Heimskringla - 11.05.1892, Blaðsíða 3

HEIIISÆSIKIIRIirsrG-X,^. OG- OLDIN- WINN-IPEG-; 11. ZMI.A.I 1802.
Proczna stóö upp og gekk hljó'Slaust
um hið mjúkagólftjald inn í næsta her-
l>ergi og varð honum pá ósjálfrátt litið á
skrifborðið.
Hvað var pav? Guln ið bókfells-
blöð, saga Xeniu icttarfrúar, er liin unga
nafna hennar eittsinn hafði svo fyrirlít-
legahrundð frá sjer, eins og hefði liún
fundifi til hins mesta vifibjóðs á pessari
breysku greifafrú, er inetið liafði meira
ást Pólverja, enmlltilsháttar nafn, »uí og
heimili. Hvernig stóð á pví, ati petta
rit lá hjer á skrifborði hinnar stoltu kald
lyndu systur lians.
,Hún var ekki stolt nje kaldlynd,
hvíslaði einhver innri rödd að honuin.
Proczna gengnr nœr og lítur á liin
gulu blöð. Er peim flett upp likt ogles-
andinn hafði nýlega gengið frá þeim.
Sumstaðar má jafnvel sjá dregið undir
ýmsa staði með athygli.
Honum verður litið á pessa staði:
,t>á kom ástin ytlr hana likt og kalda,
ei hægt fer ogenginn læknir fær ráðitt
viK. Hún varðsem annar maður á einni
nóttu, og allt lundeini hennar virtist al-
gerlega breytt. Það er menn nefna á-
stríðu, er eitthvað skaðsamlegt og inein-
samlegt’. Enn fremur var par ritað:
uHann var af pólskum ættum, eu ekki
var víst, livort að hann var tíginn; var
hann fríður maðui; varaskegg hans var
langt og augun leiptraudi. Hann var
glaðlyndur og Ijettlyndur og var líkt og
hann væri skapaður fyrir konur”. Að
s ðustu voru pessi orK rituð: „Hún
pekkti enga meiri sælu í pessttm heitni
en ást hans; yfirgaf heimili sitt og hvarf
á burt með honum”.
Proczna stóð í fyrstu grafkyr og
starði á hin gulnuðu, trosnuðu blöð.
Var pá sem stormbylur færi um sálu
hans og hug. Tók hann bókfellsblaðið
upp að vörum sjer og prýsti glóandi
kossi á pað. Flýtti hann sjer svo aptur
inn í salinn, pvi eigi var laust við að
honum findist gólfið brenna undir fótum
sjer.
Nokkru siðar komu fær frú Drach
og Xeuia. Virtist Janek að liin heita,
fína hönd titra, er hún heilsaði honum.
,Verið velkominn! Sjáðu Xenia.
Var pað ekki rjett ge.t að sleppa því, að
fara í leikhúsið í kvöld? Og þjer erufi
lljer enn pá, kæri Donat. Þjer verðið
að fyrirgefa að við höfuin látið yður
bíða svoua lengi’.
,Þess þarf ekkimamma; honum hef-
ur alls eigi leiðst’ mælti Becky. ,Jeg hefi
skemmt honum ámeðan’.
Frúvon Drach ljest taka á«ig þykkju-
svip og mælti með allmiklum alvöru-
svip:
,Hversu stendur á því, að pú mátt
eigi taka við nokKrum manni, fyr eu jeg
er sjálf til staðar’.
liecky brosti og mælti: við höfum
▼erið að spila Doinino’.
,Jeg liefi bónar atí biðja yður Janek’,
mælti nú Xenia.
,Bjóðið mjer, pjer vitið að jeg er
jafnan reiðubúinn’.
,Komið’.
Ureifafrú Dynar gekk á undan hon-
um i næsta herbergi, par sem veggirnir
voru prýddir með inyndum hinna Dyn-
iskn ættfeðra, er Xeuia hafði látið búa
til eptir mynduuum á Proczna.
Á dökkleitri porfyrskál lá pappírs-
strangi, er greifafrúin tók í hönd sjer og
leit niður á. Var auðsjeð að hún reyndi
mjög að stilla sig.
