Heimskringla - 28.05.1892, Blaðsíða 3

HIEIIIVnSIE^IRIIISrG-X^ OGr OI.I)I3Sr WIiq-]SriPEG; 28. MAI 1802.
Og mótstiSðuflokkr hans ber sigr-
inn úr býtutn—Greenway stjórnin
er vegin ogfundin létt.
Vér viljum hafa rdðvcindu stjórn.
“Burt með bófana!“ eins og Free
Press segir.
Og J>að verðr. Þeir eru dæmdir.
—E>au skötu-hjúin hreimprúð eru tvö
og hljómurinn Jteirra pólitiski’ ei
dvín,
J>ví stagkklfurinn skræmtir (lbö-bö-
bö !“
en liileams-asna’ i kjallaranurn hrin.
—“Helvítis bt‘inif>! Hvevnig fór hann
að grafa þetta upp?“ sagði Einer garmr
á miðvikudaginn, pegar hann sá, atS
framboð hans til Hagels 1886 var orðið
hlióðbært.
__«Nú ferég að )oka“, höfðu peir eftir
Jóni Blöndal á miðvikudaginn, pegar
hann stóð hugfanginn að viröa fyrir sér
ljósmyndina af “stagkálfinuin“ í síðustu
“Hkr. & Öld.“
Yitaskuldl Blöndal tekr $5 fyrir
tylftina af Cabinet-ljósmyndum, sem
ekki lukkast pó æfinlega jafnt, en “Iíkr.
&ö.“ gefr á priðja púsund fyrir praeticcUy
ekki neitt, og svo líkjast, hennar myndir
eins og spegilmynd.
POLSKT BLOD.
(Þýzk-pdlsk saga þýdd).
,Geymið dansspjald mitt um stund’,
mælti hún og prýsti hinu samanbrotna
spjaldi fast S hönd lians.
Janek fletti pví sundur mjög rólega
og leit á pa'S. Á allt bakiö var ritað:
(Komið heim með mjer. Farið litið
eitt á undan mjer og bíðið min í vagni
mínum. Á uerbergi mínu getum við
verið ótrufluð. Jegábyrgist pagmælsku
vinnuhjúanna. Og pó að þau kynnu að
segja eptir, þá kærum okkur ekkil Jeg
fótum treð alla palladóma heimsins, ef
þeir hindra leið mina til hjarta yðar
Áugu Proczna leiptruðu. Hann
geymdi þetta dýrindisspjald i vasabók
sinni.
Er hann leit upp, sá hann óendan-
legan haturssvip á andliti Flanderns, er
elnblíndi á hann. Honum datt þá eitt
hug; hann gekk hægt til Úlan-foringj
ans.
(Hafl« þjer ekki bo-Rið til þessadans,
herra von Flandern’.
(Nei, jeg hvíli mig, enda get jeg
ekki allt af verið að því’.
(Það er og mín skoðun og eins er á
statt fyrir mjer. Viljið þjer gera svo vel
að t»lanokkur orð við mig í veitingaher-
berginu’.
Flandern starði á hann hálf-gapandi
og hneigði sig svo skjótlega. (Með
mestu ánægju, herra greifi, og vona jeg
að við eigi með því verðum af komu
Prinsins’.
lAugust Ferdinand kemur klukkan
fO. Við höfum þvi enn þáfulla klukku
stund’.
(Jæja, við skulum þá fara’.
Úlan-foringinn smeigði handlegg
sínum undir handlegg Proczna og gekk
með honum fram yfir salsgólfið inn í
lítið hliðarherbergi, þar sem nokkrir af
hinum eldri mönnum sátu við spil.
Flandern settist á stól,- er stóð þar i
horninu, en Janek settist gengt honum
rið litið marmaraborð.
(Má jeg tala hreinskilnislega og blátt
áfram við yður, bezti fjelagi’ byrjaði
Proczna. Erindi mitt liingað er mjög
vandfariö með og snertii konu’.
(Konu? Talið, jeg er forvitnin ein’.
Hann lagði handkggina fram á borðið
og einblindi á hann.
,Þjer vitíð’ hjelt Proczna áfram í
lágum rómi, (að jeg er trúnaðarmaður
frú Leonie’.
