Heimskringla - 19.08.1893, Blaðsíða 1

Heimskringla.
VII. AR.
WINNIPEGr, MAN., 19. AGUST 1893.
NR. 4(>.
og þjóðir hcims þcr þuldu lof og pris. i Fyr vildi ég falla í gröf mína en taka
Dagroðinn lýsti þína björtu brá, upp þessa siðu.
NIÐRLAG AF
sýningar-vigslukvæði*
eftir Miss Monroe.
Til hæða lyfta háreist silnagöng,
vor hjörtu verniir eldleg minnisglóð,
vér öndum að oss þinni sál í söng,
Þú sílifandi, dána frægðar-þjóð !
Heyr, Kolumbia, heyr þann háa óð,
þeir heilsa’ í ljóðum, ofar tíð og storð, !
þeir kalla, vekja, vngja afi og blóð,
svo önd þín svellur, það er himneskt
orð;
þeir syngja’ um útsæ, ógna fimbul-höf:
út skaltu, út, í tímans vetrar hret;
foringi þjóða ! fannhvít þendu tröf
til frelsis týndum, líknar þeim sem
grót !
Ég sé þig standa’ í stafni fegri en fyr,
þig fælir engin víggh't strönd, þú
hlær,
þó nótt og helja byrgi dagsins dyr,
þú dís, þig þig allir hylla nær og fjær.
Umliðin ár þér ófu skrúð og skraut,
skney’ttu þér bjartar brár
og blómstrum vöfðu hár,
um brúðargðng
með svásum sðng,
ómandi þér í eyra
ódauðlegt guðamál,
hátt yfir hróp og prjiíl
heimsins, sem vill ei heyra.
Armlegg sinn berar inn eilífi Guð,.
hylzt eigi lengur af lögmálsins vendi,
leikur nú skyttan í vefarans hendi.
Berlega eldingin ofviðrið slær ;
aflið úr guðs lietidi maðurinn fær,
styrkinn sem stjörnunum heldur;
eilífum öflum hann veldur,
temur þfiu, teymir þau;
finnur í myrkrinu dinnnra hnatta
lyólspor,
hendir in logandi sólspor ;
nefnir nafni huliðs-heima,
sera himnadjúpin geyma;
sér í hverjum dropa dreyma
lifandi mor,
leikandi vor
huldufólks komandi heima.
Og vonar-óður ómar
úr örvinglunar gröf,
úr óminnis döf,
hvíslar og hljómar : •
lýsir grund, glóir suhd
með gyllini-ár!
Þvíejá! Þjóðvaldur vaknar,
úr værð sinna vordrauma Ráðvaldur
raknar,
stormalinn, draumfróður stefnir hann
fram,
grípur sannleikans hönd,
sér of stríðbarin lönd,
vopnin af vegðndum tekur,
voðann í launfylgsni rekur,
býður fram bók þá er fræðir,
brauðið, sem hungraða fæðir,
lífið, sem guðmóðinn glæðir,
þvergarðar brotna,
böllindir þrotna,
líknsömu dómarnir drottna.
Fyrir hans fjör-anda hníga
frostþokur komandi dags,
ins dýra dags,
er jörðin skai stórfegin stíga
stjörnudans unaðarhags;
skorturinn hættir að samlagast synd,
þekkingin seyðir til sætta,
sverðin og skotbáknin hætta,
óskirnar seðjast og soga’ ekki vind;
hærra og hærra hugurinn flýgur,
djarfara, djarfara dáðrekkið stígur
uns elskan vígir veröld, land og sjá,
og vitið þolir augiit Guðs að sji!
Guðs englar heyrðu ei enn vom hinsta
óð :
háleit og guðleg undursamleg Ijóð
til bygðra sólar sala munu ónm
á meðan tímans líður elfan löng,
með vfixt og vitsmun, burð og I>ana,
og ber vort kyn til meiri sælu 0g
sóma,
uns takmarkið vér lítum við oss ljónm.
Kolumbía, þú komst, þú birtist fyrst
úr hafsins mistri, hiininborin dís,
nieð sigurströnd og sæluvist;
*) Kvæði þetta, flutt við vígslu
heinas-sýningariunar í Chicago, var
s®mt heiðrspeningi úr gulli að verð-
launum.
en himinsfjömum str >ð þín skykltja lá
um fætur þína, földuð brimi og ís !
