Heimskringla - 09.11.1892, Blaðsíða 3

ZEIIEIiLÆSiKirRIItTa-X^. OO- OL3DIIT WINNIPEG- Q. ZTSrOAT. 1892
X X
OldChum
CUT PLUG.
OLD CHUffl
PLUG.
Engin tóbnkstegund hefir
selzt ja/nfijótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
þessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
X X
Hefurðu reynt
„CABL EKXTRA'
VINDLA?
[9]
TEÍTDBRS FOR TtMBER B ERTH'S
INTHE PROVIÍÍCE OF
MANITOBA.
rriILiBOÐ vmi leyfi til að höggva við á
I stjórnarlandi í MamitöEa. Loku'5 tiltsoS
send undirrituðuin *m lwyfl til a5 höggva’
við á skólandi fram aieðtCanada Paeitfic’
járnbrautinni auKt.raf Range 8, austr af
aðalkádegisbaug í Manitóba og merkt:
„Tender for a permitto cut tiraber'’ verðr
veitt móttaka paogail til é hádegi '2L. ’
Nóveniber 1892.
Uppdrættir sein aý«a legu skólands-
ins meS skilmáluœ víðvíbjendi leyfinu
er hægt að fá á Crown Timber skrifstof-
unni í Winnipeg. Sfratök 'tilboð verða
að geraat fyrir sórhverj.a útmesldu skóg-
landi.
Hverju tilboði verðr að fylgja viðr-
kendr viiiill á löggiltan ibanka, atýlaðr til
the Deputy of the Minitster of .the Inte-
rior, fyrir þeirri uppkæð, sem umsækj
andi erreiðubúinn að gjakla fyrir leyfið.
Það er nauðsynlegt fyrir hvem sem
fær tilboð aitt meðtekíð, að fá leytið inn-
an 60 dagaeftir að tilboð liaes hefir verið
viðtekið, og iborga 20 per oant af gjaldi
pvi, sem greiða á fyrir timbr er höggvið
verði samkvaemt pví ’eyfi, aft öðrum
koati tapar haon leyfinu.
Ekkert tilLoð með telegraph verSr
tekið til greina.
Leyflð endar 1. Október 1893 og
verSr eudruýjað ár frá ári 1. dag Októ-
ber mánaðar ineð pví skilyrði, »ð öll á-
fallin gjójd só greidd, og má þá byrja að
nota landið þann dag sem leyfið byrjar.
JOHN HALL.
nkrifari.
Ðepartrnent of the Interior,
Ottawa, 31. October, 1892.
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæjara.
4. Saga.
.James Hargravc;
1 æsku jrengutn við, James Har-
grave og óg, á skóla satnan og vór-
um J>á mestu mátar. Hargrave var
inesti greindarpiltr og langlum
fremri mér að pvt er snerti skóla-
mentun, en í meira lagi ódæll og
gá-skafullr. Þegar ég bætti við skóla-
nAm og tók að vinna sem vikapiltr
A lögregluskrifstofunni, skildust veg-
ir okkar með öllu og sáumst við
ekki nema «ndr og sinnum á göt-
unni og köstuðum pá h%'«T á ann-
an kuldalegum flýtis kveðjuTn. Hagr
foreldra Hargraves liafði batnað svo,
að pau gátu kostað Tiám hatis við
London-háskólann og á'ttu pau pó
par að auki að sjá fyrir einum sjö
eða átta börnum. Honuin gekk
námið vel og útskrifaðist með góð-
um vitnisburði sem lögfræðiugr.
Ég hafði tekið eftir pví meðan við
vórum saman, að’hann var metnað-
argjani mjög og vildi komast upp
á hsesta tind mannvirðingar.na, og
furðaði mig pví eigi mjög, pótt
'hann vildi <eigi lengr kannast við
slóttan og Téttan lögreglupjón. Kn
prátt fyrir alt hans metnaðarstrit
heyrði ég lmns að eins getið við
örfá mál ’Og ómerkileg, og var 4g
'oft að hngsa um, liver spilb.ndi á-
4rriT slík vonbrigði og brestr á á-
iiti altnennings hlyti að hafa á amn
ian eins mann og .1 ames Hargrave.
