Heimskringla - 02.07.1892, Side 3

HEIMSKEmGLA 0(3- OZLZDIlSr •WI3ST3SriI3EGí 2. JULI 1892.
Margrét.
Sönn saga.
En alt í einu datt lienni nokku'S i
hug, og þá var það að liún setti pað kyn-
lega skilyrði, að brúðhjónin bæði skyldu
vera í dalarbúningi og með giiinur tyrir
andlitinu meðan á vígslunni stæði. Ja-
kob reyndi að hafa hana ofan af þessu,
og sagði, að (1in unga grein rettgöfj-
innar,,—eins og hann kallað Lord Lang
úale—mundi aldrei fallast á pað. En
eftirlangt þjark varð hann að láta und-
an, og fór á fund tiivonandi brúðgumans
og lót hann vita petta skilyrði brúðar-
innar.
“Ég verK að reyna að vera eins ró
leg og mögulegt er, þvi ég farf á allri
minni skynsemi aK halda til að koma
þessu fram“, sagði Margrót við sjálfa
sig og hljóp upp i herbergi sitt, undir eins
og faðir hennar var skroppinn út úr
dyrunum, steypti yíir sig svartri kápu
með hetta á og mælti: “Mikill heilla
dagr var það fyrir mig, þegar mér hepn-
aðist forðum að stöðva liestana hennar
Sibyl Veraker, og, eins og hún sagði, a*
frelsa hana með því úr dauðans greip
um. Og þá bað hun mig að finna sig,
ef ég yrði einhvern tímai nauðum stödd
Nú er þaö sannarlega komið á daginn“,
Hún hljóp ofan stigann, leit inn
eldhúsið og kallaði til stúlku sem þar
var:
Betty, ef húsbóndinn skyldi
spyrja eftir mér, þá segðu aK ég hafi far
iðút í garðinn til að lótta mér upp“,
“Vertu viss ungfrú“, sagði Betty og
brosti hlýlega, “óg skal segja honum
það“.
Margrét brosti og flýtti sór út, og
steig inn í vagn, sem hún náði íá horn
inu á Cheapside, og þegar hún hafði
sagt manninum livert halda skyldi, sló
hann í klárana og keyrði alt hva’S af tók
2. Kap.
Þótt vegrinn væri ekki sem beztr
alla leið þangað til þau komu á Stóra
Russell stræti, hélt vagninn alt af liraðri
ferð, því vagnmaðrinn sparaði ekki að
hotta á klárana, til þess að verða ekki af
inni góðuborgun, sem Margrét hafð
lofað honum, ef liann yrði fljótr. En er
þau komu á stóra Rnssell stræti, sem þá
var eitthvert ið veglegasta stræti i Lund
únaborg og mestmegnis aðsetr tignar
fólks, lét hann klárana fara á harða
brokki, þangað til hann altí einu stöðv
aði þá fyrir framan mjög tígulegt hús,
stökk ofan af vagnsætinu, liringdi dyra
bjöllunni og snéri svo aftr að vagninum
til að hjálpa Margrétu ofan úr honum.
Eftir að Margrét hafði í snatri borg
að vagnstjóranum, hljóp hún upp stein
riði'S og spurði þjóninn, semhafði opn-
atS dyrnarog starði á hana, hvort Sibyl
Veraker væri heima, og var henni mikið
niðri fyrir.
“Já, hún erheima“, sagði þjónninn
“en ég hygg hún sé ekki viðlátin sem
stendr“.
“Ég er viss um að hún veitir m é
áheyrn“, sagði Margrét, “gerðu svo vel
að spyrja hana að því“.
Hinn hreini, mjúki málrómr yngis
meyjarinnar sigraði þjóninn algerlega og
hann sagði með mestu kurteisi: “Gerið
svo vel að koma inn, ég skal biðja Sam
bo að skila þessu“.
Hún fylgdi honum feginsamlega inn
biðherbergi; en það fór heldr en ekki
að fara um hana, þegar liann spurði hana
að heiti, því hún vildi fyrir hvern mun
leyna nafni sinu.
