Heimskringla - 07.09.1892, Blaðsíða 3

ZESCZEIIftÆSIKimTa-Ij-A. OG- OLZDinST WIITITIPEG- V. SEPTBE 1092.
félögin. Pað er víst af f>ví að fá
mína margj>ráðu beiðm uppfylta,
nefnil.: kyrkju bygða.
Ég ráðlegg nú að slðustu höf., ef
kann skyldi rita oftar 1 blöðin, mér
eða þeitn ísl. lút. söfn. I S. h ork
viðvíkjandi, að liann pá aðgæti að
hafa sannleika, en forðast ósannindi,
rangsleitni af öfund uppsprottna,
pví við má búast, að sá óaðgætni
falli fyrr eða siðar á sjálfs sín bragði
og, ef til vi 11, meiði sig illa.
Ath. Hafi höf. greinarinnar
fengið frá Utah efni til sögu sinnar,
pá muni hann, að ekki er sagt, að
allar fréttir séu sannar, pó sagðar
séu.
Spanish Fork, 27. Ágúst 18ö2.
B. liunólfsson,
ev. lúth. Missionary.
Það framanskrifaða, sem viðkemr
peim ev. lút. söfnuði 5 SpanishFork
og missjóns-verki Mr. R. Runólfs-
sonar, vottum við undirskrifaðir að
só sannleiki, ásamt alt paðframan-
skrifaða, að svo miklu leyti við bezt
vitum.
Sœm. Jónsson, djákni
Bjarni Bjarnason,
Eyjólfr Ouðmundsson,
Magnús Einarsson, djákni,
Sigurðr Arnaso i, fóhirðir safn.
Býðr nokkur betr?
Síðan í Marz í vor hafa staðið í
Heimskringl. og Öld. pessar ofan-
málssögur (auk endisins af sögunni
„Pólskt blóð“):
„Fórninu. Eftir Aug. Strindberg.
„MargriF. Sönn saga pýdd.
„Leidd í kyrlcju“. Eftir Þorgils
Gjallanda.
„Á leiðinni til /cyr/cjunnar11. Eftir
M. S/ceibro/c.
„Dáleiðslu-tilraun''. Saga pýdd
úr London „Truth“.
„Góðr er hver genginnu. ísl.
saga eftir Winnipegger.
Alls sex sögur, er samsvara 100
blaðsíðum (neðanmáls) með smáletri.
Neðanmáls i blaðinu á pessum
tíma hafa staðið pessar sögur:
„ VestrfarinnH. Eftir II. II.
Boyesen. 74 blss.
„Xjr frelsisbaráttu Ilala“. Smá-
sögur eftir Aug. Blanche. 84 bls.
„Æ'fintýrið i Haga-garðinumu.
.Eftir Aug. Blanche. 10 bls.
„/ dauðans greipum“. Þýdd
saga. 26 bls.
„Er þetta sonr yðar?il Eftir
Helen Gardener. (Vel hálfnuð) 214
bls.
Alls 404 bls.
Alt petta (auk ótal fróðlegra og
skemtilegra ritgjörða, sem eru í
blaðinu) og par að auki blaðið til
ársloka, fá peir sem nú senda oss
#1.
Þetta er lítið sýnishorn af pví,
hvernig „H/cr. og Ö.lt hefir skemt
lesendum sínum síðasta missiri.
Nýjar og spennandi sögur koma í
blaðið framvegis.
SKIPSTRANDIÐ
við Robbs-ey.
Eftir Linn B. Mee/cins.
„Nógunákvæm. Það eru engin
veikindi á pessari eyju, eins og pið
vitið mjög vel. Henry var stál-
hraustr alla sína æfi, prngað til
hann giftist, en eftir pað töldu kon-
an og læknirinn, sem kom hingað í
fyrra sumar, honutn trú um, að liann
væri hjartveikr og yrði annaðluiort
að segja upp pjónustu sinni hér eða
deyja. Og hann sagði upp, bján-
inn svarna, og fór! Eg hefi ekki
talað við hann nokkurt orð síðan og
mundi ekki gera pað, pótt hann
lægi á banasænginni. Allar vonir
mínar snérust um pennau dreng.
Ilann hefði orðið formaðr hér; en
hvað er hann nú? Bara stór kálfr,
prælbundinn við tvo svuntu strengi!
Er pað hjartveiki? Nei, hngleysi
er pað, skal ég segja ykkr, og
ekkert annað en hugleysi“.
