Heimskringla - 12.10.1892, Blaðsíða 3

HIET'1VrRT^T?.TTsrr^-T. A OC3- OLDHST "WINlSriPEG; 12. OKTBE 1802.
OldChum
CUT PLUG.
OLDÍHUM
PLUG.
Engm tóbnkstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins miklaalmennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
f>essi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
Cut Plug, lOc. J Ib Plug, lOc.
i lb Plug, 20c. [1]
X X
Hefurðu reynt
(iCABL EEXTBA”
VINDLA?
[9]
rpHE RXPANS .TABUI *!?. reprulatotho etomach,
A Liver au<i v' els, pnrify the biood, ai e pleaa-
ant to take, aare ami aiwayy nii ectuel. A reliable
remedy t’or biliousness, Blotchea on tho Face,
Brifrht’s Dlfiease, Catarrh, Colic, Con;jt*pation,
fchronie Diarrhtna, Chrouic Li\or Trouble, Dia-
Deteð, Disortíeretl Stomach, IMzriuess, Dysentery,
Dyaiepsia, Eezema, Flatulenco, Female Com-
níaints, Foul Broath, rieaúa/ lie, Heartbur Hives,
Jaandice, Kidney Complaiuts, Uver Trouhles,
lora of Appetitw, Meutai I>epressic»u, Nausea.
Kettle itasií, — — ■■■ ----------1 PainfulDipes-
Ku:tíi of Biood
S a 11 o w Com-
táon, Plmples,
to the Heacl,
•plejrion, Salt
Head, Serof -
aohe, Skin Djs
Stomach. Tired
Liver, Uicers,
ond CTcry oth-
or disease that
icboum, Scalcl
u)n,Sick Head-
oases.Sour
h ^elinír.Torpid
AVatar Broth
er symptom
________________resuits from
irnpure blood or a failure in the proper oerform-
ance of their functions by the stonmch, liver and
2 intestinee. Persons giveh to over-ee.tinr, are ben-
T cfited by takinpr one uibule after eaeh meal. A
Z continued use of the Ripans Tabules is thc surest
0 cure for obstinate constipation. They .ontain
0 nothing that can be injurious to thc inost deli-
• cate. 1 ffross #2, 1-2 ffeoss #1.85. 1-4 prross 76c.,
• 1-24 crross 15 cents. Sent by niall jx>staí?e l>aiil.
• Address THE RIPANB CIIEMICAL COHPANY,
• P. O Boz 672. New York.
o'TdjC-JR’s
Ist^bS^
*cot/c;
Dffsfsrísv
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæjara.
I. SAGA.
JOHN W&TSON.
Framhald.
Vitaskuld yrði f>að eingin skemti-
ferð fyrir manngarminn, en f>ó tals-
vert, skárra en verða hengdr upp í
snóru milli himins og jarðar, pangað
til öndin er skroppin úr líkamanum.
En ég varð að hafa hraðan við, ef
duga skyldi. Ég reif blað úr minn
isbók minni og skrifaði á f>að með
skjálfandi hendi f>essi orð: „Það
er von sro lengi sem lífió hjarir!
Taktu vel eftir pví, sem fram fer, og
vertu tilhúinn að nota inn minsta
rugling eða uppf>ot sem upp kann
að koma, til að skjótast yfir um í
hóp peirra sem búið er að skoða.
Hvíslaðu að peim að pú sért Wat-
son, og f>á J>ori óg að leggja undir
líf mitt, að enginn einasti kemr upp
um f>ig“.
Svo smeygði ég mér enn inn í far-
pegjapvöguna, pangað til ég komst
svo nærri Watson, að óg gat látið
hréfmiðann í lófa hans. Svo sem
augnabliki síðar gaf hann mér til
kynna með augnaráði sínu, að hann
hefði skilið, hvað óg átti við.
