Heimskringla - 16.11.1892, Síða 2

HiExiÆSKiRinsrLa-Xi^. og oldiit, •w'ixsrzsrxx^xiG-, ie. hsto'vl 1892.
fleimskringla
og 6i J)i>”
kemur út á Miðvikud. og Laugardógum.
(A Semi-weekly Newsp iper pub-
lished on Wednesdays and
Saturdaysj.
The Heiraskriogla Ttg. & Tubl. Co.
(ítgefendur. (Publishers.)
Skrifstofa og prentsmiðja:
161 10MBARD STREET, ■ ■ WINMIPEC, MAN.
Blaðið kostar:
3eill árgangur......... f2,00
3álf ar árgangur....... L<*j>
(Jm 3 mánuíi............. 0,7o
Gjalddagi 1. J úlí. Sé síðar borga«, kost-
ar árg. $2,50.
Sent til slands kostar árg.borgaðr her
$1,50.—i lslandi 6 kr., er borgist fyrir-
fram. A Nortirlöudum 7 kr. 50 au. A
Englandi 8s. 6d.
Ludlreins og einhver kaupandi blaðs-
___i skiptir um bústað er hann beðinn afi
•enda hina breyttu utanáskript á skrif-
•tofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
%«randi utanáskript.
Aösendum nafnlausum greinum verð-
ur ekki geflnn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með sampykki þeirra. En undirskript-
tna verða höfundar greinanna sjálflr að
ttl taka, ef þeir vilja að nafni sínu sje
teynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
ati endursenda ritger'Sir, sem ekki fá rúm
Iblaðinu, nje heldur að geyma þær um
lengri eða skemmri tíma.
Upplýsingarum verð á auglýsingum
í „Heimskringlu” fá menn á afgreiðslu-
*tofu hlaðsins.
£gT“ Uppsögn blaðs er ógild, sain-
kvæmt hjerlendum lögum, nema að
feaupandinn borgi um leið að fullu
s'tuld sína við blaðið.
Ritstjóri (Edítor); JÖN ÓLAFSSON.
Business Manager:EINAR ÓLAFSSON.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 9 til hádeg-
ís og frá kl. !—fisíðdegis.
Auglýsinga-agenl og innköllunarmaðr:
EIRIKR GÍSLASON.
(Advertisint Agent & Collector).
UtarAskript til blaðsins er:
Vhe /7simskrivgla PrintingdrvbUshingC
P. 0. Box 305 Winn ifieg. Canada.
VI A.R. NR. 84 TÖLUBL. 344.
(öldin II. 14.)
Wtnnipko. 16, Novbr. 1892.
,,Smá-saxast á limina
hans Björns míns“.
inn til kosninga. Pacaud var sá
sem stýrði fjármálum stjórnarflokks-
fólagsins. Og fyrir Pacaud’s milli-
göngu féak pappírssalinn samning-
inn gerðan, og til Pacaud’s borg-
aði liann stórfó f>að, sem hann lagði
fram til flokks parfa, og sumt af J>ví
lenti í hendr Mercier’s sjálfs, og var
notað af honum (Mercier) í sjálfs
hans Jrarfir. — Ein af ástæðunum t
að Mernier var sýknaðr, var sft, að
enginn stjórnarsamningr er gildr í
Quebec að lögum,nema hann só und-
irskrifaðr af fylkisstjóra, en J>að var
pessi samningr ekki. Hér lá pví
ekki fyrir neinn gildr stjórnarsamn
ingr, er skuldbyndi fylkið, og „sam-
tök“ í því skyni að fófletta pað
væri eigi sönnuð.
Hvað slðari sakargiftinni viðvók,
[>á kom hún í bága við ina fyrri.
Ef {>að var tilgangrinn, að svíkja
fylkissjóð, og borga úr honum fé J>að,
er Mercier hafði útvegað papplrssal-
anum til látis á banka, J>á var par
með sýnt, að tilgangrinn var ekki að
svíkja bankann; en ef tilgangrinn
hefði verið sá að svíkja bank-
ann, J>á var og auðsætt,
að J>að hafði aldrei verið tilgangr-
inn að taka fylkisfé til að borga
bankanum með.
Hinsvegar efar enginn maðr, að
J>að hafi verið tilgangrinn, að halda
samninginn við pappírssalann og
borga bankanum.
