Heimskringla - 06.04.1892, Síða 3

ZEHEIDVnSZKIIRlIlSrG-LA OG- OLDIN AÁTlIsriN'IIPJEG!-:; 6. 1802.
PÓLSKT BLÖD.
(Þýzk-pólsJc saga þýdd).
XV. KAP.
Prins Reusserk, er var ofursti Franz-
Úlan riddaranna, var alkunnur ati pví að
veraeinhver hinn bezti reiðmaður, erog
hjeldi herdeild sinni í mjög góðu lagi.
Úlan-riddarar hans voru því orðlagðir
fyrir reiSskap sinn og aðra ytirburði.
Hve stoltir voru eigi bæði foringjar og
dátar, er Franz-Úlanriddararnir voru
öllum öðruin riddaradeildum fremri, Jm
er liennar miklu heræfingar fóru fram.
Mátti pá lieyra marga aldraða og reynda
hershöfðingja taiaum liina djörfu og of-
dirfskufullu reið Reusserks. Húrra fyr-
ir Úlan-riddurunum.
Hið gamla reiðsvið pótti nú ekki
lengur nægilega stórt, liafði því prinz
Reusserk látið gera anna«, er betur
hæfði kröfum tímans.
Bygging þessi var sjerstaklega not-
uð á veturna. Og var pað hjer, að for-
ingjarnir æfðu sig í iþróttum þeim, er
peir síðan urðu svofrægir af.
Eptir miðri byggingunni lá all-breið
braut, er var á báða vegu girt limgaríi,
en fyrir öðrum enda hennar var veggur
gerttur, er hestarnir skyldu stökkva yfir.
Tálmanirnar voru hjer alveg liinar
sömu og á heræfingasviðinu. Var fyrst
einfaldur, þá tvöfaidur limgarður, svo
var inúrveggur og þá breiðir skurðir.
Pallur, eigi all-lítill, var með fram
hægri hliðarveggnum og var liann ætla-S-
ur áhorfendum. er sjá vildu æfingar og 5-
þróttir foringjanna.—Var þar því opt
fjörmikil og góð skemmtun.
Úrval hinna beztu kappreiðarhesta
dansaði yfir hinn sljetta völl, ogallmikið
margmenni var þar saman komið; fjöldi
skrautlegra vagna fór í sífellu um hinn
steinlag'Sa veg fram undan bygginguDni.
Greifafrú Kany var þar komin meS
barónsfrú Giirtner. Hafði hún eldrauð-
an hatt á höfði og þykkan loðkraga um
hálsinn. Gengu þær fram að palla-grind-
unum, litu útyfir reiðsviðiS og heilsuðu
til allra hliða.
Flandern heilsaði Leonie, ljet setjs
fram stóla fyrir þær og settist svo sjálfur
snöggvast hjá þeim.
Nú heyrðist glamra i sporum. Gekk
þá inn furstafrú Reusserk, ásamt mann
sínum og nokkri.myngri foringjum. Var
hún klædd í reiðföt og hjelt á liinum
langa slóðaá handleggnum. Settist hún
niður og varp öndinni mjög mæðilega.
tGóKan daginn, kæra Kany! Gótían
morgun barónsfrú! Guði sje lof að jeg
get apturrjettúr fótunum! Nú í tvær
stundir á Satanella! Það er meira en
vanalegir vöðvar geta staðist! Og svo er
jeg auk þess glorhungruð. En heim fer
jeg með engu móti. Jeg vertt fyrir
livern mun afl sjá Proczna ríða.
Jlafið þjer damasl; með yður fursta-
frú?’
,Hver veit nema að söngmaðurinn
kunni að detta af baki!’
,Jeg vona, kæra Sensfield, atS eigi
Uomitil þess’.
,Enveláað minnast, mínir herrar,
hestar Pröezna komu rjett núna og er
eiun þeirra arabiskur—mesta ágætis dýr’.
Og Hechelberg foringi kyssti frá sjer
numinn á þumal.- og visifingurinn.
Nú fór seir rafurmagnsstraumur um
flesta Úlan-foringjana.
,Góðan morgun, náðuga frú! góð-
an morgun frðken!, ,Yðar au'Smjúkur
þjónn, Becky’, gall nú viiS í öllum áttum
þá er von Donat og Beatrice stigu lit úr
vagninum.
Greifafrúrnar Dynar, Ettisbash og
Tarenberg, er riðið höf'Su nokkrum
sinnum kringum reiðhúsið, hleyptu nú
hestum sínum a‘S pallinum til þess að
heilsa konunum, er þar voru saman
komnar.
