Heimskringla - 23.03.1892, Qupperneq 3

HEIMSKRINGLA OG- OLDHST, WXJXTIINmPlSGF:; 23. ZMLAXRZ 1892.
eins $212,70 á síðastl. ári. Nft vita
og viðrkenna það allir, se.n unna
sannleikanum, að síðastl. ár (1891)
hefir |verið eitt af inum allra-arð-
sömustu árum fyrir Manitoba-bændr,
sem koinið hefir í manna minnum,
og það er engiu ástæða til að efast
um það, að þetta síðastl. ár (1891)
hefir verið eins arðsamt fyrir J. Ól-
afsson, „ins og nokkurt antiað ár,
síðan hann byrjaði bfiskap. ()g þeg-
ar þess er svo gætt, að liann er nú
höinn að bfia í rétt 10 ár, f>á sjá
mei>n, að með sama árlegum grðða,
e'ns og hann læst hafa haft í ár, f>á
mnndi hann nfi eiga skuldlausar
eignir upp á 1212,70x10=2127,00
að viðbættu stofnfé þvS,er hann átti
Þá er hann byrjaði búskapinn 1881,
°g sem var sama sem ekki neitt. fín
eftir hans eigin viðrKenningu, þá á
h»nn nfi skuldlausar eignir upp á
•3,597,70, eða $1830,70 meira en
nemr ofangreindum árlegum gróða
fyrir öll hans bfiskaparár, og par að
auki (pví má ekki gleyma) heilitm
ársforða tyrir alt fólk hana og fén
að.
Það er J>vi auðsóð, að dæmi Jóns
J>arf hór sem annarsstaðar einhverr
ar leiðróttingar, eins og pað líka er
vist, að pað í tieild sinni er l>fiið til
bara til pess að villa sjónir fyrir
Þei>n, sem eru ókunnugir öllum
tnálavöxtum, án J>ess að honum geti
dottið í hug að verja róttmæti J>ess.
Eftir að Jón er lengi bfiinn að
rembast við að koma fir sér allri
sinni reikniugsfærslu, setn óg hefi nfi
tfttt t sundr með rökum, partil ekki
er nokkur heil brfi eftir, pá segir
hann: (1Ég vona að J>essar skýr-
ingar mfnar bendi fyllilega til ]>ess,
að við bfiendr pessarar bygðar höf-
nm ekkert ýkt og engu logið til
"m efnahaginn“. fín—tierra ritstj
ef að bfiendrnir hafa ((ekkert ýkt og
6ngu logið”, h'-ernig stendr pá
I)vi sem Jón segir í enda greinar
s'nnar, að pað sé leikr, sem gangi alt
°f nærri sóma og tiltrú peirra Ar-
gyie-bfia, að ég hafi ekki annað til
að þvo hendr mínar með, skýrslu
'ninni til réttlætingar, tieldr en
þeirra eigin sögusögn?
f'il pess að menn geti J>ví betr
áttað sig á pessu atriði, vil óg biðja
yðr aðprenta niðrlagið af grein Jóns
nieð breyttu letri. Hann segir: ítEn
að slenyja þessuri skýrslu-ómyntl
"I undir dóm almennings, ei/is
°(/ hún Jcemr fram. í Hkr., vitandi
að lifin getr ekki staðizt neinn rótt-
iaítisdóm, og hafandi ekki annnðtil
nð />vo Jiendr slnar með, en söyu
sÓgn ok/car Argyle-búu*, það er
tei/cr, sem gengr alt of rwerri sóma
°kkar og tiltrú.”
llór get ég ekki verið Jóni sam-
dóma. Ég vissi ekki annað, pegar
ég tók skýrsluna, en að mór inundi
V0ra óhætt að trúa sögusögn peirra
J^rf?yie-h)fia. Mór kom ekkitil hug
ar, að það væri að ganga “alt, of
"ærri sóma peirra og tiltrfi.”