Aðalyfirsjón ákærenda Merciers,
eða fylkisstjóra sórstaklega, virðist
[>annig hafa verið sú, að vikja
Mercier of fljótt frá völdum, áðr en
hann var búinn að fullkomna J>ann
sviksamlega tilgang, sem hann sýni-
lega hefir haft. Mercierhefir J>ann-
ig orðið sýknaðr fyrir tómar techni-
calities.
Svo má lút. kyrkjufólagið Islenzka
segja. í fyrra gekk Ný ísland und
an krúnunni. öndverðlega á J>essu
ári geka West-Selkirk söfnuðr ú
kyrkjufélaginu. Nú er Victoria-söfn
uðr I B. C. genginn úr, og [>eir
safnaðarmenn J>ar „afneita djöflin
um“, {>. e. trúa ekki á eilífa útskúf
un, nó heldr á „innblástr“ rita biblí
unnar.
Sumir söfnuðir, setn fólagið telr
sór I skýrslu sinni á síðasta kyrkju-
pingi, eru vitanlega ekki til og hafa
ekki verið til um nokkur ár.
í flestum :ilfellum virðist [>að vera
ágreiningr I trúarsaoðunum, sem
klýfr söfnuðina frá kyrkjufólaginu,
pannig t. d. I N. ísl., og nú síðast
í Victoría, [>ar sem inn mikilsverði
og valinkunni kennimaðr safnaðarins
fylgist að með söfnuðinum. Aftr I
West-Selkirk virðist enginn tr&ar-
ágreiningr hafa valdið aðskilnaðin-
unj, heldr drotnunargirni, ófrjáls
lyndi og ráðríki kyrkjufóiagsins, og
ribbaldaskapr varaforseta J>ess—efti
J>ví sem oss helir getað bezt skilizt.
„Dýpra og dýpra“
sagði Andskotinn.
Éins og blað J>etta hefir skýrt frá,
[>á vóru J>eir Mercier og Pacaud
sýknaðir af kviðdómi. I>etta kom
engum á óvart.
Sakargiftirnar gegn Mercier vóru
aðallega tvær; að hann hefði haft
samtök við aðra um, að féfletta fylk-
ið (Quebec); og: að hann hefði haft
samtök við aðra til að svíkja banka-
Málið var höfðað út af athöfnuni
hans sem stjórnarforseta (forsætis
ráðherra) fylkisins.
Hann hafði samið við pappírssala
um, að selja öllum stjórnarskrif-
stofum pappír og ritföng, en samn
ingrinn var svo hagfeldr pappírssal-
anum, að hann gat lagt stórfó af
inörkum tilað stvrkja stjórnarflokk
Og hver er afleiðingin?
Vinir Meicier’s fagna mjög
hann virðist munu geta orðið á ný
voldugr flokksforingi, eins og hann
áðr var. I>ví er ekki að neita, að
hann vareinna voldugastrog stjórn-
vitrastr af höfðingjum frjálslynda
flokksiris I Canada, eins og hann ó-
efað míjtti heita nær einvalds-höfð-
ingi flokksins I Quebec.
En á hvaða stigi stendr siðferðis-
tilfinning pjóðarinnar, er hún geir
tekið sór á ný fyriFhöfðingja mann,
sem vitanlega á lögkrókum einum
J>að að pakka, að hann er ekki
klæddr I tvllitan búning betrunar-
hússfanga?
að játa, að fylkis-stjórnarflokkrinn
hafi orðið að fallafrá kærum á hendr
[>ingmannaefnum andstæðinga-
flokksins eftir samningi við (pá, til
pess að peir kærðu ekki sjálfan for-
sætisráðherrann hér í fylkinu fyrir
mútur.
L>etta ástand alc sjcnir, að hvað
sem annars líðr siðferðisineðvitund
pjóðarinnar hér I Canada, pá er pað
víst, að I kosningamálum og pólitík
er öllu siðalögmáli Kastað alveg fyr-
ir ofrborð.
Æruleysislygum, meinsærum, mút
um, hótunum, —ðllu pessu er beitt
svo sem að sjálfsögðu, og pað ein
att af mönnum, sem aÖ ÖÖru leyti
teljast heiðvirðir og ráðvandir menn
I>etta er vottr um óumræðilega
blindni, algerða siðferðislega lit
bh'ndni í öllu sem að stjórnmálum
lýtr.
En slíkt hlýtr að hefna sín.
Eitt einasta félag hór I landi(C.P
R.) ræðr að miklu leyti úrslitum
allra kosninga í Canada-málum, og
víða I fylkismálum.
