gat dá'Sst að nje
virt? Ilin sáralitla menntun Donats og
margir aðrir breyskleikar bans, voru
sem eiturdropar, er daglega kvöldu hana
og böku'Su henni mikillar blygðunar.
Mörg önnur kona kynni afi hafa gefið
pessu lítinn gaum, en Xenia þoldi eigi
að maður sá, er verða ætti húsbóndi henn
ar, stæði henni svo á baki í allri mennt-
un og hvernig ætti hún að peta fellt sig
við mann, erhún eigi gat virt?
Henni fannst eins og Donat yrði
henni dag frá degi fjarstæðari og að
hin smáu hvítu snjókom, er þyrluðust
umíloptinu, hefðu falli'S áhjartahenn-
ar, til þess að reisa ís-pakinn vegg milli
hennar og hins unga foringja. Og pó
duldist pað eigi fyrir henni, að Hunin-
gen mundi verðatilvonandi maðurhenn-
ar, pótt hún eigi á nokkurn hátt gerði
neinar tilraunir til, að svo yrði. En
hinsvegar var pað prekleysi og hvik-
lyndi Donats, er jafnan gaf henni tilefni
til að fresta pví, að nokkuS yrði gert, út
um mál petta, þó það aS vísu eigi væri
annað en skammgóSur vermir.
Hví finnur hún eigi lengurtil svo
mikils kvíða, er liún hugsar tii að binda
sig? Xeniagreifafrú lifir að eins fyrir
virðing og metorð og hvers vegna af-
ræður hún pá eigi að lúta þeim.
Er hún hugsar til þessa, fer kaldur
hrollur um hjarta hennar?—Hjarta henn-
ar? Xenia greifafrú hafði aldrei vitað
til pess, aS liúu hefði nokkurt hjarta.
Hún liafði nú í tvö ár liðið yfir hirðgólfin
og veriS höfð par i mestu hávegum og
allir hinir ungu karlmenn höfSu par
knjefalliðfyrir henni. Auðlegð, tign og
fegurð höfSu teflt um hylli hennar, og
pó hafSi hjarta hennar aldrei barist tíð
ar ogaldrei hafSi hún fundið til nokkurs
fagnaðar eSa sorgar; kalt, ískalt og kyrt
hafði pað jafnan verið. Nei, greifafrú
Dynar hafði ekkert hjarta.
Og pó hafði eittsinn maður gtaðið
frammi fyrir henni, einarður, stoltur og
riddaralegur; já, miklu stoltari en hún
sjálf. Þessi maður rjetti eigi út hönd
sína biðjandi, heldur hratt henni frá
sjer, prátt fyrir allt gull hennar og
greifalegu dýrð Þegar hann sneri viS
henni bakinu, hljómaði líkt og ang-
istaróp um sálu hennar. Þá var eins og
eitthvað kipptist við í brjósti hennar. Var
pað hjarta hennar? Neí, pað var dramb
hennar, hið djúpt krenkta stolt hennar.
Skömin og smán höfðu hitt hana sem
tvíeggjaS sverð. Og pó er pessi maður
hinu einasti i allri veröld, er greifafrú
Dynar virðir, því fyrir hinum leiptrandi
svip hans lýtur hún höfði sinu sem ann-
ar afbrotamaður. Nei, hún hefur ekkert
hjarta.
Optlega sjer hún í draumum sínum
einhverja óljósa skuggamynd. Stormur-
inn hvín um múra Proczna; á arninum
snarkar í eldinum og á veggjunum heyr-
ist hinn tilbreytingarlausi gangur klukk-
unnar. Tvö börn lúta höfSum sínum yf-
ir sögubókinni og lesa um Hans og
Gretu, er pótti svo vænt hvoru um annað.
Og hin litla gull-lokkaða stúlka vef-
ur allt í einu höndum sínum um háls
bróSur síns og hvíslar í eyru hans: ,Mjer
Þykir líka svo vænt um þig Janek’, og
kyssir svo munn hans og leggur sitt litla
höfuð upp að honum. Já, pá fóru ijúf-
al'i hlýjar tilfinningar um sál iiennar; þá
barðist og fagnaSi hjarta hennar.—En
nú er langurtími síðan!
Snjórinn liggur á gluggunum, en
greifafrú Dynar starir út í myrkriS. Húu
er þreytuleg á svipiun, föl og úrvinda.
Því beiskir dagar og nætur liggja á
baki henni. Hún hefurliðíð og barist;
búu hefur prýst höndunum að enni sjer
og gagnaugunum og pó eigi fundiS nein
tár til að harma forlög sín, já, forlög sín!
Á öðrum mönnum rífa örlögin djúp sár í
hjarta og sál, enhjá greifafrú Dynar tæta
pau sundur dramb hennar meS pyrnum.
Aðrir geta meS tácum og kveinstöfuin
borið fram eymd sína fyrir guSí og
heiminnm; en greifafrú Dynar verSur að
geyma sorgir sínar i brjósti sínu, verSur
að þrýsta saman vörunum og kreppa
hendurnar í örvæntingu, án pess að geta
með járnhendi tekið um og hamið
draug fram, er háðslega slær móðu á
liin gljáandi ættarskjöld hennar og brýt-
ur perlu eptir perlu úr kórónu hennar.
