Heimskringla - 09.04.1892, Blaðsíða 3

Heimskringla - 09.04.1892, Blaðsíða 3
liIEIIiynSIKIIRlISrG-L-^ OGr OLDIN WHSTISriI^EIG-í 0. -A-JPZRIIL 1802. LÖOBERGS-Á RÁ SIIiNA 11 d Jón Ólafsson. Mér þvkir pað leiðitilegt, að sjá og lesa árásir LOgberginga á hendr •ióni Ólafssyni. t>að lítr svoút, sem þeir sén alt af að bisa ' ið, að eyði- leggja velferð iians, og að rýra álit innar Jsl. Jjjóðar á Jjessum einstaka fratnfirskarandi manni, inutn frjáls- lyndasta íslendi ig, inum [ijóðholl *sta og að mörgu leyti drenglynd- asta. Seinasta árása-bragð Lögb. v’ar, að vefengja orð J.Ó. viðvlkjandi “Garðarikiskeisaranum,” sein |>eir sögðu að væri sami maðr <>g Kiríkr Bergmann (Eiríkr Hjalinarson), líi- ríkr sá er var eittsinn i Minneota nyl. og hafði J>ar svo ljótan og óvandað- an munnsöfnuð, að hann flæmdist f>aðan án alls heiðrs,—Eiríkr sem rægði ]>ar saman vini og vandamenn, —Eiríkr, sein framið hefir lögleysur i skjóli kyrkju og klerka;—Eiríkr, sem komst á f>ing tneð fulltingi svartra skuldakrafa;—Eiríkr, sem lét f>ess getið í lögb. í haust, að hann færi suðr til Minn. í f>eim erindum að kaupa kýnbóta sauðfé, en keypti að eins úrhrak;—Eiríkr, sem alment er kallaðr bjórmckgi. Eftirköst |>es.‘- ara árása eru aðeinsþau,að álit blað- sins Löyb. rýrist, en J.O. er nú sami maðr, sem liann var pá er Lögb. setti hann á efstu stöð meðal ísl. rithöfunda. Tracy, Minn., 8. April, 18Vt"J. Indriöi Herjúlfsson PÓLSKT BLÓD. (Þýzk-pólsk sa,ga pýdd). ,Nú, nú. í Parisarborg. Oss grun- aði svo! En lialdið áfram Proczna!’ Proczna klappaði hægt á liúls hest- inum. ,Að pví er jeg mae, góðir lierrar og dóniarar, pá hafa jafnvel liin Þý/.ku frjettablöð skyrt frá, að i Parisarborg luifa verið mynduð reiðmánna tiringsvi'K, Þar sem aliir iþróttaœennirnir eru aðal- hornir. betta er nuðvitað að eius þeirra áinilli. Oir ekki man jng til að jeg liad nokkru sinni sjeð meiri listakonu á traj>- e/ en greifafru de Belleboeuf, eða betur gengið á stáiþueði, en frú de Houget gerði, hertogafrú de T. ljek með silfui- kúlur og inadaine de Taffy reið ágætlega, eu hertogtnn af Ijarocliefoucauld var framúrskaiandi loddari’. .I>etta er stórkostlegt! Ágætt! En hvað gerðu hinir mennirnir, hvað gerðu Þeir?’ Proc/.ua ypti öxlunmn og brosti við. ,Allt þaðsem vantar að sjá á slíkiim stöðum, að greifarnir de Oennont stukku yfir fjórtán liesta og hertoginn af Valen- ce!’ (Hvað gerði Proczua? f>ats laugar oss um fram allt að vita’. ,Janek ProcznareitS ósöðluðum liesti, dömur mínar’. Tluniugen, styðjið mig; jeg ætla að rjúka um koll’, orgaði Hechelberg ineð bylmingsrödd, en Donát Uiapj aði saman hond inum og lá við að sprynga af hlátri. ,Þetta er óviðjafnaniegt! ÞatSernú í aunað sinu, að þessi maður lætur oss vinna fyrir gíg. Iljer höfum vjer nú rið- ið í tvær stundir, til þess a* sýua honum íþróttir vorar, en þá fræðir hann oss á því, að liann ríði ósöðluðum hestum á tómstunduinsinum. Ha, ha, ha. Jeg sting því upp á því, að vrS höldum sneyptir heim’. Aldrei liafði verið svona glatt og fjörugt á reiSvellinutn sem þetta kvöld. ,Er eigi til neinn lárviðarhringur. taið v“rðnr að sæma Proczna!’ lirópaði frú r.eonie með tindrandi augum. ,Ef jeg liefði blóinskúf yðar greifafrú, mundi jeg þegar nota liann’. (IIver liefir sagt yður, að jeg eigi ætli svo'f’ Xenia tók nú blómsveiginn af brjósti sínu og lei til Proczna. Aldrei hafði liið ljómandi andlit hennar veriS jafn fagurt á aS líta, þá er luín mælti: ,Þetta er hit> eina sæmdarmerki, er jeg get geiið Janek’. Proczna færði höndina, er rjetti blómin að lionum, til vara sinna, ijet þau í hnappagat, leit snöggvast til trú Leonie og mælti: ,Jeg vona að blóm þessi Uveði ekki um ís og kulda vetur’. ,AS því er jeg veit boða þau vorið’, svaraði Xenia stuttlega, og var eins og eiuhver skuggi færi yfir andlit hennar. ,t>á er við tínum blóm, hversu Uuldaleg og föl þau annars kunna að vera, er þó að öllum líkindum liiun lengsti ogdimm- astihluti vetrarins liðinn’. .1 þessum skilningi, Xenia, miin sæmdarmerki yðar vera mjer sem dýr grijiur, því þati segir mjer, atS jafnvel i liinu kaldanorðii komi þóloks vorskrú’Ri vonarinnar fram úr snjó og ís’. Hneigði hann sig þá fyrir greifafrú Dynar, en angil lians liðu þangað, sem frú Leonie stóð. Xenia sneri sjer vits. ,Þjer komits þá í kvöld, Proczna. ,Ann iðhvort lífs eða.liðinn, baróns- frú’. ,Og þjerleggið eigi ileitt í sölnrnar’. Jeg syng ljelega. Ætlið þjer að vera þolinmóður? Svarið mjer með hönd yS ar á lijartanu’. Hann haftSi :ekið af henni liinu litla handsmokk og þrýsti honum að brjósti sjer. ,Endalausa þolinuiæði!’ Blómskúftirinn f'jeil til jarSar, til þess að verSa troðinn undir fótum liests- itis. Proczna tók ekki eptir því. En Xenia sá það. þytur og suða livina fyrir eyrum heunar, er hún leit blóinskúfinn. Ilenni þótti sein blóm þe-si vieru orðin að eplablómum þeitn, er iiún eittsinu sló niður af uppáhalds- trje Janeks og tróti undir fótum. ískaldur gustur fór um palldyrnar. Greifafru Dynar reis á fætur og bauð að koma með vagn sinn. Donat kvaddi hana vingjarnlega, en inín hneigði höfuð sitt alvarlega og gekk á burtu.- En Janek Proezna virtisthún ekki sjá. XVI. !>á er kappreiðinni var lokí-S, hafði Proczna með mikilli knrteisi kysst á hönd frú von Drach og beðið leyfis að mega sarna kvöld heiinsækja liina virð- uglegu frændkonu sina. Var það auð- vitað fúsleyaveitt og hafði hún orð um, að eigi hefði þurft að spyrja atS olíUu meðal svo góðra vina. Hann væri sem sonur í húsi.iU og æti'S velkominn, því hafði hún vikið svo kunuuglega að hou um og kvatt hann svo vingj rtilega hjá vagninum, að hún var sannfærð um, að frú Leonie mundi liklega springa af öf und. Proczna kom til Villa Florian rniklu fyr en frú Clara hafði búizt við honum. Eigi var búið að kveikja ljós í söl- unu n og frú von Drach sat í herbergi sínu og las mjög áiiðandi brjef. Barón- inum var þv.í f'alið á hendur að taka viti Proczna. Hiun góði frændi var ekki mjög for- vitiun, en þó langaði hann til að vita ým- islegt, og því bað iiiinn Janek að setjast lijá sjer, og tók nú á sig talsverðau svip. Honum leizt ekki meira en svona á frú Leonie. Baróninn ljet og í ljósi ýms orð, er virtust eiga mitSur við. llaiin skýrði frá því, að liln fagra barónsfrú hefði alizt upp 5 fátækt og lieM jafnvel ætlatS sjer að gerast lagsmey heldri konu, þá er hún í Karlsbad kynutist GSrtuer. Allir