Heimskringla - 05.10.1892, Blaðsíða 3

HIEIIiyESIEglRIICTQ-XiA. OQ- OIiIDIIT 'W'IlsriTII^EG-; 5. OKTBE 1892
að flytja hinn helminginn heim.
Pannig gerir stjórnin upptsekt fyrir
honum hálft andvirði pess, sem hann
fékk fyrir korn sitt.
Ug pessi álaga var ekki gerð til að
bæta úr fjárpörf landssjóðs, heldr
beinlínis i peim tilgangi að hefta
og hindra verzlunarviðskiftin.
Fylgið hugsanrétt út í æsar skoð-
unum McKinleys á iðnaði, og aíleið-
ingvi verðr, að hver maðr rembist
við að framleiða sem mest, og selja
sem minst.
Menn bOlva einokunarsamtOkum
auðmannna (trusts). Kn á engri
vörutegund, sem auðið er að kaupa
eins vel frá Oðrum lðndum, gæti
nokkur einokun átt sér stað I land-
inu, ef innflutningr pessarar vöruteg-
undar frá útlOndum væri eigi hindr-
aðr með verndartollum.
MeKinley-laganna tilgangr er, að
leggja svo háa tolla á, að álagan
hindri innflutning vörunnar frá út-
löndum, og pannigskapar tollvernd-
in einokunar-félögin og viðheldr
peim og varðveitir pau.
Degar pessi félög eru laus við sam
keppnina við útlönd, færa pau verðið
á varningi sfnuin upp um 50 til 100
af hundraði. Og pessum ábata stinga
eigendrnir, auðmennnirnir í sfna va3a.
Verkamenn peirra njótaeinskis góðs
af hækkuninni. Það hefir reynslan
og órækar skj'rslur sýnt.
Nú eru f Bandarikjunnm meira
en 100 stór einokunar-félög, sem eigi
gætu verið til, ef tollverndin væri
ekki.
Samveldisflokkrinn hefir lagt pessa
tolla á og heldr peim viS. Og svo
segist sá flokkr vera mótfallinn
einokunar-félögum!!
Að ætla sér sér að hindra einokun-
ar-simtök með pvf aðbanna pau með
lögum, pað hefir ámóta árangr eins
og að ætla sér að bera vatn í hrípi.
Auðmönnum er eins auðrelt að fara
kring um lögin, eins og vatninu
að leka úrhripinu. Eru ekki til lög,
sem banna slík samtök? Og hafa
pau nokkru sinni próa/.t betr en nú,
prátt fyrir lögin?
En takið af tollverndina, og ein-
okunar-félögin strádeyja eins og
flugur í frosti.
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæj ara.
I. SAGA.
JOHN WATSON.
F ramhald.
Detti var einvígi — verulegt
eim’ígi—milli mfn og inna nafn-
frægu Bowstrætis „snarfara“. Og
ef mér tækist að bera sigrorð af
pessum paulæfðu sporhundum, pá
væri pað að minsta kosti sönnun
fyrir pví, að stjúpi minn hefði ekki
farið svo fjarri um upplag mitt.
Það hefir til pessa tíma verið haft
fyrir satt, að bragð pað sem John
Watson átti síðast frelsi sitt að
pakka, væri ávöxtr af hans eigin frá-
rnunalegu slægð og útreiknuðu fífl-
dirfsku, og átti hann að hafa skýrt
svo frá sjálfr á fundi í New York.
En pví var ekki pannig varið. Hvort
heldr orð hans liafa verið mishermd
eða hann vikið frá sannleikanum,
pað skal ég ekkert um ,’segja; en
sannleikrinn var pessi:
í næsta húsi við lögregluskrifstof-
una í Bow-stræti bjó skraddari að
nafni Saville, sem leit út fyrir að
hafa stöðuga skiftavini, pví einhver
kyrlætisbragr var par á öllu, en efri
hluti hússins var leigðr einhleypum
mönnum; óg minntist pess ekki, að
óg hefði nokkru sinni áðr sóð sams
konar auglýsingar í peim gluggum,
og pessi alkunnu orð höfðu aldrei
áðr vakið athygli mína eins og nú,
premr stundum eftir að óg skildi
við veslings Watson inni í kola-
skápnum: „Uppbúin herliergi fyr-
ir einhleypa menn“-í næsta húsi við
ina nafnfrægu lögregluskrifstofu.
