Heimskringla - 17.09.1892, Blaðsíða 3

XXEIXÆSIBZXfclXTQ-T, A OG OXjIDIXT 'WIXTXTIXíE3Gí IV. SEPTBE 1892
Þarna var drengnum haldið i
fleiri daga; var hjálpað til að fela
sig, pegar átti að vitja hans. Svo
var hlaupið ineð petta til ensks tró-
boða (Missionery), sem var nógu
trúgjarn og einfaldr til að slást í lið
með pví, án frekari upplýsinga,
taka barnið og gera á pví pað sem
pað kallar góðverk, nefnil. að espa
barnið upp á móti mór; láta heimta
fOt hans með hálfgerðn ofbeldi og
látast ætla að senda hann út á land
til vinar sins, lengst burtu héðan.
Alt petta var gert í pví skálkaskjóli,
að óg kynni ekki ensku, heldr en ó-
málga barn, og mundi pví verða
varnarlaus. En áðr pá varði, risu
upp góðir drengir til hjálpar mór,
náðu peir fyrir mig barninu og flut.tu
he,m til min. Fyrir petta hafa svo
óráðvandir og illgjarnir skraífinnar
reynt að sverta hjartagæði peirra,
og er pað komið af Ofund og erg-
elsi yfir ósigri peim, er hyski petta
að fullu og öllu beið með pessa
bráð sína. Ég er til neyddr að
ljósta pessu opinberlega upp, par
sumt af hlutaðeigendum virðist vera
stolt af pessum svívirðilega glæp
sinum.
Einnig bið ég yðr, herra ritstjóri,
að prenta vottorð pað er óg hefi frá
lækni peim, sem kunnugast var um
veiki barnsins. Það er vonandi að
pað dugi til pess, að inir forhertu
mannlastarar sjái blygðun sína.
Að endingu mælist óg til við
ykkur, ótuktar-hyskið í mínu ná-
grenni, sem liafið áttu hlut að pessu
máli, að pið lofið mór framvegis að
vera í friði og óáreittum, pví pað er
sannarlegt illverk að reyna að skerða
mína litlu gleði, par óg er maðr
gamall og hefi fyrir 5 börnum að
vinna hjálparlaus.
Winnipeg, 10. Septembes 1892.
Þorsteinn J. Þorsteinsson.
Til hvers er þaö varðar.
Hér með vottast, að Charlie Thor-
stison lá síðastl. ár hór á bæjar-spít-
alanum í taugaveiki, og gekk ekk-
ert annað að honum.
Wpg, Sept. 8. ’92.
J. Gray.
Bjarnarfeldrinn.
(Eftir Francis 8. Palmer).
„Kveld nokkurt heimsótti ég kaft-
eininn Tent í peim tilgangi að masa
dálítið við inn gamla hermann eftir
miðdegisverðinn. A veggnum i
reykingaherbergi hans hókk óvenju-
lega stór bjarnarfeldr.
„Henn er gráýróttr“, sagði kaft-
einninn til svars upp á spurningu
mína, „og hann er mér dýrmætr
sem minnisgripr, pvf hann minnir
mig á mjög pýðingarmikið atriði í
lífi mínu—minnir mig á morgun-
stund, er hefði orðið mín in síðasta,
ef björninn sem feldrinn er af,
hefði ekki komið í veg fyrirpað.
Og par eð mér var kunnugt um,
að inir tveir gömlu bardagaseggir
sera átt höfðu tíðtim í höggi við ln-
diána, höfðu orðið fyrir ýmsum kyn-
legum æfintýrum á lffsleiðinni,var óg
fús á að hlýða á söguna um bjamar-
feldinn. Við heimsóttum pví maj-
or Gearey í litla kofanum hans, og
var par inni fjöldi af sigrvinningar-
táknum úr bardögum peim, er hann
hafði átt í vestr frá, meðan siðleysið
var par á sínu hæsta stigi.