vissu því, live mikið far liún gerði sjerað veiðaliinn ganilamann. Og nú! Ilvað er hún annað en skuggi í sjálf síns liúsi. Proczna ljet sem sjer þætti þetta mjög fróðlegt, eu langaði þó umfram allt til þess, að kynnast því, hveisu stæði á vináttu prinsessunnar og barónsfrú Gáitncr. Nú lá vel á Drach. ,Þessi kona er naðra—er leitast við að taka saklausar sálir, Gu'S einn veit með hverju móti lienni hefir tekizt að fá Önnu Reginu á vald sitt. Hún vir'Sist aS vera alls megnandi við hirSina og hún skákar í því skjólinu. Trúðu mjer, Jan- ek: ef ekki væri þessi frú Giiitner, mundi margt vera á annan veg en er. Flestar foringja-konurnar eru mjög heiðarlegar og elskuverðar, þó innan um kunni að finnast sumar, er miSur gæta sín. Og borgin hneykslast á því, hversusumir Ú1 anforingjarnir breyta. Margt gæti veriS áannanveg. En hve.nig á að fara að? Barónsfrú Giirtner hefir byggt þann múr upp, er ekki verður hægðarleikur að komastyfir.—Sagt er að þetta sje gert í liefndarskyni. En fyrir sakir áhrifa þeirra, er hún lieflr á prinsessuna, l.efir hún og allar hinar frúrnar í vasa sínum og eiunig mann henuar. .Jeg segi þjer satt Janek. Þessi frú erreglnlegur kvenn- skratt.i. Herra vou Drach þerraði nú euni sitt í ósltöiium. Ilann hafði talað sannfær- iugu síua og var auðsjeð, live ánægður hann var. Procz.na, er lengi hafði virt fyrir sór liið tyrkneska gólltjald, leit nii til l>ar- ÓUSÍI1“- ,Jeg er þjer iuiiilega þakklátur fyrir það, er þú nú lielir talað. Þú skilur eigl hve vaeut mjer þykirum það. En aSeinu vil jeg spyrja þig: Er hjer nokkur sá maður, eða lielir lijer verið nokkur sá, er hjet Carlos’. ,Carlos?—(jplos': Nei, jeg þekki engan mt ð þvi nafni. Annars mun jeg kannast við flesta í lierdeildinni. (>Ræn- ingjanu”. ((Hinn tapaða son”—Beauty- patoh o. s. frv. Nei, nei, við höfum eng- au Carlos; reiddli þig á það. En, hm.; viltu vita þaS, drengur minn? Hver hef- ur tala'S til þín uin Carlos? Jæja, jeg skal brátt »erða þess áskynja. Eptir næsta miðdegisverð verð jeg lijá Tarenberg. Koiianhans talarum alla hlutí og sjálfur þvaðrar hann um flest’. Proczna sat alvarlegur og var ekki laust við, aS djúpar lirukkur legíust milli augnabrúnanna. (Það er þá eittlivað úrelt’ mælti iiann fyrir munni sjer. Nú var dyruuum hrundið upp og Beatrice kom rjúkandi inn. (IIefir þú verið hjerna fjórðung stundar Janek, og tnginn segir mjer eitt orð frá því! Þetta er hlálegt og ófært! August, er allskostar ómögulegt aS segja mjerfráþví, liverjir koma. Jeg er þó íullorðin núna. Og þó fer þessi asni að, eins og jeg væri liarnl’ (Það verSur að segja manninum upp, fræudi’, sagði Proczna mjög alvarlegur. liaróninii virtist þó eigi að liafa heyit orS hans, en gekk t.il dóttur sinnar alveghissa og spurði hana í lágnm hljóð- um. (En Becky, hvað er’ þetta? Þúar þú Proczna, og það þó þiS eigi sjeuð ein- sömul’. Proczna hló upphátt.