Sem önnur formæling ofsækir hana
nafnið „Janek Proczna” og pað jafnvel
í draumum henmir og kasta dimmum
skuggum yfir sólarljós auðnu hennar.
Hingöfuga sál hennar titrar af angist, er
hún hugsar til pess, aS leyndarmál pað
er hún svo trúlega hefur vakað yfir,
muni verða heiminum kunnugt og nafn
hennar verða dregið niður í saurinn.
Xenia hefur nú í tvö ár gefið gætui
að pessari stjörnu, er verið hefur í upp
göngu á listanna heimi og knýtt hend-
urnar í vanmáttar hatri, en pó um leið ó-
sjálfrátt dáSst að sigurbraut hans.
Að honum sjálfum kynni að detta í
hug að fleygja dularnafni sinu og hrifsa
til sín rjettindi hins Dynarska nafns og
auðlegðar. Það hafði henni alls eigi
nokkru sinni komið til hugar.
8á maður, er eitt sinn hafði staðið
frammi fyrir henni, stoltur og tignarleg-
ur, er eigi poldi nein bönd og hafði
nægilega djörfung til þess aS ryðja sjer
tömhentum braut í heiminum, hann var
og líklegur til þess að standa viS orð sín
pó eigi væri af öðru en þráa og ein-
pykkni.
Xenia nísti tönnum, er hún hugsaSi
til pessa. Ekkert var henni svo and-
styggilegt sem prjózka hjá mönnum, er
eigi höfðu neinn rjett til pess að vera
sjálfstæðir. Þessi Pólverji, petta töku-
barn dirfðist aS bjóða henni byrginn og
ganga eigin götu sína, dirfSist að fara í
bága við áform hennar og fyrirætlanir
með pessum stoltu orðum:
,Janek Procznal’
Húnhafði í fyrstu fundiS til einhvers
ljettis, er pessi hataði maður hafði farið
langt, langt á burt, til Frakklands og‘
Ítalíu, til pess að byrja par handverk
sitt. Ilin eina hugsun hennar og stefna
var nú að vita af honum og halda honum
svona fjarri Hún hafði á ferðum sín-
um forðast pá staði, er liúu vissi að reist
voru tignarhlið til heiðurs pessum ,frá-
bœra manni’. Henni hafði eigi eitt sinn
komið til liugar að kynna sjer á laun
list og meistaraskap hans, pví blóð lienu
ar lief'Si pá vissulega potið út í kinnarn-
arnar og skömm af blygðun, er hún
hefði sjeð hannstanda frammi fyrir sjer
sem launa'Sann söngmann og pá hugsað
til pess, að hún eitt sinn hafði (lþúað”
haun og nefnt hann „bró'Sur”.
Og nú höfSu hlífðarlaus örlög lagt
pennann í liönd liennar, til pess að kalla
hann tíl sín, pótt hingað til eigi hefSi
verið nein fjarlægð nógu mikil milli
þeirra.
Eigi varlaustvið1 að grát-ekki sýnd-
ist á vörum Xeniu, er hún lypti enni sínu
að hinni köldu gluggarúðu og starði út í
snjóhríðina ineð brennheitum augum.
(Skyldi hann koma?’
(Ef svo, yrSi hún að flýja eitthvað út
í heiminn, til pess að komast hjá harm-
kvælum og vansæmd.
(í dag er von á svari hans, í dag skal
pað afgjört livort hann skal víkja eða
hún. Ætli hann neiti að korna, af pví
hún kallar hann? Sjálfsagt.
Jati“k Proczna er vanur að sjá konur
beiðast kærleika hans, og pennadrættir
greifafrú Dynar líta út eins og skipun.
Hvað gæti annars teygt hann pangað?
Er eigi álit hans par eins rnikrS og hjer,
og nýtur liann eigi allstaðar furstahyllis
—ogXenia?Hvað hirlúr liann um hina
ungu stúlku, er ætíð sló til hans með
hnefanum.
Það marrar í fótataki á gólfinn á
baki liennar. í fyrsta sinn í lífl sínu
hrekkur greifafrú Dynar við af hræðslu
og snýr sjer við náföl.
Þjónn einu rjettir fram brjef ásilfur-
fatí og segir að baronsfrú Giirtner bíSi
til pess að fara með brjefið.
(Það er ágætt. Jeg skal hringja’.
Rödd greifafrúarinnar liljómar öðru-
vísi en vant er. Hún lítur með ein-
hverri óþolinmæði til pjónsins og geng-
ur fram afi skrifborði sínu.
Xenia veit að fingur hennar titra, en
hún neyðir síg til að vera kyr.
Brjef dettur úr umslaginu. llún lít-
ur á pað. í fyrstu leika stafirnir fyrir
augum liennar, líkt og sujóflyksurnar
parna úti, en smámsaman verða peir
skýrari og skýrari og verða afi hreinni
og greinilegri skript.
Framh.