,Prins Agust Ferdinand ermjög um-
hugats um ætt vora’, mælti hún, ,og ósk-
ar að kynna sjer frekar, liver skyldleiki
er með Dynarættinni og greifaættinni S,
er nú situr atí völdum. J eg hefi því láti'ÍS
taka eptirrit af ættbftlki okkará Proczna,
til þess aK leggja pað fram fyrir hans
konunglegu tign’.
Xenia pagnaði og leit til Próczna,
en i hinuin dökku augum hennar var ein-
hver auKmýkt og eittliva'K sárbænandl.
,Og pjer óskiK að jeg sjái um þetta?’
Ilún liristi höfuðið eitthvað fegin-
lega, en hinar hvitu hendur hennar
breiddu út pappírsstrangann.
,Lítiti pjer á’, mæiti hún rólega, og
hinar róslituðu neglnr bentu á hinn síð-
asta bera ættarsk jöld, par s< m nafn henn-
ar stó* skrifað gagnvart. ,1 jeg sannar-
legaað leggjafiam skrá um----------eitt-
hva* pats, er öðrum er ókunnugt um?—’
Proczna varð hálf-hverft við, pótt að
andlit hans væri brosandi eius og ella.
,Hin síðasta ráðstöfun föður yðar
segir svo fyrir, að þjcr megi* sjáltar
kjósa, hvort pjer viljið nefna hinn sjálf-
kosna bróður yðar, með yðar eigin nafni.
Ef svo er, að þjerætlið að hinn beri ætt-
arskjöldur óvirði ættbálkinn, pá parf eigi
nema pennastryk yðar til pess a* ráða
bót á þessu’.
,Xenia liló biturlega, er hún svar-
aði: ,Það er eigi unnt að mú nafnið af
slíkum skildi’.
,IIaldið þjer að souur hins pólska
uppreistarmanns leggi mikið í sölurnar,
pótt að hann sje krýndur greifakórónu?’
llún keyrði höfuði* aptur á bak
með auðsjáanlegum liroka.
,Það virðist svo sem Janek Proczna
ætli svo’.
,Hef jeg eigi látið leiðasttil að koma
fram sem Dynar greifi meðal manna hór?’
,Nei’, svara*i hún og leit niður fyrir
sig. ,Pjer hafið gert það gegn skapi yðar’.
,En pað er sama, því frá peirri st ind
er jeg brótsir yðar, Xeuia í heimsins
augum’.
Hún prýsti höndunum að brjósti sínu
og svaraði aptur með mikilli ákefð og
geðsliræringu:
,Þjer hatið fleygt pessu uýja nat'ui
ytir lierttaryðar, líkt o marglitri kápu
og rjettið mjer að eins laf hennar, eins
og pjersegttuð: Lítið á, hjema er band
pað, er tengirokkur sainan sem syskin!
Og pó rennur annarlegt blóð í æ’Kunuin
og hugsauir okkar eru jafn óskiidar,
sem dagur og nótt. Þjer eruð bróðir
minn, en sá bróðir, er rjettir mjer fing-
urna yfir um djúpa gjá?’
,Það var eigi jeg, sem var orsök til
pessa. Jeg fór á burt, er þjer buðuð
mjer svo, og jeg kom er pjer kölluðuö
mig aptur. Segi* mjer, hverjar sKyldur
hefi jeg vanrækt eptir að pjer veittuð
mjer rjettindi skyldmennls. Samvizka
min kannast ekki við,að jeg hafi í nokkru
broti'K gegn yður’.
Stó* haun hnakkakertur frammi fyr-
ir henni óg rödd hans 'oir uæsta róleg.
Xenia sló höndunum og virtist vera í
ákafri geðslirœring.