Svo kom nú til minna kasta. tlm
leið og lögreglupjónarnir höfðu
slept manninum sem stóð næstur
Fleetwood yfir í hópinn, sem „ekk-
ert var að athuga við“, hljóp óg að
Fleetwood og lót heídr óðslega,
greip íjhandlegg hans og hrópaði:
Hérna er maðrinn. I>etta er hóf-
inn! Eg pekki hann upp á mínar
tíu fingr!“ Manngarmrinn brá við
hart og tftt og reyndi að slíta sig
af mér, bölvaði mór niðr fyrir allar
hellur og sór og sárt við lagði, að
hanu væri allr annar maðr en Wat-
son. Lögreglupjónarnir, sem héldu
að ég meinti að petta væri Wataon,
skárust pegar í leikinn og eftir tals-
verð áflog báru peir hærra hlut og
gátu smeygt upp á hann handjárn-
járnunum. Og pegar pað var búið,
tóku peir að virða hann nákvæmlega
fyrir sór, til að leita að einkenni
pví, sem einkendi svo vel inn rótta
Watson.
,,E>essi maðr er ekki Watson“,
hrópaði stjúpi minn og hvesti reiðu
lega á mig augun. Hvern fjand-
ann varstu að hugsa [að segja að
petta væri hann?“
„Églhefi aldrei sagt að petta væri
Watson; mér hefir auk heldr aldrei
komið til hugar að segja slikt. t>að
er Fleetwood frá Pimlico, sem
strauk frá skuldum. Pað hefir verið
lagt talsvert fé til höfuðs honutn
eins og pú veizt“.
„Sem óg lih! Strákrinn hefir rótt
fyrir sér! I>að er Fleetwood! Jæja“
sagði stjúpi minn, „smáseyði er ljúf-
fengt og ekki til að gretta sig yfir
einkum og sér í lagi, par eð hætt er
við, að okkur takist ekki að veiða
golporskana í petta sinn, að minsta
kosti. Stattu kyr hérna, Mr. Fleet-
wood, svo sem augnablik“.
Meðan á pessu upppoti stóð, hafði
Watson skotizt yfir í hinn hópinn,
og er farpegjarnir heyrðu að hann
var maðrinn, sem lögreglupjónarnir
vóru að leita að, röðuðu peir sér alt
í kringum liann svo hann sást ekki.
Mestr hluti skipsmannanna og allir
farpegjarnir, nema Fleetwood, höfðu
tekið eftir pessu bragði, en engum
datt í hug að gefa lögreglupjónun-
um ina minstu vitneskju um pað;
pá grunaði pví ekki ið allra minsta,
og hóldu árram að rannsaka pá sem
eftir vóru, og pegar pví var lokið,
leituðu peir um skipið hátt og lágt,
en pað var auðvitað árangrslaust.
Skipstjórinn, sem nú var orðinn svo
reiðr yfir pessari löngu bið, skipaði
loksins að halda af stað, og bætti
um leið * við með reiðiprunginni
röddu: „Og ef brezku snuðrararnir
hypja sig ekki undir eins í bátinn
sinn, pá munu peir fá pá ánægju að
sjá New York áðr en peir líta Li-
verpooi augum aftr“.
Þessi bending hafði tilætluð á-
hrif á lögreglupjónana, pví eftir
fáar mínútur skreið bátrinn okkar
inn í Meryey-mynnið með okkur
lögregluinennina og fangana Thurs-
ton og Fleetwood. Vitaskuld var
betra að hafa náð f pá, lieldr en að
koma alveg tómhentr, en pó mátti
pað heita einskis vert í satnanburði
við, ef Watson hefði náðst, enda
skein pað fyllilega út úr inu heiftar-
lega og fyrírlitlega augnaráði lög.
reglupjónanna, er peim varð litið á
feng sinn, að peir vóru innilega óá-
nægðir.Ení inumgráu augum Thurs-
tons leiftraði einhver kulda-kæti og
háðslegt bros lék um inar punnu
varir hans, pegar hann horfði í augu
lögreg’.npjónanna. Ég skildi. petta
bros ekki fyrst, en senn komst ég
að r.-iun utn, hvað pað liafði að pýða.