Iiér er engin pjóðernistilfinning,
engin ættjarðarást. Hór ræðr bara
ein tegund ástar: peningaást. Fyrir
dollarana fæst alt, og sannfæring
kjósendanna er orðin svo algeng
verzlunarvara, að pað mætti vel fara
að ,,notóra“ gangverð atkvæða í
almennum markaða-verðlagsskrám,
rétt eins og hveiti, sykr salt og ann
an algengan varning.
„Atkvæðin (I N. Brunsw.) vóru
key'pt og seld fyrir allra augum um
hábjartan dag, eins og hver önnur
lögleg verzlunar-vara á opnum
markaði“, segir The WeeJc. ■
Hór parf eitthvað til bragðs að
taka, ef pessu landi á að verða við
reisnar von.
En pað allra fyrsta er, að kann-
ast við, hvernig ástandið er. Ef
menn svíkja sjálfa sig og aðra með
og pví að breiða yfir ósómann og neita
honum, pá er engin viðreisnar von.
Fyrsta skilyrðið fyrir, að pjóðin
vakni til að ráða bót á brestum sln-
um, er pað, að hún kannist við til-
veru brestanna.
RADDIR ALMENNINCS.
En hvers er að vænta?
Heflr ekki einn af ráðgjöfum Ca-
nadarikis orðið með, nokkurnveginn
berum orðum að játa sig sekan I al-
veg sama glæp? Og sitr hannekki
kyrr við völdin enn?
Og pvi skyldi menn taka harðara
á fylkisráðgjafa, sem heyrir til
frjálslynda flokknum, en á ríkisráð-
gjafa, sem heyrir til íhaldsflokknum ?
Skógrinn
Nýja-
íslandi.
Ofan á petta alt bætist, að eftir
afstaðnar kosningar I New Bruns-
wick er pað nú játað og viðrkent af
óhlutdrægustu blöðum beggja
flokka, að við pær kosningar hafi
svo mikið kveðið að mútum og at-
kvæðakaupum, að slíks hafi engin
dæmi pekzt fyrri hér I landi. Alerk
isblaðið „The Weeh", sem fylgir
frjálslynda flokknum, pótt pað sé
óháð allri flokkastjórn, játar af-
dráttarlaust, að J>ótt báðir flokkari lr
>ar hafi verið bersyndugir I pessu
efni, pá hafi pó stjórnin par (in
„frjálslynda“ fylkisstjórn) gengið
>eim mun framar I ósómanum, sem
hún hafi (eins og stjórnir venjulega)
ráð á meiru fé og meiri valdsáhrif-
um heldr en mótstöðuflokkrinn.
Hvernig hér gekk til I Manitoba
I vor, mun flestum enn í minni.
Sjálf stjórnarfylgisblöðin hafa otðið nemi
Hann hefir af ýmsum verið talinn
einn af ókostum nýlendunnar, af pví
svo margfalt meira er til af honum,
en útheimtist til heimilisparfa. ovo
mikið er llka óhætt að segja, að
skógrinn er orsök I aðal-ókosti ný-
lendunnar—bleytunni, en hún er
pað, sem oftast hefir skapað inn af-
leiðingavonda burtflutnings-hug.
í>að er hverjum peim augljóst, sem
fer um nýlenduna að sumarlagi, að
bleytan er skóginum að kenna fyrst
og frenist. Landið er sem sé að
heita má hallalaus slótta,en jarðvegr-
inn feitr og J>óttr; péttleiki jarð-
vegsms hindrar vatnið frá að síga
niðr fyrr en eftir langan tíma, og
skógrinn útilykr sólarhitann, svo að
pað getr ekki gufað upp fyrr en
komið er fratn undir haust,' enda
pótt [>urkatíð sé. Hrannir af niðr-
föllnum trjám og rusli hindra líka
framrás vatnsins um lækjardrög og
lægðir. Vatnsaginn breiðist pann-
ig jafnt yfir alla slóttuna og gerir
alla uinferð lítt mögulega fyrripart
sumars. En að undauskildum em-
stöku inýrarflákiim er óhætt að
seuja, að nýleiidan mundi pykja full
[nirrlend væri skógriun að inestu
burt.
