Heimskringla - 09.04.1892, Blaðsíða 3

liIEIIiynSIKIIRlISrG-L-^ OGr OLDIN WHSTISriI^EIG-í 0. -A-JPZRIIL 1802.
LÖOBERGS-Á RÁ SIIiNA 11
d Jón Ólafsson.
Mér þvkir pað leiðitilegt, að sjá
og lesa árásir LOgberginga á hendr
•ióni Ólafssyni. t>að lítr svoút, sem
þeir sén alt af að bisa ' ið, að eyði-
leggja velferð iians, og að rýra álit
innar Jsl. Jjjóðar á Jjessum einstaka
fratnfirskarandi manni, inutn frjáls-
lyndasta íslendi ig, inum [ijóðholl
*sta og að mörgu leyti drenglynd-
asta. Seinasta árása-bragð Lögb.
v’ar, að vefengja orð J.Ó. viðvlkjandi
“Garðarikiskeisaranum,” sein |>eir
sögðu að væri sami maðr <>g Kiríkr
Bergmann (Eiríkr Hjalinarson), líi-
ríkr sá er var eittsinn i Minneota nyl.
og hafði J>ar svo ljótan og óvandað-
an munnsöfnuð, að hann flæmdist
f>aðan án alls heiðrs,—Eiríkr sem
rægði ]>ar saman vini og vandamenn,
—Eiríkr, sein framið hefir lögleysur
i skjóli kyrkju og klerka;—Eiríkr,
sem komst á f>ing tneð fulltingi
svartra skuldakrafa;—Eiríkr, sem lét
f>ess getið í lögb. í haust, að hann
færi suðr til Minn. í f>eim erindum
að kaupa kýnbóta sauðfé, en keypti
að eins úrhrak;—Eiríkr, sem alment
er kallaðr bjórmckgi. Eftirköst |>es.‘-
ara árása eru aðeinsþau,að álit blað-
sins Löyb. rýrist, en J.O. er nú sami
maðr, sem liann var pá er Lögb. setti
hann á efstu stöð meðal ísl. rithöfunda.
Tracy, Minn., 8. April, 18Vt"J.
Indriöi Herjúlfsson
PÓLSKT BLÓD.
(Þýzk-pólsk sa,ga pýdd).
,Nú, nú. í Parisarborg. Oss grun-
aði svo! En lialdið áfram Proczna!’
Proczna klappaði hægt á liúls hest-
inum.
,Að pví er jeg mae, góðir lierrar og
dóniarar, pá hafa jafnvel liin Þý/.ku
frjettablöð skyrt frá, að i Parisarborg
luifa verið mynduð reiðmánna tiringsvi'K,
Þar sem aliir iþróttaœennirnir eru aðal-
hornir. betta er nuðvitað að eius þeirra
áinilli. Oir ekki man jng til að jeg liad
nokkru sinni sjeð meiri listakonu á traj>-
e/ en greifafru de Belleboeuf, eða betur
gengið á stáiþueði, en frú de Houget
gerði, hertogafrú de T. ljek með silfui-
kúlur og inadaine de Taffy reið ágætlega,
eu hertogtnn af Ijarocliefoucauld var
framúrskaiandi loddari’.
.I>etta er stórkostlegt! Ágætt! En
hvað gerðu hinir mennirnir, hvað gerðu
Þeir?’
Proc/.ua ypti öxlunmn og brosti við.
,Allt þaðsem vantar að sjá á slíkiim
stöðum, að greifarnir de Oennont stukku
yfir fjórtán liesta og hertoginn af Valen-
ce!’
(Hvað gerði Proczua? f>ats laugar oss
um fram allt að vita’.
,Janek ProcznareitS ósöðluðum liesti,
dömur mínar’.
Tluniugen, styðjið mig; jeg ætla að
rjúka um koll’, orgaði Hechelberg ineð
bylmingsrödd, en Donát Uiapj aði saman
hond inum og lá við að sprynga af hlátri.