,Þjer spyrjið, liverjar bróðurskyldur
að þjer hatið vanrækt? Halið pjerekki
látið óefnda hina lielgustu og mestu
skyldu, er á jTður hvílir—trúnaðarskyld
una? Þa*var illa gert, a* fara frá mér
og skilja mig eina eptir, pví jeg hafði J
enga betri stoð í heiminum en yður. Það
var rangt af yður að taka svo hart á þrá-
lyndi og misskilningi og slíta öll þau
bönd, er tengdu okkur saman, þar sem
þjer voiuð eldri ogreyndari. Og þó að
jeg hefði hrundi'K yður frá mjer, hefðuð
þjer átt að minnast þess, að það var vilji
föKur míns að þjer skylduð reynastmjer
trúr, þvl ást y*ar til min voru þakkir
þær, er hann krafðist af yður. Eða
haföi hanu eigi rita* neittá þá leiðí hinu
síðasta brjefi sínu til yðar?’
Þessi síðustu orð voru tölu* í hálf-
um liljóðum, en andlit hennar litaðist af
heitum roða og augu hennar störðu sem
spyrjandi á hann.
VarK nú þögn um stund. Hristi Ja-
nek þá höfuðið og svaraKi mjögalvar-
lega:
,Nei, i brjefinu minnist hann að eins
á iiðna tíma, en eigi komandi. En engu
að síður finn jeg mjögtil ásakana þeirra
e-þjergjörið mjer og er mjer þó ekki
nnnt á þessari stundu að sýna og sanna
að þjer hafiK mig fyrir rangri sök’. Tók
liann nú af einhverjum ofur-tilfinningum
í hendur hennar og hjelt um stund utan
um þær. ,Hvers æskið þjer af mjer,
Xenia? Er það a* eins nafns míns á
þenna merkisskjlöd? Til þessa þurftu
ekki svona mörg orð. Eða er það nán-
ara samband milli okkar? En þa* djúp,
er skildl okkur, er fyrir löngu yfirstigið.
Jeg stend við hlið yðar og rjetti ekki
fingurgómana, heldur báðar hendur mín-
ar með allri reirri a’.úð, er bróðir má
sýna. Jeg horfi í augu yðar líkt og jeg
fyrmeir ges*i og jeg spyr: Hvað liggur
yður á lijarta, Xenia? Sýnið mjer sömu
einlægni sem í liðinni tíð, fyr en nokkur
ágreiningur reis milli okkar og segið
mjer livað yður býr í brjósti. Segið
mjer hversu jeg á a* sýna y*ur trygg*
míua?’
Skært bros ljek nú um andlit hennar
og losa*i hún um hendur sínar, dýfði
pennanum i byttuna og bjó sig til að rita.
,Jeg á þá?’
Hann lineigði höfuðið brosandi.
Hönd hennar titraði líti* eitt, en hún
reit þó me* skýrum, greinilegum stöfum
nafnið.Janek Stefan á skjöldinn við hlið
nafi s hennar.
,IIvers veguaJanek og ekki Hans?’
,Það er eittlivað svo útlenzkt, og. .. .
hin pólsku nöfn eru eins fögur og hin
þýzku’.
Ilún fleygði pennanum frá sjer, reis
uppoglagði hinar fiíöu hendur sinar á
herðar hans.
,Nú eru* þjer bundinn mjer með lífi
og sál, Janek’, mælti hún brosandi og þó
alvarlega. ,Nú fyrst, er jeg sje það
svart á hvítu, trúi jeg því og nú vil jeg
vera hreinlynd og einlæg, eins og mjer
ber að vera við bróður minn, og ímynda
injer að hin mörgu döpru skiinaðarár
liafi aö eins verið draumur. Nú erum
við aptur á Proczna, eins og þá er faðir
okkar sat kyr og alvarlegur við skrifborð
sitt og við tvö sátum vi* arninn og sögð-
um hvort öðru sögur. Heyrurðu liversu
vindurinn hvin núna úti, sjer*u hvernig
snarkar í eldinum og hversu hinir rauðu
neistar lirökkva úr honum? Það er al-
veg, alveg eins og þá! Og jeg er aptur
orðin að barni og ltaila höfði mínu a*
brjósti þínu, eins og jeg var-vön að gera,
er jeg ætlaði a* biðja þig einhvers. Ja-
nek, viljiö þjer gera eitt fyrir mig, sem
mjer er mjög umhugað?’