„Washington“, sagði Thurston
alt í eitiu, eftir að hann hafði horft
stundarkorn á eftir skipinu sein óð-
um færðist fjær. ,Washington‘ er
senn kominn í hvarf, og pað tæki
góðan bát og snarpan róðr til að
draga skipið uppi hóðan af, og
Watson getr nu pegar glatt sig
yfir frelsi sínu eins örugglega eins
og hann væri kominn á New York
höfn“.
„Um hvað er hann að pvaðra?“
sagði stjúpi minn og var heldr í
hastr f máli. „Hvað veit hann um
Watson ?“ \
„Ekki annað en pað, að hann er
um borð f .,Washington‘. Og pað
líka, að pið með alla ykkar fram-
úrskarandi skarpskygni létuð hann
renna gegn um greipar ykkar eins
og hann væri áll!“
Það er lygi Mr. Thurston/ Ef
Watson hefði verið um borð í Was-
hington, pá væri hann nú hór í bátn-
um engu síðr en pið félagarnir,
Fleetwood og pú!“
„John TFatson er um borð í ,Was-
hington, hvað sem pið segið“, hélt
Thurston áfratn, „og hann er búinn
eins og kvekari! Þið hljótið að hafa
tekið eftir honum f farpegjahópnum,
hann hafði feykilega barðastóran
hatt á höfðinu og blá gleraugu á
nefinu, Ég klifraði upp í skipshlið-
ina til að sjá hvað á seyði væri, og
kom óg auga á hann og pekti hann
undir eins. Og eins og ég segi, pá
hljótið pið að minnast pess að maðr-
inn bar fyrir augu ykkar; en minn-
ist pið pess að hafa rannsakað hann?
Mig skal ekki kynja pótt pið gláp-
ið hver framan f annan“, hélt Thur-
ston áfram auðsjáanlega með inni-
legri gleði; „hann skaust yfir um
ineðan stóð á stímabraki ykkar við
Fleetwood hérna. Það vcr fallega
gert, ljómandi vel gert! Hæ, hæ!
Þeir eru laglegir kumpánar pessir
nafnfrægu Bowstrætis-snarfarar! Það
slær enginn ryki í augu peirra, nei.
Það er svo sem engin hætta á pvf.
Alveg ómögulegt, vitaskuld! Lengi
lifi John Watson!“ bætti hann við
og dróg um leið upp úr vasanum
pístólu og liampaði henni oflátungs-
lefía> „ogégóskaaf heiluin liug að ég
væri eins örugt kominn um borð í
Washington einsog liann. Látið petta
ekki fá á ykkr, lieiðruðu pjófaveið-
endr, verið hressir í bragði eins oj
ég; við verðum máske hvorirtvegirju
hepnari í næsta skifti. Eti ég finn
pað reyndar ofr vel, að pað inuni
vera pungt mótlæti, að missa af
manni, sem maðr s\ o að segja hef-
ir haft í lófa sínum,og geta ekki hú-
ist við að hafa nokkurn tfma fram-
ar tækifæri til að sjá framan í hann.
Ég held ég hengdi mig við fyrsta
tækifæri, ef ég væri í ykkar sporum;
já, vissulega gerði ég J>að. Eii |>ær
pakkir sem pið fáið, ef pað vitnast!
Þið verðið án efa settir af! Smánar-
legt, fyrirlitlegt!“ hé’t Thurston
enn áfram um leið og lögreglu-
pjónarnir, sem varla róðu sór lengr
fyrir bræði, stukku upp og smeltu
handjárnum um úlfnliði hans.
„Fyrirlitlegu lögreglusnuðrarar !