Og hálfhulinn f viðarreyknum,
sem lagði af eldstæðinu, sagði hann
söguna; en gamli hermaðrinn, sem
barizt liafði við hlið hans í margri
orustunni, setti í hana aðgreiningar-
merkin með pvf að hneigja höfuðið
iðulega til sannindamerkis.
„Snemma á fimtatug pessarar ald-
ar, er ég og Joe Dent, sem sitr
parna,vórum 18 ára gamlir ungling-
ar, hremdi Indfána-sóttin okkr svo
áfergislega að við vórum ekki f
rónni fyrri en við gátum strokið
burt úr porpi einu í Nýja Englandi,
par sem við genguin saman á skóla,
of fórum til Montana til að berjast
við Indíána.
Við vórum nógu vitlausir, pegar
við fórum að heiman, til að gera
okkr petta f hugarlund, en pegar
við komum vestr pangað sem við
ætluðum okkur og sem var pá lítið
bygt, urðum við pess fljótt varir,
að pað var ekkert barnaspil að
troða illsakir við rauðskinna upp á
eigin hönd. Við sáum að eins einn
veg til að koma fram áformi okkar,
og hann var sá, að ganga í lið með
riddarasveit nokkurri, sem ætlaði að
taka sig upp skamt frá okkur og
setjast að á óvinastöðvum. Við
buðum okkur pví fram, se.n sjálf-
boða liðsmenn, og par eð heldr var
skortr á harðfengum ungum raönn-
um, tóku yfirmennirnir pessu boði
okkar, án pess að spyrja okkr mjög
ýtarlega um aldr og pess háttar.
Ofursti Straighter var foringi
sveitarinnar; hann var ágætr til að
berja á Indíánum, en vitsmunamaðr
var hann f lakara lagi, og verri og
harðari húsbónda hefi écr aldrei átt.
Jæja. f Nóvember höfðum við
sezt að í litlu virki við Mustang-
vikina; vetrar-vopnahlóð var gengið
f garð og höfðum við pví liæga
daga, en dauflega og tilbreytingar-
lausa; við reyndum pvf að stytta
okkr stundir með að spila peninga-
spil og sátum við pau tímum saman;
slíkt var pá tíðara meðal hermanna
en nú er. I>eir kendu okkr Joe að
spila og urðum við svo sólgnir í
pað, eins og byrjendum hættir til,
að við sátum næstuin á hverju
kveldi vig spil, og hafði pó ofurst-
inn lagt blátt bann fyrir pað.
Eitt kveld sem oftar settumst við
margir að spilum, en eftir pví sem
áleið fækkaði spilamönnunum, og
seinast vóru ekki eftir f herberginu
nema égog Joe og fáeinir aðrir, sem
horfðu á spilamensku okkar.
Ég var framúrskarandi heppinn
petta kveld, og pegar Joe var bú-
inn að tapa öllum sfnum peningum,
tókum við að spila um ýmsa hluti,
sem hann átti, og sem eitthvert verð
var í. Flestir gripir hans vóru
pannig komnir í mínar hendr og ég
var orðinn svo hamslaus af spilaæð-
inu. að óg gerði mór enga samvizku
af, að hrifsa pá til mín. Að síðustu
var hann búinn að tapa öllu, nema
stóru gullúri, sem gengið hafði að
erfðum mann frá ínannni í ætt hans,
og var mér vel kunnugt um pað.
Svo lagði hann pað undir og tapaði
pví. Hann hallaði sér aftr á bak f
sætinu, yfirkominn af hugaræsingi
og samvizkukvöl, og um leið og ég
dró úrið til mfn, sló hann mig á
munninn svo hvein við, eins og
hleypt hefði verið af skammbyssu.
uð um. Joe, pvf pað var hann, leit
í kring um sig, 'nikaði sór ofrlítið og
snóri svo á leið pangað sem óg var.
Hann hafði lfka farið á veiðar, eða
svo leit pað út. Morgunkyrðin og
náttúrufegrðin hafði líka haft áhrif
4 Joe, svo hann hafði iðrast fram-
komu sinnar kveldið áðr; og var
hann nú albúinn að biðja mig fyr-
irgefningar.
