Heimskringla - 27.04.1892, Side 3

IHIIEIlÆSIKIRlIINrG-lL^L OC3- OLDIN "W"llTISriPEG; 27. -ÍLIF’IRIII. 1802.
PÓLSKT BLÖD.
(ÞýzZc-pólsk saya þýdd) ■
jEngin merki!’ Bjallan kailaði prins
Keusserk yfir til vagnanna.
(lKrattan sperti upp eyrun og tók ati
frísa, en frú von Hofstraten skipti sjer
lítið af því. Hún hafði atS eins hugann
á ófurstafrúnni, er s'óð i vagni sinum og
átti að gefa merki til burtreiðarinnar.
.Ksetið afi!’ var nú kellað í annað
sinu.
uKrattan” pokaðist naer kappreiðar-
Kestunum. Frú von Hofstraten reikaði í
s'iðliiium og rykti ósjáll'rátt í taumana.—
Mets hvellum skærum tóni hljómaði nú
Mallan í hendi ofurstafrúarinnar, og liest
arnir putu af stað í loptinu. Yagnstjór-
arnir börðu hestana áfram, til þess að
geta sem bezt sjeð til leiðartnnar. Og
„Krattan", hvað gerði hann? Dynjanúi
skelliliiátur heyrðist nú frá öllum vögn-
unum,— Hinn gamli riddaraliðshestur
var sem snortinn af rafurmagni, er hann
Keyrði til bjöllunnar og sá hina hestana
beysa og stökk því einnig af stað.
Prú von Hofstraten reyndi ati stöðva
hann, en gat eigi. „Kattan” virtist að
fljúga áfram á vængjum vindanna.
Hjáiparlaus og ráðalaus hjekk iiin
holleuska kona í söðlinum og vlndurinn
hvein um eyru hennar, er Kattan geyst-
ist óstöðvandi áfram.
Pór nú reið þessi að líta heldur illa
út, er frú von Hofstraten tók bátium
höndum um liáls liestsins, en hann rauk
inn í mitija þyrping kappreifiarmann-
ánna.
,í gutis nafni, náðuga frá, hvert ætiið
hjerað lialda?’
,Hvernigájeg að vita þali!’ svaraði
hún hlægjandi.
Var gert mikifi gaman að þessu;
haf*i „Krattan” stokkiti fram úr liinum
e,1sku kappreiðarliestum. Þótti þetta
ö’*kill og merkur vi-Kburður, og hafði
har aldrei neitt þvílíkt áður skjeð.
Var nú liinn mikli blómsveigur
h^ugdur um hinn magra háls Kratians,
°8 var ekki laust við að hann findi
talsvert til sít', er hann sperrti upp hið
einkpii,)i]pga sauðarlega höfuð sitt.
A6 ««• aíöur var mælt, var og sagt,
að frú Hofstraten og greifi Heohelberg
heftSu orðið ásátt um, að þúast upp frá
þessu.
XIX. KAP.
Þá er kappreiðunum var lokið,
gengu foringjarnii til vagnanna, til þess
að komast lieim.
Hafði Donat flýtt sjer atS ná sæti við
hlið Becky. Frú von Hofstraten steig
upp i vagn Proczna ásamt manni sínum
og Hechelberg.
Barónsfrú Giirtner hafði að eins eitt
sæti autt í vagni sínum og benti liún nú
Proczna að koma til sín.
(Flandern getur orðið Hofstraten-
hjónunum samferða í yKar staK. Jeg
hefl dálitið meira að segja yður frá’.
Proczna mælti nokkrnm orðum til
vagnstjóra síns og steig svo upp í vagn-
inn.
Xeuia sá hversu að hestarnir þutu af
staK, en brátt huldi bugfia á veginum
hinn hverfandi vagn fyrir augum hennar.
,Eruð þjer alls ekkert forvitinn,
Proczna?’
,Það er öðru nær; jeg erallur á nál- |
um af forvitni’.
,Á jeg að vera harðbrjósta oggeyma
hinar síðustu og fróðlegustu frjettir og
nota þær sem annað töfranet til þess að
draga yður heim til mín að hinum
gleymda piano-stól’.
