Heimskringla - 18.02.1893, Blaðsíða 3

UEXJVES^SIE-IlSrG-T.A. OG OILXDHsT X^TIirsrirsriIF’IEG-; 18. FEBH. 1893.
,,Lítið skal í eiði
ósært“.
Herra Páll Bárdal, „forseti
safnaðarins“ (hemm!), hafði heldr
enn ekki á spöðunum eftir að næst-
síðasta Hkr. kom út, að ganga um
og smala vottorðum. En furða eri
hvað jafn-sporviljugr og tindilfættr
smali hefir fengið lítið í kvíarnar —
ekki nema tvær skepnur og lítr út
fyrir að önnr sé óskilakind.
Fyrst hefir hann veitt einhvern
■Grunnlaug Helgason, semT)getr «kki
leitt hjá sér“ að lýsa yfir pvi, að
hann „f/eti uin pað borið“, sem hann
hefir ekki heyrt og veitpví auðsjáan-
lega ekkert «jm.
Eða ef hann hefir verið heyrnar-
vottr að ónetum Friðriks Bergmanira
við hr. S, J. Jóhannesson, pá skýtr
hann sér undir pau pynnings-úrræði,
að Hkr. faafði sagt, að ónot eða 411-
indi Fr. B. hefðu komið fram „yfir
opinnni líkkistu“, par sem hitt var
réttara, pótt á engu stamli, að það
var búió ad skrúfa íakið u llkkistuna
(pó ekk: vfirlokið yfir glerinu), peg-
»r það fðr fram, sem Hkr. segii frá.
Ok gvo kemr einhver ,,A. Frið-
riksson", sem „lýsir pví yfir“ (á
líklega að vera „íýsir yfir pví“), að
vitnisburðr Gunnlaugs Helgasonar
sé réttc. Yór vitum ekkerb hvev
þessi persóna er; oss datt fyrst í
hug hr. Árni Friðriksson kaup-
maðr. Eu með pví að vér vitum,
að hr. Ámi korn ekki að Jjessari
jarðaríör fyrri en löngu eftir að f*eir
Fr. Bergm. og hr. Sig. J. Jóhann-
esson vóru kotnnir á undau faonuin,
°g af pví vér vitum, að hr. Árni
Friðríksson ksAipmaðr manii vera
vandari að pví, hvað hann undir-
Sarifacj en svo, að faann fari að bera
vottorð um, hvað fram hafi íarið á
peim t íma, er iiann var hvergi nær
staddr, pá erum vér að sinid ófréðir
nm, hvaða vera pað er, setu „post
ulinn Páll“ faefir fflækt hér í net
sitt.
Heimskringla faertndi alveg rrétt
pað sem hún sagði uin petta efni—
bókstaflega satt og rétt, nema petta,
sem á engu stendr, að pað haii verið
yfir opinni, f staðinn fyrir lokaéri,
líkkistu, sem Fr. B. velti sér með
ónotum cg pjósti yfir hr. S. J.J.
Ef „postulinn Páli“ vill fetta fingr
út í „ihyrði“, þá skuluin vór breyta
pví í „ónot og pótta-skæting með
pjócti“, og.til að sýna, hvað F. B.
hafi verið ni-ðri fyrir við far. S. J. J.
skulum vór, ef hann óskar að halda'
lengra út í pað mál, tilfæira orðrótt
orð pau, sem Fr. B. hafði við hr.
S. J. S. að Doatulanum sjálfum og
mörgum öðrum áheyrandi sköminu
síð^r I síjmu ferðinni
*'n pvf er postulinn að slíta
„ílókaskónum“ histórisku á ferðalagi
til óviðkoinandi manna, sem ekki
fetendr til að geti borið um annað en
pað, livað peir hafa ekki heyrt ?