Ég pykist ]>ekkja flesta af peim
"'bnnum, sem nú eru bfiendr í Arg
yle, og porj að taka í ábyrgð, að
I>e,r, yfir höfuð að tala, skoða [>að
fnilkomlega samboðið “sóma sínum
„ } Sem .lón siálfr margjútftr að sé “rétt,”
r, ,t framtaUV’ o. s. frv. liitstj.
og tiltrö,” að sögusögn peirra só trú-
að.” KnJónskoðar petta á annan
veg. Það er um pað atrið:, eins og
flest annað í bréfi hans, að pað parf
nákvæmrar í.iugunar og kröftugrar
leiðréttingar, áðr en hægt er að
Jeggja pað undir fullnægandi rótt-
mætan almenningsdóm.
Ég hefi nú athugað flest pað í
bréfi Jóns, er g álít að nauðsynlegt
só að svara. Ég J>ykist hafa sýnt
að bróf hans sannar ekki og getr
aldrei sannað að skýrsla mín yfir
efnahag Argyle-búa só fölsuð, að
>vf er viðvíkr ilúverandi efnahag
bændanna. En eins og ég hefi
skýrt frá í Lögbergi, J>ví sem nú er
pressunni og væntanlega kemr út
jafnsnemina pessu blaði, J>á hefi ég
gert síðastl. árs-gróða of mikinn,
>ví pegar ég fór um Argyle-nýletid-
una í jfilí 1890, pá voru allar korn-
tegundir bænda í jörðunni og pess
vegna ekki taldar með í eignum
peirra. En þar á móti voru allar
peirra skuldir taldar. Dað er pví
1890 uppskeran, sem nú er talin á
síðastl. ári og pess vegna var pað
rangt af mér, og algert óviljaverk,
að kalla mismuninn á inum skuld-
lausu eignadálkum skýrslnanna árs-
gróða og á pví hefi óg nfi pegar í
Lögbergi beðið Argyle-búa vel-
virðingar. Af pessu sózt, að pað
sem ég hefi kallað ársgróða, er í
raun róttri 17 mánaða gróði, o: frá
tfmahilinu jfilí 1890 til des. 1891.
En á hinn bóginn neita ég' pvf ger
samlega, að óg liafi of talið efnahag
nýlendubfia í skýrslu minni í liaust.
19. Marz, 1892.
B. I. Ba/dwmson
PÓLSKT BLÖD.
(Þýzk-pólsk saga þýdd).
Proczna leit á báðar konurnar og
háðslegt bros ljek um varir hans. Hann
stóð enn eitt sinn npp og hneigði sig fyr
ir frú Gover.
Liflu þá hendur Jians ytir nóturnar
með for.spili.
/nna Regina haf'Si sezt, niður og
t>ent Xeniu og frú Leonie til sín
Ivreisti hún hendurnar um veifuna og
lilustaði frá sjer numin á hina ágætu
rödd, ernú hljóinaði um salinn.
Proczua iiætti nú söng sínum, reis á
fætur og stieri sjer brosandi að tilheyr
endunum. Leit liann fyrst til hinnar
niðurlútu greifafrúar Dynar og þá til
Önnu Keginu og baronsfrúar Giirtner.
Heyrðist fyrst mikið fagnaðaróp um
hverfis hann. Allir klöppuðu lófum
nema systir lians. Ilendur liennar lágu
kyrrar á keltu hennar, eins og að hún
hef'íSi orðið að steini.
.Mótmælið pjer, greifafrú’, hvæsti í
eyruni henuar.
Xenia leit hægt npp á hi* flissBndi
andlit liirðkonunnar.
,Hvernig það?’
,Þjer lilífið liönskum yðar’.
Kaldur hlátur heyrðist frá greifa
frúnni, er hún með
svaraði:
um sjer likurl Jeg ætla fyrst að telja
silfurskeiðarnar mínar áður en jeg fer
H'S knupa lárvið’.
^Guð varðveiti mig, *kæra vinkona!
Þjerhafið líklega eigi inisvirt spaugs-
yrSi mín? Hversu g ,t jeg vitað að þjer
væruð svo náskyld þessum fræga söng-
tnanni’.
.Janek Proczna er hvorki náskyld-
ur mjer, nje hitt, það er ekkert, sameig-
inlegt bló'S í æðum okkar’.