,Þjer þekkið það töframeðal, er get-
ur dregið mig, hvenær sem þjer kjósið
aftur aK starfi mínu. Hvi eruð þjer svo
hræddar um brjefapappír vðar?’
,Af því að jeg vil sjá, livort Janek
Proczna er í raun rjettri spilltur og ein-
þykkur, eins og mælt er’.
,Vitið þjer eitt? Það liggur við að
þetta komi mjer til aK efast um hjarta-
gæzku yðar. Taki menn allt of sterk
gleraugu, þá spillir þaSeigi að eins aug-
um sjálfs manns, heldur eínnigánægju
annara manna’.
Leonie laut sínu fagra höfði og ein-
blíndi á Proczna.
,Spaug ySar, herra greifi, er hálf-ein
kennilegt og jafnvel eitthvaK alvarlegt.
En þjer hafið rjett; lífió er eigi annað
en grímudans, og sá er dregur fíflsku-
húfuna lengst niKur á sjálfum sjer og
öðrum, má jafnan vænta þess að honum
vegni bezt’.
Svipur hins unga manns varð nú
hálf-kynlegur.
,Eigi ávalt, baronsfrú. Áræði og
stórlæti liafa eigi ætíð sigur. Stundum
ber svo viK, aK úlfur kemst inn á milli
saklausra lamba og rífur sundur flærðar-
kápu hirðirsins’.
,En ef nú þessi maður hefir gætt
þeirrar varkárni, að kjósasjer tvo árvakra
vini, sem eru nógu tannhvassir, ef á þarf
að halda, til þess a« taka á móti þessum
vargi?’
Janek brosti. ,Hvað meínHS' þjer
með „vini”, baronsfrú? Heimurinn er
jafnan mjög örlátur, en nafn þetta er
optlega þýSingarlítið og mennirnir
blindir. Þjer ætlið, að af því eigi hefir
veri« sagtófriði á hendur, að hinn dýpsti
friður ríki’.
,Bezti Proczna’ mæ'ti Leonie, ,menn
yrðu að vera mjög auðtrúa og einfaldir,
ef menn hjeldu allt vera sannleika og
allt pjátur gull”.
,Kyk getur stundum blásið inn í hin
skörpnstu avfgn, og smjaður og uppgerð-
arliæverska eru oftlega svo fínt möluK,
að þau þyrlast um loptiK hættulegar en
nokkurt öskufall’.
Leonia leit upp til lians brosandi.
,Tölum nú ekki lengur neitt rósa-
mál! Haldið þjer eigi að jeg viti við
hvern þjer eigið? Aumingja Flandern
Hann hefir oft áttþvíóláni a« fagna, að
aðrir lrnfa haldið hann óhreinlyndann.
Menn eru hræddir við ið oddhvassa vara-
skegg lians og fótinn, er hann dregur á
eptir sjer. Menn hanga nú einu sinni
fast við kerlingarsöguna um „hafurs-fót-
inn”. En veriK iiægar, vinur ininn; jeg
ábyrgist trúnað Flanderns. Og pó að
hann sje mjer ekki trúr af vinsemd og
sannfæringu, þá er hann það af íjer-
plægni og veitir ef til vill örðugra að
vera án mín, en mjer hans. Þarna sjáið
þjer nú, hvernig stendur á vináttu okk-
ar. Og að liann að öðru leyti beri hina
mestu virðiugu fyrir injer sem konti...’.
,Fagurri konu!’
,Jæja, sem fagurri konu, ef þjei
viljið svo, enda þótt injer hafi veitt örð-
ugt að gera yður það skiljanlegt. En
snúum oss nú a« sjálfu efninu, Proczna.