,Þetta er óviðjafnaniegt! ÞatSernú í
aunað sinu, að þessi maður lætur oss
vinna fyrir gíg. Iljer höfum vjer nú rið-
ið í tvær stundir, til þess a* sýua honum
íþróttir vorar, en þá fræðir hann oss á
því, að liann ríði ósöðluðum hestum á
tómstunduinsinum. Ha, ha, ha. Jeg sting
því upp á því, að vrS höldum sneyptir
heim’.
Aldrei liafði verið svona glatt og
fjörugt á reiSvellinutn sem þetta kvöld.
,Er eigi til neinn lárviðarhringur.
taið v“rðnr að sæma Proczna!’ lirópaði
frú r.eonie með tindrandi augum. ,Ef
jeg liefði blóinskúf yðar greifafrú,
mundi jeg þegar nota liann’.
(IIver liefir sagt yður, að jeg eigi
ætli svo'f’
Xenia tók nú blómsveiginn af brjósti
sínu og lei til Proczna. Aldrei hafði liið
ljómandi andlit hennar veriS jafn fagurt
á aS líta, þá er luín mælti: ,Þetta er hit>
eina sæmdarmerki, er jeg get geiið
Janek’.
Proczna færði höndina, er rjetti
blómin að lionum, til vara sinna, ijet
þau í hnappagat, leit snöggvast til trú
Leonie og mælti: ,Jeg vona að blóm
þessi Uveði ekki um ís og kulda vetur’.
,AS því er jeg veit boða þau vorið’,
svaraði Xenia stuttlega, og var eins og
eiuhver skuggi færi yfir andlit hennar.
,t>á er við tínum blóm, hversu Uuldaleg
og föl þau annars kunna að vera, er þó
að öllum líkindum liiun lengsti ogdimm-
astihluti vetrarins liðinn’.
.1 þessum skilningi, Xenia, miin
sæmdarmerki yðar vera mjer sem dýr
grijiur, því þati segir mjer, atS jafnvel i
liinu kaldanorðii komi þóloks vorskrú’Ri
vonarinnar fram úr snjó og ís’.
Hneigði hann sig þá fyrir greifafrú
Dynar, en angil lians liðu þangað, sem
frú Leonie stóð.
Xenia sneri sjer vits.
,Þjer komits þá í kvöld, Proczna.
,Ann iðhvort lífs eða.liðinn, baróns-
frú’.
,Og þjerleggið eigi ileitt í sölnrnar’.
Jeg syng ljelega. Ætlið þjer að vera
þolinmóður? Svarið mjer með hönd yS
ar á lijartanu’.
Hann haftSi :ekið af henni liinu litla
handsmokk og þrýsti honum að brjósti
sjer. ,Endalausa þolinuiæði!’
Blómskúftirinn f'jeil til jarSar, til
þess að verSa troðinn undir fótum liests-
itis. Proczna tók ekki eptir því.
En Xenia sá það. þytur og suða
livina fyrir eyrum heunar, er hún leit
blóinskúfinn. Ilenni þótti sein blóm
þe-si vieru orðin að eplablómum þeitn,
er iiún eittsinu sló niður af uppáhalds-
trje Janeks og tróti undir fótum.
ískaldur gustur fór um palldyrnar.
Greifafru Dynar reis á fætur og bauð að
koma með vagn sinn. Donat kvaddi
hana vingjarnlega, en inín hneigði höfuð
sitt alvarlega og gekk á burtu.- En Janek
Proezna virtisthún ekki sjá.
XVI.
!>á er kappreiðinni var lokí-S, hafði
Proczna með mikilli knrteisi kysst á
hönd frú von Drach og beðið leyfis að
mega sarna kvöld heiinsækja liina virð-
uglegu frændkonu sina. Var það auð-
vitað fúsleyaveitt og hafði hún orð um,
að eigi hefði þurft að spyrja atS olíUu
meðal svo góðra vina. Hann væri sem
sonur í húsi.iU og æti'S velkominn, því
hafði hún vikið svo kunuuglega að hou
um og kvatt hann svo vingj rtilega hjá
vagninum, að hún var sannfærð um, að
frú Leonie mundi liklega springa af öf
und.
Proczna kom til Villa Florian rniklu
fyr en frú Clara hafði búizt við honum.