“Ég get ekki sagt yðr það“, sagði
hún og varð hálf-skelkuð, er hún sá að
þjónninn hleypti brúnum tortrygnislega;
en óðara flaug henni rúð i hug; hún vék
sér að honum og ligði í útbreiddan lófa
hans pening og sagði: “Segðu henni aK
stúlkan sem stöðvaði hestana, sé nr.uð-
uglega stödd, og vilji hafa tal af lieuni
sem allra fyrst“.
Það hýrna'Si yfir þjóninum, því bæði
voru peningarnir talsverðir, ogsvohafði
hann heyrt talað um þetta atvik með
hestana síðastliðið sumar.*
“Ég skal senda negrann til hennar
undir eins“.
Ilann flýtti sér burt og skipaði dá
litlum púkalegum negra-pilti að fara
með boð þessi. Piltrinn kom aftr að
vörmu spori og fylgdi Margrétu upp
skrautlegt steinrið og inn i mjög skraut-
legt herbergi á fyrsta sal. Veggirnir
og löftið var fagrlega málað, gólfið úr
póleruðum steini og fuglabúr með syngj-
andi fuglumhingað og þangað um her-
bergið, og á kostulegri ábreiðu
gólfinu láu tveir litlir, spansKir hundar
sofandi.
Margréti var fyrst svo dimmt fyrir
augum, þegar hún kom utan úr birtunni,
sem úti var, inn i þetta hálf-rökkva her
bergi, a* hún gat ekki aKgreint neitt þar
inni, en skjótt vandist hún svo þessari
þægilegu birtu, a« hún sá kvennmann
háan og tígulegan, ofr litiK eldri en hana
sjálfa, koma þvertyfir gólfiðog stefna að
sér, og við gluggann gengt sér sá hún að
sat miðaldra kona, góðleg ásýndum og
horfði á sig forvitnislega. Yngri konan
var Lady 8ibyl Veraker—sólin, sem allir
tignir yngismenn í Loi.don snérust um—
flugrík yngismær, frænka þeirra Lang-
dæia. Þessi unga hefðarmær, sem hafði
orð á sér fyrir afl vera nokkuð þrá og
sériynd, liafði nýlega að lögum orðið
sjálfri sér ráðandi, og ið fyrsta, sem hún
hafðitekið sér fyrir hendr var, að brjóta
sig undan öllum yftrráðum tveggja gam-
alla tengda-karla, sem höfðu verið til—
sjónarmenn hennar meðan hún var ó-
myndug, og ráða til sín gamla konu, Mrs.
Somercourt, ekkja eftir herforingja í
Navy. Hún settist svo að í þessu skraut-
hýsi sínu í London, og það var synd að
segja að hún neitaKi sér um þær skemmt-
anir, er borgin hafði að bjóða; það kom
örsjaidan fyrir, að hún léti sig vantaá
nokkurt ball eKa samsæti; og á leikhús
og kveldsamkomur fór hún, þegar hún
gat því meK ^jokkru móti við komið.
Og þar eð hún var, eins og áðr er sagt,
ung, fögr ogauðug, má svo sem geta því
nærri, að biðlarnir eltu hana í stór-hóp-
um; en hún gerði þeim öllum jafnhátt
undir höfði, ^af engum þeirra neitt veru-
lega undlr fótinn, en lýsri því yfir svona
upp í opið geðið á þeim, aS sér félli
þetta frjálsa líf alt of vel til þess, að láta
sér detta í hug að fara aS elska nokkurn
mann að svostöddu.
“Ó, hvað hún er ljómandi falleg!“
hugsaði Margrét með sér, og hafði ekki
augun af henni. Og það var engin furða,
þvi Lady Sibyl var sannarlega álítleg á-
sýndum. Allir andlitsdrættirnir vóru
einstaklega hreinir og aðlaðandi, augun
blá og makalaust hýr, hörundslitrinn
bjartr, hárið glóbjart, og, eins og þá var
Antoníus hefir vitaf! að Rupert var í
ástarfjötrum“, og hún roðnaði út undir
eyru, “og hefir þvi sýnt þaK drengskap-
arbragð. eins og hans var von og visa, að
taka upp á sig að uppfylla skilyrði föðr
þíns“. En óðar en hún sá, hve Margrét
tók sér þetta nærri, tók hnú hana í fang
sér, kyssti hana og mælti. uVertu ó-
hrædd, góða mín, þeir skulu ekki komast
að svona góðum kaupum. Þú mátt til að
setja þig á móti þessu!“
Ó, ég gerði það, þangað til mér var
sagt &ð ég með því kvæði upp dauða-1 Nú er einmitt sá tími yfirstandandi, er þér eigið að kaupa fót þau
dóm yfir þessum unga manni, og ekki | er Þér l)arfnist fyrir. °S auðvitað er sjálfsagt að verzla þar, sem fást bæði
beztar vörur og ódýrastar.