Er ekki hr. S. J. J. eftir sögU
Páls sjálfs safnaSarliinr í lútersku
kyrkjunni enn? Er hann ekki og
hefir frá upphafi Lögbergs ver.ð einn
í helztu röð útgefenda pess? Er
hann ekki maðrinn sem Hkr. sagði
að orðin hefðu verið töluð við? Er
nokkur maðr annar, sem getr betr
vitað, hvað við hann hefir komið
fram, en hanu sjálfr ?
t>ví fær „forsetinn“ pá ekki vott-
orð hr- S. J. J., safnaðarbróður síns
og blaðötgáfufélaga? Vér skorum-
á hann að fá vottorð hr. S. J. J. um,
að ummæli Hkr. sé „lilhœfuiaus“
—ósannindi, lygi ega hver veit hver
Ósköpin. f>á munu allir trúa að svo
só; en pangað til er hætt við að al-
meunningr setji aftan við vottorðin
stórt, feitt
Svo eru nú ummælin um safnað-
arfundÍEn. Þar faetír hr. Pálí ekki
getað drifið upp eina einustu sál
nema sjálfan sig. £>að var ekki
heldr til vonar.
Hann lýsir pað „tilhæfulaust“ að
hr. M. P. hafi „hallmælt“ tveim nafn-
greindum konuin par. Hr. M. P.
bar peim á farýn, að pær 'hefðu alls
ekkert gert af þm, sem <verið h.efði
skylda þeirra að gera sem djákna
tter höfðu gegnt pvf starfi árum
saman, og far. M. P. bar peimábrýn
gersamlega skylduvanroekt alla pá
tíð. Hr. Páll álítr petta kannske
ihrós? Ef haim skilr íslenzkt mál,
og vill ekki gera sjáíían sig að fífli,
pá gerir hann sig vísvitaudi ó
sannind&manni með rammælum sín-
um. X>&ð vill svo vel til, að pað
vóru nógu Kiargir viðstaddir, svo
að ef fenum póknaet að halda fram
iieitun sinni, getum vér vel kostað
upp á að láta eiðfesta framburð uin
pað, s©m hr. M. P. sagði.
Vér höfðum satt að segja háft
betra álft á santisögli hr. P. B. Það
má veTa orðið sótteæmt eitnioftið í
lyga-kjallaranuin, «,ð hann skuli ekki
fyrirverða sig að vera svo ‘ósvífinn
að ,lýsa tilfeaefulaust pað, sem tugir
viðverandi manna hafa heyrt á og
hvert mar.osbarn d Winnipeg vmt
að er satt. ,
Að far.."S. J. .1. faefði sagt -sig úr
söfnuði, fullyrti Hkr. ekki;; kvaðst
að eins hafa heyrt pað, og hafc
nokkra ástæðu tií eð halda p&B satt.
Ef vér tefðum pá, er petta v«r
skrifað haft fyrir oss vottorð far. P.B.
um, að petta væri flugufregn, pá
hefðum vér auðvitað tekið faa-ES orð
góð og gilái. En eítír að hafa lesið
vottorð hans í Lögb. sfðasta, verðr
hatin að fyrirgefa að vér trúum *engu
orði, sem faann segir.
Þar með er ekki s&gt að pað geti
ekki satt verið, sem faann segir um
petta eina atriði.
Nokkur orð
tn
Th. Tkorfinssonar.
Þann 1. p. m. er svar .til mfn íi
„Hkr. og öld.“ frá kunningja mín-
um og fólagsbróður, Th. Thorfinns-
syni, upp á grein pá er óg skrifaði
í Lögb. 18. Jan. síðastl. Mór
dettr ekki í hng &ð svara grein
pessari lið fyrir lið, pvf að ég hefi
aldrei ætlað mér að fara út í blaða-
stælur út af pessu máli. En pað
er ýmislegt viðvíkjandi pví, er ég
áðr skrifaði, sem ég vil benda inum
heiðruðu lesenum Hkr. á, og reyna
að skýra nokkuð frekar.