Nú stendur sólin hátt of höfði þér
i og helgu ljósi slær til beggja stranda,
nú hræðumst vér ei hennar bi-enni-
anda,
þú ert, þú ert, og aldrei fiýr nó fer.
Elskunnar dís, þitt bros er blessun
lýðs,
þín blíða er lians, sem þekkir Iðg
þíVis stríðs,
og tár þín vekja fallinn foldar her.
Þú vonardís, ó birt oss öll þfn boð,
og ver vor máttur, hjálp og hlífðarstoð
um hafið stóra, voðafeiknum fylt!
Fram, fram! þótt siglu sveigi verða-
gnýr
þú stendur sjálf við stýrið, enginn
fiýr.
Senn Ijómar ströndin sólu Drottins
gylt!
Fegurðar-gyðja, líf og lof og hrós
og langir dagar falli þér í skaut;
blessi þig blessuð sólin, mánans ljós
og mildar stjörnur! Vald og tign og
skraut!
Vor hjartans heit við fleyga fætur þér
sem íagra pálma stráum ailir vér;
fram, fram á frelsisbraut.
Matth. Jochumsson.
(framh. 2. bls).
vinna á móti því, sem er bezt og helgast
í eðli þeirra, vinna á móti sjálfum sér,
sumpart kúgaðir af einhverjum sterkari
kröftum, sumpart sestir fram af stjórn-
lausum ástríðum, reiði og heift og hefnd-
argirni, stundum af metorðagirnd eða
fégirni. Þarna ganga þeir daginn út
og daginn inn og snúa ranghverfunni
út, en rétthverfunni inn. Þeir koma
fram i alt öðrum ham, en þeim, sem
þeim er eiginlegr. Astin til sannleik-
ans, hvar or hún ? virðingiu fyrir sinni
eigin tign, hvar er hún? Virðingin fyrir
hinn sanna ogrétta,hún erfarin. Hvei-
getr talað um göfugar hugmyndir í sál
um sem þannig eru? I r.'iuninni eru það
sálarlausar vélar knúðar fram af dýrs-
legu afli; þetta er þeirra daglegt brauð,
þeir eru dags daglega að myrða alt hið
góða og veglega hjá sér, en látum það
nú vera; en þeir eru einnig dags dag-
lega að blekkja aðra, ginna þá og tæla,
þeir viljv. teyma náungann á eyrunum,
eins og asninn var teymdr í sögunni.
Er þetta að hjálpa mannkyninu áfram?
er þetta ekki brot eða synd á móti
mannfélaginu, eins ogþaðer brot á móti
þeirrá eigin eðli? Er þetta ekki daglegt
hneyksli, sem hver ærlegr maðr ætti að
forðast, ætti að reyna að brjóta á bal<
aftr, hvar sem það kæmi fyrir? Þetta
er eitt af þrælanna einkennum, deyð-
andi alt trúarlegt, borgaralegt og sið-
feröislegt líf. Þjóð sú eða sá flokkr
manna, sem þetta á heima hjá, er sann-
arlega á leiðinni til grafar, en mennirnir
sjálfir, sem þetta fremja, eru sannar-
leg hræ úldin og rotin og leggr
af þeim ódauninn. Sannfæringin,
sálin er scld og okki annað en skrokkr-
inn, hræið, eftir, alt ið göfuga er far-
ið. Slíkum og þvílíkum mönnum á
að halda á lofti, eða hvað ? Á að hlaða
undir þá svo þeú- geti haft sem mest
áhrif á mannfélagið í kring um sig ?
Er ekki nóg af afls konar dáðleysi til
að láta skoðanir sínar í ljósi, er þaö
ekki nóg sem menn fara í felur með
skodanir sínar? Vér lifnm í frjálsu
landi innan um frjálsa þjóð, þar sem
hver „og einn hefir leyfi til að opna
hjarta sitt sem hann vill, og það er
Sannarlega ekki efnilogt fyrir framtíð-
ina, fjTÍr framtíð lv.nda vorra í þess-
ari álfu, fy i ir mannskap þeirra, ef á
að fara að hossa slíkum mönnum.
