Heimskringla - 29.07.1893, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA 20. JULÍ 1893.
I
kenrút Laugardöirum.
Tiie Beiraskrioííla Ptg. & Pnlil. Co.
útgefendr. [Publishers.]
Verð blaðslns í Canaúa og Banda-
ríkjunum :
lámániríSl $2,50; fyrirfram borg. |2.C0
50 -------------------— f i,uu
3 — SSol — - *0’50
Á Englandi kostar bl. 8s. ðd.; A
Norðrlöndum 7 kr. 50 au.; a Islandi 6
klSe7ttUÍdandI, en borgað hér, kost
S$1 50 fyrirfram (ella $2,uu)._____
t^*Kaupendr, sem vóru skuldlausir 1
Jan. p. á. purfa eigi að borga nema $2 fyr-
Ir þennan árg., ef peir borga fyrir l.ruli
p. á. (eða síðar á árinu, ef peir æskja pess
skriflega)._______________________________
Kaupandi, sem skiftir um bústað
ver'Kr aí geta um gamla postlius sitt
deamt nvju utanáskriftinni.
RitHtjóriun geymir ekki greinar, sein
eigi verða uppteknar, og endrsendir
pær eigi nema frímerki fyrir ejidr-
sending fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
um brófum ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausum bréfum er
enginn gaumr gefinn. En ritstj. svar-
ar höfundi umíir merki eða bókstöf-
um, ef höf. tiltekr slíkt merki.
Uppsögnógild að lögjm,nema kaup-
andi só alveg skuldlaus við blafiið.
Auglýnngaterð. Prentuð skrá yfir
pað send lysthafendum.
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAFSSON
venjul. á skrifst. bl. kl. 9—12 og 1—6
Ráðsmaðr (Bnsin. Manager):
EIRÍKR GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Heimslcringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er:
Tlie Heimskringla Prtg. <5 Vuhl. Co.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, Registered l.etter eða Express
Money Order. Banka-ávísanir á aðra
banka, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með affölluni.
653 McWilliam Str.
Ritstjóri L(igb. hefir verið í vand-
ræðnni með mntalsefni í síðasta blaði.
Andres Frímann hafði enga nýja
skömm gert af sér í „Tribune", svo
að það var engan nýjan saur að
sleikja upp þar. Svo í vandræðum
hefir ritstj. lilaupið í Mr. H. G.Skúla-
son fyrir raðu þá, er hann hélt hér
nýlega.
Ritstj. Ixigb. sótti ekki fyrirlestr-
inn og heyrði hann því ekki. Það
hefði þó óneitanlega verið laglegra,
ef hann hafði mikla girnd til að kasta
Lögbergssíiur á Mr. Skúlason, að fara
þá og lilýða á ræðu hans. Því er
miðr, að ritstj. gerði það ekki, því að
vér erum sannfærðir um, að hefði
hann hlýtt á liana, þá hefði hann al-
veg hætt við öll illmæli og slettur,
því að ritstj. Lögb. kann svo vel að
meta það, sem fallega er gert til
munnsins, að hann hefði farið lieiin af
fyrirlestrinum með virðing f\rrr fyir-
Irlesaranum og hlýjum tilfinningum
í hans garð, þótt hann hefði væntan-
lega verið honum ósamdóma um eitt-
hvað. Ver erum vissir um, að hann
hefði ekki getað að því gert.
Það er leiðinlegt viðþessaritstjóm-
ar grein Lögb., að hatrið og illgimin
við Mr. B. G. Skúlason skína svo bert
út úr henni. Það er hætt við að það
deyfi áhrif iiverrar greinar, sem er,
þegar svona er að farið.
Hvaða ástæða er t. d. til að veraað
gera Mr. Skúlason þær illgetur, að
honum þvki islenzkan svo dónalegt
mál, að hann vilji ekki tala hana ?
Eða að hann muni hafa verið svo
hrokafullr af vísdómi sínum ? Eða
til að fara að hæðast að ríkis-háskól-
anum í Grand Forks. Hvað hefir
háskólinn unnið til saka? Ekki ann-
að en það, að Mr. B. G. Skúlason
stundar nám sitt þar. Fyrirþað verðr
að hnjóða háskólanum.
