Heimskringla - 14.09.1892, Blaðsíða 3

IHCIEIIMISIKIRIirsrG-LA OCG OLX3I3ST ‘W'IN'iq'IPEG-; 14. SEPTBE1892,
andi, en f>á f>urfa f>eir, er ætla að
stunda fiskiveiðar, afi koma til mín
að fá leyfið og borga f>að um leið,
eftir f>ví sein þá verðr um samið,
pví fiskveiðagjaldið og allar skýrsl
ur f>urfa að vera komliar frá mér
fyrir næstkomandi nýár, f>að er að
segja, ef ég verð við f>etta |>ægilega
og og feita embætti lengr en til
viss tíma kotnandi haust. Pag fer
ekki þegjandi fram hjá ykkr, mtnir
kæru Ný-íslendingar, ef breyting
verðr á tollheiintumönnum.
Jóusnesi, 27. Ágúst 1892.
Stefán Jónsson,
Fishery Overseer.
SKIPSTRANDIÐ
við Robbs-ey.
Eftir Linn 71. Meehins.
Öllum var kunnugt um, hve
hættulegt var að leita lands. Það
var hægra að komast, út en mik-
ið hættulegra. Henry virtist ekki
liafa eins mikið sjálfstraust og áðr.
Andlitið var orðið afmyndað og föl-
leitt, en þó ekki unglingslegt. Alt
gekk vel um stund, bátrinn brun-
aði léttilega og liðlega áfrain miili
aldanna og skerjaboðanna, en þeg-
ar kom að inum hættulega brotsjó
milli lands og grynninga, tók málið
að ^andast. Það vóru að eins örfáar
álnir að sjá á milli báts og fjöru,
en margr einn sorgarleikrinn liafði
þar á inum liðnu áruin verið til enda
kljáðr. 0 g Henry var ofboðvel
kunnugt um það. í sama vettvangi,
sem bátrinn skreið inn í brotsjóinn,
greip hann einhver ósýnilegr
straumr með afli miklu og var í
þann veginn að hvolfa nonum, er
Henry með hörkubrögðum og snar-
ræði rótti hann við aftr og kipti
honum í horfið. Að eintii mínútu
liðinni vóru þeir komnir inn í miðj-
an brotsjóinn og þrumandi brim-
löðrið skóf y'fir bát'nn og barði
hann utan eins og í heiftarlegu
grimdaræði. Þeir vóru nú komnir
meir en hálfa leið gegn um brot-
sjávarsundið. Nokkur áratog til og
þeir vóru úr allri hættu.
„Ilerðið róðrinn, piltar; um líhð
er að tefla 1“
Og það var synd að segja, að þeir
gerðu það ekki; en nú vóru þeir f
langversta ölduganginum, sem ólm-
aðist utan um bátinn eins og óarga-
dýr um bráð sína. Sty'rimaðrinn
klemdi varirnar saman og neytti allr-
ar sinnar orku, en eiumitt þegar út
leit fyrir, að ait mundi vel ganga, og
hann gæti beint bátnum í höfn og
tekið konuna í fang sór, sem mændi
skjálfandi á hann úr fjörunni—þá
misti hann alt í einu af stjórnvöln-
um og datt ofan S bátinn.
Ug í sama vettvangi, sem Tom
stökk upp og greip um stýrissveif
ina, tók stóri brotsjórinn bátinn og
fleygði honum svo langt áleiðis að
kafteinninn og aðrir sem stóðu í
mitti út S brimrótinu náðu til hans.
Sjórinn rokfroyddi alt 1 kring um
þá, en piltarnir vóru handfastir og
tljótir, og undir ópum, fyrirbænum
og formælingum, var bátrinn með
öllu, sem S honum var, dreginn á
land upp.
Allir vóru heilir á hófi, nema einn.
Likaini hans lá hreyfingarlaus og
meðvitundarlaus niðri í bátskjölnum.
Svo var hann tekinn upp með mestu
varkárni og borinn þangað, sem
kvennfólkið hafði breitt sjöl sín’ á
sandinn, og lagðr þar niðr. Kaft-
einninn kraup á knó ( snjóinn og
laut niðr að líkinu og reyndi að lífga
við aftr inn framliðna inann.
„Það verðr að fara heim með
hann“, sagði Tom. „Við skulum
bera hann; þú ert handleggsbrot-
iun.. .. “
„Fjandinn liafi handlegginn!“
hrópaði kafteinninn, og svo tók hann
líkið S sína sterku arma og óð með
það gegn um snjóinn og blautann
sandinn, og á eftir honum gekk
konan, sem hafði beðið guð að halda
verndarhendi yfir manninum sínum.