En pað er máske afsakanlegt, pótt
pið verðið hálfbrjálaðir undir slfk-
um kringumstæðum. Watson er
manna vfsastr til að skrifa grein um
petta f New York blöðin og nefna
hana : „Inir frægu Bovvstrretis
nautshausar. Hæ, hæ!“
2. Sngn.
P c n i ii ga-fál sarar n i r.
Það var komið undir kvöld, peg-
ar við lögðuin af stað frá Liverpool
áleiðis til T.oudon. Ég, Thurston
og stjúpi minn, sein var nú enn
skapstyggari en venja var til, tók-
um okkur far með Eclipse-vagnin-
um, en hinn lögreglupjónninn, á-
samt Fleetwood, settust í annan
vagn, sem nefndr var „Telegraph“.
Þessir tveir vagnar keptu pá hver
við annan um flutning frá Liver-
pool til Birmingham. Ekki vóru
handjárnin tekin af föngunum á
leiðinni og var pað gildandi regla,
er fangar vóru fluttir. Alt gekk
að óskum pangað til við nálguðumst
WarringTon, er var porp eitt lítið,
en pá fór Telegraph-vagninn, sem
var lítið eitt á eftir okkur, á fljúg-
andi ferð og paut fram hjá okkur
einmitt par sem knappur sveigr var
á veginum, og rakst svo hart á okk-
ar vagn, að hann bentist út af veg-
inum, en við fleygðumst út úr hon-
um langar leiðir. E>ótt ég fengi
fall mikið og yrði fyrir talsverðum
meiðslum, féll ég ekki f óvit og
sama var að segja um stjúpa minn;
hann var ekki seinn að standa á
fætr, pví honum var ant um að vita,
hvað um fangann hefði orðið, ekki
svo nijög til að komast að pví, hvort
hann hefði beinbrotnað eða látið
lífið, heldr til að s&nnfærast um, að
hann hefði ekki hlaupið burtu—
hvort heldr hann væri dauðr eða
limlestr, hafði litla pýðingu frá
sjónasmiði Bow-strætis-lögreglu-
pjóna.
Mr. Thurston var ekki farinn langt
hann lá skamt frá okkur og bar sig
hörmulega, en ekki leit út fyrir að
hann væri hættulega meiddr, pvf
pegar liðveizlan kom frá Black
Beer Tavern og við allir höfðum
fengið vænan sopa af brennivíni,
reis hann upp ásamt okkur og við
höltruðum svo allir af stað til Black
Beer Tovem. En pegar við vórum
komnir að veitingahúsinu, hljóðaði
Thurston alt í einu upp yfir sig og
bnrstlíttaf. Hann hlaut að hafa orðið
fyrir einhverjum innvortis meiðslum,
pvi að lítið sem ekkert sást á hon-
um utan. Þegar við höfðum komið
hom tn f rekkju, bað hann stjúpa
ininn, eins og guð sér til hjálpar, að
taka af sér haudjárnin, en stjúpi
minn pverneitaði að gera pað fyrr
en læknir væri húinn að skoðahann
og láta í ljósi, hvort nokkuð gengi
að honum annað enn skrópar.
„Ég fer sjálfr eftir lækni“, sagði
stjúpi ininti. „Mór er sagt að sá
næsti sé mflu vegar liéðan, en ég
ætla 8*11)t að reyna að vera kominn
aftr eftir liálfa klukkustund f mesta
lagi. Og pú“ bætti hann við og
sneri sér að mór, „verðr hjá Thur-
ston á meðan“.
Svo gekk lmnn út úr herberginu
og við heyrðum lmnn ganga ofan
stigann og út úr húsinu. Við vór-
um vissir um, að hann var kominn
út, pvf við heyrðum hann kalla f
einhvern fyrir utan og spyrja hann,
hvet.ær Eclipso-vagninn rnundi verða
tilbúinn til að fara af stað aftr.