Þessi umtalaða grein mln gengr
meir út á að sýna fram á, að sumt
af pví sem stendr í fróttagrein Th.
sé nokkuð freklega skrifað og á litl-
um rökum bygt, heldr en að hann
hafi farið með tilhæfulaus ósann-
indi. Hann ber mjög pungar sakir
á hendr ýmsum mönnum, sem mér
pykir að nokkru leyti mjög svo ó-
sanngjarnt, og reyni ég í pessari
umtöluðn grein minni að benda á
að svo sé. Þetta vat aðaltilgangr
greinar minn&r og svo líka að bera
á móti, að pað hafi verið leiðandi
menn Víkr-safnaðar (að einum und-
anteknum), sem báru vitni f mál-
inu, og aö ekki einn einasti leið-
andi safnaðarmaðr hafi „vfsvítandi
fötum troðið róttvísina“. Þetta
ætla ég að reyna að standa við.
Kyrkjtunenn peir, er báru vitni í
inu margumrísdda máli, vóru ann-
aðhvort unglingsmenn, sem atdrei
hafa tekið minsta pátt í safnaðar-
málum og eru að eins taldir nteð af
pví, að foreldjar peirra hafa lítið
skrifa pá inn i söfnuðinn með sér,
eða pá menn, sem að vís« hafa
gengið í söfnuðinn og lagt fram
nokkurt fó í parfir hans, en að öðru
loyti tekið injög lítinn pátt í vel-
ferðarmálum safnaðarins eða kyrkju-
félagsins, með peirri eina undan-
tekning, sem áðr faefir verið getið.
Sumir peirra koma vark nokkurn
tima til messu og aidrei á safnaðar-
fundi. t>eir sem koma einstöku-
sinnum á fundi eafnaðarins, t&ka
aldrei pátt í umræðum peim, sem
par farc, fram. Þatta eru nú menn-
irnir, *em um er að ræða. Eg er
peim öllum tiokkuð persónulega
kunrmgr, og er—að óg he!d—eafn-
aðarmáfum hér eins kunnugr og
nokkur a'nnar. Hvort petta geta
talizt leiðandi inenn safnaðarins,
legg 4g undir dóm almennings.
Eg fyrfa' mitt leyti get ekki skoðað
pað sv«.—Til pess að ég ekki verði
misskilinn af falutaðeigandi mönn-
utn, skal ég takíi fað fram, að pessi
umtöluðu vitni eru jafrit af utan-
safnaðarmönnum sem innan álitnir
heiðarlegir menn ®g góðir ná-
grannar.
Inn heiðraði höf. segist ekki
hafa sagt, að leiðandi menn eafnað-
arins ha.fi „vísvitandi fótum troðið
róttvísiufi“. Það er satt, hann fer
ekki pesm orðutn uin pað. En ég
vona að sanngjarnir lesendr vor-
kenni mér, pótt ég skildi höfund-
inn svo, að hann ætti par ekki síðr
við pá, eK aðra kyrkjumenn.
iHvort pað er jafntisikil ósvffni af
mér að segja um Th., að hann hafi
læisfc að skrifa háð um kyrkjnmenn
af öðrum, '«;g pað sem hann segir
1 grein sinní um manninn, sem átti
að h&fa komið með byssu að faeim-
frá sér í peim eina tilgangi að
fremja morð, slegg ég einnig undir
dóm alimeniiings. Það virðist nokk-
uð fljótóærnislegt af Th., «.ð lýsa yf-
ii sem tilhæfulausuui ósanninduin
pví sem .ég hefi aldrei sagt. t>að
stendr hrergi í grein mánni, að
hann hafi reynt að stæla rithátt
annara. Hitt sagði ég, að liann
hefði lært af öðram, og par með
meinti ég eðlilega, að hann hefði
ekki fyrstr manna hór tekkið upp á
pví, eð skrifa háðslega utn kyrkju-
menn, heldr hefði hann sóð pað fyr-
ir sér, og pannig, máske ósjálfrátt,
tekið upp á inu sama. í>etta sagði
ég fólagsbórður mínum Th. til vor-
kunnar, en ekki til svívirðingar,eins
og hann virðist taka pað. Eg hélt
að manni væri ekki gerð nein mink-
un, pótt um hann væri sagt, að
hann hefði lært eitthvað af öðrum,
nema pví að eins, að pað, sem sagt
er að hann hafi lært, só í sjálfu sér
óheiðarlegt.