Eigi var búið að kveikja ljós í söl-
unu n og frú von Drach sat í herbergi
sínu og las mjög áiiðandi brjef. Barón-
inum var þv.í f'alið á hendur að taka viti
Proczna.
Hiun góði frændi var ekki mjög for-
vitiun, en þó langaði hann til að vita ým-
islegt, og því bað iiiinn Janek að setjast
lijá sjer, og tók nú á sig talsverðau svip.
Honum leizt ekki meira en svona á
frú Leonie. Baróninn ljet og í ljósi ýms
orð, er virtust eiga mitSur við. llaiin
skýrði frá því, að liln fagra barónsfrú
hefði alizt upp 5 fátækt og lieM jafnvel
ætlatS sjer að gerast lagsmey heldri
konu, þá er hún í Karlsbad kynutist
GSrtuer. Allir vissu því, live mikið far
liún gerði sjerað veiðaliinn ganilamann.
Og nú! Ilvað er hún annað en skuggi
í sjálf síns liúsi. Proczna ljet sem sjer
þætti þetta mjög fróðlegt, eu langaði þó
umfram allt til þess, að kynnast því,
hveisu stæði á vináttu prinsessunnar og
barónsfrú Gáitncr.
Nú lá vel á Drach.
,Þessi kona er naðra—er leitast við
að taka saklausar sálir, Gu'S einn veit
með hverju móti lienni hefir tekizt að fá
Önnu Reginu á vald sitt. Hún vir'Sist aS
vera alls megnandi við hirSina og hún
skákar í því skjólinu. Trúðu mjer, Jan-
ek: ef ekki væri þessi frú Giiitner, mundi
margt vera á annan veg en er. Flestar
foringja-konurnar eru mjög heiðarlegar
og elskuverðar, þó innan um kunni að
finnast sumar, er miSur gæta sín. Og
borgin hneykslast á því, hversusumir Ú1
anforingjarnir breyta. Margt gæti veriS
áannanveg. En hve.nig á að fara að?
Barónsfrú Giirtner hefir byggt þann múr
upp, er ekki verður hægðarleikur að
komastyfir.—Sagt er að þetta sje gert í
liefndarskyni. En fyrir sakir áhrifa
þeirra, er hún lieflr á prinsessuna, l.efir
hún og allar hinar frúrnar í vasa sínum
og eiunig mann henuar. .Jeg segi þjer
satt Janek. Þessi frú erreglnlegur kvenn-
skratt.i.
Herra vou Drach þerraði nú euni sitt
í ósltöiium. Ilann hafði talað sannfær-
iugu síua og var auðsjeð, live ánægður
hann var.
Procz.na, er lengi hafði virt fyrir sór
liið tyrkneska gólltjald, leit nii til l>ar-
ÓUSÍI1“-
,Jeg er þjer iuiiilega þakklátur fyrir
það, er þú nú lielir talað. Þú skilur eigl
hve vaeut mjer þykirum það. En aSeinu
vil jeg spyrja þig: Er hjer nokkur sá
maður, eða lielir lijer verið nokkur sá,
er hjet Carlos’.
,Carlos?—(jplos': Nei, jeg þekki
engan mt ð þvi nafni. Annars mun jeg
kannast við flesta í lierdeildinni. (>Ræn-
ingjanu”. ((Hinn tapaða son”—Beauty-
patoh o. s. frv. Nei, nei, við höfum eng-
au Carlos; reiddli þig á það. En, hm.;
viltu vita þaS, drengur minn? Hver hef-
ur tala'S til þín uin Carlos? Jæja, jeg
skal brátt »erða þess áskynja. Eptir næsta
miðdegisverð verð jeg lijá Tarenberg.
Koiianhans talarum alla hlutí og sjálfur
þvaðrar hann um flest’.
Proczna sat alvarlegur og var ekki
laust við, aS djúpar lirukkur legíust
milli augnabrúnanna.
(Það er þá eittlivað úrelt’ mælti iiann
fyrir munni sjer.
Nú var dyruuum hrundið upp og
Beatrice kom rjúkandi inn.
(IIefir þú verið hjerna fjórðung
stundar Janek, og tnginn segir mjer eitt
orð frá því! Þetta er hlálegt og ófært!