Sjaldan hafa sex menn verið jafn
óánægðir. Þeir reyndu að verja
fólaga sinn, en pað varð alt árangrs-
laust; kafteinninu varð æ reiðari og
reiðari. Nú pögðu peir allir. Kaft-
einninn reykti í gríð, en fólagar
hans reyndu að sýnast rólegir.
„Ég hygg ykkr langi t:l að vita,
hvers vegna ég hefi farið á fund
ekkju Merlings“, hélt kafteinninn
svo áfram í hálf-fyrirlitlegum róm;
hún er frænka Joe Black, sem
stendr til að verða ráðandi maðr nú
um tíma yfir á meginlr.ndinu, og
læknirinn ráðlagði henni fastlega að
dvelja nokkurn tíma hér á eynni sér
til heilsubótar. Hún parf að hafa
eitthvað fyrir stafni meðan hún er
hér, og við veitum henni kensluna
við skólann“.'
Nú gátu inir skappungu menn
ekki lengr á sér setið. Þeir stukku
allir á fætr í einu, eins og sprengi-
kúla hefði fallið niðr mitt á meðal
peirra.
„t>að er pó sjálfsagt ekki mein-
ingin, að hún eigi að taka skólann
af konu Henrys“, sagði Fow f mik-
illi geðshræringu.
„Jú, pað er einmitt svo“.
Þeir mótmæltu allir pessum að-
förum með mestu ákefð.
„Það er árangrslaust að mögla“,
sagði kafteinninn. „Þetta er pegar
afgert. Við höfum gert nóg fyrir
Henry, að út.vega honum atvinnu
hér, sem hann svo kastaði frá sér.
Kona hans er ekki ættuð héðan. Og
pað er bezt hann hafi allan veg og
vanda af að sjá henni farborðí-. fyrst
hann tók hana að sér. Það er ekki
svo að skilja, að ég beri illan hug til
konunnar, en iiiir ráðandi menn fyr-
ir liandan sögðu, að Mrs. yrði að fá
kénsluna, og pað er líka orðið; ég
hefi verið að hjálpa henni til að
flytja sig hingað“.
Þetta var slæmr endir á spaugi
inna spaugsöiru. Þeim var of mik-
ið niðri fyrir til að geta haldið sam-
talinu lengr áfram, og sinált og
smátt tíndust peir allir á burtu.
II.
Sumir tala enn pá um Nóvem-
ber-storminn pað ár. Hann peytti
meira en fjörutíu bátum á land;
og á mörgum af inum 165 björg-
unarstöðvum biðu menn tilbúnir
tímum saman í kvíðafullri eftirvænt-
ing. Ef björgunarmennirnir hefðu
ekki til verið, hefði meira en hundr-
að mans orðið herfang ins æðandi
hafs, en augliti til auglitis við kulda
og dauða, sýndu pessir hugprúðu
menn slíkt dæmalaust hugrekki og
pá óeigingjörnustu hjálp, sein
nokkru sinni hefir verið dæmi til,
og settu sig um aldr og æfi á bekk
með mestu mikilmennum mannúð-
arinnar í sögunnar ríki. Heldra
fólkið með 12 stunda minninu las
greinilegar fróftir um petta óveðr í
blöðunum morguninn eftir, c.g hafði
svo gleymt pví, svo sem að sjálf-
sögðu, um miðdegisverðartíma sama
daginn.
Útlitið á Robbs eyjunni var heldr
undarlegt strax um morgunjnn.
Sólskin var dauft og gulleitt. Um
kl. 9 tóku dimmir skýflókar að
peytast upp á sjóndeildarhringnum
hór og hvar, og um miðdegisbil var
skollið á rokveðrs misvindi, sem
pyrlaði sjónum hvítfyssandi upp í
loftið, og slengdi kolsvörtum ský-
bólstrunum um himinhvolfið. Regn-
ið streymdi niðr I afarstórum drop-
um svo ótt og títt að inn gljúpi
sandr hafði ekki við að drekka pað
t sig, Svo sló alt í einu í dúna-
logn og stytti upp og rak svo aftr
á pegar minat varði úrhellis-
rigningu og rokveðri, sem barði vatn-
ið í hverja einustu smugu, og hver
lifandi vera, sem úti var, reyndi að
levta sér skýlis. Á björgunarstöð-
iniu sióðu allir mennirnir við glugg-
ana oir reyktu—og reyktu og litu
út’uiii gluggaua. Nú sýndi fyrsta
úrið, að sólarlag væri komið, en bik-
svartr ský-veggrinn við hafsbrúnina
huldi sólina sjónum peirra, og peg-
ar hún seig til viðar varð rökkrið
að niðamyrkri og regndroparnir
urðu að stórum haglmolum, sem
lömdu utan húsin og ultu og ofan
af pökunnm eins og byssukúlur.