Að sumir kyrkjumenn hafi í viss-
um tilfellum farið hörðum orðum
um mótstöðumenn sína, kannast ég
við. Kn ekki eru peir að hnoða
birgzlum og háði um mótstöðumenn
sína innan í hverja fréttagrein, eins
og sumum fréttarituruin af flokki
hinna er sto mjög tamt að gera.
I>að er petta sffelda háð um kyrkju-
menn út af trúarskoðunum sínum,
sein mér pykir eiga illa við. Og
pött til -séu menn innan safnaða,
sem ekki sýna nein betrandi áhrif
teúarinna?, virðist ekki sanngjarnt
afi dæma alla eftir peim.
Jí. T. Jijðrnsson.
MÁ HALOKlS VINSMÁLJNU
Alma, N. D., 31. Jan.
Svínsmál okkar Friðriks Reinholts
var tekið fyrir 31. Nóv. I>egar ég
og vitni mín, J. McBride og W.
Robinson, komum í réttarsalinn, var
Friðrik yngri Reinholt par með lög-
mann sinn Jofan Marshall, ásamt
friðdómara Wtn. M. Gráfaam. Þótt
við viss„m að lögmenska gamla
Jobns væri álitin mjögpokaprestleg.
pá porði ég ekki annað en fá mér
lögmann líka, og fdkk ég lögmann
ct heitir H. B Doughty. Þeir mót-
p&rtar mínir byrjuðu á að reyna að
gera ónýta stefnuna; en pað gekk
ekki. Svo fengu peir Jóhn og Frið-
rik annan lögmann sór til lijálpar.
Þ&B var meðal annars, er Friðrik bar
fratn fyrir réttá, að svín mfn hefðn
verið hjá sér í pTjár vikur og hefðu
étið 50 dollara virði af byggi og
kartöflum; pó vissi hann ekki, hvað
pau vóru tnörg eða hvernigpau vóru
lit, og aldrei var tími til að láta mig
vita að pau vóru par, fyr en eftir
að Gróuniðjinn hafði skotið annað
peirra. Friðrik pótti heldr en ekki
vfkja frá sannleikanum í pessu máli,
og heldr halla sér upp að vinu sinni
lygintii. Meðal annara spurninga,
er Houghty lagði fyrir Friðrik, var.
sú, hvort hann hefði ekki skotið svín-
ið. Friðrik gleypti vind og með
sínum meðfædda kindarlega svip
rekr stór augu upp á friðdón.arann
og spyr, hvort hann sé skyldugr að
svara pessari spurningu. Friðdóm-
arinn segir hami alveg sjálfráðan.
En Friðrik svaraðieM* spurningunni.
Úrskivrðr friðdómara varð sá, að
Friðrik borgi svinið $12 og allan
málsköBtnað, sem er um $25, auk
pess sem hann hefir orðið að víkja
lögmanni sínum einhverju, svo eftir
alt varð krásin nokkuð dýr, pótt góð
pætti.
Stefán Guðrnntidsson.
Til
viðskiftamanna okkar.
1 tilefni af inni miklu verðlækkun
sem orðið hefir hér I Cavalier hjá
peim mönnum, sem ganga út frá að
selja fyrir peninga einungis, leyfum
viðokkr að lýsa pvi opinberlega yfir,
við skiftavini okkar sem og alla aðra,
að við höfum frá byrjun pessa mán-
aðar ákvarðað að selja alla hluti sem
við höfum eins lágu verði fyrir pen-
inga, eins og nokkr af keppinautum
okkar gerir, án nokkurs tillits til
skaða eða ábata á peirri sölu. Þatin-
ig seljum við nú 15 pd. af molasykri
á $1; 17 pd. granul. sykur á $1; 19
pd. ljós púðursykr á $1; 1 fötu (2
gallon) síróp 65—75 cts., eftir gæð-
um; steinolía 15 cts. gallon. o. fl.
pessu líkt. I>etta er alt meira og
minna fyrir neðan innkaupsvei|ð, og
pvf ekki hægt að segja hve lengi
pað varir, en við skulum halda pað
út eins lengi og nokkur annar af
keppinautum okkar. En með pví
að við búumst við að fylgja sömu
reglu og áðr, nefr.il. að taka í skift-
um ýmsar vörur, sem oft standa
tæplega og stundum alls ekki fyrir
pví verði, sem pær eru borgaðar.
