Heimskringla - 28.05.1892, Síða 3

Heimskringla - 28.05.1892, Síða 3
HIEIIIVnSIE^IRIIISrG-X^ OGr OI.I)I3Sr WIiq-]SriPEG; 28. MAI 1802. Og mótstiSðuflokkr hans ber sigr- inn úr býtutn—Greenway stjórnin er vegin ogfundin létt. Vér viljum hafa rdðvcindu stjórn. “Burt með bófana!“ eins og Free Press segir. Og J>að verðr. Þeir eru dæmdir. —E>au skötu-hjúin hreimprúð eru tvö og hljómurinn Jteirra pólitiski’ ei dvín, J>ví stagkklfurinn skræmtir (lbö-bö- bö !“ en liileams-asna’ i kjallaranurn hrin. —“Helvítis bt‘inif>! Hvevnig fór hann að grafa þetta upp?“ sagði Einer garmr á miðvikudaginn, pegar hann sá, atS framboð hans til Hagels 1886 var orðið hlióðbært. __«Nú ferég að )oka“, höfðu peir eftir Jóni Blöndal á miðvikudaginn, pegar hann stóð hugfanginn að viröa fyrir sér ljósmyndina af “stagkálfinuin“ í síðustu “Hkr. & Öld.“ Yitaskuldl Blöndal tekr $5 fyrir tylftina af Cabinet-ljósmyndum, sem ekki lukkast pó æfinlega jafnt, en “Iíkr. &ö.“ gefr á priðja púsund fyrir praeticcUy ekki neitt, og svo líkjast, hennar myndir eins og spegilmynd. POLSKT BLOD. (Þýzk-pdlsk saga þýdd). ,Geymið dansspjald mitt um stund’, mælti hún og prýsti hinu samanbrotna spjaldi fast S hönd lians. Janek fletti pví sundur mjög rólega og leit á pa'S. Á allt bakiö var ritað: (Komið heim með mjer. Farið litið eitt á undan mjer og bíðið min í vagni mínum. Á uerbergi mínu getum við verið ótrufluð. Jegábyrgist pagmælsku vinnuhjúanna. Og pó að þau kynnu að segja eptir, þá kærum okkur ekkil Jeg fótum treð alla palladóma heimsins, ef þeir hindra leið mina til hjarta yðar Áugu Proczna leiptruðu. Hann geymdi þetta dýrindisspjald i vasabók sinni. Er hann leit upp, sá hann óendan- legan haturssvip á andliti Flanderns, er elnblíndi á hann. Honum datt þá eitt hug; hann gekk hægt til Úlan-foringj ans. (Hafl« þjer ekki bo-Rið til þessadans, herra von Flandern’. (Nei, jeg hvíli mig, enda get jeg ekki allt af verið að því’. (Það er og mín skoðun og eins er á statt fyrir mjer. Viljið þjer gera svo vel að t»lanokkur orð við mig í veitingaher- berginu’. Flandern starði á hann hálf-gapandi og hneigði sig svo skjótlega. (Með mestu ánægju, herra greifi, og vona jeg að við eigi með því verðum af komu Prinsins’. lAugust Ferdinand kemur klukkan fO. Við höfum þvi enn þáfulla klukku stund’. (Jæja, við skulum þá fara’. Úlan-foringinn smeigði handlegg sínum undir handlegg Proczna og gekk með honum fram yfir salsgólfið inn í lítið hliðarherbergi, þar sem nokkrir af hinum eldri mönnum sátu við spil. Flandern settist á stól,- er stóð þar i horninu, en Janek settist gengt honum rið litið marmaraborð. (Má jeg tala hreinskilnislega og blátt áfram við yður, bezti fjelagi’ byrjaði Proczna. Erindi mitt liingað er mjög vandfariö með og snertii konu’. (Konu? Talið, jeg er forvitnin ein’. Hann lagði handkggina fram á borðið og einblindi á hann. ,Þjer vitíð’ hjelt Proczna áfram í lágum rómi, (að jeg er trúnaðarmaður frú Leonie’. (Hm.l Trúnaðarmaður barónsfrúar Gartner?’ Rödd Fianderns var eitthvað óþjál og óviðfeldin og sneri hann órólega upp á varaskegg sitt. ,Já, bezti Flandern, jeg er trúnaðar- maður Leonie og hefi, trúið mjer, yfir- farið kapítulann um Flandern í dagbók hennar’. (Það er alls ómögulegt! Þjer þekkið að eins kapítula Branca’. (Núsvo, haldið þjer þaö?’ Janek hálf-brosti. (En ef að nú svo væri, að jeg fyllilega þekkti kapítulann Flandern?’ Eldrauður roði litatsi enni hins unga foringja. (Af hverjum ástæðum hefir Leonie skýrt yöur frá máli, er hún eaki á með að gera og sem áfellir hana sjálfa allra mest?’ spuríi hann hálf-óeinarðlega. Proczna varð djarfari. Hann sá nú að hann var á rjettri hllfi og hjelt því á- fram: (Verum hreinskilnir hvor við annan, með því komumst við hægast að efninu’, endurtók hann nú og lagði hönd sína á herðar Úlanforingjans. ,Þjer vitið að jeg liefi gerzt riddari þessarar fögru konu. Hinn aldraði forseti er slokknandi ljós og hin yndislega barónsfrú getur á hverri stundu orðið ekkja. Þjer megið því eigi misvirða þó að jeg spyrji yður að rinu, er jeg hefi fulla ástæöu til. Er það tilgangur yðar, aö giptast Leonie þegar hún verðar frjáls?’ Osegjanleg skelfingvar sem máluð á andlitssvip Flanderns og hrökk hann aptur á bak, eins og að hann hefði verið snortlnn höggi á mitt ennið. (I guðs nafni, hversu getur yður dottið slik vitleysa í hug, Proczna? Bar onsfrúnni skyldi þó eigi hafa komið sama til hugar’. Janek yppti öxlunnm. (Hafið þjer eigi gefið henni ástæðu til að ætla svo? Konur halda að koss sje eiðar og lófatak loforð’. (Er maðurinn vitlaus’, kallaði Flan dern og rak upp miður kurteisann hlát- ur. (Hún gæti nær því verið móðir mín, og ætlar þó, aS jeg muni......... Nei, Proczna, svo vitlaus er jeg ekki. Að daðra og stundum hittast á laun, það er eptir mínu skapi, en að giptast! Ha lia ha! Mjer liggur við að sálast af hlátri er jeg hugsa til þessa’. (Mjer hefir verið all-greinilega sagt, að fortíö frúarinnar hafi ekki verið sem sem skærasta gull’. (Þjer farið nærri því. Ef að hún eitthvert sinn skyldi rita æfisögu sina, er hætt við að pappírinn sviðni undan penn anuto. Það er eintómt daður ogekkert annað. Vinírnir eru eigi annaö en aö flutt Parísar-tízka og liinir fjörugu og kátu setuliðsforingjar breiða blí'Sskapar- orðið ((petit Versailles” 5 norður og suð- ur um okkar þýzku fósturjörð. Þaö er vissulega fjörug dægrastytting, en að giptast—Svei. Ef að hún þá ætti nokkuð til. En þegar karlinn lokar augunum og eigi er iengur að ræða um hin miklu laun hans, hvað er þá eptir? Síld og jarö- epli, góði minn, ha, ha, ha! En eitt ætla jeg að biðja yður um Proczna og þaS er, að þjer reynið að fá þennan giptingarhug úr höfðinu á henni. Daður mitt þar í hús inu var í allt öðrum tilgangi. Það var afi eins tröppustig, er menn klifra hærra upp. En þegar nú öllu er á botninn hvolft, þá er það ef til vill þjer og jeg, er höfum mesta itakiS í hjarta liennar. Jæja, fjelagi, komiö nú fram með sannleikann’. (Nei’, svaraði Prcczna ogbrosti, ein- kennilega. (Nei, því fer fjarri! Hún vill alls eigi þýðast mig, yðar vegna’. (Hver skrambinn! Þá er jeg laglega farinn. Nei, hjerríður nn á að fá ein- hvern endir á allri þessari heimsku’. (Eu þjer inegið þó ekki fara of gá- lauslega að því’. (Nei, bezti vinur, til þesé er jeg of bundinn. Ilún kynni að liálsbrjóta mig til hefnda. Meðan karlinn er ofanjarðar, verð jeg að sigla gætilega milli klett anna, en þegar veldi frú Leonie eittsinn lýkur’—hinar hvítu tennur skinu fram milli hins oddhvassa varnskeggs—(þá hafi skrattinn það allt saman!’ Var núallmikil hreyfing meðal þeirra, er stóðu við veitingaborðið; heyrðist vagni ekið frammi fyrir húsdyrunum. (Það er enn eitt’, mælti Proczua fljót lega. Jeg k>nn að geta losað yðnr úr snörunni, ef að þjer getið útvegað mjer, þó eigi væri nema alls eitt brjvffrá Leo- nie til yíar’. (Slíkir bleðlar eru sjaldgæfir, þvi megið þjer trúa; hinn skrambans litli ormur veit af eigin reynslu hverjar verk anir slíkt og annað eins kann að hafa. En þó hefi jeg hjer einn’. Tók hann nú upp vasabók sina og fór að blaða i henni. (Lítið á, gjörið svo vel. Notið hann eins og yður þóknast’. (Hvenær var hann ritaðnr?’ ,í gærdag.—Engetjegþá reitt mig áyður?’ (Hjer er liönd mín’. Flaudern hristi hana fremur óþyrmilega. ^Verifi sœlir! Hin konunglega tign er komin’. Hann þaut þaðan og var volgt um kollinn, en Janek tók í ákefð að lesa mrti- ann: (Komið á venjulegum tima. Jeg fer klukkan 3 sömu leiðina; gangíð þar, svo tek jeg yður upp i skjólvagn minu’. Höndin var stæld, en sagði þó til sín, (Nú skulu tár þín afþerrast, Anna Re- gina; nú er stund endurgjaldsins komin’. Úlan-riddararnir biðu hans konung- legu tignar, prins August Ferdinands við dyrnar. Reusserk fursti gekk við hægri hlið lionum, en hinir foringjarnir úr her- deild hans gengu á eptir, og var með hörku að þeir leyffiu sjálfum húsdrottn- inum að fylgja þeim. August Ferdinandheilsaði húsfrúnni ogrjetti höndina að furstafrú Reusserk. Likt og marglituð ský flykktust hinar ætiri konur um braut hins tigna herra. Mátti þar sjá liprar hneigingar og kveftj- ur og viðræður, og fyr en nokkurn varði var þjettum hring slegið um prinsinn, svoað hann gat með naumindum hreyft sig. Voru Úlanforingjarnir jafnan utan um hánn og var mjög gagnstætt afi líta þá og hina miklu og aðdáanlegu kurt- eisi er August Ferdinand sýndi öllum gestunum. Er hinn tigni herra hafði horft á dansinn og þegið dálitlai hressingar, fór hann aptur á statt. Var sem einhver djúpur skuggi grúfði yfir enni hans og liin hvössu augu hans leituðust við að komastað orsökinni til fáleika þess, er sem martröð lá yfir snmkvæmi þessu. Það voru að eins fjögur augu, er voru full fagnaðar og gleði—Heller-Hu- ningen og Becky. Virtist svo sem hvor- ugt mætti nf öðru sjá. Dönsuðu þau jafn- an saman og Becky hafði valið sjer á- kveRið sæti, svo að liægra væri að hittast. Heller Huningen virti hina litlu frændkonu sína fyrir sjer með mikilli bliðu. Viðræður þeirra voru að vísu eigi kryddaðar með neinni sjerstakri fyndni, en voru aptur því lireinskilnari og náttúrlegri. .Handleggir yðar, Becky, eru nærri því eins digrir og mitti yðar’. ,Á þettaað vera lofræða, efSahvað?’ (Já, en djöfulleg, því væri jeg mann æta, mundi jeg þegar í stað bíta íyður’. (Það er von á slíkum mönnum hing að um nýárið’. Becky flutti stól sinn nær. Þeir nefnast Karibar og jeta lifandi ► anínur’. (Þjer eigið líklega við Karaiba, kæra Becky’. Donat tók nú á sig leiCindasvip og hjelt svo áfram með prédikunartón .Karaibar eru Indíána-fiokkur frá Guay ana, þarna, sem þjervitið’. Litla Becky leit til hans forviCa af undrun. (Þjer vitið alla skapaða h 1 u t i, Donat. Það er sama um hvað er rætt, þjer getift útlistað allt’. Hejler-Huningen fursti átti nú bágt með að brosa ekki. ,Vel á að minnast, þjer sögtSuð rjett núna, að jeg visei alla hluti’, mælti hann stuttu eptir. (En það nær engriátt. Nei, það er nokkuð, sem m i g langar mjög að vita, en....mjer tekst ekki að ráða úr því’. Leit hann nú é hina ungu stúlku mjög „djúpritart”, en hinar hvítutennur skinu hálf lostalega milli hins hrokkna varaskeggs. Var þetta hinn ómótstæði legasti hornaðarsvipur hans. Becky gaut hornauga til hans og var bæði frá sjer nurnin og hálf-feimin. (Og hvað skyldi það vera? Veit jeg það?’ (Já, vissulega þjer og engin annar en þjer’. (En segið mjer þá hvað þjer eigið vlð’. (Ekki i dag, en síðar. HeyriC Bec ky, þegar aC því kemur að kjósa band dansinum, þá kjósið ávalt rautt, því jeg ætla líka að gera það og getam við þá allt af komið saman. Er það ekki slóttugt. eða hvaC?’ Becky hneigði höfuðið í mestu á- kefð og hvíslaði að honum á bak við veifuna, að hún ætlaði aC gefa honum öll mörkin og þótti Donat það ágætlega til fallið. Átu þau svo vanilínis hvort í kapp við annað og liðu svo apturút í hinn þyrlandi dans. Janek geklc nú fram til Xeniu: (Vit- iti þjer að komnar eru frjettir, að hin pólska uppreisUsje þegar haíin?’ spurði hann hvíslandi. Framh. STÓR SALA A BANKRUPT STOCK. Yörurnar nýkomnar frá Montreal. ----SELDAR FYRIR 60cts. Á DOl.LARNUM í------- BLUE STORE, 434 MAIN STREET. Fín blá ullarföt., $20 virði, seld fyrir $12,50 Fínskozk ullarföt, $18 virði, “ “ $10,00 Skozk ullarföt, $8,50 virði, “ “ $ 5,00 Finar buxur $5,75 virði, fyrir 3,25. ] Karlmannaskyrtur 50 cents og yfir Itubber-regnfrakkarfyrirhálfvirCl. | Barnaföt fyrir hálfvirði. Hattar og alt sem að fatnaði lýtr, og allar aðrar vörur aC sama hlutfalli. Gleymið ekki staínum : THE BLUE STORE. A. CHEVRIER. NEW MEDICAL HALL, 56» MAIK STREET, HORN A McWILLIAM. —:—Ný yf og Meðul,--- ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUREINNIG HOMOOPATISK MEÐUL. Lækna forskriftum er sérstaklegt athygli gefið^^J] HEIMSÆKIÐ OSS. Telepliono 64». 1*. O. líox 6». Offlce and Yard: Wesley St. opp. St. Marv St., close toN. P. & M. Ry. Freight Offices. GEO. H. BROWN & CO, Timbur, Latli, Spónn, gard-skíð, Stólpar, Ilælar, Brenni, Kol, &c. 558 MAIN STREET. Næsteftir spurningunni um að prýða til hjá sér innanhúss, verðr þýðingar- mest.a málið á þessari árstíð um GÓÐA SIvÓ. GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að fylgjast að á þessum tímum, ef aígengi- I legt á. að vera. Ef þú þarft afi kaupa hér STÍGVEL og SKÓ, KOFFORT, og HANDTÖSKR, þá kemr þú í eugabúð, sem lætrsér nægja einslítinn söl i-góða, eins og vor búð,ef þú ertáski ifttndi þessa bla'Ks, segitt osstil, er þér kaupið af oss, hvort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér bezta verð. FASTEIGN1S0LU-SKRIFST0FA. D. CAMPBELL & CO. 415 Main Str. Winnipeg. — S. J. Jóhannesson special-agent. — Vér höfum fjölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjörn ustu borgunar-kjörum, fyrir vestan Isabel tSr, fyrir norðan C. P. R. braut og nðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti tími til að festa kaup á lódum og húsum, því að alt bendir á að fasteignir stigi að mun með næsta vori. STULKUR! Sérhveryðar, sem þarfast góðrar sauma- velar og hefir enn eigi fengið neina af þessnm nýustu, beztu og fullkomnustu, er beðin aS gera svo vel að snúa sér með póstspjaldi til Mr. G. E. Dalmak, 457 Main St.