(Hm.l Trúnaðarmaður barónsfrúar
Gartner?’ Rödd Fianderns var eitthvað
óþjál og óviðfeldin og sneri hann órólega
upp á varaskegg sitt.
,Já, bezti Flandern, jeg er trúnaðar-
maður Leonie og hefi, trúið mjer, yfir-
farið kapítulann um Flandern í dagbók
hennar’.
(Það er alls ómögulegt! Þjer þekkið
að eins kapítula Branca’.
(Núsvo, haldið þjer þaö?’ Janek
hálf-brosti. (En ef að nú svo væri, að jeg
fyllilega þekkti kapítulann Flandern?’
Eldrauður roði litatsi enni hins unga
foringja.
(Af hverjum ástæðum hefir Leonie
skýrt yöur frá máli, er hún eaki á með
að gera og sem áfellir hana sjálfa allra
mest?’ spuríi hann hálf-óeinarðlega.
Proczna varð djarfari. Hann sá nú
að hann var á rjettri hllfi og hjelt því á-
fram:
(Verum hreinskilnir hvor við annan,
með því komumst við hægast að efninu’,
endurtók hann nú og lagði hönd sína á
herðar Úlanforingjans. ,Þjer vitið að
jeg liefi gerzt riddari þessarar fögru konu.
Hinn aldraði forseti er slokknandi ljós
og hin yndislega barónsfrú getur á hverri
stundu orðið ekkja. Þjer megið því
eigi misvirða þó að jeg spyrji yður að
rinu, er jeg hefi fulla ástæöu til. Er það
tilgangur yðar, aö giptast Leonie
þegar hún verðar frjáls?’
Osegjanleg skelfingvar sem máluð á
andlitssvip Flanderns og hrökk hann
aptur á bak, eins og að hann hefði verið
snortlnn höggi á mitt ennið.
(I guðs nafni, hversu getur yður
dottið slik vitleysa í hug, Proczna? Bar
onsfrúnni skyldi þó eigi hafa komið
sama til hugar’.
Janek yppti öxlunnm. (Hafið þjer
eigi gefið henni ástæðu til að ætla svo?
Konur halda að koss sje eiðar og lófatak
loforð’.
(Er maðurinn vitlaus’, kallaði Flan
dern og rak upp miður kurteisann hlát-
ur. (Hún gæti nær því verið móðir mín,
og ætlar þó, aS jeg muni......... Nei,
Proczna, svo vitlaus er jeg ekki. Að
daðra og stundum hittast á laun, það er
eptir mínu skapi, en að giptast! Ha lia
ha! Mjer liggur við að sálast af hlátri
er jeg hugsa til þessa’.
(Mjer hefir verið all-greinilega sagt,
að fortíö frúarinnar hafi ekki verið sem
sem skærasta gull’.
(Þjer farið nærri því. Ef að hún
eitthvert sinn skyldi rita æfisögu sina, er
hætt við að pappírinn sviðni undan penn
anuto. Það er eintómt daður ogekkert
annað. Vinírnir eru eigi annaö en aö
flutt Parísar-tízka og liinir fjörugu og
kátu setuliðsforingjar breiða blí'Sskapar-
orðið ((petit Versailles” 5 norður og suð-
ur um okkar þýzku fósturjörð. Þaö er
vissulega fjörug dægrastytting, en að
giptast—Svei. Ef að hún þá ætti nokkuð
til. En þegar karlinn lokar augunum og
eigi er iengur að ræða um hin miklu
laun hans, hvað er þá eptir? Síld og jarö-
epli, góði minn, ha, ha, ha! En eitt ætla
jeg að biðja yður um Proczna og þaS er,
að þjer reynið að fá þennan giptingarhug
úr höfðinu á henni. Daður mitt þar í hús
inu var í allt öðrum tilgangi. Það var
afi eins tröppustig, er menn klifra hærra
upp. En þegar nú öllu er á botninn
hvolft, þá er það ef til vill þjer og jeg, er
höfum mesta itakiS í hjarta liennar. Jæja,
fjelagi, komiö nú fram með sannleikann’.
(Nei’, svaraði Prcczna ogbrosti, ein-
kennilega. (Nei, því fer fjarri! Hún vill
alls eigi þýðast mig, yðar vegna’.
(Hver skrambinn! Þá er jeg laglega
farinn. Nei, hjerríður nn á að fá ein-
hvern endir á allri þessari heimsku’.