Stutt, áköf, en ósýnileg barátta virt
ist að fara fram í brjósti .Janeks. Til
þess að forðast töfrar andlits henfiar,
SPARID YDR PENINCA
sneri liann höfðinn hægt vi* og kyssti
aðra þessa smáu liendi, er livíldi á herð-
um hans.
‘Það er alveg eins og þá!’ kallaði
liann app hlægjandi. ,TaIiðu systir
litla; jeg er fús a* gera allt það fyrir yðr,
er í mínu valdi stendr’.
,.lanek, gerið yður eigi að verkfæri í
liönduin baronsfrúar Giirtner, þvíeigier
mefl Jjví a« verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Uanton
N. Dak. Vér erum búnir afl fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, mefl ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
CUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK.
yður samboðið að sitja við fætur hennar’
Leit hún um leið hálf-grátbænandi til
hans og var eigi laust við að einhver
kvíði væri yfir rödd hennar.
,Barónsfrú Giirtner? Hvað?’
Xenia beit hinum hvítu tönnum í
neðri vörina.
,Jeg hata hana. Jeg þekki engan
mann í öllum heiminum, sem er svo fyr-
irlýtlegur í mínum augum sem þessi
manneskja’.
BALDTJB.
ALÞÝÐUBUÐIN.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. 10 prc. afsláttur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út í hönd'.—Bæudavörur teknar sem peningar.—Komið einu sinni til
okkar, og þá komi* þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
,Nei, nú yfirsjest yður Xenia’, svar-
aði liann hálf-brosandi. ,Eða þá hafið
þjer hlustað á einhver bakmælgi; þjer
lialdið yðuf jafnan svo fjarri henni og
getið því eigi skilið, hve elskuverð hún
er í raun rjettri’.
,Og ef jeg nú segði yður Janek, að
hi* mesta böl, er jeg hefi orði* fyrir í
þessum heimi, var einmitt þessari kouu
Oomiiiioii of Canada.
að kenna’.
,En liugsið yður, að jeg kunni að
vera ástfólginn í þessari konu?’
Xenia fölnaði og star*i á hann hálf-
ónáttúrlega.
,Forsetinn er gamall, hrörlegur mað-
ur’, mæiti Proczna. ,Að vísu er ekki
kristilegt að óska nokkrum manni dauða,
Aliylisjariir okeypis fyrir nuljonir lanna
200,000.000 ekra
af liveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrii
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg* af vatni og skógi
og meginhluttun nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush. ef
vel er umbúið.
en ástinni dettur opt svo margt, í hug’.
,Nei, Janek, alltkýs jeg fremur þessu!’
og var líkt og angistaróp brytist fram af
vörumXeniu.
Hann hristi höfu*ið dapurlega.
,Guð gefi vesalings forsetanum langt
líf! Jeg mun siKastur allra óska honum
dauða. En segið mjer Xenia, hvað
munduð þjer segja, ef að maðnr sá, er
þjer hefðuð kosið yður, væri að minni
æt! ín andstyggilegur og jegsegði: Gefi*
liann upp bróðuryðar vegna?’
Hún greip fastlega um stólbakið.
,Þjer hafið rjett, Janek. Jeg skll ekki
hvernig mjer datt þessi vitleysa í hug’.
Og eitthva* örvlnglunarbros ljek um
varir hennar, er hún mælti: ,Vi* tvö
göngum sitt hvora leiðinaí þessu lífi!’
XXII. KAP.
í HIMT FRJOVSAMA BELTl,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. éngi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopai*, salt, steinolía, o. s. frv. Omældir flákar af kolanáinalandi*
*ldivi*ur því tryggður um allan aldur.
J.ÍrSBRAIT FRÁ H A FI TIL HAF8.
Oanada Kyrrahafs-járnbrautin i sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf i Canada til
iíyrraliafs. Sú hraut liggur um miðhlut frj&eixiirui beltisins eptir því endilöngu og
um liina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hii.
■mfnfrægu Klettnfjöll Vesturheims.
II e i I II tl‘ III t| I O |) t g I » )T .
Loptslagið í Manitoba og Nor*vesturlandinu er viðurkennt hið heilnamasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturirm kaldur, en bjartur
og staöviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljireinsogsunnarí landinu.