— Becky fleygði höfðinu aptur á bak og svaraði einarð- lega: (Já, pabbi. Jeg þúa hann hvaS sem öRru líður. Pr< cz.na hefir að vísu bann- að mjer það, og þvi hef jeg ekki yrt a hann í samkvæminu, en ef svo skyldi farn, munjé.; segja þú, hvort sem þjer líkar betur eða verr og jafnvel þó sjálf Xenia stæSi lijá okkur. Hún getur eigi lengur skipað mjer i nokkrn. Eg er í engu síðri en hún’. Herra von Dracli faðmaði undrandi að sjer hina litlu djörfu stúlku. (Lát þetta eigi fá á þig, iitlaBecky! Þú ert rösk stúlka. En jeg skil ekki hvernig þú getur verið svona hugrökk’, mælti baróuinn og gekk um leið að legu- bekk og settist niður. Jiverjir eru þessir bláu flekkir á föt unnm þínum?’ spurði Proczna Becky, er þau voru tvo saman. Bláir flekkir? Nú, það er blek. Constantin hefur helt því niður og þnrk- að flngurnaá kjó'nurn mínuin, eins og vanalegai'. (Þú hefur þá verið að skrafa þarna inn í barnaherberginu ?’ •Tá’, hvísl iði Beatrice og lypti sjer á tánum. Eghef verið að tijálpa Stanzy til að ná rjetti sínum. En pabbi má ekki vita neitt uin pnð’. (Nú er jeg hissa. -Bey.ti frændi! littu snöggvast í myndabókina. Dóttir þín ætlar afi trúa mjer fyir leyudarmáli. - Nú, segðu injer tní frá því’. Beatrice varð nú svipmikil og lijelt höndunum fyrir munninn. (Þú vei/.t að Stanzy vill fyrir liveru mun gerast sjó- maðitr og fara um allan heim. Nú, ISttU á, þetta vilja forelilrar hans ekki leyfa- en segja sem svo: „Heimskingi! Eigi er a'K reiða sig á vatnið, og ef þú skyld- ir farast, þá mundi okkur jafnati sárna það”. Cot stantin kunni þessu heidur illa og var í standandi vandræðum, þar til jeg hjálpaði honum. En nú höfum við ritað opið brjef, það er að segja, að jeg reit það‘ þvi Stancy er illa stautfær, og það hljóðar svona: Jeg Constantin, fríherra að Draeh og Suisberg, lýsi lijer með ytir því, að ef svo skyldí fara, að skip það, er jeg er há. seti á, ferzt, þá er það ekki foreldrum mínmn að kenna”. Er þetta ekki á- gætt? Nú eru þau laus vifí alla áhyrgð og geta því látið Stanzy fara eða vera kyrrann’. Heyrðist þá hlegið út í horni. Framh. 13omiiiioii of* Canada. iöylisjarflir okeypis íyrir miljonir manna >00.000 000 ekra af hveiti- og lieitilandi i Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir landneina. Djúpur og frábærlega Irjóvsamur jarðvegur, næg'S af vatni og skógi og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef vel er umbúið. í II 1X1 FKJOVSAMA BELTl, i Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverflsliggj- andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi —hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi. r Malm-nama land. Oull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi; íldivi-Kur þvi tryggður um allan aldur. J VRKBBAI T l’R.Á HAl'l TI L II V l'S. Canada Kyrrahafs-járnlirautin í sambandi vit! Grand Trunk og Inter-Colonial liraut- irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada til Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beUisins eptir því endilömru <><>■ um hina hrikalegu, tignarlegu fjaJlaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og lun liiu aafnfrægu Klettafjöll Vestnrheims. H e i 1 n æ iii t 1 o 51 t s 1 a jj . Loptslagið í Manitoba og Nor'Svesturlandinu er viðurkennt hið lieilnæniasta í Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartur og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei feilibyljireins ogsunnarí landinu. SAÍIBVXIISSTJOKXIX I CAXADA íefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur •yrirfamilíu að sjá 1 O O e 1í i* u i* af 1 a n d i dveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það. i þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar o«r rjálfstæður í efnalegu lilliti. ISLKSZKA B X* Y I. K X' l> 1 K xManitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þeear stofnaðar í 6 stöðum. Þeirra stærst er NY.JA fSLAND liggjandi 45—8Qmílur norðnr frá Winnipeg, á srestnr strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja Islandi, í 30—35 míina fiarlægð sr ALVTA VATNS-K ÝLENDAN. báðum þessum nýlendum er mikið af ó- ira 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnijieg. t síðast- cöldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi. * Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vili fengið með því að skrifa um það: Ttiomas Benuflti DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl Vöa 11. I j. Baldwlnson, (i slenzkur urnboösmaöur.) DOM. GOV'T IMMJGRATION OVFICES. Wiiinipeg, - - - < /iinada. ZB^TLiIDTXIR.. A L D Ý Ð U B U Ð I N . Verzlarmeð Dry Good^, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng in vandræði að fá að sjá vörurnar. ÍO prc. afsláttur at Dry Goods og fötum fyr- ir peninga út 5 hönd.—Bændavörur teknar sem peningar.—Ivoinið einu sinni til okkar, og þá korniK þið áreiðanlega áptur. J. SMITH & CO. C. W. GIRDLESTONE, FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779, Guardian of Enjjland, Höfuðtaóll.. . .^87,000,000 City <>f London, London, Eng., höfuðstól).. #10,000,000 North- west Fire ínsurance Co., höfuðstóii. . # 500,000 InsuranceCo. of N. Amer.Philadelphia, U.S. # 8,700,000 6 ADAL UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST ITERRITORY OC BRITISH COLUMBIA. SKRIFSTOFA 375 OC 377 IVIAIN STREET, - - ■ WINNIPEC. 10 Er þetta sonr yðar? sjálfar? Saurlífisseggr? Mór er svo hjartan- lega sama, hvað mikill kvennamaðr Presti verðv. En það sem ég vil ekki þola—það sem gerir nrig óðan og uppvægan—það er ef strákhnokkinn yröi fitp<. ()g hr. Mans- held tók hatt siun, f«5r skrifetofu minni, °g skelti dyrunmu þjösnalega á eftir sér. Kg sat stundarkorn forviða, en svo S upp og leit út uiu g’uggami. Hr. M ^ var þá að hverfa fyrir götuhor . var að fa~a á lun<l í harnaskólane hann var mikilsvirðr forsuti hei ]1.1.|'l,<'5. Var hann, sem var helzti dóniari til a T>arnakennaranna, hæði að þv 1 '"dfua kom 0g siðferðis og annara hl að gegna dagle: cins og endrar Uag fór é niínum N æsta u skykluveikuiu m kveldið k0iu piltrinn til niín á . stofu uiína og sýndist liggja dável á lion iann virtist tjörugri í huga, en liann ] venð nokkru sinni áðr, síðan hann ko austan. Sncypu-tiiliimi„gin var farin ‘verfa' 0g‘feimnin ;,ð fora af honum. T lnieUi oá við m.ig rétt einarðlega : f x ”LæknÍr' l’ahhi scgir þér ætlið að (1 ast með mér nokkurn tíma, og að við 01lllu til New York. Mér þykir fjarska Er þetta sonr yðar? H vænt um það, og......“ honum varð litið framan í mig og þagnaði því alt í einu. Ég hafði horft upp alveg lilessa, er óg-heyrði til iians fyrstu orðin, en ásetti mér þegar, undir eins og óg sæi föður lians, að leið- rétta misskilning þann, sem virtist eiga sér stað hjá honum með það, að peningar lians væru almáttugir til að stjórna mér. Ég hugsaði mér líka .?