Heimskringla - 12.10.1892, Blaðsíða 3

Heimskringla - 12.10.1892, Blaðsíða 3
HIET'1VrRT^T?.TTsrr^-T. A OC3- OLDHST "WINlSriPEG; 12. OKTBE 1802. OldChum CUT PLUG. OLDÍHUM PLUG. Engm tóbnkstegund hefir selzt jafnfljótt og fengið eins miklaalmennings hylli á jafn stuttum tíma, sem f>essi tegund af Cut Plug og Plug Tóbaki. Cut Plug, lOc. J Ib Plug, lOc. i lb Plug, 20c. [1] X X Hefurðu reynt (iCABL EEXTBA” VINDLA? [9] rpHE RXPANS .TABUI *!?. reprulatotho etomach, A Liver au<i v' els, pnrify the biood, ai e pleaa- ant to take, aare ami aiwayy nii ectuel. A reliable remedy t’or biliousness, Blotchea on tho Face, Brifrht’s Dlfiease, Catarrh, Colic, Con;jt*pation, fchronie Diarrhtna, Chrouic Li\or Trouble, Dia- Deteð, Disortíeretl Stomach, IMzriuess, Dysentery, Dyaiepsia, Eezema, Flatulenco, Female Com- níaints, Foul Broath, rieaúa/ lie, Heartbur Hives, Jaandice, Kidney Complaiuts, Uver Trouhles, lora of Appetitw, Meutai I>epressic»u, Nausea. Kettle itasií, — — ■■■ ----------1 PainfulDipes- Ku:tíi of Biood S a 11 o w Com- táon, Plmples, to the Heacl, •plejrion, Salt Head, Serof - aohe, Skin Djs Stomach. Tired Liver, Uicers, ond CTcry oth- or disease that icboum, Scalcl u)n,Sick Head- oases.Sour h ^elinír.Torpid AVatar Broth er symptom ________________resuits from irnpure blood or a failure in the proper oerform- ance of their functions by the stonmch, liver and 2 intestinee. Persons giveh to over-ee.tinr, are ben- T cfited by takinpr one uibule after eaeh meal. A Z continued use of the Ripans Tabules is thc surest 0 cure for obstinate constipation. They .ontain 0 nothing that can be injurious to thc inost deli- • cate. 1 ffross #2, 1-2 ffeoss #1.85. 1-4 prross 76c., • 1-24 crross 15 cents. Sent by niall jx>staí?e l>aiil. • Address THE RIPANB CIIEMICAL COHPANY, • P. O Boz 672. New York. o'TdjC-JR’s Ist^bS^ *cot/c; Dffsfsrísv Sögur Yaleygs lögreglu-spæjara. I. SAGA. JOHN W&TSON. Framhald. Vitaskuld yrði f>að eingin skemti- ferð fyrir manngarminn, en f>ó tals- vert, skárra en verða hengdr upp í snóru milli himins og jarðar, pangað til öndin er skroppin úr líkamanum. En ég varð að hafa hraðan við, ef duga skyldi. Ég reif blað úr minn isbók minni og skrifaði á f>að með skjálfandi hendi f>essi orð: „Það er von sro lengi sem lífió hjarir! Taktu vel eftir pví, sem fram fer, og vertu tilhúinn að nota inn minsta rugling eða uppf>ot sem upp kann að koma, til að skjótast yfir um í hóp peirra sem búið er að skoða. Hvíslaðu að peim að pú sért Wat- son, og f>á J>ori óg að leggja undir líf mitt, að enginn einasti kemr upp um f>ig“. Svo smeygði ég mér enn inn í far- pegjapvöguna, pangað til ég komst svo nærri Watson, að óg gat látið hréfmiðann í lófa hans. Svo sem augnabliki síðar gaf hann mér til kynna með augnaráði sínu, að hann hefði skilið, hvað óg átti við. Svo kom nú til minna kasta. tlm leið og lögreglupjónarnir höfðu slept manninum sem stóð næstur Fleetwood yfir í hópinn, sem „ekk- ert var að athuga við“, hljóp óg að Fleetwood og lót heídr óðslega, greip íjhandlegg hans og hrópaði: Hérna er maðrinn. I>etta er hóf- inn! Eg pekki hann upp á mínar tíu fingr!“ Manngarmrinn brá við hart og tftt og reyndi að slíta sig af mér, bölvaði mór niðr fyrir allar hellur og sór og sárt við lagði, að hanu væri allr annar maðr en Wat- son. Lögreglupjónarnir, sem héldu að ég meinti að petta væri Wataon, skárust pegar í leikinn og eftir tals- verð áflog báru peir hærra hlut og gátu smeygt upp á hann handjárn- járnunum. Og pegar pað var búið, tóku peir að virða hann nákvæmlega fyrir sór, til að leita að einkenni pví, sem einkendi svo vel inn rótta Watson. ,,E>essi maðr er ekki Watson“, hrópaði stjúpi minn og hvesti reiðu lega á mig augun. Hvern fjand- ann varstu að hugsa [að segja að petta væri hann?