siðr, undið upp aftan í hnakkanum. Hún
var ekki farin a« klæða sig fyrir kveld-
iö og var þvi einungis í hvítum erma -
stuttum kjól, úr fínasta indversku mus-
líni, og iö svarta hálsbindi skar maka-
laust vel af við fannhvíta hálsinn, og inir
skrautlegu skór gáfu manni fullkomDa
hugmynd um, hve fætrnir vóiu smáir og
vel vaxnir.
“Hvers vegna, Margrét?“ sagði hún
í hljómfögrum einbeittum róm, tók í
hend liennar og smellti kossi á inn friða
munn. “Ég hélt þú værir gersamlega
týnd. Hvers vegna hefir þúaldrei kom
ið til mín?“ bæt.ti hún við og strauk um
leið af henni hettuna og lét hendrnar
leika um inabrúnu hárlokka.
Eg þorði ekki að koma. Eg frétti
hvað þú hafðistaöog hélt þú hefðir ekki
tíma til að sinnamér“.
“Ég hefi alt af nógan tíma til að
sinna lífgjafa mínum!“ sagði húnog var
auðheyrt aö hugr fylgdi máli. uHérna
sérðu“, sagðiliún og leiddi Margrétu við
hönd sér til konuDnar, sem sat við
gluggann, “hérna er stúlkan, sem svo
drengilega kom í veg fyrir að in fífl
djarfa, ópjállynda og hégómlega Sibyl
Veraker missti sitt elskulega líf!“
Margrét blóðroðnaði undir þessari
ræðu og varð enn feimnari en áðr, þegar
Mrs. Somercourt stóð upp og kyssti hana.
“Blessaöar, hlustið þér ekki eftir
þessu. Lady Sibyl gerir alt of mikið úr
pví“, gat hún um síðir ttuniö upp.
“Aldrei of mikið“, svaraði Lady Si-
byl. “Settu þig nú DÍðr héma hjá mér
og segöu mér hvað það er sem ég á aö
gera fyrir þig. Mérskildist svo á orð-
sending þinni, að það mundi vera meira
en lit'ð. ég hélt þó að þú hefðir verið
búin iið reytia nóg af andstreymi þessa
ll ÍM'S'*.
• !•'. - hi' 11 það i ú líka“, sagði Margrét
‘i é. i. a íi 1 i.ð þér frá erindinu í
fám orðiiin i.i n i- er ég hrædd um að
égveröit,: :•• ,gi. Já, ég er sannarlega
hjálparþurfi".
.Lady Sibyl tók í hönd henni og benti
henni á að byrja sögu sína, og gerði hún
þaö þegar, en þær hlýddu. á með mestu at
hygli.
“Rupert í liættu staddr! Flæktr inn
í Jakobíta-samsæri!” hrópaði lady Sibyl,
þegar Margrét haföi lokið sögu sim
reis á fætr og fór að ganga um gólf.
“Rupert“, sagöi Margrét í láguin
liljóðum, og horfði öldungis hissa í and-
)it vinkonu sinnar, sem var blóörautt og
bar vott um ákafa geðshræring. “Eru
til tveir menn sem bera það nafn? Mig
minnir að faðir minn nefndi hann í dag
Antonius?“
UÁ”, sagöi lady Sibyl, og var sem
henni hægðist að miklum mun. “Eg
vissi að þaö gat ekki verið, að Rupert
ætlaöi aö giftast þér, barn. Já, þeir eru
tveir“, sagði hún, eins og annars hugar,
“Rupert Lord Langdale og AntoníuS
bróðir hans—sönn ímynd ins forna hetju-
•kapar, og langt of góðr til að lifa á
þessari hégómans og losaskaparins öld.