(Eu þjer inegið þó ekki fara of gá-
lauslega að því’.
(Nei, bezti vinur, til þesé er jeg of
bundinn. Ilún kynni að liálsbrjóta mig
til hefnda. Meðan karlinn er ofanjarðar,
verð jeg að sigla gætilega milli klett
anna, en þegar veldi frú Leonie eittsinn
lýkur’—hinar hvítu tennur skinu fram
milli hins oddhvassa varnskeggs—(þá hafi
skrattinn það allt saman!’
Var núallmikil hreyfing meðal þeirra,
er stóðu við veitingaborðið; heyrðist
vagni ekið frammi fyrir húsdyrunum.
(Það er enn eitt’, mælti Proczua fljót
lega. Jeg k>nn að geta losað yðnr úr
snörunni, ef að þjer getið útvegað mjer,
þó eigi væri nema alls eitt brjvffrá Leo-
nie til yíar’.
(Slíkir bleðlar eru sjaldgæfir, þvi
megið þjer trúa; hinn skrambans litli
ormur veit af eigin reynslu hverjar verk
anir slíkt og annað eins kann að hafa.
En þó hefi jeg hjer einn’.
Tók hann nú upp vasabók sina og fór
að blaða i henni. (Lítið á, gjörið svo vel.
Notið hann eins og yður þóknast’.
(Hvenær var hann ritaðnr?’
,í gærdag.—Engetjegþá reitt mig
áyður?’
(Hjer er liönd mín’. Flaudern hristi
hana fremur óþyrmilega. ^Verifi sœlir!
Hin konunglega tign er komin’.
Hann þaut þaðan og var volgt um
kollinn, en Janek tók í ákefð að lesa mrti-
ann:
(Komið á venjulegum tima. Jeg fer
klukkan 3 sömu leiðina; gangíð þar, svo
tek jeg yður upp i skjólvagn minu’.
Höndin var stæld, en sagði þó til sín,
(Nú skulu tár þín afþerrast, Anna Re-
gina; nú er stund endurgjaldsins komin’.
Úlan-riddararnir biðu hans konung-
legu tignar, prins August Ferdinands við
dyrnar. Reusserk fursti gekk við hægri
hlið lionum, en hinir foringjarnir úr her-
deild hans gengu á eptir, og var með
hörku að þeir leyffiu sjálfum húsdrottn-
inum að fylgja þeim.
August Ferdinandheilsaði húsfrúnni
ogrjetti höndina að furstafrú Reusserk.
Likt og marglituð ský flykktust hinar
ætiri konur um braut hins tigna herra.
Mátti þar sjá liprar hneigingar og kveftj-
ur og viðræður, og fyr en nokkurn varði
var þjettum hring slegið um prinsinn,
svoað hann gat með naumindum hreyft
sig. Voru Úlanforingjarnir jafnan utan
um hánn og var mjög gagnstætt afi líta
þá og hina miklu og aðdáanlegu kurt-
eisi er August Ferdinand sýndi öllum
gestunum.
Er hinn tigni herra hafði horft á
dansinn og þegið dálitlai hressingar, fór
hann aptur á statt. Var sem einhver
djúpur skuggi grúfði yfir enni hans og
liin hvössu augu hans leituðust við að
komastað orsökinni til fáleika þess, er
sem martröð lá yfir snmkvæmi þessu.
Það voru að eins fjögur augu, er
voru full fagnaðar og gleði—Heller-Hu-
ningen og Becky. Virtist svo sem hvor-
ugt mætti nf öðru sjá. Dönsuðu þau jafn-
an saman og Becky hafði valið sjer á-
kveRið sæti, svo að liægra væri að hittast.
Heller Huningen virti hina litlu
frændkonu sína fyrir sjer með mikilli
bliðu. Viðræður þeirra voru að vísu
eigi kryddaðar með neinni sjerstakri
fyndni, en voru aptur því lireinskilnari
og náttúrlegri.
.Handleggir yðar, Becky, eru nærri
því eins digrir og mitti yðar’.
,Á þettaað vera lofræða, efSahvað?’
(Já, en djöfulleg, því væri jeg mann
æta, mundi jeg þegar í stað bíta íyður’.
