Heimskringla - 24.09.1892, Blaðsíða 3

HEIMSKRINQ-LA OG OXaZDHST ^W'IXTXsTXX’EG-; 24. SEPTBE 1892.
lipr prédikari, og f><5 hann só <5-
lærðr, eða óskólagenginu, f>á er ég
viss um að hann stendr ekkert á
baki margra lærðra guðfræðinga.
I>að er pví einn hlutr áreiðanlegr,
að íslenzka kyrkjufélagið græðir
mikið á f>vi að fá Mr. Runólfsson I
prestatölu sína og í f>jónustu fó -
lagsins.
I>að stendr nú til að hann verði
vlgör heilagri prestvigslu í haust,
og f>á um leið fyllilega sameinaðr
prestum lút. kyrkjufólagsins og
kyrkjufélaginu.
Ég sé nú að ég hefi orðið marg-
orðari um f>etta mál en ég ætlaði í
fyrstu, en ég hefi nú líka út talað
um pað, og skal ekki ónáða yðr,
herra ritstj., eða lesendr f>ess blaðs,
með fleiri linum um f>etta efni fyrst
um sinn.
E. H. Johnson.
Sögur Araleys
lögreglu-spæj ara.
I. SAGA.
JOHN WATSON.
I>að kann að pykja ótrúlegt, en
samt er pað satt, að áðr en óg var
fullra 18 ára gamall, var ég orðinn
spæjari í lögregluliði höfuðborgar-
innar. Stjúpi minn, sem f>á var al-
pektr Bow-strætis-pjónn—eða Bow-
strætis~„snarfari“, sem var peirra
kenningarnafn—, var alvarlegr
maðr, mjög viljasterkr og réttsýnn,
og sterktrúaðr á orðskviði Saló-
mons gamla, eirikannlegaá pá kenn-
ing hans, að sama só að láta vönd-
inn liggja ónotaðan sem að spilla
barninu. Og hann sýndi trú sína í
verkinu, með f>ví að nota svipuna
Óspart, pótt út yfir tæki, þegar tók
að líða að 16. afmælisdegi mlnum
og sá tfmi nálgaðist, að ég yrði að
velja pá braut, sein ég ætlaði mór
að ganga á lífsleiðinni framvegis.
Mig langaði mjög til að verða sjó-
maðr og færði ótal ástæður, óhrekj-
andi, að mér sjálfum fanst, fyrir
pví, að ég yrði ráðinn undir eins á
skip hjá Andrew Giles, sem flutti
kol á milli Newcastle og Tiiaines,
og var f ætt við móðr mína, J>Ó
fjarskyldr. En stjúpi ininn vildi
ekki heyra slíkt; sagði ég vreri
langtum hæfari til að verða götu-
sópari en sjómaðr. Og f>ar eð hann
hefði sóð bóla á sérstökum eiginleik-
um í fari mínu, sein auðvitað væru
pá svo lítilfjörlegir og óglöggir,
að ekki væri orð á f>eim gerandi, en
gætu proskazt og orðið að notum
síðar meir, ef rétt væri áhaldið—-
hefði hann afráði að búa mig undir
pá lífsköllun, er óg skyldi rækja,
hvort sem óg vildi eða ekki, en f>að
var leynilögreglupjóns eða lög-
reglusprejara embætti í Bow-stræci.
Ég hafði ógeð á pessari köllun
og ég sagði hotium pað blátt á-
fram. En hann var f>á ekki seinn
á sér að grípa til sinnar uppáhalds-
rökseindar—vandarins. Og eftir að
pess^ri röksemdaleiðslu hafð dag-
lega verið beitt við mig í tæpa viku,
vár ekki heil brú eftir í ástæðum
mínum, og óg var orðinn sannfærðr
um, aðóg hefði rangt fyrir mér, en
stjúpi minn rétt; og fyrir meðmæli
Sir Richard Burnies var ég tekinn
sem vikapiltr inn í ið nafnfræga
Bow-strætis-lið, og átti að fá £20
(o: um $100) í laun á ári til að
byrja með.