Þjer verðið að hjálpa mjer. Xú stend-
ur svo á, a« stórskotuliðið ætlar í kveld j
a« halda Barbara-hátið sína og þá um
leið að vigja mynd eina. Flandern hefir
sagt mjer að August Ferdinand af ein-
hverri mannást og þrekleysi hafi lofað a«
vera viðstaddur, ef att honum yrði batn
a«ur lasleilti sá, er hann um stund hefir
kenut til. Jeg ætla nú a« þessi vesöld,
er þó enginn hefir heyrt getið um, sje að
einliverju leyti sama sem afsögn, en hver
kann segja, hverju Gower þessi fær til
leiðar komið. Hontim er mjög umliug-
að, að stóiskotaliKinu sje gert jafnt und-
ir höfði og riddaraliðinu og hrósar þeg-
ar sigri fyrirfram yfir sæmd peirri, sem
það nú verður fyrir. Allt til þessa hefir
August Ferdinand, til mikils hneykslis
fyrir hinar herdeildirnar, a« eins tekið
þátt í veizlum Ulan-riddaranna, og nú
ætlar hann skyndilega að sýna Barbara
þennan sóma. Þetta er hið fyrsta frægð
arverk aðstoðarmanusins og hafa bæ«i
nætur og daga hljómað í eyrum prins-
ins þessi orð: „Fjelagsskapur og jafn-
rjettindi”. En þó má vera að veslings
Gower skjátlist. Jeg hata ofursta stór-
skotaliðsins og jeg skal sýna lionum, að
liver sá þverhöfði, sem er of hrokafullur
íil þess að láta undan, er hann fær vin-
gjarnlega bending frá konu hendi, mun
að lokum verða molaður af veikum
lingurgómum liennar’.
Augu barónsfrúarinnar skinu sigri-
lirósandi, er hún gekk nær Procxna og
hvíslaði að honum: ,Hin öfuga oglítils-
verða staða beggja hinna er eingöngu
mjer að kenna, Proczna. Menn dirfðust
að bjóða mjer byrginn og jeg hefi liefnt
mín’. Leonie þag«i um stund og leit
spyrjandi á hið alvarlega niðurlúta and-
lit Proczna. ,Um livað ernð þjer að
hugsa uin herra greifi?’
,Jeg er að liugsa um eitthvert ráð
til þess að koma i veg fyrir að prinsinn
sæki samkomustað stórskotaliðsins, en
mjer dettur ekkert rað í bug’.
,Mjer hefir komið til hugar ráð eitt,
en mikil vandkvæði eru áþví, en þó má
nota það, ef í nauðir rekur. Anna Re-
gina er lítið eitt kvefuð, eins og þjer
vitið og er prinsiun áhyggjufullur út af
því. Mjer væri nú innan handar að fá
prinsessunatil þess að látast vera lakari
og þannig stígja August Ferdinand frá
samsætinu’.
Proc/.na beit snöggvast á varirnar og
skyndilegur roði litaði enni hans, en á
næstu stundu neyddi liann sig til að
brosa og hristi tortrygnislega höfuðið.
,Haldið þjer þá að prinsessau sje á
nokkurn hátt fáanleg til þess að leika
þannig á mann sinn? Jeg fyrir mitt leyti
ætla, að liana inundi bæði skorta vilja
og mátt til að leika þá list’.
Verið hægur’, svaraði Leonie og
brosti fremur ófrýnlega. Jeg skal reyna
að æfahana. Svo mikils má jeg mín, til
allrar liamingju’.
,Það má þakka hinum gálausu brjef-
um hennar. Jeg hneigi mig fyrir yður
barónsfrú, og skoða mig meiri mann, þar
sem jeg hefi öðlast vinfengi hinnar ráð-
snjöllustu konu þessa heims’.
Var nú sem eitthvert dimmt ský
drægi upp á enni barónsfrúarinnar, er
hún mælti:
,IIver inaður hefir sinar ástæður. Jeg
met metorðagirnd mesta. Ástin liefir
jafnan verið mjer stjúpmóðurleg og sett
mig við hlið þess manns, sein eigi er
annað en byrði og kvalræði fyrir mig’.
,Lyptið þá hitium ljömandi vængjum
og fijúgið út yfir hin tálmandi vcbðnd’.
Leonie starði um stund- á liann, en
þá litSu augnahárin djúpt niður yfir augu
hennar.
,Ef a« jeg hinsvegar við dýflissumúi-
inn hitti hjarta það, ermeð eldhita sín-
um fengi mig til þeas að trúa á ástina og
hina ósegjanlegu töfrrndi nautn htnnar’.