“ „Églhefi aldrei sagt að petta væri Watson; mér hefir auk heldr aldrei komið til hugar að segja slikt. t>að er Fleetwood frá Pimlico, sem strauk frá skuldum. Pað hefir verið lagt talsvert fé til höfuðs honutn eins og pú veizt“. „Sem óg lih! Strákrinn hefir rótt fyrir sér! I>að er Fleetwood! Jæja“ sagði stjúpi minn, „smáseyði er ljúf- fengt og ekki til að gretta sig yfir einkum og sér í lagi, par eð hætt er við, að okkur takist ekki að veiða golporskana í petta sinn, að minsta kosti. Stattu kyr hérna, Mr. Fleet- wood, svo sem augnablik“. Meðan á pessu upppoti stóð, hafði Watson skotizt yfir í hinn hópinn, og er farpegjarnir heyrðu að hann var maðrinn, sem lögreglupjónarnir vóru að leita að, röðuðu peir sér alt í kringum liann svo hann sást ekki. Mestr hluti skipsmannanna og allir farpegjarnir, nema Fleetwood, höfðu tekið eftir pessu bragði, en engum datt í hug að gefa lögreglupjónun- um ina minstu vitneskju um pað; pá grunaði pví ekki ið allra minsta, og hóldu árram að rannsaka pá sem eftir vóru, og pegar pví var lokið, leituðu peir um skipið hátt og lágt, en pað var auðvitað árangrslaust. Skipstjórinn, sem nú var orðinn svo reiðr yfir pessari löngu bið, skipaði loksins að halda af stað, og bætti um leið * við með reiðiprunginni röddu: „Og ef brezku snuðrararnir hypja sig ekki undir eins í bátinn sinn, pá munu peir fá pá ánægju að sjá New York áðr en peir líta Li- verpooi augum aftr“. Þessi bending hafði tilætluð á- hrif á lögreglupjónana, pví eftir fáar mínútur skreið bátrinn okkar inn í Meryey-mynnið með okkur lögregluinennina og fangana Thurs- ton og Fleetwood. Vitaskuld var betra að hafa náð f pá, lieldr en að koma alveg tómhentr, en pó mátti pað heita einskis vert í satnanburði við, ef Watson hefði náðst, enda skein pað fyllilega út úr inu heiftar- lega og fyrírlitlega augnaráði lög. reglupjónanna, er peim varð litið á feng sinn, að peir vóru innilega óá- nægðir.Ení inumgráu augum Thurs- tons leiftraði einhver kulda-kæti og háðslegt bros lék um inar punnu varir hans, pegar hann horfði í augu lögreg’.npjónanna. Ég skildi. petta bros ekki fyrst, en senn komst ég að r.-iun utn, hvað pað liafði að pýða. „Washington“, sagði Thurston alt í eitiu, eftir að hann hafði horft stundarkorn á eftir skipinu sein óð- um færðist fjær. ,Washington‘ er senn kominn í hvarf, og pað tæki góðan bát og snarpan róðr til að draga skipið uppi hóðan af, og Watson getr nu pegar glatt sig yfir frelsi sínu eins örugglega eins og hann væri kominn á New York höfn“. „Um hvað er hann að pvaðra?“ sagði stjúpi minn og var heldr í hastr f máli. „Hvað veit hann um Watson ?“ \ „Ekki annað en pað, að hann er um borð f .,Washington‘. Og pað líka, að pið með alla ykkar fram- úrskarandi skarpskygni létuð hann renna gegn um greipar ykkar eins og hann væri áll!“ Það er lygi Mr. Thurston/ Ef Watson hefði verið um borð í Was- hington, pá væri hann nú hór í bátn- um engu síðr en pið félagarnir, Fleetwood og pú!