TUm |>essar mundir va- p.að að lik
TKarólínu Denby fawst í ííegent-
-skurðinum í London. Letita vakti
allmiltla athygli ogaesfci ihugi manna,
•eins og vant er að vera, pegair morð
eru 'framin og óvíst er .upi .vegand-
ftnn. IKarólina hafði verið vinnukona
á heimili Mr. Greorgs AKTa'bsons, ■er
'var «uóugr raaðr .fi.g ’bjó í IRegeirt-
garðinum; og lá ipað <»rð á fiionum
að Ihann kynuí ve“l að rmeta kvenn-
ilega fegrð. Kapðiína var mjög
-skemtileg stólka ©g fofckunnar tfrið,
0g ihafði ég oft sjállfr reut til ihenn-
ar girndar-a.ugum:: hÖK vasð að,
■eine if-8 ára gðiraul. Kimhver veg—!
farandi, sem gekk .toeð skurðinum,
sá líkið, og gerði lögregi.upjónun-
’um stra.x aðvant um (pað. Þeir 'SOin
skoðuðu líkið, lýstu ðtvíraBtilega yfir
því, að húu befði iverið ráðin af
dógmn, pví inir bláEauðu blettir á
hálsiiEum virtust bendjL aug.ljóslega
A, að thún hefði vorið kyrk£ hanala
milli, .og illræðismsðrÍKia sv® fleygt
hetmi í -skurðinn að pvS búnu. Jíréf -
rniði íanst í vasa heutiar pese efn-
is, að JiAin var beðin að mæta á til-j
teknum «tað allskamt pfcðan eir lík-
ið fanst, kJ. 9 kveldið áðr, og nwindij
bréfritariEO bíða hennar par. l&etta
var ritað með karlmannsbendi -og
stóð nafnið ^Georg“ undir. Stj.órn-
in lofaði hundrað pundum steriing
hverjum sera hefði upp á morðingj-
anum. Mór var svo fengið mál
petta í hendr.
Ég var ekki viðstaddr pegar lík-
skoðunin fór fram, en óg las skj'rslu
líkskoðarans í blöðunum og af henni
og öðrum atvikum varð mér undir
eins fvrir, eins og almenningi, að
gruna húsbónda stúlkunnar um
glæpinn, að hann hefði fyrst dreg-
ið hana á tálar og síðan ráðið hana
af dögum; lögfullar sannanir gegn
Mr. Watson vóru auðvitað engar
til, en líkurnar vóru mjögsvo sterk-
ar. Menn höfðu oft séð hann vera
að gæla við stúlkunl, er hann hugði
að etiginn sæi til. Kona hans, er
hafði fengið veðr af pessu, hafði
einu sintii grátandi prábeðið hann,
að reka „petta flagð“ í burt, en
hann neitaði pví með pjósti mikl-
uni í áheyrn pjónustufólksins. Nafn
ið undir miðanum, sem fanst í vasa
stúlkunnar, var hans eigið skírnar-
nafn „Georg41, og pótt skriftin á
miðanum væri ekki lík rithönd hans.
pá var slíkt ekki mikils virði, pvi
hægðarleikr er að breyta rithönd.
Þar að aaki var pað sannað, að Mr.
Watson ihaffði ‘fúslega gefið stúlk-
unni leyfi til að fara ú> petta um-
ræilda kvöld, prátt fyrir pað, pótt
húsmóðirin, kona hans, set.ti p.ar
blátt baiin fýrir. Og enn pá eitt:
pað var sannað, að Watson hefði
farið -snemma um kvöldið í Princss
leikhftsið og talað par við ýmsa
inenn, 'tveir af peim báru reyndar
fram, að klukkan hefði að peirra
foyggju verið- hér um bil 10, er hann
fór ftr leikhúsinu aftr, en hinsvegar
var stefnumótið ákveðið kl. 9. Kn
málstað, Ipví bæði gat hann awðveld-j
lega liafa fært mótiið aftr ■og látið
stftlkuna vita pað persónn'lega, «g
eins var ekkert fiví til fyrirstöðu
að hann hefði gets ð skoti«t burt 'ftr
leikhúsinu, er var troðfnlt áu pess
að kunningjar haics veittn pvf e'ftir-
tekt. Að síðustv upplýsfcist pað.og,
að hatin, aJveg mót venju, Ihafði
p-eniMð niðr «R skiirðiri.um Ibetta
kveld.