Það er hvorttveggja, að iiýlendu-
inenn hafa til pessa ekki gert mikið
til pess að mínka skóginn, enda hafa
peir ekki haft neina verulega á-
stæðu til pess. t>ví pó framfpr eft-
ir hérlendum mælikvarðs sé ómögu-
leg með pví ásigkomulagi, sem nú
er, pá má pó komast af og lifa
mjög pæg.legu lífi án pess ruddr
sé skógr ogræktað land svo nokkru
En nú er pað fengið, sem lengi
ihefir vantað—ástæðan, hvötin, til að
höggva skóginn og umhverfa ný
lendunni I blómlega bygð. I>að
hefir, einkum ásíðastl sumri, veri
sýnt fram á pað I hórlendum blöð
um, að framvegis verði Winnipeg
að sækja ineginforða sinn af eldivið
á strendr Winnipeg-vatns. Skógr-
inn fyrir austan Winnipeg er orðinn
uppurinn alt pangað til svo langt er
komið austr, að flutningr viðarins
með járnbraut til bæjarins gerir
hann óbærilega dýrann. Eins og
stendr parf Winnipeg-bær nálægt
40,000 cord af eldivið á árinu, og
pví ekki ótrúlegt að par só ætíð
vís markaðr fyrir 20,000 cords af
við frá Winnipegvatni. Og pað er
hvergi nærri ósanngjarnt að ætla
Ný—íslendingum 5000 cord á ári af
pessari cord-tölu, á meðan peirra
viðr hrekkr. i>ó ekki væru fleiri
cord höggvin á ári, pá gæfu pau
pó töluverða atvinnu I nýlendunui
á vetrum, auk pess sem sú litla at-
vinna framleiddi almennari löngun
en nú á sér stað til pess að stunda
jarðræktina, og bæri pannig tvö
íaldan ávöxt.
Byrjun til pess, að eldiviðarsr.la
komist á, er pegar fengin. Patter-
son gaml(, eigandi gufubátsins,, An
tolope“, keypti síðastl. sumar 200—
250 cord af eldivið á Gimli og flutti
upp til Selkirk. Karl er engin sér-
leg sjóhetja, ef dæmt er eftir ferða
lagi lians síðastl. haust; hafði lóleg
an útbúnað, svo lélegann, að ekki
var annað sýnilegt, en að hann
mundi tapa stórfó á kaupskapnum.
Eftir alt saman er hann nú inn á-
nægðasti og hugsar sór að reka
pessa verzlun af meira kappi næst-
komandi sumar, og hefir I pví skyni
sainið (munnlega einungis) við
menn I suðrhluta nýlendunnar um,
að höggva I vetr, að minsta kosti
1000 cord af eldivið. Af pvl, hvað
karl er ánægðr I vertíðarlokin, má
ráða, að eldiviðarkaupin só arðsöm
ve.zlun og jafnframt pað, að óhætt
sé að höggva eldivið I Nýja Islandi.
Það fæst einhver til að kaupa hann.
Hugir manna I nýlendunni lyftust
til muna I haust, er heyrðist um
fyrirætlanir gamla Pattersons. En
svo dofnaði yfir mönnum aftr, er
pað fróttist, að hann treysti sér ekki
til að taka eldivið nema af rifinu 2
mílur fyrir sunnan Gimli. Einn af
Árnesbúum, hr. Gísli Jónsson, fór
á fund Pattersons til að leita eftir
samningum við hann um viðarkaup
að Arnesi, en varð árangrslaust.
Karl neitaði, og bar einkum fyrir,
að vegalengdin væri of tnikil. Gildi
peirrar ástæðu'sóst bezt, pegar að-
gætt er, að Arnes er 12 mílur fyr-
ir norðan Gimli, eða um 20 mílur
frá Rauðárós. Jafnframt er vert
atS geta pess, að Capt. Wm. Robin-
sou I Selkirk flutti síðastl. haust
mörg hundruð cord af eldivið frá
sögunarmylnustöðum sínuin, lengst
norgr með vatni, til Selkirk og
keypti einnigallan pann eldivið, er
Mikleyingar áttu hög-gvinn. Og
Wm. Robinson kaupir hvorki eldi-
ið né annað sér I skaða.