—-Vér höfum fengið hann til aS bæta úr þörfum yðar með því aS selja ySr vorár ágætu Singer Saumavélar. Hann gefr yðr allar upplýsingar um þær. Eins og allir vita, eru það beztu saumavélar, sem *il eru.—Um 11 miljónir véla höfum vér selt.—3 af hverjum 4 saumavélu-n, er seidar vóru í heiminum síðastl. ár, vóru Singer’s. Borgunarskilmálnr mjög léttir. Fyrir tilmæli Mr. Dalmans hefir fél. látið prenta á íslenzku leiðbeiningar um notkun þeirra, Látið hann njóta þess og kaupiö af honum. Tiie Sinpr lanf. Co. W. D. ROSS. Manager. WINNIPEG. P A T E N T S. and Reissuesobtained, Caveats filed, Trade Marks registered, .Interferences and Ap- peals prosecuted in the Patent Offlce and prosecuted and defended in the Courts. Fees Ilmlerate. I was for several years Principal Ex aminer in the Patent Offlce, and since re- signingto go into private business, havs glveu exclusive attention to patent matt- ers. Correspondents may be assured that 1 will give personal attention to the careful and prompt prosecution of applications andto all other patentbusiness put in my hands. Upon receipt of model or sketeh of in- vention I advise as to patentability free of charge. “Your learning and great experience will enable you to render tlie high-st ord- er of service to jTour clients.”—Benj. Butterworth, ex-Commissioner of Patents. “Your good work and faithfulness liave many times been spoken of to me.”—M. V. Montgomery, ex-Commissioner of Pa tents. “I advise my friends and clients to corsespond with him in patent matters.”— Schuyler Duryee, ex-Chief Clerk of Pa- tent Öffice. Address: BENJ. R. CATLIN, Atlantic Buii.din g, Washington ’ D.C, Mention this paper. Er þetta sonr ydar? lians hafði sagt honum fyrir að svona mundi fara; en svo fanst honum þá í svipinn sem ást sín til Maude væri svo sterk, að hún mundi veita honum þrek til að hera jafn- vel slíkt og þvílíkt sem þetta. En að Maude skyldi ekki geta verið fædd í Uoston. Og að faðir hennar skyldi vera slíkr ruddi. kred fanst á sór sem hann væri einn af þíslarvottum kristninnar, og hann efaðist nm að Maude gæti skilið til fulls, hve stór- 'nikið hann var að leggja í sölurnar fyrir hennar sakir. En hann ætlaði sór að þola þetta alt, hvað sem kostaði, því að hún var sjálf sigrherfangið, sem til var að vinna, og i inum einkar suotra danshúningi var Mande nú fallegri en liann liafði séð hana nokkru sinni fyrri. Það var merkilegt, fanst honum, hvað þessar stúlkur hór vestra höfðu þó af því að búa sig svona vel. Svo tók hanu loks til máls og sagði þeim sína sögu, áheyrilega 0g hjartnæma sögu. Honum ylnaði eftir því sem hann talaði lengr, °S hann gleymdi okki að ásaka sjálfan sig um hitt og þetta með vel völdum orðum, og lót sem hann tæki sér alt þotta mjög nærri. Sagði hann sannleikann? V íst gerði hann það. Er þetta sonr ydar? 123 Allan sannleikann? I.angt, laugt frá því; ekki helminginn af honum, ekki fjórða