I>að var árið 1819, sem Peterloo-
Manchester-blóðbaðið skeði. Svo
nefndu samvizkulausir höfundar og
glamrarar á pinginu og í blöðunum
áhlaup f>að, er inir hraustu smábændr
gerðu á inn vopnlausa og hálf-hor-
dauða óaldarflokk Hunts. Barón-
inn Sir Francis Burdett, „Westmin-
sters prýði og vegsemd Englands“,
eins og aðdáendr hans nefndu hann
(William Cobbett, er reyndi að
gera lítið úr öllum meðbiðlum sín-
um að altnennings áliti, stytti þetta
auknefni og kallaði hann ,.Sir Veg-
semd“)—, skrifaði út af pessum at-
burði bréf, sem nú er löngu gleymt,
en einu sinni var mörgum minnis-
stætt. Bróf f>etta, sem hafði inni
að halda svo áhrifamikil orð og var
ritað með svo miklu inælskunnar
eldfjöri, kreiktií brjósti mínu ei.ns
og ótal margra annara (óg var |>á
óproskaðr og óreyndr unglingr),
megna óánægju gegn Sidmonth-
Castlereagh-stjórninni, og f>að sein
verra var, Sir Francis var fyrir það
settr í fangelsi eftir skipun pings-
ins, sem áleit bróf petta svívirði-
legustu meibyrði um sig. Þegar
lögreglan kom til a,ð handtaka Sir
Francis, veitti hann henui mótstöðu,
en pað hafði lítið að segja; hann
var handtekinn eigi að síðr og fluttr
á leið til Tower-kastalans undir
umsjón lífvarðarins. Margir kunnu
pessu svo illa, að peir hófust handa,
brutust inn í vopnabúð á Snowhill
og ræntu paðan vopnum, og sj'ndu
í ctuttu máli svo órækan uppreist-
arhug, að hermentiirnir skutu á
hópinn í laganna skjóli. t>rír menn
vóru drepnir og margir særðir. Og
í margar vikur samíleytt á eftir
pessum atburði höfðu lögreglu-
spæjararnir í Bow stræti ærið að
vinna, að snuðra upp og handsama
foringja pessa upphlaups, og hafði
stjórnin lagt offjár til höfuðs peim.
Meðal upphlaupsforingja pessara
var John Watson, og var ég, sem
af tilviljun var honum dálltið kunn-
uo-r, ásanit öðrutn settr til að leita
hann uppi og handtaka hann. Mér
var pe tta verk mjög á móti skapi,
pví ég virti og elskaði pennan mann,
pótt stjúpföður mlnum væri alls ó.
kunnugt uin pað.
I>etta var í fyrsta sinni að ég
hafði með höndum lögregluspæjara-
starf. Nú eru fjörutíu og fjögr ár
liðin síðan, ár, sem liafa verið næsta
viðburðarík og haft I för með sér
margar raunir og miklar geðshrær-
ingar, pó einkum síðan að skógar-
verðirnir tveir lögðu niðr embætti
sín, og ég, ásamt öðrum, hafði pað
sórstaklega ineð höndum, að elta
glæpamenn hingað og pangað um
Evrópu, Bandaríkin, Canada og
Ástralíu o. s. frv. Og skringilegt er
pað, að ið síðasta embættisverk
mitt liktist pessu fyrsta að pví
leyti, að ég var pá að leita að
manni, sem hét Watson—reyndar
Richard Watson, en ekki John
Watson—sem gerði mór mjög erfitt
fyrir á allan hátt, og náði óg honum
loksins I Mauritlus, og par gerði
hann út af við mig fyrir fult og alt
sem lögreglu-spæjara.
Ég snéri pvl aftr til Englands
sem ósjálfbjarga krypplingr, að pví
er líkamlega áreynslu snertir; ég
sagði pegar upp pjónustu minni og
vóru mór veitt árleg eftirlaun nægi-
leg til llfsviðrhalds. Þegar ég var
nú pantiig seztr I helgan stein,
datt mór I hug, bæði til að bæta
fjárhag minn og skemta peim hluta
manna, sem taka sanna viðburði
fratn yfir skáldskap, hve eðlilega
sein liann annars er samansettr,
--að skrifa upp og láta koma fyr-
ir almenningsijónir pað allra merki-
legasta, sem á daga mlna dreif 5
pessi fjörutlu og fjögr ár, og sem
hófst með eltingaleiknum við John
Watson, uppreistarmanninn, og
endaði á viðreigninni við Richaril
Watson, fjárglæframanninn. Þetta
ætti að verða skemtileg bók, og
ég er viss um hún verðr pað, ef
að óg að eins get dottið ofan á in
réttu skriffinsku-brögð við samning
hennar.
Ég sagði áðan, að við John Wat-
I son hefðum verið persónulegir kunn-
ingjar og mér hefði fallið hann mjög
vel I geð; einnig að stjúpa mínuin
hefði verið ókunnugt um vin&ttu
okkar. Það stóð nokkuð sérstaklega
á kunningsskap mínum við Watson.