Xenia reið gulgráum gæðingi og
voru taumarnir úr livítu silki, en á höf-
uð-ólarnar var sauma'ÍS liið Dyniska
skjaldarmerki. Sat liún prýðilega á liest-
inum, og hinn einfaldi búningur hennar
stakk mjög í stúf við hinn ungverska
búning meðreiðarkvenna hennar.
Hinar báíar konurnar—hinar óað-
skiljanlegu, er þær voru nefndar—voru
jafnan eins klæddar, þó liturinn væri
annar.
En Xenia hirti eigi um marglitann
búning, er hún sat á liestbaki. Hið eina
skraut hennar var, eins og nú, livítur
blómskúfur.
Kátur lilátur og almenn hreiling vitt
reiðhúsdyrnar boðuðu nú komu frú von
Hofstraten. Hún reið stóruin apalgrá-
um hesti, inn á reiðsviðið og komst
tafarlaust yfir allar tálmanirnar. Var að
því gerður góður rómur, og komu þá
næstir fursti Heller-Huningen og Weyer
Sensfield.
tProczua kemur!’ heyrðist nú hrópað
frá pallinum og barst mann frá manni.
Greifl Heclielberg gaf öllum for-
ingjunum bendingu: tGjörið nú yðar
bezta, mínir herrar. Vjer verðum að
sýna Parisarborgar-manninum, hverníg
Franz-Úlan-riddararnir ríða. Haliaha!
Proczna gekk þá inn og k"addi þá
er nærstaddir voru með mikilli alvöru og
kurteisi, og bati prins Reusserk leyfis aiS
mega fara inn á reiðvöllinn.
Þyrptust nú allir að honum ogbfSu
hann velkominn, með miklu fagnatSarópi.
tNú, Proczna. Ætlið þjer að freista
hamingjunnar?’ spurði greifi Hechei-
borg brosandi. tHjer er við Úlanriddar-
ana att tefla. Eruð þjer ekki hálf-smeik-
ur við að þetta verði lieldur um of fyrir
hross yðar?’
Proczna yppti öxlnnuin brosandi, og
Xenia, er ásamt hinum konunum hafði
riðið fram til hans, hló einnig.
tEkki skaðar att reyna, bezti greifi.
Hestar minir hafa þegar reynt svo marg-
ar þrautir, að eigi er óliklegt að þeir
einnig kunni aö duga lijer'.
r<að er jafnan gott a'S vera liug-
liraustur. En heyrið þjer söngmaður,
hafið þjer nokkru sinni riðið yfir tálm-
aner?’
tGetur verið að jeg stundum liafi
rekist á ræsi og liefur Arabi minn konii t
klakklaust yfir þau.
tEn vitið þjer eitt’ greip nú Wayer
fram í og sló á öxlina á söngmanninum.
tArabi yðar er sjálfsagt ðgætt dýr, en svo
lízt mjer á hann, sem áhætta sje að ríða
honum í veðreið’.
tÞað má vel vera að liann hafi sín«
galla’, svaraði Proczna, ten liann mun þó
stillast’.
Prins lteusserk gekk nú að pallin-
um, rjetti hann Proczna liöndina og iiauS
hann velkominn í vinahóp.
Xenia mjakaði nú hinum gulgráa
hesti sínum nokkuð til hlrSar. Var ekki
laust vit5 að lmnni stundum þætti sem
ísköld liönd leg'Sist ábrjóst henni. Hana
hryllti við að hugsa til þess, ef Fólverj-
inn kynni að meiðast. Slíkt var óþol-
andi. Fyrir nokkrum dögum mundi hún
hafa fagnað yfir ósigri lians, en nú fannst
henni sem þetta mundi gjörsamiega fara
með liugsjón hennar um karlmannlega
yfirburtíi, er smámsaman, en liægt og
liægt höfðu myndast í sál liennar. Hana
langaði til þess að geta sagt eitt vinsam-
legt orð til hans, en hann leit ekki til
hennar, en gekk við hlið Reusserk fram
að pallinum og heilsatii konunum. Var
jafnvel eigi laust vitS að hann renndi
augum til baronsfrúar Gitrtner, er leit
hýrum brosandi augum til lians.