En pað var undr fljótt að brá af
Tlnirston, pegar stjúpi minn var
farinn; hanti reis upp við olnhoga
og hlustaði mjög n: kvæmlega eft-
ir fótataki stjúpa míns, sein óðum
var að deyfast eftir pví sem hann
fjarlægðist. Svo hallaði hann sér á
bakió aftr og lá pegjandi og pungt
hugsandi nokkra stuud. En alt i
einu settist hann upp snögglega,
eins og hann myndi eftir að hann
mætti ekki láta tímann líða Ónotað-
an, og hrópaði til mfn í skipandi, en
ekki biðjandi róm:
(Framhald).
Bækur á ensku og íslenzku; fslenzk-
ar sálmabækur. Rit-áhöld ódýrust
borginni. FatasniB á öllum stærðum.
Fergnson áCe.40N ftlain St.,
Winnipei, - - ■ Man
HIN
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetnn viðrkend að vera
1 öllu tilliti betri en allrr uðtar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði henniir og
álit en nokkuð annað, pví prátt
fyrir i>a1S pótt vér hötum um
hundrað lultugu og fimrn keppi-
nauta, eykstpó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkiin pesm
tóbaksbetren nokkuð aniiuð. Vór
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
Wleista og bezta vindlagerda-
hns i Canaila. [7]
ATHLETE
œ DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pær
eru hinar beztu
Allir reykja pær. Það er
ekkert á borð við pær.
[3]
[10]
Beina Victoria.
[u]
292 Er þetta sonr yðar?
ávalt verða að hera bölvun hlóðs ykkar í æð-
um sínum; en þið hafið aldrei—síðan ég var
nógu görnul til að hafa vit fyrir mór—haft
vald til að tæla mig til að drýgja inn versta
allra glæpa gegn sjálfri mór. Nei, óg vil
ekki giftast þór. Ég er nógu lágt eokkin
samt. Fyrir barnanna sök? Hvernig getr
það orðið þáim til góðs að vita, að þau eigi
tvo slíka foreldral Annað okkar er meira
en nóg; en þau skulu hvorugt okkar hafa.
Guði só lof, að óskilgetin hörn heyra til móð-
urinni, sem leið fyrir þau. Það er að eins
gifta móðirin, sem verðr að þola þá niðrlæg-
ingu, að eiga ekki börnin sín“.
„Þetta var alt eftir að hún hafði af-
ráðið, að koma börnunum á skóla og láta
ala þau upp eins og munaðarlaus börn.
Þau vita ekki að þau eiga foreldra á lífi.
Hún hefir samt gætr á því, hvað þeim líðr,
og ef meölagið frá mór kemr ekki ákveð-
inn dag — ef hún holdr að ég vanTæki að
leggja þeim nægilegt til — þá fæ ég önn-
ur eins bróf eins og þetta“. Hann hélt
enn á bréfinu samanbögluðu í hendinni.
Hann þurkaði svitann af enninu á sór, og
ég bauð honum glas af víni. Hann svalg
það í einum teyg. Svo snéri hann sér að
Er þetta sonr yðar ? 293
mér aftr með sömn köldu örvæntingunni,
og hélt áfram :
„Nei, læknir; það viiðist enginn vegr
vera út úr þessu. Afleiðingar eru mis-
kunnarlaúsar. Þetta er einmitt orsökin til
þess, að ég hata svo föðr minn. Hann
heíir skilið ,mig þar eftir, sem óg kemst
hvorki fram né aftr, ég get hvorki bætt úr
því, sem umliðið er, fyrir sjúlfan mig né aðra.
