Heimskringla - 18.03.1893, Blaðsíða 2

HIEIIIÆSIKIIRIIISriJI-L-A. OG OLDHST, 'W'IISTJSTIFLBGr, 18 JVE^IRZ- 1893.
“ Ucimskringla
Öldin”
kemr út á Miðvikud. og Laugard.
[A S»mi-weekly Newspnper pub-
ltshed on Wednesdays & Saturdays J
The Bciuiskriugla Ptg. & Publ. Co.
útgefendr. [Publisbers.]
Verð blaðsins í Canada og Banda-
ríkjunuin :
12 mán»'5i $2,50; fyrirfram borg. |2,00
• 1= ÍJ® - - IJS
1 Englandi kostar bl. 8s. 6d.; A
Norðrlöndum 7 kr. 50 au.; a Islandi 6
kr. — borgist fyrirfram.
Senttil Islands, en borgað hér, kost-
árg. $1,50 fyrirfram (ella $2,00).
t^”Kaupendr, sem vóru skuldlausir 1.
Jan. þ. á. þurfa eigi að borga nema $2 fyr-
ir pennan árg., ef peir borga fyrir 1. ,'uli
p. á. (eða síðar á árinu, ef peir æskjapess
ekriflega). _________________
Kaupandl, sem skiftir nm bústað
veriir afl geta um gumla^ pósthus sitt
ásamt nýju utanfiskriftinni. ________
Ritstjórinn geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendir
pær eigi nema frímerki fyrir endr-
ssnding fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
um brófum útstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausum brófum er
enginn gaumr gefinn. En ritstj. svar-
ar hðfundi undir merki eða bokstof-
um, ef höf. tiltekr slíkt merki.
IJppsögnógild a$ lógjm,nema kaup-
andi sé alveg skuldlaus við blaíið.
Auglýringaverd. Prentuð sltrá yfir
pað s*nd lysthafecdum. _____
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAES80N
venjul. á skrifst. bl. kl. 9— )2 og 1—0
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
EINAR ÓLAFSSON
kL 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Auglýsi nga-agent og innköllunarm.
EIRÍKR GÍSLASON
Advertis. Agent & Collector.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Heimtkringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er:
The lieimekringla Pitg. Publ. Co.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Money Order. Banka-ávísanir á aðra
banka, *n í Winnipeg, eru að eins
teknar með afföllum.
Smá-hugyekjm*
um stór-mál.
Office :
140 l’riiu'ess Str.
Auðvaldið og réttar-
farið.
Svona farast Henry George orð á
einum stað:
Vitanlega er ástandið svo, að
Af þessu, sem hér hefir sagt ver-
ið, leiðir nú enoan veírinn, að fé-
lagsskapr verkmanna sé gagnslaus,
þrátt fyrir öll vor lög, f>á getr hver j 0g eigi heldr að verkföll sé jafnan
sá maðr, sem er nógu auðugr af. óráðleg eða árangrslaus.
II. Verkmannamáliö.
(Niðrlag).
Vér erum f>á pangað komnir að í
hugleiðinguin vorum, að oss er orð-
/
ið petta ljóst:
1. ) Vinna verkmannsins er vara,
sem hann selr verkpegjanum.
2. ) Af f>ví að vinnan er vara,
pá er verölag hennar (kaupið) háð
sömu skilyrðum sem verðlag alls
varnings, að f>að stígr eða fellr
eingöngu eftir pvi sem hlvtfalliö
breytist milli framboös og fölunar
(eft'rspurnar).
8.) Eitii vegrinn til að hækka
verð vinnunnar (kaupi?) er f>ví sá,
annaðhvort að uuka fölunina (eftir-
spurnina) eða draga ár framboð-
inu.
4 ) Af pví að auðlausir verk-
menn geta eðlilega sjaldan sem
aldrei haft nein áhrif á fölunina, pá
verðr peim í framkvæmdinni að
eins einn vegr opinn til að hækka
kaup sitt, og hann er sá að reyna að
takmarka framboð yinnukrafts á
vinnumarkaðinum.
5. ) Takmörkun á framboðinu,
sem til vegar er komið með verk-
fölluin, getr að eins náð yfir skemri
tíma og f>ví að eins hækkað kaupið
um skemri tíma.