Um petta leyti gekk litli maðr-
inn inn í herbergið og var hann
kominn í skinnföt og vatnsstfgvél.
„Siæmt veðr, Tom“, sagði kaf-
teinninn.
„Já, kafteinn. Ég held að sandr-
inn fjúki ekki upp um mann í nótt.
Piltar! máske einhver ykkar vilji
standa á verði?“
„Mig gleðr að heyra að pú hugs-
ar svo“, sagði latigi maðrinn.
„Ó, pað gerir ekkert til. Við
verðum líklega allir skírðir áðr en
pessi nótt er öli. Grynningarnar eru
voðalegar á að sjá, og hainingjan
hjálpi hverjum bát, sem nærri peirn
kemr. Góða ivótt, félagar!“
„Góða nótt, l'om!“
Varðstöðinni á Robbs-eyjunni er
nokkuð öðruvísi háttað en annarst-að-
ar ineð fram Atlantshafs-ströndum.
Strandlengjan, senn fara purfti um,
var ekki tveggja inílna löng, og
var pví að eins einn maðr látinn
standa vörð í einu. Tom var fyrstr
úti. Hann liélt á ljósbe’-anutn og
vitalampanum. En nú var haglélið
orðið að snjódrífu og lýsti pví ljós-
ið af ljósberanum að eins örlítinn
blett í kring um sig og fyrir utan
pann blett var preifandi myrkr. í
skaplegu veðri var ekki svo ilt að
standa á verði, en pessa nótt var pað
ekkert sældarbrauð. Vindrinn óx
ákaflega. Það var eins og storm-
guðinn hefði breytt loftinu í Her-
kúlesar-svipu, og hann sveiflaði
henni til hægri og vinstri,aftr á bak
og áfram, í tröllauknu eirðarleysi,
eins og hann hefði ásett sér að snúa
upp og niðr á allri náttúrunni. Oft-
ar en einu sinni slengdi ofviðrið
aumingja manninum niðr í renn-
blautan sandinn, en haun stóð að
vörinu spori upp aftr og stretitist
áfiam gegn vindinum. Þú, minn
kæri herra, sem átt laglega upphæð
á bar.kanum, hefðir ekki tekið í mál
að vera parna úti eina klukkustund
í pessu veðri fyrir $40. En pessi
maðr gerði pað fyrir $40 um mán-
uðinn—pakkir séu örlæti ríkustu
stjórnarinnar í heiminum !
Að fjórum klukkustundum liðn-
um kom hann til baka aftr og ann-
ar var pegar út sendr. Þegar 4
klukkustundir vóru aftr liðnar kom
hann aftr til baka liálfdauðr af
vatnsbarningi og preytu. Og pá
var inn priðji látinn fara út í bleyt-
una, liríðina og storminn; hann reif
sig áfram móti vindinum, datt og
stóð á fætr aftr, en hann horfði sí-
felt til sjávar til pess að vera við
pví búinn að vara hvert illa statt
skip við hættunni.
Það var sextlu Og fimm mínútum
fyrir dögun, að pessi varðmaðr pótt
ist sjá ljósgeisla hór um bil hálfa
mílu frá grynningunum. Hann
klifraði upp á sandhæð nokkra og
horfði og horfði , en snjódrífan var
svo pétt, að hann gat ekkert séö frá
sór. En alt í einu heyrði hann
hljóð. Hann var alveg viss um, að
sér hefði ekki misheyrzt, og svo
heyrði hann skot og pað tók af all-
an efa. Og áðr en bergmálið hafði
svarað skotinu, var hann búinn að
kveikja merkiljósið.
í tvær mínútur klauf inn skæri,
rauði logi loftið og sendi geisla
sína víðsvegar. Og 3vo kveikti
hann aftr, og f tvær mínútur enn
putu inir aðvarandi geislar út (
geiminn, og pá var svarað með
byssuskoti.
Vargmaðrinn tók nú til fótanna
og hljóp eins og fætr toguðu til
varðstöðvanna.
SPARID YDR PENINGA
með pví að verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vór bæði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S HANSON,
CANTON - - - - N. DAK__________
NEW MEDIGAL HALL,
568 MAIN STREET, HOIi\ A IIIcHILLIAM.
----±sý Lyf og meðul,---
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUR;—EINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sórstaklegt athygli [gefið^g-^
HEIMSÆKIÐ OSS.