Hestur Xeniu prjónaði; hafði hún
ósjálfrátt kyppt S táumana.
tVið skulum fara af baki, bezta Dyn-
ar, og setjast á pallinn’, kölluðu nú báðar
hinar ttósundurskiljanlegu” með leiptr-
andi augum. tÞað virðistsem Proczuasje
að steypast me'S Araba sínum’.
t, æja, minn kæri Proczna, þjer viljið
þá fyrir iivern mun leika allar iistirvor-
ar?’ spurði Flandern, er stjúpsonur Dyn-
ar greifa reið inn á völlinn á Araba sin-
um. tJussuf yðar er enn eigi hinn sami
eptir járnbrautarferðina og mun ef til
vill koma yður á kaldan klaka’.
tJeg get þá varla gert annað en háls-
brotið migt.
tProczna! LítiS fyrst ábreidd skurð-
anna. Haldið þjer að. . ..’.
tEn á eigi að hleypa yfir þá að endi-
löngu?’ mælti Proczna brosandi.
tÞetta er ágætt. Það má sjá, að þjer
eruð lijer heldur ókunnugur. Áfram þá!’
Báðar dyr reiðliússins vor núopnað-
ar og var svo hleypt af stað kringum
bygginguna.
Var það fögursjón aðlita. Öll ridd-
arasveitin þeysti nú fram yfir girðingar,
múra og skurSi.
í annari umferð komu þeir Heller-
Huningen fyrstir inn um dyrnar. Arab-
inn prjónaíi, með löðrandi beislið, og
frisaöi frammi fyrir veggnum. Proczna
keyrði hann sporum og Jussuf sendist
uppyfir vegginn inn á reiðvöllinn.
tÁgætt!’ hrópaði nú prins Reusserk,
er horföi á veðreiðina frá pallinum.
Hann laut fram höffiinu, eins og að
hann eigi tryði augum sínum, og lijarta
hans barðist af gleði, er liann sá slikan
riddara. þó eigi bæri hann einkeniiisi,ún.
iug Úiana.
.Þetta ertöfrandi sjón!’ knllaXi frú
Leonie og kreisti handlegg Xeniu iikt
og í skrúfstykkí. tÞannig lilýtar hinn
lieilagi Georg að liafa þotið af hæðum
uiður til þess atS frelsa greifafrú Julin!
Svo lilýtur og Michael Scott, vofuriddar-
inn að liafa trampafS jörðina fyrir framan
Lourie!’
tEn, góða mín, þjer eruð alveg utan
við yður’, æpti greifafrú Kany. tOg hvað
segi« þjer, vina mín, um þennan aðdáan-
lega bróður yðar? Þjer eruð líklega
jafn-hrifnar, eins og frúin litla?’
tJeg verð á eDgu hissa og fer því
hægt. Jeg vissi að Proczna var meist-
aralegur riddari’.
.En þetta er ótrúlegt! Janek lætur
hækka stengurnar um þrjú göt!’
tHestur hans ber langt af öllum liin-
um’.
jLititi á Reusserk á reiðsviðinu’.
tSjáið! Proczna lileypir honum’.
tÁgætt! Ágætt! Þetta er árans stökk!
Arabinn hefir vængi’.
Reusserk fórá eftir honum. Húrra!
jÁgætt stökk. Jeg hefi ætið sagt yður
að Demetrius iætur ekki leika með sig’.
l>omiiiioii oí’ Canada.
.TakitS alit af reiðsviðinu. Fram
með bik-talmanirnar’.
Riddararnir sneru undan að pallin-
um og vartS þá mikil glaðværð.
Aliylisjarflir oleypis íyrir miljonir manna
tNú, Proczna, hvernig reynir þaðá
hnúana, að haida í við Úlanriddarana?’
spurði Hechelberg brosandi.
tEn mun jeg standast það stundarkorn’.
tSjáið þjer bik-tálmanirnar þarna?
Hversu lízt yður á? Eruð þjer til með
að reyna þetta? Hvað haldi-S þjer að
Arabi ySar segi til þessa?’.
tJeg ætla litlu varði. Allt til þessa
hefi jeg eigi spurt han„ til ráða’.
Á miðjft brautina var nú dregin
fljettaður járnþráður, en milli hans var
fyllt með hampi, er biki var hellt á.
Var svo kveikt í þessu og sló loganum
hátt í lopt upp.
tFram, herrar mínir’, kallaði Reus-
serk.
Hestarnir frísuða, er þeir sáu log-
ann; þutu út um dyrnar og kringum
bygginguna, til aS koma inn hinumeginn,
og ruku i stórum stökkum gegnum eld-
inn og reykinn. Þetta var hræðileg, en
þó fögur og mikiifengleg sjón.