6. ) Slík samtök geta ekki heft
aukning framboðsins til lengdar
nema menn geti heft innflutning
fólks til staðarins eða landsvæðis-
ins. Því að sú kauphækkun, sem
leiðir af sámtökum um verkföll,
dregr jafnan að nýja menn frá
þeim stöðum, f>ar sern kaup er
lægra.
7. ) In skjótu og greiðu og ó-
dýru samgöngufæri vorra tíma, svo
sem járnbrautir og eimskip, valda
pví í sambandi við fregnhraðann riú
á tímum (blöð, málþráðafregnir),
að slíkr innflutningr gengr nú miklu
fljótara en áðr.
inn, járnbrautavinnumaðrinn, skurð-
grafarinn, sandmokarinn, múrber-
inn o. s. frv.—allir eru þeir verk-
menn. Gullsmiðrinn, skósmiðrinn,
prentarinn, skraddarinn—þessir eru
líka allir verkmenn. En það er sá
múnr á, að inir fyrr nefndu þurfa
ekkert sérstakt nám eðr undirbún
ing til að leita sór atvinnu í þeim
vinnugreinum; en þess þurfa inir
siðarnefndu. Tnir fyrr nefndu menn
menn eru því nefndir ókunnandi
verkmenn („unskilled labourers“),
en inir síðar nefndu kunnundi verk
menn („skilled l.“). Laun ókunn
andi verkmanna eru nær ávalt lægri
en inna kunnandi, og kemr það af
því, að framboðið er til þeirra starfa
miklu meira í samanburði við föl-
unina. Ef gullsmiðir t. d. gera
verkfall, þá geta ekki aðrir en
gullsroiðir boðið sig fram í þeirra
stað til að vinna verk þeirra. Alla
aðra vantar kunnáttuna. Eins er
t. d. um prentarana, skósmiðina o.
s. frv. En ef skurðgraftarmenn
gera verkfall, þá getr eigi að eins
hver annar ókunnandi maðr boðið
sig fram t þeirra stað, heldr get:
og allir þeir kunuandi menn, t. d.
prentarar, skraddarar, gullsmiðir,
3kóarar, bókfærslumenu o. s. frv.,
sem ekki geta fengið atvinnu í
sinni iðnaðargrein, einnig boðið sig
fram í stað inna ókunnandi manna,
sem verkfall gerðu.
Þetta veldr því meðal annars, að
Það er miklu tovveidara að tak-
marka framboð vinnukrafta í at
vinnugreinum þeim, er ókunnandi
menn stunda. Til þess að takmarka
framboð vinnukrafta í þeim atvinnu
greinum, þarf beinlínis að tak-
marka mannfjöldann; því að hver
maðr með tvær hendr heilar og
hraustan skrokk getr þar kept
um atvinnuna. En til að tak-
marka framboð vinnukrafts í at-
vinnugreinum kunnandi manna,
þarf að eins að takmarka tölu nem-
endunna, og er það auðsjáanlega
ekki eins óviðráðanlegt verk.
fé og langar til að drepa náunga
sinn, farið til og fullnægt girnd
sinni lannu ngarlaust, og það, ef
hann vill, í einhverri af fjöibygð-
ustu stórborgum landsins; farið
svo og gefið sig sjálfr í vald rétt-
vísinni; og í níutiu og níu tilfell-
um af hundrað mun hann sleppa
svo, að hann verðr tekinn fastr ofr-
litla stund og verðr að láta úti
nokkra fjáruppuæð, sem miðuð
verðr að nokkru leyti við auð hans
sjálfs, og að nokkru ieyti við auð
og stöðu mannsins, sem hann drap.
Upphæð þessi, sem hann verðr að
greiða, rennr þó ekki til sifjaiiðs
ins myrta manns, sem þannig hefir
svift verið forsjármanni sínum; ekki
heldr til ríkisins í þegnbætr fyrir
inn myrta mann, he'dr rennr hún
til málflutningsmanna, sem kunna
að draga mál á langinn, útrega
hentug vitni og koma því til vegar,
að kviðdómsmenn verði ekki allir
ásáttir.