Mér fanst eins og orðin lesa mér
sig sjálf, pegar óg stóð parna og
gaut augunum hálf-flóttalega á pau,
og svo hló ég i hljóði og tautaði:
Uppbúið herbergi fyrir einhleypa
menn.
siðan höfum við Srville skraddari
glatt okkur yfir pessu og tæmt
margt glasið i sameinii.gu til endr-
ininningar um petta kænskubragð.
í sjö vikur hélt Watson til lijá
skraddaranum, og á pví tímabili var
hann handtekinn fyrir víst tuttugu
sinnum, eftir pvi sem blöðin sögðu.
Og lögreglan var orðin svo sljó og
vonlaus, sökum inna sífeldu von-
brigða og marg-itrekuðu ónýtis-
ferða, að kunningjar Watsons, sem
ég hafði mök við á laun, álitu hent-
ugan tima kominn fyrir hann til að
hypja sig af landi burt til Ameriku.
Það var afráðið, eftir pví sem mér
var sagt, að Watson skyldi stíga á
skip i London, og var pað í sam-
ræmi við pá grundvallarreglu mína,
að mans só sí/t leitað á peim stöðv-
um, sem hægast er að finna hann, ef
par er svipazt eftir. Ég kvaddi
Watson og óskaði honum góðrar
ferðar, og hann pakkaði mór marg-
sinnis og innilega fyrir alta mína ó-
metanlegu hjálp, er óg hefði látið i
té við sig. En samt sem áðr sýnði
hann mér pá óskiljanlegu tortrygni,
prátt fyrir in inörgu og ótvíræðu
inerki um mitt sanna vinarpel til
haus, að ljúga að mér, hvar hann
ætlaði að stíga á skip. En ég verð
að telja mér trú um, að hatin hafi
i pvi efni farið að ráðum annara,
en ekki tekið pað upp hjá sjálfum
sér.
HIN
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala pessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði liennar og
álit en nokkuð annað, pví prátt
fyrir hatS pótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt.
Þetta inælir með briíkun pessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS & S0NS
CAVALIER, N. DAK.
Verzla með alls konar harðvöru.
HITUNAROFNAR og MATRE1ÐSLUSTÓR
betri og ódýrri en annarstaðar.
Ærleg viðskifti fást víðar en par sem íslenzkir afhendingamenn eru. J
komið og profið!
SPARID YDR PENINGA
með pví að ver/la við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
CUDMUNDSON BRO'S HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
MONTREAI..
HeNtn og lie/.ta v iii«lla»«M'<l»-
linw i Cann<la. [7]
Dominion oí* Oanada.
Atiylisjardir okeypis íyrir miljonir manna
Vafalaust. Þetta var eini óhulti
staðrinn fyrir William Stubbs, alias
Richard Kirby, alias John Watson.
Enginn tnaðr, sem Bow-strætis lög-
reglupjóna langaði sérstaklega til
að ná i, og sem annars væri með
heilbrigðri skynsemi, mundi láta sór
detta í hug að setjast af sjálfsdáðum
að í Bow-stræti, rétt undir handar-
jaðrinum á peim inuin sömu mönn-
um, sem vildu fyrir hvern mun
handsama hann. Það lægi í augum
uppi, að heimska ein væri að láta
sér detta slíkt í hug. Víst var svo.