En“, og henni flaug skyndilega eitthvað í
hug, “það er ómögulegt að hann sé á
bandi Jakobíta! Ég hefi margsinnis heyrt
hann lýsa yfir fyrirlitning sinni á öllu
ráðlagi þeirra og jafnframt draga engar
dulr á, að hann væri af alhug hlyntr Ge-
org konungi. En—bíðum við—bréfin
eru náttúrlega hættuleg fyrir Rupert!
Faðir þinn setti þá kosti, að annar hvor
bræðranna skyldi taka þig til konu. En
CARLEY BRO’S.
HIN MIKLA KLÆDASOLUBUD
458 MAIN STR. 458
HJER UM BIL BEINT t MOTI POSTHUSINU.
nóg með það, heldr yfir kbróðr minum
líka“.
„Hvernig víkr því við?” spurði
Lady Sibyl og bar ótt á”.
„Andstyggilegt—grimmdarlegt!”
hrópaði Mrs. Somercourt, þegar Margrét
hafði sagt þeim, hvernig 1 þessu lá. uAð
neyöa þig til að eiga mann, sem þú þekk
ir ekki lifandi vitund, mann, sem þú
ekki tinu sinni hefir séö. Þaö er alveg
fráleitt”.
uÉg þekki hann”, [sagði Margrét og
blóðroðnaði, uþótt hann ekki pekki mig.
Eg sáhr. Langdale tvisvar sinnum isum-
ar, sem leið, og—og—”.
Honum leizt mjög vel á þig, litla
norn!” sagði Lady Sibyl og hló galsa-
lega. „Ettir að þú fórst, leitaði inn ást
sjúki vesalingr að þér eins ogsaumnál!
Og svo flúöi hann á náðir mínar, og
klagaði fyrir mér, að fallega sveitar-
stúlkan með gráu greindarlegu augun,
hefði faríð á burt með hjarta sitt. Og
svo þorði ég ekki einu sinni að segja
honum hvað þú heitir, því þú, harðhjart-
aðanorn, heföi bundiö tungu mína! Því
bannaðir þú mér það?“
uAf því að þaðvarrétt. Það er svo
mikið djúp staðfest okkarimilli, ég er
að eins rétt og slétt pappírssala dóttir,
Það—pað hefði aldrei getað látið sig
gera!”
„Stærilæti, stærilæti” sagði Lady Si-
byl og ógnaði henni með fingrunum.
uEn það gerir nú ekkert til, alt verðr
eins og það á að vera, og Antoníus, sem
hygst gera öörum dæmalausan velgern
ing. gerir i rauninni nust góöierk á
sjálfum sér.
uNei, ég vil ekki liafa þaö”, sagöi
Margrét með grátraust, upví sjáðu til,
elsku góða Sibyl, hann hyggr að ég al
þýðustúlkan, giftis sér, óþektum mann-
inlim, aðeinstil að ná í tign og auðæfi.
Hvaöa hugmyndir heldrðu hann geri
sér um upplag mitt”.
uEn þær hugmyndir munu hverfa
sem annar reykr undir eins og hann fær
að sjá framan í þig, barnið mitt”, sagði
Lady Sibyl,
uEn ég ætla alls ekki að láta hann
sjá framan í mig”, sagði Margrét, og leit
UPP- „Vegna bróðr míns og Lord Lang-
dale hefi ég ásett mér að ganga gegnum
giftingaa-siðina og vera sjónarvottr aö
því, að þessi ólukku-bréf verði á bál bor-
in, og aö því búnu ætla ég að hverfa! Eg
ætla mér ekki að búa saman við mann
minn fyrr en lrann hefir beðið mín, eins
og siðr er meðal elskenda. Mér hefir
hugkvæmst ráð, sem máske er nokkuð
glæfralegt, en sem ég býzt við að geta
komið í verk. En ef ég þarf á meðhjálp
að halda, leita ég til yðar, góðaLady”.
[Framh.].
Og af því að vér búum sjálfir til klæðnað þann er
vér verzlum með, getunr vér sparað það sem klrcðagerðarmenn leggja alment
á verkið, og erum því fœrir um að selja yðr fötin eins ódýrt og klæðasölubúðir
fá þau í innkaupi. Vér liöfum allar mögulegar tegundir af fatnaði svo sem
Haldgóð og lagleg slitföt, og allar tegundir af fínum tízkufötum. Allt með
mjög góðu verði. Hattabyrgðir vorar eru hinar langmestu sem borgin hefir að
bjóða. Vér höfum íslending í búðinni, sérstaklega vegna íslendinga.