Þeir sem þekkja Mr. B. G. Skúlason,
vita, að ekkert er fjær honuin heldr
en hroki og sjalfsþótti. Iíanner ein-
mitt manna hæverskastr. Hann gerði
það að eins tregr fyrir tilmæli vor og
nokkurra annara manna að halda
nokkum fyrirlestr. Hanrt var alveg
óundirbúinn, er liann fókk tilmæli vor
fám dögum áðr. Að hann tahiði á
ensku, kom til af því, að honum er
það málið tamara; hann hefir lært
það vel á góðum skólum, en í íslenzku
heflr hann enga tilsögn haft, að eins
lært hana ósjálfrátt, en ekki numið
hana málfræðislega. Vér efuln ekki,
að hann hefði talað afbragðsvel á ís-
lenzku, því að hann er að n&ttui unni
mælskumaðr. En. hann vantreysti
sór sjálfum til að tala alveg rétt, en
er svo vandr við sjállan sig, að hann
vill ekki talarangmæli. Það var því
einmitt af of miklu vantrausti á sjálf-
um sér, og af virðingu fyrir íslenzk-
unni, að hann vildi ekki tala á ís-
lenzku í þetta sinn.
Eins og gefr að skilja gatekki ver-
ið um að tala neitt verulegt ágrip af
fyrirlestrinum í lítilli grein í Hkr.,
ekki nærri fullum (lalki. En þetta
litla misskilr ritstj. Lögb. annað hvort
viljandi eða óviljandi. Mr. Sk. var
ekln að „bera saman“ íslendinga við
Norðrlandamenn í Frakklandi og
Englandi á miðöldunum. Það sem
hann mintist á Norðrlandamenn á
Englandi og Frakklandi á miðöldun-
um, var tekið fram, nieðal ýmsra ann-
ara dæma, til að styðja þá fullyrðing,
að Norðrlandamenn hefðujafnan sýnt
sig móttækilega fyrir áhrifum. Og
þannig er þess getið í IIkr.
Mr. Sk. sagði aldrei það, semritstj.
Lögbergs leggr honum í munn, að
þéssir Norðrlandamenn hefðu „um-
svifalaust“ horfið inn í þjóðerni það
sem fyrir var í löndum þcim, sem
þeir lögðu undir sig. Mr. Sk. benti
allsekki áþettasem neina fyrirmynd;
hann var að eins að benda. á, hvað
hefði átt sér stað, en hvorki lofa það
né lasta.
Ritstj. Lögb. berst því við sjálfari
sig, þegar hann er að hrekja það sem
aldrei var talað. Það citt hefði mátt
segja, að því er oss fanst (og vér
heyrðum fyrirlestrinn), að Mr. Skúla-
son hefði ekki lagt næga áherzlu á,
hveráhrif að Nocðrlanda-menn liefðu
hatt á þjóðirnar, sem þcir rannu sam-
an við. En vitaskuld kom það að
líkindum af því, í liverju sambandi
hann mintist á þetta.
— Nú veit Lögbergs-klíkan ekki
hvernig hún á að láta til að nudda
sér upp við séra Matt.hías. í fyrra-
dag dróg hún hann út á lúterska
sunnudagaskóla-picnic-ið. Hélt, hann
þar ræðu og þakkaði þeim, er þar
vóra, fyrir drengskap þann, er þeir
hefðu sýnt í því, að kosta ferð sína
vestr hingað. Hvernig hávaða á-
heyrendanna hafi orðið við það, má
nærri geta, þar sem meiri hluti
þeirra vóru menn, sem með hnúuni
og hnjám höfðu leynt og ljóst barizt
gegn áamskotunum t.il séra Mattli.
og vissu ekki hvemig þeir áttu að
svívirða liann íorði í vetr. Auðvitað
vóra og nokkrir viðstaddir; sem áttu
skilin þakkarorðin.
Ritstjóri „Sameiningarinnar“ hafði
þau ummæli opinberlega um sóra
Matthías í vetr, að alt sem hann rit-
aði og talaði í óbundnu máli, væri
„bull ogvaðall11, hann væri óhæfilegr
til allrar embættisfærslu, og hann
hlyti að vera „kyrkjunni til tjóns og
skapraunar“.
Þá heimtuðu kyrkjufélagsleiðtog-
amir beram orðum: afsetjið liann !
afsetjið hann !
Nú flaðra þeir upp á hann og sieikja
Iiann upp.
En að skammast sín — nei, það
kunna þeir ekki !
LSLENIIIXGADAGRINX.