Einnig lána rentulaust yfir lengri ofr
skemmri tíma, peim sem annars eru
okkr pektir sem áreiðanlegir og
skilvísir menn. Við verðum jafn-
framt að láta alia vita, að við getuin
ekki í neinum pvílíkum vöruskifti m
eða lánum, bundið okkr við neina
órímilega verðlækkun, en seljum pá
alt með vanalegu verði, og gefum 5
af hundraði á matvöju og 10 af
huadraði öðrum varning, ef skuld er
borguð í peniugum innan 60 daga
frá pví hún er gerð.
Að endingu pökkum við öllum
góðum viðskiftamönnutn fyrir við-
skifti peirra að undanförnu, og ósk-
um peim og öllum farsæls árs og
fullvissum pá um, að við höfum
bæði vilja og mátt til að skifta við
pá eftirleiðis ekki einu sinni eins vel
heklr mun betr en áðr.
Með vinsemd
<8. Thorwaldson <fc Co.
Akra. N. D., 10. Fehr. 1893.
X X
OldChum
CUT PLUG.
OLDCHUI
PLUG.
JEngin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sein
pessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
X X
[10]
Hefurðu reynt
((CABL EEXTRA”
VINDLA?
[9]
IIIIV
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í ölhi tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala pessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, pví hrátt
fyrir þats þótt vér höfum um
hundruð tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt,
Þetta mælir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til ódýra vindla. j
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
Jlesta og bezta viii<11nf>'erda-
lnis i Catiada. [7]
Reina Victoria.
[ii]
Vjer lifnm a framfara olí.
AUONAIIID VORT
FiRU I MBÆTIJR!
<>{£ ekki aftríor.
In nýja merking vor
CABLE EXTRA
er sérstaklega góð og vér leyf-
um oss að mælast til þess, að
tóbaksmenn revni lianasvoþeir
geti sannfærst um að framburð-
ur vor er sannur.
S. DAVIS & SONS.
No. 14]
84 Jafet í föður-leit.
Jafet í föður-leit.
85
..Ólukki slæmt, auðvitað; enn hefði þó
J>etað orðið vorra“.
uVerra — humm — nei, ekkert verra til
— óh
bgsaijdi“.
.N
bvþi
v’>Nú, þér hofðuð þó getað beðið bana
»Þa 1 — á ekki við það — á við Pleggit
__ homjo — drepr mig ef hann gotr
1 saint ekki — brúðum losna við hann
°& av0 framv0gj8«t
.þér þurfið ekki framar á hans
a< ‘Ju run hftlcla. eftir að öxlin or komin
^ <( 11 ■ Ég get ósköp vel annazt yðr úr
>>1)ug8att, Jafet — en — sleppir ekki af
niéi hendjjjjjj — vlgg um þag — bölvaðr fantr
akelling ánœggr—sá það — humm —skein
út úi l,1gunum — stilla sig um að hrosa —
og svo franivegi8«t
Um kveldig kom Mr. Pleggit inn, eins
og Mr. Cophagus hafði spáð, og virtist Mr.
Cophagus vera annt um að fá hann sem
fyrst í buvtu aftr. En Mr. Pleggit kom
aftr og aftr, og loks tók ég eg eftir því,
að Mr. Cojilmgus var ekki farinn að hafa
»Vo mikið á móti konium liana; hann fór
°bda að bíða hans með óþroyju, oinkum
eftir að hann komst á fætr. Þetta var
okkr ráðgáta í fyrstu, en við fengum hráð-
um úrlausn hennar.