III.
„Eins og flest annað, er þetta
giftinga brall að mestj leyti verk
kringumstæðanna“, sagði kafteinn-
inn við mig tveim árum siðar
Vór höfðum komið til eyjanna
eftir langa fjarveru. Inn gamli
maðr var breyttr orðinn—mjög mik-
ið breyttr. Látbragð hans, orðalag
og búningr, hafði breyzt til ins betra,
og altúUit hans vakti ósjálfrátt traust
manns og virðingu.
„Tökum nú til dæmis“, liélt
hann áfram, „mann, sem búinn er að
afla sór fastrar skoðunar á lífinu.
Hann gengr áfram gegnum lífið án
þbss, að kynnast nokkrum kvenn-
manni, sem kemrheim við þærskoð-
anir. Þú getr ekki áfelt hann fyrir
að giftast ekki. En setyum nú svo,
að þessi maðr sé settr út á eyju og
þar só kona—mentuð kona ofan S
kaupið—og að in ýmsu atvik lífsins
geri það að verkum, að þau hljóta
að kynnast hvort öðru hvern eilSfasta
dag viku eftir viku. Hvað skal þá
til bragðs taka? Að halda fast við
skoðanir sfnar og láta þær leiða sig,
eða ná S inn fyrsta prest, sem kemr
S kring?“
„Kafteinn, hugsunarfræði þín
er als ekki svaraverð, og það sem
meira er: ég hefði gaman af að vita,
hvort gamall kvennhatari, eins og
þú ert, liefir nokkurn rótt til að tala
um giftingar. Hefir guðleysinginn
leyfi til að tala frá altari?“
„Já, það hefir hann víst, þegar
hann hefir tekið sinnaskifti. Hefir
þú ekki heyrt?“
„Þú ætlar þó lSklega ekki að
segja~ “
„Jú, það ætla ég. Ég hef tek-
ið sinnaskifti. Ég er giftr. Þú
þarft ekki að hlægja að því. Það
var ekki mér að kenna, heldr kring-
umstæðunum. ÞvS sjáðu nú til, eft-
ir skipstrandið hórna um árið, þegar
Henry dó úr hjartasjúkdómnum, vor-
um við allir á einu máli um það, að
ekkja hans skyldi hafa skólann aftr,
hvað sem það kostaði. En önnur
ekkja var þar S vegi, og hún sagðist
verða að dvelja á eyjuimi sór til
heilsubótar; við vórumþvSS laglegri
klípu. Kringumstæðurnar láta ekki
að sér hæða, og tvær ekkjur eru eins
og heill skipsfarmr. Gott og vel,
ég var svó sendr á fund intiar að-
komandi ekkju til að tala við hana
um þetta mál, og þá varð óg þess
fljótt áskynja að hún mundi ekki láta
undan fyrr en S fulla hnefana, og ið
eina ráð, til að fá hana til að gefa upp
skólann var að einhver tæki hana að
sér oo- oiftist henni. Éo sór oo sárt
o o rs
við lagði, með sjálfum mér, að ekkja
Henry’s skyldi fá skólann, hvað sem
það kostaði, og jafnvel þótt ég yrði
sjálfr að kasta minni sáluhjálplegu
trú og gerast Mormóni og giftast
lieilu liéraði, þar sem ekkjur væru á
hverju strái. Ég hélt þvS áfram að
koma til hennar og bráðutu sagði
hún af sér skólakennara embættinu,
og svo fórum við að tala um annað,
liitt og þetta og alls konar og það
var alt saman b—b—bannsett—“
“,Bansett“, kafteinn?“
Kafteinninn stundi ákaflega
þúngt og hólt svo áfram: ,,Já,
bannsett! Dað er einn af ókostunum
við þetta giftiugastand—hún vill
ekki lofa mór að bðlfa; ég má ekki
segja neitt ljótara en bannsett. En
blessaðr, hlusta þú ekki eftir þvS,
sem piltarnir segja þór um, hve
bágt ég átti með að leggja það uiðr
þeir ýkja það svo mjög. Reyndar
veitti mór það all-erfitt. En eins
og óg drap á áðan, þá fanst mór
það brátt bannsett skemtilegri sjón
að sjá ekkjuna, heldr en ég jafnvel
nokkru sinni hafði getað gert mér S
hugarlund, og áðr en fullr mánuðr
var liðinn, lögðum við drög fyrir
prest. Og svo hlaut ekkja Henrys
skóhdiensluna og hefir hana enn.