Það er eitt mál Islendingadeginum
viðkomandi, sem hefir verið talsvert
ágreiningsefni meðal vor landa liér
öil árin siðan fyrstvar farið að haida
hann. Það er spurningin um, hvort
vér íslendingar eigum að lialda oss
alveg út af fyrir oss þann dag, eða
leyfa öðrum þjóðum aðgang með oss
að hátíðahaldinu.
Ið fyrsta árið var svo að farið, að
aðgangr að garðinum, þa r sem hátíð-
in var haldin, var að eins opinn Is-
lendingum og enskum hoðstjestum, er
sérstaklega var Ixðið til hátíðarinnar.
Þrátt fyrir ákvörðun nefndaririnar
um að lileypa ekki enskum mönnuin
að, hafa árlega margir enskir menn
sloppið inn á hátíðina. Þegar liún
hefir verið haldin í giirðum, liafa
þeir farið vfir girðingarnar, og í fyrra
urðu varðmenn hátíðarinnar að eiga
í reglulegum bardaga af og til síðara
lilut dagsins—fyrsta árásin með tré-
bareflum byrjaði um kl. 2—til að
verja enskum dónum aðgang inn. En
þeir koníust yfir ána og livervetna
afinarstaðar, en yfir brúna, inn á
hátíðarsvæðið, svo að það var vafa-
laust orðið á annað hundrað af ensk-
um mönnum, kynblendingum og alls
kyns óþjóðaiýð í garðinum, er farið
var að dansa, og varð það til þess að
hátíðinni varð að slíta fyrri en en
ella hefði orðið.
Það er enginn efi á því, að í sýn-
ingargarðinum, þar sem hátíðin á nú
að haldast, er margfalt erfiðara en
nokkursstaðar þar, sem hún hefir áðr
haldin verið, að bægja burt, neinum
þeim, sem vilja hafa sig til að klifra
yfir girðingar eða skríða undir þær.
Sá sem þetta ritar getr sagt fyrir
sig persónulega, að hann skemtir Srr
betr innan um tóma landasína, heldr
en innan um enska menn. Og vér
teljum mjög I íklegt, _ að þeir sé fult
svo margir af löndum vorum, sem
era með sama marki brendir, að þeir
hefðu helzt óskað fyrir sjálfa. sig, að
Islendiugar einir hcfðu aðgang að
garðinum þennan dag. Þó er það ó-
efanlegt, að hinir eru og margir, eink-
um af kvennþjóðinni og yngra fólk-
inu, scm er það mikið áhugamál, að
aðgangr að Islendingadeginum sé
öllum opinn.
Það cra meðal annars margir þeir
landar, sem vinna í annara þjónustu,
er eigi geta fengið sig lausa frá vcrki
á Islendingadaginn að eins fyir þá
sök, að hérlendir menn eru út.ilokaðir
frá samkomunni.’
Þegar nefndin, sem stendr fyrir
deginum, komst að þeirri niðrstöðu,
að leyfa öllum aðgang þerman dag,
þá er óliætt að fullyrða, að aðalástæða
rneiri hluta nefndarinnar liefir ekki
verið sú, að þá langaði sjálfa til að
hafa hérlenda menn við. Ilitt mun
liafa ráðið meiru, að ínenn höfðu
reynslu fyrir því, nð það he.fir eigi
verið unt liingað til að lialda þeim
frá samkomunni, og minni líkindi til,
ar það yrði aixðið nú, en nokkru
sinni áðr. Það munu þeir s4rstaklega
hafa samfærzt um, sem skoðað höfðu
garðinn.
Arangririn af, að samþykkja úti-
lokun enskramanna, hefði því auð-
sjáanlega orðið sá oinn, að útiloka
heiðvirt fólk (fjölskyldur ogeinhleyp-
ingíi), sem vildi borga aðgangseyri
og koma inn í garðinn.
Svo þótti og líklegt, að nærvera al-
mennilegra enskra manna mundi
heldr halda í skefjum enskum óþjóða-
lýð. Enn fremr þótti ætla mega, að
allmargir af þeim, sem annars ríða
görðum og grindum til áð komast inn,
mundu heldr kjósa að komast inn sem
ærlegir menn með því að borga inn-
gangseyri, í stað þess að stelast inn.