Ég segi fjTÍr mig, og <?g hefi töluvert
um það hugsað, að þ<i að alt væri að
meira eða minna leyti satt, sem á mig
hefir verið borið, þá vildi ég þó ehki
skifta við þessa menn; hvorki vildi
ég vera í flokki þeirra, er þurfa iðu-
lega að bera ósannindi fram f j'rir menn
i þeirra helgustu mijlefnum, og ekki
heldr í þeirra flokki, er selja sann
færing sína og vinna þvert á moti
henni, ef til vill ár eftir ár, afla sma
lífstíð. Maðrinn verðr einhvern veginn
svo vesaldarlega viðbjóðsleg rola af
hræsninni. Hann verðr öðrujn and-
styggilegr er þekkja hann, sjálfum sér
leiðr og félagi sínu til tjóns og niðr-
dreps. EjV trúi ekki á nein gi’>ð áhrif,
sem þessir menn geti haft á félag það,
er þeir hfa í, mér er það ómögulegt.
Það hefir annars kent á ýmsu,
þegar andstæðingar mínir liafa veriö
að hlaupa á mig; er þetta íð síðasta
áhiaup eigi að síðr einkennilegt, en
in fyrri. Lítið hefir verið átt við það,
að hrekja skoðanir mínar, en öllu meira
við hitt, að hrekja Magnús Skaftason
burt úr Nýja íslandi. Veit ég þó ekki
hvað þeir hafa iiugsað mennirnir, því
líklega hefði hann komið einhverstað-
ar annarstaðar fram, og þá eigi ólík-
legt, að hann hefði oröið inum rétt-
trúuðu örðugr viðfangs. En nú er
spilað á aðra strengi. Það er spilað
á ósjálfstæði, hræðslu og trúgirni al-
þýðu. Það er eins og þeir herrar hafi
búizt við, að enginn Ný-Islendingr
mj-ndi hafa dug í sér, til að taka í
strenginn og bera sannleikanum vitni.
Þetta seinasta áhlaup hefir átt að ógna
þeim, svo að enginn skyldi hafa kjark
í sér til að taka fram í, en þar hefir
þeim skjátlazt, herrunum, því grein-
arhöfundrinn og þeir félagar, sem með
honum kunna að hafa verið, voru
marglýstir lygarar af fjölda manna,
um 200. Óttinn hefir ekki verið þeim
jafneðlilegr og hinum, að ég ekki tali
um þá, sem einlægt skríða eins og
refir í holu sína þegar þeir erubún-
ir að koma einhverja iflu til leiðar.
Nú seinast hefir Jönas Stefúnsson
aftr á ný farið að reyna að árétta
ina fj-rri grein sína, en þessi viðbæt-
ir hans í Lögbergi Nr. 59. er svo
vandræðalega vitlaus, að ekki er orðum
eyðandi til að svara því. Það er lík-
ast því, er lúbarinn rakki urrar og
ýlfrar af illskunni, en man eftir liögg-
unum og lætr ekki annað en ýlfrið
hejrast. Höfundr sá hefir fengið skell-
inn, ér 200 manna lýstu hann lygara,
en getr þó ekki látið vera að halda
áfram í sömu stefnu og áðr.
(Niðrlag næst.)
IINA USA P. 0. 10 aug. 1S93.
Veðráttan hetir verið skrykkjótt
síðastl. mánuð, vorkuldarnir og
þurkarnir hafa borgazt með heldr til
mikilli vætutíð upp á síðkastið; þar
af hefir leitt, að heyskaprinn er á
ýmsu stigi: sumir rétt húnir að heyja,
sem hafa fyrir fáum gripum að sjá
og þurt land, aðrir um það leyti
hálínaðir og sumir ekki alls fyrir
löngu hyrjaðir; grasvöxtr góðrorðinn;
útlit fyrir að gripamargiv menn verði
nokkuð síðbúnir með heyskap, því
vætur hafa tafið fyrir.
Heilsufar gott.
Eldingu laust í hús það, sem Mr.
Bjarni Ólafsson (Geysir P. 0.) er að
byggja; skemmdist það nokkuð, en
ekki stói'kostlega.