I>að langar alla til að sjá pessa
verzlun komast á, en pví miðr eru
horfurnar pær, að fáir hafa áræði að
höggva og araga saman eldivið I
vetr, að nndanteknum peiin um-
hverfis Gimli, af pví peir eiga ekki
kaujianda vísan. Mönrium er petta
ekki láandi, en hætt er við að menn
megi bíða æði-lengi pangað til peir
eiga eldiviðarkaupandann vísan fyr-
ir fram. X>að er lítill efi á pví, að
nnan 2—2 ára verðr eldiviðarhögg
orðið meira og minna alment með
fram Winnipegvatni, en miklu
fremr á austrströndinni, af pvl ýms-
ar skipgengar ár skerast par fram
og liafnir pví sjálftilbúnar. Ef pess
vegna Ný-lslendingar bíða pangað
til eldiviðarverzlun er á fót komin
fyrir atistan vatn, er hætt við að
peim gangi verr [>á en nú, að fá
gufuskijiaeigendr til að sækja til
sín eldivið, af [>ví hafnir í nýlend-
iiiini eru hvergi góðar. Það sýnist
pví, að einmitt nú, áðr en eldiviðr
er til annars staðar, só tækifærið
fyrir Ný íslendinga að gera s-ór mat
úr sínuin mikla skógi. Ef [>eir
verða fyrri til að byrja, er engin á-
stæða til að óttast. að peir ekki geti
haldið I á móti austrströndinni fram
vegis. En til pess að vera vissir I
sinni sök, ættu [>eir I vetr að ganga
hart fram og höggva eldivið og
draga saman, ininst 500 cord I
IIiii Yfirhafiiir
i FALSfí’S Mln Fatasolniinfl-
Raunin er ólýgnust.
E>að er kominn tími til að fá sér yfirhafnir. Hvaða teg-
und sem yðr póknast að biðja um eruin við reiðubúnir að láta
yðr fá Lóttir frakkar hafa nú um tvo mánuði gengið rnjög vel
út og eftirspurn eftir peim er enn töluverð. Meðal sortin er
enn mest I brúki. I>eir geta dugað bæði fyrir hanst og vetr
Þeir seljast fyrir $0,00 og ydr. Með inu algenga $10,00 verði
höfum við mikið upplag. Meltons, Kersys og Oheviots á $12
sem annarstaðar kosta $15.00. Fyrir $13.50 „old stand-by
Beavers“ með premur litum. Vandaðir frakkar á $15.00,
fóðraðir með silki. $16 00 og $17.00 yfirhafnir eru framúrskar-
andi að gæðum og efni og sanna hve vönduð tilbúin föt geta
verið.
Haust og vetrarföt.
Fín Skozk vaðmálsföt Nobby Cheviot óslítandi. Fín
Worsted og pykkir Serge fatnaðir. Þetta eru nokkr sýnishorn
af sumu sem við höfum. Föt af lakara efni höfum \ór einnig
með Óheyrilega lágu verði.
Karlvörur.
Nærföt, kragar og skyrtur oghálsbindi af öllum tegund-
um og með alls konar verði.
Tlie pulseK of her Iron lieart,
<»o beating; tlirougli tlie sitorm.
Þetta n.á segja um fleira en skipin á sjónum. Hvar er
meira fjör I æðum en par sem verzlunarsamkeppnin ríkir; járn-
hjarta með járnfastan vilja til að skifta róttvíslega við almenn-
ing hefir ástæðu til að búast við velgengni. t>etta er ástæðan
til að oss hefir gengið svo vel að selja drengja-föt. Foreldrar
sjá fljótt hagnaðinn sem pví fylgir að kaupa fataefni úr al-ull.
Drengja-vaðmálsföt, Serge-föt Diagonal-föt og drengja-yfir-
hafnir. Þessi föt eru gjörð úr efni sem vér getum mælt með,
gjörðin er vönduð og verðið samt sem áðr lágt.
WaLSH’S Mikla Fatasolubud
WHOLESALE & RETAIL.
515 OC 517 MAIN SIR. - • - CECNT CITY HALL.
hverjum stað, á 3—4 bextu lend-
ngarstöðuuum I nýlendunni fyrir
norðan Gimli, og að pví búnu kunn-
gera gufuskipaeigandum að svona
örg cord sé til á tilgreitidum stöð-
um. Það er lítill efi á, að með pví
óti fæst kaupandi að hverju ein-
asta corði.
Arnes hyggi.
VlCTORIA, B. C., 5. Nóv.
Herra ritstj. „Ilkr. & Öld.”.