partinn, ekki tíunda part- inn. Ln hann sagði sannleikann svo sem sóma- manni af góðu fólki samir að segja hanu. Og þau hlýddu bæði á sögu hans, Maude og fað- ir hennar, en þau hugsuðu mjög sitt hvað. Hcnni fanst mikið um þá sálargöfgi, er veitti honum þrek til að gera þannig uppskáan all- an lífsferil sinn, og jafnvel varpa nokkurri 8Ök á móður sína, sem hann unni svo mjög. Hún var alveg orðlaus af aðdáun. Faðir hennar þagði líka, en hann var í alt öðru skapi. Hans glöggsýna auga sá lengra. Hans næma náttúruhvöt var skerpt í skóla reynslunnar, og nú heitti hann henni til að hera saman það er hann hafði heyrt; lífsreynsla hans og eftirtekt léði nú ímyndunaraflsins vængi hugboði, er þegar áðr var vrknað í sálu hans, vakið af ótta fyrir framtíð dóttur hans. Þegar Fred þagnaði, lagðist hann með andlitið fram á handleggina, en þá hafði hann krosslagt á borðið, og sýndist hann þegjandi ásaka sjálfan sig og beiðast vægð- ar-dóms. 126 Er þetta sonr yðar? legt um móðr yðar. Eg efast ekki um að hún só góð kona—á sína vísu og frá sínu sjónarmiði. Ég er hvorki að álasa henni né yðr“. Maude strauk hönd föður síns, og hýrn- aði aftr yfir henni. Fred ræskti sig og gerðist nú hressari í bragði, en hann hafði áðr verið síðan hann kom inn í herbergið. Það leit þá ekki út fyrir að þetta yrði svo mikil háskasigling eftir alt saman. Mr. Stono hélt enn áfram mjög rólega: „Ég segist ekki lá móður yðar neitt; en það breytir ekkert afleiðingunum af uppeldi yðar á skapferli yðar og hugsun- arhátt, ungi maðr. Hafið þér ekki sjálfr hlæjandi sagt mór frá, að þegar yðr, sem eðlilogt var af barni, langaði til að leika yðr við litla drerginn matfangakaupmanns- ins, þá urðuð þór annaðhvort að hræsna, og láta sem yðr langaði ekki til þess, eða þá þér urðuð að stelast til þess í laumi, og segja móður yðar ósatt. Af hverju I Alls ekki af því að drengrinu væri slæmr drengr, sem mundi kenna yðr að ljúga, stela eða af því að hætt væri við að þér mund- uð læra nokkuð ilt af honum, heldr ein- vörðungu fyrir það, að faðir lians seldi Er þetta sonr yðar? 119 eða að tilfinningar hjartans hefðu enga yfir- hönd fengið yfir honum og ráðbreytni hans fyrri en hann sá hana aftr um kveldið, og sá að hún var sorgbitin. Hún stóð auð- sjáanlega í þeirri trú, að hann hefði veitt henui eftivfór, fyrst vestr heim til honnar, og þaðan hingað. Hvað gat það haft að þýða, að vera að koma henni ofan af þeirri trú aftr ? Og svo var þess að gæta líka, að hætt var við að faðir hennar legði ekki eins góðgjarnlega út þessi skyndilegu sinna- skifti, ef Fred segði þeim nakinn sannleikann. Mr. Stono gekk nú fram til þeirra. Fred hafði ekki veitt honum eftirtekt fyrri og vavð nú allfeginn, er hann sá hann, að hann hafði ekki verið of hraðr á sór að skrifta öllum sannleika fyrir Maude. Mr. Stone tók um hendr dóttur sinn- ar, sem hún hólt um kinnar unnusta síns, og dróg hana til sætis á hvílbekknum við hlið sér, lagði arminn um mitti henni og sagði heldr óvingjarnlega, að Fred þótti: „Hvað svo ?“ Það var eins og kaldabað steyptist yfir Fred; og honum, vesling, var illa við kaidaböð. Fred stóð upp hálfsneyptr og settist á

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.