,Það er nú dagsatt! Hann er af pólsk-
um ættum. Jeg lijelt það væri allt til-
búningur—þó vel settur saman’. Og
greifafrú Ivauy gekk nú fram til þeirra,
er stóðu utau um stjúpsou Dynar greifa
oginælti með hárri raust: ,Nú fyrst fræð-
ist jeg um pað af greifafrú Dyuar, að
þjer, öfundsverði maður, ernð af pólsk-
um ættu.n. Það virðist svo sein örlögin
hafi viljað strá út yfir yður öllum sínum
einkennilegustu gjöfum, til þess ft‘5 vekja
athygli manna áytSur. Mjer er mjög
vel til Póiverjanna og jeg veit engan
skáldskap yndælli, en þann;sundurskotn-
ir fánar veifa til okkar frá rústum Ost-
rolenkas’.
Frú von Hofstraten sperrti upp
munn og nef.
.A’lt, eint.óm liræsni!’ tautaði liún
fyrir munni sjer hægt, en af beztu sann-
færingu.
,Þjer eruf! Pólverji?’
Barónsfrú Giirtner rauk upp sem
kólfi væri skotið og leit mjög hýrlega til
Proczna. Þá dró liún hægt gullkeðju úr
barmi sinum og hjelt ldægjandi fram
peuingi þeirn, er lijekk við liana. • ,Lítið
á hve tilfinningar okkar eru líkar. Frá
því jeg gekk á skóla, liefi jeg bori'S mynd
Augustus liins sterka á brjóstinu, sem
einskonar lánspening’.
Frú Jjeonie roðnaði undan svip þeim,
er hann sendi henni. Janek lautsnöggv-
ast niður og ieitá peninginn.
,Því fer betur barónsfrú, að aðdáun
mín fyrir þessum ágætasta forvígismanni
riddaraskaparins, liefur' slegitS svo föst
um róturn lija mjer, að ekkert fær hagg-
að þeim. Og jeg er stoltur af því, að
þjer liafi« falið lionum á hendur ham-
ingju yðar og kyssi i nafni Augustusar
konungs hina fögru höndyðar’.
,IIún er nú J'egar búin ati fanga
hann’, mæiti riddaraforingjafrúin vrS
greifnfrú Ettisbash og hneppti i hand-
Jegg Jiennar.
,En segið injer, bezta greifafrú,
hvernig á að greiða úr neti því, er spunn-
ið Jiefur hina liuldu þræði sína milli ætt-
ar yðar og þessa fræga söngmanus?’
spurði nú August Ferdinand og strauk
að vanda skegg sitt og leit brosandi á Xe-
niu. ,Eru J'jer skyldar stjúpbróðúr yð-
ar, þrátt fyrir liið pólslta blóð hans?’
Allir þyrptust nú að og hlustuðu.
Janek brosti og studdi sig vitf stólbakið.
Xenia l>eit fast á varirnar, svo leit
hún upp stoltlega, en sendi Proezna allt
annað en vingjarnlégt augnaráð.
,Yðar konunglega tign býzt sjálfsagt
við mjög fró'Slegum þretti úr æfisögu
Dynar-greifanna’, svaraði hún brosaudi,
,en þjer munuð líklega verSa liissa, at!
Iieyra svona einfalda ráðning' gátunnar.
Ættbálkur minn og stjúpbróður míns
eiga ekkert skylt saman. Haun er pólsk-
ur, jeg er þýzk. Að því mjer er kunn
leiptrandi auguin ^ u„t voru p0 feður okkar tengdir nánu
únáttu bandi og Hans Stefán var arf
halda við nafni okkar, er var að deyja
út’.
Heyrðist nú lggur lilátur.
,Hve ranglát erutS þier Xenia.
Proczna r°is á fætur og leit í augu
heunar og skein úr þeini hlífðarlaus
þrjózka ,Þjer ætlið að draga yflr þafl
sem fró'Slegast er í æfisögu minni. Jeg
veit að vísu að yður er þar margt miður
kunnugt og skal jeg því tiæta úr þessu.
Æskusaga mín, konunglega tign, er hið
einasta er jeg þykist stoltur af, þvi hún
felur ísjer allt það, er þarf jil skáldlegr-
ar tilveru söngmanns’.