Þeir Sigurðson bræðr eruaðbyggja
nýjan „freezer“ 50X20 fet; það er 5ta
húsið sem þeir byggja niðr við vatn-
ið (auk íveruhúss, og tveggja
geymsluhúsa sem heima eru.)
Sögunavmillu sína hefir Mr. Gestr
Oddleifsson nú tlutt frá Gimli, er
hann búinn að saga þar það, sem
um var samið, og hefir þúsundið
fengizt þar á staðnum fyrir $ 10.11
bæði hjá bændum og svo myllueig-
auda. Mylluna flutti hann að Lundi
við Islendingafljót; setr hann hana
þar niðr seinnipart sláttarins, þegar
menn geta farið að gefa sig við sög-
uninni, og er talsvert komið að
myllngtæðinu af loggum til að byrja
á.
Veiði er nú lítil í vatninu um
þossar mundir, nama af gulUugum
og kattfiski, en hvorttveggja er svo
sem ekkert stundað, því aðrar annir
banna.
Séra Matthías. Þeir sem hafa
minzt á hann við mig, hafa látið í
Ijósi að þá langaði mikið til að hann
gæti komið til Nýja íelands, innar
stærstu fsl. nýl. hér í Ameríku.
Hvovs má vænta með útkomu
„Aldarinr.ar“? það eru margir farnir
að verða langeygðir eftir honni, en
virða auðvitað ritstjóranum dráttin
til vorkunar vegna brunans.
O. Gudm. Akraness.
TJtgáfu „Aldarinnar" er ekki annað
til fýrirstöðu, en að oss vantar enn
nægilegt letr, og var það pantað í maí í
vor, en er enn ókomið, en sííelt lofað að
koma skuli. Jiitstj.
GAMAN OG ALVARA.
Ekki batnár enn verkrinn í bana-
kringlunni á herra Jónasi Stefánssyni.
Hann hefir lengi verið þjáðr af hon-
um og legið við andans vitfirring, en
nú, eftir allar þessar þjáliingar, er
manntötrið orðinn að andlegu og ver-
aldlegu viörini; en þess var von, og
þess var til getið að svo mundi fara.
Og hver veit nú hvað úr honum verðr
á endanum ? Ég ætla ekki að leiða
neinar getur að því, tíminn og reynsl-
an leiða það í ljós. Ég hugsaði að
hann mundi láta okkr Arnesbúa vera
í friði, en ,engum vægir vargrinn1 og
ég sé það nú, að Nýja Island hefir það
eina að skammast sín fyrir,að leyfa Jón-
asi að flækjast þar meðan hann skiftir
ekki urn lifnaðinn. Það er auðvitað, að
Jónas er enginn maðr að rita annað en
lvgi, þá talar hann af sjálfum sér, því
hann er lj’gari að flestu, sem hann ritar,
og lj’ginnar höfundr í Nýja ísl. Þær
svívirðingar, sem hafa birzt í Lögbergi
undir hans nafni, sýna það, bæði um
prest okkar séra M. Skaftason, og alla
hans áhangendr. Jónas hefir einbeittan
vilja til ins illa, en ekki vit á að koma
því svo fyrir, sem mannvonzka, mann-
last og mannorðsþjófnaðr á hæsta stigi
útheimtir, og þess vegna hefir hann
,snápa‘ sem fj'lgja iionum eins og skugg-
inn hans. J. St. er montinn af þessu
verki, og segir að aflir góðir menn virði
það vel! En það er þvert á móti. Aflir
góðir menn álíta aðfarir hans óþolandi,
þ' að þeir hafi ekki í öllu sömu trúar-
skoðanir og séra Magnús og hans flokkr,
þá blandast engum góðum manni hugr
um, að það er ramskökk aðferð, sem
Jónas brúkar, og þó hann hefði haft dá-
lítið af skynsemi með, þá var öllbreytni
hans í þessu máli röng. Hver sem ætlar
sín breytni sé in eina rétta, og sín mein-
ing in eina sanna, hann má vera viss um
það, að hjá honnm býr innra með mikilli
drambsemi mikil heimska. Þvi það ætti
að vera ljóst öllum góðum og guðelsk-
andi inönnum, að kristindómsandinn er
hreinskilni, auðmýkt og frelsi, reglusemi
í eigin hegðun, og vægð við aðra í dóm-
um, og hafi kristindómrinn á mannsins
hjarta gagnstæða verkun, þá er þaðekki
sá rétti Krists andi sem þar býr. En
það sýnist að herra Jónas skeyti ekkium
þetta, og ég vil segja meira : lút. kj*rkj-
an sýnist ekki skej-ta um það, eða þeir
sem stjórna henni, þeir legðu þá ekki
eins harða dóma á alla þá, sem ekki vilja
failast á allar kreddur þeirra, eins og
þeir gera, ef þeir hefðu þá réttu skoðun.