13oiiiiiiion oi* Oanada.
Aliylisjarflír okeypis fyrir miljonir manna]
200,000.000 ekra
af hveiti- og beitilandi i Manitoba og Vestur Territónunum i Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, naegí af vatni og skógl
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umhúið.
ÍhINU FR.JOTSM BGLTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi ög beitilandi
—hinn viðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
»
Malm-nama land.
öull, sllfur, járn, kopar, salt, stelnolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi
eldiviSur pvi tryggður um allan aldur.
J VKXBKAIT FRÁ HFI TIl, HFS.
Can&da Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vik Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
Irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada tii
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjcmama beltisins eptir pvi endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hÍL
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt I e p ts 1 a g .
Loptsls.gið í Manitoba og Nortivesturlandinu er viðurkennt hið hellnæmasta |i
ámeriku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staé'viðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyijireins ogsunnarí landinu.
SAHHA\l»SSTJOKXI\ I CAIADA
geúnr hverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmann. «em hefð.
fyrirfamilíu að sjá
ÍÖO ekrur a t landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á iandinu og \ /ki þau
A þann hátt gefst hverjum manni kostur áað verða eigandi sinnar ábýlisiarðar og
sjáífstæður í efnalegu liiliti.
Kafteininum hafði ekki komið dúr
á augu alla nóttina. Hujrr hans(
stefndi til sjávar. Hann stóð alt af
við gluggann og einblíndi út í
myrkrið. Hann heyrði skothvellinn
og póttist sjá merkiljósið.
Hann stökk upp og grenjaði með
svo hárri röddu, aðyfirtók ið prum-
andi brimhljóð: „Af stað allir!“
Alt komst óðara á flugferð. Stóru
dyrunum var peytt upp á gátt og
björgunarliátrinn, sem beið svo tign-
arlegr uppi á fjórhjóluðu kerrunni,
var í samavetfangi kominn af stað
til strandar, dreginn afsex möanum
(Framh ).
INLGXZKARXYLGXDTR
Manitoba og canadiská Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stærst er NTJA fSLAKD licgjandi 45—80 milur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestiur frá Nýja slandi, i 30—35 mílna fiarlæcð
er ALPTAVATNS-STLENDAN. - báttum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur ligeja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. ADGYLE-NTLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞÍNG-
VALLA-NYLENDAN 360 mílur i norttvestur frá Wpg., QU’APPELLE-NT-
LENDAN um 20 mílur swSur fráÞingvalla-nýlendn, og ALBERTA-NÝLENDAN
um 70 mílur norðuc frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. I siðast •
töldu 3 nýleudunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Prekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skiiía
nm það:
Thomas Beunett
|DOM. GOV’T. IMMIGRATION AGE. H
Eða .15- I -• Baldwlltson, (Islenz/ur umboðsmaðt: .)
DOM. GOVT IMMIQRATION 0FFICE8
innipeg, - - - Canada.
210 Er þetta sonr yðar?
ráð fyrir að hann hefði einhvern rótt þar
öðrum fremr. Svo hann hólt áfram að stara
á inn særða mann, og hólt þessu sama vel-
vildarbrosi á vörunum. Svo snéri hann sór
að lækninum og sagði:
„Ákaflega hugðnæmt tilfelli. Finnst
yðr ekki það ? Fyrsta, sem óg hefi sóð þess
kyns. Þegar hann hnó alt í einu magn-
þrota niðr, það var eins og þegar aðal-úr-
lausnin ken.r fram í sorgarleik. Skyldi
hann halda lengi áfram að draga andann
úr þessu ?“
Læknirinn horfði á Fred Harmon nokkra
stund áðr en hann loks svaraði: ,,Ef til
vill nokkrar klukkustundir; en líklega samt
varla svo lengi-. Hauskúpan er efalaust klof-
in, og—ef yðr er nokkuð ant um manninn,
þá er yðr hozt að tefja ekki. Sækið vini
hans hingað hann verðr aldrei fluttr héðan
hurtu lifandi. Voslings maðrinn. Óham-
ingja hans virðist hafa verið það, að hann
gat ekki gert sig skiljanlegan á sinni bjög-
uðu ensku. Það er óvenjulega sorglegt til-
felli, eftir því sem óg gat skilið á frásögn
lögregluþjónsins".
„Mjög sorglegt, mjög sorglegt!“ svar-
aði Fred ósjálfrátt, og gekk út; hann var
£r þetta sonr yöar? 211
fjarska þakklátr forsjóninni, sem hafði veitt
honum að sjá áhrif af skammbyssu-skotsári
á höfuðið, klofna hauskúpu og in ýmsu
sýnilegu merki kvalarinnar, sem af þessu
leiddi.