August, er allskostar ómögulegt aS
segja mjerfráþví, liverjir koma. Jeg
er þó íullorðin núna. Og þó fer þessi
asni að, eins og jeg væri liarnl’
(Það verSur að segja manninum upp,
fræudi’, sagði Proczna mjög alvarlegur.
liaróninii virtist þó eigi að liafa
heyit orS hans, en gekk t.il dóttur sinnar
alveghissa og spurði hana í lágnm hljóð-
um.
(En Becky, hvað er’ þetta? Þúar þú
Proczna, og það þó þiS eigi sjeuð ein-
sömul’.
Proczna hló upphátt.— Becky fleygði
höfðinu aptur á bak og svaraði einarð-
lega:
(Já, pabbi. Jeg þúa hann hvaS sem
öRru líður. Pr< cz.na hefir að vísu bann-
að mjer það, og þvi hef jeg ekki yrt a
hann í samkvæminu, en ef svo skyldi
farn, munjé.; segja þú, hvort sem þjer
líkar betur eða verr og jafnvel þó sjálf
Xenia stæSi lijá okkur. Hún getur eigi
lengur skipað mjer i nokkrn. Eg er í
engu síðri en hún’.
Herra von Dracli faðmaði undrandi
að sjer hina litlu djörfu stúlku.
(Lát þetta eigi fá á þig, iitlaBecky!
Þú ert rösk stúlka. En jeg skil ekki
hvernig þú getur verið svona hugrökk’,
mælti baróuinn og gekk um leið að legu-
bekk og settist niður.
Jiverjir eru þessir bláu flekkir á föt
unnm þínum?’ spurði Proczna Becky, er
þau voru tvo saman.
Bláir flekkir? Nú, það er blek.
Constantin hefur helt því niður og þnrk-
að flngurnaá kjó'nurn mínuin, eins og
vanalegai'.
(Þú hefur þá verið að skrafa þarna
inn í barnaherberginu ?’
•Tá’, hvísl iði Beatrice og lypti sjer á
tánum. Eghef verið að tijálpa Stanzy til
að ná rjetti sínum. En pabbi má ekki
vita neitt uin pnð’.
(Nú er jeg hissa. -Bey.ti frændi!
littu snöggvast í myndabókina. Dóttir þín
ætlar afi trúa mjer fyir leyudarmáli. -
Nú, segðu injer tní frá því’.
Beatrice varð nú svipmikil og lijelt
höndunum fyrir munninn. (Þú vei/.t að
Stanzy vill fyrir liveru mun gerast sjó-
maðitr og fara um allan heim. Nú, ISttU
á, þetta vilja forelilrar hans ekki leyfa-
en segja sem svo: „Heimskingi! Eigi
er a'K reiða sig á vatnið, og ef þú skyld-
ir farast, þá mundi okkur jafnati sárna
það”. Cot stantin kunni þessu heidur
illa og var í standandi vandræðum, þar
til jeg hjálpaði honum. En nú höfum
við ritað opið brjef, það er að segja, að
jeg reit það‘ þvi Stancy er illa stautfær,
og það hljóðar svona:
Jeg Constantin, fríherra að Draeh
og Suisberg, lýsi lijer með ytir því, að ef
svo skyldí fara, að skip það, er jeg er há.
seti á, ferzt, þá er það ekki foreldrum
mínmn að kenna”. Er þetta ekki á-
gætt? Nú eru þau laus vifí alla áhyrgð
og geta því látið Stanzy fara eða vera
kyrrann’.
Heyrðist þá hlegið út í horni.
Framh.
13omiiiioii of* Canada.
iöylisjarflir okeypis íyrir miljonir manna
>00.000 000 ekra
af hveiti- og lieitilandi i Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landneina. Djúpur og frábærlega Irjóvsamur jarðvegur, næg'S af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í II 1X1 FKJOVSAMA BELTl,
i Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Oull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi;
íldivi-Kur þvi tryggður um allan aldur.
J VRKBBAI T l’R.Á HAl'l TI L II V l'S.