Móðir mín, sem var fremr gáfna-
sljó, en allra góðlyndasta mann-
eskja, hafði gifzt I annað sinn er
óg var á priðja árinu, og hlotið
með [>ví l>æði húsbónda og eigin-
mann. Eg efast um, að hún hafi
nokkru siuni verulega unnað hon-
uin. Satt að senja er ég reyndar
I enniiin efa i |>> I efni, pótt ég
væri að eins átta ára gamall, peg-
ar hún lokaði fyrir fult og alt sorg-
mæddu og alvarlegu augunum sín-
um, sem in hreinasta og óeigingjarn-
asta ást til mín skein út úr. Og
ég veit l.ka, að hún var eins trygg
og góð kona eins og hún var ást-
úðleg rnóðir. Hún átti bróðr—
við skuluin nefnt hann Robert
Smith—sem var maðr afsafenginn og
skeytingarlaus. Þegar á æskuskeiði
hafði hann með alls konar óreglu só-
að burt bæði peim fjármunalegu
efnum og siðferðislegu hæfileikum,
sem hann hafði öðlazt og hefðu
ef til vili getað gert hann færan
til að ná sér I virðingarverða lifs-
stöðu, ef öðruvísi hefði verið áhald
ið; hafði hann pví smátt og smátt
hrapað niðr I ina dýpstu siðspillingu.
Stjúpfaðir minn, sem hlyti að hafa
elskað móðr mína, [>ótt hánn hefð*
verið allr úr blágrýti ger, sýndi
talsverða viðleitni meðan giftinga-
viman var á honum, að hjálpa mági
sínum til að verða almennilegr nraðr.
En er hann sá, að öll sin góða við-
leitni varð til einskis, varð hann svo
sár og reiðr, að hann slepti alveg
hendinni af pessum óstjórnlega
mannræffi og skipaði móður minni
að gera pað líka. Hann bannaði
henni stranglega að hafa nokkur við-
skifti við Richard Smith, og lagði
ríkt á við hana ag láta taka hann
fastan fyrir flakk, ef hann héldi
áfram peim upptekna hætti að heim-
sækja hana til að reyna að svlkja
út peningalán. Sumir menn eru
svo gerðir, að peir geta ekki feng-
ið af sór að slíta sundr bönd blóð-
skyldunnar, pótt næg ástæða sé til,
og móðir mín var ein af peim.
Hún gat ekki fengið af sér að
sleppa svo gersamlega hendi af
bróður sínum, eins og maðr hennar
skipaði henni, en svo var hún sam-
vizkusöm, að hún forðaðist að styrkja
hann af fé bónda síns. Hún leitaði
til skyldfólks síns I Lancashire, sem
var I góðum efnum, og hét á pað
að láta að minsta kosti svo mikið
af hendi rakna við petta vesalings
mann-hrak, að hann pyrfti ekki að
llða hungr eða hordauða. Þeir
brugðust vel við pessu; en hvað
hrukku slíkar ölmusugjafir t.il að
fullnægja fýsnum gjörspilts drykkju-
rúts? Ekkert. Smith varð æ heimtu-
frekari og hafði sífelt I hótunum að
hengja sig eða drekkja sór; loksins
eftir margítrekaðar sjálfsmorðshót-
anir frá honum, lét móðir mln til-
leiðast að finna hann að máli pegar
dimt væri orðið eitt Nóvember-
kvöld I Copenhagen Field, og til-
nefudi hann sjálfr pann stað.
Ég var pá kringum átta ára gamall,
og tók rnamma mig með sér ápetta
mót. Stjúpi minn hafði gefið henni
áðr en pau giftust dýrmætis gullúr
og gullfesti og skildi hún gripi
pessa sjaldan við sig. Og hún var
svo óróleg og utan við sig, pegar
húr, var að búa sig af stað um kveld-
ið, að henni láðist að skilja úrið
eftir heima, og lá við að sú óvar-
kárni hefði ekki sem beztar afleið-
Telephono 64». P. O. Box 6»
Offlce and Yard: Wesley St. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Offlces.
GEO. H. BROWN & CO,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
278
STR. 278
V'
komið kolniðamyrkr,
og rigning, pegar við
GAGNVART MANITOBA HOTEL.
ER höfum aö eins verið hér við verzlan rúmt ár, og þegar haft nokkur
viðskifti við Islendinga, og íallið mjög vel við þá. Vér vonum að
þeir haldi áfram að venja komur sínar hingað. Nú höfdm vér líka
á reiðum höndum miklar hyrgðir af llardvörn sem vér getum selt
með lægra verði en flestir aðrir í horginni. Gerið oss þann greiðn að
koma og skoða vörurnur, svo þér getið sannfærst um, að vér fórum ekk
með öfgar. Þegar þér heimsækið oss, þá minnist á þes6a auglýsing.