Hún þagmvKi allt ieinu og leit hlægjamli
til hans. ,Hinir alvöldu við hirSina
skreyta gæðinga sína með böndum og
stjörnuin. Ilnappagat yðar er enn þá svo
autt og.tóint, Proczna. Jegskal sjá svo
um, að i því verði liturjnn minn’.
Proczna lióf liiua Htlu liönd upp að
vörum sjer. ,Töfrandi drottning mín!
Verið sannfærðar um, aðjegsækist eigi
eftir krossum og stjörnum. Nei, jeg
þekki annað betra skraut, er mig um
frtim allt fýsir eftir og þa« er róslitaður
pappírsmiði, þar er jeg me« eigin auguin
geti sjeð, að jeg er hinn farsælasti mað-
ur á þessari jörð’.
Leonie dró a« sjer höndina.
,Þa« er sta«ið 5 gluggunum og horft
á okkur’, mælti hún. ,Látum okkur nú
komast að einhverri niðurstöðu. Hugsið
nú einu sinni um þessa Barbara-veizlu.
Ef aðyður kemur nokkuð gott ráð til
hugar, þá láti«mig vita það fyrir kl. 6,
því annars gríp jeg til minna ráða. Eg
ferbeina leiðtil Kany og kem mjer sam-
an við hana’.
,Þjer viti«, baronsfrú, að mjer geng-
ur hálf-illa með þessi góðu ráð. HugsiK
um frú Gower! En annars skal jeg
reyna á heila minn og gera hvað jeg get
isjariir okeypis íyrir miljonir manoa
200.000-000 ekra
af hveiti- og beitilandi i Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrlr
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg« af vatni og skógi
>g meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í H I X U FRJOVSAMA BELTI,
4
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi;
sldivitSur því tryggður um allan aldur.
J4RXBBAIT FBÍl HAFI TIL HAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin i sambandi vi« Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
Irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltinns eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hit.
aafnfrægu Klettafjöll v esturheims.
H e i 1 n æ ni t' 1 o p t s 1 a g .
Loptslagið S Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta i
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þoka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnarí landinu.
SAJIIIAMISSTJORATS I CAXADA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1 <5 ö e k i’u r a 4* landi
dveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki þaö.
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
ijálfstæður í efnalegu lilliti.
I8LESZKAR XV LEMHIR
,Þafi er ágætt. Verið srelir, kærí vin-
ur! Kanske að jeg kaupi róslitaðann
pappír’.
Vagninn beið Jfyrir framan hótelið,
þar sem Janek bjó á fyrsta lopti. Þjónn-
inn stökk niður af vagnmaunsætinu og
nam staðar berhöftSaður við opnar vagn-
dyrnar. Proczna kvaddi frúna með
miklum þökkum og gekk svo fram hjá
hótelsþjónunum, erheilsuðu honum með
mikilli auðmýkt, fór hann svo inn í her-
bergi sitt.
Svipurinn á andliti hans var nú allur
annar. Hið vingjarnlega bros var horf-
ið, en hrygð og gremja virtist að hafa
komið i þess stað. Hann fleygði sjer
niður á stól og studdi liöfðinu þunglega
á hönd sjer, og þrýsti vörunum saman,
eins og hann findi til einhverra líkam-
legra þjáninga.
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stóðum!
Þeirra stærst er -VF./A tSLAND liggjandi 45—80 mílur.norður frá Winnipeg, á
?estur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fjarlægð
'r ALPTA VATN8-N ÝLENDAN. bá'Rum þessum nýlendum er mikið af ó-
aumdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AIiOYLE-NTLENDAN er 110 mílur suðvestnr frá Wpg., ÞtNO-
VALLA-NYLENDAN 260 mílur í norKvestur frá Wpg., QITAPPKLLE-NY-
LENDAN um 20 mílur suSur frá Þingvalla-nýlendu, og ATMEliTA- VÝLKNDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
söldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Thomas Bonnett
DOM. GOV'T. IMMIGRA TION AGENl
Qöa 13. L. lia 1 íl avÍ iiísoii , (íslenzZcur umboðsmaður.)
DOM*. GOV'T IMMTORATION OEFICES.
Winnipeg:, - - - Canada.