“ „John TFatson er um borð í ,Was- hington, hvað sem pið segið“, hélt Thurston áfratn, „og hann er búinn eins og kvekari! Þið hljótið að hafa tekið eftir honum f farpegjahópnum, hann hafði feykilega barðastóran hatt á höfðinu og blá gleraugu á nefinu, Ég klifraði upp í skipshlið- ina til að sjá hvað á seyði væri, og kom óg auga á hann og pekti hann undir eins. Og eins og ég segi, pá hljótið pið að minnast pess að maðr- inn bar fyrir augu ykkar; en minn- ist pið pess að hafa rannsakað hann? Mig skal ekki kynja pótt pið gláp- ið hver framan f annan“, hélt Thur- ston áfram auðsjáanlega með inni- legri gleði; „hann skaust yfir um ineðan stóð á stímabraki ykkar við Fleetwood hérna. Það vcr fallega gert, ljómandi vel gert! Hæ, hæ! Þeir eru laglegir kumpánar pessir nafnfrægu Bowstrætis-snarfarar! Það slær enginn ryki í augu peirra, nei. Það er svo sem engin hætta á pvf. Alveg ómögulegt, vitaskuld! Lengi lifi John Watson!“ bætti hann við og dróg um leið upp úr vasanum pístólu og liampaði henni oflátungs- lefía> „ogégóskaaf heiluin liug að ég væri eins örugt kominn um borð í Washington einsog liann. Látið petta ekki fá á ykkr, lieiðruðu pjófaveið- endr, verið hressir í bragði eins oj ég; við verðum máske hvorirtvegirju hepnari í næsta skifti. Eti ég finn pað reyndar ofr vel, að pað inuni vera pungt mótlæti, að missa af manni, sem maðr s\ o að segja hef- ir haft í lófa sínum,og geta ekki hú- ist við að hafa nokkurn tfma fram- ar tækifæri til að sjá framan í hann. Ég held ég hengdi mig við fyrsta tækifæri, ef ég væri í ykkar sporum; já, vissulega gerði ég J>að. Eii |>ær pakkir sem pið fáið, ef pað vitnast! Þið verðið án efa settir af! Smánar- legt, fyrirlitlegt!“ hé’t Thurston enn áfram um leið og lögreglu- pjónarnir, sem varla róðu sór lengr fyrir bræði, stukku upp og smeltu handjárnum um úlfnliði hans. „Fyrirlitlegu lögreglusnuðrarar ! En pað er máske afsakanlegt, pótt pið verðið hálfbrjálaðir undir slfk- um kringumstæðum. Watson er manna vfsastr til að skrifa grein um petta f New York blöðin og nefna hana : „Inir frægu Bovvstrretis nautshausar. Hæ, hæ!“ 2. Sngn. P c n i ii ga-fál sarar n i r. Það var komið undir kvöld, peg- ar við lögðuin af stað frá Liverpool áleiðis til T.oudon. Ég, Thurston og stjúpi minn, sein var nú enn skapstyggari en venja var til, tók- um okkur far með Eclipse-vagnin- um, en hinn lögreglupjónninn, á- samt Fleetwood, settust í annan vagn, sem nefndr var „Telegraph“. Þessir tveir vagnar keptu pá hver við annan um flutning frá Liver- pool til Birmingham. Ekki vóru handjárnin tekin af föngunum á leiðinni og var pað gildandi regla, er fangar vóru fluttir. Alt gekk að óskum pangað til við nálguðumst WarringTon, er var porp eitt lítið, en pá fór Telegraph-vagninn, sem var lítið eitt á eftir okkur, á fljúg- andi ferð og paut fram hjá okkur einmitt par sem knappur sveigr var á veginum, og rakst svo hart á okk- ar vagn, að hann bentist út af veg- inum, en við fleygðumst út úr hon- um langar leiðir. E>ótt ég fengi fall mikið og yrði fyrir talsverðum meiðslum, féll ég ekki f óvit og sama var að segja um stjúpa minn; hann var ekki seinn að standa á fætr, pví honum var ant um að vita, hvað um fangann hefði orðið, ekki svo nijög til að komast að pví, hvort hann hefði beinbrotnað eða látið lífið, heldr til að s&nnfærast um, að hann hefði ekki hlaupið burtu— hvort heldr hann væri dauðr eða limlestr, hafði litla pýðingu frá sjónasmiði Bow-strætis-lögreglu- pjóna. Mr. Thurston var ekki farinn langt hann lá skamt frá okkur og bar sig hörmulega, en ekki leit út fyrir að hann væri hættulega meiddr, pvf pegar liðveizlan kom frá Black Beer Tavern og við allir höfðum fengið vænan sopa af brennivíni, reis hann upp ásamt okkur og við höltruðum