,I>aS er ágætt, beati Proczna! Segiti
frá!’ mælti prinsiun, en greifafrú Kany
sendi Xeniu leiptrandi augu og gekk svo
ásamt hinum konunum til prinsins.
,Jeg bið yðar konungl6gu tign’,
mælti Proczna, a>S hugsa yður, á þessa
leið: Afargamla turnurn prýdda höll,
langt á burtu í einveru hinna austur
jirússnesku lieiða. Snjóhríðin livín og
skekur trjen í skógunum. Engin stjarna
ekkert tunglsljós lýsir hinni diininu nótt.
Gegnum snjó og kulda berjast tveir veg-
farendur fram til hius Jfrelsandi ljósskins
hallarinnar. Annar þeirra er karlmaður,
er vefur hinni tættu kápu sinni aíS pilti,
er virðist yfirkominn af kulda, en á ept-
ir gekk kona, og vaggatSi út á hliðarna-
af J’reytu, klædd ítötra; vesælir og ör-
vinlaðir hjeldu hinir pólsku flóttamenn
leiðar sinnar. í höllinni var þeirn tekið
með mikilli gestrisni. Greifinn lypti syni
uppreistarmannsius að brjósti sínu og
hjet þess, að hann skyldi ganga honum i
föðurstað, þar til flóttamatsurinn kynni
einhvern tíma að snúa aptur, þá er hinn
ljómandi frelsisdagur rynni upp fyrir
Pólen og ný konungskóróna myndatSist
af rústuin Orstrolenkas.—Sonur bein-
ingamannsins og uppreistarmannsins, er
örlögin gáfu nytt ættland, greiakórónu
og lárviðarliring, til að bæta upp föður
missinn—hinn liviklyndi maður, er eigi
má segja afliendis sjer hið pólska blóð
sitt og syrgjandi fer land úr landi—þessi
öfnndsverði ógæfumaður er Janek Proc-
zna, stjúpbróðir greifafrú Dynar.
Með leiptrandi augum leit hann nú
á hið gullfagra höfuð. Hann hafði bú
ist vrS, að Xenia mundi blikna, líkt og
þegar alí hann fleyg'Si gulli sínu og titli
fyrir fætur hennar, þá er hann sleit sund
ur bönda þau, er hún ætlafli að gera afl
fjötrum. En honum hafði skjátlast. Ats
vísu stóð nú greifafrú Dynar grafkyr og
hálfgert utan við sig af blygðun og
skelfing, en svipurinn á andliti liennar
benti á eitthvað anna'K. Það virtist að
ganga algerlega fram af henni og augna-
ráð hennar virtist að lýsa takmarkalausri
aðdáuu.
Hún gekk fram til hans og leitt upp
til August Ferdinands.
,.'eg vona að ySar konunglega tign
taki stjúpson föður míns í samkvæmi
vort og sýni houum sóma, mildi og vel
vild, eins og að liann væri borinn Dynar
greifi. Jeg mun ábyrgjast að liið pólska
óróa bló-S hans berst í sannarlega þýzk
lundtiðu hjarta’.
1 >oniiuioii of Canada.
Aftylisjardir olœypis íyrir miljonir manna
200.000>000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum í Canada ókeypis fyrii
tandneina. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næglt af vatni og skógi
og meginhlutinn nárægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er urabúið.
í HISIl! FR.IOVSA1IA KKLTI,
Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og uinhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlanái. engi og beitilandi
liinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama land.
Guli, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómœldir flákar af kolanáinalandi;
íldivifiur því tryggður um allan aldur.
.IAKNBRAHT FR.A HAU T I I. II A I' S.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vits Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrraliafs. Sú braut liggur um iniðhlut frjómama beltisins eptir því endilöngu og
um liiua hrikalegu, tignarlegu f jallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og nm liiu
nafnfrægu Klettafíöll Vesturheims.
Heilnæmt 1 o |» t s 1 a g .
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríkn. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljireins ogsunnarílandinu,
SAHBAA IIJSST.I l)R\ IX I CASADA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
I <JÖ ekrui' af la n d i
alveg ókeypis. Ilinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
L þann liátt gefst hverjum inauni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
SsLKlíZKAH NVLLADIIR
Manitoba og cauadiska Norðvestndandinu eru nú þegar stofnaðar í 0 stöðum.