Eins er það ef mann langar til
að stela, þá er að eins um að gera
að stela nógu miklu; því að þá
má hann vera viss um að tegning
hans verði að eins fólgin i því, að
það verði tekinn af honum nokkur
hluti af þýfinu; og ef hann stelr svo
miklu, að hann verðr stórrikr maðr
eftir alt saman, þá munu vinir hans
heilsa honum líkt og röskum vik-
itigi var fagnað til f orna, er hann
kom heim úr sigrsælum leiðangri
Verkmanna-félagsskapr getr
hnigið að mörgu öðru, en að verk-
föllurn og kaupskrúfum, og þó aÖ
þau væru gagnslftil eða árangrslítil,
þá gæti fólagsskaprinn gert ma“gt
annað gott. Hann getr miðag til
að vernda rétt félagsmanna með því
að félagsframlög geta gert það auð-
ið að reka réttar verkmanna í til-
fellum, rem einstaklingar gætu
ekki risið undir, og þetta neyddi
aftr verkveitendr til að gæta betr
þess, að misbjóða eigi rétti verk-
manna. Fóíagsskaprinn getr gert
tryggari stöðu verkmanna með því
að deila áhættunni (t. d. með sjúkra
sjóðum o. s. frv.); hann getr eflt
mentun verkmanna (bóksöfn, fyrir-
lestrar um alment mentandi efni).
Og mörgu fleira má til vegar koma
með honum.
Og hvað verkföllum og kauþ-
skrúfum viðvíkr, þá geta þær stund-
um verið nauðsynleg úrræði, að
minsta kosti í svip. En af því, sem
mikið upp úr þessu þríeina þrota-
flaki (fjármunalega, hugsanfræðis-
lega, siðferðislega), ef eytt væri
löngu rúmi upp á asnaspark hans.
„Síðastliðið haust, þegar Jón Ól-
afsson hauÖ sig fram til þess að
veita móttöku fargjaidspeningum11,
segir flakið. Þetta er lygi', ég hefi
aldrei „boðið mig fram“ til þess.
Hr. Sv. Brynjólfsson oö n p (eins
og Mr. Árna Friðrikson, Mr. Frið-
jón Friðriksson og Mr. Magnús
Brvnjólfsson) að veita móttöku
fargjöldum. Það var svo langt frá,
að ég fryöist til þess, að óg færðist
fyrst un.dan því, þótt óg loks lóti
til leiðast. Ég get ekki gert að
þvf, að Villa sky’di ekki vera trúað
fyrir þessu.
Eftir tilmælum umboðsmanns
Dominion-línunnar var þess getið i
stjórnarinnar til að fara í ár með
Dom.-línunni.
Þá gaf þrota-iiakið í skyn, að
Ilkr. mundi ljúga þessu upp.
Hkr. svaraði þessu að eins með
að birta brófkafla frá sjálfu.n Mr.
Baldwinson og Mr. jSv. Brynjólfs-
syni; benti á, að ef þrota-flakið héldi
því fram. að fregnín í Hkr. væri ó-
sönn, þá væri það hér með hrakið,
að Jón Ólafsson hefði „logið henni
upp“. Bréf þeirra Baldwins og
Sveins eru til sýnis í, frumriti á
skrifstofu Hkr. hverjum, sem vili,
svo að það þarf enginn ágreiningr
að verða um það, hvortþausó „upp
login“ af ritstj. IIkr.
Öll sögusögn þrota-flaksins um
það, að .1 Ól. liafi sagt umboðs-
mönnum stjórnarinnar, að „það
hefði aldrei staðiS neitt í Hkr. um
það, að Baldw. hefði “tinnn f>-a
stjórninni“ o. s. frv., er uppspuna-
lygi. Og enginn umboðsmaðr
stjórnarinnar hefir heldr nokkru
sinni sagt þrota-fiakinu slíkt.
4. Jan reit umboðsm. stjóan. bróf,
sem getið er um í síðasta biaði og
sendi einn embættismann af skrif-
stofu sinni með það til mín um
leið, til að spyrja mig um nokkur
atriði. Sá roaðr hraðritaði hjá sór
svör mín, og þarf þvi ekki neitt
milli að bera um, hvað écr hefi saot.
t>egar bréf petta (4. Jan.) kom til
mín, var
RÆÐA
flutt á skemtisamkomu íslendinga
f Alberta 13. Febr. 1893.