Studdist þetta við þá reynslu fyrir-
farandi ára, að enskir inenn hafa
venjulega iKiðið borgun fyrir inn-
gangseyri, og þá fyrst klifrazt inn
yfir girðingar, er þeim hafði synjjjð
verið um inngang.
Svo kom og það álit fram, og virt-
ist óneitanlega vel rökstutt, að óbeit
á enskuin mönnum eða ótti við, að
landar nytu ekki skymtunar fyrir
þeim, mundi að mjög miklu leyti á
tómri ímyndun bygt. Það mundi
helzt ið eldra fólk, cr þessu kvíði.
Unga fðlkið flest vildi einmitt hlut-
töku enskra manna. En er athugað
væri, hverjar aðalskemtanir eru, þá
virtist lítil ástæða fyrir þessum ótta
ins eldra fólks. Fyrst eru íþróttir.
íslendingar einir fá aðgang til að
þreyta þær til verðlauna. Ekki geta
enskir menn spilt þeirri skenitun,
sem þeir fá ekki að taka þát.t í. Þá
cr söngr og hljóðfærasláttr. Ekki
tekr þ;ið heyrriina frá neinum, þó að
nokkrir cnskir menn fái að heyra
þetta með okkr. Þá era ræðuhöldin ;
þau eru á íslenzku, og enginn enskr
inaðr inun meiiia Islendingum að
hlýða á þær.
Þá er það við slíkar samkomur
jafnan ein aðalskemtun, að kunnugir
hópa sig fleiri eða færri saman og
skrafa og skeggræðasín í milli. Ekki
er hætt við, að enskir menn sem ekki
skilja mál vort,' hindri menn eða
trufli í því. Það er reyndar hugsan-
legt, að einhverjir þeiraa ávarpi eða
gefi sig á tal við einhverja þá landa,
sem þeir þekkja og ensku tala ; en
það era naumast þeir landar, sem
hafa á móti aðgang enskra manna.
Svo er dansinn. Það er ekki eldra,
heldr yngra fi Ikið, sem tekr aðallega
þátt í honum. Og það eru allmargar
íslenzkar stúlkur, sem dansa, er láta
ser ant um að enskir menn fái að vera
með. Og er það ekki forn og ný
riddaraleg kurteysisregla, að láta ið
fagra kyn ráða?
Einn af inum yngri nefndarmönn-
um hefir haldið því fram, að það
væri ófært, að leyf'a enskum mönnum
aðgang af því, að þeir tækju allar
ungu stúlkurnar frá íslendingum, til
að ganga incð og dansa með. En,
sem betr fer, hafa fáir landar gefið
sjálfum s-'i' sl'kt peysuskapar-vottorð.
Enda er það sannfæring vor, að land-
ar vorir yfir liöfuð sé cins mennilegir
menn, eins og hérlendir menn.
Iioks er ein ástæða, sem fáeinir
menn hafa látið á sú heyra, einkann-
lega liefir „postulinn I’áll“ verið ó-
trauör að prédika liana fyrir bæði
Islendingum og hérlendum mönnum,
og hún er sú, að íslenzkar stúlkur só
svo ósiðsíiniar, að ekki tjáiað „lileypa“
enskum mönnum „til“ þeirra á ís-
lendingadaginn. Þetta hefirjafnvel
verið rökstutt meðþví, að 5 íslcnzkar
stúlkur hafi í vor átt sitt barnið liver
sama daginn, og hafi allar orðið
barnshafandi á Islendingadaginn í
fyrra. Fyrst ætlum vér, að þetta sé
nú ósönn saga, og að óorð það, er
þessir menn leggja á löndur vorar,
sé alls óverðskuldað yfir höfuð, enda
til lítilssóma þjóðerni vora að pré-
dika slíkt. Auðvitað munu finnast
breyzkar stúlkur íslenzkar eins og
hjá hverju öðru þjóðerni. En það
er alls óverðskuldað að leggja verra
orð á löndur vorar en hérlent
kvennfólk í því efni. Og að
breifla slíkt wem þetta út sem ástæðu
fyrir, að eigi megi lofaenskum mönn-
uni að koma á skemtisamkomu, þar
sem íslenzkar stúlkur era, það er
blátt áfram til að svívirða íslenzkt
kvennfólk í augum li. rlendra manna
og konta á það óorði. I annan stað:
væri sagan sönn um inar mörgu fæð-
ingar í vor, þá sannaði hún að eins,
hve fánýt að verið hefði ályktunin í
fyrra um útilokun enski'a manna á
Islendingíidaginn. En ástæða þessi
er að öllu leyti svo vaxin, að það er
til mínkunar einnar að koma fram
með hana, og til mínkunar einnar að
þurfa að lireyfa henni, til þess að
hrekja hana . Þess eins má geta í
sambandi við liana, að staðr sá, sem
valinn er til hátíðahaldsins í ár, býðr
alls ekkert færi til neinnar ósiðsemi,
með því að þar er enginn skógr og
alt svæðið inni í garðinum ersvolag-
að, að það blasir alt við allra augum.