Telephono 64». P> 0> Box 69
Ufflce and Yard: Wesley ftt. opp. St. Mary 8t., close to N. P. & M. Ry. Freight Offlces.
GEO. H. BROWN & CO,
Timbur, Latli, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
Þeir sem við vóru, gengu nú á
milli og skildu okkur að. Eins og
nærri má geta, varð óg alveg hams-
laus af bræði og hafði f frammi ým-
iskonar hótanir um hefnd. Og I
stað pess að afsaka petta tiltæki
sitt, kvaðst Joe við fyrsta tækifæri
skyldi skjóta kúlu gegn um höfuð
mór, ef ég ekki skilaði sér aftr úr-
inu, sem óg hefði dregið undir mig
með svikum. Svo skildum við, en
kunningjar okkar komu okkur í
snatri í rúmið, hvorum í sfnu lági,
og reyndu að gera sem minst úr
pessu sundrlyndi okkar. Ég var
eirðarlaus alla nóttina og mér kom
ekki dúr á augu og Joe segir að
eins hafi verið með sig.
Morguninn eftir fékk óg burtfar-
arleyfi til að ganga 4 veiðar. Kuldi
var mikill, en lítill snjór á jörðu, og
víkin, sem er hér um bil fjörutíu
yards á breidd, var gaddfreðin og
hafði vindrinn sópað snjónum af
henni, svo svellið var bert. Heima
á gamla landinu hafði ég lært mjög
vel að fara á skautum og óg hafði
verið svo forsjáll, af pví ég vissi að
kalt var, par sem óg ætlaði að setj-
ast að, að taka skautana mína með
mér. í staðinn fyrir að setjast á
hestbak, batt ég á mig skautana,
pennan morgun hengdi byssuna um
öxl og rendi mér svo áfram í hægð-
um mfnuin eftir inu breiða ísdragi.
„F.teinar skógarhænur og vfsdóms
uglurspruttu upp úr víðirrunnunum,
sem mynduðu eins og kögr kring
um víkina; en mér datt nú svo sem
ekki í hug að lúta að svo litlu.
Nýtt kjöt var alceg uppgengið hjá
okkr og ég hafði lofað fólögum mfn-
um að færa peim heilt villidýr, er
ég kæmi aftr. Það hafði rignt tveim
dögum áðr og héngu pvf ístappar í
runnunum og ljómaði af peim í sól-
argeislunum. ísdragið lá framundan
mór slótt og gljáandi og fagrblátt
til að sjá; loftið var purt og létt.
Og útsýnis-fegrðin blíðkaði huga
minn, svo ég yðraðist eftir sundr-
lyndinu við Joe. Þarna úti í hrein-
leik og kyrð riáttúrunnar virtist mór
tilfinningar pær, er höfðu knúð okkr
áfram kveldinu áðr, vera bæði af-
skræmislegar og ónáttúrlegar.
Um nónbilið var ég enn á vfkinni
eins lótthlaðinn eins og og pegar
óg fór af stað, og hafði ég pó iðu-
lega farið á land upp báðummegin
víkrinnar til að leita að bráð, en
til pessa ekki orðið var við neitt, er
mér pótti skotsvirði. Svo fanu ég
dálítinn viðarrunna, sem var eins og
laufskáli, og settist óg par að,
kveikti eld og fór að borða.