Svo bygðuin við handa henni nýja
húsið þarna. Ofí ef það er eitthvað
sem liana vanhagar um eðalangar til
að fá, hvort soin það er til hér eða
annarsstaðar, þá útvega piltarnir
það og eru þakklátir fyrir að fá að
gera það“.
„Ég býst við, kafteinn, að þór
falli vel að vera giftr?“
„Falli vel? Ég var búinn að vas-
ast S þessum heimi S fimmtíu og eitt
ár, og einmitt sama daginn og ég
fylti fimtugasta og annað árið—dag-
inn sem við giftumst—byrjaði óg
fyrst að lifa. Ég hefi hlotið ina
beztu konu, sem til er S þessum
heimi. Hún er sú bezta kona á
þessum hnetti, að undantekinni
ekkju Henrys, sem er sú bezta kona
sem til erí þessari veröld, að und-
antekinni konunni minni. En nú
erum við komnir að björgunarstöð-
inni. Komdu og borðaðu með mér
miðdegisverð, og þegar við erum
búnir að borða, skulum við skoða
gröfina hans Henrys“.
Það var mjög ánægjulegtað vera
beðin velkominn af konu eins og
Mrs Greves, en það var einkenni-
legt, mjög einkennilegt, að sjá kaft-
eininn hneigja höfuð sitt 1 innilegri
tilbeiðslu og heyra hann biðja bless-
unar af öllu hjarta.
Seint um daginn gengum við svo
báðir til kyrkjugarðsins. Við stóð-
um yfir grölinni, sem var umhyggju-
samlega hirt, og lásum þessi orð:
„Hér liggr líkami Ilenrys Dane, 25
ára gamall; liann gaf sitt lif inn 19. Nóv-
ember fyrir iuarsex sátir á strandskipinu
„Ocean View”. Haun var hetja og kríst-
inn.—Reist af félögum hans á ujörgunar-
stöð ftobbs-eyrmar. Jleiri eisku liefir
enginn matir til að bera, en að hann
leggi líf sitt i sölurnar fyrirvini sína.—
St. Jóh, XV., Ivup. 13. vers”.
FYRlll BÆNLR.
Oilum enskutalandi löndum vorum
ór nauðsyulegt að halda og lesa gott
búnaítarblað. J>að kemr hér út ágætt
búnaðarrit: „The Nor'-West Farmer
sem er mánaðarblað, 34 bls. í stóru 4 bl.
broti hvert nr. meíS myndum; efni þess
er mest um akryrkju og kvikfjárrækt.
Þetta blað kostar $1,00 árgangrinn fyrir-
fram borgað.
En nú viljum vér gera kaupendum
vorum hér i álfu pann greiða, að láta
hvern skuldlausan kaupanda að vlaði
voru fá „The Nor‘- West Farmer“ í heilt
ár, ef kaupandi borgar oss 60 cts. fyrir-
fram. Ef kaupandinn borgar oss jafn-
framt fyrirfram einn árgang af Ilkr. tfe
0. (með $2,00), pá látum vér fá „The
Nor'-West Farmer“ um eitt ár fyrir 50
cts. Sömu kjör bjóðum vér og öllum
nýjnm ki-upandum hér í álfu.
Bezta móðir, það ert þú,
þína finn óg hendi kalda,
mun því eitthvað verða að valda,
vitjarðu min hingað nú.
Þér er rótt S þöglri gröf,
þú átt gott, þó beinin rotni;
sálin fögur syngur drottni
sælu fyrir har.dan höf.
Vildirðu nokkuð vita um mig,
veiztu að mitt hjarta stynur,
til mín hingað tryggur vinur
sjálfsagt hefir senda þig.
Æ, kom með hendi kalda nú
og kældu sár^ sem brenna hvarma,
sefaðu mína sáru harma,
svölun nýja gefur þú.
Þó komir þú úr kaldri gröf,
ég kyssi þig og faðm útbreiði;
þínu ann ég lága leiði
sem lífs mfns beztu himin-gjöf.
Autt er líf fyrir utau þig,
elsku móðir ástar blíða,
angursstundir þessar líða;
seinna færðu séða mig.
Já, seinna færðu séða mig
I sælu og dýrð, mig von sú gleður,
endurfædda englum meður,
ó, þá fæ ég faðma þig.