svo allir af stað til Black Beer Tovem. En pegar við vórum komnir að veitingahúsinu, hljóðaði Thurston alt í einu upp yfir sig og bnrstlíttaf. Hann hlaut að hafa orðið fyrir einhverjum innvortis meiðslum, pvi að lítið sem ekkert sást á hon- um utan. Þegar við höfðum komið hom tn f rekkju, bað hann stjúpa ininn, eins og guð sér til hjálpar, að taka af sér haudjárnin, en stjúpi minn pverneitaði að gera pað fyrr en læknir væri húinn að skoðahann og láta í ljósi, hvort nokkuð gengi að honum annað enn skrópar. „Ég fer sjálfr eftir lækni“, sagði stjúpi ininti. „Mór er sagt að sá næsti sé mflu vegar liéðan, en ég ætla 8*11)t að reyna að vera kominn aftr eftir liálfa klukkustund f mesta lagi. Og pú“ bætti hann við og sneri sér að mór, „verðr hjá Thur- ston á meðan“. Svo gekk lmnn út úr herberginu og við heyrðum lmnn ganga ofan stigann og út úr húsinu. Við vór- um vissir um, að hann var kominn út, pvf við heyrðum hann kalla f einhvern fyrir utan og spyrja hann, hvet.ær Eclipso-vagninn rnundi verða tilbúinn til að fara af stað aftr. En pað var undr fljótt að brá af Tlnirston, pegar stjúpi minn var farinn; hanti reis upp við olnhoga og hlustaði mjög n: kvæmlega eft- ir fótataki stjúpa míns, sein óðum var að deyfast eftir pví sem hann fjarlægðist. Svo hallaði hann sér á bakió aftr og lá pegjandi og pungt hugsandi nokkra stuud. En alt i einu settist hann upp snögglega, eins og hann myndi eftir að hann mætti ekki láta tímann líða Ónotað- an, og hrópaði til mfn í skipandi, en ekki biðjandi róm: (Framhald). Bækur á ensku og íslenzku; fslenzk- ar sálmabækur. Rit-áhöld ódýrust borginni. FatasniB á öllum stærðum. Fergnson áCe.40N ftlain St., Winnipei, - - ■ Man HIN “MUNGO” “KICKER” “CABLE.” Er hvervetnn viðrkend að vera 1 öllu tilliti betri en allrr uðtar tóbakstegundir. In stórkostlega sala þessarar tóbakstegundar sannar betur gæði henniir og álit en nokkuð annað, pví prátt fyrir i>a1S pótt vér hötum um hundrað lultugu og fimrn keppi- nauta, eykstpó salan stöðugt. Þetta mælir með brúkiin pesm tóbaksbetren nokkuð aniiuð. Vór búum ekki til ódýra vindla. S. DAVIS & SONS MONTREAL. Wleista og bezta vindlagerda- hns i Canaila. [7] ATHLETE œ DERBY SICARETTUR Seljast gæðanna vegna. Allir vita að pær eru hinar beztu Allir reykja pær. Það er ekkert á borð við pær. [3] [10] Beina Victoria. [u] 292 Er þetta sonr yðar? ávalt verða að hera bölvun hlóðs ykkar í æð- um sínum; en þið hafið aldrei—síðan ég var nógu görnul til að hafa vit fyrir mór—haft vald til að tæla mig til að drýgja inn versta allra glæpa gegn sjálfri mór. Nei, óg vil ekki giftast þór. Ég er nógu lágt eokkin samt. Fyrir barnanna sök? Hvernig getr það orðið þáim til góðs að vita, að þau eigi tvo slíka foreldral Annað okkar er meira en nóg; en þau skulu hvorugt okkar hafa. Guði só lof, að óskilgetin hörn heyra til móð- urinni, sem leið fyrir þau. Það er að eins gifta móðirin, sem verðr að þola þá niðrlæg- ingu, að eiga ekki börnin sín“. „Þetta var alt eftir að hún hafði af- ráðið, að koma börnunum á skóla og láta ala þau upp eins og munaðarlaus börn. Þau vita ekki að þau eiga foreldra á lífi. Hún hefir samt gætr á því, hvað þeim líðr, og ef meölagið frá mór kemr ekki ákveð- inn dag — ef hún holdr að ég vanTæki að leggja þeim nægilegt til — þá fæ ég önn- ur eins bróf eins og þetta“. Hann hélt enn á bréfinu samanbögluðu í hendinni. Hann þurkaði svitann af enninu á sór, og ég bauð honum glas af víni. Hann svalg það í einum teyg. Svo snéri hann sér að Er þetta sonr yðar ? 