DESPARS & BLEAU.
278 MAIN STR„ GECNT MANITOBA HOTEL.
I>að var
kalsaveðr
komuin pangað sem ferðinni var
heitið og var pað einhver skugga
legasti staðrinn í borginni. Smith
var par fyrir hálf fullr og í slæinu
skapi út af pví, að hann hafði orðið
að bíða talsvert eftir okkr, pvl við
komum nokkuð síðar en ráð var fyr-
ir gert. Systir hans rétti honum
hálfa guine, aleign sína, og hrifs-
aði hann hana rf henni með pykkju
svip, pví honurn pótfi gjöfin lltil.
Svo spurði hann haja, hvort hún
héldi að slík sultargjöf gæti orðið
sér að nokkru verulegu liði, styrkt
sig til að yfirgefa petta bölvaða
land og fara til Aineríku, eins og
hann hefði talað um í síðasta bréfi
sinu, að hann hefði I hyggju? Ef
sér væri meinað að framkvæina
pann ásetning, pá væri svo sem
engum blöðum um puð að fletta,
hvað hann yrði til bragðs að taka.
Hann yrð’. pá án frekari vífilengja
að fara I hinn staðinn; pað kostaði
ekki mikið farið pangað, honum
væri vel kunnugt um hvaða staðr
pað væri—helvíti, helvíti. Sjálfs
morðingjar pyrftu ekki að vera 5
neinuin vafa um, hvar peim yrði
holað niðr. „Og pú—pú“, bætti
hann við, „sem ert systir rnín, getr
fengið af pér að láta niig fara pang-
að, pótt [>ér só innan handar að af
stýra pvl; pú tímir ekki að sjá af
einum 10 guineum til að forða
bróðr pínum frá eilífuin dauða! Ó,
ef ég ætti einar 10 gueníur, pá
skyldi ég verða farinn af landi
burt áðr en pessi vika er öll“.
Framhald.
Domiiiioii oí" Canada.
Aliylisiardir okeypis fyrir miljonir manna,
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum I Canada ókeypls fyrlr
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nsegtl af vatni og skógl
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunnl 30 bush., ef
vel er umbúið.
HIKU PRJOVSM BELTl,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnnm, og umhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlanái. engi og beitilandl
—hinn viðáttumesti fláki í heimi af litt byggðu landi.
t
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanátnalandi
eldivitiur því tryggður um allan aldur.
J.4RKBRAUT FRA HFI TIL HFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viH Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öilum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada tfl
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvmma beltisins eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hit.
aafnfrægu KUWifjöU Yesturheims.
Heilnæmt loptNlag.
Loptslagið i Manitoba og NorfSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta ’í
Ameríkú. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartui
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljireinsogsunnarí landinu,
SATIBAXDSSTJOItXIX I CVXARA '
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmann. «em hefð
fyrirfamilíu að sjá
1 <1 O e k r u r af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og j /ki þau
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisiarðar oe
ijáífstæður í efnalegu lilliti.
ISLEXZKARXYLEXDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stærst er NTJA I8LAND liggjandi 45—80 míiur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winiiipeg-vatns. Vestur frá Nýja • slandi, í 30—35 milna fiarlæeð
>r ALPTAVATNS-NYLENDAN. » báðum þessum nýlendum er mikið af ð
uumdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokku
hinna. AHQYLE-NTLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞÍNG-
VALLA-NYLENDAN 260 milur í norðvestur frá Wpg., QIPAPPR~L 1.E-NT-
LENDAN um 20 míiur suðurfráÞingvalla-nýlendu, og ALBEHTA-NÝLENDAN
ím 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast’
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem viil fengið með þvi að skiif*
um það:
Thofflas Bennett
Eöa

'DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGE/N
13. I j. 33ald’vvin son, (Islenzhvr vmboösmaör).
DOM. GOV'T IMMIGHATION 0EFICE8
Winuipeg, - - - Canada.
250 Er þetta sonr yðar?
fær til að hugsa. Ég vil hafa drenginn
minn ráðvandann og hreinskilinn. I>á veit
ég að liann hugsar sem göfugri sál samir,
þó að hann hugsi d annan hátt en óg“.
Hún stundi við, er hún lauk máli síuu,
og ky3ti hann aftr.
Harvey spratt á fætr og hraðaði sér út úr
herherginu alt sem hann gat. Faðir hans gekk
út á eftir honum. Hann náði Harvey í for-
stofunni, hann stóð þar moð hattinn á höfð-
inu og hallaðist upp að stiganum.