Og enn er •óJtndi ð eítt atríði, er
gerði hain. tnsrtiryggílegan. Hann
hafði bundið jpað fastmashim, að
stýra samkomK, er haldin var í.Pad-
dington -garðwnmn .petta .umrædda
kveld til sty.plctar bágstöddum niönn
um, en prem etundum áðr en sam-
kotnan byrjaði, sendr. ham: afsökun
á pvf, að sér vrori 'Ómögulegt að
mæta. Allair jpessar ilíkur -sem og
sú ósennilega .og <5vitrloga tilgáta
imálfærafunnaic.ns Wuteons, aðKaró-
ilína hefði fyrirfarið sér og reynt
iSyrst að hemgja sig í grejp sinni,
ag er pað ek>ki hqpnaðist, íleygt sér
í eknrðiim, lÍMifðu -svo tiiilcil áhrif á
d&inendma, iað 'itærri llá að ;peir
úeskurðuðu Wiataon -sekan um
,„m©rð af ásetfcu iráði“. JSm líkskoð-
arii*n, er kunnii vel -að greina sann-
anir .frá líkum. .og aildrei ilét tilfinn-
ingar sínar viíia «ér sjóirjr, ibrýndi
svo aækilega tfjri.r peiin, að grota
.alirar ivarúðar, að J»eir ’úrdkurðuðu,
að Kairólína helfði verið mynrt, en ó
kunnugt vaeri urii •vegandann. En
lögregilustjórniu vaur svo 45ánrogð
með pessi niáfaSok, að hftr. rbæði
skipaði .mér að ptnnsa.ka málið :ftt í
æear og -s«ipaði jafnfra.Hit tveiror
lögreglupjónum að hafa efcerkar
gætr á tiósinu í Jíegent garðioium,
bæði nótt eg dag. Ef Wateon tfæri
nokkuð að heiman, \»ar peim skipað
að veiti honuin eftirför osr missa
n
aldrei sjónar af lioin.ui. Og skyldi
hann gera nokkra tilrnun til að fara
af landi burt, var peiin boðið að
taka liann fastan og hneppa f varð-
hald.
Allar pessar líkur gegn Watson,
sem ég hefi sett fram hér að framan í
stuttu máli, sýndust ekki eins sterk-
ar eins og pær í fyrsta áliti virtust,
pegar J>ær vóru skoðaðar vel niðr í
kjöl'nn. Hvað pað snertir, að rnenn
höfðu séð hann vera að viðra sig
upp við Karólínu Denby, pá vóru
|>að liklega fáar stftlkur, ef pær
annars vóru eins fríðar og elskuleg-
ar eins og hftn, sem hann ekki glett-
ist til við og lét að, ef hann komst
í fæti. Einnig var pað sannað ineð
eiðfestum vitn'sburði, að Karólfna
hafði alt til ins síðasta látið í ljósi
ina einlægustu viðrsfygð á atferli
hans. Og var J>að ekki ósennilegt,
að maðr með fullu viti hefði skrifað
sitt eigið skírnarnafn uudir miðann,
sem ákvað mótið og tiltók staðinn,
er morðið var framið á, ef hann
hefði ætlað sór að ráða stúlkuna af
dögum. Og ef morðið hefði verið
framið í augnablibsæði, en ekki af
yfirlögðu ráði, mirndi ódáðamaðrinn
pá ekki hafa kannað alla vasa stftlk-
umnar, pegar hann hafði framið
glæpinn, til að ná miðanum aftr í
sínar hetidr,'Og koma rneð pví í veg
'fyrir að slíkt áTfðandi sönnunargagn
um glæp hwBS kæmist í hendr lög-
regluimarí Vitaskcld vóru pessar
gagn-lfkur alls-óiiógar til að sýkna
pann, sem -skrifað ftiafði hrófmiðann,
hver svoisein hann svo vmr, en [>aer
veiktu í nífnum aogum Kkurnar,sem
fram ihöíðu komið uen sekt hans.