„Veslings maðrinn!" sagði lögreglu-
þjónninn; „ég vildi ég hefði komið ofrlítið
fyrri þar að, ég hefði líklega getað bjargað
lífi hans“.
„Veslings-maðrinn!" hugsaði læknirinn
með sér. „Alt, sem óg get gert úr þessu, er
að reyna að sefa kvalir hans. Veslings-maðr-
inn! hann lítr svo góðmannlega út“.
„Ákaflega hugðnæmt tilfelli“, sagði Fred
Harrnon við sjálfan sig, er hann gekk eftir
strætinu buvt frá lögreglustöðvunum. Fyrir-
burðirnir, sem báru vott um kvölina, komu
svo skipulega fyrir í röð hver eftir annan.
Hvernig fætrnir riðuðu undir honum; hvern-
ig hann bar í fyrstu sársaukann við skoðunina
á sárinu; hvernig fætrnir biluðu hann, og svo
maginn, og svo að sjá taugarnar þegar hann
fórað hljóða—það var dæmalaust hugðnæmt—
heilmikill viðauki við reynslu-þekking mína.
Það var gott að ég fór á stað svoa út í bláinn;
en um fram alt er það vænt, að ég skuli geta
skemt huga mínum við alla slíka smámuni.
214 Er þetta sonr yðar?
tekið sér sæti fram við dyrnar, vildi gera svo
vol að koma fram hingað, þá er oss ánægja að
hjóða 'nonum sæti hór uppi á pallinum. Gerið
8V« vel, Mr. Harmon!“
Fred hristi höfuðið; en hinn lagði að hon-
um því fastara. Fred fanst þetta illa til fund.
ið afhonum. Loks stóð hann upp og mælti:
„Svo mjög sem það mundi gleðja mig að
þiggja heiðrsboð yðar að taka mér sæti á
pallinum, þá verð ég þó að afþakka það. Ég
hefi, því miðr, heitið mér á annan stað; ég
kom að eins inn hingað nokkur augnablik, en
verð rétt hráðum að fai-a aftr“.
„Áðr en þór farið, mundi það gleðja oss,
,ef þór vilduð gefa oss skýrslu um yðax sálar-
reynslu til hjálpar og huggunar og upphvatn-
ingar öðrum, sem kunna að vera hór viðstadd-
ir oss ókunnir; nöfn þeirra þekkjum vér ekki,
en velkomnir eru þeir hér allir, eins og þeir
á sínum tíma munu velkomnir verða í náðar-
innar dýiðarríki". Og um leið og ræðumaðr
mælti þetta, lyfti hann höndinni og henti upp
í framloft salsins, eins og hann ætti von á
himneska dýrðarríkinu þar uppi á loftinu sér-
staklega.
Fred þótti þetta alt mjög skrýtið. Hann
rendi skyndilega hugaiaugum yfir „sálar-
Er þetta sonr yöar ? 207
og ég býst við þeir haldi þeim svo hjá sér
svo lengi sem þeir hafa lyst á, eða svo
lengi sem þeir eru óhræddir um sig; og
hvað geta þeir svo annað gert, en að senda
þessar viðrstyggilegu stelpur aftr til ætt-
kvíslarinnar, sem þeir rændu þeim frá? Þeir
mega til.....En hvernig fórst þú að gera
annan eins hlægilegan hégóma og þetta þér
að áhugamáli ? Lætr Mrs. XV— þetta líka
til sín taka? Ég hýst við því. Nú, vita-
skuld, það gerir svo sem lítið til......
„Það er inndæl stúlka hún ,Paulína þín
hlessunin*. En—það er of snemt fyrir mig
að minnast á það núna........“
Mrs. Harmon brosti, er hún las bróf
þetta. Fred vígðr og kvæntr Paulínu ! Ha,
lífið hefir sinn sætleik, og hætir þeim upp
þolinmæðina, • sem brugga og bfða.
Næsta dag síðdegis stóð Fred Harmon
frammi fyrir speglinum í herbergi sínu í
Grand Pacific hótelinu og var að hnýta
snyrtilega hvítt línbindi að hálsi sér. Það
lék ánægjubros á vörum hans yfir útliti sínu
í speglinum.
Það var of snemt enn að fara út í heim-
sóknir. Fólk hér vestra hafði svo heiðing-
lega matmálstíma, og reif svo í sig matinn,