I Lögbergi, gáfu til kynna, að húr með-
al íslendinpa í Victoria hefði hreyft sér
einhver skoíanabreyting í trúmálum,
svo sem tilkynniugin, sem Victoria-söfn-
u*r sendi kyrkjuþinginu og kom út >
áminstum þingtíðindum, ber með sér, ng
seinna tókuð þér, hr. ritstj., tilkynning-
una lika upp í blað yðar. En þetta er
nálega ilt, sem almenningr veit um þetta
inál frá vorri hli$; og með því að os»
deltr í hug, að fólki voru þyki fróðlegt
að heyra eitthvað meira um þetta efni,
þábiðjumvér yðr gera svo vel að ljá
eftirfylgjandi línumrúm í blaði yðar.
7. Júní næstl. var safnaðarfundr
haldinn i samkomuhúsi safnaðarins, til
að rœðaum inál þau, er við komu sam-
vinnu safuaðarins við kyrkjufélagið,
hvers meðlimr þessi söfnuSr hefir verið
síðan í Oct. 1888. MeSal annara mál-
efna, sem fundrinn ræddi, var játning
kyrkjufélagsins á innblæstri biblíuiii.ar.
Eitir nokkrar umræftur í málitiu og eftir
nð alluiargir höflSu lýst yfir því, að þeir
L'ietu ekki trúað að biblíati þ. e, inar
kanouisku bæki guinla og nýja testa-
imntisii s, té inLllámar af guði, var sú
tillaga gjörí, studd og sumþykt, að
söfnuðrinn skyldi tilkynna kyrkjufélag-
inu, að hanntrúi ekki, samkvæmt 3. gr.
grui.-dvallerluganna, þvi, aö öll biblían sé
guðs opinberaKa orð. Og var forstöðu-
nefi.d safnaðarins falið á liendr, að til-
kynna kyrkjufélaginu þessa samþykt
fyrir næsta kyrkjuþing, og það með, að
skora á kyrkjuþingið að gefa oss ský-
lausan úrskurð á því, hvort vérgætum
með svona löguðum skoSunum staðið í
kyrkjufélaginu. Forstöðunefndin skrif-
aðl varaforseta kyrkjufélagsins, séra Fr.
J. Bergmann, svohljótiandi bréf:
Victoria, B. C., 11. Júnl 181)2.
Forseta ins ev. lút. kyrkjufólags
íslendinga I Vestrheimi tilkynnist
hór með, að á fundi ins íslenzka
safnaðar, sem haldinn var 7. p. m.,
var tekin til umræðu 3. gr. firund*
vallarlaga kyrkjufélagsins. Eftir
nákvæma yfirvegun greinarinnar var
sampykt nieð öllum atkvæðum, ut-
Kyrkjuþingstíðindin, sem birt vóru an f'efTRJa "lanna, sem ekki
greiddu atkvæði, að söfnuðrinn trú-
ir ekki játningu kyrkjufólagsins 1 á-
iiiinstri grein, nefnil., að allar inar
kanonisku bækr gamla og nýjn
testamentisins só guðs opinberaða
orð.
Enn fremr sampykti fundrinn, að
forstöðunefnd safnaðarins tilkynni
forseta kyrkjufélagsins pessa sam-
J>ykkt fyrir næstkomandi kyrkju-
ping, tíl pess að pingið geti úr-
skurðað, hvort söfnuðr vor geti
framvegis álitizt meðlimr kyrkjufé-
lagsins.
S. Mýrdal, E. Rrandsson,
C. Sivertz.
Svo lcið og beið, vér fengum eng-
in skeyti og heyrfium ekkert þessu voru
máli viðvíkjandi, þar til Lögberg seint
og siðar meir flutti sínum lesendum
þetta bréf og það með, að mál vort hefði
verið falið sjö manna nefnd til íhugunar.
En álit nefndarinnar koin 'ek'i, jafnvel
þó þetta væru kyrkjuþingstiðiudin, sem
Lögberg var þá að birta. En ástæðan
var,aS því er ritstjórinn saySi, að nefnd-
arálitis hafði „gleýmzt syðra“. Svo eft-
ir alt samnn vórum vér engu nær, viss-
um ekkert meira um úrskurð kyrkju-
þiugsins, heldr en áðr en við sendum til
kynninguui. Svo þegar vér höfðuin
beflið eftir svari frá kyrkjuþinginu, eða
forseta þess, í tvo mánuSi, þóttumst vér
sjá, að yfirlýsing vor liefði ekki álitizt
svara verð. Auk þess sáum vér, aS
etigri tiiraun til lagabreytinga hafði ver-