293 mér aftr með sömn köldu örvæntingunni, og hélt áfram : „Nei, læknir; það viiðist enginn vegr vera út úr þessu. Afleiðingar eru mis- kunnarlaúsar. Þetta er einmitt orsökin til þess, að ég hata svo föðr minn. Hann heíir skilið ,mig þar eftir, sem óg kemst hvorki fram né aftr, ég get hvorki bætt úr því, sem umliðið er, fyrir sjúlfan mig né aðra. Og ú ný get óg ekki byrjað með þessa byrði á sálunni—þennan flekk á lífi mínu. Mig langar til að Nellie viti, að ég elska hana meira en svo, að ég viiji að hún giftist þeim siðferðislega líkþrár-manni, sem var fyrirlit- inn af þessari stúlku, sem sagði dagsatt, er hún sagði þessi orð: ,Þú getr ekki gefið mór það, sem þú sjúlfr hefir ekki til að bera. Þú getr ekki gert mig heiðvirða*. Alt, sem hún sagði, var alveg satt. Röksemdir hennar vóru óhrekjandi. Það er að eins ósvífinn hroki karlmanna, sem hafa mishoðið stúlkum, sem kemr þeim til að dirfast að tala um að gera þær ,virðingrrverðar* á eftir. Það er ekki heiningamannsins að hjóða ölmusu. Það er ekki þjófsins réttr að sitja á dómara-bekkn- um. Hún hafði rétt. Það var meiri móðg- un af mér, að láta mér detta í hng, að ég 296 Er þetta sonr yðar? Ó, guð minn góðr! Kynjar yðr nokkuð, læknir, í veröld, þar sem feðr drýgja aðra eins glæpi gagnvart sonum sínum—þar sem lætr manna eru eltar og tálsnörur fyrir þær lagðar af mönnum, sem kent er að trúa því, að þeir geti gert stúlkur þær, sem þeir hafa tælt, virðingarverðar ú eftir, ef þeir vilja, eða látið það vera, ef þeim þóknast! Mikið svívirðingar-uppeldi er annað eins, aðkenna mönnum, að stúlkan, sem misgert er við, týni 8Óma sínum, en að fantrinn, som mis- gerir við stúlkuna, standi svo hátt, að hann geti veitt henni uppliefð með því að tengja sér hana, ef honum þóknast. Og svo eru þeir svo ósvífnir að segja, að karlmennirnir fyrirlíti ekki kvennfólkið; það sé að eins kvennfólkið sjálft, sem fyrirliri sínar fóllnu systr! Svei! Ég hof andstygð á þessum svæfingar-lyfjum, sem karlmenn nota til að svæfa þann litla snefil at lóttlætistil- finning og drengskap, sem þeim er með- fæddr“. Hann stóð upp aftr og staðnæmdist frammi fyrir mér, er hann þagnaði, eins og hann biði svars. „Hefir yðr aldrei dottið í hug, að reyna að segja Nellie allan sannleikann, eins og Er þetta sonr yðar? 289 vissi svo vel, að trúin hans hafði huggað hann og hughreyst og stutt hann alla hans æfi. Hann hafði ekki notað trúarbrögð sín fyrir kúpu. Þau vóru hans kápa. Nú horfði ég á son hans standa frammi fyrir mór, hengja niðr hendrnar og spenna greipar saman, híð- andi eftir að mór yrði eittlivaðaðorði. En ég var alveg orðlaus. Það var rétt komið fremst á varirnar á mér að spyrja hann, hvort faðir hans hefði nokkru sinni vaknað til ljósrar meðvitundar um, hvílíkan glæp hann liafði drýgt, og reynt svo eftir megni að afplána hann. En dðr en ég kom fyrir mig orði, fluga gegn um huga minn ótal endrminningar um fóðr hans, og ég hætti við að segja það sem mér hafði fyrst dottið í hug. „Ég hugsaði þó tæpast að hann hefði verið slíkr fantr“, sagði óg ósjólfrátt við sjálfan mig; en svo mintist ég þess, að þetta var sem næst það, sem hann hafði viljað fá mig til að gera, fyrir mörgum árum. Svona leið hvert augnablikið af öðru í þögn. Mér gat ekkert hugkvæmzt að segja, sem mér lík- aði sjálfnm. Loks leit Preston upp og á mig. „Mig furðar það ekki, læknir, þótt yðr verði orð- fátt“, sagði hann hægt, en, í hamingju bæn-

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.