Utilokun enskra manna frá hátíða-
lialdi voru að undanfomu hefir jafnan
vekið talsverða óánægju meðal all-
margra landa vorra, einkum meðal
ins yngra fólks. Útilokunarmenn-
irnir hafa nú haf't sitt mál fram þrjú
ár í röð. Er þá ósanngjarnt að lofa
nú liinum að hafa sinn vilja eitt ár og
gera tilraunina með, liversu þetta
fari ?
Fari alt vel, þá hafa engir ástæðu
til að vera óánægðir. Fari hátíða-
haldið veiT fyrir þessa ál vktun, þá er
þó ætíð það unnið, aðþáþarfekki
100 ÁRA FRAMFÖR BANDA-
RÍKJANNA.
I Júlí-hefti enska mánaðarritsins
Fortnightly Review hefir Dr.
Brock ritað grein um þetta efni, og
tökum vér hér upp dálítið ágrip úr
henni að mestu leyti eftir The Lit-
ERARY DlGEST :
Á oinni ökl liafa Bandaríkin náð
því frækilega fremdar stigi, sem
helztu norðrálfu þjóðir liafa náð eftir
seinláta og hreytilega baráttu tíu til
fimtán alda. Og þessar kynja-fram-
farir hafa eigi átt sér stað í viðskift-
um, verzliln og iðnaði að eins, heldr
í öllum þeim greinum, er einkenna
menning inna fremstu þjóða,
1790 var George Washington for-
seti Bandaríkjanna og var það á fyrstu
embættistíð lians. Bygðin var þá á
licldr mjórri strandlengju fram með
Atlantshafinu og náði að eins nokkur
hundrað mílui' upp í vestr-landið, sem
þá mátti heita ókannað villiland. Að
meðaltali var breidd bygðarinnar frá
austri til vesti's upp frá ströndinni
svo sem hálft þriðja hundrað
enskra mílna. Alt það landsvæði er
Bandaríkin eignuðu sér þá, var um
830,000 feíh. mílur og náði alt vestr
að Mississippi-fljóti. En in uppliaf-
legu ríki, sem þá mynduðu ríkja
samband það, er kallaðist Bandaríki
Vestrlieims, tóku að eins yfir 341,752
ferh. mílur; liitt var óskift sameign.
Landsvæði það, er bygt var þá, var
að eins 230,000 ferh. mílur eða því
sem næst; auk þessa vóru fáeinir
bygðir blettir hér og livar út frá að-
albygðunum, úti í óbygðum, og námu
þeir samtals uin 1000 ferh. mílum.
Þcssir afskektu bygðablettir vóra á
þeim svæðum, er þá vóra kallaðir
útskæklar í vestrhlut New York ríkis,
Vestf-Virginíu, Kentucky, Tennessee,
Ohio og Michigan. Fólkstala Banda-
ríkjanna um þetta leyti vóru 3,929,-
214 sálir, eða 16,4 íbúar að moðal-
tali á hvcrri fcrhymingsmílu í bygð-
unum. — Tíu árumsíðar (árið 1800)
var landcign Bnndaríkjanna óbreytt
in Sama að stærð; bygðin hafði færzt
lítið eitt vestr, svo að bygðin t.ók nú
yfir sem næst 305,000 ferh. mílur-
Mannijöldinn var nú orðinn 5,308,-
483 s'ilir, eða að meðívlt.»li 17,3 k
ferh. mílu hverri í bygðunum.