8AJIBAXD88TJOKAI,\ \ CAA’ADA
/efur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
, 1 0 O elirur aí’ landi
Vfir dyrum liinnar litlu veiðihallar
Tannenforde var hjartarmynd með mjög
prýðilegum liornum, skorið úr trje, og
um háls hennar var mikill blómsveigur
af grænum blöðum, en frá göflunum
hjengu blaktandi veifur. Dauft, fölt og
hitalaust fjell sólarljósið niður yflr skóg-
inn, því hin þjótandi ský drógu svo mjög
úr því og skarpur kaldur vindur hvein
milli hinna hangandi greina bartrjánna.
Frost hafði verið um nóttina og hið
hvíta hrím lá enu þá á jörðunni og hin
þurru skrælnuðu lauf þyrluðust um hina
frosnu braut.
En þrátt fyrir þetta gekk þó tnikið
á umhverfis iiina litlu höll, er prins
August Feidiuand hafðikomi* til stefnu
staðar fyrir þá er taka áttu þátt í veðreið-
unum.
Framli.
ilveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
I8LEXZKAK KYLENDITR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum
Þeirra stærst er NYJA ISLAND liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fiarlægð
®r ALPTA VATNS-NYLENDAN. bá*um þessum nýlendum er mikið af ó
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. ARGYLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞING-
VALLA-NYLENDAN 260 mílur í norKvestur frá Wpg., QITAPPELLE-NY-
LENDAN um 20 mílur su*ur frá Þingvalla-nýlendu, og ALBERTA-NÝLENDAN
iiin 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
tðldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitiiandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það;
Thomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEN1
Eda
15* J—*• Ualdwinsíon, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOSf. GOV'T IMMIGRATION 0PF1CE8.
'Wr iimipeo*, - - _ Canada.
«2 Er þetta sonr yðar?
hempuna poka, og hvernig hún hafði hæðzt að
tilraunum hans til að fara í kring um ofnið >
og niðrstaðan vavð sú hjá houum, að liann ein-
sctti sér að lofa móður sinui að standa'í þeirri
trú, sem hún hafði fongið og látið í ljósi undir
eins í upphafi, er hún heyrði harmafregnina
um trúlofunina,—þeirri trú, að Maude og fólk
hennar hefði klóklega lagt snöru fyrir hann, til
að veiða liaun í, til dýrðar og iipphefðar fyrir
sjálft sig. Fred sagði nióður sinni alis ekki,
að hún hefði rétt fyrir sér í þessari getgátu) en
hann lofaði henni að halda þessu fram, án þess
að hann mótmælti því. Föður sínum sagði
Fred ekkert. Satt að sogja vat það Hka óþarfi
fyrir hann, því’að faðir hans hafði fyrir löngu
sætt sig við að heygja sig umyrðalaust fyrir
vilja og skoðun sinnar met-naðargjörnu og
heimshygnu kouu í öllu því er félagslífið
snerti. Hann liafði tekið þussa stefnu löngu
áði- cu þau giftu dóttr sína, enda hafði móðir
hennar leitt. hana í trygga hiifn, komið henni í
hjónasæng með nýgræðingskvisti á einum ætt-
stofni meðal inna útvöldu. Oneitanlega var
Clara heldr föl útlits Og raunaleg á svip síðan;
en það má lieldr ekki ætlast til of mikils af
hjónabandiuu — og ánægjan skyldu meun
ætla væri þó ekki eini tilgangr tilverunnar.