Kæru samkomu-gestir! Vorir
færustu og beztu menn hafa nú
talað fyrir yðr í kveid snjalt og
fagrlega, mörg skemtandi og fræð-
andi kjarnyrði hafa komið fram f
ræðum þeirra. Nú er úlfshalinn
einn eftir orðinn, nefnii. óg sjálfr.
Hjá mér er eígi um auðugan |garð
að gresja, og vfst hefir forsjónin
glapið sýn inni heiðruðu fram—
kvæmdarnefnd, er hún setti mig á
prógramm þesssirar snmkomu. en
það er nú komið sem komið er; óg
skammast mfn að segja ekki neitt,
eti hvernig á ég aú fara að því?þótt
óg fari að segja eitthvað, hlýtr
það að verðayðr tii leiðinda, sum-
um máske til hneykslis. Ég só
því bezt hæfa að byrja á því, að
skipun »rá p,;a yðr velvirðingar á orðum rnín-
um, enda hefi ég aidrei haft sér-
staka mælsku né andagift til að
bera. Ég vil sem minst spilia tím-
anum frá því sem betra og skemti-
ieo-ra er, en að eins með fám orðum
minnastá nútíðar og framtíðarborfur
vorar, og í sambandi við það
hvetja oss til framfara og félags-
skapar.
Það mun miðr glæsilegt álit á
nýlendu vorri í inum eldri bygðum
íslendinga, og mun ei trútt um, að
sumuiri skjölpist hugr um, að hér sé
hvítra manna stöðvar. Þetta stafar
YIÐ
GiETUM
EKKI
LENGR
, « , eig-i minst af þvf, hve miop- ein-
þegar búið að stílsetia , ; _ , ' í
1 stóku menn hafa aftært bygð vora
kafla úr bréfi Mr. Baldwinson , Qg n{tt ofan fyrirf allar hellur; >lftgt
(dags. 28. Nóvember), sem birt- sjg í líma, að ófrægja hana og ja/n-
ist í Hkr. 7. Jan. Þar lýsir Mr. | vel innbúa henuar svo í augum
Baldw. yfir því, að liann „dragi ekki i 'nna fjarverandi, að engum dugandi
_____• „ i, , , * i rnanni skvldi geta komið til hugar
taum neinnar linu-‘, nema hvað liann | . 7 . e P
. . . | að flytja hingað; þetta vopn þeirra
geti að etns ferðazt ineð einni í senn 1, y, - , .
” ; hehr líka nokkuð bitið. Það hefir
°' s’ ^rv' ! sumstaðar komið að tilætluðum not-
Þýðing af þessu gaf óg umboðsm. j u:n. Menn austr frá, og það margir
stjórnarinnar, og hefi til þessa dags ! nýtir drengir, sem gjarnan hefðu
, , . , , . , | viljað fiytja hingað, hafa hörfað til
ekki annað skinð, en að þar með!. f J J____________ *=>
. ! baka og snúið undan óhróðrsmold-
væri fultnægt tumælum stiórn. um . , . , . T,
R J viðn þeirra kunmngia. Já, ný-
að geta þess, að Mr. Baldw.
þeirra kunningja. Já.
ynm lenda þessi hefir sannarlega ekki
á
ekki fyrir neina línu. láttuppá háborðið hjá surnum af
„Skipun“ hefir J. Ó. eða Hkr. ' náunguui þeim, er fluttu héðan al-
enga fengið frá stjórninni, enda hefir
j farið á síðastl. vori. Þeir höfðu
1 enda byrjað að troða illsakar við
hún ekkeit vald til að skipa J. 0. , , , .. ,,
r nana í ræoum og ntum ióngu áðr
eða blaði þessu neitt. En sann- en pe;r fluttu hóðan. Að slíkt sé
gjörnum, kurteisum tilmælum sinnir alls enginn hugarburðr eða miðr
Hkr. eios frá stjórn sern einstökum sæmandi tilgáta af iriór, sóst meðal
Þrota-flak í hugsunai-
fræðinui líka.
Það er Yilli, sneypan sú arna!
Ég er svo marg-búinu með ómót-
mæltum og ómótmælanlegum rök-
um að sannprófa Villa lygara og
flón, að það væri að leggja alt of inni> I7* er það alveg óviðkomandi
Hkr.
monnum.