Meðan ég var að borða, sá ég
hvar maðr koin rfðandi yfir einn af
skurðunum, sem lágu hingað og
pangað frarn f víkina. Ég kannaðist
undir eins við manninn og hrópaði
til hans áðr en óg hugsaði mig nokk-
Þegar tveir menn sem hafa verið
sannir vinir, hittast I undir pannig
löguðum kringumstæðum, pá tekr
pað pá ekki lengi að hnýta aftr
sundrslitin vináttubönd. Ég neyddi
hann til að taka aftr við úrinu og
eftir að við höfðum heitstrengt að
snerta ekki á spilum framvegis og
treysta betr vináttu okkar—og pað
loforð höfum við haldið, „e«a er ekki
svo, gamli vinr?“ Og hann brosti
um leið framan í kafteininn, sem
brosti líka bak við reykjarmökkinn
—skildum við, og ætlaði hann að
fara eftir öðrum mjórri veg í dýra—
leit, en ég til baka aftr heim til her-
búðanna. Rótt áðr en við skildum,
sáum við hvar maðr reið og stefndi
að herbúðum okkar, og héldum við
pað væri oss vinveittr Indíáni, sem
kæmi úr njósnarferð.
Ég hafði ætlað mór að snúa heim-
leiðis undir eins, en pegar ég kom
niðr að víkinni, sá óg spánnýja slóð
eftir dýrahóp; ég breytti pví fyrir-
ætlan minni og fylgdi pessari slóð
lengra upp eftir víkinni.
Ég hólt hljóðlega áfram eftir
slóðinni og horfði með athygli kring
um mig, og er minst varði stökk
allr hóprinn fram úr skógarkjarri
einu, og vóru pað sex eða átta dýr.
í pádaga var égfljótr að handleika
byssuna og gat ég hleypt af tveimr
skotum f hópinn áðr en hann hvarf
aftr sjónum mínum inn í skógar-
kjarrið. Við seinna skotið sýndist
mér eitt dýrið riða til, en öll héldu
pau pó áfram fram með víkinni.
Ég sá blóðbletti hingað og pang-
að í slóðinni, og var af pví auðsætt
að eitthvert dýrið hafði særst; étr
afréð pvf að elta pau lengra. Þeg-
ar ég hafði rent mér eftir ísr.um
fjórar eða fimm mflur, kom ég auga
á ið særða dýr, sem ekki hafði get-
að fylgt hinum eftir. Ég hérti á
ferðinni og pegar ég átti eftir til
pess hér um bil tuttugu yards og
var í pann veginn að gera út af
við pað, snóri dj;rið sér við, er
pað fann að pað gæti ekki dregið
undan, setti hausinn niðr á milli
fótanna og rann að mór. Ég hafði
engan tfma til að hleypa af skot-
inu og gat með naumindum forðað
mér með pví að stökkva til hliðar.
En um leið snórist fótrinn undir mér
um öklahðinn svo óg féll fall mikið
niðr á fsinn og kendi til sársauka
f fætinum. Sem snöggvast hélt ég,
að nú væri úti um mig, en von-
bráðar sá ég að dýrið var ekki
betr statt. !>að var að berjast við
sð mjaka sór áfratn eftir glerhál-
um ísnum, en komst hvergi úr stað
Ég hleypti af skjóta á dýrið og sendi
pað pegar til helju.
[Fratnh.]
278 MAIN 8TR. 278
GAGNVART MANITOBA HOTEL.
V
Viöskim vrd íslendinga, og fallið miðg vel við þá. Vér vonum að
þeir naldi afram að venja komur sínar hingað. Nú höfdm vér líka
a reiðum hondum miklar byrgðir af Hardvfirn sem vér getum selt
með lægra verði en flestir aðrir í horginni. Gerið oss þann greiðr? að
koI?a skoða vorurnur, svo þér getið sannfærst um, að vér fórum ekk
með ofgar. Pegar þer heimsækið oss, þá minnist á þessa auglýsing.
DESPARS & BLEAU.
278 MAIH STR., CECNT MANITOBA HOTEL.
Dominion of Oanatla.
iylisianlir rteypis ínr miljonir lama!
200,000,000 ekra
jd hveiti- og beitflandi í Manitoba og Vestur Territónunum i Canada ókeypis fyrlr
landnema Djupur og frabærlega frjóvsamur jarðvegur. nægt! af vatni og skógí
vel^r umbúið™ íarnbrautum- Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush , ef
í HI5ÍU FRJOVS M BELTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnnm rnr
andi sljettlcndi, eru feikna miklir liákar af ágætasta akurlandi’. engi og belUlSdl
—htnn viðáttumesti flaki í heimi af lítt byggðu landi. 6 g Deltllanal
r
Malm-nama land.
rötsísr*■ 6™m’,ík” *'
r .