ZB^XjZDTXIEL
alþýðubdðin.
,Æ, Anna Regina, ef það væri ekki
þín vegna!’. andvarpuði hann. ,Ef eigi
væri svo, að jeg kenndi í brjósti um þig
og mjer sárnaði, hversu menn breyta
gegn þjer, mundi jeg aldrei liafa breytt á
þessa lei«, sein svo mjög er á móti innsta
eðli mínu. En hvernigá maður a« berj-
ast gegn konu, ef eigi me« slægð gegn
slægð og svikum gegn svikum? Jeg
hefi andstygð á þessari konu og fyrirlít
hana líkt og nöðru, og þó verð jeg að
þola, að hún vefji sig um hjarta mitt. En
að eius á þann hált getur nijer tekist þvi
betur a« handsama hana. Það er þín
vegna, Anna Regina, vegna hins mæðu-
lega hláturs þins, vegna hinna þreyttu
augna þinna, er segja frá ótal svefnlaus-
um nóttum, vegna hamingju þinnar og
manns þins, er ósvífnar hendnr vilja
eyða, til þess að geta svalað metorða-
girnd sinni’.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. 10 prc. afsláttur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út í hönd.-— Rændavörur teknar sem peningar. — Komið einu sinni til
okkar, og þá komiii þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
C. W. GIRDLESTONEj
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Höfuðtaóll..............*37,()00,(X)0
City of London, I.ondon, Eng., hófuðstóll.. $10,000,000
North-vvest Fire ínsurance Co., hOfuðstóll. . % 500,000
Insuranee Co. of N. Amer. Philadelphia, U.S. % 8,700,000
ADAL UMBOD FYRIRÍ MANITOBA.KNORTH WESTCTERRITORY OC BRITISH C0LUM6IA.
SKRIFSTOFA 375 OG 377 IVIAIN STREET, - - - WINNIPEC.
50 Er þetta sonr yðar?
ið. Hvaö þekkja sévveldismenn til Þjóð-
verjalands og Þjóðverja 1 Ekhert, nema—hjórl
Hvað þekkja þeir til sögu Þjóðverja? Ekk-
ert, ncma hvað þe.ir hafa heyrt, að í því
fjarlæga, ókunna landi, þar drekki menn
■—bjór !
„Þeir eru svo ósvífnir að ætla að veiða
atkvæði yðar ’nicð því að segja yðr, að oss
samvoldismönnum sé illa við ölheituhús yð-
ar> að vór viljum hátolla veitingaleyfi, að
oss sumveldismönnum sé illa til yðar Þjóð-
verja, af þv|—ja, af hverju t a/ fiverju?“
spurði hann í stækri dygð: u'-gremju. Hólt
svo afram m„g reiði-þvunginni rödd: „Af
hverjut j,'1; áfram og eingöngu af
því, vinir mlnir. að vór eruni ekki sam-
dóma þeim um það> að alt> gem þjóðverj-
inn kærir sig um> alt sem llann vcit, alt
sem hann óskar 0g þarfnast, alt aem liann
dreymir um, só—bjór /<<
Það var auðsóð á mannþyvpihgunni, að
margir vóru hrifnir mjdg ■ nærl.i ræðustóln-
um stóðu ýmsir ranðleitir, kinnaþriítnir,
k' iðhvelfdir herrar, og skein af ásýnd þeirra
róttlát reiði yfir svona lítilmótlegu áliti á
Þjóðvei'jum. Rödd ræðumannsins gerðist nú
Er þetta sonr ydar? 51
enn dýpri, og rómrinn sveiflaðist í hátíðleg-
um sigurtónum :
„Þeir gleyma því, herrar mínir, að sór-
hver yðai' þekkir það frægðar-öndvegi, það
samjafnaðarlausa frægðar-öndvegi, sem in
þýzka fóstrjörð skipar í fogrum listum —
þar er hún fremst í inum mentaða h-e-i-m-i !