(Það er von á slíkum mönnum hing
að um nýárið’. Becky flutti stól sinn nær.
Þeir nefnast Karibar og jeta lifandi
► anínur’.
(Þjer eigið líklega við Karaiba, kæra
Becky’. Donat tók nú á sig leiCindasvip
og hjelt svo áfram með prédikunartón
.Karaibar eru Indíána-fiokkur frá Guay
ana, þarna, sem þjervitið’.
Litla Becky leit til hans forviCa af
undrun. (Þjer vitið alla skapaða
h 1 u t i, Donat. Það er sama um hvað er
rætt, þjer getift útlistað allt’.
Hejler-Huningen fursti átti nú bágt
með að brosa ekki.
,Vel á að minnast, þjer sögtSuð rjett
núna, að jeg visei alla hluti’, mælti hann
stuttu eptir. (En það nær engriátt. Nei,
það er nokkuð, sem m i g langar mjög
að vita, en....mjer tekst ekki að ráða
úr því’.
Leit hann nú é hina ungu stúlku
mjög „djúpritart”, en hinar hvítutennur
skinu hálf lostalega milli hins hrokkna
varaskeggs. Var þetta hinn ómótstæði
legasti hornaðarsvipur hans.
Becky gaut hornauga til hans og var
bæði frá sjer nurnin og hálf-feimin.
(Og hvað skyldi það vera? Veit jeg
það?’
(Já, vissulega þjer og engin annar en
þjer’.
(En segið mjer þá hvað þjer eigið
vlð’.
(Ekki i dag, en síðar. HeyriC Bec
ky, þegar aC því kemur að kjósa band
dansinum, þá kjósið ávalt rautt, því
jeg ætla líka að gera það og getam við
þá allt af komið saman. Er það ekki
slóttugt. eða hvaC?’
Becky hneigði höfuðið í mestu á-
kefð og hvíslaði að honum á bak við
veifuna, að hún ætlaði aC gefa honum öll
mörkin og þótti Donat það ágætlega til
fallið. Átu þau svo vanilínis hvort í
kapp við annað og liðu svo apturút í
hinn þyrlandi dans.
Janek geklc nú fram til Xeniu: (Vit-
iti þjer að komnar eru frjettir, að hin
pólska uppreisUsje þegar haíin?’ spurði
hann hvíslandi.
Framh.
STÓR SALA A BANKRUPT STOCK.
Yörurnar nýkomnar frá Montreal.
----SELDAR FYRIR 60cts. Á DOl.LARNUM í-------
BLUE STORE, 434 MAIN STREET.
Fín blá ullarföt., $20 virði, seld fyrir $12,50
Fínskozk ullarföt, $18 virði, “ “ $10,00
Skozk ullarföt, $8,50 virði, “ “ $ 5,00
Finar buxur $5,75 virði, fyrir 3,25. ] Karlmannaskyrtur 50 cents og yfir
Itubber-regnfrakkarfyrirhálfvirCl. | Barnaföt fyrir hálfvirði.
Hattar og alt sem að fatnaði lýtr, og allar aðrar vörur aC sama hlutfalli.
Gleymið ekki staínum : THE BLUE STORE.
A. CHEVRIER.
NEW MEDICAL HALL,
56» MAIK STREET, HORN A McWILLIAM.
—:—Ný yf og Meðul,---
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUREINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sérstaklegt athygli gefið^^J]
HEIMSÆKIÐ OSS.
Telepliono 64». 1*. O. líox 6».
Offlce and Yard: Wesley St. opp. St. Marv St., close toN. P. & M. Ry. Freight Offices.
GEO. H. BROWN & CO,
Timbur, Latli, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Ilælar, Brenni, Kol, &c.
558 MAIN STREET.
Næsteftir spurningunni um að prýða
til hjá sér innanhúss, verðr þýðingar-
mest.a málið á þessari árstíð um GÓÐA
SIvÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að
fylgjast að á þessum tímum, ef aígengi-
I legt á. að vera. Ef þú þarft afi kaupa hér
STÍGVEL og SKÓ, KOFFORT, og
HANDTÖSKR, þá kemr þú í eugabúð,
sem lætrsér nægja einslítinn söl i-góða,
eins og vor búð,ef þú ertáski ifttndi þessa
bla'Ks, segitt osstil, er þér kaupið af oss,
hvort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér
bezta verð.