Þeirra stærst er NY.TA ISLAND liggjandi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTA VATNS-N YLENDAN. bá'Sum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hlnna. AliQ YLE-NTLENDAN er 110 míiur suðvestur frá Wpg., Þ/NU-
VALLA-NYLENDAN 200 mílur í norívestur frá Wpg., QU’AI'P EL L E-N Ý-
LENDAN um 20 mílur strSur frá Þingvalla-nýlendu, og ALBEIITA-NÝLENDAN
um 70 rnílur norður frá Calgary, en um 900 inílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Prinsinn svaraði mjög vingjarnlega
(Hjer þarf eigi að lofa neinu. Janek
Proczna er mjer þegar kærari en nokk
ur annar greifasonur. Að því er snertir
nið þýzka hjarta hans’, bætti liann vrS
ogleit vingjarnlega til liins unga manns
og tók í hönd lians, (pá ætla jeg að liinn
Thomas Bonnett,
Eða
13.
IX)M. GOVT. IMMIGRAl'ION AGENT
I >• Baldtvinson, (íslenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOV’T IMMIGRATION OI’FIOES.
Winnipcj», - - - Canada.
NOKKUD NYTT!
----—-♦-- —---
Þangað til þann 15. marz næstkomandi seljutn vjer allan vetrarfatnað me
25prc. afslætti, til að fá pláss fyrir nýjar vörur,—Sleppið ekki tækifærinu að fá
kktir billeg föt.
HENSEL, NORTH-DAKOTA.
GUDMUNDSON BROS. & HANSON.
C. W. 0IRDLE8T0NE,
FIRE AND MARINEINSURANGE. STOFNSETT 1779.
Guardian of fíngland, Höfuðtaóll.$37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll.. $10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., liðfuðstóll. . $ 500,000
1 nsurance Co. of N. Amer. Philadelphia, U.S. $ 8,700,000
sami maður, er hefur þor og þrek til
.Pólskur maður verður jafnan sjálf-^ leiddur af pabba, til þess a* hann skyldi þess að kannast við atburði umlitiins | SKRIFSTOFA 375 OG 377 MAIN STREET,
ADAL-UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST TERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
' - - WINNIPEC.
■— 44 —
t'var hann gæti hitt mótstöðuinaun sin
ar honúm datt eitthvað gott í hug, þí
llaun ósjalfi'átt fastara göngustaftn
ete''ka, 0g svo staðnænulist ]líiim og j
'°uuiii nokkuð hai'ðneskjuioga ulðr
8Wtta-grjótið.
I þetta sinn hringdi hann ekki að dyr-
"ht 11 jó hr. Alelville, hcldr klifraði liann yfir
8"ðinguna um garðinn fyi'iv aftan Iiúsið og
inn í garðinn. Þar klifraði hann upji
1 ‘’Tkið á lystihúsi, sem alsett var vínviðar-
'Jiim umhverfig. yvo var húsum hagað þar,
,1( fiu þaki lystihússins gat hann hæglega
u'ið að glugganum á borðstofunni.
Klukkan var sj0_
Það var hcitt um kveldið, og ljósin köst-
UÖU goislui" út um hálfopna gluggana. Það
v°'u rimla-skýlur að innull fyrir gluggunum>
“S gat Andrós sóð í gegn Ulu pær. i>aQ var
‘eilmikið hóf þar inni ; gestir sátu vrg mið-
^gisverðarborð*. Mr. Melville »at þar háls-
°g herðibreiði’, og svo nserri glugganum
, aria skorti armslengd til, að í hann maetti
1 ,U( ð liendinni inn um gh'ggann.
MiödegiSVerðr er
Um °" eít‘r miðaftan.
víða í stórbæjnm etinn
Þýð.
— 4f> —
Við hlið hans sat fögv kona ungleg í
bleikrauðum silkikjól, og var stórt knippj
hleikgulra rósa fest á vinstri öxl henni. Það
lék inndœlt smjaðrhros á vörum henuar, cr
luin snéri sór að hr. Molville og lagði sínar
grunnstæðu skoðanir undir staðgóðan úrskurð
lians.