Og hveða ástæðu g&t Georg Wat~
son hstft 'til aS myrða stúlkunaí'
Hanr. >var vell*uðugr og gat bæftt
fyrir |pann glæp að hafu táfdregtb
stftlteu, að svo miklu leyti sevn ipen-
ingar .geta baítt fyrir slíkt, «g 'hefðil
pað-ekki vecið f fyrsta skifti, -sem
ha®T. nntaði aúffinagn sitt tifi aði
hyljn fyrir 'heimskis auguvn snras-
konur yfirsýónir. 'Og pað atríði, 'er
var-sannað tneð- eiðfestum vn’fcnidburði
að ihann íhefði wpinbtrlega gefið
Kfcftlkunni Seyfi' ti! að fara ftt kveldið,
sem morðíð var frandA, og veca
Lnrtu til i&d. iJl, virtist mór miklu
firemr bssta 'máistað haiits «n hrtt.
enn >|þá eitt: ikveldið,sem 'morðið.
v«.r framíð, varóvanalega bjisrt, 4>ví
fcnngl v®s í fylliBgu og himminn -al—j
beiðr; jwið var pví kyinJegt, að;
maðr sem liafði ‘fyrirfrawi ák veðið aði
iremja 'imorð, iskyldi •ei'rnmitt velja
sllkt kveld'til að ko>«Bia ifram sfnu
imyrkraverki,-og pað án f>ess að
Ihafa riokkra sýnilega knvýjanðii á-
«tæðu itil pess.
:Það atiriðið, tem f mímaiw augum
fcalaði eicuia sterkast gegn íht>*um,
:j»ótt |>að í fljótu bragði virtist bæta!
málstað ieans, -var, að meim 'höfðuj
9Óð og italað við hann um kveldéð á
SPrinoess leikhftsinu. Hvers vegnaj
fór liann 'pangað og hvers vegi^a
ihæ tti Irnmi við að stýra velgerða-j
«amkom.u peirri, er áðr er á itiiuxt,
«em hann pó lofaði stattog stöðugt®
Ég varfnanmg í efa um sekt Wat-
bimj« ©g kooi mér nærri pví til hugar
að heimsækja haun og hafa tal af
honum, segja honum hreinskilnislega
frá, að ég værf lögreglupjónn og
hef!'i tekið að mér petta mál, og
skora á hann að segja mér allt, sem
hann vissi pessu máli viðvikafndi,
og um fram all að leyna ekki inu
allra minsta, ef honum væri ant um
að pvo af sér pann voða-blett, er að
áliti almennings hafði fallið á mann-
orð hans ftt af pessu máii, svo sem
honum hlyti að vera ljóst. En áðr
en ég framkvæmdi petta áform, er
var alveg gagnstætt allri vanju,
ráðgaðist ég um pað við yfirmann
minn, og eftir dálitla umhugsun,
varð hann mér samdóma um, að
ekkert væri á móti pví, að éir færi
á fund Watsons.
Ég tók mig pví til og heimsótti
Watson; tók hann mjög vel á móti
mér og var inn kurteisasti og við-
feldnasti í allri framkomu;mér duld-
ist pað ekki aðmaðrinn var að upp-
lagi fjörugr, skeirtinn og viðfeld-
inn, pótt hann væri nú alvarlegr og
fámáll sökum ins voðalega hnekkis,
er mannorð hans hafði orðið fyrir.
Eg skýrði honuin frá erindi mfnu
á pann hátt sem að framan er sagt,
og brýndi fyrir honum rækilega, að
hann gæti bftizt við pvf, að sérhvað
pað er hann. segði mér yrði notað
sem vopn gegn honum, éf hægt
væri, en gæti á hinn bðginn ekki
orðið honum að liði nema óbeinlínis,
nefnilega ef pað leiddi til pess, að
inn eiginlegi morðingi fyndist.
Hann pakkaði mér fyrir heim-
sóknina og kvaðst fftslega skyldi
segja mér alt, er hann vissi eða í-
myndaði sér, sem gæti á nokkurn
'háfit haft Tíokkur áhrif á petta sorg-
lega mál.
,.,Ég skal fúslega játa, að ég var
svo hugfangiini af inni kvennlegu
fegrð Karólíno, eins <ag menn geta
Jrfiizt við af mennftuðirm manni á
•fimtugsaldTÍ, sem «r smekkmaðr í
foestfta lagi, kvongaðr og margra
barnt faðir. >Eg gerði henni ýmis
tilboð, en bftn tók ætið pvert fyrir,
og -seinasta skiftisem ég talaði við
hann, bandaði hím mér frá sér eins
og hftn befði andstygð á mér og
sagði: ^fÞað líðr ekki langr tfmi
áðr en «ég verð komin í eins háan
sess í inannfétaginu eins og Mrs.