FASTEIGN1S0LU-SKRIFST0FA.
D. CAMPBELL & CO.
415 Main Str. Winnipeg.
— S. J. Jóhannesson special-agent. —
Vér höfum fjölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjörn
ustu borgunar-kjörum, fyrir vestan Isabel tSr, fyrir norðan C. P. R. braut og
nðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti tími til að
festa kaup á lódum og húsum, því að alt bendir á að fasteignir stigi að
mun með næsta vori.
STULKUR!
Sérhveryðar, sem þarfast góðrar sauma-
velar og hefir enn eigi fengið neina af
þessnm nýustu, beztu og fullkomnustu,
er beðin aS gera svo vel að snúa sér með
póstspjaldi til Mr. G. E. Dalmak, 457
Main St.—-Vér höfum fengið hann til aS
bæta úr þörfum yðar með því aS selja ySr
vorár ágætu
Singer Saumavélar.
Hann gefr yðr allar upplýsingar um
þær. Eins og allir vita, eru það beztu
saumavélar, sem *il eru.—Um 11 miljónir
véla höfum vér selt.—3 af hverjum 4
saumavélu-n, er seidar vóru í heiminum
síðastl. ár, vóru Singer’s.
Borgunarskilmálnr mjög léttir.
Fyrir tilmæli Mr. Dalmans hefir fél.
látið prenta á íslenzku leiðbeiningar um
notkun þeirra, Látið hann njóta þess og
kaupiö af honum.
Tiie Sinpr lanf. Co.
W. D. ROSS. Manager.
WINNIPEG.
P A T E N T S.
and Reissuesobtained, Caveats filed, Trade
Marks registered, .Interferences and Ap-
peals prosecuted in the Patent Offlce and
prosecuted and defended in the Courts.
Fees Ilmlerate.
I was for several years Principal Ex
aminer in the Patent Offlce, and since re-
signingto go into private business, havs
glveu exclusive attention to patent matt-
ers.
Correspondents may be assured that 1
will give personal attention to the careful
and prompt prosecution of applications
andto all other patentbusiness put in my
hands.
Upon receipt of model or sketeh of in-
vention I advise as to patentability free of
charge.
“Your learning and great experience
will enable you to render tlie high-st ord-
er of service to jTour clients.”—Benj.
Butterworth, ex-Commissioner of Patents.
“Your good work and faithfulness liave
many times been spoken of to me.”—M.
V. Montgomery, ex-Commissioner of Pa
tents.
“I advise my friends and clients to
corsespond with him in patent matters.”—
Schuyler Duryee, ex-Chief Clerk of Pa-
tent Öffice.
Address: BENJ. R. CATLIN,
Atlantic Buii.din g,
Washington ’ D.C,
Mention this paper.
Er þetta sonr ydar?
lians hafði sagt honum fyrir að svona mundi
fara; en svo fanst honum þá í svipinn sem
ást sín til Maude væri svo sterk, að hún
mundi veita honum þrek til að hera jafn-
vel slíkt og þvílíkt sem þetta. En að Maude
skyldi ekki geta verið fædd í Uoston. Og
að faðir hennar skyldi vera slíkr ruddi.
kred fanst á sór sem hann væri einn af
þíslarvottum kristninnar, og hann efaðist nm
að Maude gæti skilið til fulls, hve stór-
'nikið hann var að leggja í sölurnar fyrir
hennar sakir. En hann ætlaði sór að þola
þetta alt, hvað sem kostaði, því að hún
var sjálf sigrherfangið, sem til var að vinna,
og i inum einkar suotra danshúningi var
Mande nú fallegri en liann liafði séð hana
nokkru sinni fyrri. Það var merkilegt, fanst
honum, hvað þessar stúlkur hór vestra höfðu
þó af því að búa sig svona vel.
Svo tók hanu loks til máls og sagði þeim
sína sögu, áheyrilega 0g hjartnæma sögu.
Honum ylnaði eftir því sem hann talaði lengr,
°S hann gleymdi okki að ásaka sjálfan sig um
hitt og þetta með vel völdum orðum, og lót
sem hann tæki sér alt þotta mjög nærri.
Sagði hann sannleikann?
V íst gerði hann það.
Er þetta sonr ydar? 123
Allan sannleikann?