Enginn urgangbfatnadur I
Sama verd l’vi‘ir alia I
Látið ekki bregðast að koma til
CARLEY BRO’S
NEW MEDIOAL HALL,
56» IIAI \
STRKET, C IIOR\ A
— Ný yf og eðul,-
McWTKLlAM.
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUREINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sérstaklegt athygli gefið^^l
HEIMSÆKIÐ OSS.
Næsteftir spurningunni um að prýða
til hjá sér innanhúss, verðr þýðintrar-
nresta málið á þessari árstíð um GÓÐA
SKÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að
fylgjast að á þessum tímum, ef aögengi-
I legt á. að vera. Ef þú þarft aö kaupahér
ST GVÉL og SKO, KOFFORT, og
HANDTÖSKR, þá kemr þú í engabúð,
sem lætr sér nægja eins lítinn söl a-góða,
eins og vor búð, ef þú ertáskrifandi þessa
blaös, segiö osstil, er þér kaupið af oss,
hvort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér
bezta verð.
558 MiIN STEEET.
Telepliono 0 4i>.
P. O. Box «»
Office and Yard: Wesley St. opp.St. Mary St., close toN. P. & M.Ry. Freight Offices.
GEO. H. BROWN & CO.,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c,
ZB_A_XjXD“CTIEI.
aldýðubuðin.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. lOprc. afsl&ttur af Dry Goods og fötum'fyr-
ir peninga út í hönd.—Bændavörur teknar sem peningar.—KomiðJ^einuJJsinni'til
okkar, og þá komiö þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
FASTEIGNASOLU-SKRIFSTOFA.
D. CAMPBELL & CO.
415 Main Str. Winnipeg.
— S. J. Jóhannesson special-agent. —
Vér höfum Qölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjörn
ustu borgunar-kjörum, fyrir vestan Isabel tSr., fyrir norðan C. P. R. braut og
uðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti tími til að
festa kaup á lóðum og húsum, því að alt bendir á að fasteignir stigi að
mun með næsta vori.
7d Úr frelsisbaráttu ítala.
Missori, Pignatelli og Landolfo ryðjast nú
þangað; þeir snúa bökum saman og veita
fjórir þannig viðnám öllum þessum sæg,
en flestum höggum er bein: að honum í
rauðu treyjunni. Það var ekki ónýtt ef
hægt væri að ná honunr ! Hann var meira
verðr en öll Neapólsk sigrvinningamerki
samanlögð. En það er ekki við lömb að
leika, því þegar Medici loksins kom til að
leggja sigrveginn fyrir fætr Garibalda, lá
hávaðinn af skotn önnunum fallinn í valinn.
Skamt þaðan er bardaginn var skæð-
astr stóð þorpið Graziella. Þennan dag óx
Þ»ð svo mjög, að slíks vóru ekki áðr dæmi.
En það Var heldr fljótræðis-smíði á þessum
nýbýlum—þak og veggir vóru úr venjuleg-
um seglstriga. Þangað vóru allir inir særðu
menn bornir. Ungmeyjar frá Trapani og
Caltanisetta gengu undir börunum. Þær
höfðu fyigt lausnarhernum eftir frá Palermo.
Margar meðal þessara ungu og fjörugu kvenna
vóru rauðhæxðar og áttu þær kyn sitt aö
rekja til Norðrálfumanna. Búningr þeirra
er mjög skrautlegr ; frammjóir skór, gull-
saumaðar treyjur, klæðiskjóll alsettr paljett-
U1», rauðr að lit, og í hárið eru fest rauö
Ur frelsisbaráttu ítala. 77
silkibönd og gull-nisti. Þær vóru ekki eins
fagrar eins og Barcellona smalastúlkurnar,
en vöxtrinn er braustlegri og þær geta bor-
ið mciri þunga á höfðinu, en nokkrar aðr-
ar sykileyskar konur. En sökum þess drag-
ast saman á hálsinum stórir bólgusveppar,
sem afskræma hræðilega þessar meyjar, en
þær þykjast af þeim. Það er heiðrsteikn
vinnuseminnar. Því stærri sem svepprinn
er, því meiri er heiðrinn, og hégómagirni
þeirra er að eins innifalin í klæðaburði.