Alt, sem Hkr. hefir sagt um þetta
mál, er sýnt og sannað að hún bygði
á fylstu rökum.
Ef aöstoðarritara í Ottawa ocf Mr.
Baldwinson l>er eigi saman um,
hverjar skipanir hann hafi frá stjórn-
að frarnan hefir sagt venð, leiðir, local-fréttum f Hkr. með einni eða
að menn verða vel að gera sér ijós- tveim líinim, að Mr. Baldwinson
ar aliar ástæður í hvert sinn áðr en yrði f vor samferða farþegjum l)om.-
þau úrræði eru tekin; og hitt eins,
að menn villa sjálfum sér sjónar,
ef þeir telja sér trú um, að verk-
föllin og kaupskrúfurnar muni hafa
meiri eða langvinnari áhrif, en þau
eftir eðli sfnu geta haft.
lfnunnar.
Undir eins ko:n þrota-flakið og
lagði þetta svo út sem Hkr. hefði
gefið í skyn, að Mr. Baldw. hefði
selt sig Dominion-lfuunni.
Hkr. svaraði aftr, að hún hefði
að eins getið um að Mr. B. yrði
E>að eru, eins og allir vita, mjög samferða farþegjnm iínunnar, og
margbreytileg störf, sern þeir menn bar það jafnframt af Mr. B., að
vinra, er í daglegu tali eru kallað- hann hefði selt sig nokkurri línu,
Skógarhöggsmaðr- gat þess, að hann hefði skipun
En sönnunar regiur þrota-flaksins
eru einkennilegar fyrir þá persónu.
Samkvæmtþeim ályktar hann svona :
1. Jón Ólafsson er ritstjóri blaðs,
sem getr um það, að Mr. Baldwin-
son ferðist með Dom.-línunni að ári
samkv. boði stjórnarinnar. — Ergo
lýgr Jón Ólafsson þvf á Mr. B. að
hann hafi selt sig Dom.-línunni !
2. Jón Ól. bendir á, að hann hafi
getið þess, að Mr. B. segist fylgja
fyrirmælum stjórnarinnar f þessu efni
og birtir bréf Mr. B. þar að lútandi
og býðr að sýna frumritin. — Ergo
hefir Jón Ól. falsað brófin og logið
beim upp!
3. Bréfi frá aðstoðarritara í Ottawa
ber eigi saman við bréf Mr. Baldw.
V*.,.,. T. , . . , , , isumpart eru henni ófráskiljanlegir,
— JErgo er Jón Olafsson lygari ! ! ! i 1 .
J 1 en sumpart þeir, sem eftir lengn
annars af orðum sumra, er áttu tal
við mig. Einn taldi um fyrir mér
á þessa ieið: „Hér“ sagði hann
„sígr alt niðr á við í an.ilegum og
efnalegum skilningi. ITér verðr eng-
inn markaðr fyrir neina vöru ífram-
tíðinni; jarðrækt þrífst hér ekki
sökum sumarfrosta og kulda; gras
hættir ankheidr að spretta eftir fá
ár og hvergi fæst vatn, því ár og
lækir þorna upp; enginn skóIí eða
mentastofnun kemst á fót, svo heizt
lítr út fyrir, að innbúarnir verði
villihjörð í andlegum skilningi.
Menn verða því að flytja héðan“.
Annar sagði um einn af vorum
merkustu mönnum: „Mig undrar,
að hann helzt við innan um þessi
mann-naut“. Eða til hvers bendir
hendingin hennar Carólínu okkar
Dalmann: „Þór gezt svo bezt hjá
nautum að sitja“? Samr er andinn,
þótt búningrinn sé ýmislegr. Þess-
ir og þvílfkir stórskamtar innræta
fjarverandi mönnum, sem ekkert
þekkja hór til, miðr hlýjan hug til
þessara stöðva, og baka nýlendunni
mannfæð og kraftieysi til nytsamra
fyrirtækja.
Vér könnumst óneitanlega við að
hygð vor—sem hvert annað pláss—
liefir sfna kosti og ókosti, se,n
gefið nýjum kaupendum sfðasti. ár-
gang af blaðinu, þvf að hann er
uppgengimi, nema fáein ósamstæð
tölublöð.