Proczua hafSi numið staðar fram
meS reiðsviSinu og æpt hástöfum lofs-
orð sitt.
tKomið þjer á eptir?’ spurði Reus-
serk, er hann og nokkrir aðrir námu
staðar við enda brautarinnar.
^AuðvitatS, lierra ófursti. LífvarSar-
foringi vill sjaldan láta á sjer standa’.
tNú sló í djúpa þögn á pallinum.
Proczna hleypti fram. Arabi prjónaSi
fram með loganum, en Proczna knútíi
hann sporum. og í einu stökki fleyg“Síst
Arabi með riddarann gegnum eldinn,—
En einu sinni hieypir Proczna hesti sín-
um og nú stökk .Tussuf viðstöðulaust yfir
hinalogandi tálmun.
tÞetta var prý'iiega gert’, hrópaíi
Helier-Huningen og tók í höndProczna.
Þegar reið þessi ioks var búin og
riddararnir höfðu safuast saman fram
undan pallinum, þakkaði prins Reus-
serk gestunum mjög fyrir góða skemmt-
un, en konurnar voru frá sjer numdar af
undrun.
Kn H» chelberg fór með vasaklút
sinn uin hið feita og eldrauða andiit sitt
tig mælti: tHestur yðar hlýtur a* hafa
lært íþróttir sinar á hringsviði reiðmanna,
því ella inundi liann eigi hafa svo látið
undan yður’.
tÞað er einmitt svo, lierra foringi.
Jussuf hefur verið taminn þar og unni'K
margan sigurinn’.
tSkýri-S frá! skýri'S frá. Hva*an er
liesturinn?’
Uppi á pallinum færðu nú allir stóla
sína saman og lilustuðu með mikilli
atliygli.
En Jp.nek mælti: tÞessi fjörugi
stökkhestur er að minnsta kosti hirð-
legur, því keyri það, er beygði hinn
stolta svíra hans, var skreytt með keis-
aralegri kórónu’.
Framh.
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg* af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
ÍHIJÍII FRJOVSAHA BKLTl,
i Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
f »
Malm-nama líincl.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalftadi;
sldivi'Kur því tryggður um allan aldur.
JABJÍBRAIIT FrA HAFl TIL HAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda ósiitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. 8ú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hiu
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt 1 o p t s 1 a g .
Loptslagið í Manitoba og Norttvesturlandinu er viðurkenut hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staSviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljireinsogsunnarílandinu.
SAHKAJiHSST.IOBX IX I (’AXAHA
gefurhverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
tyrirfamilíu að sjá
ÍOO ekrur af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýllsjarðar oe
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
ISL£1ZKAR lYLÉAIMIR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðurn.
Þeirra stærst er NTJA ISLAND liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja fslandi, í 30—35 milna fjarlægð
er ALPTAVATNS-NÝLBNDAN. bá'Rum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AROYLE-NTLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞING-
VALLA-NYLENDAN 360 mílur í norKvestur frá Wpg., QLPAPPELI.R-NY-
LENDAN um 20 mílur sufiur frá Þingvalla-nýlendu, og ALBERTA-NÝLKNDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast,-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Tlomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl
Eda II. JLi. Baldwinson, (Islenzkur utnboösmaður.)
DOM. OOV'T IMMIORATION 0FF1CE8.
Wiiinipe<>, - - - Canada.
zb^-XjIdtxiR;.
alþýðubuðin.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. IO prc. afsláttur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út í hönd.—Bændavörur teknar sem peningar,—Komið einu sinni til
okkar, og þá komi'S þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
C. W. GIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANGE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Höfuðtaóll.#37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll.. #10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. .# 500,000
Insurance Co. of N. Amer.Philadelphia, U.S. # 8,700,000
ADAL UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST ITERRITORY OC BRlTISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 00 377 MAIN STREET, - - - WINNIPEO.
„Dauflega afi eins hefi þ.g „kýrt yðr frá því
sem óg hefi séð og heyrt ekkert svipað sjálfri
tirylliugar sjóninni.” 8hakespeare.
„Svívirðingin sjálf heimtar bótráð þegar í
sta1S.“ Sami.
„Til hvers lifum vór, ef þ»ð er ekki til þess
að gera hver öðrum lífið óörðugra ?“
Qeorge EUiot.