í vísindum—þar stendr hún fremst í inum
mentaða h-e-i-m-i! I hókmentum, þar sem
hún á ina heztu fjölfræðibók, sem mann-
kynið þekkir, þar scm hún á Von Ilumholdt,
Goethe og Schiiler—þar stendv hún fremst
í inum mcntaða h-e-i-m-i! Þeir glcyma því,
herrar mínir, að í þetta þykir Þjóðverjum
meira varið, heldr en í—-bjór !
„Þeir híta svo höfuðið af allri skömm,
að til fulltrúa þeirrar þjóðav, sem ól Wagner,
til þeirra tala þeir æ og eilíflega um—bjór
Nú varð mikill þys, og var ákafr rómr
ger að ræðunni. Gremi þrungnir menn,
sem aldrei höfðu heyrt Humboldt nefndan
og vóru óvissir í því, hvar ölheituhús herra
Goethe lægi, horfðu nú hver framan í ann-
an með því augnaráði, sem eigi hoðaði neitt
gott fyrir þingmannsefni sérveldismanna.
I’æðumaðr varð þess var, að honum hafði
tekizt að gera áheyrendr sér hlynta, og hólt
54 Er þetta sonr yðar ?
tjóni....Þcs8Í stúlka getr enga sanna virð-
ing horið fyrir sjálfri sér, og þú mundir
spilla allri þinni æfi-framtíð, ef þú færir
að gera nokkra alvöru úr þessum lauslega
kunningskap......... Eina skiftið, sem ég sá
stúlkuna, sýudi hún það, að hún bar enga
virðing fyrir sjálfri sór, og því heldr enga
fyrir þór. Hún leyfði þér að hafa hattinn
á höfðinu á sval-þrepinu (manstu ekki eft-
irl), og hún var þó klædd í kveldhúning!
Ég talaði um þetta við þig þá á eftir, en
þú svaraðir mér, að húu kærði sig ekki um
slíkt; henni þætti gott að standa dálitla
stund með bera handleggina xíti í kveld-
loftinu, eu henni stæði á sama þó að þú
hefðir á höfðinu, ef þér fólli það hetr, af
því að þér þætti svalt. Hvaða viiðmg her
mi önnur eins manneskja fyrir sjálfri sér?
Settu þór þetta rótt fyrir sjónir, sonr minn.
Sláðu okki af heiðrsmanns-kröfum tii flekk-
leysis og sóma konunnar; hugsaðu út í,
hversu henni beri að vera, sem verðskuld-
að geti æfilanga ást og aðdáun eiginmanns
síns. Þú ert alt of tilfinningasamr, sonr
minn......Gættu þess vel, að láta þau ekki
hafa nokkurt skriflegt orð frá þór, og þá
þarftu ekkert að óttast. Ef faðir hennar
Er þetta sonr ydar? 47
fengið þér gott bragð af þessu öllu samau áðr
en þú gekkst í helgan steinog svo hlóhann
og gretti sig framan í Fred Harmon, og þótti
Fred það fjarska sinekklaust og nærgöngult
Honum féll illa að láta fólk taka af sér andleg-
ar ljósmyndir þegar hann hafði ekki hagrætt
sór til og sóð um, að útsýnið umhverfis ámynd-
iuni væri svo, að hann “tæki sig út“ eins og
honum líkaði. Samt vildi hann ekki að Prest-
on skyldi halda sig neinn nátthúfu. Hann
hrosti þreytulega og sagði :
“ Ekki alveg, lagsmaör; það er nokkuö
af blóði eftir í mér enn. Hvernig lízt þér á
að við borðum miðdegisverð hór í þessum
grindahjalli,* ef staðrinn tekr ekki af þór alla
matarlyst ) Þvílíkr smekkr ! Hvað ætlar þú
að hafa fyrir stafni í kveld ) Hvað segir þú
um að hlýða á eitt eða tvö pólitísk ræðuhöld,
rótt til að heyra, hvernig þeir fara að kemba
inum frjálsa og óháða atkvæða-stórgrip, og
taka eftir, hvers konar mælskutegund er til
þess liöfð — og svo hafa skemtilegt kveld á
eftir) Hvað segirðu) Hvort ég þekki nokkra
góða staði til að fara á) Leiðr á leikhúsun-
*) The Hoffman Honse >-r eitt nafnkendasta,
stærsta og skrautlegasta hótel i Npw York.