Er þetta sonr yðar ? 83
En alt þetta mótlæti, sem reis af því, að
Fred hafði trúlofazt unnustu sinni vestra, var
fyrir löngu afstaðið. Maude hafði ekkert lát-
ið bera á-, hvað bróf 1‘reds særði hana, og dulið
fóðr sinn alls um það, svo að hann skyldi ekki
hallmæla Ired; nú og svo þegar hún gætti
hetr að, þá liafði Fred eiginlega ekkert skrif-
að, sem ámælis var vert. Það var eins og hon-
um hefði þót-t- fyrtr; það var satt; og í hréf-
um hans var okki sá tónn, sem hana langaði
til að finna í þeim ; en hann liafði ekki ritaö
eitt stygðaryrði; og gæti verið—j á, það gæti
vorið— að unnustar skvifuðu ekki einmitt það,
og í þeim stýl, sem hjarta hennar þráði að
heyra, ekki sízt ef unnustinn hafði fengið á-
gætasta tízkuuppeldi í Boston. Svo að Maudo
bar harm sinn í hljóði, og smárn saman fóru
hréfin hans líka að verða full af alls konar öðr-
nm efnum, og hann hretti alveg að miunast á
mótlætið, sem hann hefði haft af því að trú-
lofun þeirra hefði frézt heim til hans austr.
En henni hefði þótt svo skelfing vænt um, ef
hún hefði fengið bréf frá foreldrunum hans.
Henni þótti vænt um, hvað Fred hafði jafnan
veriðástúðlegr foreldrum hennar; en hana lang-
aði líka, sem eðlilegt var, til að sýna foreldrum
lians ið sama.
80 Er þetta sonr yðar?
og náttúrlega er það eitt nóg til að fara langt
með óroymfan ungling eins og Fred. Og þá
er svo sem ekki að efa, að hún hefir kunnað að
beita sói', svo sem bezt henti, til að tæla hann.
“Já, lof sé góðum guði, liann er sloppinn
aftr úr klónum á þeini. En trúið þér því, að
það var um tíma, að ég hólt, að óg mætti til að
fá Dr, K-------til að gefa vottorð um, að hanu
væri vitskerðr, ogfá dóra fyrir því? Þér vitið
að Dr. K------gerði það fyrirséra Highchurch
að gefa slíkt vottorð, þegar Eddie hróðursonr
hans lót gefa sig saman við þessa hræðilegu
dros, sem hann gekk að eiga. Og dómstóllinn
dæmdi hjónabandið ógilt af þeim rökum. í>að
var farið skelfing duit með það alt saman, en
eg og fáeinir aðrir trúnaðar-vinir vissum um
það.
“Meðal annare, hefi óg sagt yðr frá því,
að Eddie ætlar nú að ganga að eiga bróður-
dottr mína í haust 1 Ó, það gleðr mig svo
innilega, því að Eddio sýnist vera sjálfsagðr
eftirmaðr foðurbróður síns sem prestr safnaðar-
ins eftir iáein ;ír, ef ekki bregðast öll kenni-
merki. Hann er ekki nema aðstoðarprestr
enn þá; en hann má telja sór embættið alveg
víst, og það er þegar farið að hera inikið á
hæfileikum liaus. Og það or sannarlega sómi
Er þetta sonr yðar ? 7‘J
eins og liún vaT liöfð upp fyrir mér í morg-
uu, þá skal aldrei nokkur maðr í mínum
söfnuði taka eftir þessum sex; við skrifum
þá sand-smáa“.
Ered hafði mesta gaman af þessu, því
að Maude lók svo vel. Hann spratt á fætr,
tók hana í fang sér, og kysti hana mörg-
um kossum.
“Skelfing ertu skrýtin, Maude.“
Húu skelti upp yfir sig, og settist við
strengleiksborðið.
“Alt þetta getr þú sagt og girt, Ered, ef
þú vilt vinna það fyrir matinn. En þú <jetr
ekki, þú jetr ekki, þú jetr ekki gert þetta með
óskerðum drengskap; um það er ekki meira að
segja.“
Og svo reudi hún fingrunum yfir nótu-
lyklana á strengleikahorðinu, og svo tóku þau
baiði undir í einu og sungu ástarkvæði úr
“Siegfried.“
Guðfræðin var gleyrnd. Maud var hætt
að leika um alvarlega rótttrúaða byskupinn, sem
var að reyna að halda sínum andlega dreng-
skap óskorðnm ; hætt að leika lágkyrkju-menn-
ina með inum djörfu lykkjufóllum á sínu
andlega prjónlesi, og með röksemdiruar, sem
aldrei gátu “talið sig í ætt“ við ályktanirnar,