Það leit út fyrir, að þótt Mr. Copha-
gusi þætti ekkert að því, að annað fólk
yrði fyrir manuýgum nautum, þá liti hann
alt öðrum augum á það, þegar einhverjum
bolanum datt það í hug að gera hann
sjálfan að leiksoppi sínum.
Þriðja daginn sem Mr. Pleggit kom,
skrapp eitthvað á þessa leið upp úr Mr.
Cophugusi, og gat hann þess um leið, að
hann væri nú orðinn svo efnum búinn, að
hann þyrfti ekki leugr að leggja líf sitt
í hættu við þessa verzlun, og væri því að
hugsa um að selja búðina. Mr. Pleggit
þekti vel, hve ágætlega haganloga húðin
lá fyrir verzlun, og var ekki lengi aö láta
Mr. Cophagus skilja, að ef hann væri að
hugsa um að liæita, þá væri hann (Mr.
Pleggit) fús á að^ gera samninga við Mr.
Cophagus um kaup á húðinni með allri
verzluninni. Sjálfshagvinn breyiti þannig
fyrir báðum þessum mönnum bitrum fjand-
skap í vináttu. Þeir gleymdu öllum göml-
um væringum, og nú var viðkvæðið í hverju
orði hjá þeim : „Kœri Mv. Pleggit — og
88 Jafet í föður-leit
sárlangar til að mola hannsett ófótið í sundr
áðr en óg fer“.
,,Þú skaðar hara Mr. Cophagus á því,
því að hann fær þá enga borgun fyrir
það“.
„Satt er það. Og hann er nýbúinn
að gefa mór fimm gíneur. Eg verð þá að
sitja á mér. En heyrðu, Jafet, óg veit ekki
hvernig þér er innanbrjósts, en ég veit,
hvernig mér er; mór finst óg eigi hágt
með að skilja við þig. Ég hefi eigi sér-
lega löngiin til að fara að leita að föður
niínuui. Það gotr líka oft verið vafamál,
hver só faðir manns — um móðerni þarf
aldrei að efa — og gæti ég fundið móðr mína,
þá væri ég harðánægðr; mér er hálfpart-
inn að detta i hug að leggja af stað að
leita að móður rninni, og ef þér er ekki
ógeðfeld samfylgd mín, þá langaðið mig til
að verða þér samferða — auðvitað skal ég,
minn kæri Jafet, aldrei gleyma mismunin-
inum á manni, sem hefir fengið borgun sem
M. D.*, og piltinum, sem að eins ber út lyfin.
sem hinn hefir fyrirskrifað".
*) Medicinas doctor þ. e. doktor í læknisfræði.
Þýð.
Jafet í fiiður-leit. 81
líta út og skygnast eftir, hvort nautið væri
' langt í burtu. í flestnm öðrum löndum
er það siðr maunn, er háski nokkur er á
ferðam, að hafa sig sem 'hraðast undan
honum; en í Englandi fær forvitmin alt
of einatt yfirhöndina, svo að menn hlaupa
að háskanum, til að vita, hvað um sé að
ve-a. Mr. Chophgus sá allt fólkið hlaupa
í söniu átt, og með því að hann vissi
ekki, hve nærri nautið væri, var eðlilegt
að honum dytti í hug, að fólkið væri að
hlaupa til að sjá, hvað um væri að vera.
Horfði hann því í þá áttina, sem fólkið
hljóp í, og gekk af gangstétiinni út á
mitt strætið, til að sjá betr eftir strætinu.
Hann var einmitt að tauta fyrir rnunni sér:
„Ekki gott að sogja — hálf hræddr — humm
— helvítis Pleggit — rétt við hans búð —
fær alla aðsóknina — sár — mar__________meiðsli
— og —“ í því kom nautið alt í einu uj.p
strætið, fyrir hornið, hljóp á Mr. Cophagus,
sem horfði f gagustæða átt, og áðr en Mr.
Cophagus gat svo mikið sem snúið sór við,
rann boli undir hann að aftan, hóf hann
upp og þeytti honum inn um sjálfs haus
búðar-glugga, svo að hann kom niðr á sölu-
borðið. En bola þótti ekki nóg með þetta,