I hjúkrunarhúsum þessum mátti einnigsjá
konr í svörtum ullarkjólum með hvítt traf
um höfuðið: inn alkunni búningr „miskun-
sömu systranna". Þær vóru flestar af inum
göfugustu ættum á Sykiley, t. d. furstafrú
Verdure, hertogafrú Cesaro, prinsessa Pigna-
telli, systir Monteleone fursta og ýmsar
fleiri konur jafn-tíginbornar. Þessar konur
ásamt öllu hjúkrunarliðinu, stóðu undir um-
sjón Alcínu Florio.
Engin af dætrum Sykileyjar vann lausn-
arher eyjarinnar meira gagn en Alcína með
inni nákvæmu hjúkrun er hún lót sjúkum
og særðum í té, enda bar engin annað eins
hrós úr býtum og hún og engri var sýnd
önnur eins virðing. í hvert skifti sem al-
80 Úr frelsisbaráttu ítala
I miðju skemtigarðsins, sem minst er
á í byrjun sögu þessarar, er stór auðr hlettr;
þar er spilað á „harmoníku" frá kl. 3—5
síðdegis sunnudag hvern. Rétt í því að ég
og Garibaldingarnir sem með mór vóru,
vorum að ganga inn á blettinn, mættum
við fólkinu, 8em hafði fengið fólögum mín-
um svo mikillar undrunar og gleði, eins og
drepið er á í inngangi þessarar frásögu.
Vaguinn stanzaði og gleðióp hljómaði frá
honuni. Ungr maðr, grannr og nokkuð föl-
leitr, stökk út úr vagninum, hljóp til okk-
ar og þrýsti Garihaldingunum að brjósti sér
með vinstri hendinni. Svo snóri hann aftr
að vagninum og lyfti, líka með vinstri hand-
legg, ungri og forkunnar fagurri konu niðr
af vagnþrepinu. Augu hennar vóru dimm
eins og nóttin og brosið blítt og bjart eins
og sólarljóminn. Þannig blotnaðist mér sú
virðing að kynnast þeim hjónum Landolfo
Stechi og Alcínu Florio. Hún hafði efnt
orð sín : hún var honum hægri hönd.
Eg átti erfitt með að líta af litla drengn-
um þeirra. Hann var eins klæddr og Gari-
haldi venjulegast er á myndunum. Oghann
hót Giuseppa i lröfuðið á guðfóðr sínuin á
Capri-eyjunni. ENDIR.
8. pýddi.
LEIÐRÉTTING: Á æðimörgum stöðum
framan af sögu pessari stendr Palmero, á að nera
Palermo. I síðasta bl.!: Hagnau fyrir Ilaynau,
og Breseia fyrir Bretcia.
TJr frelsisbaráttu ítala 73
gæta þess að fylkingin riðlaðist ekki. En
þessi skipan kom í hága við gamla van-
ann að riðjast áfram hver sem betr gat,
til þess að láta óvinina ekki sleppa úr
greipum sór.
Aðr en Medici fókk váðrum til að reiðast
óhlýðni manna sinna, sá hann stóran
rykmökk þyrlast upp og stefna á hægra
fylkingararm sinn, og hann heyrði glögt
hófadyn úr þeirri átt. Hann sá að menn
sínir skipuðu sór til varnar í snatri, eins
og þeir byggist við aðsókn riddaraliðs1]
Hann skipaði strax tveimr sveitum úr
vinstra fylkingar-armi að hraða sér til liðs
við þá, en í sama bili sá hann annan ryk*
mökk þeytast upp í loftið og stefna þang-
að, og úr honum rigndi bæði járn og eldr.
Það var líkast þvf sem óvinaherinn
hefði spent inn hæði brjóst og maga til
þess að geta seilst þess lengra með hönd-
unum, og í þessari svipan var ekki ann-
að sýnna, en að hann mundi ná öllum
her Medici í sína helj'ar-árma. Og hann
örvænti, þegar sá menn sina stanza og
snúa á flótta, og óvinaherihn, sem fékk
liðstyrk hvaðan æfa, bruna á eftir þeim
með háværum gleðiópum, sem þegar báru