Og í tilefni af þessu get ég ekki leitt hjá
mér aðgerðir Lögbergs. Það telr sig
ætíð málgagn sannleikans en Heimskr.
málgagn lyginnar. Við skulum nú sjá,
hvitð satt er í þessu. Lögberg hefir um
tíma komið fram með ýmsar óheiðarleg-
ar bakslettur á séra Magnús og flokk
hans, og vitnisburðir allir verið ógildir í
Lögbergskum auguin. Lögherg kaflar
það j’firgengilegt hnej'ksli, að séra M.
taki fermingareið af börnum upp á Lút-
erska trú, og hann skíri börn stundum
i nafni þrenningarinnar, stundum ekki,
eftir því sem honum þyki bezt við eiga í
það og það skiftið. Ég þekki ekki til að
þetta sé satt, en sé það satt, lýsir það
að eins frjálslegri trúarskoðun. En ekki
tekr ritstjórinn það til greina, að séra
M. er fyrir fult og alt genginn úr kyrkju-
félaginu lviterska, og er því ekki á neinn
hútt bundinn við inar gömlu hjátrúar-
kreddur og serimoníur kyrkjufélagsins ;
og eins er það, að kyrkjufélagið eða Lög-
berg hafa ekkert dómsvald yfir séra
Magnúsi eða trúarskoðunum hans eða
nokkurra annara manna eða trúflokka,
sem standa utan við kyrkjufélagið. All-
ir skvnberandi menn vita, að hér í Ame-
ríku er lögskipað trúfrelsi og samvizku-
frelsi, og þar af leiðandi er séra Magnús
og safnaðarmenn hans alveg sjálfráðir
um, að hve miklu lej’ti þeir vilja fylgja
eðr hafna inum gömlu kyrkjuforms-
serimoníum við ferming og skírn. Mér
flnst það eðlilegt í frjálsu landi að for-
eldrar barnanna ráði því, hverju formi
er fylgt, og það öflu fremr en prestrinn,
því hann á að vera og er þjönn en ekki
einráðr og alvaldr konungr safnaðanna,
svo framarlega að það væri ekki gagn-
stætt anda kristindómsins og trúarskoð-
unum þeim, sem prestr og söfnuðr kemr
sér saman um. I frjálstrúar-söfnuðum
geta menn ekki verið bundnir á trúar-
klafa kjTkjufélagsins, þar sem það stríð-
ir á móti samvizku og sannfæring frjálsr
ar skoðunar. Eg segi fyrir mig, og það
munu flestir segja í okkar flokki, að við
höfum orðið fjrir svo dæmalausum rang-
indum frá ýmsum kjTkjufélagsmönnum
að það mun vart finnast dæmitilannars
eins í þessu landi. Prestr okkar og við,
sem fylgjum honum, erum húðskamm-
aðir, nefndir öllum illum nöfnum, og svo
í ofanálag fordæmdir ; og hvað höfnm
við til saka unnið ? Það, að við trúum
eftir sannfæring vorri, og trúum ekki
staðlausum og úreltum kreddum, sem á
hálfviltum tímum var skotið inn í ið ó-
meingaða guðsorð. En hvað sem lút-
erska kjrkjan ykkar segir, landar góðir,
og hvað öfuglega sem þið berið fram
friðarlærdóminn, þá' miinnm við hafa
sannfæring okkar og ekki gefa gaum að
neinum valdboðum kj’rkjunnar, því hún
hefir ekkert yfir okkr aðsegja, viðeigum
að standa Guði en ekki kyrkjunni eða
ráðsmönnum hennar reikningsskap af
gjörðum okkar, og afþökkum alla leið-
beining hennar, ef hún kemr fram í lík-
um flíkum og hún hefir gert hingað til
síðan við genguin úr kjrkjufélaginu.