I.angt, laugt frá því; ekki helminginn af
honum, ekki fjórða partinn, ekki tíunda part-
inn.
Ln hann sagði sannleikann svo sem sóma-
manni af góðu fólki samir að segja hanu. Og
þau hlýddu bæði á sögu hans, Maude og fað-
ir hennar, en þau hugsuðu mjög sitt hvað.
Hcnni fanst mikið um þá sálargöfgi, er veitti
honum þrek til að gera þannig uppskáan all-
an lífsferil sinn, og jafnvel varpa nokkurri
8Ök á móður sína, sem hann unni svo mjög.
Hún var alveg orðlaus af aðdáun.
Faðir hennar þagði líka, en hann var
í alt öðru skapi. Hans glöggsýna auga sá
lengra. Hans næma náttúruhvöt var skerpt
í skóla reynslunnar, og nú heitti hann
henni til að hera saman það er hann hafði
heyrt; lífsreynsla hans og eftirtekt léði nú
ímyndunaraflsins vængi hugboði, er þegar
áðr var vrknað í sálu hans, vakið af ótta
fyrir framtíð dóttur hans.
Þegar Fred þagnaði, lagðist hann með
andlitið fram á handleggina, en þá hafði
hann krosslagt á borðið, og sýndist hann
þegjandi ásaka sjálfan sig og beiðast vægð-
ar-dóms.
126 Er þetta sonr yðar?
legt um móðr yðar. Eg efast ekki um að
hún só góð kona—á sína vísu og frá sínu
sjónarmiði. Ég er hvorki að álasa henni
né yðr“.
Maude strauk hönd föður síns, og hýrn-
aði aftr yfir henni. Fred ræskti sig og
gerðist nú hressari í bragði, en hann hafði
áðr verið síðan hann kom inn í herbergið.
Það leit þá ekki út fyrir að þetta yrði
svo mikil háskasigling eftir alt saman.
Mr. Stono hélt enn áfram mjög rólega:
„Ég segist ekki lá móður yðar neitt;
en það breytir ekkert afleiðingunum af
uppeldi yðar á skapferli yðar og hugsun-
arhátt, ungi maðr. Hafið þér ekki sjálfr
hlæjandi sagt mór frá, að þegar yðr, sem
eðlilogt var af barni, langaði til að leika
yðr við litla drerginn matfangakaupmanns-
ins, þá urðuð þór annaðhvort að hræsna,
og láta sem yðr langaði ekki til þess, eða
þá þér urðuð að stelast til þess í laumi,
og segja móður yðar ósatt. Af hverju I
Alls ekki af því að drengrinu væri slæmr
drengr, sem mundi kenna yðr að ljúga, stela
eða af því að hætt væri við að þér mund-
uð læra nokkuð ilt af honum, heldr ein-
vörðungu fyrir það, að faðir lians seldi
Er þetta sonr yðar? 119
eða að tilfinningar hjartans hefðu enga yfir-
hönd fengið yfir honum og ráðbreytni hans
fyrri en hann sá hana aftr um kveldið, og
sá að hún var sorgbitin. Hún stóð auð-
sjáanlega í þeirri trú, að hann hefði veitt
henui eftivfór, fyrst vestr heim til honnar,
og þaðan hingað. Hvað gat það haft að
þýða, að vera að koma henni ofan af þeirri
trú aftr ? Og svo var þess að gæta líka,
að hætt var við að faðir hennar legði ekki
eins góðgjarnlega út þessi skyndilegu sinna-
skifti, ef Fred segði þeim nakinn sannleikann.
Mr. Stono gekk nú fram til þeirra.
Fred hafði ekki veitt honum eftirtekt fyrri
og vavð nú allfeginn, er hann sá hann, að
hann hafði ekki verið of hraðr á sór að
skrifta öllum sannleika fyrir Maude.
Mr. Stone tók um hendr dóttur sinn-
ar, sem hún hólt um kinnar unnusta síns,
og dróg hana til sætis á hvílbekknum við
hlið sér, lagði arminn um mitti henni og
sagði heldr óvingjarnlega, að Fred þótti:
„Hvað svo ?“
Það var eins og kaldabað steyptist yfir
Fred; og honum, vesling, var illa við
kaidaböð.
Fred stóð upp hálfsneyptr og settist á