Canada Kyrrahafs-járnlirautin í sambandi vit! Grand Trunk og Inter-Colonial liraut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beUisins eptir því endilömru <><>■
um hina hrikalegu, tignarlegu fjaJlaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og lun liiu
aafnfrægu Klettafjöll Vestnrheims.
H e i 1 n æ iii t 1 o 51 t s 1 a jj .
Loptslagið í Manitoba og Nor'Svesturlandinu er viðurkennt hið lieilnæniasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei feilibyljireins ogsunnarí landinu.
SAÍIBVXIISSTJOKXIX I CAXADA
íefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
•yrirfamilíu að sjá
1 O O e 1í i* u i* af 1 a n d i
dveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
i þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar o«r
rjálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLKSZKA B X* Y I. K X' l> 1 K
xManitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þeear stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NY.JA fSLAND liggjandi 45—8Qmílur norðnr frá Winnipeg, á
srestnr strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja Islandi, í 30—35 míina fiarlægð
sr ALVTA VATNS-K ÝLENDAN. báðum þessum nýlendum er mikið af ó-
ira 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnijieg. t síðast-
cöldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
* Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vili fengið með því að skrifa
um það:
Ttiomas Benuflti
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl
Vöa
11. I j. Baldwlnson, (i slenzkur urnboösmaöur.)
DOM. GOV'T IMMJGRATION OVFICES.
Wiiinipeg, - - - < /iinada.
ZB^TLiIDTXIR..
A L D Ý Ð U B U Ð I N .
Verzlarmeð Dry Good^, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. ÍO prc. afsláttur at Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út 5 hönd.—Bændavörur teknar sem peningar.—Ivoinið einu sinni til
okkar, og þá korniK þið áreiðanlega áptur.
J. SMITH & CO.
C. W. GIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779,
Guardian of Enjjland, Höfuðtaóll.. . .^87,000,000
City <>f London, London, Eng., höfuðstól).. #10,000,000
North- west Fire ínsurance Co., höfuðstóii. . # 500,000
InsuranceCo. of N. Amer.Philadelphia, U.S. # 8,700,000
6
ADAL UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST ITERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 OC 377 IVIAIN STREET, - - ■ WINNIPEC.
10
Er þetta sonr yðar?
sjálfar? Saurlífisseggr? Mór er svo hjartan-
lega sama, hvað mikill kvennamaðr Presti
verðv. En það sem ég vil ekki þola—það
sem gerir nrig óðan og uppvægan—það er
ef strákhnokkinn yröi fitp<. ()g hr. Mans-
held tók hatt siun, f«5r skrifetofu minni,
°g skelti dyrunmu þjösnalega á eftir sér.
Kg sat stundarkorn forviða, en svo
S upp og leit út uiu g’uggami. Hr. M
^ var þá að hverfa fyrir götuhor
. var að fa~a á lun<l í harnaskólane
hann var mikilsvirðr forsuti hei
]1.1.|'l,<'5. Var hann, sem var helzti dóniari
til a T>arnakennaranna, hæði að þv
1 '"dfua kom 0g siðferðis og annara hl
að gegna dagle:
cins og endrar
Uag fór é
niínum
N æsta u
skykluveikuiu
m kveldið k0iu piltrinn til niín á .
stofu uiína og sýndist liggja dável á lion
iann virtist tjörugri í huga, en liann ]
venð nokkru sinni áðr, síðan hann ko
austan. Sncypu-tiiliimi„gin var farin
‘verfa' 0g‘feimnin ;,ð fora af honum. T
lnieUi oá við m.ig rétt einarðlega :
f x ”LæknÍr' l’ahhi scgir þér ætlið að
(1 ast með mér nokkurn tíma, og að við
01lllu til New York. Mér þykir fjarska
Er þetta sonr yðar? H
vænt um það, og......“ honum varð litið
framan í mig og þagnaði því alt í einu.
Ég hafði horft upp alveg lilessa, er óg-heyrði
til iians fyrstu orðin, en ásetti mér þegar,
undir eins og óg sæi föður lians, að leið-
rétta misskilning þann, sem virtist eiga sér
stað hjá honum með það, að peningar lians
væru almáttugir til að stjórna mér. Ég
hugsaði mér líka .?ð komast undir cins fyr-
ir, hvað niikið Preston vissi um tilgang
þessarar fyrirhuguðu ferðar, og að live miklu
leyti. föður hans hefði þókna/.t að ætla mcr
að skýra honum frá tilganginum.