Friðinn, inn sanna frið, elskum vér, en
ófrið, úlfúð og tvídrægni hötum vér.
Ég ætla ekki að rita meira í þetta
sinni; en hvort það likar betr eða ver,
lofa ég því, að reyna að forsvara orð
mín framvegis ef til kemr. En við Jón-
as er ekki eyðandi orðum, ef hann bætir
ekki rúð sitt; en ekki hræðist ég það
trúarskrýmsli í mannomynd.
Það er vinsamleg bón mín til herra
ritstjóra Heimskringlu að hann ljái þess-
um línum rúm í blaði sínu það fjrsta,
þvi ég hefi ekki mikið traust til Lögbergs
af framanskrifuðum ástæðum. -
Gunnar Gíslason.
í KYRKJUNNI OG BRÚÐKAUP-
INU.
Eftir X.
Það var um hásumar-leitið ; sólin
skein glaðlega inn um gluggana á
kyrkjunni og minnti á sumarið úti
fyrir; en innar frá barst hljómrinn
af orðum prestsins í miðri hjónavígslu
athöfninni: úst og eindrægni skulið
þið sína hvort öðru, sem einn maðr
skuluð þið vera liéðan í frú, því það
sem guð heflr sameinað á maðrinn
ekki að sundreiíta. Svo skulfn við
veggirair og loftið, og þungir, alvar-
legir tónar veltu sér frá orgelinu
út yflr höfuðin á brúðhjónunum og
til allra til frekari styrkingar inum
himneska sáttmúla. Smáfjólumar og
baldrsbrámar J kyrkjugarðinum
bölluðu höfði ; þær vorn að hlusta.
Og allt í einu opnaðist svo kyrkjan
og brúðrin, sem studdist við arm
manns síns, færðist út hægt í
hvíta, róslagða þjóðbúningnum sem
átti svo vel við sumarið bjarta og
bjarta og hlýja og lífið nýja, sem átti
nú að byrja.
Heima fygir var dílítill ókyrðar-
blær yflr öllu, því þeir sem af góðum
og gildum ástæðum sleptu af hjóna-
vígsluræðu prestsins og þvi, hvernig
iij ónaefnin tækjn sig út, voru á ferð
og flugi svo að alt gæti verið í röð og
reglu þegar boðsgestirnir kæmu með
nýju hjónin í broddi fylkingar og
prestinn.—
Hann var enga ögn ófríðr hann
séra Friðrik, og hreint ekki því að
kenna að hann giftist ekki fyr en þó
nokkru eftir vígslima, því stúlkunum
fanst luMin hreinn og beinn engill,
svo mjúkr, viðfeldinn og fallegr jafn-
vel ettir að ein þeh'ra var svo heppin
að geta látið verða af því með hann
og sig þegar eins mikið eða meira var
um dýrðir en núna af því hann var
prestr og þurfti þcss líka við.
Það var glatt á lijalla á prestsetrinu
um kveldið ; allir gluggar á himin-
bláu stofunni ’stóðu opnir og þægilega
samblöndu af púns-sterkju og vindla-
revk fyrir þá, sem elska léttúðar-líflð,
lagði út um alt lilað og eyrað flutti
meðvitundinni vitneskju um fjörugar
samræður vafðar innan í vel-lífaða
harmoniku-músik með því ríflegar
úti látnum hælaliöggum til árétting-
Yið kirtlaveiki.
„Nærfelt 25 ár liaföi ég þjábst af kirtla-
veikissárum áfótleggjum og handleggj-
um og revnt ýmsar lækningar árangrs-
laust; þá fór ég aö brúka Ayer’s Sarsa-
parilla og batnaöi tnrðu fljótt. 1' 1 i
flöskur nægðu til aö lœkna mig“.—
Bonifacia Lopez, 327 E. Commerce St.,
San. Antonio, Tex.