Og ú ný get óg ekki byrjað með þessa byrði
á sálunni—þennan flekk á lífi mínu. Mig
langar til að Nellie viti, að ég elska hana
meira en svo, að ég viiji að hún giftist þeim
siðferðislega líkþrár-manni, sem var fyrirlit-
inn af þessari stúlku, sem sagði dagsatt, er
hún sagði þessi orð: ,Þú getr ekki gefið mór
það, sem þú sjúlfr hefir ekki til að bera. Þú
getr ekki gert mig heiðvirða*. Alt, sem hún
sagði, var alveg satt. Röksemdir hennar
vóru óhrekjandi. Það er að eins ósvífinn
hroki karlmanna, sem hafa mishoðið stúlkum,
sem kemr þeim til að dirfast að tala um að
gera þær ,virðingrrverðar* á eftir. Það er
ekki heiningamannsins að hjóða ölmusu. Það
er ekki þjófsins réttr að sitja á dómara-bekkn-
um. Hún hafði rétt. Það var meiri móðg-
un af mér, að láta mér detta í hng, að ég
296 Er þetta sonr yðar?
Ó, guð minn góðr! Kynjar yðr nokkuð,
læknir, í veröld, þar sem feðr drýgja aðra
eins glæpi gagnvart sonum sínum—þar sem
lætr manna eru eltar og tálsnörur fyrir þær
lagðar af mönnum, sem kent er að trúa því,
að þeir geti gert stúlkur þær, sem þeir hafa
tælt, virðingarverðar ú eftir, ef þeir vilja,
eða látið það vera, ef þeim þóknast! Mikið
svívirðingar-uppeldi er annað eins, aðkenna
mönnum, að stúlkan, sem misgert er við,
týni 8Óma sínum, en að fantrinn, som mis-
gerir við stúlkuna, standi svo hátt, að hann
geti veitt henni uppliefð með því að tengja
sér hana, ef honum þóknast. Og svo eru
þeir svo ósvífnir að segja, að karlmennirnir
fyrirlíti ekki kvennfólkið; það sé að eins
kvennfólkið sjálft, sem fyrirliri sínar fóllnu
systr! Svei! Ég hof andstygð á þessum
svæfingar-lyfjum, sem karlmenn nota til
að svæfa þann litla snefil at lóttlætistil-
finning og drengskap, sem þeim er með-
fæddr“.
Hann stóð upp aftr og staðnæmdist
frammi fyrir mér, er hann þagnaði, eins
og hann biði svars.
„Hefir yðr aldrei dottið í hug, að reyna
að segja Nellie allan sannleikann, eins og
Er þetta sonr yðar? 289
vissi svo vel, að trúin hans hafði huggað
hann og hughreyst og stutt hann alla hans
æfi. Hann hafði ekki notað trúarbrögð sín
fyrir kúpu. Þau vóru hans kápa. Nú horfði
ég á son hans standa frammi fyrir mór, hengja
niðr hendrnar og spenna greipar saman, híð-
andi eftir að mór yrði eittlivaðaðorði. En ég
var alveg orðlaus.
Það var rétt komið fremst á varirnar á
mér að spyrja hann, hvort faðir hans hefði
nokkru sinni vaknað til ljósrar meðvitundar
um, hvílíkan glæp hann liafði drýgt, og reynt
svo eftir megni að afplána hann. En dðr en
ég kom fyrir mig orði, fluga gegn um huga
minn ótal endrminningar um fóðr hans, og ég
hætti við að segja það sem mér hafði fyrst
dottið í hug. „Ég hugsaði þó tæpast að hann
hefði verið slíkr fantr“, sagði óg ósjólfrátt við
sjálfan mig; en svo mintist ég þess, að þetta
var sem næst það, sem hann hafði viljað fá
mig til að gera, fyrir mörgum árum. Svona
leið hvert augnablikið af öðru í þögn. Mér
gat ekkert hugkvæmzt að segja, sem mér lík-
aði sjálfnm.
Loks leit Preston upp og á mig. „Mig
furðar það ekki, læknir, þótt yðr verði orð-
fátt“, sagði hann hægt, en, í hamingju bæn-