,,Því hlakkið þer svo mikið til að koma
til Ncw York'l“ spurði ég. „Mér fanst þér
segja við íiiig í gær, að þór vilduð lielzt
vera látinn einu í friði og ekki þmfa að
fara neitt eða gera neitt“.
,,Já, ég sagði það“, svaraði hann og
roðnaði, er hann mintist þess, liversu á stóð,
er hann liafði sagt þetta ; „en mig langar
til að sjá stúlkurnar—Alice og Nellie. Þær
eru ckki alt af að nöldra við mann, og
svo—ja, látuin það nú vera—mig jangar til
að sjá Alice; það cr alt og sumt“ bætti
hann við, cins og hanu vildi fara undan
í flæmingi.
14 Er þetta sonr yöar?
Ilvaða skóla scigðuð þér aftr ðþærgengju á i”
Hann tilnefndi tízkulegan skóla í mið-
hænuin. Þangað sóttu margar dætr anðmanna
vestan úr ríkjum, til að fá á sig síðustu ment-
unar-fiígunina. Þegar Preston fór út, lásýni-
iega hetr á lionum ; það hýrnaði yfir lionum
við að hugsa til þess, að gera systrum sínum
hverft við með því að koma til þeirra að óvör-
um að fám dögum liðnum, einmitt þegar þær
byggjust við að hann væri rúmfastr sjúklingr
nokkur hundruð mílna vestr í landi.
Eftir einn eða tvo daga lögðum við af
staö austr til New York. Ég hafði ekki oft
færi á að tala yið hr. Mansfield í oinrúmi, en
komst, þó inátt að því, að hann hafði ekkert
sagt piltiuum um fyriræthin sína. Han 1
reiddi sig aiveg á mig, og ætlaöist til að ég
skyldi vera einn um að koma því fram, sem
liann óskaði, og það á einhvern þann hátt, að
Preston skyldi ekkevt um það gruna, að hú-
ið væri íhendrnar á homim,
“Faríð þór nicð hann,“ mælti lunn við
mig, “á einhvorja sýningu eða eitthvað þang-
aðf sem hann getr séð fallegar stúlkur. Ef
liann gefr á nokkurn liátt í skyn, að þær
dragi huga hans að sér, cða að honum lítist
hetr á einhverja eina’ fvemr en aðra,
Er þetta sonr yöar ? 7
bollann í oinni af stærstu kyrkjum bæjarins.
Yið öil slík tækifæri hafði látæði lians og
orðbragð verið að öllu ið sómamannlegasta.
Það sem nú kom í ijós, var ný og alveg
óvænt hlið á manninum.
„Ég skil vðr ekki almennilega”, sagði
k-
Hanu liafði gengið um gólf með óþol-
inmæði, en staðnæmdist uú frammi fyrir mór,
hvesti á mig augun nokkra stund, og sagði
svo hægt og rólega:
„Hvað gamall ernð þér, lækuir minn ?
Einmitt, já, tvo um þrítugt ! Humm ! K\ ong-
!’ðr maðr, ætla ég þór hatið sagt nicr! Jú,
nú man ég; kouan yðar á ferð í Norðr-
álfunni með móðuv sinni, sem er heilsulas-
in. Ja, svei mér þá ! Þér eruð einmitt rótti
maðrinn til að gera það fyrir mig. líg skal
borga yðr vel. L slíku tilfelli sem þessu
horfir maðr ekki í peningana; og ég skal
hora öll útgjöld ykkar heggja. Mig langar
ekki til að e.iga, cg, fari það’ hölvað, óg
vil ekki eiga vitfirring fyrii eiuka-son. Lokið
þér lækningastofunni yðar í nokkrar vikur
og farið þér með drenginn i slark. Málið
alt rautt fyiir honum. Earið tii New York.
Skoðið þið lílinn. Og—ég þarf ekki að