Hann leit spnrnar-augum ti’. fdður síns.
„Harvey“, sagði faðir hans og var
nokkuð loðmæltr; „Harvey !“ tók hann upp
aftr og breiddi faðminn á móti honum.
,,Ég hafði rangt. Ég var ósanngjarn við þig>
sonr minn“.
„key, þey, pabbi“, sagði Harvey og
faðmaði fóðr sinn að sér; „vertu okkert
að ásaka þig um það. Ég skil nú, held
ég. Lof mér fara núna. Mór finst eins og
ég hafi verið að rífast við ykkr foreldra
mína. Ó, pabbi! gæti nokkuð komið Rlíku
á stað nema trúarhrÖgðin 1 Er ekki eitthvað
bogið í þessu öllu 1—Ég ætla nú að ganga
yfir um til Stone. Ég er einhvern veginn
Er þetta sonr yðar? 251
svo sár og þreyttr. Ætlar þú að koma með
pabbi1“
Faðir hans lét á sig hatt sinn og tók
svo undir hönd Harveys. Svo leiddust þeir
feðgarnir.
,,Ég ætla að taia við John Stone um
þetta“, hugsaði Mr. Ball með sór, „og láta
Maude hafa af Harvey aftr. Flón er ég,
svo gamall sem óg er. Fyrsta sinn á allri
okkar æfi hefi ég lokað hjarta diengsms
fyrir mér. Og út af hverju 1 Já, út af
hverju 1“
256 Er þetta sonr yðar?
systr mínar fyrir öðrum piltum; aðrir pilt-
ar reyna að verja systr sínar hver fyriv
öðrum. Jafnvel Fred Harmon mundi berj-
ast af ýtrasta megni við að verja systr sína,
ef hann ætti nokkra. En af hverju] Ef
það væri af því, að vér hefðum drengilega
löngun til að verja þá sem hjálparlausir
eru, saklausir og óreyndir; ,ef það væri af
í éttlætismeðvitund ; ef það væri af meðfæddu
göfuglyndi; ef það væri af því, að vér
fyndum það skyldu vora, að sporna við því,
að spilt só öllu iífi annarar veru, sem í
voru valdi stæði að verja,;—ef svona væri,
sjáið þér þá ekki, læknir, að við þyrftum
þá ekki sífelt að vera að hafa gát' hver á
öðrum 1 Þá væru systr okkar óhultar, því
að þá mundi hver karlmaðr gera alt, sem
í hans valdi stæði, til að gæta þess, að
sérhver stúlka fengi færi á að vaxa upp
þar til hún væri nógu gömul til að skilja,
hvað henni væri fyrir beztu, og gæti svo
sjálf kosið sér hlutskitti sitt fyrir lífið.
En þór vitið, að þessu er ekki þannig
varið. Þér vitið vel, að níu af hverjum tíu
stúlkum, sem afvega leiðast, eru öndverðlega
ginntar eða hræddar út í glötunina af ein-
Er þetta sonr yðar ? 247
Svo varð löng þögn. Gamli Ball réri
órólega í stólnum, en ekki mælti hann
orð. Loks rauf Harvey þögnina á ný:
„Ég skil ekki þessa breytingu, faðir
minn. Þú hefir ávalt ætlazt til af mór,
að eg lóti alt uppskátt fyrir þór og væri
hreinskilinn. Það er ekki—það liefir aldrei
verið—nein spurning um það, hvort okkr
kæmi saman í skoðunum. En úr því að
okkr greinir á—ef okkr annars greinir á—
á ég þá að verða ósannr gagnvart sjálfum
mór ] A ég að þykjast vera alveg sömu
skoðunar sem þú, þó óg sé það ekki 1 Slík
þræla-lund er hvevgi heimtuð af mönnum
í lífinu, nema þar sem um trúarbrögðiu er
að ræða, og það að eins um þau einu trú-
arbrögð, sem þykjast gera menn srnnari
gagnvart sjálfum sér, gagnvart því æðsta
og göfugasta, sem í þeim er—þeim trúar-
brögðum, er þykjast færa frið á jörð og
kærleika. Frið!“ bætti hann við sorgbit-
inn í bragði; „frið og kærleik og fögnuð
og eining ! Er það friðr, sem að eins reyn-
ir að þagga öll mótmæli niðr með ofbeldi
líkamlegu eða andlegu ] Sá friðr, sem að
eins fær staðizt með þræla-undirgefni á aðra
hlið, en hroka einveldi á hina, hann er