JARHRRAIJT FRA HFI TIL HFN,
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
Irnarmyndaóshtna jarnbraut fra ollum hafnstöðum við Atlanzhaf f Canada tH
Kyrrahafs. Su braut hggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu og
Heilnœmt loptslag.
Loptslagiö í Manitoba og Nor'Svesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta ’f
Ameriku Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur en biartur
°g staSvlðrasamur. Aldrei ýokaogsúld, og aldrei fellibyljir eins ogsunnar"landinu
SAMBAJÍDSSTJORSISÍ I CANADA
fyerhkmníuTösjYlmannlyflrl8ára gÖmlUm °g hVerjUm kvenn“- <om hefð
1<30 ekrur aí landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu oe wk' ban
teður1 í Se?nalehgVu7nmimannÍ k°8tUr 4 Rð eÍgaU<1Í SÍUDar ^Uröar^
ISLEIZKAR IYLENDI1R
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í fi
beirra stærst er WF/A ISLAND liggjandi 45-80 míi/r norður fA wfnnlpeg á
*r héfium'^þessunT^nýlendum erÍ'mikíð1,a*^
r &*TnA ir * m9ur f norSvestur fra Wpg., QXJ'APPFT] V-NV-
um milur suSur frá Þingvalia-nýlendu, oa ALBKRTA-KÝT KND 4 v
um 70 miJur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestSr frá Winnipeg '
toldu 3 nýlendunum er miktö af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandh S' 50 '
um Jaðekari Upplýsingar 1 pessu efni geturhver sem vill fengið með því að skrifa
Tlomas Bennett
Eöa
'DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEjl
13. Ij. Baldwinson, (Islenzkur umboðsmaðr .
DOM. 00 V'T IMMIGTtATION OFKICK&
Winnipeg, ... Canada.
234 Er þetta sonr yðar?
Mentaðir menn hlytu að vita betr. Þeim
fanst lffið einn ákaflega stór og afkáralegr
skrípaleikr, og þeir tóku með fjöri sinn
þátt í leiknum. Sumir sáu fótum sínum
forráð, en vóru þó hugsjúkir eins og þeim
syrti fyrir andans sjón. Fáeinir vóru þeir,
sem engri stórbreyting tóku; sjóndeildar-
hringr þeirra víkkaði; en það nýja land,
sem andi þeirra nam, var ekki annað en
útgræðsla þess náttúrlega reynslu-svæðis, er
þeim var áðr kunnugt; mælikvarðinn vaið
að eins stærri, reglurnar víðtækari.
Fred Harmon var einn af þeim, er í
orðum og ytri hegðun fylgdi fólags-tízkunni.
Tvöfeldni og hræsni í einu og öllu vóru
honurn svo inngrónar, að honum var orðið
ósjálfrátt að hræsna, án þess liann vissi
sjálfr af þvf.
Preston Mansfield fleygði af sér öllu
yfirskyni undir eins og faðir hans hafði í
fyr8ta sinn vísað honum veginn. Hann var
gjálífr slarkari Og fór ekki í launkofa með
það; hann leyndi því fyrir engum nema
heimilisfólki sínu. Og enda heima var hann
aldrei með neina uppgerðar-hræsni. Hann
þagði bara um sig, og studdist við þessa
kynja-gáfu, sem gefin er náksmnu kvenn-
Er þetta sonr yðar? 235
liði hvers manns, að meta hann að minsta
kosti eins, eða jafnvel meira, en hann gefr
sig út fyrir sjálfr, þar sem þær jafnan
ætla talsvert fyrir atföllum á öllum öðrum
karlmönnum, sem þær þekkja.