Watson“.. Égihló—“.
„Bíðið pér við ofrlftið, Mr. Wat-
son, petfta getr verið mikilfenglegt
*triði. ÍEf ég 'hefi skilið yðr rétt,
pá vóruð pérsð gera henni eitt af
tilboðunn yðat, sem hftn neitaði eins
<*>g endvarnær, er hftn hafði pessi
•orð: ^jÞað liðr ekki langr tími áðr
•en ég vorð 'kamin í eins háan sess í
maniiféJaginu 'og 'Mrs. Watsoidí.
Var ipað ekki svo?“
,,’Það er alveg rétt. Karólína
•n.ælti •ei.nmibt ipessum orðum, eða að
.mÁnsta kosti var meiningin í orðum
Siennar p>essr“. .
„'Gcrtit, hakliið pér áfram, ef pér
sH.ljiið svo vefl gera“.
i(’Framh.).
IIIIV
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokknð annað, því þrátt
fyrir þaí þótt vér böfum um
hundrað tuttugu og fimm keppl-
nauta, eykstþó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Yór
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
McNta «g be/.ta viiiillagerila-
hns i Canada- [7]
[10] A'l
Reina Victoria.
[ii]
HIJS OG LÓÐIR.
Snotr eottage með stórri lóð $900, og 1
hæðar hús með 7 herbergj. á Logan 8t.
$1000. Bæði nál. C. P. R. verkstæðum,
Góð borgunarkjör.
Snotr cottage áYoungStreet $700; auð-
arlóðir teknar i skiftum.
50 ft. lóð áJemima St., austan Nena,
$425, a« eins $50 útborg. —27jý ft. lóðir
á Ro8s og Jemima Sts. austan Nena, $250;
dto. rétt vestr af Nena $200. Auðveld
borg. kjör.—Góðar lóðir á Young St. $225.
Einnig ódýrar lóðirá Carey og Broadway
S'reets.
SfPeningar lána*ir til byggingame* góð-
um kjörum, eftir hentuglelkum lánþegja.
CHAMBRE, GRUNDY & CO.
FASTEIGNA-BRAKÚNAR,
Donaldson Block,i - Winnipeg
— FARIÐ í —
Bókabnd UG-LOW’S Bókabúð
44tt 71 ii i ii Str.
eftir bókum, rirföngum, glisvfirn og
barnaglingri etc. Gangi* ekki fram hjá.
8 Fimm dagar í París.
dan8a fjarskaim allan hér í París; menn
dansa hér, eins og vant er, á eldfjalli“.
Alt af frá því fyrsta að ég kom til
Parísar haustið 1850 hafði ég heyrt inn
gamla sendiherra segja þetta sama. Hann
sagði einlægt, að „menn gengju, menn döns-
uðu á eldljalli".
,,Ég er þó enn ekki farinn að finna
jörðina stikna undir fótunum á mér“, svar-
aði ég.
„En vér, sem höfum þunnsólaða skó,
vér finnum það“, sngði sendilierrann. „Eftir
10. Desember 1848 hjuggumst vér við eld-
gosi hvern mánuð; síðan 15. Agúst í vor
höfum vér búizt við því á hverri viku, og
síðan 15. Nóvember búumst vér við því á
hverjum degi. Ef Thiers eða Cavignac eru
að spurðir, munu þoir svara, að þeir bú-
ist við því á hvorri klukkustund, hvorju
augnabliki. Síðan 15. Nóvcmber koma þcir
saman á hverri nóttu í þinghúsinu, og senda
svo út njósnarmenn sína til að gæta að,
hvort það sé ljós í gluggum forsetans í
Palais de 1’ Elyseé. Hingað til hefir þar
verið dimt; en einhvern tíma verðr bjart
í þeim gluggum að nóttu til, og þá dimm- i
ir í þeirra gluggum“. [(
Fimm dagar París. 9
Til skýringar þeim, sem ekki þekkja
þýðing þessara dagsetninga, skal þess getið,
að það var 10. Desember 1848 að Louis
Napóleon var kosinn forseti frakkneska
þjóðveldisins; 15. Apríl 1851 felldi þjóð-
þingið Irumvarp þjóðveldisforsetans um að
auka árslaun hans um 200,000 franka. 15.