Og í trausti pessarar röksemda-
leiðslu sendi ég gamlan skólabróðr
minn og prautreyndan vin fyrir
miðdegi pennan dag til Saville
skraddara, til að biðja um prjú aftr-
herbergi handa móðurbróðir mínuiii,
Mr. William Stubbs, sem væri lát-
laus búandmaðr frá Noifolk, er ekk-
ert dekr pyrfti við að hafa; að eins
að hirða herbergi hans og gefa hon-
utn eitthvað að borða. , Skraddarinn
var fós að kaupa pessu, er hann
heyrði að leiguliðfnn retlaði að
borga
og lofaði að hafa alt, á reiðuin hönd
um pegar hann kæmi, bæði tnat og
herbergi.
Og pegar ég eftir fjörutíu ára
reynslu sem lögregluspæjari lít til
baka á petta atvik, pá verð óg að
segja, að pað var vel gert af sextán
ára gömlum dreng að hugsa upp og
framkvæma svo laglegt slægðar-
bragð, og get enn pann <lag í dag
tekið bjartanlega p&tt í peirri inni-
legu ánægju og hreykni, sem
streymdi gegnum mina nngu sál,
pegar ég á inn prekvaxna W.
Stubbs stiga út úr kerrunni og labba
í liægðum sfnuin friun hjá 'ögreglu
skrifstofuimi og inn í skraddarabúð
ina. Og oftar en hundrað siimuin
fyrirfram fvrir heilan mánuð
Daginn eftir að ég kvaddi Watson,
kom bróf enn á lögregluskrifstofuna
frá Tomas Jebb, inum „purfandi
en holla pegni Georgs konungs“,
pess efnis, að inn alkunni drottins-
svikari John Watson hefði í hyggju
að taka sér far með skipimi TVash-
ington, sem ætlaði að fara frá
Liverpool p. 10. mánaðarins eða að
fjóruin döguin liðuuin. Ég hef
aldréi getað komi/t að pví, hver
hann var pessi „purfandi en holli
pegn“, pví skírnaruafn sitt lét hann
að eins uppi í pagmælskutrausti, við
hlutaðeigandi yfirvald, sem hafði
ineð höndum fjár-útborganir; petta
bróf kollvarpaU alveg peirri ætlun
minni, að pessi svikari væri einn
af nánustu vinum Watsons. I>að
gæti ekki verið rétt; pað lá í aug-
um uppi, að pessi Tómas Jebb vissi
að eins, að Watson ætlaði að fara
af landi burt bráðlega, en hefði
enga hugmynd utn, hvar hann ætl-
aði að sttga á skip. Ég vil geta
pess hér, að ég hafði pegar f byrjun
sett pað skilyrði upp við Watson,
að hann léti ekki uppi við nokkurn
mann, hvað sem við lægi, hvar
hann hefði haldið sig pessar sfðustu
vikur, nema Mr. Grafton, úrmakara
í Hattongarden, sem var náskyidr
Watson, og sem óg vissi að var ó
hætt að re.ða sig á, hvað sem á gengi.
Það var undir eins að ráði gert,
að senda tvo lögreglupjóna til Li-
verpool, ril að fara um borð í skipið
Washington, er pað væri komið
nokkuð undan landi, svona rétt áðr
en hafnsögumaðrinn skildi við pað.
Stjúpi minn ásamt öðrum lögreglu-
pjóni var valinn til að fara pessa
ferð; og stjúpi niinn var í svo sór-
staklega góðu skapi, sf'ikuni pess að
nú var loksins fult útlit fyrir, að
peim tækist að liandsama pennan
mann. að liann afréð að taka mig
með sér.
(Framhald).
«w DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pærj
eru hinar be/tu
Allir reykja pær. Það er
ekkert á borð við pær.
[»]
JL I’IIIISL
[ii]
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum i Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, n«g« af vatni og skógl
og meginhlutinn náiægt járnbrautum. Afrakstur hveitis >.f ekrunni 30 busb., ef
vel er umbúið
IHINU FRJÖVS M RELTl,
i Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og uinbverfi. ggj-
andi sljettlendi, eru feikna mlklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og i eitilandl
—hinn víðáttumesti fláki í beimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama lancl.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af 'kolai fitiaiandi
eldivi’Sur því tryggður um allan aldur.