Árið 1800 vóru stæmtu bæir
Bandaríkjí^nna nokkrir hafnarbæir
við Atlantshafs ströndina, og sýndust
þá lítil merki til þess, að þeir mundu
nokkru sinni verða að fjölmennuin
stórborgum. Stórbæimir þá vóru
þessir:
New York City.........íbúar 62,893
Philadelphia............. — 41,220
Baltimore................ — 2C,514
Boston................... — 24,927
Höfuðborgin Washington hafði þá
3,200 íbúa.—Baltimore hefii' því þá
verið minni en Winnipeg er nú ; og
Washington hefir haft færri íbúa en
Reykjavíkr bær heíir nú. íbúatalan
í Washington þá hefir verið nokkuð
áþekk tölu Íslendingaí Winnipeg nú
að I íkindum. — í New Orleans var
ekkert manntal tekið fyrri en 1810,
og töldust bæjarmenn þá 17,242. —
í St. Louis var fyrst tekið manntal
1820 (íbúai' þá 10,049), og í Chicago
ekki fyrri en 1840 (íbúar þá 4,470).
Taflan hér á eftir sýnir landvíðáttu
Bandaríkjanna á ýmsuin tímum, hve-
nær þau liafa eignazt hverja viðWt,
og hversu víðáttumilcil þau eru nú :
o o o
OI -+l oi
•O GO »0
W
~ 3
S 8
.111
»6 -f rH
CO CD
rH CO
05
g
CO
I o
3
œ
t
É
o.
oí
oicoœco
»o o »o cn
oi co »o
l'-
2 3??
r? Ol
h 70 00
O 00
C1 -t oi o
• O I- Ol C5
oi »o
co
»o i-
að rífast um þetta mál framvegis.
Það fer þá enginn fram á sama fyrir-
kSomuIag aftr.
Það er vonandi, að fiestir, sem mót-
fallnir> hafa verið aðgangi enskra
manna, sannfærist afröksemdum um,
að ákviirðun nefndarinnar hafi verið
iiin heppilegasta, sem auðið var að
taka eins og á stóð. En hinir, sem
ekki geta fallizt á það, inunu án efa
scm góðir íslendingar ekki láta það
liamla hluttöku sinni í hátíðinni.
Þaðfáaldrei allir sinn vilja. En góðir
drengir reyna. aldrei að spilla góðu

Alt það land sem Bandaríkin hafa
kcypt frá 1803 til 18C7,h efir kostað
þau að kaupverði samtals $88,157,-
389.
fyrirtæki fyrir það, að ekkieralt eft-
i!' þeirra höfði í fyrirkomulaginu.
Slíkr þverhöfðaskapr gerir öll félags-
leg fyrirtæki ómögulcg.
Eðlilega má í sögu ins mikla þjóð-
veldis marka ýmis æfiskeið eða
þroskaskeið. Fyrst er fundr lands-
(Niðrl. á 1 bls.)
HIN
Alkunna merking
„MUNGO"
„kicker"
„CABLE"
Er liAervetna viflrkend að vera
í "Ilu tilliti betri en allar aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarurl tóbaestegundar
sannar betr gæði hennarsog á-
lit cn nokkuð annað, því þrátt
fji'ir það þótt vér höfum um
lmndrað tuttugu og fimm
keppinauta, eykst þó salan
stöðugt. Þetta mælir með brúk
un þessa töbaks betr en nokk-
uð annað. Vér búum ekki til
ódýra vindla.
S. Davis & Sons
Montreal.
Mesta og bezta vindlagerda-
hus i Canada.
Framfaraöldin.
Aug-namid vort er umbætr
en ekki aftrfor.
Iu nýja merking vor
CABLE EXTRA
er sérstaklega góð og vér leyf-
mn oss að mælast til þess, að
tóbaksmenn reyni hana svo
þeir geti sannfærst um að fram-
hurður vor er sannur,
S. Davls & Sons.
Knimuet íerisl!
UM STUTTAN TIMA
VILJIÍM VJEIt VID MOTTOKIJ
íil voruiiicrkjiiiii voriiin
IH‘rl).v Ciijis
af hvers konar stærðum gefa
ókeyjiis eina af vorum Ijómandi
Chromo Photo’s
—EÐA—
ART STUDIES.
D. RITCHIE & CO.
Monlreal, Cau. & Loiidou, Englaud.
DERBY CAPS fylgja ineð öllum
vorum tóbakstegundu, PLUG CUT
PLUG TÓBAKI og CIGARETTUM
húnum til af oss.
E1 Padre
Reina Victoria.
E1 Padre
F»IIVS.
Ilcfurðu reynt
falile Gxtra
VINDLA?