Bið þú Jesú blíðan nú
bro+ mín öll að fyrirgefa;
alt mun hjartans angur sefa,
mér ef veitir þetta þú.
Æ, kom þú hingað /tverja nótt,
kendu mér að elska og hlýða,
leyf mér sjá þinn faðminn fríða;
fagna mór, þá alt er hljótt.
Táravotum augum eg
eftir mæni ásýnd þinni;
veit óg styrkja að velferð minni
viltu, móðir elskuleg.
Æ, þú sefur sætt og rótt,
en sálin lifir þíu hjá guði
í æðstum dýrðar alfögnuði
alskínandi dag og nótt;
syngur guði sælum róm
sigur hrós f eilífðinni;
sendu líka sálu minni
sælu þinnar sætan óm.
S.
SPARID YDR PENINGA '
með því aS verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. \ er erum búnir að fa miklar byrgðir af inndæiu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð ( Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
CUDMUNDSON BRO’S HANSON,
CANTOiSS ----- N. DAK
NEW MEDICAL HALLT
56S JIAIX STISKFiT, HORA A McHILLIAM.
----Ný Lyf og meðul,----
ÍLMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUR;—EINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sórstaklegt athygli [gefið^^-JJ
HEIMSÆKIÐ OSS.
DoiiAÍiiion oí* Canada.
Áliylisiarflir okeypis fyrir liljonir inania!
200,000,000 ckra
af hveiti-og beitUandlí Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrit
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægtS af vatni og skógi
og megmhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush ef
vel er umbúið. ”
IHIXIJ FRJOVSM BELTl,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfislieri-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi oe beitilandi
—hinn viðattumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi
eldivitSur pvi tryggður um allan aldur.
jÁrXBIUUT FRA HFI TII. H FS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vits Grand Trunk og Inter-Coloniai braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada tii
Kyrrahafs. Su braut liggur um miðhlut frjóvmma beltúins eptir pvi endilöngu op
um hina hnkalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni oe um hiL
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnænit 1 « p t s 1 a % .
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta ’í
Ameríku. Hreinviðn og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei poka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnar í landinu.
SAJIBAXDSSTJORJiDí I C VXAD V
gefurhverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmann. <sem hefð
fyrirfamiliu að sja
ÍOO ekrur af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og \ /ki pau
A pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
8jalf8tæður 1 efnalegu lilliti.
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stoöum
Þeirra stærst er NTJA ISLANB liggjandi 45-80 mílirr norður frá Wiunipeg á
vestur strondM iniupeg-yatns Vestur frá Nýja ■ slandi, í 30-35 mílna fjarligð
er ALPTAVATNS-NTLENIJAN. > baðum pessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi og baðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fvlkisins en nokkur
. AROTLB-NTLBNLAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg.. ÞINO-
VALLA-NTLENDAN 260 míiur í norðvestur frá Wpg QU’APPB11E-NT-
LENDAN um 20 mílur suflur fráíúngvalbi-nvlendu, og ALfíEHTA-NÝLÍíNDAN
™ 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg í síðas*
toldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem viil fengið með pví að skiifa
um pað:
Tiiomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEJN
Kda 13. I ->• líaldvvlnson, (islenzknr vmboðsmaói. .)
DOM. OOV'T IMMIGRATION 0FEICE8
W'iiiiii|»e<r, - - - Cauada.
226 Er þetta sonr yðar? ^
ekki, að láta aðra fá það álifc á sér, að
maðr sogi ekki, eða hirði okki uui, sann-
leikann. Ileldrðu þér þætti það ekki ósköp
leiðinlegt Og sárt, ef þú héldir, að það
sem ég segi þór, væri ósatt 1“
„Nei“, sagði Harvey viðstöðulaust með
munninn hálf-fullan af brjóstsykri. ímynd-j
unarafl hans var ekki svo þroskað, að liannj
skildi þá í svip það sem faðir hans var i
að setja honum fyrir sjóuir.