Névember var felt í þinginu frumvarp Thiers
um, að þjóðþingið skyldi hata rétt til að
kjósa yíirforingja hersveitar þeirrar, er sett
var til að veroda friðhelgi þingsins; af því
loiddi þ.ið, að fnunkvænidarvaldið lcnti alt
í höndum forsetans. Við þessa atkvæða-
greiðslu varð að eius tveggja atkvæða muur.
Þegar Thiers sá úrslitin, vaið honum að
orði : „Nú er keisarudæmið komið !“
„En þ.ið er alveg satt“, hélt Löven-
hjelm greiti áfram ; „á morgun verðr kveld-
boð bjá mér og sóngr og hljóðfæraleikr til
skcmtunar; ég geri það til heiðrs fornvini
mínum, Vesterstrand forseta ; dóttir hans er
mesti snillingr og hetir lofað að syngja fyr-
ir okkr við þetta tækifæri. Það koma ýms-
ir aðiir sænskir hefðarmenn og hefðarkon-
ur, som eru uýkomin liingað. Ég vona þér
veitið mér líka þá ánægju að fá að sjá yðrl“
Ég þakkaði, kvaddi Og fór.
12 Fimm daga í París.
líklegt, aJÍ nokkrir hafi þeir þar verið þetta
kveld, er sáu í anda keisara-kórónuna á
höfði Napóleons forseta; en hitt efa ég, að
nokkur maðr hafi þá grun í rennt, að keis-
arynju-kórónan mundi nokkru sinni prýða
ið bjarta hár þessarar spánsku n eyjar. En
þetta varð þó úr síðar. Það efa ég enda,
að hann hafi þá sjálfr haft nokkurt hug-
boð um það, maðrinn klofstutti með grá-
gula andlitið og hálfluktu augun, stóra nef-
ið og langa efrivararkampinn, mnðrijn, sem
altaf lék bro8 á vörum, (skalt bros og hlý-
indalaust eins og sólgeisli á þorra norðr í
heimskautalöndum.
Þessi maðr var forsetinn sjálfr, Louis
Napóleon.
Hann gekk nokkrum sinnuin aftr • > fram í
danssalnumjleiddi hann við hönd sérMatthildi
prinsessu, dóttr Jerome Nupoleons ; hún var
gift Demidoff fursta, sem aldrei fékk leyfi
til að koma til Parísar, þegar konan hans
var þar. Matthildr prinsessa leit vel út>
þótt hún væri nokkuð feitlagin. Sætti hún
allmikilii atliygli, mest þó fyrir ið skraut-
j lega hálshand, sem hún bar; það var sett
I saman af gimmsteinum, og var hver á stærð
jj við heslihnot. Ég stóð allnærri þeim langa
Fimm dagar í París. 5
gangi um beina, og matsöluhús Madame
Davis var að því leyti undantekning. En
„Mon bijou“ hefði ekki unnið það fyrir öll
ríki veraldarinnar og þeirra dýrð að ganga
um beina í nokkru öðru veitingahúsi en
móður sinnar.
„Mon bijou“ var óumræðilega fjörug
og fógr þennan dag. Það var eins og hún
liefði vængi á fótunum og gleðin og á-
nægjan lýsti henni af hvarmi. Það var
eins og þokkagyðjur og sjnfnarenglar sveim-
uðu í luftiuu umhverfis hana. Mfr kom
ósjálfrátt í hug in heimfræga lágskurðmyud
Thorvaldsens, þar sem sjafnarenglainir eiu
að reyna að brjótast út úr fangabúri síiiu
og stinga ýmist handlegg, fæ.ti eða væng
út um grindr búrsius. En léttast sveif
„mon bijou“ um gólfið og bjaitast skein
henni gleðin af brá í hvert sinn sein hún
nálgaðist borðið, sem næst var því burðinu,
er ég sat við. Þar sat ungr piltr frfðr sýn-
um í verkmannafötnm; en þau vóru bæði
fínni og sniðfegri en verkmannaföt alment
gerast. Þegar hann stóð upp og fúr, sá ég
að hann var mikið meira eu með.iln »ðr á
hæð. Frakkar eru annars að jafnaði smá-
vaxnir.