JARNBRAUT fra hfi til HFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Coioniai braur-
lrnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlar/haf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut Tiggur um miðhlut frjóvmma beltisins eptir því endilöngu o?
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Rfra-vatni og um hÍL
nafnfrægu Klettafiöll Vesturheims.
Heilnæmt loptslag.
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heiinæmasta
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartui
og staöviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljireins. gsunnarí landinu,
SAHBANRSSTJOItMX I CANAIAA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmann.Sfiieml hefð
fyrirfamiiíu að sjá
1 (5 0 e k r u r afi landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á lsrdinu og \ .-ki þau
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sim.n ábýlisiarðar oe
9jáífstæður í efnalegu lilliti.
cj
ISUFNZKARNYLEIDlK
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoöum.
Þeirra stærst er NTJA ISLAND liggjandi 45—80 mílur norð " frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, i 30— 35 mílna fjarlæ’gð
er ALPTAVATNS-NTLENDAN. » báfium þessum nýlemiom er mikið af c-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fvikisins en nokkn
hinna. AHOYLK~NTLENL)AN er 110 milur suðvestor’ frá Wpg. ÞfNG-
VALLA-NÝLENDAN 260 milur i norkvestur frá Wpg., (Jf'A PPE'IJ.E-NT-
LENDAN um 20 mílur suöur frá Þingvalla-nýlendu, og ALBEIiTA- KÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í siðas'- ■
tðldu 3 nýlendunumer mikíðaf óbyggðu, ágætu akur- og beitl’andi.
Frekari upplýsingar i þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skiifa
um það:
Töoias Bennett
ÐOM. GOV'l. ’IMMIGRA 7 /<>N AGF."If
Eda 13. L. BaldTvinson, (Islenzh 1 o*sv> at»).
DOM. GOVT JMMTt VATION 0FFICE8
"Winixipeg;, - - - Oinadn.
270 Er þetta sonr yðar?
því dálítið hölt,, er hún gekk burt með
honurn; en hún fór aö hlæja samt, til að
lúta ekki bera ií, að sór hefði hrugðið neitt.
Hú var ljómandi falleg stúLka, þó uð hún
væri ekki fjavska skavpskygu, og hún — en,
það er bezt að halda áfram sögunni, úr
því að ég hefi nii mannað mig upp til að
segja haua“.
Æðarnar á enni hans vóru þrútnar, en
hann reyndi að sefa rödd sína sem hezt
hann gat, og hólt svo áfram :
„Þau hurfu mér bak við kringlótta
stórhýsið. Mór fanst þau vera ákaflega leDgi
huvtu, Ég ók fram og aftr um strætið og
þvers og endilangs umhverfis stórhýsið; en
með því að óg vissi ekkí, hvert þau höfðu
farið, þá ók óg aftr þangað, sem þau höfðu
stigið af vagninum, og beið þar. Loks kom
hanu aftr aleinn, og sagði að hún liefði
misstigið sig svo illa í öklaliðnum, að hann
hefði orðið að fara með hana til læknis
þar í grendinni; hann sagði mér að alta
aftr að hesthúsinu, þar sem hestarnir áttu
heima, og skila þoim, og svo skyldi óg
ganga heim þangað sem óg hélt til. Hann
sagðist skyldi koma Minnie heim áðr en
langt liði. Hann sagði óg skyldi ekki vera
£r þetta sonr yðar? 277
að geta neitt um það, að Minuie hefði moitt
sig; læknivinn segði það væri ekkert al-
vavlegt, svo það væri ekki vert að vera að
gefa fólkinu á hcimiliuu neitt umtalsefni
út af því. Ég gerði alveg eins og hann
lagði fyrir mig. Og ég sat við gluggann
tveim stundum síðar, er þau komu heim.