Mr. Ball sagði þá ekki meira í svip.jl
En skömmu síðar um daginn lofaði hannj
Harvey því, að hann skyldi fá að aka með
sér út í sveitina. Harvey hlakkaði skelf-j|
inguna alla til þess. Harvey litli var því;
á varðbergi að gæta að, hvenær faðir sinn
færi. Stundu síðar sá hann, að faðir lians^
var húinn að sponnu hestinn fyrir vagninnp
og kom akandi heim að hliðinu. En hann
ók fram hjá og livarf brátt úr augsýn. Harvey ,
hljóp út að hliði á eftir honum, en faðir,
hans leit ekki um öxl og snóri ekki við
til að sækja hann. Iíarvey fór að skæla1
og grét sárt og lengi, og var í aumu skapi
alt fram á kveld. Um kveldið, er Mr. Ball j
kom heim, sagði hann við Harvey: „Iívað
Er þetta sonr yðar? 227
er þetta ? Bjóstu við að ég mundi taka
þig með mér ?“
„Þú manst þú lofaðir mér því“, sagði
Harvey kjökrandi; „og ég sá, að það var
nóg rúm í vagninum hjá þór, og þú satjðir,
að þú skyldir lofa mór með þér“.
„Já, vitaskuld gerði ég það“, svaraði
faðir hans; „og þú trúðir mér; var ekki
svo ! Nú, Harvey, þegar óg sagði þér þetta,
þá var ég að ijúga í þig, bara til að sýna
þór, að það gerði einhverjum mein. Féll
þér það ekki illa núna, góði minn? Og
það fell mér illa líka. Og svo gerði það
eitt, sem verra er: næsta sinn sem óg segi
þér, að ég ætli að gera eitthvað, þá getr
þú ekki vitað, hvort þn átt að trúa mér
ellegar ekki. Getrðu það ?“
„Nei“, svaraði Havvey hryggr og frá
sér numinn.
„Þætti þér ekki miklu betra, of þú
gætir alténd verið viss um það ?“
„Jú, pabhi, það væri rniklu betra“.
„Ja, einmitt svona er það“, sagði Mr.
Ball og tók litla drenginn sinn í fang sér.
„Svona er það un. alt. Ef fólk veit það
um einhvern mann, að hann er ekki vanr
að segja satt, þá veit enginn, hvort það
230 Er þetta sonr yðar?
Sérðu ekki, að þetta hlyti að reka sig hvað
á annað; öll viðskifti yrðu að hætta, því
að enginn gæti trúað neinu, sem neinn
annar segði ? Þetta lærðu menn af reynsl-
unni, og svo mátti fólk til að segja satt>
af því að það sá, að það var mönnunum
sjálfum fyrir beztu“.
„Ég hélt menn segðu bara satt af því
að guð hefir skipað það“—sagði drengriun
með fræðin í huganum.
,,0g auðvitað, auðvitað; þeir segja guð
hafi sagt það—og sjálfsagt hefir hann sagt
það—en sérðu ekki, hverninn þeir komust
fyrst að þcssari niðrstöðu ?“ spurði faðir
hans, þótt hann væri þar nokkuð ósam-
kvæmr sjálfuin sér. „Þeir ráku sig á af
reynsluuni, hverninn það var—livað væri
nauðsynlegt—og þú veizt, að þegar menn
komast að því, þá hugsa þeir ævinnlega, að
það só guðs vegr. Nauðsyn þeirra verðv
vilji guðs, og því verðr guðs vilji sitt hvað
sitt í hverju landi og sitt á hverjum tíma“.
Þetta var nú nokkuð djúp og torskil-
in guðfræði fyrir drenginn; og fromr ó-
samkvæm kenning sjálfri sér mátti það lieita,
sem faðir lians fór hór með. En hvorugr
Er þetta sonr yðar? 223
XI. KAP.
„Siðalögmái, sem í sir haiði íólgið varan-
legtgildi, hafði tengt verið við trúarbrögð, sem
að eins höíðu hverfandi gildi. Trúin féll í vau-
met hjá skynherandi mönnum...... og siðalögmál-
iðsætti sömu forlögum um hríð. Þetta verðr á-
valt in eðlilega afleiðing af því að byggja rétt-
inætt siðalögmál á tíugsandi guðfræðinnar og
hennar fúnu undirstöðuvirkjum.
John Morley.
„Hyggið eigi, að ég s? kominn til að senda
frið a jörðu; ég kom eigi til að sendafrið, heldr ó-
frið (sverð). Því að ég er kominn til að setja
son upp á móti föður, og dóttrina upp á móti
móður sinni“.
Jesús frá Neutaret.
Þegar Harvey Ball kom heim, var hann
alveg hissa, er liann varð þess var, að móð-
ir hans var hálf-óróleg yfir hrófinu, som
hann hafði skrifað þeim foreldrum sínum
um atvinnu-val Alberts hróður síns. Húu
hafði aldrei verið strcng kyrkju kona, en