ð komast undir cins fyr- ir, hvað niikið Preston vissi um tilgang þessarar fyrirhuguðu ferðar, og að live miklu leyti. föður hans hefði þókna/.t að ætla mcr að skýra honum frá tilganginum. ,,Því hlakkið þer svo mikið til að koma til Ncw York'l“ spurði ég. „Mér fanst þér segja við íiiig í gær, að þór vilduð lielzt vera látinn einu í friði og ekki þmfa að fara neitt eða gera neitt“. ,,Já, ég sagði það“, svaraði hann og roðnaði, er hann mintist þess, liversu á stóð, er hann liafði sagt þetta ; „en mig langar til að sjá stúlkurnar—Alice og Nellie. Þær eru ckki alt af að nöldra við mann, og svo—ja, látuin það nú vera—mig jangar til að sjá Alice; það cr alt og sumt“ bætti hann við, cins og hanu vildi fara undan í flæmingi. 14 Er þetta sonr yöar? Ilvaða skóla scigðuð þér aftr ðþærgengju á i” Hann tilnefndi tízkulegan skóla í mið- hænuin. Þangað sóttu margar dætr anðmanna vestan úr ríkjum, til að fá á sig síðustu ment- unar-fiígunina. Þegar Preston fór út, lásýni- iega hetr á lionum ; það hýrnaði yfir lionum við að hugsa til þess, að gera systrum sínum hverft við með því að koma til þeirra að óvör- um að fám dögum liðnum, einmitt þegar þær byggjust við að hann væri rúmfastr sjúklingr nokkur hundruð mílna vestr í landi. Eftir einn eða tvo daga lögðum við af staö austr til New York. Ég hafði ekki oft færi á að tala yið hr. Mansfield í oinrúmi, en komst, þó inátt að því, að hann hafði ekkert sagt piltiuum um fyriræthin sína. Han 1 reiddi sig aiveg á mig, og ætlaöist til að ég skyldi vera einn um að koma því fram, sem liann óskaði, og það á einhvern þann hátt, að Preston skyldi ekkevt um það gruna, að hú- ið væri íhendrnar á homim, “Faríð þór nicð hann,“ mælti lunn við mig, “á einhvorja sýningu eða eitthvað þang- aðf sem hann getr séð fallegar stúlkur. Ef liann gefr á nokkurn liátt í skyn, að þær dragi huga hans að sér, cða að honum lítist hetr á einhverja eina’ fvemr en aðra, Er þetta sonr yöar ? 7 bollann í oinni af stærstu kyrkjum bæjarins. Yið öil slík tækifæri hafði látæði lians og orðbragð verið að öllu ið sómamannlegasta. Það sem nú kom í ijós, var ný og alveg óvænt hlið á manninum. „Ég skil vðr ekki almennilega”, sagði k- Hanu liafði gengið um gólf með óþol- inmæði, en staðnæmdist uú frammi fyrir mór, hvesti á mig augun nokkra stund, og sagði svo hægt og rólega: „Hvað gamall ernð þér, lækuir minn ? Einmitt, já, tvo um þrítugt ! Humm ! K\ ong- !’ðr maðr, ætla ég þór hatið sagt nicr! Jú, nú man ég; kouan yðar á ferð í Norðr- álfunni með móðuv sinni, sem er heilsulas- in. Ja, svei mér þá ! Þér eruð einmitt rótti maðrinn til að gera það fyrir mig. líg skal borga yðr vel. L slíku tilfelli sem þessu horfir maðr ekki í peningana; og ég skal hora öll útgjöld ykkar heggja. Mig langar ekki til að e.iga, cg, fari það’ hölvað, óg vil ekki eiga vitfirring fyrii eiuka-son. Lokið þér lækningastofunni yðar í nokkrar vikur og farið þér með drenginn i slark. Málið alt rautt fyiir honum. Earið tii New York. Skoðið þið lílinn. Og—ég þarf ekki að

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.