Kvef
„Dóttir mín hafði kvef nærri heilt ár.
Læknarnir gátu ekki bætt henni, en
prestr minn ráðlagði Ayer’s Sarsapa-
rilla. Eg fylgdi hans ráði. Eg iét,
dóttr mína brúka reglulega í þrjá mán
uði Ayer’s Sarsaparillá og Ayers Pills
og varð hún alheil við".—Mrs. Louise
Rielle, Littte Canada, Ware, Mass.
Gigt.
„Nokkr ár þjáðist ég af bólgu-gigt, og
var svo siæmr með köflum, að ég gat
enga björg mér veitt. Síðustu tvö árin
fór ég að brúka Ayer’s .Sarsaparilla,
hvenær sem ég kendi sjúknaðarins, og
hefi einskis meins kent um langan
tíma“.—E. T. Hansbrough, Elk RunVa.
Við 'óllum blóðsjúkdómum er bezta
meðalið
AYER’S
SARSAPARILLA
tilbúin af Dr. J.C. Ayer & Co. Lowell,
Mass. Seld í hverri lyfjabúð fyrir $1.
sex fiöskur $5.
LŒKNaE aðra, læknar þig.
ar, því dansinn var löngu hyrjaðr.
Og það var líka auðséð, að ekkort
var til fyriretöðu með hann þctta
kveld, þegar prestrinn steig fyreta
sporið í þá Att með brúðrina í fangi,
)ví brúðgumanum, honum Jóni,
hafði viljað það slys til, að liann steig
ofan á stórn-tána á brúðrinni
éinmitt þegar veret gengdi
svo þau urðu að hætta
en prestrinn bauðst þá til að leysa
hann af hólmi, enda annar í klæðis*
frakka, hinn í vaðmálstreyju. Seinna
um kveldið fór Jón að fá sér drjúg-
um neðan í því, svona svo lítið bæri
á; honum fannst hann þurfa hress-
ingar við, það var dálítill óhugr á
honum frá því hann varð að gcía
npp brúðardansinn fyrir eitt vind-
spor og hann brá sér út einsaman til
að hrista af ser rykið sem eins og
límdi sig þrákelknislega fast um
hans innri og ytri mann. Það var
þó alténd léttara loftið úti en inni.
Ekki var það samt af því, að Jóni
væri svo flsjað saman, að hann þyldi
ekki að drekka eitt staup eða svo,
að liann dró sig í hló við bæjar-
kampinn, heldr hinu að hann gat
ekki gleymt vindsporinu og að
prestrinn leysti hann af hólmi. Hálf-
vegis varð honum þó hverft við er
einhver straukst við liann ofrlítið og
skriðnaði fótr urn leið; og Jón þóttist
sjá á eftir frakka-manni og kvenn-
manni hverfa fyrir l>æjarkaminn efri.
Honum hlaut að hafa missýnzt—það
gat ómögulega verið Dísa hans í
íslenzka búningnum sem var að
skjótast ineð frakkaklæddum karl-
manni í myrkrinu, nei; svo voru líka
fleiri í íslenzkum kvennbúnaði en
Dísa þetta kveld. Nei, það var ó-
mðgulegt. Og Jón var ekki lengiað
ganga úr skngga urn, að s< r hefði
missýnzt—þegar hann kom inn attr,
þvf þó hann langaði enga ögn til að
koma svo nálægt Dísu sinni r<tt
núna, af því hann var sætkenndr
bara og láta hana finna [af s- r vín-
lvktina, nei þó liann vildi ekki koma
svo nærri að hann heyrði hana segja
eitt hlýjuorð til sín, þá var ekki um
að villast: Dísa|sat beint andspænis
honum hinumegin undir veggnum
rjóð, hýrleg og hrosandi af ánægju
yfir því sem lítið lét henni lo s i t„
og gullkofirið og rósafaldrin fór
henni líka svo makalaust vel. Nó,
honum gat ekki missýnzt nú, hann
var líka alt af að þuraa úr augunum
betr og betr vínmóðnna sem steig
upp frá rjúkandi hjónaskálinni.
The only pure Cream of tarter Powder. engin ammonia ekkert Alum.
Brúkað af millíónum manna. 40 ára á markaðnúm.