En við getum
SAMT
gert nýjum kaupendum góð kjör.
Við seljum nýjum kaupendum
þennan árgang blaðsins fyrir $1,50
(fyrirfram borgað).
Og hver af næstu fimmtíu kaup-
eimum, sem sendir oss borgun eftir
þennan dag, fær tölu-merkta kvitt-
un fNo- 2, 3 o. s. frv, upp að 50).
Og undir eins og ,i0 nýir kauper.dr
hafa sent oss borgun, látum vér
undir umsjón valinkunnra manna
og í viðrvist hverra, sem við vilja
vera, draga hlutkesti um, liver af
þessum 50 skuli fá verðlaun.—Sá
sern hefir á kvittun sinni tölu þá,
sem út ken.r við dráttinn, má kjósa
um, hvort hann vil' heidr gefins
Vandað vasa-úr
(á $25 til $30 útsölu-verði hér)
eða
V andaða saumavél
(ámóta dýra).
Ef vinnandi verðr í Canada, verða
gripirnir afhentir hór á skrifstof-
unni (eða sendir hlutaðeiganda, sem
borgar flutninginn).
Verði vinnandi í Batdaríkjunum,
horgar hann flutninginn á gripun-
um frá Chicago og til sín.
Vér ábyrgjumst, að munir þessir
só engir húmbúgs-munir, heldr góÖ-
ir og vandaðir gripir.
8. Marz 1893.
tJtgef endr ,, Tfeirnskring luíí.
Það er með hugsunareglurnar enis !
og annað; það má einu gilda hvað
MT. II. P fæst við; alst&ðar reynist
hanu þrota-flak — neina í lytTinni
°g róghurðinum. Þar er hann ó-
þrjótandi.
.) ÓS Ól.AFSSOX.
verkr.
ÍSLENZ KR LÆKNUt:
I)r. M. II nlldorisNon.
Park River, — — — N. Dak.
eða skemri tíina hverfa. Óblíða
náttúrunnar, frost og kuldi, eru
sjálfsagt að meira eða minna leyti
hygðariiiuar áframhaldandi föru-
nautar. Það ef ekki á voru valdi,
að víkja þeim úr vegi,enað góðr fé-
lagsskapr, atorka og þolgæði, gætu
lamað in skaðlegu áhrif þeirra, er
ástæða ti) að fmynda sér. Sá stærsti
ókostr, er við má gera, erskólaleys-
ið; að koma á fót mentastofnun 5
sveitinni er stærsta velferðarspurs
tnál framtfðarinnar, sem ætti að
vera vor allra roesta áhugamál. Það
hjálpar engan veginn til hlftar, þótt
in uppvaxandi kynslóð þroskist lík-
amlega, ef hana vantar andlegan
TENÞERS POR A PERMIT TO CUT
TIMBER ON DOMINION LANDS IN
THE PROVINCE OP MANITOBA.
T OKAÐAR umsóknir sendar undirskrif-
■^úðum um leyfl til að höggva timbur á
Selkirk Island í Winnipeg-vatni rerðv
veiitmóttaka á þessari skrifstofu þang-
að til á hádegl niánudaginn 10. Apríl
nœstkomandi.
A umslaginu verðr að standa: „Tender
for a perrnit to cut timfier to be opened
on lOth of Apríl 1893“.
Reglugjörðir víðvíkjandi leyánu fást
á fiessari skrifstofu og á Crown Timber
Oftice i Winnipeg.
Sérhverri umsókn veriSr að fylgja
viðrkendr vixill á löggiltan banka stýlaðr
til Deputy of the Minister of the Interior
fyrir þeirri upphæð, er umsækjandi er
reiðubúinn að borga fyrir leyfið.
Það er nauðsynlegt fyrir pann sem
lsyflð fær að fá pað staðíest innan 60
daga frá 10. Apríl og borga 20 prc. af
þeirri upphæð sein berga á fyrir pann
vlð, er höggvin er eftir pessu leyfi, ann-
ars verða tilboðin tekin til baka.
Engin tilboð með telegraph verðá
tekin til greina.
JOIIN IIALL,
ekrifari.
Department of the Interior,
Ottawa, 8th March 1893.