Móðir Prestons hafði stöku sinnum haft
óljósan grun um manninn sinn sálaða, að
hann væri ekki allr þar sem hann væri
sóðr, þrátt fyrir heiðrsstöðu hans í söfnuð-
inum. En um Preston hafði henni aldrei
komið til hugar að efast I hennar augum
var hann enu þá drengrinn hennar, sið-
vandr, hisprslaus, hreinn og beinn og hrein-
hjartaðr. Systrunr hans þótti þó enn þá
meira til hans koma, og aldrei hafði þeim
komið til hugar að efa, að faðir þeirra
hefði verið siðferðislega hreinn og flekk-
laus maðr.
Alt þetta særði Preston Mansfield;
honum fanst altaf að hann stikna við þessa
meðvitund, þegar hann var heima. Hann
sagðist hafá andstygð á að svíkja konur.
Hann hafði viðbjóð á að þiggja nokkuð,
sem þjótstolið var, hvort heldr það var
traust þeirra sem unnu honum, eða það
var fémæti, sem meiri háski og meiri mann-
skapr var í að stela.
238 Er þetta sonr yðar?
„Einmitt það“, sagði Preston; „með
öðruin orðura : þú tekr Mephistofeles fram
yfir djöfulinn. Þig langar ekki til að iáta
drepa þig; en skyldi það fyrir þér liggja,
kýs þú heldr að láta skjóta þig, en að
hengja þig í svarðreipi. Ég mundi sama
kjósa; það var ekki þetta, sem ég spurði
þig að. Ég spurði---------“ Hann þagnaði
hér nokkra stund, og sagði svo:
„Jæja, látum það nú vera. Það er nú
álit bróður eða föður. En ef við tökum
stúlkuna sjálfa, hvað heldr þú að hún
mundi hugsa, eða hverjar mundu verða til-
finningar hennar, ef hún vissi allan sann-
leikann 1 Það hangir nú einhvern veginn
sá hleypidómr í mér, að óg vil ekki tæla
góða stúlku til hjúskapar við mig. Ég álít
það níðingsskap að tæla stúlku, með ráðn-
um huga, til að fella hana, hvort heldr einu
sinni eða æfilangt. Ef full-vaxinn kvenn-
maðr, sem veit, hvað hún er að gera og
hvað það þýðir alt saman, er einráðin í því
að fleygja sér í hundana, þá hýst ég við
að óg mundi með eins góðri samvizku og
hver annar vera henni hjálplegr í því.
En fari ég bölvaðr ef ég hefi hjarta til að
narra stúlku til ástafars, hvort heldr um
Er þetta sonr yðar ? 231
þeirra tók eftir því; en dæmið fosti rætr
í huga sveinsins. Hann sá, að boðorðið
um að segja satt var bæði skynsamlegt og
gagnlegt.
Mr. Ball sjálfr hafði enga hugmynd
um, að þessi skýring hans væri ekki sem
allra samkvæmust kyrkju-trúnni. Hann hafði
bygt líf sitt alt og breytni á skynsemdar-
rökum, og svo fór hann endr og sinnum í
kyrkju — konunni til samlætis og til að fylgja
venjunni, og meðfram af því að honum
fóll prestrinn vel.
Samt sem áðr áleit hann það ekki al-
veg rótt eða óhult að láta Harvey hyggja
hugmyndir sínar um rétt og rangt á fræða-
kveri kyrkjunnar, og því tók hanu hann
burtu úr sunnudaga-skólanum. Jafnframt á
setti hann sór, að láta hann aftr ganga á
sunnudagaskólann þegar hann væri búinn
að innræta honum siðferðishugmyndir bygð-
ar á skynsemdar-rökum. En Harvey beidd-
ist aldrei eftir því að fara aftr á skólann.
Honum þótti skemtilegra að vera heima,
eöa aka spölkorn, og fórst það sro fyrir
að hann gengi nokkurn tíma framar á sunnu-
dagaskólann, og fókk hann þannig fremr
litla íræðslu í trúarbrögðunum. Stundum