Ég sá á Minnie, að hún hafði grátið, og
hugsaði að læknirinn hefði verið harðleik-
inn við hana. Ilann lauk upp herbergis-
dyrum hennar og hleypti honni inn, og svo
kom liann beint inn í okkar herbergi.
Við kveldverðar-borðið það kveld leið
yíir Minnie. Það var faðir minn, sem brá
við og tók hana í fang sér og bar hana
upp á loft, og oyddi allri hræðslu móður
hennar. Hann sat við rúmstokkinn lijá
Minnie þangað til hún sofnaði um kveld-
ið, eftir að þau höfðu hlúð sem hezt að
lienni og gefið henni inn kælandi dust og
dálítið af kampavíni. Svo kom hann aftr
í lierbergi okkar. Hann var nokkuð óró-
legr, en ég tók ekki svo mikið eftir því
þá í svipinn. Ég var sjálfr órólegr. Ég
var hræddr um að hún hefði meitt sig al-
varlega, og mér fanst við ættum að láta
móðr hennar vita. að hún hefði mitt sig.
280 £r þetta sonr ydar ?
una, þegar bún stó úr vagninum. En svo
mikið flón var ég, að mig grunaði ekki
vitund, hvað á seyði var; og ég var feg-
inn, að hann fór ekki að stríða mór með
því, að óg mundi vera ástfanginn, heldr
fór þegjandi á stað með iMinnie, eins og
það væri sjálfsagðr hlutr. Nokkru síðar
kom hann aftr, og sagðist verða að hafa
lengri viðdvöl en hann hefði búizt við;
sagði ég skyldi binda hestana og kuma með
sér. Ég gerði það. Sú sjón, sem ég sá,
in sára örvænting stúlkunnar, þegar hún
sá rnig, — það fékk svo á mig, að ég gleymi
því ekki meðen ég lifi“.
Preston krepti hnefana og gekk nokkr-
um sinnum .um gólf aftr og fram í her-
berginu áðr en liann gat sefað skapsmuni
sína svo, að hann gæti haldið áfram.
„Faðir minn gekk að dyrum á kringl-
ótta húsinu, þeim megin er vissi frá þeiiu
stað, þar sem við höfðum skilið hestana eft-
ir, og lauk upp, og gekk rakleiðis upp
stiga, og ég með honum. Hann staðnæmd-
ist við dyrnar á herhergi, er vissi frá stræt-
inu; það var uppi á öðru lofti. Hann lauk
upp hurðinni, skaut mór inn í herbergið
og lét svo aftr á eftir mér og tvílæsti;
Er þetta sonr yðar? 273
„Hún virðist hafa í heitingum", sagði
óg; „lnín virðist fús*á—“
- „Bíðið þér við!“ sagði hann. „Hún
ostti að hafa í heitingunr Hún ætti að
neyða mig til að segja upp alla sögu. Hún
ætti að heimta að ég tæki hana upp i það
félagslíf, sem ég lifi í. Hvern rétt hefi ég
tii -ð iút.» Inrna vera úikast mannfélagsins,
en Btanda sjálfr þ.ir sem óg stend 1 Hvar
stóð óg i Hvar stóð hún áðr en ég—áðr
en hann—“
Rödd hans skalf. Þegar hann hafði aftr
náð • valdi á sér, hélt hann áfram:
„Þegar þér skilduð við okkr f New
York í þetta sinn, reyndi hann alls konar
aðferðir við mig. llann fór með mig á eiu
tvö eða þrjú lauslætishús. Nú, þér vissuð
að ég var æði-feiminn við kvennfólk, og—
jæja, ég býst við hann hati talið þetta ó-
nóga leiðsögu fyrir mig, ef ég ætti að ver*
viss um að rata réttu leiðina til helvítis.
Svo hann kom mér fyrir til kosts og hus-
næðis á heimili hjá ekkju einni, sem átti
unga og fríða dóttr, tveim árum yngri en
ég; og ég var þá, eins og þcr vissuð,
átján ára“.