„Það er siðr vor Englendingft að útilykja úr
alþý-Klegum bókmentum vorum öll umtalsefni og
bendingar, sem eigi eru við liæfi sveinbarna og
stúlkubarna. ÞaK er sittlivað, sem mælir mjð þessu.
En óneitanlega l.-i-Kir þa? til þröngsýni og þynku
og til viðbjóðslegustu skinhelgi í sumum greinum.
Það er ekki allra að ræða öli umtalsefni; ein af
afiei'Singum þessa er orðin sú hjá oss, að ýmis
þftu máletni, er mestu varða í lieiminum, eru alls
ekki rædd.“ J„hn Morley.
Er Þetta sonr yðar ?
I. KAP.
Ökömmu eftir að úg var orðinu læknir,
settist ég að í mylnu-bæ nokkrum vostr í
landi. Eg hafði verið þar í nokkra mán-
uði, cr þessi frásögn hefst, og meðal fastra
skiftavina minna var einn af auðugustu mönn-
um í bænum; liann átti miklar og stórar
mylnur, og enginn stóð honum framar í á-
liti í hæjarfélaginu. Eldri börnin sín hafði
hann sent á skóla austr í ríki; en son sinn
Preston, sem var föngulegr unglingr seytján
ára, imfði hann nýlega tekið úr skólanum,
sem hann hafði verið í eystra, og komið
honum á her-skóla nokkuð nær átthögum
sínum. Hann hafði verið farinn að slá
nokkuð slöku við námið eystra, og vænti
faðir hans, nð á herskólanum mundi hon-
um veiða luildið stranglegar að námi. Það
(i Er þetta sonr yðar?
Eg íieyndi að tala um fyrir lionum sem
hezt ég gat. Kg sagði sem var, að piltrinn
va'ri unglingr, hefði engum gert tjón nema
sjálfum sér, og hefði ekki haft neina með-
vitund um, hverjar afleiðingar þetta athæfi
gæti haft á framtíð hans, og gætum við því í
þessu máli alveg sleppt siðferðislcgu hlið-
inni, en gert okkr að eins far um að beita
skynsamlegri aðterð við hann til að lækna
þann líkamlega heilsubrest, sem þegar hefði
af þessu leitt.
Hr. Mansfield horfði stundarkorn á mig
eins og liálf-hissa; og ég vissi ekki, hvaðan
á mig stóð veðrið, þegar hann sló hnefan*
um í borðið hjá mér, svo að brrkaði í því,
og sagði :
„Fjandinn sjálfr hafi ,siðferðislegu hlið-
ina‘! Ekki gert neinum öðrum tjón ! Það
er eÍDmiU bölvunin—strák-fíflið !“
Eg má játa að ég vissi ekki almenni-
lega, hvað ég átti að hugsa, og það gekk
al'eg fram af mér. Ég hafði aldrei séð
manuinn 1 neinum öðrum ham fyrri, heldr
en sem þolinmóðau og virðingarvorðan sjúk-
ling, mikilsmetinn bæjarmann og svo á
sunnudógum sem einn af „heztu mönnum“
kyrkjunnar, er lagði sinn skerf á guðsþakka-
Þreytulega og sljólega leit sjúklingrinn
til konu sinnar og barnsins síns. Augna-
ráðið hafði nú upp á síðkastið verið hálf-
flóttalegt, nema þegar hans forna skap augna-
blik og augnablik fékk yfirhöndina. Nú
var augnaráðið starandi og fjörlaust; hann
kipraði ofrlítið augnabrýrnar, er liann leit
á konu sína og barn, eins og væri hann
að reyna að vekja af svefni einhverja forna
og fjarlæga endrminning.
Konan var líka auðsjáanlega hálf-efa-
blandiu og eins og srneik; hún kom því
hersýnilega ekki fyrir sig, að þessi horaði
maðr með þessi voðalegu augu og ógreidda
skeggið og úfna hárið, væri lífsglaði og
þreklegi maðrinu hennar, sem fyrir að eins
ári síðan hafði lagt út í heiminn til að
fyrirbúa lienni heimili. Hún stóð grafkyr
eitt augnablik í mikilli geðshræringu og virti
nákvæuilega fyrir sér svip ins sjúka manns ;
en svo þrýsti hún barninu fastara í fang
sér og liörfaði aftc til dyranna.
,,Nei, þetta er ekki maðrinn minn !“
sagði hún með grátstaf í kverkum við kon-
súlinn; „en ég verð að fá að finua mann-
inn minn“.
„Þetta er Andrés l'rá Eústað“, mælti