“Mór er sannarlega óskiljanlegt, hvað til
kemv að verkmannastéttin skuli sífelt vera
svona vond og óánægð,“ heyrði Andrés hana
segja. “Verkamennivnii' hafa ekki okkar
næmu tillinningar, og hafa aldrei verið ncinu
hetra vauir, en því sem þcir eiga við að húa.
Því taka þeir þá ekki sínu hlutskifti í lífinu
með kristilegri auðmýkt, í staðinn fyrir að
vera altaf að mögla nióti forsjóninni og hækka
verðið á kjóla.silki og öðrum vörum með
þessum heimskulegu verkföllum sínum?
“Þóv haftð al.veg rétt að mæla, Miss van
Pelt,“ sagði hr. Melville. Ilann hafði hlýtt
á hana hálf-hrosandi, en nú kom alvöru-svipr
á andlit hans. “Það er eins og óg liefi alt af
sagt, að þrjózka verkmannastéttarinnar er
heinlínis afleiðing af vantrú þessara tíma, senv
er orðin svo ákaflega útbreidd. Þossir svo
kölluðu vísindamonn koma þessu öllu á stað
með sínum guðlausu rannsóknum, sem ætla að
— 48 —
umhverfis borðið, til að fylla glösin og flugu
tapparnir með smellum í allar áttir.
Feitlægni maðrinn fékk hljóð og tók að
mæla fyrir minni lierra Melvilles. Gat liann
þess, að í dag væri sextugasti æfmælisdagr
þessa heiðrsmanns. Vakti hann enn fremr
athygli gestanna að alkunnum eiginleikum
hans, er aflað hefðu honuin að maklegleikum
trausts og virðingar allra manna hæði sem
manni kyrkjustólpa og starfsmanni hæjarfé-
lagsins og alþýðlegra stofnana. “Ráðvendni
hans og dánumensku,“ sagði ræðuniaðr með-
al annars, „hafa sýnt það, að traust þetta
var verskuldað. Lífsferill hans, svo nytsamr,
hlessunarríkr og heiðarlegr, hlasir allr við
alþjóðar-auguin.“
Þannig hélt inn feiti ntaðr áfram í þess-
um stýl fullan fjórðung úr stund, og var
ekki að sjá hvorki á honum né tilheyr-
endunum nokkurn vott þoss, að hann eða þeir
fyndi til, að neitt af þossum ummælum gæti
vekið hros á nokkurs þoirra vörum.
Þegar hann hafði lokið tölu sinni stóð
hr. Melville aftr upp til að svara. Þar
sem hann stóð þarna með st-óra liöfuðið og
einkennilega, fríða andlitið, og hvít-a skyrt-
-41-
það fyrsta stórslys, að fæðast í heiiuinn.
Ilann á aldrei víst að morgni, hvort hann
fái uokkurn miðdegisverð, og af lífsins þæg-
imlum liefir lianu lítið að segja. Þessuin
manni verðr varla láð það, þótt. liouum fiun-
ist ekki alt skipulag félagsl ífsins alveg
gallalaust.
. Ég hefi heyrt fólk, sem aldrei liefiv
þekt neitt alvarlegra mótlæti í heiminum,
en slæma melting eftir óhóflegt miðdegis-
gildi, fella hógværa dagdóma um verka-
mannamálið og þrjózku verkamannastóttar-
innar; og svo hefir þetta fólk jafnframt
látið uppi skoðanir sínar um það, hvernig
hezt mætti hót ráða á meinsemdum mann
félagsskipunarinnar.
Eg hefi alt af haft hálfgildings grun
á því, að dálítil sjálfsreynsla af kjörum þess-
ara stétta kynui að raska grundvelli álykt-
aua þcirra, og ef til vill hroyta frá rótum
áliti þeirra á skipulagi mannfólagsins.
Sex vikur vóiu liðnar síðan 'landnáms-
manna sparisjóðrinn varð gjaldþrota. Alla
þá tíð liafði Andrés frá Rústað nærri dag-
lega reynt að ná fundi Hon. Randolpli
Mellvilles; on jafnan liafði honum verið